9ος Διαγωνισμός Σύντομης Ιστορίας, Κατηγορία: Γενικός, Θέμα: Sidekick Pets

[Nienor]

Dopamine, καταρχάς ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και δεύτερο να τη σηκώσω από δω την κατάταξή σου για να την προσθέσω στις άλλες ή θα μου στείλεις και πμ κάποια στιγμή?

[aScannerDarkly]

Η γνώμη μου. Ή μάλλον οι πρώτες μου εντυπώσεις. Διαβάστε τεςκαι μετά ξεχάστε τες.

 

 

 

Κατ’ αρχάς ένα γενικό σχόλιο που αναφέρεται σε ορισμένες από τις συμμετοχές. Το ότι ο διαγωνισμός έχει συγκεκριμένο θέμα αποσκοπεί, εκτός των άλλων, στο να υπάρχει μια κοινή βάση σε όλα τα διηγήματα και με αυτό τον τρόπο πιστεύω μπορεί ο καθένας να αναδείξει το προσωπικό του ύφος και προβληματισμό, αντιμετωπίζοντας το θέμα με τον δικό του τρόπο. Η προσπάθεια να γραφτεί κάτι πρωτότυπο είναι σαφώς θεμιτή και ευπρόσδεκτη. Δεν πιστεύω όμως ότι είναι αυτό που ζητάει ο διαγωνισμός να ξεχειλώνουμε τελείως το θέμα και να γράφουμε κάτι το οποίο, σε μια πολύ γενική και ανοιχτόμυαλη θεώρηση μπορεί να θεωρηθεί εντός του θέματος, αλλά ουσιαστικά είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

 

 

Αγάπη ήταν

Ενδιαφέρουσα ιδέα και μελλοντολογικό όραμα, αλλά μου φαίνεται σαν να βιάστηκες. Αν δεν το είχες ανεβάσει τόσο γρήγορα και το είχες παλέψει λίγο ακόμα πιστεύω θα ήταη πολύ καλύτερο. Να επισημάνω και κάποια εκφραστικά – αφηγηματικά λάθη. Δεν καταλαβαίνω γιατί η αφήγηση ξεκινάει στον αόριστο, και ξαφνικά στη μέση μιας παραγράφου γίνεται ενεστώτας και συνεχίζει έτσι. Επίσης, εφ’όσον η αφήγηση γίνεται από την οπτική του κατηλεκτριδίου, όσα συμβαίνουν όταν το ρολόι δείχνει 13:42 δε γίνεται να τα γνωρίζει. Τέλος, πάραυτα σημαίνει αμέσως, όχι παρόλο ή παρόλ’ αυτά. (Όχι, δεν είμαι φιλόλογος. Ιδιότροπος είμαι).

 

 

 

Για να είμαι ειλικρινής πάντως, δυσκολέυομαι να το θεωρήσω εντός θέματος.

 

 

 

 

Θούλης ο γελαστός Κολοκυθούλης

Φαντάζομαι ότι τα γεγονότα διαδραματίζονται σε κάποιον κόσμο που έχει επινοήσει ο Παρατηρητής και στον οποίο τοποθετεί τις ιστορίες του, τον οποίο δεν έχω γνωρίσει, αλλά δε δυσκολεύτηκα να ακολουθήσω την ιστορία. Όμορφη ιδέα, πολύ γλυκό παραμύθι, αλλά με κάποιες ατέλειες νομίζω στην πραγματοποίηση. Καταλαβαίνω ότι ένα παραμύθι πρέπει να έχει μια απλότητα στην αφήγηση, και να δίνει μόνο του τη λύση στους ήρωές τους, αλλά κάποια γεγονότα μου φάνηκαν πολύ βολικά. Επίσης, η αφήγηση δε γίνεται από την οπτική του Θούλη, όπως ζητάει το θέμα.

 

 

 

Και μια φράση που μου χτύπησε λίγο άσχημα: «Μόλις ο Σάργκο απέκτησε το Στέμμα της Φαντασίας φέρθηκε απολυταρχικά». Νομίζω ότι μπορείς να το πεις πολύ καλύτερα αυτό.

 

 

 

 

Ρόουζ

Ευχάριστο παραμυθάκι, με λυτρωτικό τέλος και σεξουαλικά σκανδαλώδες. Κάτι σαν την Κοκκινοσκουφίτσα. Γουστάρω!

 

 

 

Λήθη

Και εδώ έχω κάποιες ενστάσεις κατά πόσο είναι εντός θέματος. Άλλωστε η ίδια η ηρωίδαδ δηλώνει ότι δεν θέλει το Βίκτορα ως pet. Μου άρεσαν οι άκαρπες προσπάθειες του ρομπότ να κατανοήσει τους ανθρώπους και τα συναισθήματά τους, απογοητεύτηκα όμως με όσα συμβαίνουν μετά την εφαρμογή της Λήθης. Θα προτιμούσα η αποτυχία του μέτρου να μην ήταν ότι προκάλεσε κάποιο νευρολογικό πρόβλημα στην ηρωίδα, αλλά με κάποιο τρόπο να φαινόταν ότι χωρίς τις οδυνηρές αναμνήσεις ήταν πιο «άδεια» και πιο λυπημένη από πριν. Θα το έβρισκα πιο ταιριαστό στο ύφος του διηγήματος και θα με άγγιζε περισσότερο.

 

 

 

Μιρ και Νταρ

 

Πολύ καλή ατμόσφαιρα, στρωτή διήγηση, χιουμοριστικές πινελιές... Αλλά μου δίνει τιν εντύπωση του ανολοκλήρωτου. Σαν ένα μικρό επεισόδιο από κάτι πολύ μεγαλύτερο. Νιώθω ότι δεν στέκεται άνετα σαν αυτοτελές. Πάντως θα ήθελα να μάθω τι είχε συμβεί πριν και τι πρόκειται να συμβεί μετά...

 

 

 

Βουκολικό

 

Κουλό. Εντελώς. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν μου άρεσε ή όχι. Σίγουρα όμως το πιο πρωτότυπο του διαγωνισμού. Είχε σίγουρα την πλάκα του. Κι ας είχε για ήρωα ένα ταπεινό πρόβατο. Θα μπορούσα να πω και γι’ αυτό ότι δεν είναι γραμμένο από τη σωστή οπτική γωνία., αλλά δεν θα είχε ιδιαίτερο νόημα. Δε θα μπορούσε άλλωστε.

 

Να προσέξεις πάντως ορισμένα ορθογραφικά και γραμματικά λάθη. Για παράδειγμα... «ένα ομιλούμενο προβατάκι». Ομιλόν προβατάκι. Κάτι τέτοια, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, χαλάνε πολύ το κείμενο.

 

 

 

Μπροστά, Ψηλά

 

Η ιστορία με τον πόλεμο δεν με έπεισε τόσο, η ιστορία όμως με την πέρδικα και τα περδικόπουλα ήταν πάρα πολύ συγκινητική. Πολύ συναισθηματική γραφή, με ξένισε πάντως η γλώσσα που ώρες ώρες θυμίζει δημοτικό τραγούδι. Μου μοιάζει λίγο επιτηδευμένη. Από την άλλη όμως πρέπει να παραδεχτώ ότι η ιστορία της πέρδικας και του κυνηγού θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται σε κάποιο δημοτικό τραγούδι ή λαϊκό παραμύθι.

 

 

 

Ούλφους

 

Γουσταριλίδικο! Μοιάζει όμως και αυτό σαν κομμάτι κάποιας πολύ μεγαλύτερης ιστορίας. Και για να μην τα πολυλογώ συμφωνώ απολύτως με την κριτική της Nienor.

 

Θέλω επίσης να πω ότι, ενώ η χρήση της γλώσσας είναι άψογη, είναι πολύ φλύαρο στο ομολογουμένως λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι (την εισαγωγή). Καταλαβαίνω ότι ήθελες να ορίσεις πλήρως τον κόσμο σου και τον χαρακτήρα του λύκου, αλλά μιας και ο χώρος ήταν περιορισμένος νομίζω θα έπρεπε να δώσεις περισσότερη έμφαση στο ζουμί της ιστορίας.

 

Προσωπικό κόλλημα: Περίμενα / ήθελα ο λύκος τελικά να γοητευτεί από αυτούς τους κυνηγούς της νύχτας και να τους ακολουθήσει...

 

 

 

Η Γαλανή κι η Αλεπού

 

Πανέμορφο και αβάσταχτα στενάχωρο. Θα μπορούσα να πω ότι δεν είναι ακριβώς φανταστική λογοτεχνία, αλλά ελάχιστη σημασία έχει. Μερικές φορές δε χρειάζεται να συμβούν πολλά σε μια ιστορία για να σε αγγίξει. Έχει άλλωστε σημασία και το πώς τα αφηγείσαι. Μπράβο.

 

 

Δυσκολεύομαι να αποφασίσω... Θα τα ξαναδιαβάσω αρκετές φορές.

Edited May 10, 2008 by aScannerDarkly

[mariposa]

Καταρχάς να πω ότι όλες οι προσπάθειες ήταν αξιόλογες και να ευχηθώ σε όλους να έχουν πάντα ιδέες για νέες ιστορίες.Θα ήθελα να κάνω μια γενική παρατήρηση ότι σε όλες τις ιστορίες φαίνεται ότι η αγάπη μπορεί να έχει πολλές μορφές.

