10ος Διαγωνισμός Σύντομης Ιστορίας, Κατηγορία: Γενικός, Θέμα: Τρίτη Ηλικία

[kitsos]

8. Το Πέρασμα

Χαβαλέ. Με διασκέδασε αλλά όταν τελείωσε πιο πολύ μπερδεμένος ήμουν παρά ικανοποιημένος.

Φρόντισε να έχεις ξεμπερδευτεί όταν θα πλησιάζεις και συ τα 95 !!! χαρχαρ (που λέει και ο Όσκαρ)

[Guest roriconfan]

Ο γερο-Ντέπο και ο Θάνατος

 

Crossover ιστοριών Διαγωνισμού Ιουνίου

 

Ο γέρο-Ντέπο παρέμεινε στο πάτωμα, εκεί που είχε πέσει. Δεν σάλευε, σαν να ήταν νεκρός. Και βασικά, τόσο άσχημα που ένοιωθε το προηγούμενο βράδυ, πραγματικά νόμιζε ότι ήταν αρκετό για να τον σκοτώσει. Έμεινε εκεί λοιπόν όλη την νύκτα, βέβαιος ότι είχε πεθάνει.

 

Όμως όταν το επόμενο πρωινό ήρθε, μπορούσε να ακούει τα Τσίουμ απ’έξω και τον ήλιο που έμπαινε από το παράθυρο να ζεσταίνει το κορμί του. Παρόλα αυτά, αρνιόταν να ανοίξει τα μάτια του και να σηκωθεί. Ήταν πεπεισμένος ότι είχε πεθάνει και περίμενε τον κουκουλοφόρο Θεριστή να έρθει να τον παραλάβει.

 

Περίμενε και περίμενε και περίμενε υπομονετικά… Ώσπου ένοιωσε ένα βάρος στο στομάχι του να του κόβει την ανάσα.

 

Μα νοιώθουνε βάρος οι πεθαμένοι;

 

…Σάμπως αναπνέουνε; …

 

Τέτοια ήταν η δυσφορία του που δεν άντεξε και άνοιξε ελαφρά το ένα μάτι του … για να αντικρίσει ένα λευκόγκριζο Μέορ (έτσι λέγανε τις γάτες στα μέρη του) που είχε κουρνιάσει πάνω του. Αναστατωμένος που ξαφνικά κατάλαβε ότι έγινε κρεβάτι για βρομιάρικα ζώα, με μια απότομη κίνηση του χεριού του έδιωξε το ζωντανό από πάνω του. Τρομαγμένο, το Μέορ πήδηξε και έφυγε από το παράθυρο στην στιγμή.

 

-Παλιόζωο… Μου χάλασε τον θάνατο μου! … Αρκέστηκε να πει.

 

Σηκώθηκε άρον, άρον και αφού το πήρε απόφαση ότι δεν τα είχε κακαρώσει ακόμη, αποφάσισε να σουλουπωθεί και να πάει στο μαντρί. Αλλά ο πονόκοιλος και ο πονοκέφαλος ακόμα τον κρατούσανε σε μια κατάσταση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Πήγε να πλυθεί στην γαβάθα για να συνέρθει κάπως. Το νερό όμως είχε τελειώσει προ πολλού. Και τότε κατάλαβε ότι διψούσε και πεινούσε. Τόσες μέρες στο κρεβάτι, μετά βίας έβαζε κάτι στο στόμα του. Τέρμα τα βότανα και το γάλα Μούταν! Μόνο κακό του έκανε. Θα επιχειρούσε να βρει κάτι άλλο για να φάει.

 

Πήρε την μαγκούρα του και βγήκε όπως μπορούσε από την καλύβα. Η τρομακτική καταιγίδα που κρατούσε όλο το βράδυ είχε λήξει. Και εκείνος ο τρομακτικός καβαλάρης δεν φαινόταν πουθενά. Ο ουρανός παρέμενε συννεφιασμένος και μουντός, γεμάτος με βαθύ μπλε και σάπιο μήλο κόκκινα σύννεφα. Νερόλακκοι είχαν σχηματιστεί σε αρκετά σημεία αλλά ο Ντέπο ήξερε ότι δεν ήταν σωστό να χρησιμοποιήσει εκείνο το νερό. Κίνησε προς το άλσος κοντά στην καλύβα του, όπου μια μικρή λίμνη σχηματιζότανε από τα καθαρά ποταμάκια των γύρω βουνών. Δεν πήρε τον φωσφορόλιθο μαζί του, μιας που παρόλη την συννεφιά, υπήρχε αρκετό φως από πολλαπλά ξανοίγματα των σύννεφων για να βλέπει που πηγαίνει. Οι σκουντουφλόπετρες δε θα γελούσανε ούτε σήμερα.

 

-Δε βαριέσαι, που να τον κουβαλάω. Μη ζητάω και πολλά. Καμιά φορά το να βλέπεις είναι αρκετό… Είπε κοφτά.

 

Έφτασε σε κατάσταση ζάλης στο άλσος και αμέσως μετά την λίμνη στο κέντρο του.

 

Εδώ θα είχε κρυφτεί εκείνο το παλιόπαιδο πριν από χρόνια. Ευτυχώς που όμως το βρήκε εκείνος ο τρομακτικός καβαλάρης και το πήρε…

 

Χαμογέλασε.

 

Και το έκανε σαν εκείνον…

 

Το χαμόγελο χάθηκε.

 

Έβγαλε από το μυαλό του αυτές τις δυσάρεστες σκέψεις. Έσκυψε να πλυθεί... Και τότε το βρήκε...

 

Ένα δαχτυλίδι. Ένα περίτεχνο δαχτυλίδι να φεγγοβολάει μισοθαμμένο στην όχθη της λίμνης. Μα πως βρέθηκε εκεί; Έπεσε από το αγόρι; … Μήπως από τον τρομακτικό καβαλάρη;! …

 

Όποιος και να ήταν ο λόγος, ο Ντέπο το σήκωσε με σκοπό να το κρατήσει. Μη πάει και χαμένο!

 

Το πήρε στην χούφτα του και το κοίταξε προσεκτικά. Τι παράξενο που ήταν. Και τι παράξενα που τον έκανε να νοιώθει. Γέμισε με αυτοπεποίθηση και οι πόνοι του σώματος του μυστηριωδώς καταλαγιάσανε. Το έβαλε στην τσέπη του φθαρμένου του γιλέκου.

 

-Πολύτιμό μαςςςςς! … Ξεστόμισε χωρίς να καταλάβει το γιατί.

 

Σηκώθηκε νιώθοντας μια μυστήρια ευφορία.

 

Και ξάφνου αντίκρισε στην αντίπερα όχθη της λίμνης ένα αγόρι.

 

-Όχι! Όχι πάλι! … Σκέφτηκε και τα μάτια του γουρλώσανε.

 

Δεν το είχε ξαναδεί. Δεν ήταν το παιδί που μετατράπηκε σε εφιάλτη χθες στην πόρτα του. Το αγόρι ήταν ντυμένο στα μαύρα και τον κοιτούσε με ένα βλέμμα ικανοποίησης και ειρωνείας.

 

-Γέρο-Ντέπο, έλα μαζί μου. Είναι ώρα να πηγαίνουμε… Του είπε στα ανοικτά, λες και τον γνώριζε για χρόνια.

 

-Ρε άντε χάσου! Δε σε ξέρω και ούτε θέλω να σε μάθω. Φύγε από την ζωή μου! Ούτε στο σπιτικό μου σε βάζω, ούτε φαγητό σου δίνω, ούτε καν διάλογο δε σου ανοίγω! … Απάντησε απότομα και άρχισε να απομακρύνεται στα γρήγορα από την λίμνη. Μην έχουμε πάλι τα ίδια. Όπου φύγει, φύγει. Ένα κωλόπαιδο ήταν αρκετό.

 

-Δε θέλω τίποτα από εσένα. Απλά είναι ώρα να πας στο…

 

-…Στο διάολο! Εκεί να πας εσύ και να μη γυρίσεις! … Απάντησε διακόπτοντας το και χωρίς να σταματήσει να απομακρύνεται.

 

-Α, μη με αρνείσαι. Θα προκαλέσεις κακό στον εαυτό σου αν συνεχίσεις να…

 

Αλλά ο Ντέπο άρχισε να περπατά όσο πιο γρήγορα του επιτρέπανε τα ποδιά του και δεν πρόσεχε τι προσπαθούσε να του πει το παιδί. Ήθελε την ησυχία του. Ήθελε να μείνει μόνος. Ήθελε να κλείσει τα αυτιά και τα μάτια του και να μη δώσει σημασία σε κανέναν και τίποτα!

 

Και τότε άκουσε ένα τραγούδι… Από γύρω του ξαφνικά ακούγονταν χαρούμενες φωνές. Ολόκληρος ο τόπος άρχιζε να βροντάει από το τραγούδι του δάσους που ξεκίνησε αμέσως μόλις διαολόστειλε το παιδί. Και οι στοίχοι που ακούγονταν ήταν:

 

«Για του Σέργιου τον νταλγκά,

δώσαν ρέστα τα νεκρά!

Τους λυγμούς καναν πενιές

Κάτω στις ταφό-στις ταφό-στις ταφό-πλακες!»

 

Χωρίς να καταλάβει πότε γέμισε ο τόπος από δαύτους, γύρω του πετάγονταν μέσα από θάμνους, πίσω από δέντρα και ακόμα και μέσα από το χώμα, ξερακιανοί και ρακένδυτοι άνθρωποι που χορεύανε σαν τρελοί.

 

Πρώτη φορά του έβλεπε τόσους ανθρώπους. Μα πότε ήρθανε στην κοιλάδα; Και τι θέλανε από αυτόν;

 

-Χαχαχα! Καλά του ξηγήθηκες του μπόμπιρα! … Είπε ένας.

 

-Έλα! Έλα στον χορό μας! Η ζωή είναι ωραία! Ποιος θέλει να κοιμάται αιώνια; … Είπε ένας άλλος.

 

Ο Ντέπο σχεδόν δελεάστηκε, παρά την αρχική έκπληξη του, να πάει μαζί τους. Όχι φυσικά για να χορέψει ή να ανοίξει φιλίες. Ήθελε την ησυχία του. Να τους ρωτήσει μόνο αν είχανε τρόφιμα να μοιραστούνε και αν ξέρανε ίσως αν ο καβαλάρης θα ξαναερχότανε. Αλλά τότε κατάλαβε…

 

Τούτοι δεν ήταν φυσιολογικοί άνθρωποι. Δεν ήταν απλά κοκαλιάρηδες. Η σάρκα είχε σχεδόν χαθεί πάνω στα σώματα των περισσότερων και πολλοί ξεφυσούσανε χώμα και έντομα μέσα από τα σώματα τους καθώς χορεύανε. Πολλούς τους έλειπαν χέρια, πόδια, σαγόνια… Και πάλι όμως αυτοί χορεύανε χαρούμενοι και υμνούσανε την ζωή με τα φρικιαστικά σκελετωμένα πρόσωπά τους!

 

…Εννοείται ότι ο Ντέπο είχε σχεδόν πάθει καρδιακό από την λαχτάρα του…

 

-Έλα σε εμάς Ντέπο! Όπα! … Είπε ένας, ρίχνοντας ένα συρτάκι.

 

-Διασκέδασε την ζωή σου. Είναι τόσο μικρή που θα τελειώσει πριν το καταλάβεις! … Είπε ένας άλλος, παίζοντας ένα ταμπούρλο με ένα κομμένο χέρι.

 

-Να πεθάνει ο χάρος! … Είπε ένας τρίτος χτυπώντας παλαμάκια και σηκώνοντας ένα σύννεφο καπνού.

 

-Α, που να φας την γλώσσα σου! … έκανε από πίσω το αγόρι.

 

Σχεδόν κάνοντας τα πάνω του, ο Ντέπο άρχισε να πισωπατάει. Προσπάθησε να τρέξει και να ξεφύγει από αυτά τα τέρατα αλλά από την μια η ηλικία του και από την άλλη ο φόβος του, τον κάνανε να πηγαίνει απελπιστικά αργά.

 

Ο τρελός χορός τον πλησίαζε όλο και περισσότερο. Για κάθε ένα βήμα που έκανε για να απομακρυνθεί, τρία κάνανε εκείνοι και τον προσεγγίζανε. Και πλησιάζανε! Και πλησιάζανε! Και πλησιάζανε! Και γελούσανε! Και χορεύανε! Και τραγουδούσανε! Αλλά προπαντός πλησιάζανε!

