Nihilio Posted February 8, 2008 Share Posted February 8, 2008 Λέμε τώρα, αλλά στις Συμπαντικές Διαδρομές στέλνουμε; Ξέρεις Νεκτάριε;Τουλάχιστον για τα δικά μου ο Γιώργος μου στέλνει και μάλιστα αναλυτικά, για ποιους λόγους δεν είναι για δημοσίευση. Νομίζω ότι είναι πάγια πολιτική, αφού κι εμένα μου έχει σταλεί αναλυτική απάντηση. Τώρα, προσωπική μου άποψη είναι ότι είτε μιλάμε για ένα φανζιν είτε για έναν τεράστιο εκδοτικό οίκο, μια απάντησ προς όσους στέλνουν οτιδήποτε επιβάλλεται, έστω κι αν είναι η τυπική απάντηση των δύο σειρών ("δε μας κάνει, ξαναδοκιμάστε με κάτι άλλο"). Και σίγουρα αυτό που λέει ο Νεκτάριος για τους κανόνες είναι κάτι που βοηθάει σημαντικά (έχω δει πολλά περιοδικά του εξωτερικού να κάνουν κάτι ανάλογο) και τους συγγραφείς και τους editors. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted February 8, 2008 Share Posted February 8, 2008 Λέμε τώρα, αλλά στις Συμπαντικές Διαδρομές στέλνουμε; Ξέρεις Νεκτάριε;Τουλάχιστον για τα δικά μου ο Γιώργος μου στέλνει και μάλιστα αναλυτικά, για ποιους λόγους δεν είναι για δημοσίευση. Όλοι λαμβάνουν απάντηση, χωρίς εξαίρεσεις. Και μια και δεν είναι αυτό το θέμα του τόπικ, αλλά είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον θέμα που δε μπορώ να το χωρίσω γιατί θα μείνει για λίγο, να πω κι εγώ πως το θεωρώ άπειρα καλύτερο να σταλεί ένα mail με αρνητική απάντηση παρά τη σιωπή. Από τα όσα ακούω γύρω μου η σιωπή σε όλους φαίνεται χειρότερη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 8, 2008 Share Posted February 8, 2008 Λοιπόν, μια που έχω κι εγώ συνεργαστεί αρκετές φορές με το «9», αναφέρω τα εξής χρήσιμα: Αποδεκτά genre: μόνο Επιστημονική Φαντασία όπως αναφέρεται και στην ταυτότητα του περιοδικού («Περιοδική Έκδοση Κόμικς και ΕΦ»). Αυτό σημαίνει απλά, ότι δεν στέλνουμε Φάνταζυ και δεν στέλνουμε Τρόμο. Δεν πρόκειται να δημοσιευτούν, ακόμα κι αν πληρούν τις προδιαγραφές ποιότητας και έκτασης. Καμιά φορά σκέφτεται κανείς «μα αυτό που έστειλα ήταν ΕΦ». Γι αυτό, και επειδή ο ορισμός της ΕΦ όπως ξέρουμε είναι λίγο ως πολύ elusive, υπάρχει ένας πολύ χρήσιμος κανόνας: Αν αφαιρέσουμε το ΕΦ στοιχείο της ιστορίας μας και μπορούμε ακόμα να την διηγηθούμε, τότε δεν είναι ΕΦ. Αν αντίθετα δεν έχουμε καν ιστορία μόλις αφαιρούμε το ΕΦ στοιχείο, τότε η ιστορία μας είναι ΕΦ. Το αναφέρω γιατί ξέρω ότι το «9» έχει πάρει κάποιες καλές ιστορίες που όμως δεν ανήκαν στο είδος που δημοσιεύει. Έκταση: Κοιτάξτε κάθε φορά το μέγεθος των διηγημάτων που δημοσιεύονται και θα την βρείτε. Πριν το περιβόητο σφάξιμο των 20 σελίδων ήταν 4500 με 5000 λέξεις. Τώρα που τα πράγματα είναι στριμωγμένα, είναι 2000 λέξεις. Διηγήματα πάνω από αυτή την έκταση, απλώς δεν χωράνε, οπότε δεν δημοσιεύονται ακόμα κι αν πρόκειται για διαμάντια. Αυτό είναι πολύ σημαντικό όταν ξεκινάει να γράψει κανείς, γιατί αν έχει στο νου του το «9», δεν πρέπει να του ξεφύγει το μέγεθος (και ναι, εδώ σαφώς το μέγεθος μετράει…). Αποδοχή – απόρριψη: Με την αποδοχή προφανώς δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν και όντως ο φόρτος εργασίας των λίγων ανθρώπων του «9» είναι μεγάλος, όλοι συμφωνούμε ότι η ξεκάθαρη, έστω και τυπική, απόρριψη θα ήταν καλύτερη από την σιωπή. Μέχρι να συμβεί αυτό, θεωρήστε την παρέλευση δύο μηνών ως απόρριψη. Ποιότητα: Αντίθετα με τα παραπάνω, για τα οποία είμαι σίγουρος, στο θέμα της ζητούμενης ποιότητας των έργων μπορώ μόνο να μαντέψω: Από αυτά που διαβάζω στο περιοδικό, και τελευταία σχολιάζω και εδώ, καταλαβαίνω (και επαναλαμβάνω ότι αυτή είναι μια τελείως υποκειμενική και γι αυτό ίσως λάθος εκτίμηση) ότι, στην έκταση των 2000 λέξεων που βρισκόμαστε, μια καλή ΕΦ ιδέα δεν αρκεί αλλά και ούτε είναι και αναγκαία. Αυτό που ζητάει το «9» είναι να υπάρχει ένα minimum ευχέρειας στη χρήση του λόγου. Δηλαδή, θα δημοσιεύσει μια μέτρια ΕΦ ιδέα που θα την σώζει ένα αρκετά καλό γράψιμο (βλ. Μπαμπατζιμόπουλος πριν από λίγα τεύχη) , ενώ θα απορρίψει μια καλή ΕΦ ιδέα με ανεπαρκές γράψιμο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν έχει δημοσιεύσει και διηγήματα με μέτριες ιδέες και ανεπαρκές γράψιμο, αλλά σ’ αυτό υπάρχουν δυο αντίλογοι 1) Έχει επίσης δημοσιεύσει πολλά διηγήματα με εξαιρετικές ιδέες και εκπληκτική ανάπτυξη! 2) Στο μέγεθος των 2000 λέξεων που βρίσκεται τώρα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να πετύχει κανείς έστω και ένα από τα δύο, και ειδικά την ιδέα, οπότε οι επιλογές του περιοδικού είναι περιορισμένες. Tips (με όλο το θάρρος): Προσοχή στην μορφή του έργου μας από γραμματικής, εκφραστικής και συντακτικής πλευράς. Μια, έστω και δική μας επιμέλεια είναι αναγκαία, πριν φύγει από το mail μας, αλλά ιδανικό θα ήταν να το έβλεπαν και τρίτα μάτια. Γενικά, καλό θα ήταν να προλαβαίνει να γίνεται κάτι στην ιστορία μας πριν αυτή τελειώσει. Να μην είναι μια στατική εικόνα ή περιγραφή κατάστασης γιατί αυτή απαιτεί τέτοια μαεστρία περιγραφής που οι περισσότεροι συγγραφείς, ακόμα κι αν την διαθέτουν, δεν προλαβαίνουν να την ξεδιπλώσουν σε μόλις 2000 λέξεις. Ελπίζω να βοήθησα. Συνεχίστε να τους βομβαρδίζετε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted February 8, 2008 Share Posted February 8, 2008 Ευχαριστούμε, πολύ χρήσιμες διευκρινήσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted February 8, 2008 Share Posted February 8, 2008 (edited) Λοιπόν, μια που έχω κι εγώ συνεργαστεί αρκετές φορές με το «9», αναφέρω τα εξής χρήσιμα: (...) Ελπίζω να βοήθησα. Συνεχίστε να τους βομβαρδίζετε! Ουσιαστικότατος και σαφέστατος. Thanks! Edited February 8, 2008 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 13, 2008 Share Posted February 13, 2008 «Ο Καλός Κηπουρός» του Tobias S. Buckell. Μετάφραση Π. Κούστα και Χ. Καρακούδα. Τεύχος #392 – 13 Φεβρουαρίου 2008. Νιώθω γλυκά, ζεστά κι ανάλαφρα. Κυρίως γιατί μόνο καλά λόγια θα είχα να πω γι αυτό το διήγημα. Ενώ ξεκίνησα με ένα «ωχ» όταν είδα τις τρεις σελίδες, κύλησαν σαν ζαχαρωμένη γκαζόζα που γέμισε τον νου μου ευφραντικές φυσαλίδες. Αυτή την κηπουρική την παρακολούθησα χωρίς να βαρεθώ καθόλου. Αυτή η κηπουρική, χε-χε, θα έδινε στον Electroscribe εγκεφαλικό (αστειεύομαι φίλε μου). Τι ιδέα! Τι κόσμος! Τι σύμπαν! Έχει και τον Χίτλερ κάπου, ε nikosal; Και φυσικά boy loses girl, boy and daddy bond, κλισεδάκια που αναδεικνύονται χάρη…ε, την κηπουρική του. Πολύ καλό!