 

Θα δώσω και τα δικά μου σχόλια για τα κείμενα που παρουσιάστηκαν (με την σειρά που ανέβηκαν) έχοντας προσπαθήσει να δώ τις ιστορίες μέσα από τα μάτια του συγγραφέα τους και αφήνοντας πίσω την δική μου προοπτική, γιατί όπως είναι γνωστό μου αρέσουν τα Happy ends (συγγνώμη Nienor)

 

Αγάπη ήταν του roriconfan.

Πολύ ωραία ιδέα για την αποξένωση των ανθρώπων και την δυσκολία τους στην δημιουργία σχέσεων μεταξύ τους. Η αρχή της ιστορίας ήταν λίγο σκληρή για μένα (όχι λόγω πουριτανισμού) αλλά θεώρησα ότι έπρεπε να είναι έντονη για να τονιστεί η ιδέα του κειμένου. Ο ορισμός της αγάπης πολύ καλός. Αν ξαναγράψεις το κείμενο ή το συνεχίσεις θα ήθελα να το δω.

 

Paco του aScannerDarkly

Συγκινητική ιστορία δοσμένη λιτά και απέριττα. Μου άρεσε το αμοιβαίο δέσιμο ανθρώπου - ζώου και το κυνήγι του ονείρου.

 

 

Θούλης, ο Γελαστός Κολοκυθούλης του Παρατηρητή

Ομορφο παραμύθι, γεμάτο από τα υλικά των παραμυθιών (δράκοι, μάγοι, μαγεμένα δέντρα, φαντάσματα). Ωραία η χρήση γλώσσας (για την κουτσουλιά έχω εκφραστεί) , πρωτότυπο το παιχνίδι με τον ήλιο και...

ευχαριστήθηκα το τέλος. Το ομολογώ θέλω να τελειώνουν με την νίκη του καλού, να υπάρχει καλό τέλος (εξάλλου αυτό νομίζω είναι φαντασυ). Ανυπομονώ να ακούσω τον Θούλη να μιλάει.

 

Ρόουζ του kitsos

(αντιγραφή από το ποστ στο κείμενο )

Είναι πολύ όμορφα δοσμένη ιστορία μέσα από τα μάτια του αξιολάτρευτου γουρουνακίου, με στοιχεία χιούμορ αλλά και συγκίνησης και γραφή που σε κάνει να το διαβάζεις απνευστί.

 

 

Μιρ και Νταρ του Celestial

Θα ομολογήσω ότι στην αρχή δεν κατάλαβα ότι ήταν γάτα η ηρωίδα... και ίσως αυτό ήταν ο σκοπός του συγγραφέα. Ωραίος τρόπος γραφής, καθόλου κουραστικός. Θα ήθελα να ξέρω τι άλλες περιπέτειες έχουν περάσει μαζί, νομίζω θα έχει ενδιαφέρον.

 

Βουκολικό της Dopamine

Υπήρχαν αρκετά στοιχεία χιούμορ στο κείμενο ωραία δοσμένα, πολλές εικόνες και λαογραφικά στοιχεία αλλά τελείωσε γρήγορα αφήνοντάς με με την απορία τί έγινε τελικά με το διδύμο.

 

 

Μπροστά, Ψηλά της Naroualis

Πολύ όμορφη ιστορία, γραφή που ρέει και σου δημιουργεί παραμυθένιες εικόνες (πόλεμος των στρατών) και πολύ έντονα συναισθήματα. Δεν μπορείς να μην συγκινηθείς.

 

Ούλφους του Sileon

Θα συμφωνήσω με προλαλίσαντες ότι η ιστορία είναι αρχή μυθιστορήματος. Η γραφή σου ήταν γεμάτη εικόνες και η γλώσσα άρτια αλλά θα προτιμούσα να μην είχες κόψει από την γνωριμία του λύκου με τον άνθρωπο. Αν θες ανέβασέ την όλη να την δούμε.

 

Η Γαλανή κι η Αλεπού της Nienor

Μου άρεσε πάρα πολύ το στυλ του γραψίματος, πολύ πρωτότυπο αυτό το "παρελθόν - παρόν" και όμορφη ιστορία. Το τέλος συγκλονιστικό.

 

 

Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να πώ δυο λόγια για την ιστορία μου (αν όχι παρακαλώ τους διαχειριστές να σβήσουν το κομμάτι).

Θα ήθελα καταρχάς να ευχαριστήσω όλους τους συνσυφορουμίτες για τον κόπο και τον χρόνο που αφιερώσαν στο διάβασμα της και στην κριτική της.

Στον Ντίνο θα ήθελα να πω ότι

1) η κριτική του (αφορά ολες τις ιστορίες) ήταν απίθανη, επικεντρωμένη στα καλά στοιχεία και αναφέροντας τα προβληματικά χωρίς να απογοητεύει τον άλλον

2) ο βίκτωρ ήταν ρομποτ και δεν μπορούσε να νιώθει και να σκέφτεται αλλιώς από λογικά. Τις δικές μου απόψεις για τις ανθρώπινες σχέσεις σε άλλο διήγημα

 

Στον aScannerDarkly ήθελα να δώσω μια άλλη οπτική γωνία: Οι αναμνήσεις μας όσο οδυνηρές και να είναι ζυμώνονται με τα βασικά μας συστατικά και καθορίζουν τον χαρακτήρα μας, Ουσιαστικά εμείς είμαστε ότι έχουμε ζήσει. Γι αυτό και επηρεάστηκαν βασικές λειτουργίες τους οργανισμού

 

Καλή επιτυχία σε όλους.

Edited May 10, 2008 by mariposa

[Sileon]

Ευχαριστώ όλους για τα σχόλιά σας και την Dopamine για την επιλογή της να με βάλει πρώτο στην λίστα της ( ).

 

Σας βλέπω που έχετε πάρει φόρα στον σχολιασμό και έμεινα πίσω, εγώ που γκρίνιαζα να μην χαθεί η "σειρά" στις αξιολογήσεις! Θα επανέρθω μόλις διαβάσω και την τελευταία ιστορία που μου έμεινε.

[kitsos]

Οι πολύ καλές ιστορίες που έλαβαν μέρος με αναγκάζουν να τις σχολιάσω με πολύ καλή διάθεση. Στο κάτω κάτω πιστεύω πως στους διαγωνισμούς είναι καλύτερο να τονίζεις τα θετικά και να αφήνεις την κριτική για αργότερα.

 

 

Αγάπη ήταν: Έξυπνη ιδέα που με βάζει σε σκέψεις για το μέλλον του ανθρώπου. Λες; Παρόλο που ήταν κάπως κοφτή και απότομη νομίζω πως τα πήγες αρκετά καλά και εξέφρασες κάποιες ανησυχίες σου για το μέλλον. Είσαι εντός θέματος και ξεχειλίζεις από φαντασία.

 

 

 

Paco: Ιστοριούλα όμορφη σκληρή με ήρωες σε αναζήτηση σκοπού. Με έκανες να περάσω ένα μικρό σοκ με τα όρνια και τον νεκρό Αλμπέρτο να συνεχίζει το ταξίδι του καβάλα στον ταλαίπωρο Πάκο. Χάρηκα πολύ το τέλος όπου ο Πάκο φτάνει και αυτός μετά τον Αλμπέρτο στο μέρος με τις χρυσές στέγες και τα καταπράσινα λιβάδια. Σε τόσο λίγες λέξεις κατάφερες να γεμίσεις το μυαλό μου εικόνες και τη μύτη μου μυρωδιές. Να σαι καλά.

 

 

 

Θούλης: Τι να σου πω ρε φίλε. Είσαι παραμυθάς τι να κάνουμε. Πολύ όμορφο παραμύθι με πολλά στοιχεία του αγαπημένου μου είδους. Δημιουργείς έναν κόσμο μαγικό που μου αρέσει και που ζει μέσα στην αγνή παιδική φαντασία. Το ευχαριστήθηκα όσο δε λέγεται. Γέλασα και έκλαψα παρέα με τον Θούλη. Τον προτιμώ όμως γελαστό.

 

 

 

Λήθη: Μου αρέσει. Μου αρέσει πολύ. Ρομπότ που πειραματίζεται με τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Βαρέθηκε να το προγραμματίζουμε και αποφάσισε να μας προγραμματίσει και αυτό λίγο, έτσι για αλλαγή. Φανταστικό. Για ακόμη μια φορά χαίρομαι που παίρνω συχνά BackUp. Γραφή όμορφη στρωτή χωρίς πολλά φρουφρού κι αρώματα. Καταφέρνεις να περάσεις την άποψη σου πως όσο μακριά και να φτάσει ο άνθρωπος, οι ανθρώπινες σχέσεις θα έχουν τον πρώτο λόγο στη ζωή του. Ναι; Το εκμεταλλεύτηκες σωστά το θεματάκι.

 

 

 

Μιρ και Νταρ: Μικρή ιστορία αλλά αρκετή για να μας φανερώσεις αυτά που ήθελες. Και το πέτυχες νομίζω. Έδωσες ακριβώς ότι ήταν απαραίτητο για να παρουσιάσεις μια πολύ καλή σκοτεινή ιστορία μέσα σε μια νύχτα φωτεινή λόγω φεγγαριού και καρναβαλιού. Έκανες το μάγο να δώσει μέρος της δύναμης του στη γάτα και έτσι την έκανες κάτι περισσότερο από ένα pet, έξυπνο. Όσο για το τέλος πολύ γάτα η δικιά σου.