 

-Μανούλα μου, τι ήθελα ο χαζός και άφησα το σπίτι μου; Να καταφέρω να γυρίσω πίσω και ούτε που θα ξαναβγώ ποτέ μου από εκεί!

 

Ο Ντέπο είχε φτάσει στην άκρη του Άβατου Δρόμου, με τα τέρατα να είναι μόλις δύο συρτάκια και τρία παλαμάκια μακριά του. Απελπισμένος όπως ήταν, ούτε που πρόσεξε το δαχτυλίδι στην τσέπη του που φεγγοβόλησε μυστήρια για μια στιγμή ή μια παράξενη άμαξα να περνάει από τον δρόμο εκείνη την στιγμή.

 

-Συγνώμη, μπορώ να βοηθήσω σε κάτι; … Είπε ο οδηγός, ανοίγοντας την πόρτα του συνοδηγού.

 

Ο Ντέπο χωρίς να σκεφτεί καν τι κάνει, μπήκε μέσα και φώναξε «ΦΥΓΕΕΕΕ! ΜΑΚΡΙΑ ΤΟΥΣ ΠΗΓΑΙΝΕΕΕΕ!»

 

-Καλά ντε, μη φωνάζεις κι όλας. … Απάντησε ο οδηγός με απόλυτη ψυχραιμία κλείνοντας την πόρτα. Μαρσάρισε γρήγορα και άφησε γρήγορα πίσω του τον χορό των τεράτων.

 

-Χαχαχα! Που πας; -Σαν εμάς θα γίνεις στο τέλος! -Τι το κουράζεις; Έλα εδώ! … Ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσε να λένε πριν απομακρυνθούνε αρκετά.

 

Πάντως, τα απρόοπτα δεν τελειώσανε εκεί. Τι διαολόπραμα ήταν αυτό που βρισκόταν μέσα του; Έκανε παράξενους θορύβους και δε το έσερναν Ίαν. Από το ένα κακό στο άλλο έπεσε!

 

… Αν και πιο πολύ τον τρόμαζε η πρωτοτυπία της μέρας παρά τα ίδια τα παράξενα γεγονότα που βίωνε …

 

-Μα τι σκατά άμαξα είναι αυτή;! … Ρώτησε και προσπάθησε να ανοίξει την πόρτα, δίχως να ξέρει πως γυρίζει το χερούλι.

 

-Και τι σκατά είσαι εσύ;! … Ρώτησε ξανά, βλέποντας το παράξενο πανκ χτένισμα που είχε ο ξανθός οδηγός.

 

-Αυτό είναι αυτοκίνητο. Κι εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος. Μα καλά, στις ερημιές ζεις όλη σου την ζωή και δεν έχεις ξαναδεί κάτι τέτοια; … Είπε χαμογελώντας.

 

«Ναι» ήταν η απάντηση αλλά δεν είχε όρεξη να ανοίξει συζήτηση. Ήθελε απλά να πάει σπίτι του. Αυτός ο παράξενος τύπος μόλις του έσωσε το τομάρι αλλά το μόνο που πρόσεχε ο Ντέπο ήταν ότι βρισκόταν στον Άβατο Δρόμο και απομακρυνόταν από την κοιλάδα.

 

-Που με πας; Πήγαινε πίσω! Με βγάζεις από την κοιλάδα ηλίθιε!

 

-Στα τερατάκια που χορεύουν θέλεις να γυρίσεις;

 

-Το προτιμώ από το να βγω από την κοιλάδα!

 

-Μια βόλτα να δεις τι υπάρχει στο…

 

-Όχι! Δεν θέλω βόλτες! Δεν θέλω άλλα απρόοπτα! Θέλω να γυρίσω στην ησυχία μου! Σταμάτα αυτό το πράμα! … Έκανε και χτυπιότανε αλαφιασμένος.

 

-Γέρο, είσαι παράξενος. Εσύ είσαι που μπήκες μέσα. Δε σε έβαλα με το ζόρι. Εδώ σου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία. Και δεν είναι τρόπος αυτός για να ευχαριστείς κάποιον που…

 

-ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΠΙΣΩ! … Φώναξε σαν μικρό παιδί.

 

Αλλά μόλις που τελείωσε να λέει «πίσω», ακούστηκε ένας γδούπος στην οροφή του αυτοκινήτου. Πριν προλάβει να ρωτήσει τι ήταν αυτό… ένα μεταλλικό χέρι ξερίζωσε την οροφή! Μια όμορφη γυναίκα με παράξενα μεταλλικά χέρια τον κοίταξε απειλητικά.

 

-Είσαι νεκρός γέρο! … Είπε κοφτά και άπλωσε το χέρι της για να τον αρπάξει. Ο Ντέπο έμεινε παγωμένος από φόβο να την κοιτάει.

 

Ο οδηγός, με απόλυτη ψυχραιμία έστριψε απότομα το τιμόνι και κάρφωσε το αυτοκίνητο πάνω σε μια βελανιδιά, έξω από τον δρόμο. Η γυναίκα πετάχτηκε από την πρόσκρουση επάνω στην βελανιδιά, η οποία μυστηριωδώς άπλωσε τα κλαδιά της και την εγκλώβισε.

 

-Τι χάσκεις; Τρέχα! … Είπε ο οδηγός βγαίνοντας από το αυτοκίνητο και τρέχοντας μακριά.

 

Ο Ντέπο ξεκόλλησε από το σοκ που βρισκόταν και βγήκε από την πόρτα του συνοδηγού (που είχε ανοίξει από τη σύγκρουση) και άρχισε να τρέχει όσο μπορούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ήθελε να ξεφύγει από αυτήν την τρελή αλλά και από τον παράξενο οδηγό.

 

Είδε εκεί κοντά έναν λόφο με αμπέλια και κίνησε να κρυφτεί μέσα τους. Ήλπιζε ότι θα τον έχαναν και ότι θα μπορούσε να επιστρέψει στην κοιλάδα μόλις ησύχαζαν τα πράγματα.

 

Μόλις όμως μπήκε, αντί για την ησυχία του, βρήκε άλλον έναν παράξενο τύπο να βρίσκεται εκεί μέσα, καθισμένο σε μια καρέκλα. Είχε μαύρες σακούλες στα πόδια του και έπινε κάτι από ένα φλιτζάνι. Ήταν προχωρημένης ηλικίας, σαν τον ίδιο, και το βλέμμα του ήταν γεμάτο αυτοπεποίθηση.

 

-Ήρθες συνάδελφε; … Νωρίς όμως δεν είναι ακόμα; … Δε περιμένεις την στιγμή να πάρεις εκδίκηση, ε; Μπαγάσα!

 

Ο Ντέπο δεν είπε λέξη. Ο άλλος γέρος συνέχισε να λέει χωρίς να περιμένει απάντηση.

 

-Ποιος είσαι εσύ τώρα; … Καταραμένο Αλτσχάημερ, ξεχνάω τώρα και τους ίδιους μου τους φίλους … Αλλά σύντομα όλα αυτά δεν θα έχουνε σημασία! Σύντομα θα χτυπήσουμε την αδικία που μαστίζει την τρίτη ηλικία στη χώρα μας. Ακόμα και στα τελευταία μας, θα δείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε την αλλαγή. Θα δείξουμε στον κόσμο την δύναμη που έχει η Τρομοκρατική Οργάνωση Γερόντων του … Σταμάτησε και άρχισε να βήχει …

 

-Καταραμένα ακροαστικά! … Πάρε τις σακούλες και πήγαινε τες μέσα στην ταβέρνα, όπως λέγαμε. Θα σε πάρει το αυτοκίνητο διαφυγής αμέσως μόλις τις αφήσεις. Και από εκεί θα πάμε … εεε … θα πάμε … Που θα πάμε;

 

-Στην καλύβα της κοιλάδας εδώ κοντά! … Απάντησε ο Ντέπο, εκμεταλλευόμενος την περίσταση. Θα χρησιμοποιούσε μια από αυτές τις παράξενες άμαξες για να γυρίσει πίσω στην ησυχία του σπιτιού του.

 

-Ναι, σωστά… Στην καλύβα … Γιατί θυμάμαι κάτι για αποθήκη; … Τέλος πάντων, πάρε τις σακούλες και ξεκίνα. Θα έρθω να σε βρω με τους υπόλοιπους μόλις τελειώσω το τσάι από σταφύλι μου.

 

-Από … σταφύλι;

 

-Ναι. Σε αμπελώνα δε βρισκόμαστε; Από τι θα το έφτιαχνα;

 

Ο Ντέπο δε ρώτησε παραπάνω πράγματα. Μάλλον ξεμωράθηκε εντελώς τούτος και δεν ήξερε τι έλεγε. Πήρε μια μαύρη σακούλα στο κάθε χέρι του και ξεκίνησε να πηγαίνει προς ένα χωριό εκεί κοντά.

 

Για πρώτη φορά στην ζωή του μπήκε σε χωριό. Είδε ψηλά κτήρια και παράξενες κατασκευές και ανθρώπους ντυμένους με αλλόκοτα ρούχα. Ο κόσμος είχε αλλάξει ραγδαία και ο Ντέπο νόμιζε ότι βρισκόταν σε άλλο πλανήτη. Είδε όμως μερικούς ιππότες ντυμένους με πανοπλίες σαν αυτές του τρομακτικού καβαλάρη από εχθές και κατάλαβε ότι ήταν ακόμη σε γνώριμα εδάφη. Δυσάρεστα αλλά γνώριμα. Δεν του αρέσανε καθόλου όλα αυτά.

 

-Ουουου! Κωλόγερε! … Του είπανε μια παρέα από παιδιά, καθώς τον είδανε να περπατάει μόνος του με τις σακούλες στο χέρι.

 

-Άντε χαθείτε παλιόπαιδα! … Απάντησε. Μα τι άσχημα που ακούστηκε αυτό το «κωλόγερε». Πρώτη φορά που τον κοροϊδεύανε στα φανερά και όχι κατά φαντασία και ο Ντέπο ένοιωθε πολύ άσχημα. Τόσο άσχημα ένοιωθαν και όλοι όσοι έβριζε τόσα χρόνια με το που περνούσανε μπροστά από το καλύβι του; Το να νοιώθει το ίδιο το φάρμακό του, ήταν πολύ άσχημη εμπειρία.

 

Βρήκε μια ταβέρνα μπροστά του και υπέθεσε ότι αυτήν ήταν ο «στόχος». Η ταμπέλα στην είσοδο έγραφε «Το Κουνιστό Χέλι». Μα τι γελοίο όνομα!

 

Μπήκε μέσα. Οι θαμώνες ήταν ο ένας πιο παράξενος από τον άλλον. Σαν παρέλαση καρνάβαλων ήταν η αίθουσα. Ο Ντέπο δεν ήθελε καμία σχέση με όλα αυτά τα φρικιά. Από την βαβούρα εκεί μέσα ξεχώριζε η φωνακλάρα ενός ψιλόγιγνου γυμνασμένου άντρα.

 

-Φαγιά! Βυζιά!

 

-Ήρθαν χρυσό μου! … Απάντησε κάτι που ο Ντέπο δεν καταλάβαινε αν είναι άντρας ή γυναίκα.

 

-Μα τον Βυζβόρουν! Φύγε ρε Σίλια! Δεν έχω τέτοια γούστα. … Απάντησε ο άντρας και της/του γύρισε την πλάτη.

 

Ο Ντέπο κατάλαβε ότι μόνο το φαγητό και το σεξ ένοιαζε αυτόν τον άνθρωπό. Χαζομάρες! Τα Μούταν του ήταν υπέρ αρκετά. Τι τις θέλεις τις γυναικοδουλειές και τα φαγοπότια;

 

Άφησε τις σακούλες σε μια γωνιά και κίνησε να φύγει. Δεν είχε ιδέα τι είχανε μέσα και ούτε τον ένοιαζε να μάθει. Άκουγε κάτι τικ-τακ και υπέθεσε ότι είναι μηχανικά ξυπνητήρια ή κάτι τέτοιο.

 

-Ε! Δαχτυλοκουβαλητή! … Άκουσε κάποιον να του λέει. Γύρισε και είδε έναν γεράκο με λευκό μούσι, πίπα στο στόμα και ψηλό μυτερό καπέλο να τον κοιτάει.

 

-Αισθάνομαι ότι έχεις το δαχτυλίδι. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;

 

Ο Ντέπο δεν του απάντησε και κίνησε να βγει από την ταβέρνα. Ο γεράκος του είπε με έντονη φωνή.

 

-Σημαίνει ότι είσαι ο διάδοχος σε ένα τρανό βασίλειο. Αλλά ποτέ μη το φορέσεις! Ναι μεν θα σε κάνει αόρατο. Αλλά μακρυπρόθεσμα, αντί να κρυφτείς, θα του φανερωθείς και θα χάσεις την ψυχή σου!

