asxeth Posted October 8, 2009 Share Posted October 8, 2009 (edited) Χμμμ... εγώ πάλι πιστεύω ότι κάποιοι συγγραφείς είναι πέρα από την εποχή τους, γι' αυτό αναγνωρίζονται αργότερα. Μεγάλοι καλλιτέχνες είναι κυρίως αυτοί που πάνε την τέχνη ένα βήμα παραπέρα. Αυτοί συνήθως δεν γίνονται εύκολα αποδεκτοί. Όχι ότι δεν υπάρχουν μεγάλοι καλλιτέχνες που γίνονται αποδεκτοί από το κοινό της εποχής τους... παίζουν καμιά φορά ρόλο και η συγκυρίες, η τύχη κλπ. Όσο για τα εύπεπτα έργα... δεν ξέρω... νομίζω ότι το εύπεπτο είναι λιγάκι σχετικό και εξαρτάται από το πόσο καλά "εκπαιδευμένο" στην ανάγνωση είναι το κοινό. Edited October 8, 2009 by asxeth Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 8, 2009 Share Posted October 8, 2009 Δεν αντιλέγω. Βεβαίως είνα και ο Χ. Παπαδημητρίου μέσα που είναι θεός στο χώρο μας ([θεωρητική] πληροφορική) και όλοι μας τρέξαμε να το αγοράσουμε (και ακόμα το αγοράζουμε που τον αδικείς με το να μην τον αναφέρεις. Πόσοι όμως ξέρουν ποιος είναι ο Παπαδημητρίου και πόσοι φοιτητές/απόφοιτοι θα τρέξουν να διαβάσουν ένα κόμιξ για τις μηχανές του Turing (εγώ προσωπικά όχι, και είχα και καθηγήτρια τη σύζυγο του Παπαδημητρίου και παρόλο που ο Θείος Πέτρος του Δοξιάδη μου άρεσε πολύ σαν βιβλίο) Η απάντηση είναι ότι οι πλείστοι σημερινοί Έλληνες συγγραφείς, έχουν υποκύψει στην εσωστρέφεια του Ethnic μιμητισμού των μεγάλων κλασσικών* της Ελλάδας. Είναι στην πλειοψηφία τους δυσανάγνωστοι, εξεζητημένα περισπούδαστοι, κενοί ενδιαφέροντος, ελάχιστα πρωτότυποι και συνήθως μηρυκάζουν ιδέες άλλων. Οι πραγματικά σημαντικές, αν και όχι λίγες εξαιρέσεις, χάνονται στο μίζερο κονιορτό του άπατου wannabe. Όταν δεν κάνουν τα προηγούμενα, κάνουν τα ακριβώς αντίθετα, με τα ίδια πάντα αποτελέσματα. Με λίγα λόγια, αν θες να πουλάς διεθνώς όσο ο Dan Brown σήμερα, πρέπει να αποβάλεις τους εθνισμούς και τις μονομανίες του Δανιήλ Καφέ χτες. Αν καταφέρεις να πουλάς διεθνώς, όντας Εθνικός Δανιήλ Καφές, τότε ετοιμάσου για τις δάφνες του κλέους των κλασσικών. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αυξάνεις τον αριθμό των πικραμένων της προηγούμενης παραγράφου κατά έναν. *Οι κλασσικοί, είναι τέτοιοι γιατί η χρονική περίοδος που τους εξέθρεψε, πνευματικά ήταν ανάλογη. Πολύ σωστό. Πέτυχα προχθες σε ένα μπλογκ ένα κείμενο το οποίο ήταν το κλασσικό συναισθηματικά φορτισμένο αλλάζω-20-φορές-οπτική-γωνία παραλλήρημα χωρίςσπάσιμο σε παραγράφους. Είμαι στο τσακ να σχολιάσω: παράτα τα, όταν παρατηρώ ότι ο εν λόγω συγγραφέας έχει ήδη εκδόσει ένα βιβλίο και αυτό ήταν από το επόμενό του, οπότε μου κόπηκε η φόρα. Γενικά, κυκλοφορεί πολύ άθλιο γράψιμο στην Ελληνική αγορά και το χειρότερο, περνιέται και για καλό και ποιοτικό. Και θέλουμε και best seller ρε γαμώτη μου. Γράφτε εντελώς Αμερικάνικα και μπεστσελλερίστικα ρε να δείτε την υγειά σας. Link to comment Share on other sites More sharing options...