 

 

 

Βουκολικό: Αν και λίγο μπερδεμένη η αρχή σε βάζει στο τριπάκι να θέλεις να δεις τι γίνεται παρακάτω. Νομίζω πως το θέμα σου έκατσε κουτί για να εκφράσεις τη συμπάθεια σου για τα ζωντανά τούτης της γης και τις ανησυχίες σου για πειράματα και μέλλον. Ως Κίτσος είναι πολύ φυσικό να αγαπώ πολύ τα πρόβατα. Έχει μέσα και νεράιδες που τις σέβομαι και τις εκτιμώ ιδιαίτερα. Ας το μεγάλωνες λίγο ρε παιδί μου να δούμε τη συνέχεια.

 

 

 

Μπροστά, Ψηλά: Ποίηση σε μορφή διηγήματος. Πολύ συγκινητικό. Ζωντανοί αληθινοί χαρακτήρες. Η πέρδικα ανταποδίδει την καλή πράξη του κυνηγού θυσιάζοντας τη ζωή της. Πολύ όμορφη σύλληψη. Γραφή μοναδική. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω.

 

 

 

Ούλφους: Δυναμική και συνάμα τρομαχτική ιστορία. Πολύ καλή περιγραφή του λύκου και των τελετουργικών της αγέλης. Όμορφες εικόνες κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι. Η ιστορία ξεχειλίζει από Άκρος αφήνοντας λίγο στο περιθώριο τον Όρθαν αλλά αυτό είναι κάτι που δεν χαλάει τίποτα αφού κυλάει μια χαρά.

 

 

 

Η Γαλανή και η Αλεπού: Όμορφη αιματοβαμμένη ιστορία με τόσες μυρωδιές, δαγκωνιές, θάνατο και πόνο. Πολύ καλή γραφή που σε κάνει να αισθανθείς στο πετσί σου όλα τα παραπάνω συν την αγωνία της αλεπούς για την τύχη της μικρής. Στο τέλος άλλος ένας αθώος τιμωρείται για ένα έγκλημα που δεν έκανε. Όπως ακριβώς στην πραγματική ζωή.

 

 

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν την Ρόουζ μου και να γράψουν δυο λόγια για αυτήν. Επίσης θα ήθελα να συγχαρώ τον DinoHajiyorgi για την άψογη διοργάνωση του διαγωνισμού.

[Παρατηρητής]

Τα συγχαρητήρια κι από εμένα σε όλους τους φίλους που έστειλαν τις ιστορίες τους τιμώντας πρώτα το διοργανωτή και έπειτα το sff. Παρατήρησα ότι οι περισσότερες συμμετοχές ήταν από καινούργια μέλη, κάτι ιδιαίτερα ευχάριστο, πόσο μάλλον για τον ScannerDarkly, Mariposa και Dopamine των οποίων ήταν τα πρώτα κείμενα που αναρτήθηκαν στο μπαρ του ΣουΦουφου. Διασκέδασα όλες τις ιστορίες, η κάθε μία είχε να μου προσφέρει και κάτι δικό της και πραγματικά δυσκολεύτηκα να τις κατατάξω σε σειρά. Τα pets, οι σύντροφοι, ήταν όλοι τους αξιαγάπητοι και μπορώ να πω ότι μου άρεσαν και στο σύνολο. Θα ήταν όμορφο, σκέφτομαι, κάποιος από εμάς (πιθανά ο διοργανωτής) να έγραφε και μια ιστοριούλα με τους 10 χαρακτήρες. Μα ακόμα κι αν αυτό δεν γίνει, θα ήθελα να τους συναντήσω και σε επόμενα διηγήματα. Πρώτα πρώτα τον Ούλφους, ο οποίος, πέρα από τη μεγαλοπρέπεια του σε σχέση με τους υπόλοιπους, έχει κι ένα μακρινό ταξίδι να κάνει και πολλές περιπέτειες να μοιραστεί με τον αφέντη του, όπως και η Μιρ που μας άφησε λίγο στα κρύα του λουτρού δίχως να μας αποκαλύψει κάτι από το πριν ή κάτι από το μετά.

 

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

 

Αγάπη ήταν: Αν και δεν το περίμενα τόσο καλό, αυτό το κείμενο είχε κάτι το ποιητικό μέσα του που με συνεπήρε. Οι σύντομες προτάσεις, οι μικρές παράγραφοι, τα λόγια που χρησιμοποίησε ο Ρορίκο, τον έκαναν να μοιάζει με λυπητερό τραγούδι. Μου άρεσε πολύ, δεν το θεώρησα εκτός θέματος και το βρήκα πολύ ανθρώπινο και συναισθηματικό.

 

 

Πάκο: Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι το Fiddler on the Green από Demons and Wizards (ότι καλύτερο έχω ακούσει για το θέμα του Θανάτου). Η ιστορία ετούτη μου το θύμισε έντονα τόσο για το περιεχόμενο της όσο και για τη συγκίνηση που έβγαλε η τελευταία πορεία του γαιδάρου και του γέρου. Θα μπορούσα να γράψω μια σελίδα ολόκληρη (ίσως και παραπάνω) για αυτό το καταπληκτικό κείμενο. Επειδή την παρούσα στιγμή πρέπει να γράψω κάτι σύντομο, αφιερώνω στο διήγημα, τον Πάκο, τον Αλμπέρτο και τον συγγραφέα τους τελευταίους στοίχους του τραγουδιού:

 

Just hold my hand I ?ll take you there

 

Your pain will go away

 

Λήθη: Πολύ όμορφο. Αυτό που εξέπληξε ήταν ο συνδυασμός γυναικείου προβληματισμού και επιστημονικής φαντασίας. Ένα πάρα πολύ καλό κομμάτι-ξεκίνημα για να μυηθούν περισσότερες γυναίκες στο είδος. Ευαίσθητο και έξυπνο χωρίς να καταντά κουραστικό. Μπράβο, μπράβο και πάλι μπράβο

 

Μιρ και Νταρ: Κι εκεί που λέω «ωραία, ένας μάγος με το familiar του σε μια νέα περιπέτεια κατασκοπείας και σύγκρουσης», έμεινα ακόμα στο ίδιο σημείο περιμένοντας τη δράση. Γιατί βρε Μάριε το έκανες αυτό; Λίγη δράση θα έβλαπτε; Λίγη παραπάνω επεξήγηση για τους χαρακτήρες, τη σχέση και τη λήξη της συντροφιάς τους; Κάπου διάβασα ότι είναι απόσπασμα. Περιμένω τη συνέχεια λοιπόν.

 

Βουκολικό: Το διασκέδασα αφάνταστα. Μου αρέσει αυτή η σάτυρα και η ειρωνεία απέναντι στην κοινωνία μας και τη σύγχρονη εποχή. Απόλαυσα το διάλογο με το πρόβατο και το αγόρι, το βρήκα ιδιαίτερα αστείο. Βέβαια θα ήταν καλύτερα εάν συμμετείχες στο διαγωνισμό με το αμέσως επόμενο κομμάτι, δηλαδή με το τι συνέβη όταν ο νεαρός και το πρόβατο ξεκίνησαν το ταξίδι τους. (Μπε!) Το περιμένω και αυτό, μου αρέσει το καυστικό σου γράψιμο Dop!

 

Μπροστά Ψηλά: Ασχολίαστο. Όσο δύσκολο είναι για μένα να μοιάσω στην Ευθυμία στη γραφή, άλλο τόσο να σχολιάζω τις ιστορίες τις. Είναι από εκείνες τις σπάνιες που σου λένε «σε τάπωσα!». Μόνο ένα πράγμα θα πω. Ήμουν εκεί, ανάμεσα στα πουλιά που πήγαιναν στον πόλεμο, κοιτώντας τους στρατιώτες από κάτω μου, και τον επερχόμενο χαμό μπροστά.

 

Αλλά ήθελα και τη μάχη βρε παιδί μου!!! Το έκοψες πάνω στο καλύτερο! Δεν πειράζει, έμεινα ικανοποιημένος. Πιο πολύ από το πολύ.

 

Ούλφους: Το απόλαυσα. Δυνατή γραφή, ότι πρέπει για μια καλή ιστορία κλασσικού κι αγαπητού φάνταζι. Πωρώθηκα με την αγέλη και την εκπαίδευση, έγινα κι εγώ λύκος για λίγο, σκαρφαλώνοντας στα βουνά και τους γκρεμούς, κοιτάζοντας τις φάλαινες να πολεμούν μεταξύ τους (αυτή η σκηνή ήταν όλα τα λεφτά!). Η περιπέτεια που ακολούθησε δεν με ενθουσίασε και τόσο, ίσως επειδή ειπώθηκαν τόσα πολλά νωρίτερα στο κείμενο και η δράση κράτησε για λίγο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν ήταν καλή, ίσα ίσα την αποτελούσαν ωραία στοιχεία όπως η πτώση του λύκου με το βαμπίρ και η ανύψωση τους στην κορυφή κάτω από το φεγγάρι . Απλώς κάτι έλειπε στο ενδιάμεσο της αφήγησης της εκπαίδευσης του λύκου με την περιπέτεια.

 

Μυρίζομαι εκκολαπτόμενο έπος!