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 13, 2008 Author Share Posted February 13, 2008 Τι ιδέα! Τι κόσμος! Τι σύμπαν! Έχει και τον Χίτλερ κάπου, ε nikosal; Και πού θες να το ξέρω τέκνον μου; Δεν άκουσες ότι στους απεργούς περιλαμβάνονται και οι ναυτικοί; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted February 13, 2008 Share Posted February 13, 2008 Το διήγημα αυτό το είχα διαβάσει απ'τον Ιούνιο. Έχει δημοσιευθεί στο τεύχος #8 των Σ.Δ. με τίτλο "Ένα πράσινο καλούπι" και μετάφραση δική μου. Η ιδέα μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη και η γραφή ήταν καλή, αλλά ως εκεί. Δε με χάλασε που το διάβασα, αλλά δε με ενθουσίασε κιόλας. Βασικά το θεώρησα απλά ένα όχημα για να παραθέσει το setting του ο συγγραφέας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted February 20, 2008 Share Posted February 20, 2008 @ mistseeeker: Έλα ρε, δεν το είχα δει το τεύχος. Θα το ψάξω, να δω πως μετέφρασες μερικά που μας προβλημάτισαν με την Χ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted February 20, 2008 Share Posted February 20, 2008 Τεύχος 393 - Μια Βιολετί Απόχρωση - Γιάννης Στάγκος Μου άρεσε. Και η εναλλαγή αφηγητών - με το διακριτό τους ύφος - και η κυκλική εμφάνιση της γάτας και το κλείσιμο με τον κηπουρό. Από τα ωριμότερα του Στάγκου. Well done. Η μεταφορά της συνείδησης σε συστήματα αποθήκευσης φαίνεται πως αρχίζει να τον απασχολεί πια σαν μια μορφή "θεματικής" αφού υπήρχε (φανερή ή υπόγεια) και σε προηγούμενα διηγήματά του. Να δούμε που θα την πάει... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 21, 2008 Share Posted February 21, 2008 Συμφωνώ για την γνωστή πλέον θεματική του Στάγκου και προσθέτω το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της αφήγησης - μονόλογου. Ήταν ένας κλασικός Στάγκος, με το γνωστό, καλό γράψιμο αλλά με (φοβάμαι για ακόμα μια φορά) πολυχρησιμοποιημένη ιδέα. Στα συν οι διαφορετικοί αφηγητές, το αυτόματο και η γάτα. Στα πλην η σειρά τους. Κατά τη γνωμή μου η εντύπωση στον ανανγνώστη θα ήταν πολύ πιο δυνατή αν αντί να αρχίζει με τον καλλιτέχνη που αυτοκτονεί , τελείωνε μ' αυτόν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted February 21, 2008 Share Posted February 21, 2008 (edited) Μέχρι τη μέση που άντεξα να το διαβάσω, πριν το παρατήσω λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος, μου φάνηκε φοβερά βαρετό και στυλιζαρισμένο. Οι κεντρικές ιδέες του ήταν κοινοτυπότατες. ...