 

Ο Ντέπο δε κατάλαβε λέξη. Ποιο βασίλειο; Να γυρίσει στο απλό καλύβι του ήθελε μόνο.

 

Βγήκε από την ταβέρνα και κοίταξε γύρω του για το αυτοκίνητο διαφυγής. Δεν βρήκε τίποτα. Μήπως πήγε σε λάθος ταβέρνα; Μήπως ο γέρος ξέχασε που έπρεπε να πάει; Οι ιππότες που είχε δει πριν, πλησίαζαν προς το μέρος του.

 

-Τι είναι τούτος τόσο ανήσυχος; Λες να ξέρει κάτι για τον πολέμαρχο μας;

 

-Και δε πάμε να ρωτήσουμε; Γι’ αυτό μας πληρώνει άλλωστε.

 

Ο Ντέπο ανατρίχιασε με το που τους είδε να πλησιάζουνε. Ούτε που ήθελε να τους μιλήσει. Θυμήθηκε τα λόγια του γέροντα και κάτι για ότι θα γίνει αόρατος. Γρήγορα έβγαλε το δαχτυλίδι από την τσέπη και το φόρεσε. Και πραγματικά, οι ιππότες σταματήσανε με απορία και κοιτάζανε γύρω τους. Ήταν πραγματικά αόρατος!

 

Ποιος το χρειαζόταν το αυτοκίνητο πλέον; Περπάτησε με την ησυχία του προς την κοιλάδα. Άκουσε μια έκρηξη από το χωριό που είχε φύγει αλλά ούτε που γύρισε να κοιτάξει τι ήταν. Μόνο το καλύβι του είχε στο νου του. Προσπέρασε την τρελή γυναίκα με τα μεταλλικά χέρια, που περίμενε στην μέση του δρόμου γι’ αυτόν. Μπήκε στην κοιλάδα και εξίσου εύκολα προσπέρασε και τους σκελετωμένους που ακόμα χορεύανε στο άλσος. Κάποιοι πιο φυσιολογικοί στην εμφάνιση τους κυνηγούσανε για να τους βάλουνε κάπου αλλά δεν έδωσε πολύ σημασία.

 

Έφτασε μπροστά από το καλύβι του κατά το ηλιοβασίλεμα. Τι ωραίο που ήταν αυτό το δαχτυλίδι! Μπορούσε με αυτό να κρύβεται από τους πάντες. Κάθε φορά που θα τον πλησίαζε κάποιος στο μέλλον, απλά θα το φορούσε και θα κρατούσε την ησυχία του, μόνος και έρημος στην κοιλάδα. Άνοιξε την πόρτα για να μπει…

 

…Και προς έκπληξη του, βρήκε μέσα τον τερατόμορφο καβαλάρη να τον περιμένει! Και ήταν ακόμα πιο τερατόμορφος από πριν. Ντυμένος με μαύρα κουρέλια γύρω από τα άκρα του και με τρομακτικά σκελετωμένο πρόσωπο.

 

-ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ! … ΦΕΡΕ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ! … Είπε με απόκοσμη φωνή.

 

-Όχι! Είναι δικό μαςςς! Μόνο δικό μαςςς! … Απάντησε ο Ντέπο, χωρίς να καταλάβει ότι μιλούσε για κάποιο λόγο στον πληθυντικό και ότι ο καβαλάρης τον έβλεπε.

 

-ΜΕ ΑΥΤΟ, ΘΑ ΓΙΝΩ ΒΑΣΙΛΙΑΣ! ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ! ΘΑ ΜΕ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΛΟΙ! ΘΑ ΓΙΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΘΕΛΑΝΕ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝΕ! ΘΑ ΓΙΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΣΥ ΒΟΗΘΗΣΕΣ ΝΑ ΓΙΝΩ! ΦΕΡΤΟ ΜΟΥ!

 

-Όχι, ποτέ! Και δε θέλουμε βασίλεια. Θέλουμε μόνο να μείνουμε μόνοι μας!

 

-ΜΟΝΟ ΑΥΤΌ;

 

-Μόνο! Να μείνουμε μόνοι μας χωρίς παρέα για πάντα!!! … Απάντησε εσώψυχα ο Ντέπο, βγάζοντας με μιας όλη του την δυσφορία για τον κόσμο.

 

Τότε μια δυνατή λάμψη βγήκε από το δαχτυλίδι και ο Ντέπο χάθηκε στην στιγμή, μαζί με το δαχτυλίδι. Από τις παρυφές των βουνών, ένας μαυροφόρος που κρατούσε δρεπάνι άρχισε να απομακρύνεται, οδηγώντας μια άδεια άμαξα. Προσπάθησε με τόσα μηνύματα να κάνει τον Ντέπο να θελήσει κάτι καλύτερο από την μεταθανάτια ζωή του αλλά τελικά έκανε αυτό που εξαρχής ήθελε ανέκαθεν ο Ντέπο από το Πέρασμα του.

 

……

 

Περάσανε αμέτρητα χρόνια. Η καλύβα πλέον είχε γίνει σκόνη και τον Ντέπο δεν τον θυμότανε κανένας. Ούτε καν ότι έζησε ήταν πλέον γνωστό. Η κοιλάδα είχε παραμείνει πρακτικά ανέγγιχτη και σπάνια πήγαινε κάποια οικογένεια εκεί για πικ-νικ. Μια τέτοια οικογένεια μια ηλιόλουστη μέρα έφτασε με το αυτοκίνητο της για να απολαύσει την καλή διάθεση του γέροντα καιρού. Ένα κοριτσάκι έτρεχε στο γρασίδι, κυνηγώντας χαρούμενο μια πεταλούδα. Ξαφνικά, σκόνταψε πάνω σε μια πέτρα και έπεσε κάτω. Άρχισε να κλαίει και οι γονείς του τρέξανε να το παρηγορήσουνε. Ακούστηκε ένα αχνό γέλιο από την πέτρα και έπειτα τα εξής λόγια:

 

-Να για να μάθεις κωλόπαιδο! Άσε με τώρα στην ησυχία μου…

Edited June 25, 2008 by roriconfan

[Παρατηρητής]

Εντάξει, έδωσες ρέστα πάλι! Τίποτα άλλο!

 

Να πεθάνει ο χάρος! … Είπε ένας τρίτος χτυπώντας παλαμάκια και σηκώνοντας ένα σύννεφο καπνού.

 

-Α, που να φας την γλώσσα σου! … έκανε από πίσω το αγόρι.

[Nienor]

Α΄Μέρος.

 

Κατάφερα επιτέλους να τις διαβάσω κι εγώ. Γενικά πιστεύω πως έχετε γράψει πολύ καλές ιστορίες τις οποίες (και ίσως για πρώτη φορά) τις αντιμετώπισα σα συλλογή διηγημάτων. Δε μπορώ να σας περιγράψω ακριβώς την αίσθηση, αλλά τις τύπωσα (και ήταν 12 επομένως είχα ένα χοντρό πακετάκι στα χέρια μου) και άραξα στο τεράστιο πουφ μου με καφεδάκι και τσιγάρο και απόλαυσα μία μικρή ανθολογία για γερόντια. Καθόλου δεν είχα μπει στη διαδικασία του τι θα ψηφίσω, τι λάθη παίζει να έχουν κτλ. Καλά, κι αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θα δυσκολευτώ πάρα πάρα πολύ να ψηφίσω.

 

Πάμε τώρα μία μία.

Δε θα τις πάω με τη σειρά που κατατέθηκαν, θα βάλω μπροστά αυτές για τις οποίες έχω να πω κάτι συγκεκριμένο ως προς το πλαίσιο και το θέμα του διαγωνισμού και τις υπόλοιπες τις έχω χωρίσει σε γκρουπάκια. Και αυτή τη φορά θα είμαι εξαιρετικά αυστηρή, επειδή έτσι κι αλλιώς τις αντιμετώπισα κάπως διαφορετικά από ότι στους προηγούμενους και επίσης πρέπει να παίξω και το ρόλο του διοργανωτή.

 

Dreamwhisperer-Τρομοκρατική Οργάνωση Γερόντων

Εδώ θα ξεκινήσω από τα διαδικαστικά:

Οι κανόνες έλεγαν:

στις κατάλληλες βιβλιοθήκες (φαντασίας, επιστημονικής φαντασίας και τρόμου αποκλειστικά)

Ε, και είναι προφανές ότι η κατάλληλη βιβλιοθήκη για τη συγκεκριμένη ιστορία δεν είναι καμία από αυτές. Όπως επίσης είναι προφανές ρε παιδιά ότι η βιβλιοθήκη φαντασίας είναι η κατάλληλη βιβλιοθήκη για τις ιστορίες φαντασίας και μόνο. Δεν είναι δυνατόν να παίζουμε με τις λέξεις έτσι...

Η φάση είναι ότι αυτά τη φορά έχουμε κάνει ένα διαγωνισμό στον οποίο τηρήθηκε πολύ αυστηρά το όριο λέξεων για παράδειγμα (έβαλα τον Guardian να γράψει 100 λεξούλες παραπάνω το οποίο παιδιά είναι μια παράγραφος όλη κι όλη και δεν έχει ξαναπαίξει σε διαγωνισμό) και παρόλα αυτά δεν έκοψα τη συγκεκριμένη ιστορία. Αισθάνομαι πως τα παιδιά που έκατσαν κι έκαναν έξτρα δουλειά για «χωρέσουν» τις ιστορίες τους στο διαγωνισμό, μπορεί να νιώθουν αδικημένα που δεν έβαλα κι εσένα να σηκώσεις μια ιστορία που να εντάσσεται στο πλαίσιο του διαγωνισμού. Ζητώ ένα συγγνώμη λοιπόν αρχικά που δεν το είδα νωρίτερα.

Όμως το λάθος και η ευθύνη για αυτό μας ανήκει μισό μισό. Εσύ δε διάβασες καλά τους όρους (ή απλά ξεχάστηκες, δεν ξέρω τι ακριβώς σου συνέβη ) κι εγώ δε διάβασα καθόλου την ιστορία εξαρχής για να ελέγξω αν όντως ανήκει εκεί που σηκώθηκε. Επομένως, το μόνο που μπορώ να σας πω (γενικότερα σε όλους και δε μιλάω μόνο στον Dream τώρα προφανώς) είναι ότι αυτό δε θα επαναληφθεί ξανά. Έχει κάποιο ψιλοπροηγούμενο (Πάλα της Naroualis στις Βαθιές Μεταμορφώσεις, διαμαντάκι κατά τα άλλα, αλλά όχι φάντασυ με όλη την έννοια της λέξης), αλλά είναι και η τελευταία φορά που γίνεται και εγώ προσωπικά δεσμεύομαι ότι θα κοιτάζω τις ιστορίες που μπαίνουν για να προλαβαίνουμε να ενταχτούν εγκαίρως στα πλαίσια των διαγωνισμών. Ελπίζω με καταλαβαίνεται.

 

Και τώρα για την ίδια την ιστορία:

Θεωρώ την ιδέα εξαιρετικά χαριτωμένη και το ύφος της αφήγησης άρτιο. Ο λόγος σου ρέει όμορφα και δε σκάλωσα πουθενά. Είναι όμορφα δοσμένο από την αρχή μέχρι το τέλος του κι διαβάζεται ευχάριστα. Νομίζω πως το μόνο του πρόβλημα είναι το ότι στο τέλος σε αφήνει κάπως να χάσκεις, με την έννοια ότι το τέλος του είναι η αρχή μιας πολύ μεγαλύτερης ιστορίας. Δηλαδή, δε μπορώ να το δω ακριβώς σα διήγημα, αλλά περισσότερο σαν ανάπτυξη της (ομολογουμένως ενδιαφέρουσας) ιδέας για τη συνέχεια που θα μπορούσε να ακολουθεί. Όμως, σαν αφήγηση, πέρασα καλά μαζί της.

 

Naroualis-Όσκαρ

Τα διαδικαστικά:

Δεσποινίς... Ελπίζω διάβασες τα από πάνω, ε? Είσαι με κίτρινη Ο πρωταγωνιστής σου (ο Όσκαρ είναι και είμαι σίγουρη γι αυτό) είναι ένας γατούλης 2 χρονών. Κανένας γατούλης 2 χρονών δεν είναι γηραιός γατούλης και πόσο μάλλον όταν είναι και δαιμόνιο... Αν δεν έχεις διαβάσει την επάνω παράγραφο που μιλάω αφενός στον Dream και αφετέρου σε όλους κάνε ένα scroll και διάβασε την please για να μην τα ξαναγράφω. Εκείνος είναι εκτός πλαισίου κι εσύ εκτός θέματος.