 

Ρόουζ: Πάνω κάτω την έχουμε ακούσει ξανά αυτή την ιστορία. Το παιδί που βλέπει τα ζώα όχι ως γεύματα και ένα ζώο που δένεται τόσο με έναν άνθρωπο, δείχνοντας του τυφλή εμπιστοσύνη, ακόμα κι αν όλη η πανίδα του αποκαλύπτει την πικρή πραγματικότητα. Κι όμως αυτό το παραμύθι είχε μια νέα ανάσα, την ανάσα ενός καινούργιου παραμυθά named Kitsos, άξιου συνεχιστή των παλαιότερων που ασχολήθηκαν με αυτό το «απαλό» είδος. Το πόνεσα το γουρουνάκι, το ίδιο και το παιδί. Καταευχαριστήθηκα τα πουλιά, ο τρόπος με τον οποίο μιλούσαν ζωντάνευε την ιστορία και την έκανε ακόμα πιο διασκεδαστική (τζάσε, χρου-χρου στα γουρουνίστικα). Όμως το τέλος?το τέλος?πιστεύω ότι αναγκάστηκες να το λήξεις έτσι απότομα και κάπως ακαταλαβίστικα εξαιτίας του περιορισμένου ορίου. Το χάλασε πολύ το κείμενο και ήταν κρίμα γιατί η ροή κυλούσε τόσο ομαλά και η γραφή ήταν έτσι ανάλαφρη και ευχάριστη που ξαφνικά όλα έγιναν κάπως σαλάτα. Κι όμως δεν θα το καταδικάσω. Ρόουζ και πάλι Ρόουζ!

 

Η Γαλανή και η Αλεπού: Ολοκληρώνοντας τον κύκλο των ποιητών που στάθηκαν γύρω από τη φωτιά με τους πιστούς συντρόφους, πρέπει να ομολογήσω ότι τα παλαιότερα μέλη μας φόρεσαν τα γυαλιά, κυρίως με τη γραφή και τη ζωντάνια τους. Μακάρι κάποια στιγμή να καταφέρουμε εμείς οι νέοι να φτάσουμε στο επίπεδο σας. Κιάρα ήταν πολύ ζωντανή η ιστορία σου, συγκινητική, ευαίσθητη και προκαλεί αυτό το μάσημα των νυχιών όσο αφορά την τύχη της αλεπούς, μήπως και κάτι εκεί στο τέλος αλλάξει και σημειωθεί happy end. Όπως ο Κίτσος και ο Ντάρκλι, έτσι κι εσύ μετέδωσες την αγάπη μεταξύ ανθρώπου και ζώου, μια αγάπη που κανείς άλλος δεν μπορεί να δει. Δεν ήταν βέβαια τόσο αυτό που με συνεπήρε, όσο η ζωντάνια της Αλεπούς, οι αναμνήσεις και η αντίληψη της. Έπρεπε να το περιμένω ότι θα μπορούσες να μπεις τόσο τέλεια στην ψυχολογία ενός ζώου. Μπράβο και ευχαριστούμε για τις ζωηρές εικόνες αυτού του μικρού διηγήματος.

 

 

Όσο για το Θούλη? περί ορέξεως κολοκυθόπιτα! Ένα τέτοιο σχόλιο θα του ταίριαζε απόλυτα.

 

Καλή επιτυχία παίδες. Ελπίζω ο νικητής να θέσει ένα εξίσου όμορφο θέμα για τον επόμενο διαγωνισμό

Edited May 11, 2008 by Παρατηρητής

[aScannerDarkly]

Θέλω να ευχαριστήσω όσους μπήκαν στον κόπο να γράψουν κάτι για το κείμενό μου. Χαίρομαι πολύ που βλέπω ότι έχει αγγίξει κάποιους, γιατί πρέπει να σας πω ότι διαβάζετε πρώτοι και σε παγκόσμια αποκλειστικότητα οποιοδήποτε διήγημά μου και είχα ένα άγχος για το τι εντύπωση θα έκανε.

 

Θέλω να πω κάτι για το παραμυθάκι με τη Ρόουζ, γιατί βλέπω ότι έχει γίνει αρκετή κουβέντα για το τέλος της ιστορίας. Δεν νομίζω ότι ήταν ούτε βεβιασμένο, ούτε απότομο, ούτε ασαφές. Αλήθεια νομίζω ότι αυτό είχε στο μυαλό του από την αρχή ο Κίτσος. Το βρίσκω παιχνιδιάρικο, δίνει νέα τροπή στην ιστορία και πραγματικά αν το κείμενο είχε τελειώσει πολύ πιο νωρίς όπως προτάθηκε, θα το έβρισκα πολύ πιο αδιάφορο. Και θα επιμείνω σε κάτι που με κέντρισε πολύ. Δεν νομίζω ότι το έκανε συνειδητά, αλλά ποιο Brokeback Mountain κτλ... εδώ μιλάμε για φοβερό σκάνδαλο!

 

Για όσα αρνητικά σχόλια μπορεί να έγραψα, ελπίζω να καταλαβαίνετε ότι έγιναν αποκλειστικά με καλή διάθεση, δεν είναι παρά προτάσεις για βελτίωση που, αν θέλετε μπορείτε και να τις αγνοήσετε εντελώς. Κι εγώ στο ίδιο καζάνι βράζω.

 

Παρατηρητή, σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για την αφιέρωση. Δεν ξέρω βέβαια το τραγούδι αλλά κάτι θα γίνει γι' αυτό...

Edited May 11, 2008 by aScannerDarkly

[Παρατηρητής]

Ούτε κι εμένα με ενόχλησε το τέλος του Ρόουζ. ίσα-ίσα κάτι τέτοιο περίμενα. Η απόδοση του όμως το χάλασε. Αν το είχε στρώσει λίγο καλύτερα...Πιστεύω ήταν η βιασύνη και ο περιορισμός των λέξεων. Μην ξεχνάμε και ότι το παλικάρι κάθεται και γράφει 2 ωρίτσες μετά τα μεσάνυχτα έπειτα απο μια κουραστική ημέρα.

 

Darkly μπες εδώ:

 

http://www.youtube.com/watch?v=tIltTeDsO60 αν και οι εικόνες είναι από εξώφυλλα των Blind Guardian λόγο του ίδιου τραγουδιστή

 

και

 

όπου ένα παλικάρι το απέδωσε τρομερά στο πιάνο.

[mariposa]

Εμένα πάλι αυτό το λίγο που έδωσε στο τέλος, μου άφησε το ελεύθερο να φανταστώ τι μπορεί να έγινε μετά. Να κάνω διάφορες υποθέσεις και σενάρια για το αν προλαβαν ή όχι την νεράιδα. Θα συμφωνήσω με τον aScannerDarkly.

Και φυσικά να περιμένω συνέχεια... (ακούει ο kitsos;;;)

Edited May 11, 2008 by mariposa

[Guest roriconfan]

Πωπω, με τα αρχικά σχόλια νόμιζα ότι το διήγημα μου θα βγει τελευταίο. Πάραυτα, μερικές ερωτήσεις θα τις κάνω…

 

Ντίνο, γιατί βρήκες το τηλεφώνημα άσχετο; Ήταν το trigger για να πάει η κούκλα σε ενεργητικό mode.

 

Nienor, ποιες φάσεις βρήκες ασύνδετες; Στην φαντασία μου, τίποτα δεν ήταν άσχετο (βέβαια, είμαι ο συγγραφέας και μπορεί να βγάζω και λαγούς από καπέλα χωρίς να καταλαβαίνω ότι χρειάζεται εκλογίκευση). Μπορείς να μου δώσεις παραδείγματα;

 

AScannerDarkly, ο λόγος που ο χρόνος αλλάζει είναι γιατί πρώτα «υποτίθεται» ότι η κούκλα περιγράφει τους λόγους που την οδήγησαν να κάνει αυτό που κάνει. Αλλάζει σε ενεστώτα όταν αποφασίζει να κάνει αυτό που υπολόγιζε για καιρό να κάνει. Και άλλωστε παρεμβάλλονται γεγονότα στο ενδιάμεσο που γίνεται το τηλεφώνημα, οπότε πρέπει να το σκεφτείς λίγο … τετραδιάστατα. Και δε κατάλαβα γιατί να μην ήξερε την ώρα. Όλα τα μηχανήματα έχουν εσωτερικό ρολόι… (το τραβάω, ε;)

 

Συμφωνώ ότι μπορούσα να αναπτύξω καλύτερα την βασική ιδέα. Αλλά λόγω περιορισμού λέξεων, αν συνέχιζα θα κατέληγα να κόβω λέξεις στο τέλος. Πάντως, ετοιμάζω και δεύτερο κεφάλαιο που συνεχίζει την ιστορία. Θα εκδοθεί εκτός διαγωνισμού, εννοείται. Και το πρώτο κεφάλαιο θα υποστεί αλλαγές, αν μου κάνετε καλές επισημάνσεις (που τις βρίσκω κι εγώ καλές, εννοείται)…

[aScannerDarkly]

Δεν μιλάω για το αν γνωρίζει την ώρα. Απλώς τα γεγονότα συμβαίνουν μέσα στο σπίτι ενώ η κούκλα το έχει σκάσει. Καθώς αυτή το αφηγείται, δεν μπορεί να ξέρει τι κάνει το αφεντικό της όταν αυτή δεν είναι εκεί.

 

Για το θέμα με το ενεστώτα, καταλαβαίνω από τη εξήγησή σου τι ήθελες να κάνεις. Απλώς διαβάζοντας το κείμενο δε μου δημιουργήθηκε αυτή η εντύπωση, μου φάνηκε απλώς να αλλάζει ο χρόνος χωρίς προφανή λόγο. Πάντως ξαναλέω, νομίζω αν το είχες παιδέψει για περισσότερο χρόνο μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο

[DinoHajiyorgi]

Ντίνο, γιατί βρήκες το τηλεφώνημα άσχετο; Ήταν το trigger για να πάει η κούκλα σε ενεργητικό mode.