asxeth Posted October 8, 2009 Share Posted October 8, 2009 Άσχετο... Να πω ότι το προηγούμενο μήνυμα μου δεν αφορούσε καθόλου αυτά που είχε γράψει ο Martin McD, γιατί δεν τα είχα διαβάσει όταν το έγραφα... Γράφτε εντελώς Αμερικάνικα και μπεστσελλερίστικα ρε να δείτε την υγειά σας. Δεν συμφωνώ με αυτό... δεν νομίζω ότι πρέπει να μεταλλαχτεί κάποιος σε κάτι που δεν είναι για να κάνει μπεστ σέλλερ. Και εδώ που τα λέμε πως μπορείς να πεις σε κάποιον που θέλει να γράψει ένα θέμα να γράψει κάτι άλλο; Αν πχ εμένα με εμπνέει η επανάσταση του 1821 και θέλω να γράψω για αυτήν, μπορώ να την αφήσω και να γράψω ένα μυθιστόρημα με κάποιον που τρέχει προσπαθώντας να λύσει μυστήρια; Τι είναι η έμπνευση... ρουχαλάκι που πρέπει να πάει με την μόδα; Να μην θεωρηθεί ότι μου αρέσει να διαβάζω συνεχώς για το Βυζάντιο και δεν ξέρω τι άλλο γράφουν οι Έλληνες συγγραφείς... Απλά... πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης ή αυτός τέλος πάντων που προσπαθεί να γίνει καλλιτέχνης, δεν μπορεί να διαλέγει τα θέματα του σύμφωνα με την μόδα και αυτό που πουλάει... Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted October 8, 2009 Share Posted October 8, 2009 Οπότε, ή γράφεις για την πάρτη σου και σύμφωνα με την έμπνευσή σου και αδιαφορείς για το αν θα πουλήσεις κι αν θα κάνεις μπεστ σέλλερ (το νόημα της τέχνης κιόλας) ή κυνηγάς την επιτυχία και συμβιβάζεσαι στα πρότυπα της εποχής σου (εμπόριο). Διαλέχτε. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 8, 2009 Share Posted October 8, 2009 Δεν συμφωνώ με αυτό... δεν νομίζω ότι πρέπει να μεταλλαχτεί κάποιος σε κάτι που δεν είναι για να κάνει μπεστ σέλλερ. Και εδώ που τα λέμε πως μπορείς να πεις σε κάποιον που θέλει να γράψει ένα θέμα να γράψει κάτι άλλο; Αν πχ εμένα με εμπνέει η επανάσταση του 1821 και θέλω να γράψω για αυτήν, μπορώ να την αφήσω και να γράψω ένα μυθιστόρημα με κάποιον που τρέχει προσπαθώντας να λύσει μυστήρια; Τι είναι η έμπνευση... ρουχαλάκι που πρέπει να πάει με την μόδα; Να μην θεωρηθεί ότι μου αρέσει να διαβάζω συνεχώς για το Βυζάντιο και δεν ξέρω τι άλλο γράφουν οι Έλληνες συγγραφείς... Απλά... πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης ή αυτός τέλος πάντων που προσπαθεί να γίνει καλλιτέχνης, δεν μπορεί να διαλέγει τα θέματα του σύμφωνα με την μόδα και αυτό που πουλάει... Δεν είπα ότι πρέπει να γράψεις σαν Dan Brown, τόσα best seller υπάρχουν. Μπορείς να γράψεις όπως ο King ή ο Martin. Ή, αν σε εμπνέει το 1821, μπορείς να γράψεις σε φάση Presfield. Το βασικό όμως είναι η ενδυνάμωση της γραφής και ο μεστός, πλήρης λόγος. Αν δεν αφήσουμε συλλογικά πίσω σαν λαός κάποιες συγγραφικές εμμονές που μας κρατάνε πίσω, τότε θα κλαίμε και σε 10 χρόνια. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Martin Ocelotl Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι η Μόδα, η εποχή, η πληροφορία, οι συνθήκες ζωής, το γνωσιολογικό επίπεδο, οι διαμορφωμένες ανάγκες, ο ελεύθερος (ποιοτικός) χρόνος, η ιστορία και ο μεσος ορος διαβίωσης και πνευματικής ευχέρειας του σημερινού ανθρώπου της δύσης, είναι πράγματα άσχετα μεταξύ τους και δεν αλληλεπιδρούν. Αν υποθέσουμε ότι οι ανεπτυγμένες κοινωνίες δεν επικοινωνούν, οι άνθρωποι δεν ακολουθούν πρότυπα και προγραφές, τα μέσα είναι ανύπαρκτα, το Χόλιγουντ νεκρό και ότι ο Βασιλάκης Καΐλας είναι ο πάγιος εκφραστής του εθνικού καημού του νεοέλληνα. Αν υποθέσουμε ότι οι πένες των συγγραφέων αναδύονται από το ίδιο μεγαλόπρεπο πλουμιστό μελανοδοχείο, ότι η τέχνη στοχεύει μόνο στους ελάχιστους εκλεκτούς, ότι οι επιστήμες είναι αδιαπέραστο στεγανό, ότι η μουσική ρυθμοποιήθηκε σε βαθμό πρωτόγονου, αρχετυπικού παλμού, καταργώντας το ειδικό εθνικό όσο και το δυτικό κλασσικό αρμονικό της περιεχόμενο. Τότε είμαστε σε θέση να γράφουμε για την πάρτη μας, να αγνοούμε τις αρχές της διάδοσης των ιδεών, να ομφαλοσκοπούμε επ' άπειρον, να είμαστε οι απόλυτοι κυρίαρχοι του μικρόκοσμου της ιδιόκτητης κουλτούρας μας και να είμαστε όσο εσωστρεφείς γουστάρουμε. Αν αναιρέσουμε τις πιο πάνω υποθέσεις, είναι σαφές πως έχουμε μια μάλλον καλύτερη οπτική της πραγματικότητας. Το δίλημμα δεν βρίσκεται στο αν κάνεις τέχνη ή προϊόν κατανάλωσης αλλά στο αν το αντικείμενο σου είναι άξιο αναφοράς ή όχι. Η μικρή επιφάνεια του δαχτύλου που πίσω του θέλουμε να κρυφτούμε, δεν προσδιορίζει την τέχνη αλλά την ανικανότητα να απεκδυθούμε την τήβεννο του βαυκαλισμού μας. Μεταφράζοντας αυτό που είπε ο Νιχίλιο.... {Γράφτε Μπεστσελερικά}... στα απλά ελληνικά. Γράφτε όταν έχετε να πείτε κάτι που να αφορά τουλάχιστον δέκα ανθρώπους ακόμα. Αλλιώς πείτε το ημερολόγιο, ΟΧΙ τέχνη. Μιας και η τέχνη (μόδα, μέσα, P.R, διαφήμιση, πωλήσεις, τηλεθέαση, γενική αποδοχή, δημοφιλές) είναι εξ ορισμού κοινωνία. Link to comment Share on other sites More sharing options...