Και έχω αρχίσει να αντιπαθώ ιδιαίτερα τη διήγηση πρώτου προσώπου, που παλιά την είχα περί πολλού και τη χρησιμοποιούσα κατά κόρον κι ο ίδιος. Edited February 21, 2008 by mistseeker Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted February 22, 2008 Share Posted February 22, 2008 Συμφωνώ για την γνωστή πλέον θεματική του Στάγκου και προσθέτω το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της αφήγησης - μονόλογου. Ήταν ένας κλασικός Στάγκος, με το γνωστό, καλό γράψιμο αλλά με (φοβάμαι για ακόμα μια φορά) πολυχρησιμοποιημένη ιδέα. Στα συν οι διαφορετικοί αφηγητές, το αυτόματο και η γάτα. Στα πλην η σειρά τους. Κατά τη γνωμή μου η εντύπωση στον ανανγνώστη θα ήταν πολύ πιο δυνατή αν αντί να αρχίζει με τον καλλιτέχνη που αυτοκτονεί , τελείωνε μ' αυτόν. Κι εγώ πιστεύω πως με αυτό τον τρόπο το διήγημα θα ήταν διήγημα. Θα είχε δηλαδή ιστορία, όχι με αρχή μέση και τέλος, αλλά ιστορία. Έτσι όπως είναι τώρα είναι λίγο σαν παρουσίαση μιας μελλοντικής κατάστασης. Επίσης, ενώ μου άρεσε πάρα πολύ η πρώτη ο.γ. του καλλιτέχνη, της κοπέλας την ο.γ. τη θεωρώ πολύ... "αντρική" μάλλον, δηλαδή δε βλέπω την εναλλαγή στη φύση του προσώπου, παρά μόνο στον τρόπο με τον οποίο κάνει συνειρμούς, ενώ του αυτόματου τη βρίσκω κακή. Δε με πείθει πως είναι ένα μηχάνημα βασικά, έστω και εξελιγμένο. Δε μπορώ να πιστέψω πως ένα μηχάνημα που είναι τόσο πολύ εξελιγμένο ώστε μπορέι να κάνει συνειρμούς και να κατανοεί την έννοια του χλεβασμού, αγνοεί τη λέξη "φιλί" και λέει το θάνατο "εκτός λειτουργίας" -ή κάπως έτσι δεν το θυμάμαι τώρα ακριβώς. Θα το ήθελα ή μηχάχημα σε όλα του ή νοήμον ον σε όλα του. Στο σύνολο του εμένα μάλλον μου άρεσε -αν σκεφτεί κανείς πως το διάβασα ολόκληρο δηλαδή - και γενικά η γραφή του είναι όμορφα στρωτή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 25, 2008 Share Posted February 25, 2008 Έκταση: Κοιτάξτε κάθε φορά το μέγεθος των διηγημάτων που δημοσιεύονται και θα την βρείτε. Πριν το περιβόητο σφάξιμο των 20 σελίδων ήταν 4500 με 5000 λέξεις. Τώρα που τα πράγματα είναι στριμωγμένα, είναι 2000 λέξεις. Διηγήματα πάνω από αυτή την έκταση, απλώς δεν χωράνε, οπότε δεν δημοσιεύονται ακόμα κι αν πρόκειται για διαμάντια. Αυτό είναι πολύ σημαντικό όταν ξεκινάει να γράψει κανείς, γιατί αν έχει στο νου του το «9», δεν πρέπει να του ξεφύγει το μέγεθος (και ναι, εδώ σαφώς το μέγεθος μετράει…). Λοιπόν, τα ευχάριστα: Κρίνοντας από το διήγημα του Στάγκου στο τελευταίο τεύχος, συμπεραίνει κανείς ότι το "9" δέχεται και κάπως μεγαλύτερα διηγήματα, μέχρι και 4000 λέξεις. Φαντάζομαι πάντως ότι λόγω μεγέθους του περιοδικού, τα μικρότερα των 2000 λέξεων παραμένουν ευπρόσδεκτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted February 29, 2008 Share Posted February 29, 2008 Τι έγινε παιδιά; Δεν το πήρατε το τεύχος; Ή δεν σας άρεσε τόσο πολύ, που να μην θέλετε ούτε να το μπινελικώσετε το διήγημά μου; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 29, 2008 Share Posted February 29, 2008 (edited) «Χρυσό, Χρυσαφί, Χρυσαφένιο» του Παναγιώτη Κούστα, τεύχος 394, 27 Φεβρουαρίου 2008. Το παρακάτω κείμενο άρχισα να το γράφω σαν μια σύντομη επεξήγηση γιατί δεν έβαλα κριτική και ενώ έγραφα… Δεν το κατάλαβα. (Το