 

Εντάξει, μίλησα για άσκοπες και φτωχές παραστάσεις και χρησιμοποίησα σαν γρήγορο παράδειγμα το τηλεφώνημα του μπαμπά. Δεν ήθελα να μπω σε μεγάλη ανάλυση γιατί είπα ήδη αρκετά εκεί για το διήγημα.

 

Να εξηγήσω όμως, είναι η άποψη μου και αν θέλεις την προσέχεις. Το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς το τηλεφώνημα αλλά η προσωπικότητα του μπαμπά. Είναι απίστευτα εκτός εποχής για τον κόσμο που ζει.

 

Δηλαδή, αν η τεχνολογία των έλλογων ρομπότ έπεφτε ξαφνικά στα χέρια μας σήμερα, και είχαμε τέτοια ρομπότ ανάμεσα μας, τότε εντάξει. Θα είχαμε τέτοιον μπαμπά γιατί έχουμε ανθρώπους με τέτοια μυαλά.

 

Μαντεύω όμως πως μια τέτοια τεχνολογία εξελίχτηκε σταδιακά. Πολύ πιθανό ο μπαμπάς να είχε πηδήξει παλαιότερα μοντέλα στα νιάτα του. Η αντίδραση του για το ρομπότ του γιου του ακούγεται δεκαετία 1950. Βρίσκω μεν την αντίδραση του μπαμπά για το υποκατάστατο του νεκρού παιδιού τους σωστή, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο έχουν αναπτυχθεί σωστά οι ισορροπίες για να πεις κατάλληλα την ιστορία.

 

Αν ο γιος δεν μπορεί να αντισταθεί στον πατέρα του, αυτό θα εξηγεί την ψυχρότητα που έχει προς την δική του γυναίκα ρομπότ. Την βλέπει μόνο σαν σεξουαλικό παιχνίδι γιατί αυτό του έχει περάσει ο πατέρας του. Να του λέει «Πήδα τα…αλλά δεν είναι και άνθρωποι» αντί να τον παραπέμπει σε πόρνες. Και ίσως η τρυφερότητα της μητέρας προς το υποκατάστατο να ανοίγει στον γιο το παράθυρο που δείχνει στην πιθανότητα συναισθήματος. Ένας τομέας τόσο άγνωστος στον τύραννο πατέρα. Και μόνο όσο έχεις, και με διαφορετικό διάλογο στο τηλέφωνο, θα μπορούσες να το χτίσεις πολύ ανώτερο. Αρπάζοντας όμως βιαστικά έναν από τους πολλούς μπαμπάδες της Φίνος Φιλμ παρέδωσες κάτι αρπακολατζίδικο.

Edited May 11, 2008 by DinoHajiyorgi

[Nienor]

Το λοιπόν, πάμε ανάλυση (είχα και καιρό ;))

 

Roriconfan:

 

Η ιστορία σου αποτελείται από 1421 λεξούλες. Μέσα σε αυτές έχεις ένα μονάχα λαθάκι το «αδυναμεί» το οποίο είναι είτε «γίνεται αδύναμη και σβήνει» (άντε «αδυνατίζει» αλλά τότε δεν ακούγεται όμορφα) είτε χρησιμοποιώντας κάποιο άλλο ρήμα. Όμως προβλήματα σοβαρά δεν έχει και η σύνταξη, πέρα από κάτι κόμματα που καθόλου δε χρειάζεσαι αλλά δε θα σταθώ σε αυτά.

 

Εκεί που έχει σοβαρά προβλήματα είναι στην παραγραφοποίηση, στη δομή και στη μορφή.

 

Για τις παραγράφους, δε μπορώ να σου πω και πολλά γιατί απλά δεν τις χρησιμοποιείς. Ε, πιστεύω πως θα έπρεπε. Γραπτός λόγος είναι και κάνουν μια συγκεκριμένη δουλειά, την οποία όταν ξέρεις να τις χρησιμοποιείς μπορείς και να τις σπάσεις για να παίξεις με ορισμένα κομμάτια του κειμένου σου και να δώσεις είτε έμφαση, είτε να το κάνεις να κυλάει πιο αργά κτλ. Το κείμενο μου δίνει την αίσθηση πως απλά αδιαφόρησες για αυτές κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κολλάει η ανάγνωση, να μη ρέει.

 

Για τη μορφή και πάλι είναι εύκολο να σου πω δυο πράγματα. Καταρχάς χρησιμοποιείς κεφαλαία, bold στους διαλόγους, αποσιωπητικά μαζί με θαυμαστικά και σε σημεία, καθόλου στίξη. Γιατί? Αν μπορείς να τα πάρεις ένα ένα και να πεις στον εαυτό σου γιατί στο σημείο αυτό έχεις βάλει το συγκεκριμένο καινοτομικό(?δεν έχω κάποιο άλλο όρο για να το εκφράσω) πραγματάκι από αυτά, τότε οκ, απλά δεν εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος και φταιω εγώ που δεν το πιάνω. Διαβάζοντας πάντως, μόνο με ενοχλούσαν που δεν εύρισκα στρωτό κείμενο, τίποτα άλλο δε μου προσέφεραν.

 

Για τη δομή τώρα. Όπως έλεγα λοιπόν πριν έχεις 1421 λεξούλες κείμενο. Δηλαδή μικρούλι, όχι ότι δεν φτάνανε, μην το πάρεις έτσι, απλά είναι ένα μικρό διήγημα. Και μέσα σε αυτό το μικρό διήγημα έχεις τα εξής (σχεδιαγραμματικά):

Τον τύπο στην καρέκλα του, εισαγωγή στο πρόβλημα του τύπου, μια χαρά.

Μπαπ, αλλαγή οπτικής, κατηλεκτρίδιο σε αναμονή, πάρα πολύ ωραία.

Πρώτη σκηνή, το κρασί επάνω στη πιτζάμα του. Μια χαρά εισαγωγή. (Υποθέτωντας κι ότι το κατηλεκτρίδιο ξέρει από θέατρο, έτσι κι αλλιώς, από την οπτική του είμαστε.)

Δεύτερη σκηνή, το τηλεφώνημα. Μπάσιμο του δεύτερου προβλήματος, εκείνο του πατέρα και ενίσχυση του δικού του. Οκ, αν το κείμενο ήταν μεγαλύτερο θα σε χώραγε αυτή η σκηνή. Τώρα, έτσι όπως είναι, μου είναι αδιάφορο το πρόβλημα του πατέρα του και το ότι έχει χάσει τον αδερφό του. Δε σου προχωράει την πλοκή, αντίθετα σου κλέβει λέξεις από μία ήδη μικρή ιστοριούλα.

Τρίτη σκηνή, το κατηλεκτρίδιο φεύγει και μας παραθέτει τους λόγους του. Το πολύ όμορφο τέλος του διηγήματος. Ωραία.

Ακολουθεί ένα μέρος (το οποίο εξκιούσμι για τους αριθμούς, αλλά κάπως πρέπει να στο δώσω να το καταλάβεις) το οποίο είναι 411 λέξεις (από τις 1421... δηλαδή περισσότερο από το ένα τέταρτο της ιστορίας σου) στο οποίο μας περιγράφεις γιατί έπρεπε να φύγει.

 

Συνολικά, από τις 1421 σου λέξεις, χρησιμοποιείς μόνο τις 700 περίπου για να μας δείξεις την ιστορία και τις υπόλοιπες για να μας «πεις» πράγματα που προσπάθησες να μας «δείξεις» στις σκηνές χωρίς επιτυχία.

 

Τι λείπει? Η ζωή του με το κατηλεκτρίδιο. Πολύ σημαντικό. Δεν έχουμε ιδέα γιατί το προτιμάει από τις πραγματικές γυναίκες πέρα από την ψιλοφετιχιστική μικρή σκηνούλα της αρχής. Δεν έχουμε ιδέα γιατί δεν του λείπει ένας άνθρωπος αληθινός και τι έχει περάσει στη ζωή του για να φτάσει να προτιμάει να ταπεινώνει ένα μηχάνημα από το να ζει με τους ανθρώπους. Σε όλη την ιστορία είμαστε λίγο πολύ με το μπαμπά του που είναι ουμανιστής. Ήτανε πρόθεσή σου αυτό? Κι αν ναι, τότε τι την χρειάζεσαι την εξήγηση των 400 λέξεων του κατηλεκτιδίου? Αν όχι, γιατί δεν ενίσχυσες τη δική του ύπαρξη ώστε να είμαστε μαζί του?

 

Δεν πιστεύω πως όλα αυτά που σου λέω είναι και τίποτα ιδιαίτερο. Είναι απλά ένας δικός μου τρόπος να χτενίσω μια ιστορία, αφού μου το ζήτησες. Ο καθένας έχει τον δικό του και σίγουρα ο δικός σου θα λειτουργούσε καλύτερα από τον δικό μου επάνω στη συγκεκριμένη ιστορία. Η ιδέα είναι το θέμα. Άπαξ και η ιδέα είναι καλή, όπως και είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση και μάλιστα πολύ, τα υπόλοιπα είναι δουλειά. Στρώσου να την κάνεις.

[mariposa]

Μήπως να μπει κάτω από την ιστορία;

 

Σβήστε και την προτασή μου να μην γεμίζει το τοπικ

[Nienor]

Κατά βάση δε γίνεται γιατί η ιστορία είναι στην πρώτη σελίδα αυτού του τόπικ. Αν το θέλει ο δημιουργός του μπορώ να φτιάξω ένα τόπικ, να βάλω και την ιστορία μέσα και τα σχόλια που προορίζονται μόνο για αυτή και να φτιάξω και τα λινκ.