asxeth Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 Δεν είπα ότι πρέπει να γράψεις σαν Dan Brown, τόσα best seller υπάρχουν. Μπορείς να γράψεις όπως ο King ή ο Martin. Ή, αν σε εμπνέει το 1821, μπορείς να γράψεις σε φάση Presfield. Το βασικό όμως είναι η ενδυνάμωση της γραφής και ο μεστός, πλήρης λόγος. Αν δεν αφήσουμε συλλογικά πίσω σαν λαός κάποιες συγγραφικές εμμονές που μας κρατάνε πίσω, τότε θα κλαίμε και σε 10 χρόνια. Μα και πάλι αυτό που λες είναι ότι εγώ, ας πούμε, η Άσχετη Ασχετοπούλου, θα πρέπει να γράψω σαν κάποιον άλλον για να κάνω μπεστ σέλλερ. Θα πρέπει να γράψω ή όπως γράφει ο King ή όπως γράφει ο Martin ή όπως γράφει ο Presfield ή τέλος πάντων όπως γράφει κάποιος από αυτούς που έχουν κάνει μπεστ σέλερ. Γιατί να μην γράψω όπως μου βγαίνει και αν πετύχει πέτυχε; Αν υποθέσουμε ότι το κάνω και καταφέρω να γράψω πχ ένα βιβλίο όπως θα το έγραφαν αυτοί, όσοι θα το διαβάσουν τι θα πουν; Να μια που γράφει σαν αυτόν θα πουν. Θέλει κανένας σοβαρός συγγραφέας να αποτελεί το αντίγραφο κάποιου άλλου; Ακόμη και αν το πετύχω εγώ ας πούμε και γράψω κάτι όπως θα το έγραφε ο άλλος... και τα καταφέρω και γίνει αυτό που θα γράψω μπεστ σέλερ, θα μπορώ να θεωρηθώ καλή συγγραφέας; Μια δευτεροκλασάτη συγγραφέας θα είμαι που προσπαθεί να αντιγράψει κάποιον άλλον. Συμφωνώ ότι το βασικό είναι η ενδυνάμωση της γραφής και ο μεστός, πλήρης λόγος αλλά αυτά ή τα έχεις ή δεν τα έχεις. Όσο για τις συγγραφικές εμμονές... είπαμε... αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με ένα θέμα, ότι και να του πούμε, με αυτό θα ασχοληθεί. Και δεν είναι πάντα κακό να ασχολείται κανείς με την ιστορία της χώρας του. Η Muller που κέρδισε φέτος το νόμπελ, με την ιστορία της χώρας της ασχολείται απ' ότι άκουσα (Ρουμανία την εποχή Τσαουσέσκου). Ο Θέρκας με την ιστορία της χώρας του ασχολείται και έκανε μπεστ σέλερ (ισπανικός εμφύλιος) κλπ κλπ. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 (edited) Το ερώτημα που τίθεται απο την πλειοψηφία του sff περί εκλείποντων μεγάλων συγγραφέων είναι καθαρά ρητορικό, έτσι; Γιατί δεν βλέπω εδώ μέσα να ασχολούμαστε ιδιαίτερα με τους μεγάλους συγγραφείς του εξωτερικού, την "συμβατική", μη φανταστική λογοτεχνία την οποία αντιμετωπίζουμε ως σκόπελο που εμποδίζει την πορεία του φανταστικού, παγκοσμίως. Την ίδια αυτή λογοτεχνία που διαμορφώνεται απο τις μεγάλες πένες, τις οποίες εμείς, σύμφωνα με το τοπίκιο -και συμφωνώ μαζί του- δεν έχει η Ελλάδα. Απλά, τι σας έπιασε ξαφνικά, ενώ κανείς δεν ασχολείται, κανείς δεν καταπιάνεται με αυτή τη λογοτεχνία εδώ στο φόρουμ ή τουλάχιστον το ίδιο το φόρουμ δεν προσφέρει το έδαφος να καλλιεργηθεί ένας καθημερινός διάλογος περί αυτήν, αυτή που κάποτε παρήγε και η Ελλάδα, τώρα ξαφνικά να διαπιστώσουμε, σύσσωμο -τρόπος του λέγειν- το sff, πως μας λείπει. Εν ολίγοις: Και να υπήρχε ένας σύγχρονος Καζαντζάκης, θα αναφερόταν πουθενά εδώ μέσα, τη στιγμή που δεν ασχολούμαστε με τους σύγχρονους Καμύ και Ντοστογιέφσκι του εξωτερικού; Γι' αυτό, ξαναλέω, είναι ένα ερώτημα, έτσι, απλά για να ασχολούμαστε, σωστά; Edited October 9, 2009 by Sileon Link to comment Share on other sites More sharing options...
Martin Ocelotl Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 Sileon Λάθος. Εκτός κι αν θεωρήσουμε την ΕΦ προϊόν άλλης δραστηριότητας κι όχι της λογοτεχνίας. Αυτή η συζήτηση έχει βάρος και ουσία πολύ μεγαλύτερη από άλλες που φαίνονται πιο ειδικές και χρειαζούμενες. Προσωπικά χαίρομαι που ένα νέο μέλος τόλμησε κι άνοιξε αυτή την δύσοσμη πληγή της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, Ε.Φ ή όχι. Ισως εχεις δίκιο για το οτι δεν θα συζητούσαμε τον σύγχρονο Έλληνα Καζαντζάκη αλλα θα ειχαμε ξεσκίσει τον ανάλογο του D. Adams ή του Martin ή του C.Barker ή του S.King. Εκτός κι αν παραδεχτούμε οτι η Ε.