 

Για την ίδια την ιστορία:

Αν ήσουν εντός θέματος θα ήσουν κι εμένα η πρώτη μου θέση. Δηλαδή οκ, είναι λίγο διαφορετική η ιστορία από αυτές που γράφεις συνήθως και δεν έχω ξαναδιαβάσει κάτι δικό σου που να με κάνει να τρομάξω στ’ αλήθεια κι όχι απλά να ανατριχιάσω, αλλά δεν την παλεύω με τις ιστορίες σου έτσι κι αλλιώς, αυτό είναι γνωστό. Εκεί που σκάει η παράγραφος που αποκαλύπτεται η φύση του Όσκαρ με έπιασε σύγκρυο πραγματικά. Τον είχα συμπαθήσει εξαιρετικά μέχρι εκείνο το σημείο και με είχες βάλει στη διαδικασία να συμπαθήσω ένα πλάσμα πολύ πολύ κακό και μετά μου τράβηξες μια σφαλιάρα που ήταν όλη δική μου. Πολύ δυνατό κομμάτι. Όντως τα δυνατά εκρηκτικά έρχονται σε μικρές συσκευασίες, όπως λέει κι ο Ντίνος.

 

Τις υπόλοιπες λέω να τις πιάσω με τη σειρά που κατατέθηκαν, γιατί έτσι κι αλλιώς την κατάταξή μου δε μπορώ να τη βγάλω τώρα, θα μου πάρει λίγες μέρες.

 

Adinol-Τελευταία νύχτα

Παναγιώτη δεν κατάλαβα τι παίχτηκε ακριβώς, αλλά από την άλλη δεν είμαι και πάρα πολύ σίγουρη πως θέλω να καταλάβω. Μπρρρρρ..... Το ότι δεν κατάλαβα όμως τις λεπτομέρειες πίσω από την ύπαρξη του γέρου δεν είμαι και σίγουρη πως ανήκει στα αρνητικά του διηγήματος και παίζει να είναι η πρώτη φορά που το λέω αυτό. Το κείμενο μοιάζει να εξελίσσεται ολόκληρο την τελευταία ώρα της νύχτας, πριν να ξημερώσει που είναι η σκοτεινότερη και πιο μυστική (και ευτυχώς εγώ δεν το διάβασα εκείνη την ώρα...). Δεν είναι μια συνηθισμένη ιστορία τρόμου. Είναι ακριβώς αυτό που περιγράφεις κι ο ίδιος ως «ιστορία φρίκης». Από την αρχή ως το τέλος της είχα μια αίσθηση αλλοπρόσαλλη, αυτό που μοιάζει σα να βλέπεις την πραγματικότητα μέσα από έναν ελαφρά παραμορφωτικό καθρέφτη. Αυτές οι ιστορίες είναι που με τρομάζουν και περισσότερο. Τα κατάφερες μια χαρά λοιπόν. Μου άρεσε πολύ.

 

 

Roriconfan- Άβατος Δρόμος

Το παραμύθι σου το βρήκα γλυκύτατο και άκρως διδακτικό και το απόλαυσα. Τυχαία, επειδή έτσι τις έριξα στο word, ήταν η πρώτη ιστορία που διάβασα και σίγουρα ήταν αυτή που με προϊδέασε τόσο «επαγγελματικά» (αν και δε μου αρέσει η λέξη, αλλά ελπίζω καταλαβαίνεις, το λέω με την καλή έννοια) προς όλες τις ιστορίες του διαγωνισμού. Η αφήγηση είναι απίθανη, έχει τις σωστές δόσεις από τα πάντα: χιούμορ, συγκίνηση, δίδαγμα, εξωτισμό, πραγματικότητα, πλοκή. Ίσως η πρωτιά της δικής μου κατάταξης. Θα φανεί. Πάντως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ξεχάσω τις σκουντουφλόπετρες, αυτό στο υπογράφω.

 

Guardian #2- Ο Βασιλιάς και το Τραγούδι του Δάσους

Παρόλο που το ύφος της γραφής σου είναι όσο όμορφο είναι συνήθως και με συνεπήρε διαβάζοντας, το έχασα τελείως το τέλος. Ούτε κι εγώ κατάλαβα τι παίχτηκε με το δαχτυλίδι και το νερό. Αισθάνθηκα λίγο πως διάβασα το πρώτο κεφάλαιο από κάτι και πως αργότερα θα μου εξηγήσεις ας πούμε (θα ήθελα πολύ να τα κάνεις και να υπάρξει συνέχεια) ή πως απλά δεν ήξερες ούτε κι εσύ. Το πάθος της γραφής σου είναι κι εδώ πανέμορφο, αλλά αυτή τη φορά είναι λίγο μόνο του, χωρίς συγκεκριμένη πλοκή.

 

aScannerDarkly- Ο Βάτραχος

Όμορφο. Γαλήνιο και όμορφο. Στρωτό και μια ιδέα μελαγχολικό. Ίσως να του λείπει λίγη πλοκή ή καλύτερη λέξη: «δράση» την οποία παίζει να μπορούσες να τη βγάλεις και με την υπάρχουσα πλοκή περιγράφοντας ελαφρά εντονότερα τα στοιχεία που την αποτελούν κι όχι μονάχα την αλλαγή του τοπίου. Καλή ιστορία που άξιζε και το χρόνο σου και τον δικό μας. Την απόλαυσα.

[Naroualis]

Είδα και το σχόλιο του Ντίνου και φυσικά κοπάνησα το κεφάλι μου στον τοίχο. Η πρόθεσή μου ήταν να έχω το γερόντι που πεθαίνει ήρωα, απλά τη διήγηση να την κάνει ο γάτος. Οπότε εκτός από εκτός θέματος η ισοτρία μου είναι και αποτυχημένη στον αρχικό σκοπό της.

[Nienor]

Ε, οχι κι αποτυχημένη... μην το χέσ&^%%$ τελείως. Υπέροχη είναι κατά τα άλλα....

[dreamwhisperer]

Δεν κατάλαβα ότι ήμουν εκτός θέματος. (Μόνιμο πρόβλημά μου).

 

Ελπίζω να μην δημιούργησα πρόβλημα.

 

Την επόμενη φορά θα είμαι πιο συνεπής.

[Nienor]

Δεν ήσουνα καθόλου εκτός θέματος, ίσα ίσα που ήσουνα ακριβώς μέσα στο θέμα. Η ιστορία όμως δεν ήταν φανταστική, πράγμα που οριοθετεί το πλαίσιο στο οποίο γίνεται ο διαγωνισμός, δεν είχε κανένα στοιχείο φαντασίας μέσα της. Είναι μυθοπλασία μεν που εμπεριέχει την έννοια του ότι φτιάχνεις κάτι από τη φαντασία σου, αλλά δεν ήταν ιστορία του φανταστικού. Όλα αυτά συμβαίνουν στον πραγματικό κόσμο, με τα πραγματικά δεδομένα του. Θεμιτό, αλλά υπάρχει άλλη βιβλιοθήκη για αυτές τις ιστορίες την οποία τη λέμε "Διάφορες Ιστορίες" και δε συμμετέχει στους διαγωνισμούς.

[Guest roriconfan]

Εεε, χμμμ, κανένα σχόλιο για το crossover;

[Nienor]

Ε, σιγά, κάτσε να τελειώσω με τις ιστορίες πρώτα

Πήγα και μια βόλτα ενδιάμεσα, μπαρντόν

[Nienor]

Β΄Μέρος

 

 

Παρατηρητής-Ο Γέρο-Τροτ και ο Θάνατος

Άουτς μίστερ. Αυτό ήτανε λίγο κλωτσιά στον πισινό... Αυτό είναι ένα ολοκληρωμένο διήγημα. Έχεις αρχή μέση και τέλος και η λύση σου δεν είναι το τι θα γίνει με το δράκο. Ξέρουμε τι θα γίνει με το δράκο και οκ, αν έχεις κάποια διαφορετική ιδέα από ότι εμείς είναι ευπρόσδεκτη να τη διαβάσουμε και να την απολαύσουμε. Η λύση σου είναι η σφαλιάρα που τρώει το τσουτσέκι-θάνατος από τον παππού. Ωραίος ο παππούς, πολύ ωραίος κύριος. Τροτ, Παρατηρητή, Σακελάριε, Καλλίεργε, Γιώργο (κ.α.) ένας είσαι κάθε φορά, το ίδιο θέμα πάνω κάτω πραγματεύεσαι αυτή τη δυνατή θέληση για την εκπλήρωση του ονείρου, τη θέληση που ξεπερνάει οποιοδήποτε εμπόδιο βρει στο διάβα της με καλοσύνη. Και μαζί με ωραίες ιστορίες, μας δίνεις ελπίδα με τον τρόπο αυτό. Υποθέτω πως αυτός είναι κι ο σκοπός του να γράφεις τελικά. Σε ευχαριστούμε.

Αυτή η ιστορία είναι η άλλη μου επιλογή για την πρώτη θέση.

 

cesar_cy- Ο Λόφος με τα Αμπέλια

Ο λόφος με τα αμπέλια είναι ένα πραγματικό παραμύθι. Ακριβώς σας αυτά της λαϊκής παράδοσης όπου εκείνα που ξεχνούσε η γιαγιά πως έγιναν τα περνούσε στο γρήγορο κι αυτά που της άρεσαν τα εξηγούσε περισσότερο. Αναπνέει παράδοση. Έχει πάρα πολλά λαθάκια (με κυριότερο αυτό το μαγιά- αν και έχω σταματήσει να ασχολούμαι και τόσο με τα ορθογραφικά- που είναι μαγεία κι όχι εκείνο το πράγμα που φουσκώνει το ζυμάρι ) όμως αυτά είναι πράγματα που διορθώνονται πάρα πολύ εύκολα. Το σημαντικό είναι ότι έχει αφενός μύθο κι αφετέρου λύση. Είναι καλή προσπάθεια και ακριβώς στην καρδιά του διαγωνισμού.

 

Sileon -Καμιά Φορά το να Βλέπεις Είναι Αρκετό

Όχι δεν ήταν μυθιστόρημα, διαφωνώ με τον Ντίνο. Ταινία ήτανε... ολόκληρη όμως. Δηλαδή οκ, αν το έκανες σενάριο άντε να του έβαζες κάνα δυο σκηνές ακόμα (και πολύ σου λέω) και θα είχες ταινία μεγάλου μήκους. Είναι ενδιαφέρον και το παρακολούθησα μέχρι το τέλος του άνετα. Έχεις ωραία γραφή και ξέρεις να την αγριεύεις και να την κουλάρεις ώστε να δημιουργείς τα κατάλληλα συναισθήματα. Ίσως σου πήρε πολύ μεγάλο μέρος της ιστορίας η γνωριμία μας με τον ήρωα (ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι εξαιρετικά καλοστημένος) σε σχέση με την πλοκή που ουσιαστικά ξεκινάει στα μισά του διηγήματος. Όμως δεν ενοχλεί, έχεις καταφέρει μια περίεργη ισορροπία εδώ.

 

Kitsos- Το Πέρασμα

Το πρώτο μέρος αυτού του πολύ ωραίου διηγήματος εμένα με μάγεψε. Ένιωθα διαβάζοντας σα να έβλεπα στο θέατρο τη σκηνή παιγμένη από δύο εξαίρετους ηθοποιούς, με την παγωμένη ατμόσφαιρα να βγαίνει από τη στατικότητα που έχεις δημιουργήσει και ένα διάχυτο άγχος στους θεατές από τις παύσεις. Κάποιος είπε ότι ο διάλογος είναι κουραστικός ή ότι τράβηξε πολύ. Δε θυμάται ποιος ήταν, sorry, αλλά διαφωνώ. Ήταν ακριβός όσος έπρεπε όταν έβαζες εμένα στη θέση του αναγνώστη. Απλά ίσως μετά το ... πέρασμα ήταν λίγο σε σχέση με τη σκηνή στο δωμάτιο. Πάντως γενικά είναι από εκείνα που ξεχώρισα το συγκεκριμένο διήγημα και θέλω να σου πω ένα μπράβο που το έγραψες.