[Sileon]

Εχθές, στην σφφ συνάντησή μας, είχαμε μια απορία με τα παιδιά, για την διάρκεια της ψηφοφορίας. Είχα μείνει με την εντύπωση οτι θα κρατούσε δύο εβδομάδες απο την λήξη του διαγωνισμού.

Το λοιπόν, πόσο χρόνο έχουμε?

Edited May 12, 2008 by Sileon

[DinoHajiyorgi]

Το λοιπόν, πόσο χρόνο έχουμε?

 

Post #112: Μέχρι μεσάνυχτα Πέμπτης, 22 Μαΐου.

[Sileon]

10ήμερο λοιπόν. Οκ.

Edited May 12, 2008 by Sileon

[Naroualis]

Και τα δικά μου σχόλια, με σειρά εμφάνισης.(θα τα βάλω και ένα-ένα στα αντίστοιχα τόπικ. Να μη μείνουν χωρίς σχόλια.)

 

"Αγάπη ήταν" του roriconfan.

 

Νομίζω ότι οι περισσότεροι εδώ μέσα ξέρουν τι σόι συναισθηματικούρα είμαι οπότε μάλλον δε θα εκπλαγούν με το σχόλιό μου. Ναι, ομολογω ευθαρσώς και σε πλατύ φορουμικό κύκλο, ότι μου άρεσε πολύ περισσότερο το μικρό δεύτερο μέρος με την "εξομολόγηση" του κατηλεκτρίδιου. Όλα τα προηγούμενα ήταν κάπως άκομψα γραμμένα και μου έδωσαν την αίσθηση ότι γράφτηκαν για να σοκάρουν, παρά για να δώσουν το μέγεθος τους προβλήματος του ιδιοκτήτη. (Μια παρατηρησούλα, που μου χτύπησε στο μάτι: η ποδιά φοριέται πάνω στους μηρούς. Οπότε είναι λίγο δύσκολο σηκώνοντας την ποδιά να φαίνονται οι γλουτοί.)

 

"Paco" του aScannerDarkly

 

Άουτς! Άσε που λατρεύω τα γαιδουράκια, άσε που αγαπώ τους φαφούτες γέρους, άσε που οι εφτά πόλεις της Τσιμπόλα είναι παιδικό όνειρο (ας όψεται ο Μπάρκς), έπιασες και τα έχωσες όλα μαζί και τα στρίμωξες σ΄ενα τόσο δα κειμενάκι, που επίσης μ' αρεσουν πολύ τα μικρά κειμενάκια. Τι να πω άλλο, ήταν σαν να μου έδωσες καραμέλα βουτύρου, δεν υπήρχε τίποτε στο κείμενο που να μην αγάπησα (εντάξει, εκτός από τις μύγες, αλλά και τα όρνια μου αρέσανε, ναι). Όπως και ο Τέταρτος κι η Νίενορ, θεωρώ ότι δεν είναι αυστηρά μέσα στα πλαίσια του φανταστικού. Δηλαδή στέκει και σε μη-φανταστικό βάθρο. Και νομίζω ότι διαφωνώ με τη Ντοπαμίνη. Τι χρειάζεται το λεπτομερές σκηνικό, όταν τα συναισθήματα είναι τόσο δυνατά; Μόνο μια παρατήρηση; Αχυρένιο σαμάρι; εγώ μόνο ξύλινα σαμάρια ξέρω.

 

"Θούλης, ο Γελαστός Κολοκυθούλης" του Παρατηρητή

 

Υπέροχο. Ναι, δεν περίμενα κάτι άλλο από σένα. Αυτό το χιούμορ, σε ίση απόσταση ανάμεσα στο λεπτό και στο κραυγαλέο, Η κοσμοπλασία (λατρεύω τις ιστορίες όπου ονόματα πετούν φευγαλέα, σαν υπόβαθρο, χωρίς όμως να λέγεται τίποτε άλλο γι' αυτά.) Η ονοματολογία, (μα κολοκυθούλης; Ήμαρτον δηλαδή!) Ακόμη κι αυτό που είπαν κάποιοι, ότι έχεις μια μικρή μονομανία με την αναγνώριση του συγγραφέα, ακόμη κι αυτό είναι ένα είδος αναγνωριστικού για τις ιστορίες σου. Σαν τον ευγενή βάρβαρο στις ιστορίες του Χαόυαρντ, ένα πράμμα. Ερώτηση: τι είναι ένα καθαριστικό γέλιο; Δεύτερη ερώτηση: το Στέμμα της Φαντασίας είναι απλά ένα relick ή συνοδεύεται κι από την αντίστοιχη εξουσία; Από τη συνέχεια της ιστορίας, βλέπω ότι ισχύει το δεύτερο, αλλά θα ήθελα να γίνεται σαφές από την πρώτη στιγμή που εμφανίζεται το Στέμμα. Τρίτη ερώτηση: Γιατί τα Τραγουδιστά Βουνά είδαν το Ράουμπαν, αλλά όχι τον Σάργκο, που πήγε να κάνει κακό στο Θούλη; Και περιττό να σου πω ότι ο Φλογομάτης είναι ένας παλιάνθρωπος και μισός. Τι του έφταιξε το κακόμοιρο το κολοκυθάκι; Που το αμόλησε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα;

 

"Ρόουζ" του kitsos

 

Γλυκύτατο! Και κομψότατο. Και κουτσουρεμένο. Τωρα που τελείωσε ο διαγωνισμός, μπορείς να γράψεις το τέλος της ιστορίας κατά πώς πρέπει. Είναι πολύ απότομο το τέλος και το ζευγάρι που δίνει τη λύση είναι άκομψος απο μηχανής θεός.

 

"Λήθη" της mariposa

 

Ήταν μάλλον το πρώτο κείμενο του διαγωνισμού που διάβασα. Δεν ξερω γιατί, ίσως λόγω του ότι αυτήν την εποχή παίζω ένα παχνίδι που το λένε Μαριπόζα :Ρ . Θα συμφωνήσω ότι το κείμενο είναι ένα πολύ καλό ντεμπούτο κι εύχομαι κι ελπίζω να διαβάσω κι άλλα κείμενά σου. Όπως είπαν και τα παιδία είναι τίμια απέναντι στον αναγνώστη της και χωρίς να προσπαθεί να τον μπερδέψει. Αντίθετα, οι ήρωές είναι εκείνοι που μπερδεύονται, όταν τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα. Έχω μόνο μια μικρή ένσταση: θα περίμενα να έχει μια ιδέα περισσότερη εμβάθυνση. ίσως αν ήταν λίγο μεγαλύτερο.

 

"Μιρ και Νταρ" του Celestial

 

Χα! Τέλειο. Όπως πολλοί εδώ μέσα αγαπώ τις γάτες γι' αυτόν ακριβώς το λόγο: για την ανεξαρτησία τους. Παρόλο που διάβασα τα σχόλια πριν την ιστορία και η φύση της Μιρ που είχε ήδη σποϊλεριαστεί (ήμαρτον, τι λέξεις λέω σήμερα) δε βλέπω κάτι που να προδίδει το γεγονός πριν από την τελευταία παράγραφο.Αυτό που δε μου άρεσε ήταν το ότι η όλη "αποστολή" είχε πολύ μικρό μέγεθος, σε σχέση με το πριν (την προετοιμασία και τις δηλώσεις της Μιρ) και το μετά (τον χωρισμό τους). Και βεβαίως περιμένω το πριν και το μετά από ετούτο το φλασάκι! Θέλω μεγάααααλο και χορταστικό μυθιστόρημα με τους δυο τους. Ναι.

 

"Βουκολικό" της Dopamine

 

Στην αρχή οφείλω να ομολογήσω ότι δυσκολεύτηκα να συνηθίσω τη γραφή σου. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν τη βρήκα ενδιαφέρουσα, το αντίθετο μάλιστα. Έχεις μοναδικό ύφος, εξαιρετικό. Θα μου άρεσε να διαβάσω κάτι δικό σου και έξω από τα πλαίσια του φανταστικού. Για την ακρίβεια θα γινόμουν φανατική θαυμάστριά σου και μόνο από το ύφος και σε οποιοδήποτε πλαίσιο. Τώρα για την ιστορια... Το πρώτο μισό μου μοιάζει κάπως αλλοπρόσαλο. Πέρα από το ότι δεν υπάρχει σαφής εικόνα του ήρωα-πετ, οι τρεις πρώτες παράγραφοι είναι πολύ μπερδεμένες, σε σημείο που να χρειάστηκα να διαβάσω παρακάτω για να καταλάβω περί τίνος πρόκειται. Και κάτι τέτοιο μπορεί δουλεύει άνετα σε ένα διήγημα, αλλά όχι σε μια τόσο μικρή ιστορία.

 

"Ούλφους" του Sileon

 

Καταρχήν, ή δρυίδες θα πεις ή δρουίδες. Σου περισσεύει ένα "δι". Έπειτα περιμένω να δω το ολόκληρο κείμενο γιατί αυτό, έτσι όπως είναι έχει πάρα πολλές αδυναμίες. Πέρα από τις όποιες ανισότητες, ότι η διήγηση αναλώνεται να λέει πράγματα για το λύκο, ενώ η περιπέτεια είναι σχετικά περιορισμένη, έχω να παρατηρήσω ότι η διήγηση δεν πάει κάπου. Δηλαδή δεν έχει σαφή δομή με την έννοια του αρχή-μέση-τέλος. Ρίχνω το φταίξιμο στο κόψε-ράψε, αλλά και πάλι. Το στυλ γραφής, από την άλλη, μου άρεσε πάρα πολύ. Μου φαίνεται το έχετε οι εκ Πατρών να μας κρύβετε τις δυνατότητές σας.

 

"Η Γαλανή κι η Αλεπού" της Nienor

 

Εμ. Μ. Λυπάμαι. Αλλά δεν έχω σχόλιο εδώ. Εσύ, Κιάρα μπορείς και γράφεις μια παραγραφούλα για τις δικές μου ιστορίες, εγώ δε μπορώ. Πάω να μαζέψω τα κομμάτια μου.

[Guest roriconfan]

Έτσι, για να λέμε…

 

AScannerDarkly, πράγματι μυρίζοντας τα δάχτυλα του θα καταλάβαινε κάποιος το ότι παρεμβάλλονται γεγονότα με το ρολόι ή ότι η κούκλα άκουγε το τι έκανε το αφεντικό της ενώ κατέβαινε από το παράθυρο. Θα το παρουσιάσω καλύτερα αυτό το κομμάτι, όταν το ποστάρω με το δεύτερο κεφάλαιο.

 

 

 

Ντίνο, αν ο πατέρας σου φαίνεται υπερβολικά παλαιών αρχών, είναι απλά γιατί δεν ανάλυσα καθόλου το στόρι του. Πράγματι χρειάζεται κι αυτός το κεφάλαιο του. Άντε κι άλλο υλικό για μελέτη…

 

 

 

Nienor, δε χρησιμοποιώ παραγράφους γιατί προσωπικά με κουράζουνε. Παράγραφος σημαίνει μονόλογος, κάτι που αντιπαθώ ιδιαίτερα. Όταν πρέπει να κάνω περιγραφή ή μονόλογο, σπάω κάθε παράγραφο για να ισοδυναμεί με μια ενότητα ή με μια μικρή εικόνα. Έτσι το φαντάζομαι ότι είναι σαν να φωνάζει στους αναγνώστες: «Το είδατε; Άλλαξε εικόνα. Αρά μόλις κάτι ολοκληρώθηκε! Τι πράγμα;»

 

Αν περιέγραφα για παράδειγμα ένα δωμάτιο με μια παράγραφο1000 λέξεων, ο μέσος αναγνώστης θα θυμάται τις πρώτες δύο και τις τελευταίες δύο σειρές και θα ξεχάσει τα υπόλοιπα. Προτιμώ να το σπάω σε ενότητες όπου θα περιγράφω κάθε γωνία ξεχωριστά, λες και γυρίζει το κεφάλι προς κάπου αλλού ή το μάτι να εστιάζεται σε κάτι ξεχωριστό κάθε φορά. Μπορεί έτσι το δωμάτιο να φαντάζει σαν να είναι κομμένο στα τέσσερα, αλλά σίγουρα κάνει τις εικόνες πιο μνημονικές για εμένα και τον μέσο αναγνώστη με τον οποίο είχα πειραματιστεί ως τώρα. Και όταν λέω μέσο αναγνώστη, εννοώ τους αμόρφωτους συγχωριανούς μου, που μόνο τα αθλητικά διαβάζουν στην εφημερίδα. Και συγνώμη που δηλαδή κάνω λες και το διήγημα απευθύνεται έτσι σε άτομα με νοητικά προβλήματα αλλά μόνο με baby steps σαν αυτό το τέχνασμα τους κάνω να καταλαβαίνουνε για τι πράγμα μιλάω. Και ξέρω ότι οι περισσότεροι σας θα έχετε διαβάσει ένα βουνό βιβλία και ότι κάτι τέτοια φαντάζουνε σαν μπαρούφες αλλά εντάξει, καινούριος είμαι, πρώτη φορά το επιχείρησα και είσαι η πρώτη που μου το παρουσίασες έτσι. Προσωπικά και πρωτότυπο το βρήκα, και μνημονικό το βρήκα. Το ότι «κολλάει» την ροή του κειμένου, δε το καταλαβαίνω. Τόσο μικρό διήγημα, ένοιωσες ότι κόλλησε; Με διάλογο να παρεμβάλλεται; Ενώ αλλάζω συνέχεια εικόνες; Παράξενο… Μάλλον δεν έχω διαβάσει αρκετά βιβλία για να τα συνειδητοποιώ κάτι τέτοια.

 

Τώρα για τα σημεία στίξης… Κόμιξ! Υποτίθεται ότι όλα τα διπλά θαυμαστικά και αποσιωποιητικά είναι γνώριμα για κάποιον που διαβάζει κόμιξ. Είναι η προσωπική μου δικαιολογία για να παρουσιάζω συμβολικά όσα δεν ήθελα να περιγράψω με λόγια. Φθηνό, το παραδέχομαι.

 

Για το ότι αδιαφορείς για τον πατέρα και τον αδικοχαμένο αδελφό, εντάξει, θέλει παραπάνω ανάλυση… σε επόμενο κεφάλαιο. Ανάθεμα με, έκανα εισαγωγή σε έναν περίπλοκο κόσμο όπου δεν περιέγραψα τίποτα αναλυτικά. Και βασικά δεν ήθελα. Το κατηλεκτρίδιο ήταν το επίκεντρο. Αν ανέλυα τίποτα άλλο, θα χανότανε το επίκεντρο. Και αν τόσο πια πρέπει να το σώσω, το τηλεφώνημα ήταν απλά μια δικαιολογία για να το σκάσει. Θα μπορούσα να έλεγα ότι ήταν λάθος τηλέφωνο και να το άφηνα εκεί. Αλλά είπα «Μπα, θα το παίξω σοφιστικέ, θα τους πασάρω μερικές ιδέες να σκέφτονται και μετά ούτε που θα σκεφτούνε τι κάνει η κούκλα και θα τους έρθει σαν έκπληξη.»

 

Το ότι έφαγα 400 λέξεις για να αιτιολογήσω την πράξη της δεν σου άρεσε. Έπρεπε λες να έβγαινε αυτονόητο από ότι γινότανε μέσα στο σπίτι; Αν το έβγαζα εξ’ ολοκλήρου, σαν μπουχτισμένη πόρνη που παρατάει τον πελάτη της θα έδινε την εντύπωση.

 

Δεν περιέγραψα το γιατί κατέληξε να μη θέλει πραγματικές γυναίκες ο άντρας και δεν υπερασπίστηκα το κατηλεκτρίδιο. Ένοχος. Όπως και παραπάνω, αν το ανέλυα, θα χανότανε ακόμα παραπάνω το ήδη αδύναμο συναίσθημα που ήθελα να προκαλέσω με την κατάσταση που βρίσκεται. Είναι θύμα, εντάξει; Δεν την υπερασπίζεται κανείς. Υποτίθεται ότι έπρεπε να σκεφτείτε «το καημένο το ρομποτάκι, όλοι ή το εκμεταλλεύονται ή το μισούνε». Δεν είναι επίκεντρο φιλοσοφικού ντιμπέητ κάθε αυτό. Εδώ μου γράφεις ότι οι 400 λέξεις ήταν εκτός, που να το πήγαινα παραπέρα;

 

Ορίστε, το εξήγησα όπως το καταλαβαίνω. Αν διαφωνείς ακόμα σε κάτι από αυτά, μη διστάσεις να μου το πεις. Ψοφάω για κάτι τέτοια ψειρίσματα.

 

 

 

Naroualis… ήταν μικρή ποδιά…

[aScannerDarkly]

Και όταν λέω μέσο αναγνώστη, εννοώ τους αμόρφωτους συγχωριανούς μου, που μόνο τα αθλητικά διαβάζουν στην εφημερίδα. Και συγνώμη που δηλαδή κάνω λες και το διήγημα απευθύνεται έτσι σε άτομα με νοητικά προβλήματα αλλά μόνο με baby steps σαν αυτό το τέχνασμα τους κάνω να καταλαβαίνουνε για τι πράγμα μιλάω.

 

Μην υποτιμάς το κείμενό σου. Ας το καταλάβουν αυτοί που μπορούν να το καταλάβουν. Σε αυτούς απευθύνεται άλλωστε. Αυτοί στους οποίους αναφέρεσαι δεν πρόκειται να το καλάβουν στ' αλήθεια έτσι κι αλλιώς

[kitsos]

Ας το καταλάβουν αυτοί που μπορούν να το καταλάβουν. Σε αυτούς απευθύνεται άλλωστε.

 

Αξίωμα.

[Guest roriconfan]

Κατέληξα και στην δικιά μου κατάταξη και δε ντρέπομαι να σας την παραθέσω. Nienor, μπορείς να πάρεις τους ψήφους μου από εδώ.

1 “Θούλης, ο Γελαστός Κολοκυθούλης” του Παρατηρητή

Αν και δεν μου αρέσουνε τα παραμύθια, τούτο ήταν πάρα πολύ ευχάριστο. Μπορεί να έβγαζαν όλοι αυθόρμητα συμπεράσματα για τον Θούλη και να είχαμε από μηχανή θεό επίλυση, αλλά το διασκέδασα χάρη στην όμορφη παρουσίαση της ιστορίας. Μόνο εκείνη η σκηνή που ο δημιουργός του τον παρατάει με βάρκα στην θάλασσα δεν μου άρεσε. Δεν ήταν καθόλου για παραμύθι κάτι τέτοιο.

2 “Μπροστά, Ψηλά” της Naroualis

Μου μαύρισε την ψυχή αλλά ο πρωτότυπος πόλεμος και η μαγευτική τελευταία σκηνή με κέρδισε. Μπήκε δεύτερο απλά γιατί δημιούργησε λιγότερες εικόνες στο μυαλό μου από τον «Θούλη».

3 “Η Γαλανή κι η Αλεπού” της Nienor

Επίσης μου μαύρισε την ψυχή αλλά ήταν πολύ όμορφα γραμμένο διήγημα. Πάντως το τελικό συναίσθημα ήταν παρόμοιο αλλά λιγότερο έντονο από αυτό του «Μπροστά, Ψηλά», οπότε να και η τρίτη θέση.

4 “Ούλφους” του Sileon

Με κούρασε αφάνταστα ο κατεβατός μονόλογος. Για κάτι τέτοια δεν χρησιμοποιώ παραγράφους. Αλλά από την άλλη, έχει τόσο ψαχνό και ατμόσφαιρα η ιστορία που πραγματικά φαίνεται ότι έχει πράγμα να πει και να δείξει. Αρκεί φυσικά να το συνεχίσεις, Sileon. Μου αρέσουνε οι επικές ιστορίες, αλλά σίγουρα με περιορισμό 3.000 λέξεις απλά δεν βγαίνουνε ολοκληρωμένες. Γι’αυτό και το βάζω αμέσως μετά την τριάδα των «μαγευτικών» συμμετοχών.

5 “Μιρ και Νταρ” του Celestial

Όπως και του Ούλφους, έτσι κι εδώ έχει πράγμα να πει και να δείξει αν το συνεχίσει ο Celestial. Το βάζω πιο κάτω απλά γιατί δεν είναι μεγαλεπήβολο σαν του Sileon.

6 “Λήθη” της mariposa

Μου ψιλο-θύμισε την προσέγγιση που είχα και στο δικό μου διήγημα. Αλλά έγινε με υπερβολικά μηχανικό-ψυχρό τρόπο. Και το βρήκα και μισο-τελειωμένο. Πάντως, η βασική ιδέα είναι πολύ καλή και το κατατάσσω σαν το πρώτο από τα λιγότερο ενδιαφέροντα για εμένα διηγήματα του διαγωνισμού.

7 “Paco” του aScannerDarkly

Απλό και λιτό θέμα με πολύ όμορφη αφήγηση.

8 “Ρόουζ” του kitsos

Το βασικό θέμα δε μου έκανε κλικ. Το από μηχανής θεός τέλος δεν μου άρεσε. Αλλά η χαριτωμένη του γραφή το κάνει άξιο ανάγνωσης.

9 “Βουκολικό” της Dopamine

Μόνο το τέλος βρήκα εντός θέματος. Το υπόλοιπο είναι ένα χάος από μη-αναπτυγμένες ιδέες.

 

10 “Αγάπη ήταν” του roriconfan

Το δικό μου είναι. Οπότε απλά το αφήνω τελευταίο και ασχολίαστο.

Edited May 14, 2008 by roriconfan

[Sileon]

Μπράβο στον Ντίνο για το ευφάνταστο θέμα του, το οποίο άφηνε τα περιθώρια στον δημιουργό να το εντάξει σε ότι είδους κόσμο ήθελε, χωρίς να χάσει καθόλου την πρωτοτυπία του. Και μπράβο στους συμμετέχοντες που ανταποκρίθικαν με όρεξη και φαντασία.

Σχολιάζω, λοιπον, τις ιστορίες με σειρά εμφάνισης:

 

 

"Αγάπη ήταν" του roriconfan.

 

Δεν θα έλεγε οτι ήταν εκτος θέματος, όπως ακούστηκε. Απεναντίας. Ήταν μια όμορφη ιστορία, γραμμένη πραγματικά απο την πλευρά ενός συντρόφου, όπως την όρισε ο Ντίνος.

Νομίζω όμως πως φανέρωνε κάποιες αδυναμίες ως προς την συνοχή της γραφής και το ύφος της. Για παράδειγμα, το αφεντικό δέχεται οτι ένα ρομποτ μπορεί να υποκαταστήσει τον χαμένο αδερφό του, ενω συμπεριφέρεται στην σύντροφό του με έναν σαδισμό λες και είναι μια άμυαλη οντότητα. Επίσης, οι σκέψεις και τα συμπεράσματα στα οποία κατέληγε το ρομπότ στο τέλος μου φανήκαν υπερβολικά ανεπτυγμένες για τεχνητή νοημοσύνη. Σαν ο συγγραφέας να είχε το ρομποτ σαν μόνη δίοδο για να αναπτύξει την απόψεις του του και να το εκμεταλλεύτηκε ασυλλόγιστα.

Οι ιδέες σου ήταν πολύ καλές, όπως και το σενάριο. Νομίζω πως ήθελε λίγη δουλεια για να δέσει η αφήγηση όπως την είχες στο μυαλό σου.

 

 

 

 

"Paco" του aScannerDarkly

 

Την ευχαριστήθηκα πολύ την ιστορία σου! Όμορφη ιδέα, εύστοχοι διάλογοι και επιτυχημένες περιγραφές. Τίποτα περιττό δεν υπήρχε, όλα έδεναν με τέτοιο τρόπο που μου έδινε την εντύπωση πως κατάφερνες να πεις ακριβώς αυτό που είχες στο μυαλό σου. Το έχεις, θα έλεγα..

 

"Θούλης, ο Γελαστός Κολοκυθούλης" του Παρατηρητή

Μπράβο και πάλι μπράβο, Παρατηρητή! Δεν θα σχολιάσω την ιστορία σου, με καλύπτουν οι υπόλοιποι.

Δούλεψε πάνω στον τρόπο γραφής σου, πραγματικά αξίζει.

Το στυλ της γραφής σου είναι μοναδικό, με έμπνευση και χιούμορ το οποίο είναι πραγματικά πηγαίο. Στην προσπάθεια σου να αναπτύξεις το ύφος σου, μην το κάνεις επιτηδευμένο.

 

 

 

"Ρόουζ" του kitsos

 

Όλη η ιστορία ήταν αξιολάτρευτη, όπως ο πρωταγωνιστής της, και κατάφερε μέσα σε λίγες γραμμές να μου προκαλέσει μια πληθώρα συναισθημάτων, απο χαρά σε φόβο και πόνο και απο συγκίνηση σε ανακούφιση.

Μην ακούς τους κακούς που σου λένε πως ένα βαρύ τέλος θα ήταν καλύτερο. Η καρδιά μου δεν θα το άντεχε..

 

Υ.Γ. Έτσι, να το πάρει το κορίτσι, τι το παιδεύει..

 

"Λήθη" της mariposa

 

Ωραία η ιστορία, δεν μπορώ να πω. Αλλά μάλλον κάποια πράγματα έγιναν λίγο βιαστικά και δεν δόθηκε η κατάλληλη έκταση στις συνέπειες. Έτσι, απλά, αλλάζεις τα μυαλά κάποιου και τα επαναφέρεις? Ήθελα λίγο ζουμι στο ενδιάμεσο.

 

"Μιρ και Νταρ" του Celestial

 

Η ιδέα της ιστορίας, καθώς και οι εικόνες που δημιουργείς μου άρεσαν πολύ. Θα ήθελα όμως, όπως είπαν και άλλοι, περισσότερο ζουμί στο παρελθόν των δύο ηρώων, όπως και μερικές εξηγήσεις για τον χωρισμό τους. Τόσα χρόνια μαζί και χωρίζουν με τόση απάθεια, λες και έληξε η σύμβαση έργου.

 

"Βουκολικό" της Dopamine

Ε?! Τι έγινε ακριβώς εδώ? Τρέλα, που είτε θέλει πολλαπλά αναγνώσματα είτε μας δουλεύει.

Μάλλον λίγο και απο τα δύο, αλλά το βρήκα φρέσκο, έξυπνο και καλογραμμένο.

 

Περιμένω και άλλα απο εσένα, με μεγάλη περιέργεια θα έλεγα..

 

"Μπροστά, Ψηλά" της Naroualis

 

Αυτή η ιστορία σου με προβλημάτισε.

Απο την μια είχε δυνατές περιγραφές, έξυπνα τοποθετημένες χρονικές αλλαγές στην αφήγηση, καθώς και μια πολύ συγκινητική ιστορία που έφερε κοντά ζώο και αφεντικό. Η γραφή σου είναι λυρική και ποιητική, πραγματικά.

Το πρόβλημα στην συγκεκριμένη ιστορία είναι οτι πολλές φορές ένιωσα να διαβάζω μόνο αυτά. Σαν μια άσκηση ύφους, παρά σαν ολοκληρωμένη ιστορία.

 

Παρόλαυτά, καταφέρνεις πάντα να μαγεύεις τον αναγνώστη.

 

 

"Η Γαλανή κι η Αλεπού" της Nienor

 

Πολύ, πολύ καλή ιστορία! Σε όλα της. Ρυθμός, εντάσεις και περιγραφές.

Καλά, τι διάολο. Μέσα σε λίγες γραμμές απέδωσες πανέξυπνα την ψυχολογία του ζώου σε όλες τις καταστάσεις που βρέθηκε. Είτε όταν απειλούνταν η ζωή του, είτε όταν βίωνε την δημιουργία μια ισχυρής σχέσης.

Και το τέλος ήταν πραγματικά η κορύφωση των συναισθημάτων.

[Sileon]

Τι έγινε ρε παιδιά, πολυ σιωπή έπεσε εδώ!

Αυτό ήταν? Κάνα σχόλιο, λίγο ίντριγκα, κάτι τέλος πάντων..