Φ και οι συμπαρομαρτούσες παραφυάδες δεν είναι λογοτεχνία. Ακόμα κι αν ήταν έτσι. Το ερώτημα είναι γιατί οι Έλληνες δεν αποτελούν μέρος του ανοιχτού κόσμου της σύγχρονης κοινωνίας, λογοτεχνικής ή μη. Γιατί είμαστε το τελευταίο οικογενειακό θεοκρατικό καθεστώς στην Ευρώπη; Γιατί διαβάζουμε λιγότερο και χειρότερα από όλη την Ευρώπη; Γιατί το πνευματικό μας έργο αφορά μόνο την κατανάλωση των φτηνών τοπικών media και συνήθως ούτε καν αυτών; Γιατί η επικοινωνιακή ρούγα της φιλοσοφίας μας είναι η πιο απόμερη και ολιγομελής της Ευρώπης; Όσο αυτή η κατάσταση επιμένει , αυτού του είδους οι συζητήσεις θα είναι πολύ χρηστικότερες από την μπριόζα κριτική για το νεότευκτο Star Trek, star Gate, Star whatever Shit X,XI,XII etc. Απορώ που τα μέλη του SFF δεν λαμβάνουν θέση μαζικά σε αυτό το τόπικ. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Martin Ocelotl Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 Ασχετη Διάβασε ξανά το τελευταίο σου ποστ. Πάρε μια ανάσα και σκέψου το, Μετά ξαναδιάβασε το προσπαθώντας μια κάποια αποστασιοποίηση. Οι απαντήσεις είναι όλες εκεί. Προϊόντα της κοινής λογικής. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 (edited) Sileon Λάθος. Εκτός κι αν θεωρήσουμε την ΕΦ προϊόν άλλης δραστηριότητας κι όχι της λογοτεχνίας. Αυτή η συζήτηση έχει βάρος και ουσία πολύ μεγαλύτερη από άλλες που φαίνονται πιο ειδικές και χρειαζούμενες. Προσωπικά χαίρομαι που ένα νέο μέλος τόλμησε κι άνοιξε αυτή την δύσοσμη πληγή της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, Ε.Φ ή όχι. Ισως εχεις δίκιο για το οτι δεν θα συζητούσαμε τον σύγχρονο Έλληνα Καζαντζάκη αλλα θα ειχαμε ξεσκίσει τον ανάλογο του D. Adams ή του Martin ή του C.Barker ή του S.King. Εκτός κι αν παραδεχτούμε οτι η Ε.Φ και οι συμπαρομαρτούσες παραφυάδες δεν είναι λογοτεχνία. Ακόμα κι αν ήταν έτσι. Το ερώτημα είναι γιατί οι Έλληνες δεν αποτελούν μέρος του ανοιχτού κόσμου της σύγχρονης κοινωνίας, λογοτεχνικής ή μη. Γιατί είμαστε το τελευταίο οικογενειακό θεοκρατικό καθεστώς στην Ευρώπη; Γιατί διαβάζουμε λιγότερο και χειρότερα από όλη την Ευρώπη; Γιατί το πνευματικό μας έργο αφορά μόνο την κατανάλωση των φτηνών τοπικών media και συνήθως ούτε καν αυτών; Γιατί η επικοινωνιακή ρούγα της φιλοσοφίας μας είναι η πιο απόμερη και ολιγομελής της Ευρώπης; Όσο αυτή η κατάσταση επιμένει , αυτού του είδους οι συζητήσεις θα είναι πολύ χρηστικότερες από την μπριόζα κριτική για το νεότευκτο Star Trek, star Gate, Star whatever Shit X,XI,XII etc. Απορώ που τα μέλη του SFF δεν λαμβάνουν θέση μαζικά σε αυτό το τόπικ. Δε νομίζω πως το θέτω λάθος. Το τόπικ μιλάει για μεγάλους συγγραφείς που δεν υπάρχουν πια στην Ελλάδα. Η Ελλάδα ποτε δεν είχε ανεπτυγμένη τη φανταστική λογοτεχνία. Όπως και να έχει, οι αναφορές σε όλο τον διάλογο παραπέμπουν κυρίως σε γενική λογοτεχνία. Αυτό που μας τρώει εδώ είναι που πήγαν τα μεγάλα μυαλά της πεζογραφίας μας. Σίγουρα δε θα ζωντανέψουν στο πρόσωπο ενός Έλληνα Μάρτιν. Ξέρουμε όλοι τι λέμε εδώ, εκτός αν θέλουμε με κάποιο τρόπο, με το ζόρι, να βάλουμε την φαντασία ως τρέχον, επίκαιρο λογοτεχνικό είδος στην Ελλάδα, το οποίο έχει την ίδια βαρύτητα στα λογοτεχνικά ενδοχώρια δρώμενα με ένα Αλεξάκη και ένα Κουμανταρέα. Προσωπικά, αυτό το τελευταίο το βρίσκω το ελάχιστο αστείο. Τα ονόματα τα επέλεξα τυχαία -αυτά μου ήρθαν πρώτα, δεν φιλτράρισα ιδιαίτερα την συγκομιδή-, όχι ως συγγραφείς που απαραίτητα εκτιμώ, αλλά ως κάποια χαρακτηριστικά ονόματα της απομείνουσας ποιοτικής λογοτεχνίας μας. edit: Σε όλα τα υπόλοιπα, βέβαια, που και οι υπόλοιποι παρατηρησαν, εννοείται συμφωνώ. Δηλαδή, πως δε διαβάζουμε και δεν έχουμε επαφή με το αντικείμενο παρά μόνο επιδερμική και εποχική. Δεν υπάρχει έδαφος για να αναπτυχθεί μια αναγνωστική και, κατά συνέπεια, συγγραφική κουλτούρα που θα ανταγωνίζεται το εξωτερικό. Edited October 9, 2009 by Sileon Link to comment Share on other sites More sharing options...