 

mariposa -Αν Φανερωθείς Χάνεις την Ψυχή Σου

Δεσποινίς πανέμορφο και ταυτόχρονα λιγοστό. Συμφωνώ με αυτά που λέει ο Ντίνος επάνω ότι μας λείπει η σχέση της βελανιδιάς με το ανθρώπινο είδος. Θα έλεγε κανείς πως το να φάνε τα τσακάλια ένα νεκρό σώμα είναι «φυσικό» γιατί έτσι συμβαίνει στη φύση πολύ απλά και δε θα έπρεπε να ενοχλήσει τη βελανιδιά τόσο που να θυσιαστεί. Μάλλον προς το καθόλου θα έλεγα. Παρόλο που τη νιώθω σα χαρακτήρα την γηραιά ηρωίδα σου κι είναι όμορφη δεν την νιώθω σα δέντρο. Και για να σου δώσω ένα παράδειγμα, αν απλά έλεγες πως την έχει μεταμορφώσει κάποιος σε δέντρο κάποτε πολύ πολύ παλιά, θα ήταν αυτόματα οκ ο ανθρώπινος τρόπος σκέψης της, απλά έτσι του λείπει κάτι. Είναι γοητευτική ιδέα όμως οπότε όταν θα το ξαναπιάσεις μην το αφήσεις έτσι please.

 

Ντίνος-Μνήματα που φωνάζουν

Σε άφησα τελευταίο παρόλο που κατέθεσες την ιστορία πολύ νωρίτερα γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς να σου πω. Με μπέρδεψες εδώ. Όχι από την άποψη πως δεν κατάλαβα. Δε νομίζω πως έχει πράγματα μέσα που δε γίνονται κατανοητά, ίσα ίσα όλα ξεκάθαρα μου φάνηκαν εμένα και ίσως πολύ ξεκάθαρα.

Σε όλη την ανάγνωση (και σε μια δεύτερη σημερινή) είχα ένα ανάμεικτο συναίσθημα χιούμορ και φρίκης. Κανένα από τα δύο δεν έβγαινε επάνω από το άλλο, πέρα από ελάχιστες γραμμούλες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το να μην έχω ιδέα αν αυτό που διάβασα μου άρεσε ή όχι. Με άφησε με μια περίεργη κενή αίσθηση (που ίσως έκλινε προς τη δικαίωση, των νεκρών δηλαδή, από τις εξηγήσεις του παππού, εκεί με έπεισες) αλλά που ακόμα και τώρα που άφησα να περάσει λίγος χρόνος δεν είναι καθόλου ξεκάθαρη. Ίσως ήταν ολόκληρη χιουμοριστική κι απλά εγώ δεν την έπιασα ακριβώς όπως θα έπρεπε, ίσως πάλι να ήταν ολόκληρη συναισθηματικά φορτισμένη κι επειδή εγώ εξαρχής της αναγνώρισα χιουμοριστικά στοιχεία να το έχασα. Πάντως με έχει μπερδέψει πολύ η ιστορία αυτή.

Η ιδέα της είναι τέλεια, όπως και αυτά που συμβαίνουν στην πλοκή. Ταυτόχρονα η γραφή σου (οκ το ξέρουμε αυτό) είναι από κάθε άποψη άρτια. Δεν ξέρω τι με έκανε να αποστασιοποιηθώ τόσο από αυτή. Θεωρώ πως είναι κάτι που έχει να κάνει με μένα και σου ζητώ συγγνώμη που δεν ήμουν καλός αναγνώστης για την ιστορία αυτή.

 

 

 

Συνολικά για το διαγωνισμό θέλω να πω πως γράφτηκαν πολύ ωραία πράγματα. Εξαιρετικές ιδέες, καλή γραφή και πολλά κείμενα. Σας ευχαριστώ θερμά που τιμήσατε το θέμα μου και θέλω να σας παροτρύνω άλλη μια φορά να διαβάσετε, να σχολιάσετε και να ψηφίσετε (όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη).

 

Η ψηφοφορία λήγει στις 6 Ιουλίου (υπενθύμιση) και δε θα δωθεί παράταση. Επίσης, αυτή τη στιγμή στην κορυφή γίνεται μια τρελή μάχη. Δεν υπάρχουν φαβορί νομίζω αυτή τη φορά. Τουλάχιστον δεν υπάρχουν ακόμα.

 

Καλή σας ανάγνωση

[DinoHajiyorgi]

Ντίνος-Μνήματα που φωνάζουν

Σε άφησα τελευταίο παρόλο που κατέθεσες την ιστορία πολύ νωρίτερα γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς να σου πω. Με μπέρδεψες εδώ. Ίσως ήταν ολόκληρη χιουμοριστική κι απλά εγώ δεν την έπιασα ακριβώς όπως θα έπρεπε, ίσως πάλι να ήταν ολόκληρη συναισθηματικά φορτισμένη κι επειδή εγώ εξαρχής της αναγνώρισα χιουμοριστικά στοιχεία να το έχασα. Πάντως με έχει μπερδέψει πολύ η ιστορία αυτή.

[Παρατηρητής]

Έλεος!!!!!!!!!!!

Έλεος!!!!!!!!

τόση ώρα έγραφα και ξαφνικά όλα έγιναν στάχτη!!! ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!!!!!

Άντε πάλι από την αρχή.....

Edited June 28, 2008 by Παρατηρητής

[Guest roriconfan]

Hint: Γράφε σε word πρώτα.

[nikosal]

hint: μη γράφεις σε ίντερνετ εξπλόρερ

[Adinol Doy]

Η Tελευταία Νύχτα, adinol. Ο Adinol μου έχει τραβήξει από καιρό το ενδιαφέρον. Διαθέτει στυλ και φινέτσα. Το γραπτό του είναι πάντα επαγγελματικό, ήπιο και ταυτόχρονα δυνατό. Το συγκεκριμένο διήγημα είναι ίσως το καλύτερο που διάβασα. Θα σε χαρακτήριζα αριστοκράτη της γραφής. Διαφωνώ λίγο με το πολυτονικό, αλλά όσο να πεις δίνει αισθητικό στυλάρισμα στο γραπτό (αν και δεν νομίζω ότι είναι τόσο ευτελής ο σκοπός σου).

 

Αυτό το "αριστοκράτης της γραφής" με πέθανε. Σ' ευχαριστώ, Dreamwhisperer, για την τιμή.

 

Σχετικά με την ψηφοφορία, μου μείναν δυο-τρεις ιστορίες να διαβάσω και θα ρίξω κι εγώ την ψήφο μου. Και, φυσικά, θα γράψω και λίγα σχόλια για την καθεμιά απ' αυτές.

[Nihilio]

Δεν ξέρω αν θα τις προλάβω όλες, πάντως θα προσπαθήσω.

Σχόλια θα κάνω σε κάθε ιστορία ξεχωριστά.

[aScannerDarkly]

Τα σχόλιά μου, σε τυχαία σειρά.

 

 

 

Η τελευταία νύχτα

 

 

Τρομακτική και καλογραμμένη, με άψογο στυλ. Το κάπως ασαφές τέλος δεν αφαιρεί τίποτα, ίσα ίσα που εντείνει την τρομακτική αίσθηση. Αν και μάλλον έτσι γράφεις πάντα, πρέπει να πω ότι το πολυτονικό και η παλιομοδίτικη ορθογραφία ταιριάζουν απίστευτα στο θέμα, και από μόνα τους δημιουργούν ατμόσφαιρα. Μία μόνο ασήμαντη παρατήρηση: τη φράση «καλό κουμάσι είσαι και του λόγου σου» είναι μια φράση ποιυ θα μπορούσε να την έχει πει ο γέρος. Τα βρωμόπαιδα μάλλον θα χρησιμοποιούσαν άλλη φρασεολογία. Αλλά μάλλον γίνομαι πολύ σπασίκλας...

 

 

 

Τρομοκρατική οργάνωση γερόντων

 

 

Εμένα δεν με πειράζει καθόλου μα καθόλου που δεν είναι ιστορία φαντασίας, αλλά δυστυχώς είναι στους όρους του διαγωνισμού... Τέλος πάντων, άρχισα να τη διαβάζω, το καταδιασκέδασα, τη λάτρεψα.... και μετά τελείωσε! Χώρος υπήρχε πολύς... Θα μπορούσαν οι γέροι να ανατρέψουν την κυβέρνηση και να κάνουν μια γεροντική δικτατορία, ή θα μπορούσαν να αποκτήσουν παγκόσμια κυριαρχία και να δημιουργήσουν νέα τάξη πραγμάτων. Ή μπορεί τελικά να ξεχνούσαν τι ακριβώς έλεγε το σχέδιό τους και να πήγαιναν να παίξουν πρέφα ή να τους έπιανε μια νύστα, άσε που τους πονάγαν τα πόδια τους, και να πήγαιναν τελικά για ύπνο...

 

 

 

Ο λόφος με τα αμπέλια

 

 

Η ιδέα είναι πολύ όμορφη, αλλά ιδίως από το σημείο που εμφανίζεται η νεράιδα και μετά είναι απρόσεκτα γραμμένο, σαν να βιαζόσουν να ξεμπερδέψεις. Ιδίως στο σημείο με το δράκο λαχάνιασα διαβάζοντάς το. Και η γραφή γίνεται πολύ αδέξια, σχεδόν παιδική. Επίσης, σε ένα χρόνο κανείς δεν προλαβαίνει να πλουτίσει έτσι, και σίγουρα δεν προλαβαίνει να βγάλει κρασί και να το πουλήσει κιόλας. Θα μπορούσε η νεράιδα να του έχει δώσει μεγαλύτερη διορία. Και ναι, δεν μπορώ να μην το σχολιάσω, σε παρακαλώ πρόσεχε με την ορθογραφία, μην τραβάς την προσοχή του αναγνώστη σε λάθη.

 

 

 

Ο βασιλιάς και το τραγούδι του δάσους

 

 

Για να πω την αλήθεια, όταν το πρωτοδιάβασα δεν κατάλαβα καθόλου τι συνέβη στο τέλος. Ένιωσα λίγο χαζός, αλλά βλέπω ότι και άλλοι είχαν το ίδιο πρόβλημα. Πολύ καλή γραφή, ατμόσφαιρα, αλλά μοιάζει σαν να μην στοχεύει κάπου. Εκτός βέβαια και αν έπεται συνέχεια.

 

 

 

Άβατος δρόμος

 

 

 

Για να είμαι ειλικρινής, δεν το περίμενα. Είχα βρει πολλά ελαττώματα στο κείμενό σου στον προηγούμενο διαγωνισμό και αυτό ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη. Υπάρχουν κάνα δυο σημεία που θα μπορούσαν να είναι γραμμένα λίγο καλύτερα, αλλά είναι τόσο καλή η ιδέα, και κυρίως, ο κόσμος σου (ναι αυτές οι σκουντουφλόπετρες είναι το κάτι άλλο), που δεν πειράζουν κανέναν.

 

 

 

Το πέρασμα

 

 

Φαντάζομαι ότι το θέμα πέρασε από το μυαλό όλων μας όταν ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε τι να γράψουμε. Αλλά επειδή ακριβώς είναι γνωστό μοτίβο, για να σταθεί χρειάζεται κάτι πολύ καλό. Κι εδώ πραγματικά έχουμε κάτι πάρα πολύ καλό. Ένα υπέροχο μακάβριο αστείο. Κι ένας Χάρος... φοβερός τύπος.

 

 

 

Καμιά φορά το να βλέπεις είναι αρκετό.

 

 

Με διαφορά το πιο διασκεδαστικό του διαγωνισμού. Μου δίνεται βέβαια η εντύπωση ότι τις ιστορίες με τα εμφυτεύματα και τις γενετικές τροποιήσεις τις έβαλες για να εμπίπτει στην κατηγορία επιστημονικής φαντασίας. Πάντως είναι απίστευτα ψυχαγωγικό, με πολύ άνετη γραφή, τι να πω, δε βρίσκω κάτι που να μη μου αρέσει.

 

 

 

Μνήματα που φωνάζουν

 

 

Γέρο - ζόμπι με λαογραφική περιβολή. Παίρνεις ένα γνωστό θέμα και το κάνεις κάτι εντελώς καινούργιο. Τα ζόμπι δεν σέρνονται από δω κι από κει σαπίζοντας και κάνοντας μπου, αλλά τραγουδάνε και θέλουν να μάθουν νέα από τους ζωντανούς. Μάλιστα!

 

 

 

Ο γέρο Τροτ και ο Θάνατος

 

 

Δυστυχώς είχαμε το όριο λέξεων, γιατί το έχουμε καταλάβει ότι είσαι μεγάλος παραμυθάς και εδώ έχουμε ένα δύστυχο γέρο που αποφασίζει να πραγματοποιήσει το όνειρό του ακόμα κι αν δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του. Προσωπικά δεν ήταν ο Θάνατός σου που με εντυπωσίασε, αλλά ο παππούς ιππότης που τον έγραψε κανονικά.

 

 

 

Όσκαρ

 

 

Δυστυχώς δεν μπορώ να το θεωρήσω εντός θέματος... Είναι τρομακτικό, λίγο σιχαμερό όπως του αρμόζει, αλλά ό,τι ηλικία και να έχει ο γάτος δεν νομίζω ότι ήταν αυτό που ζητούσε ο διαγωνισμός.

 

 

 

Αν φανερωθείς χάνεις την ψυχή σου.

 

 

Κι εδώ ένα πολύ γλυκό και λυπημένο παραμύθι. Ίσως να είμαι λίγο υπερβολικός, αλλά έχω κι εδώ μια μικρή επιφύλαξη για το κατά πόσο είναι εντός θέματος. Ναι, η βελανιδιά είναι γέρικη, απλά νομίζω ότι το κύριο θέμα του κειμένου δεν είναι τα ίδια τα γηρατειά, αλλά το μυστήριο της καταγωγής της βελανιδιάς, οι δυνάμεις που κρύβει κτλ. Από την άλλη βέβαια το κείμενο έχει μια μαγεία και ίσως είναι κρίμα να το ψειρίζω έτσι.

 

 

 

Σαν γενική εντύπωση πρέπει να πω ότι θα μου έιναι πάρα πολύ δύσκολο να φτιάξω την κατάταξή μου... το οποίο είναι καλό για το επίπεδο του διαγωνισμού, πονοκέφαλος για εμένα

[kitsos]

Για άλλον ένα διαγωνισμό έφτασε η στιγμή της ψηφοφορίας, ίσως η πιο δύσκολη φάση. Για μένα όλες οι ιστορίες είναι καλές και όλες έχουν κάτι να πουν αρκεί να αφεθούμε να το ακούσουμε. Τα παρακάτω σχόλια είναι με τη σειρά που ανέβηκαν τα διηγήματα.

 

Μνήματα που φωνάζουν

Πολύ όμορφη ιδέα. Δεν νομίζω ότι έχω ξανασυναντήσει τόσο συμπαθητικά ζόμπι. Στην πραγματικότητα ευτυχώς δεν έχω συναντήσει ποτέ. Το διήγημα είναι τόσο καλογραμμένο όσο το περίμενα και αν κάποια στιγμή το συνεχίσεις θα ήθελα να διαβάσω παρακάτω. Δεν ξέρω αν έγινε τυχαία ή όχι πάντως τόνισες πολύ εκείνη την λευκή πέτρα και μου άφησε μια πολύ όμορφη εικόνα.

 

Η τελευταία νύχτα

Είναι τρομαχτικό και καλογραμμένο. Δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που σε φυλακίζει ανάμεσα στις γραμμές. Όταν θα ξαναδώ αγριόχορτα δεν θα τα κοιτάξω ποτέ ξανά αδιάφορα. Νομίζω πως έχεις καταφέρει να δώσεις ακριβώς αυτό που ήθελες.

 

Άβατος Δρόμος

Καλή προσπάθεια. Η γραφή σου είναι χαριτωμένη και δείχνει πιο ώριμη. Προσοχή στις σκουντουφλόπετρες.

 

Ο Βασιλιάς και το Τραγούδι του Δάσους

Μαγική ατμόσφαιρα που σε παρασέρνει και σε τυλίγει με όμορφες εικόνες. Ο τρόπος που κλείνει πιστεύω πως είναι καθαρά θέμα επιλογής του συγγραφέα και δίνει συνέχεια στη μαγεία του. Μου άρεσε.

 

Ο Βάτραχος

Ο τρόπος που γράφεις μου αρέσει πολύ (στο έχω ξαναπεί). Η ιστορία είναι γλυκιά και διδακτική. Μακάρι να είχαμε μια ευκαιρία να διορθώσουμε τα σφάλματα και τις ατολμίες του παρελθόντος.

 

Ο γέρο Τροτ και ο Θάνατος

Το διήγημα σου μου άρεσε πολύ. Πολύ όμορφη σύλληψη η ηλικία του χάρου αλλά και ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους. Είναι μια ιστορία που ξεχειλίζει πείσμα και ελπίδα.

 

Ο λόφος με τα αμπέλια

Χαριτωμένη προσπάθεια που έδωσε ένα γλυκό παραμυθάκι. Είμαι πολύ χαρούμενος που γράφεις από τόσο μικρή ηλικία και πιστεύω πως αν συνεχίσεις να το κάνεις έχεις μεγάλες πιθανότητες να καταφέρεις κάτι πολύ καλό στο μέλλον.

 

Τρομοκρατική οργάνωση γερόντων

Μια πολλή έξυπνη γεροντο-ιστορία. Η γραφή ήταν όμορφη, ξεκούραστη και ταιριαστή για ευχάριστο διήγημα συνωμοσίας. Προσπάθησες να κλέψεις τη δόξα του Νταν Μπράουν και αυτό φάνηκε καθαρά. Εγώ πάντως θεωρώ ότι τα πήγες καλύτερα από εκείνον. Δεν σου κρύβω ότι το διήγημα το ένιωσα και αυτό για μένα μετράει. Είδα καθαρά τους γέροντες στο γωνιακό τραπεζάκι να συνωμοτούν ρίχνοντας γύρω τους καχύποπτα βλέμματα.

 

Καμιά φορά το να βλέπεις είναι αρκετό

Γλυκύτατη κατασκοπική ιστορία με έναν καλοστημένο ήρωα (στο μυαλό μου τριγυρνούσε ο Κόνερι J που πολύ τον πάω). Ο γρήγορος ρυθμός στο τέλος το απογείωσε αν και προσωπικά δε θα με χάλαγε να παραμείνει αργός και σταθερός. Θεωρώ ότι τα βιονικά πλάσματα τα έβαλες περισσότερο για να είσαι εντός θέματος. Πάντως η ιστορία στέκεται άνετα και χωρίς αυτά.

 

Όσκαρ

Για ακόμη μια φορά με έκανες να νιώσω ρίγος και πριν το καταλάβω να βρεθώ εγκλωβισμένος στις λέξεις και τις εικόνες. Το μόνο που πραγματικά με ενόχλησε είναι πως ξαφνικά βρέθηκα μέσα σε ένα νοσοκομείο πράγμα που απεχθάνομαι. Αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός του συγγραφέα; Να μεταφέρει τον αναγνώστη κάπου αλλού. Το πέτυχες.(Ευτυχώς όχι στην κυριολεξία)

 

Αν φανερωθείς χάνεις την ψυχή σου

Από τις πιο όμορφες ιστορίες του διαγωνισμού και όχι μόνο. Φανταστική ατμόσφαιρα και πλούσιες εικόνες. Θεωρώ πως όλοι οι χαρακτήρες που δημιούργησες πατούσαν γερά στα πόδια τους και ήταν όλοι τους σημαντικοί για το διήγημα. Νομίζω πως το πάθος είναι αυτό που κατευθύνει τα νήματα και οδηγεί τους ήρωες στη θυσία και τον πόνο. Αν είσαι από τους ανθρώπους που ζουν με πάθος δεν μπορείς να μη δακρύσεις. Γνωρίζοντας τις δυσκολίες της εποχής θέλω να σε συγχαρώ που τελικά έγραψες για το διαγωνισμό και μάλιστα μια πάρα πολύ δυνατή ιστορία.

[Guest roriconfan]

Κάντε και ένα σχολιάκι για το crossover, όσοι σχολιάσατε τα διηγήματα ρε παιδιά. Νοιώθω παραμελημένος.

[Παρατηρητής]

Να ‘μαι κι εγώ!

 

Θα τα πω κάπως πιο γενικά μιας και οι απόψεις μου για τα κείμενα δεν απέχουν από τις δικές σας. Τι να πω; Ότι ο Ρορίκο με κατενθουσίασε με το διήγημα του (άσχετα αν για ακόμη μια φορά παρουσιάστηκε με θόρυβο); Ότι η ιδέα του Ντίνου ήταν ξεχωριστή και πρωτότυπη; Ότι του Φύλακα ήταν λυρική αλλά ακαταλαβίστικη; Ότι της Ναρουάλις ήταν τρομαχτική αλλά όχι τόσο ταιριαστή με το διαγωνισμό; Ότι του Σιλεόν ήταν δυναμική και πλήρης; Μήπως να μιλήσω για τη γραφή όλων; Κι αυτό περιττό είναι, καθώς είναι γνωστή η ποιότητα γραφής των συγγραφέων.

 

Τα ίδια θα πούμε οπότε είπα να σταθώ περισσότερο στους πρωταγωνιστές των ιστοριών. Τα γεροντοπαλίκαρα!

 

Άβατος Δρόμος: Ένας δύστροπος ασκητής που φοβάται να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο να συμπονέσει και να αγαπήσει. Ένας πειστικότατος ηλικιωμένος. Έχει δει κι έχει ζήσει πολλά και όλα εκείνα δεν τον αφήνουν να νιώσει την καλοσύνη που έχασε κάποτε. Όχι, δεν κάνει αυτό που περιμένει ο αναγνώστης του παραμυθιού. Δεν σώζει το παιδί, το καταδικάζει. Και στο τέλος πληρώνει το ανάλογο τίμημα. Ρεαλιστικότατος γέρος.

 

Τι θα προτιμούσα από αυτόν και την ιστορία: Να μην ήταν τόσο ύπουλος. Να άλλαζε και αντί να καταδώσει το παιδί, να το έσωζε, ακόμα και τίμημα τη ζωή του. Θα τον είχαμε λατρέψει όλοι, είμαι σίγουρος για αυτό.

 

Μνήματα που φωνάζουν: Ένας άνθρωπος στο τέλος της ζωής του. Δεν φοβάται, δεν λυπάται, αντιθέτως χαίρεται, ανυπομονεί να φύγει. Γιατί; Γιατί θα βρει τους παλιούς του φίλους, τους αγαπημένους, τους συγγενείς. Κι εκεί θα κάνουν και πάλι τις παλιές καλές συνήθειες. Μα υπάρχει και κάτι άλλο. Ο ήρωας ξέρει τι είναι ο θάνατος και δεν τον φοβάται. Γνωρίζει το μυστικό του χωριού, ξέρει που θα πάει, δεν είναι ένας απλός ονειρευτής, δεν φαντάζεται, δεν αναρωτιέται τι θα γίνει, τι υπάρχει μετά. Γνωρίζει. Και επιτέλους φτάνει στον προορισμό του.

 

Τι θα προτιμούσα από αυτόν και την ιστορία: παρότι η ιδέα ήταν ξεχωριστή και είχε τη δική της γλύκα, θα προτιμούσα κάτι πιο αληθινό. Κάτι πιο κοντινό στην πραγματικότητα, ειδικά σε αυτό το τόσο σπουδαίο ζήτημα του να απέχει ένας γέρος ελάχιστα από την ώρα του τέλους. Ναι κύριε Ντίνο, επειδή ξέρω πόση συγκίνηση μπορούν να βγάλουν οι ιστορίες σου, ήθελα κάτι να με πνίξει στο κλάμα. Next time maybe.

 

 

Η τελευταία νύχτα: Ίσως ο πιο αληθινός ηλικιωμένος των δώδεκα συμμετοχών. Η καθημερινότητα του, η αντιμετώπιση του από τους νεώτερους, οι σκέψεις του, η συμπεριφορά του, όλα αυτά αποδόθηκαν επιτυχώς από το συγγραφέα ο οποίος παρά το ότι δεν έχει φτάσει ακόμα ο ίδιος στην Τρίτη ηλικία, με κατενθουσίασε με το πόσο καλά μελέτησε το θέμα των γηρατειών. Μεταμορφώθηκε ο ίδιος σε παππού, έναν δύστυχο γέρο που του έχει φορεθεί αναγκαστικά η ταμπέλα του αντιπαθητικού από μια σκληρή κοινωνία δίχως σεβασμό. Και ξαφνικά, το καημένο το γεροντάκι, πέρα από τα τόσα βάσανα που έχει στο μυαλό, του προστίθεται ένα νέο. Ο φόβος. Όχι ο φόβος του θανάτου αλλά η απόγνωση. Μια διαφορετική απόγνωση που ξεπερνά τα όρια της πραγματικότητας. Κάτι το μεταφυσικό. Κάτι το τρομαχτικό.

 

Τι θα προτιμούσα από αυτόν και την ιστορία: από τον γέρο τίποτα. Από την ιστορία λίγο παραπάνω εξέλιξη. Όσο ωραίο κι αν ήταν το ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μου, δεν παύει να ήταν ερωτηματικό.