διάβασα δύο φορές.) Περίμενα να πει κάποιος άλλος κάτι πρώτα, να δω γιατί είμαι τόσο ντουβάρι. Η Σολεδάδ είναι φυλακισμένη. Το πότε και το γιατί δεν τα χρειάζομαι. Νότια Αμερική, χούντα, φυλακές, βασανιστήρια, έννοιες δυστυχώς κατανοητές δεκαετίες τώρα. Το νόημα του διηγήματος, και της επιστημονικής φαντασίας φαντάζομαι, είναι η μέθοδος του βασανισμού. Και εκεί κολλάω. Της έχουν αφαιρέσει κάποιες φωνητικές χορδές. Okay. Μετά…θα έλεγα πως της αφαίρεσαν και λέξεις ή έννοιες από την μνήμη; Όμως: Αυτή η άσκηση που κάνει με το να επαναλαμβάνει λέξεις είναι για να της θυμάται ή για να την βοηθούν να αντισταθεί σε κάποια πλύση εγκεφάλου; Τι πλύση εγκεφάλου της κάνουν όμως; Την αναγκάζουν να δει λέξεις. Προσπαθεί να μην της διαβάσει. Όταν διαβάζει όμως την πρώτη («Φαγητό») ουρλιάζει από πόνο. Γιατί; Δεν είναι που θυμήθηκε μια ξεχασμένη λέξη. Μόλις πριν λίγο την είχε σκεφτεί μόνη της. Άρα τις αφαιρούν από το μυαλό της… Σε αυτό το σημείο σταμάτησα το γράψιμο και πήρα το διήγημα για να το δω ξανά. Τώρα κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Αφαιρούν τις λέξεις από τους κρατούμενους (με πιο σημαντικές λέξεις από το «φαγητό» να είναι η «αντίσταση») ενώ η Σολεδάδ προσπαθεί με νύχια και δόντια να κρατήσει τις λέξεις, να παραμείνει άνθρωπος. Γιατί όμως δεν το κατάλαβα με την πρώτη; Είμαι μεν ανώριμος αναγνώστης, αλλά από την άλλη έχω την αίσθηση πως ο Παναγιώτης σαν συγγραφέας…θα μας περιέγραφε την σύγκρουση στο O.K. CORRAL από την οπτική ενός αλόγου δεμένο δίπλα σε σκάφη, όπως το είδε να αντανακλάτε πάνω στο νερό του. Και εκεί κάπου χάνομαι ενώ δεν έπρεπε. Είναι η μία εξήγηση που μού ‘ρχεται τώρα. Αντίθετα με το σινεμά, που η εικόνα ρέει, το γραπτό είναι σταθερό στη σελίδα για να το περνάει ο αναγνώστης όσες φορές θέλει. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο; Έχει ο αναγνώστης το δικαίωμα να λέει δεν το κατάλαβα - μετά από μία ανάγνωση; (Έχω δεχτεί παρόμοια σχόλια για δικά μου, σε διηγήματα που ήμουν πέρα για πέρα αμερικανάκι στη περιγραφή μου, και όπου σαν απάντηση μου ερχόταν να ουρλιάξω "Είναι εκεί, ξεστραβώσου και δες το!") Γενική κρίση: Μελαγχολικό διήγημα που πολύ περισσότερο εκφράζει τωρινές αγωνίες. Ένα Κουστικό διήγημα. (Κατανοητό επίσης πως συμβαδίζει με τη θεματολογία όλου του τεύχους.) Edited February 29, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted February 29, 2008 Share Posted February 29, 2008 Η ιστορία του Παναγιώτη ήταν "στρατευμένη" (ή fan-prose, αν προτιμάς). Αφορούσε σε ταινία, την La Antena, με τέτοιου είδους θεματολογία, για την οποία έγινε και η έκθεση κόμικς που παρουσιάζεται στο τεύχος. Πιθανώς γι'αυτό δε μπόρεσες να καταλάβεις και το τέλος (όπως κι εγώ, άλλωστε). Η ιστορία, όπως είπα και στον ίδιο, μου φάνηκε κουραστική. Θα μπορούσε να είχε πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα, με το μισό ίσως μέγεθος. Στα συν της, πάντως, η ατμόσφαιρα και η πολύ καλή γραφή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted March 3, 2008 Share Posted March 3, 2008 Αχέμ... (Κάλλιο αργά παρά ποτέ.) «Χρυσό, Χρυσαφί, Χρυσαφένιο» του Παναγιώτη Κούστα, τεύχος 394, 27 Φεβρουαρίου 2008. Τίτλος: Σαφώς αδύναμος (και του το είπα πριν την δημοσίευση αλλά ο PiKei μας είναι κομμάτι αγύριστο κεφάλι). Ιδέα: Τίποτα τρομερό και φοβερό, αλλά καλή παρόλ' αυτά και σίγουρα κάτι που δεν έιχα ξαναδιαβάσει μέχρι σήμερα. Επειδή διάβασα το διήγημα πριν δω το "La Antena", δεν ήξερα ότι σχετίζεται μαζί του, αλλά αυτό ήταν πολύ χρήσιμο για την ανάγνωση γιατί έτσι μου είναι πια πολύ σαφές ότι το διήγημα στέκεται μια χαρά από μόνο του. Γράψιμο: Σαφώς το δυνατό σημείο της ιστορίας. Δεν είναι το καλύτερο γράψιμο του Παναγιώτη, αλλά, όπως έχω ξαναπεί είναι δύσκολο να προλάβει κανείς να δείξει κάτι ιδιαίτερο σε τόσο μικρή έκταση. Γενική εντύπωση: Μια ενδιαφέρουσα, συνεπής με τον εαυτό της ιστορία. Μου άρεσε (κι αυτό δεν είναι εύκολο). Το μόνο πρόβλημά της είναι ότι... την έγραψε ο Κούστας, πράγμα που σημαίνει ότι ο πήχης μπορούσε να πάει και ψηλότερα, αλλά όπως είχε πει και το Μουλάρι στην Γαλαξιακή 3 "Το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να σηκώσει 200 κιλά, δεν σημαίνει ότι λαχταράει να τα σηκώνει κάθε μέρα"... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted March 5, 2008 Share Posted March 5, 2008 «Χρονολωποδύτης» του Steve Stanton, σε μετάφραση Π. Κούστα και Χ. Καρακούδα. Τεύχος# 395, 5 Μαρτίου 2008. [Πως καταλήξατε στο «λωποδύτης» κύριε Κούστα;] Θα αφήσω κάποιον άλλον που μπορεί να είναι πιο αντικειμενικός να κρίνει το έργο. Είναι ένα σκέλος της επιστημονικής φαντασίας που δεν μου είναι ιδιαίτερα ελκυστικό (εμπορία ονείρων, άνθρωποι που γίνονται cookie bytes, χάπια με εικονικές πραγματικότητες, βάζω μια τοστιέρα εκεί που ήταν το κεφάλι μου κλπ, κλπ.) Θα πω όμως πως αυτό είναι κάπως καλύτερο από τα άλλα του είδους του. Δεν μας δίνει μια απλή πραγματεία. Υπάρχει μια ιστορία εκεί με έναν ήρωα με εγκαύματα, και μια πινελιά χιούμορ στο τέλος, που ίσως να μου άρεσε γιατί την ανέμενα. Θα κάνω όμως μια ΕΙΔΙΚΗ ΜΝΕΙΑ για την ιστορία κόμικ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ, σενάριο: Σταύρος Ντίλιος, σχέδιο: Γαβριήλ Παγώνης, που εμφανίζεται στο ίδιο τεύχος. Καταπληκτική ιστορία και σου-φου του γούστου μου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted March 5, 2008 Share Posted March 5, 2008 @ Dino: Μετά από σύσκεψη με την Χ. κι αφού απορίψαμε το "κλέφτης του χρόνου" ως πολύ στείρο, το "χρονοκλέφτης" ως πολύ Πετροπουλικό (μπουγαδοκλέφτης), και το "κλεφτοχρονάς" ως πολύ παλαιάς κοπής (κλεφτοκοτάς) μας έμεινε το Χρονολωποδύτης (το πρωτότυπο ήταν Timestealer). Συμφωνώ για Ντίλιο-Παγώνη... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted March 6, 2008 Share Posted March 6, 2008 «Χρονολωποδύτης» του Steve Stanton, σε μετάφραση Π. Κούστα και Χ. Καρακούδα. Τεύχος# 395, 5 Μαρτίου 2008. [...] Θα πω όμως πως αυτό είναι κάπως καλύτερο από τα άλλα του είδους του. [...] Λοιπόν, θα διαφωνήσω. Το θέμα είναι το τρομερά αβανταδόρικο και προσωπικά έχω παίξει επανειλλημένως μαζί του. Οι δυνατότητες της ιδέας (που φυσικά δεν είναι καινούργια) είναι πολύ περισσότερες από αυτές που παρουσιάζει ο συγγραφέας. Φυσικά ο Stanton εδώ διαθέτει το ισχυρό άλλοθι της πολύ μικρής έκτασης, αλλά και πάλι προλάβαινε να το αναπτύξει καλύτερα. Μια εξαιρετικά καλή προσπάθεια βρίσκεται στην συλλογή του "9", "9 ΕΦ - Εννέα Έλληνες Συγγραφείς Επιστημονικής Φαντασίας". Πρόκειται για το διήγημα "Να ξαναδείς τη βροχή" του Νίκου Χατζηιωάννου. Εκεί οι εμπειρίες/αναμνήσεις δεν κλέβονται. Πωλούνται (και χάνονται) από τους ίδιους τους ανθρώπους που τις έζησαν. Με πολύ καλύτερο κοινωνικό φόντο και έκταση ελάχιστα μεγαλύτερη από τον "Χρονολωποδύτη", είναι μια πολύ πιο προσωπική, ευαίσθητη και σκληρή ιστορία για την οποία και μόνο θα άξιζε κανείς να πάρει ολόκληρο το βιβλίο (ακόμα κι αν αυτό δεν είχε τους δύο καλύτερους PiKeiδες ever - και ναι, κανώ προκλητική προώθηση!). Τέλος, στην ίδια συλλογή, υπάρχει το "Θα είσαι εδώ" της αφεντομουτσουνάρας μου, που, στην ίδια πάνω - κάτω έκταση, πραγματεύεται μια πιο ολοκληρωτική, ως προς τις αναμνήσεις και την προσωπικότητα, πτυχή της ιδέας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted March 6, 2008 Share Posted March 6, 2008 Τέλος, στην ίδια συλλογή, υπάρχει το "Θα είσαι εδώ" της αφεντομουτσουνάρας μου, που, στην ίδια πάνω - κάτω έκταση, πραγματεύεται μια πιο ολοκληρωτική, ως προς τις αναμνήσεις και την προσωπικότητα, πτυχή της ιδέας. Καλά, εννέα έλληνες συγγραφείς, όλοι τους είδαν το σου-φου στα εσώψυχα τους; (Αλά Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος;) Ένας δεν έγραψε κάτι πιο...πίου-πίου; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 6, 2008 Share Posted March 6, 2008 Καλά, εννέα έλληνες συγγραφείς, όλοι τους είδαν το σου-φου στα εσώψυχα τους; (Αλά Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος;) Ένας δεν έγραψε κάτι πιο...πίου-πίου; Υπάρχει και πίου-πίου σάι-φάι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted March 6, 2008 Share Posted March 6, 2008 Καλά, εννέα έλληνες συγγραφείς, όλοι τους είδαν το σου-φου στα εσώψυχα τους; (Αλά Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος;) Ένας δεν έγραψε κάτι πιο...πίου-πίου; Επειδή έχω άγνωστες λέξεις ("πίου-πίου"): Αν εννοείς την θεματολογία, όχι. Μόνο του Χατζηιωάννου και το δικό μου έχουν ιδέα παρόμοια με του Stanton. Αν εννοείς την ποιότητα, επαίνεσα μόνο τρία (του Χατζηιωάννου και δύο του PiKei) από τα 13 συνολικά διηγήματα. Το ένα μάλιστα ("Ο Άθως Έμφοβος στον Ναό του Ήχου" του Κούστα) όπως ξέρουμε κάνει πια διεθνή καριέρα (βλ. και σχετικό topic). Κατά τη γνωμη μου όμως, υπάρχουν κι άλλα καλά διηγήματα, αρκετά πιστεύω για να κάνουν το "9 ΕΦ" μια πολύ καλή συλλογή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted March 6, 2008 Share Posted March 6, 2008 Επειδή έχω άγνωστες λέξεις ("πίου-πίου"): "Πίου-πίου" κάνουν τα ακτινοπίστολα. Φευ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.