Martin Ocelotl Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 Ξέρουμε όλοι τι λέμε εδώ, εκτός αν θέλουμε με κάποιο τρόπο, με το ζόρι, να βάλουμε την φαντασία ως τρέχον, επίκαιρο λογοτεχνικό είδος στην Ελλάδα, το οποίο έχει την ίδια βαρύτητα στα λογοτεχνικά ενδοχώρια δρώμενα με ένα Αλεξάκη και ένα Κουμανταρέα. Προσωπικά, αυτό το τελευταίο το βρίσκω το ελάχιστο αστείο. Τα ονόματα τα επέλεξα τυχαία -αυτά μου ήρθαν πρώτα, δεν φιλτράρισα ιδιαίτερα την συγκομιδή-, όχι ως συγγραφείς που απαραίτητα εκτιμώ, αλλά ως κάποια χαρακτηριστικά ονόματα της απομείνουσας ποιοτικής λογοτεχνίας μας. Ναι... ξέχασα το περίφημο clan των Ποιοτικών... Επίσης ξέχασα ότι το φανταστικό στην Ελλάδα είναι μόνο αυτό το περίεργο πράμα που γράφουν συνήθως οι Έλληνες. Αν και δεν καταλαβαίνω γιατί οι προθήκες των βιβλιοπωλείων είναι γεμάτες με R.R.Tolkien D.Brown C.Barker S.King και άλλους ανάλογους Φανταστικά ανύπαρκτους στην α-φανταστική Ελληνική στρυφνή αγορά. Πάντως σύμφωνα με αυτές τις οφθαλμοφανείς παρατηρήσεις, η λογοτεχνία του φανταστικού κατέχει την επίκαιρη μερίδα του λέοντος και στην ελληνική μετάφρασή της... Για τα υπόλοιπα, θεωρώ τα προηγούμενα ποστ μου, ικανοποιητικού περιγραφικού περιεχομένου. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 Μετά που διάβασα και ξαναδιάβασα, θα πώ κάτι άλλο πέρα απο τα συγγραφικά και καλλιτεχνικά που φαίνεται να τα γνωρίζετε καλυτερα. Πιστεύω ότι η διαφήμιση μπορεί να πουλήσει φυκια για μεταξωτές κορδέλες. Εχουμε απειρες αποδείξεις, από το καλλιτεχνικό στερέωμα, ατόμων που δεν άξιζαν τίποτα,και όμως κτίστηκε γύρω τους ενα διαφημιστικος μύθος. Που βέβαια πούλησε. Γιατί λοιπόν ΔΕΝ επιλέγεται, απο΄τους εκδότες, το κτίσιμο ενός μύθου γύρω από αξιόλογους Έλληνες συγγραφείς; Δεν υπάρχουν; Δεν περασαν ΠΟΤΕ απο τα γραφεία αξιολόγησης τους τέτοια κείμενα; Ολοι οι έλληνες είναι ηλίθιοι και ατάλαντοι και δεν έχουν τίποτα να πούν; Πέραν της, όπως σε πολλά σημεία αναφέρθηκε, τετριμένης ελληνικής πραγματικότητας; Δεν το νομίζω. Θα ήταν μάλλον δική μας ηλιθιότητα να υποθέσουμε κάτι τέτοιο. Πολύ πιο λογικό όσο και πιθανό φαίνεται ότι προτιμούν να προωθούν μέτριους, για κάποιους λόγους. Γι'αυτό κι αυτή είναι η παραγωγή.΄Στην συνέχεια όμως, στον παγκόσμιο στίβο, ο ανταγωνισμός φυσικά δεν επιτρέπει την ελληνική μετριότητα να αναδειχθεί. Την ίδια στιγμή, πιστεύω ότι πολλοί αξιόλογοι έλληνες συγγραφείς δεν ζούνε απο το γράψιμο και, όπως το γράψιμο δεν είναι απλά ένα χόμπυ τους αλλα είναι ταυτόχρονα η δουλειά που αγαπάνε να κάνουν κι από αυτήν περιμένουν να ζήσουν, το παρατούν είτε απογοητευμένοι είτε αναγκασμένοι απο τις περιστάσεις. Link to comment Share on other sites More sharing options...
asxeth Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 (edited) Ασχετη Διάβασε ξανά το τελευταίο σου ποστ. Πάρε μια ανάσα και σκέψου το, Μετά ξαναδιάβασε το προσπαθώντας μια κάποια αποστασιοποίηση. Οι απαντήσεις είναι όλες εκεί. Προϊόντα της κοινής λογικής. Να το ξαναδιαβάσω αργότερα... η αλήθεια είναι ότι το έγραψα στη δουλειά, με πολλές διακοπές, οπότε μπορεί να έχω γράψει και καμία βλακεία, αλλά δεν καταλαβαίνω ως προς τι θα είναι η αποστασιοποίηση. Εγώ ούτε συγγραφέας είμαι, ούτε φιλοδοξώ να γίνω. Είμαι μια απλή αναγνώστρια, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει βαρεθεί θανάσιμα την πλειοψηφία των ελληνικών μυθιστορημάτων. Πιστεύω όμως ότι ο καθένας πρέπει να γράφει αυτά που βγαίνουν από μέσα του. Αν αυτά αφορούν τους άλλους είναι άλλο θέμα, αλλά δεν μπορείς να είσαι καλλιτέχνης και να προσπαθείς να προσαρμόσεις την γραφή σου στο γούστο των άλλων. Μπορεί να κάνω και λάθος... αλλά φανταστείτε να είναι κάποιος ζωγράφος και να θέλει να ζωγραφίσει ένα μήλο, αλλά η μόδα, το κοινό ή δεν ξέρω ποιος άλλος, να θέλει να βλέπει πορτοκάλια. Πρέπει να αρχίσει ο άλλος να ζωγραφίζει πορτοκάλια αν αυτό που τον εκφράζει καλύτερα είναι τα μήλα; Κατά τα άλλα... μήπως τελικά το σημαντικότερο πρόβλημα είναι οι εκδότες, οι οποίοι δεν είναι ικανοί ή δεν τολμούν να ξεχωρίσουν τα καλά έργα και να τα αναδείξουν; Γιατί το πρόβλημα μας δεν είναι νομίζω να βελτιώσουμε τους μέτριους συγγραφείς αλλά να ξεχωρίσουμε τους καλούς. Edited October 9, 2009 by asxeth Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 (edited) Οι απόψεις που έχουμε εδώ είναι καλές. Στηριζόμαστε στη λογική, στην πρακτική πραγματικότητα, στη λαϊκή σοφία, ακόμα και σε αστικούς μύθους. Ένας εκδότης πότε θα μας μιλήσει; Έναν εκδότη πότε θα τον ρωτήσουμε; Μας φοβούνται ή τους φοβόμαστε; (Επειδή στη βράση, ο καθένας από μας τους έχει ανάγκη; ) Να τους τεθούν σκληρές ερωτήσεις και να μας δώσουν ένα δείγμα επιτέλους της δικής τους λογικής. Θέλω να ακούσω εκδότη να λέει "Ναι, τυπώνω βιβλία μόνο όσων έχουν Μπάρμπα στη Κορώνη". ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΑΛΛΑ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΚΔΟΤΗ; ΤΟΟΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ; Edited October 9, 2009 by DinoHajiyorgi Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 Μα και πάλι αυτό που λες είναι ότι εγώ, ας πούμε, η Άσχετη Ασχετοπούλου, θα πρέπει να γράψω σαν κάποιον άλλον για να κάνω μπεστ σέλλερ. Θα πρέπει να γράψω ή όπως γράφει ο King ή όπως γράφει ο Martin ή όπως γράφει ο Presfield ή τέλος πάντων όπως γράφει κάποιος από αυτούς που έχουν κάνει μπεστ σέλερ. Γιατί να μην γράψω όπως μου βγαίνει και αν πετύχει πέτυχε; Αν υποθέσουμε ότι το κάνω και καταφέρω να γράψω πχ ένα βιβλίο όπως θα το έγραφαν αυτοί, όσοι θα το διαβάσουν τι θα πουν; Να μια που γράφει σαν αυτόν θα πουν. Θέλει κανένας σοβαρός συγγραφέας να αποτελεί το αντίγραφο κάποιου άλλου; Ακόμη και αν το πετύχω εγώ ας πούμε και γράψω κάτι όπως θα το έγραφε ο άλλος... και τα καταφέρω και γίνει αυτό που θα γράψω μπεστ σέλερ, θα μπορώ να θεωρηθώ καλή συγγραφέας; Μια δευτεροκλασάτη συγγραφέας θα είμαι που προσπαθεί να αντιγράψει κάποιον άλλον. Συμφωνώ ότι το βασικό είναι η ενδυνάμωση της γραφής και ο μεστός, πλήρης λόγος αλλά αυτά ή τα έχεις ή δεν τα έχεις. Όσο για τις συγγραφικές εμμονές... είπαμε... αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με ένα θέμα, ότι και να του πούμε, με αυτό θα ασχοληθεί. Και δεν είναι πάντα κακό να ασχολείται κανείς με την ιστορία της χώρας του. Η Muller που κέρδισε φέτος το νόμπελ, με την ιστορία της χώρας της ασχολείται απ' ότι άκουσα (Ρουμανία την εποχή Τσαουσέσκου). Ο Θέρκας με την ιστορία της χώρας του ασχολείται και έκανε μπεστ σέλερ (ισπανικός εμφύλιος) κλπ κλπ. Πρόσεξε τι λέω: Έλληνας συγγραφέας (αυτό που νομίζει καλή γραφή): Η ακρογυαλιά ήταν έρημη, όπως τότε που σε είχα ρωτήσει ποιο το νόημα. Θυμάμαι γέλασες και δεν απάντησες, αντίθετα με αγκάλιασες και μου είπες ποιο το νόημα να ανησυχώ για ανοησίες και ύστερα έτρεξες και σε κυνήγισα στα βότσαλα, όπως τότε που είμασταν παιδιά και παίζαμε στο σπίτι της γιαγιάς σου, εσύ με το γαλάζιο φόρεμά σου και εγώ με το χιλιομπαλωμένο σορτσάκι και εσύ κρυβόσουν ανάμεσα στις πορτοκαλιές με τα αρωματικά τους άνθη και ο παππούς σου μας κυνηγούσε επειδή του χαλάγαμε τα χωράφια και εμείς τρέχαμε μακριά και κάποτε είχαμε βρει έναν νεκρό λαγό ανάμεσα στα δέντρα, νεκρό όπως ότι μας ενώνε κάποτε, και εσύ έκλαψες και εγώ σε είχα πάρει αγκαλιά και ήταν η πρώτη φορά νομίζω που ήρθαμε κοντά. Το ίδιο σε αμερικάνικο στυλ: Η ακρογυαλιά ήταν έρημη. Κάποτε σε είχα ρωτήσει "ποιο το νόημα."Γέλασες. Δεν απάντησες. Μόνο με αγκάλιασες και μου είπες "ποιο το νόημα να ανησυχείς για ανοησίες." Και έπειτα άρχισες να τρέχεις και εγώ σε κυνήγησα γελώντας. Μου θύμισε τις εποχές που είμασταν ακόμα παιδιά, τα καλοκαίρια που είμασταν στο σπίτι της γιαγιάς σου. Θυμάμαι ξεκάθαρα την ημέρα εκείνη που, νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που ήρθαμε κοντά. Θυμάμαι φορούσες το γαλάζιο φόρεμά σου και εγώ εκείνο το χιλιομπαλωμένο σορτσάκι. Όπως σχεδόν κάθε φορά, εσύ είχες κρυφτεί ανάμεσα στις πορτοκαλιές. Μας θυμάμαι ανάμεσα στα αρωματικά τους άνθη, εγώ να σε ψάχνω και εσύ να προσπαθείς να με αποφύγεις, μέχρι που η φωνή του παππού σου μας έβγαλε από το παιχνίδι μας. Δε μας ήθελε να παίζουμε ανάμεσα στα δέντρα, του χαλάγαμε το χωράφι του έλεγε. Όπως και τις άλλες φορές που ακούγαμε τη φωνή του, έτσι και την ημέρα εκείνη, τρέξαμε και οι δύο μακριά του, μόνο πως, τρέχοντας, σε είδα να έχεις σταματήσει όρθια, μια γαλάζια μορφή μέσα στο πράσινο. Σε πλησίασα και είδα ένα λαγό να κείτεται νεκρός ανάμεσα σε δύο πορτοκαλιές. Τότε είδα τα βουβά δάκρυά σου και σε αγκάλιασα για να σε παριγορήσω και για πρώτη φορά ένιωσα αυτή τη ζεστασιά που ένιωθα δίπλα σου. Ένας νεκρός λαγός ήταν που μας έφερε κοντά, ένας νεκρός λαγός είναι και ότι μας ένωνε κάποτε. Ποιο το νόημα; Εσύ ποιο από τα δύο θα προτιμούσες να διαβάσεις (και δε μιλάω τώρα για μία παράγραφο, αλλά για ένα βιβλίο. Link to comment Share on other sites More sharing options...
asxeth Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 (edited) Εσύ ποιο από τα δύο θα προτιμούσες να διαβάσεις (και δε μιλάω τώρα για μία παράγραφο, αλλά για ένα βιβλίο. Εγώ έτσι και αλλιώς τους ξένους συγγραφείς προτιμώ! :tongue: Δεν μου φταίει όμως ο φτωχός μέτριος ή κακός συγγραφέας που κάνει την δουλειά του... Ο εκδότης μου φταίει που επιλέγει να εκδώσει αυτόν και όχι κάποιον καλό... Edited October 9, 2009 by asxeth Link to comment Share on other sites More sharing options...