 

Ο Βασιλιάς και το τραγούδι του δάσους: Ο ένας από τους δύο τύπους γερόντων των παραμυθιών. Ή θα είναι καλός, σοφός, τίμιος και αγνός ή θα είναι το ακριβώς αντίθετο. Σε αυτό το παραμύθι ο γερο-βασιλιάς επιμένει να αγαπά το βασίλειο του και να ανησυχεί για εκείνο. Δεν παίρνει μια σύνταξη και αρκείται στο να καυχιέται για την προσφορά του σε αυτό. Ανησυχεί για το μέλλον του, για το τι συμβεί σε εκείνο όταν εκείνος φύγει. Έχει αποδείξει την αγάπη του πριν κιόλας βρει το μυστικό, μόνο και μόνο που φεύγει για να το αναζητήσει. Σε αυτό το διήγημα τιμήθηκε η αγάπη των ηλικιωμένων για κάτι που πονούν, είτε αυτό είναι άνθρωπος, είτε έργο.

 

Τι θα προτιμούσα από αυτόν και την ιστορία: από τον ήρωα τίποτα. Από την ιστορία περίμενα μια πλοκή και μια απάντηση. Όπως και όλοι οι αναγνώστες, έτσι κι εγώ, δεν κατάλαβα τι έγινε στο τέλος. Μάλλον, όχι δεν κατάλαβα. Δεν έμαθα. Ούτε και θα μάθω…

 

Ο Βάτραχος: Άλλος ένας πειστικός ηλικιωμένος. Ζει μια άγευστη καθημερινότητα, όπως κάθε παππούς, κουβαλώντας τα λάθη, τα ερωτήματα και τα απωθημένα μιας ολόκληρης ζωής. Και να που μια μέρα ο συγγραφέας, ο καλός θεός, του δίνει την ευκαιρία να ταξιδέψει στις πιο στάσιμες στιγμές της ζωής του, παρέα με τον Βάτραχο και τον ευγενικό Ηλιαχτίδα, να δει, να αναθαρρέψει και να αλλάξει. Μια καταπληκτική ιστορία αλά Ντίκενς, μια στιγμή που κάθε άνθρωπος θα ήθελε να ζήσει. Μια δεύτερη ευκαιρία να γυρίσει πίσω το χρόνο και να επιλέξει σωστά για να σβήσει τα απωθημένα-δαιμόνια που τον κυνηγούν παντοτινά.

 

Τι θα προτιμούσα από αυτόν και την ιστορία: τίποτα από τον ήρωα. Η ιστορία με κάλυψε αλλά… κάτι λείπει. Δεν ξέρω τι είναι αυτό ακριβώς, απλώς υπάρχει κάτι που δεν με καλύπτει απόλυτα.

 

Ο Λόφος με τα Αμπέλια: Γεροντάκι ήσυχο. Έμαθε να δουλεύει και αυτό κάνει. Πονάει το κτήμα του για αυτό και παραξενεύεται με το αντίστοιχο του γείτονα. Είναι λογικό να ζηλεύει. Όμως δεν είναι ύπουλος. Δεν ξεγελάει τη νεράιδα, αντιθέτως μένει πιστός στο λόγο του για τη βοήθεια που του παρείχε. Δεν δειλιάζει να αναμετρηθεί με το θηρίο ούτε και να διδαχτεί νέες μεθόδους μάχης. Παραμυθένιος ήρωας. Πολύ παραμυθένιος.

 

Τι θα προτιμούσα από αυτόν και την ιστορία: από τον παππού να μην ήταν τόσο πολύ παραμυθένιος, πόσο μάλλον επειδή κατάγεται από την Κύπρο. Όχι ότι έχω τίποτα με το νησί (αντιθέτως!) απλώς αλλιώς θα με έπειθε αν ζούσε σε έναν εξίσου μυθικό κόσμο. Αυτή η μαγεία πάλι τι ήταν; Πόσο εύκολα τη μαθαίνει ένας γέρος και με τι αντίληψη (σε μια χριστιανική κοινωνία όπου η μαγεία είναι το αντίθετο του ιερού θαύματος); Πιστεύω ένας Κύπριος, γενικά ένας Έλληνας της λαογραφίας, ή θα άρπαζε το τουφέκι ή το σπαθί ή θα πολεμούσε με γυμνά χέρια Από την ιστορία ήθελα μια περισσότερο ομαλή πλοκή (μιας και υπήρχε σωστή δομή). Επίσης, λίγο με χάλασε το τέλος. Ενώ λήγει τόσο όμορφα, με την κηδεία του ήρωα και τις τιμές του, τι τους ήθελες τους πολιτικούς αρχηγούς; Καλύτερα να μην τους ανέφερες. Με έβγαλε εντελώς από το γλυκό παραμύθι και μου θύμισε την υποκρισία των παρελάσεων.

 

 

Έρχονται και τα υπόλοιπα έξι. Αναμένετε παρακαλώ..

[Παρατηρητής]

Να και τα υπόλοιπα

 

Το Πέρασμα: όλοι θα βρεθούμε σε αυτό το σημείο. Και όπως είπε και ο ScannerDarkly, η ιδέα του Κίτσου έχει περάσει από το μυαλό πολλών. Ένα γεροντάκι φοβισμένο, ανήσυχο που αντιμετωπίζει το Θάνατο. Δεν έχει κάτι να κερδίζει ούτε και ζητά κάτι. Απλώς βρίσκεται στο τέλος της ζωής του. Και πως αντιμετωπίζει το Θάνατο; Όπως ένα παιδί αντιμετωπίζει τη Ζωή. Με ερωτήσεις και αφέλεια και ανασφάλεια. Ούτε θα διαμαρτυρηθεί, ούτε θα στεναχωρηθεί, ούτε θα εναντιωθεί. Θα ακολουθήσει. Φοβισμένος μεν αλλά μετά το Πέρασμα θα δικαιωθεί . Θα βρει το παλιόφιλο του και θα ξεκινήσουν και πάλι τα παλιά καλά «αθλήματα»! Don’t fear the Reaper λοιπόν.

 

Τι θα προτιμούσα από αυτόν και την ιστορία: Από τον ήρωα ίσως να ήταν λίγο παραπάνω κωμικός, όμως δεν με χάλασε έτσι όπως ήταν. Από την ιστορία ήθελα λίγο πιο δουλευμένους τους διαλόγους, να ήταν περισσότερο σύντομη ώστε να έβγαζε περισσότερη δύναμη (ειδικά το δεύτερο κομμάτι), και ίσως κάτι περισσότερο σε σχέση με τον ήρωα. Δηλαδή να έβρισκε κάποιον συγγενή, ή πιο πολλά άτομα φιλικά και συγγενικά. Γενικά η ιστορία θα μπορούσε να γίνει ή πολύ κωμική ή πολύ συγκινητική.

 

Τρομοκρατική Οργάνωση Γερόντων: Όχι μόνο ένας αλλά πολλοί. Ηλικιωμένοι που τους συναντούμε κάθε μέρα, άσχετα αν δεν τους κοιτάμε στα μάτια. Ηλικιωμένοι που αν είχαν τη νιότη μας θα μας έβαζαν κάτω με τη μία, ενώ σήμερα τους βλέπουμε στην τηλεόραση και στις τράπεζες να διαμαρτύρονται για τις συντάξεις. Άνθρωποι που προσέφεραν πολλά παραπάνω από όσα νομίζουμε, παραγκωνισμένοι από εμάς τους ίδιους. Και να που κάποιοι αφύπνισαν. Να που κάποιοι αποφάσισαν, για όσες ανάσες τους έχουν απομείνει, να βάλουν τον κόσμο σε μία τάξη. Όχι, δεν το βρήκα καθόλου κωμικό το διήγημα. Κωμικό θα ήταν εάν φορούσαν τίποτα αποκριάτικες στολές αναπαριστώντας τους σούπερ ήρωες. Αν κάτι ήταν κωμικό ήταν ο τίτλος. Όλο το υπόλοιπο ήταν άκρως σοβαρό και εντός θέματος. Γιατί; Γιατί δυστυχώς μόνο στη φαντασία θα γινόταν μια τέτοια οργάνωση. Στον αληθινό κόσμο τα γερόντια αρκούνται στις γκίνιες των καφενείων. Άλλωστε αν περιμένουν μια αλλαγή την περιμένουν από εμάς. Τους νέους.

 

Τι θα προτιμούσα από αυτόν και την ιστορία: Από τον ήρωα τίποτα. Ολοζώντανος ήταν. Από την ιστορία ήθελα λιγάκι το παρακάτω. Το πρώτο τους χτύπημα! Ποιος μου λέει εμένα ότι μετά τη συμφωνία τους, δεν πετάχτηκε κάποιος να πει «άντε ρε καθίστε στα αυγά σας, τι πάμε να κάνουμε;», και τελικά τα παράτησαν;

 

Καμιά φορά το να βλέπεις είναι αρκετό: Γέρος; Που τον είδες το γέρο; Αυτός είναι νεότατος! Δεν έχει μεγαλώσει ούτε μία μέρα από τότε που καθάρισε τον πρώτο στόχο του, «ξεμάτιασε» την πρώτη του βουλεβουκουσεμουά-σεσουά, οδήγησε το πρώτο υπερκατασκοπικό όχημα και ήπιε το πρώτο του μαρτίνι. Ένας άντρας για τον οποίο τα γηρατειά είναι άγνωστη λέξη, άσχετα αν τον πιάνει η μελαγχολία για το πώς ήταν τότε και το πώς είναι τώρα. Η σοφή παροιμία του ελληνικού λαού: ο λύκος κι αν γέρασε….(συμπληρώστε)

 

Τι θα προτιμούσα από αυτόν και την ιστορία: Να υπήρχαν περισσότερα εμφανή σημεία γήρατος στο ήρωα. Να φαινόταν πιο πολύ το ότι γέρασε, το γνωμικό «είμαι πολύ γέρος για αυτά…». Από την ιστορία τίποτα. Ήταν άκρως απολαυστική και ολοκληρωμένη.

 

Όσκαρ: εδώ ο ηλικιωμένος είναι μια ζωοτροφή. Γατοτροφή για την ακρίβεια, ένα γεύμα αδιάφορο που απλώς υπάρχει στο πιατάκι του γάτου. Στην ιστορία της Ναρουάλις η Τρίτη ηλικία αποδόθηκε καθόλου ηρωική, καθόλου κωμική, καθόλου ευαίσθητη, καθόλου παραμυθένια. Μια σκληρή πραγματικότητα δίχως πολλές γλύκες. Αδυναμία, σήψη, καταδίκη. Δεν θέλω να γεράσω. Προτιμώ να πεθάνω νέος παρά να βρεθώ σε ένα τέτοιο περιβάλλον και με μια κωλόγατα να βολτάρει γύρω μου παραμιλώντας, αστειεύοντας, καμαρώνοντας, περιμένοντας πότε θα έρθει η δική μου σειρά για την αχόρταγη πείνα της.

 

Τι θα προτιμούσα από αυτόν και την ιστορία: Ο ήρωας να μην ήταν ο Όσκαρ. Ήθελα η ιστορία να έβαινε μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, όχι αυτής της φριχτής γάτας. Γενικά (κι αυτό ισχύει μόνο για το διαγωνισμό διότι κατά τα άλλα μια χαρά διήγημα τρόμου ήταν), ήθελα μια άλλη ιστορία.

 

Αν φανερωθείς χάνεις την ψυχή σου: να και μία άλλη προσέγγιση του θέματος. Ηλικιωμένη είναι μια βελανιδιά. Η φύση. Η γέρικη φύση που έχει αποκτήσει τη σοφία, που μένει εκεί όσο οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα αισθήματα τους, τα όνειρα τους, οι επιθυμίες τους. Πόσο πόνο έχει αντικρίσει η φύση; Η συγκεκριμένη βελανιδιά; Ένας ηλικιωμένος; Πόσες φορές θα χρειαστεί ακόμα να γίνει συνένοχος σε κάποιο κρίμα; Και μάρτυρας στη θλίψη; Πολύ αληθινό, παρότι η ηρωίδα δεν ήταν άνθρωπος αλλά δέντρο.

 

Τι θα προτιμούσα από αυτόν και την ιστορία: Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι ήθελα από την ηρωίδα. Έχω και μια αδυναμία στα δέντρα, πόσο μάλλον το προσωποποιημένα. Από την ιστορία θα ήθελα να πιο προσιτή στην Τρίτη ηλικία (για το διαγωνισμό υπενθυμίζω και πάλι) καθώς την παράσταση έκλεψε το άδοξο love story των παιδιών.

 

Ο Γερο-Τροτ και ο Θάνατος: ένας άνθρωπος που ποτέ δεν ξέχασε το παιδικό του όνειρο όσα χρόνια και αν πέρασαν. Ονειρεύεται, ελπίζει, περιμένει, επιμένει. Για εκείνον ο παράδεισος δεν βρίσκεται μετά το θάνατο αλλά πριν από αυτόν. Για αυτό και όταν τον συναντά τον παραμερίζει. Όχι πριν εκπληρώσει το όνειρο του. Θα τον κάνει να περιμένει, να αισθανθεί τη δική του πολυετή αναμονή και θα του μάθει τρόπους. Τα όπλα του δεν είναι ο εξοπλισμός του ιππότη, ούτε ο κώδικας ούτε η ευγένεια ούτε η τόλμη. Είναι η υπομονή. Ένα όπλο που ίσως μόνο οι ηλικιωμένοι κατέχουν.

 

Τι θα προτιμούσα από αυτόν και την ιστορία: δεν ξέρω παιδιά, δικό σας!

 

 

 

Παιδιά η ψηφοφορία είναι πραγματικά δύσκολη διαδικασία. Είναι όλα τους τόσο ωραία, τόσο διαφορετικά, τόσο δυναμικά. Δεν ξέρω ποιο θα μπορούσε να είναι πάνω πάνω ούτε κάτω κάτω. Μήπως να τραβήξει κάποιος ένα λαχνο και όποιο βγει; Ίσα ίσα να βγει ένας νικητής και να θέσει θέμα για τον επόμενο διαγωνισμό.

 

Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία σε όλους. Και επειδή το θέμα του διαγωνισμού της Κιάρας γέννησε όμορφες, συγκινητικές και διασκεδαστικές ιστορίες, μπράβο για άλλη μια φορά. Σας ευχαριστώ όλους για κάθε μία από τις δώδεκα αυτές εμπειρίες. Κάποτε, όταν γεράσετε θα θυμόσαστε πως κάποτε, όταν ήσασταν νέοι, γράψατε ιστορίες αφιερωμένες στην τρίτη ηλικία.

 

 

[mariposa]

Πριν παραθέσω και τα δικά μου σχόλια, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο που διαθέσατε να διαβάσετε την ιστορία μου και να την σχολιάσετε.

Θα ήθελα να απαντήσω σε μερικά από αυτά τα σχόλια

 

@Dino – Nienor

Η σχέση της βελανιδιάς με την κοπέλα πιστεύω ότι φαίνεται τόσο από τα λόγια της τελευταίας όσο και από το γεγονός ότι η βελανιδιά αντιδρά σε αυτά που λέει η κοπέλα με αγωνία. Τώρα το αν είναι φυσικό να θυσιαστεί για έναν άνθρωπο ή είναι φυσικό τα τσακάλια να φάνε την κοπέλα, επιτρέψτε μου να έχω αντίθετη άποψη. Στην ίδια την ζωή μας πολλά πράγματα που θεωρούμε φυσικά ανατρέπονται.

Εκτός αυτού είναι μια φάντασυ ιστορία, εστιασμένη στην αντίδραση μιας γριάς βελανιδιάς στο άτυχο τέλος ενός ζευγαριού ανθρώπων που αγαπούσε.

 

@aScannerDarkly

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το βρήκες ίσως εκτός θέματος. Νομίζω ότι όλα ήταν σύμφωνα με τον διαγωνισμό: «Οι ιστορίες σας θα πρέπει να περιστρέφονται γύρω από γερόντια, με τα προβλήματά τους, τα αρθριτικά τους, τη σοφία τους, την πείρα κτλ κτλ Να έχουν γέροντα ως ήρωα (δε με ενδιαφέρει αν θα είναι άνθρωπος ή όχι). Επίσης, θα πρέπει να είναι μια ιστορία που ζει ο γέροντας ή η γερόντισσα ΤΩΡΑ»

 

 

Μνήματα που φωνάζουν

Μου άρεσε η ιδέα, πρωτότυπη και φοβιστική. Κατάρα πραγματικά όχι το ότι είχαν τον απέθαντο αλλά το ότι κατέρρεαν και δεν μπορούσαν πια να λαμβάνουν μέρος στην ζωή των άλλων.

 

Η τελευταία νύχτα

Δεν ξέρω γιατί αλλά μου δημιούργησε ένα τρόμο το διήγημα. Παρόλο που δεν ήταν τρομακτικό, υπάρχει κάτι σκοτεινό που υφέρπει και δεν ξέρεις από που θα εμφανιστεί. Ωραία διήγηση και ροή του λόγου.

 

Άβατος Δρόμος

Σκοτεινό διήγημα καθώς τελικά και οι δύο πρωταγωνιστές του δεν κερδίζουν αυτά που θέλουν. Καλογραμμένο και με ευφάνταστα στοιχεία που το κάνουν πολύ πρωτότυπο.

 

Ο Βασιλιάς και το Τραγούδι του Δάσους

'Ομορφο παραμύθι, καλογραμμένο εφάμιλλο αυτών που διαβάζαμε παιδιά. Ο σοφός βασιλιάς που θέλει να σώσει το βασίλειό του. Το μή τέλος αφήνει τον αναγνώστη να φανταστεί διάφορα, γεγονός που δεν αφαιρεί τίποτα από την ωραιότητά του.

 

Ο Βάτραχος

Μου αρέσουν αυτά που γράφεις. Εχεις ένα τρόπο που δεν κουράζει. Μου άρεσε επίσης έχοντας κατανοήσει τα λάθη του παρελθόντος ο πρωταγωνιστής, έχει μια δεύτερη ευκαιρία (μακάρι να είχαμε και εμείς)

 

Ο γέρο Τροτ και ο Θάνατος

Τα όνειρα κοστίζουν αλλά αξίζουν. Το ξέρει καλά αυτό ο γέρο Τροτ και αψηφά ακόμη και τον Θάνατο. Θα υπάρξει συνέχεια;

 

Ο λόφος με τα αμπέλια

Όμορφο παραμυθάκι, μου άρεσε που ο γέροντας παρά τα χρόνια του ξεκίνησε για πραγματοποιήσει το στόχο που του είχε ανατεθεί. Επειδή όπως είπες βιάστηκες, αξίζει να το ξανακοιτάξεις και να του δώσεις τον αέρα που χρειάζεται.

 

Τρομοκρατική οργάνωση γερόντων

Μου άρεσε πολύ το κείμενο, τόσο που δεν πρόσεξα αν είναι εντός ή εκτός θέματος. Γενικά με ενθουσιάζει το γεγονός ότι οι άνθρωποι προσπαθούν, ελπίζουν, εναντιώνονται παρά τα χρόνια τους. Πιστεύω πως η καρδιά είναι αγέραστη. Θα ήθελα και συνέχεια (υπάρχει περίπτωση;)

 

Καμιά φορά το να βλέπεις είναι αρκετό

Ωραία κινηματογραφική γραφή νόμιζες ότι έβλεπες ταινία. 'Αραγε θα είμαστε έτσι και μεις, με τέτοια αποθέματα ενέργειας στα 60 μας;

 

Το πέρασμα

Όπως έγραψα και στο ποστ του διήγημα, μου άρεσε πολύ που μια κατά τα άλλα κοινότυπη ιδέα εξελίχθηκε σε κάτι τόσο πρωτότυπο. Ζυγισμένο γράψιμο με εναλλαγή διαλόγου - κειμένου, δεν κούραζε καθόλου. Ειρωνία, σαρκασμός από έναν Χάρο άπαικτο (είπαμε όσκαρ δευτέρου αντρικού) και μια ελπίδα στο τέλος ότι το "πέρασμά" μας ίσως να μην είναι τόσο τρομακτικό (προσωπικά πολύ με ενθουσιάζει η ιδέα να μείνω στον κόσμο μας)

 

Όσκαρ

Μου άρεσε η ιδέα τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και ότι πίσω από ένα αξιαγάπητο γατί κρύβεται ένας δαίμονας. (Έχουμε κάτι γατάκια στον κήπο. Λές να είναι τίποτα γνωστά του Οσκαρ;) Πραγματικά διήγημα τρόμου. Αυτό που με τρόμαξε πιο πολύ είναι το γεγονός ότι υπάρχει περίπτωση να πηγαίνουμε στον άλλο κόσμο χωρίς τις αναμνήσεις μας.

 

Τέλος θα ήθελα να συγχαρώ την Nienor για το τόσο πετυχημένο θέμα της και να ευχηθώ σε όλους καλή επιτυχία και καλή συνέχεια στον επόμενο διαγωνισμό.

Edited June 30, 2008 by mariposa

[Nienor]

Σας ευχαριστώ πολύ που συμμετέχετε για άλλη μια φορά και θέλω να σας υπενθυμίσω πως έχουμε ακόμη -σκάρτη- μια εβδομάδα για ψήφους.

 

Rorico, θα έρθουν και τα σχόλια για το κρος και μάλιστα πιο εύκολα αν σταματήσεις να τα ζητάς. Να το θυμάσαι γενικότερα αυτό, ότι όταν μουρμουράς για κάτι ο κόσμος συνήθως αντιδρά σε αυτό από την ανάποδη ;)

[Nienor]

aScanerDarkly:

Εμένα δεν με πειράζει καθόλου μα καθόλου που δεν είναι ιστορία φαντασίας, αλλά δυστυχώς είναι στους όρους του διαγωνισμού...

 

Παρατηρητής:

Όλο το υπόλοιπο ήταν άκρως σοβαρό και εντός θέματος. Γιατί; Γιατί δυστυχώς μόνο στη φαντασία θα γινόταν μια τέτοια οργάνωση. Στον αληθινό κόσμο τα γερόντια αρκούνται στις γκίνιες των καφενείων. Άλλωστε αν περιμένουν μια αλλαγή την περιμένουν από εμάς. Τους νέους.

 

Mariposa:

Μου άρεσε πολύ το κείμενο, τόσο που δεν πρόσεξα αν είναι εντός ή εκτός θέματος.

 

Δε σκοπεύω να μιλήσω μόνο για τα τρία quote που έχω κάνει επάνω, ήταν απλά η αφορμή.

 

Δε μου αρέσει που θα επιστρέψω εδώ, όμως από αυτά που διαβάζω μου φαίνεται πως ίσως πρέπει να το κάνω. Και πρέπει να το κάνω επειδή είπα πως αυτό είναι κάτι που δε θα ξαναγίνει στους διαγωνισμούς και είναι η τελευταία φορά. Επομένως, πρέπει να είμαι σίγουρη πως έχετε καταλάβει για τι πράγμα μιλάω κι αυτός είναι και ο λόγος που θα τα ξαναπώ.

 

Η Τρομοκρατική Οργάνωση των Γερόντων, του Dreamwhisperer είναι μια ιστορία εντός θέματος. Εντελώς εντός. Επίσης, κανέναν μας δεν ενοχλεί γενικότερα το να διαβάζουμε ιστορίες που δεν είναι φαντασίας. Στην τελική όλοι αναγνώστες είμαστε εδώ μέσα και το να κλείσουμε τα μάτια προς κάποιο άλλο είδος λογοτεχνίας είναι τουλάχιστον μίζερο.

 

Αλλά ο διαγωνισμός που κάνουμε εδώ είναι φτιαγμένος για να συμμετέχουν ιστορίες του φανταστικού. Γιατί? Γιατί βρισκόμαστε στο Sff.gr και όχι στο Διαβάζω.gr. Δεν είναι απλό? Αυτή η ιστορία λοιπόν θα έπρεπε κανονικά να μπει στη βιβλιοθήκη με τις διάφορες ιστορίες. Βρίσκεται ακόμα στη βιβλιοθήκη φαντασίας και δεν την έχω μετακινήσει επειδή ακριβώς το μισό λάθος στην υπόθεση είναι δικό μου που δεν την διάβασα νωρίτερα για να την κόψω πριν να αρχίσετε να ψηφίζετε. Και δεν το έκανα -το να τη διαβάσω εν είδη ελέγχου νωρίτερα- γιατί προφανώς σας έχω εμπιστοσύνη.

 

Αυτό είναι που δε θα ξαναγίνει λοιπόν: Όταν μία ιστορία δε βρίσκεται στη βιβλιοθήκη που θα έπρεπε να βρίσκεται και δε θα έπρεπε να συμμετέχει στο διαγωνισμό, αυτή θα κόβεται από την ψηφοφορία και θα βρίσκεται απλά εκεί προς ανάγνωση όπως τόσες και τόσες άλλες ιστορίες.

 

Σας ζητώ συγγνώμη που επανέφερα το θέμα άλλη μία φορά, αλλά καλύτερα να σας πρήξω λίγο τώρα, παρά να χαλάμε τις καρδιές μας μετά. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.