I robot Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 (edited) Γιατί λοιπόν ΔΕΝ επιλέγεται, απο΄τους εκδότες, το κτίσιμο ενός μύθου γύρω από αξιόλογους Έλληνες συγγραφείς; Δεν υπάρχουν; Δεν περασαν ΠΟΤΕ απο τα γραφεία αξιολόγησης τους τέτοια κείμενα; Ολοι οι έλληνες είναι ηλίθιοι και ατάλαντοι και δεν έχουν τίποτα να πούν; Πέραν της, όπως σε πολλά σημεία αναφέρθηκε, τετριμένης ελληνικής πραγματικότητας; Κάθε πρωί, περνώ από τον Λιβάνη στην Ιπποκράτους. Με πιάνει το φανάρι και χαζεύω. Κάθε πρωί λοιπόν, βλέπω βιτρίνα τιγκα "σύγχρονα άρλεκιν" και συνομωσιολογικά μπεστ σέλλερ. Σήμερα πχ έιδα αυτό http://www.livanis.gr/ViewShopProduct.aspx?Id=354824 σε μεγάλη αφίσα με υποτιτλο "καταφέρνουν τα πάντα" ή κάτι τέτοιο. Γιατί δε μου γυρίζει το μάτι; Γιατί είναι απλά τα πράγματα αν τα καλοσκεφτείς Ο μεγάλος εκδότης, που θα "χτίσει τον μύθο", που έχει να χώσει φράγκα για διαφήμιση σε άλλα μέσα κτλ, δεν είναι σωτήρας της λογοτεχνίας ούτε έχει αναλάβει να ανεβάσει το επίπεδο του αναγνωστικού κοινού ή κάτι παρόμοιο. Επιχειρηματίας είναι ο άνθρωπος. Και οι καιροί είναι δύσκολοι. Θα εκδόσει και θα βάλει στην βιτρίνα του, αυτο που αυτός πιστεύει πως μπορεί να πουλήσει, ασχέτως ποιότητας ή αξιοκρατίας. Ετσι γινόταν πάντα και έτσι θα γίνεται. Ουτε αυτά τα περί κλικας πιστεύω, ούτε τα περί "μπαρμπα στην κορώνη". Αν καποιος απο εμάς ήταν επιχειρηματίας, ζούσε δλδ από την επιχείρηση του, θα έλεγες "Στα ράφεια θα μου μέινει, αλλά δεν πειράζει, θα δώσω 3.000 euro να τυπώσω τη βλακεία που έγραψε ο μπατζανάκης της αδερφής του κουμπάρου μου"; Εγώ δε θα το έκανα αν θέλω η επιχείρηση μου να συνεχίσει να υπάρχει. Και να τυπώσουν κάτι κακό μια στο τόσο για λόγους δημοσίων σχέσεων, ε σιγα την εκπτωση που θα κάνουν σε μια εποχή που το μέτριο πουλάει σαν τρελό :Ρ Τώρα απο εκεί και πέρα, υπάρχουν εκδότες και εκδότες. Δεν είναι τυχαίο που σε αρκετά βιβλία, τολμηρά για την εποχή τους πχ, παίζει ευχαριστήριο απο τον συγγραφέα στον εκδότη που πήρε το ρίσκο και επένδυσε σε κάτι που κανείς άλλος δεν πίστευε. Υπάρχουν και τέτοιοι εκδότες μάλλον, που ποντάρουν μερικές φορές στα δύσκολα. Γιατί ετσι γινόταν πάντα. Το εύκολο για το κοινό πουλάει περισότερο από το δύσκολο για το κοινό. Απλό δεν είναι; Δες το και στην τιβι ή το σινεμά: πόσες αφίσες θα δεις στον δρόμο για το Ασε το κακό να μπει (παράδειγμα) και πόσες για το Φυσική Ξανθιά 3? Τι ώρα θα βάλει το Mega το Dr Doolittle και τι ώρα τον Δοκτωρα Καλιγκάρι; Ετσι είναι τα πράγματα παγκοσμίως. Αν εκεί έξω δεν ακούγονται φωνές που έχουν να πουν κάτι, δεν είναι γιατί φιμώνονται, είναι μάλλον γιατί δεν υπάρχουν. Για τα υπόλοιπα με έχει καλύψει ο Martin McD. Edited October 9, 2009 by I robot Link to comment Share on other sites More sharing options...
Martin Ocelotl Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 Νομίζω οτι εχω δίκιο να πιστεύω οτι η συζήτηση μόλις άρχισε. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 I'm out of it, mates. No bloody way you'll allure me into this conversation again! Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 I'm out of it, mates. No bloody way you'll allure me into this conversation again! Die Topic, Die! Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 Είμαι μια απλή αναγνώστρια, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει βαρεθεί θανάσιμα την πλειοψηφία των ελληνικών μυθιστορημάτων κι εγώ το ίδιο γι'αυτό έγραψα και το ποστ που έγινε τοπικ (die topic, die) Γιατί το πρόβλημα μας δεν είναι νομίζω να βελτιώσουμε τους μέτριους συγγραφείς αλλά να ξεχωρίσουμε τους καλούς. Και κυρίως να τους υποστηρίξουμε. Γιατί άλλο το χόμπυ και άλλο το επάγγελμα. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Martin Ocelotl Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 (edited) Οι απόψεις που έχουμε εδώ είναι καλές. Στηριζόμαστε στη λογική, στην πρακτική πραγματικότητα, στη λαϊκή σοφία, ακόμα και σε αστικούς μύθους. Ένας εκδότης πότε θα μας μιλήσει; Έναν εκδότη πότε θα τον ρωτήσουμε; Μας φοβούνται ή τους φοβόμαστε; (Επειδή στη βράση, ο καθένας από μας τους έχει ανάγκη; ) Να τους τεθούν σκληρές ερωτήσεις και να μας δώσουν ένα δείγμα επιτέλους της δικής τους λογικής. Θέλω να ακούσω εκδότη να λέει "Ναι, τυπώνω βιβλία μόνο όσων έχουν Μπάρμπα στη Κορώνη". ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΑΛΛΑ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΚΔΟΤΗ; ΤΟΟΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ; Ο εκδότης μου στην Ελλάδα, εξέφρασε την επιθυμία να έρθει σε άμεση επαφή με νέους συγγραφείς για να εκδώσει ένα free press SF (Fantasy Report) μηνιαίο περιοδικό και μια διμηνιαία ανθολογία SF από διηγήματα Ελλήνων. Τα έντυπα θα εξυπηρετηθούν διαφημιστικά από ένα σοβαρό οικονομικό κονδύλιο και θα περιλαμβάνεται (ήδη αγορασμένος) τηλεοπτικός χρόνος και (ήδη έτοιμες) ραδιοφωνικές καταχωρίσεις. Ξέρω ότι ποτέ κανένας ελληνικός οίκος δεν ξόδεψε τέτοιο ποσό για διαφήμιση. Η φιλική μας σχέση, μου επέτρεψε να τον καλέσω στο SFF και δέχτηκε. Γράφτηκε μέλος ως Etra Publishing. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μια έκθεση τίτλων στα UK και θα επιστρέψει στο τέλος της ερχόμενης βδομάδας. Θα είναι εδώ λοιπόν για τον ανακρίνουμε και να δούμε την άλλη πλευρά. Εγώ έτσι και αλλιώς τους ξένους συγγραφείς προτιμώ! :tongue: Δεν μου φταίει όμως ο φτωχός μέτριος ή κακός συγγραφέας που κάνει την δουλειά του... Ο εκδότης μου φταίει που επιλέγει να εκδώσει αυτόν και όχι κάποιον καλό... Ο εκδότης δεν προτιμάει έναν κακό, φτωχό ή μέτριο αντί ενός καλού εκτός κι αν είναι παντελώς ηλίθιος. Υποστηρίζει αυτόν που θα φέρει πωλήσεις. Αν κρίνει ότι ο "καλός" δεν τα φέρνει, έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι ο "καλός" μάλλον υπερεκτιμά την "καλοσύνη" του τόσο ποιοτικά όσο και εμπορικά. Ξέρω λίγους Έλληνες Sfιστες που να γράφουν έστω υποφερτά και πραγματικά ελάχιστους που να αξίζει να ζουν από αυτή τους την δραστηριότητα. Η μόνη μου ελπίδα είναι πως δεν τους ξέρω όλους. Πολλές φορές έχω μπει στον πειρασμό να πω σε σχόλιό μου " Μην αφήσεις την πρωινή σου δουλειά για κανένα λόγο", διάφοροι συναισθηματισμοί με αποτρέπουν, αλλά συμβαίνει όλο και συχνότερα. Αν αλήθεια λέγαμε την πραγματική μας άποψη στις κριτικές μας, δεν θα γινόμασταν όλοι καλύτεροι; Δεν θα αποτρέπαμε μερικούς άθλιους συγγραφικούς πιθηκισμούς ορισμένων δημοσιευμένων; Τι θα μας πλήγωνε περισσότερο, η αλήθεια ή ο εγωισμός μας; Edited October 10, 2009 by Martin McD Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 10, 2009 Share Posted October 10, 2009 (edited) Αν αλήθεια λέγαμε την πραγματική μας άποψη στις κριτικές μας, δεν θα γινόμασταν όλοι καλύτεροι; Δεν θα αποτρέπαμε μερικούς άθλιους συγγραφικούς πιθηκισμούς ορισμένων Δημοσιευμένων; Τι θα μας πλήγωνε περισσότερο, η αλήθεια ή ο εγωισμός μας; !!!!! Είμαι μια μελισουλα και πετάω απο λουλουδι σε λουλούδι αναζητώντας το υπέροχο νεκταρ. Το νέκταρ είναι ... η αλήθεια. υ.γ. και η κίνηση του εκδότη σου, όσο και η δική σου που προφανώς μεσολάβησες είναι κι αυτή μια ακόμη ένδειξη. Πράξεις κύριοι, όχι πολλά λόγια. Αλήθεια και πράξεις. Edited October 10, 2009 by melissoula Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted October 10, 2009 Share Posted October 10, 2009 Martin, αυτό που είπες goes both ways. Δηλαδή, εγώ δεν πιστεύω πως γράφω κάτι ιδιαίτερο το οποίο αξίζει πραγματικά να εκδοθεί και να το αγοράσει ο κόσμος. Απ' την άλλη, έχουν πέσει στα χέρια μου κάτι ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ σαβούρες που με κάνουν να σκέφτομαι ότι εγώ γράφω ΠΟΛΥ καλύτερα απ' αυτόν (ή αυτήν), γιατί τα δικά μου να τα πιάνουν σκόνη; C'm on, δηλαδή, έχεις δει τι εκδίδεται και διαφημίζεται ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ; Το αιδοίο της άνοιξης κι η κερατωμένη ζωντοχήρα. Έλεος, δηλαδή! Για πόσα κέρατα και για πόσα menage a trois να διαβάσουμε, δηλαδή; Εκτός του φιλικού μου κύκλου (που ανάμεσα σε άλλα ταιριάζουν και τα αναγνωστικά μας γούστα), οι απόψεις που λαμβάνω είναι "έλα, μωρέ, πήρα ένα βιβλιαράκι να σκοτώσω την ώρα μου" ή "ε, τόσες διαφημίσεις είδα, είπα να το πάρω" ή "αυτό το 'χει γράψει η τάδε διασημότητα, να μην το διαβάσω;" και μιλάμε για κείμενα που είναι πολλές κλάσεις κάτω απ' το μέσο όρο έργων που κυκλοφορούν εδώ μέσα. Με πολλή αγωνία θα περιμένω την άποψη του εκδότη σου πάνω στην κατάσταση των εκδοτικών οίκων και του αναγνωστικού κοινού στην Ελλάδα. Ελπίζω μόνο να μην τον τρομάξουμε. :Ρ Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts