Martin Ocelotl Posted October 10, 2009 Share Posted October 10, 2009 Γιατί αν μου το ζητήσει, κατ΄ουσίαν με απελευθερώνει από ενοχές για το αν η κριτική μου θα τον στεναχωρήσει, έστω κι αν αυτό είναι τελείως έξω από τις επιδιώξεις μου. Μου δίνει τον απαιτούμενο χώρο να πω την άποψή μου για την δουλειά του, καθώς ξέρει εκ των προτέρων τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Σέβομαι την ανάγκη κάποιου να ποστάρει κάτι για την ευχαρίστηση του χωρίς να έχει εμένα τον Μ@λ@κα να του λέω πως έτσι κι έτσι και δεν μου κάνει αυτό και με χαλάει εκείνο, αντί να του πω ένα μπράβο όπως πιθανότατα χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένος. Θεωρώ ότι αυτός είναι ένας καλός και τίμιος τρόπος που αναιρεί την ανάγκη για δυο μέτρα και δυο σταθμά εφαρμοσμένα άδικα και άνισα επί του ιδίου αντικειμένου. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 10, 2009 Share Posted October 10, 2009 Ρε παιδιά, σόρρυ, αλλά πολύ επιστήμη το κάναμε το ζήτημα! Πάμε να λύσουμε σ'ένα τόπικ, το τι είναι καλό ή κακό στη δημιουργία, και ποιος είναι καλός ή κακός δημιουργός και πώς πρέπει ή όχι να κρίνεται!!! ΕΛΕΟΥΣ! Η δημιουργία, κατά τη γνώμη μου πρέπει να έιναι ελεύθερη, πολύ λίγα δημιουργήματα μπορούν αντικειμενικά να κριθούν, και συνήθως είναι τα ΠΟΛΥ ΚΑΚΑ ή τα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. Αλλά ακόμα και σ'αυτές τις κατηγορίες, παίζει μεγάλη πιθανότητα λάθους από τον δέκτη της δημιουργίας (τον αναγνώστη, στην περίπτωσή μας). Η ίδια η ιστορία της τέχνης το έχει αποδείξει πολλάκις αυτό. Άνθρωποι/δημιουργοί που έμειναν κλασσικοί τελικά δεν είχαν απαραίτητα την αποδοχή από 'χορηγούς' (στην περίπτωσή μας εκδότες), ή και κοινό... ΣΥνήθως επειδή ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους, που λένε, δηλαδή από αυτό που ήδη είχε συνηθίσει να 'χωνεύει' ο κόσμος... Για μένα είναι τραγικό λάθος και μεγάλη αλλαζονεία (σόρρυ Μάρτιν, μ'αρέσεις πολύ σαν δημιουργός, αλλά εδώ είσαι φάουλ για μένα) να λες σε κάποιον κάτι παραπάνω από την γνώμη σου, γιατί παίζει κάποια στιγμή να δικαιωθεί ο δημιουργός (αν δεν τα'χει παρατήσει εντωμεταξύ εξαιτίας σου), και να φανείς εσύ ο 'λίγος'. Διαφωνώ επίσης με την πρόταση και του Μάρτιν και του Νιχίλιο, για το πώς πρέπει να γράφει ένας συγγραφέας. Όλοι οι δημιουργοί κάποια στιγμή στην πορεία τους 'δοκίμασαν' διάφορα πράγματα. Πάει πακέτο με την δημιουργία και την εξέλιξη του ίδιου του δημιουργού... ΌΠως είπε κι ο Ντίνος, αν κάποιος θέλει απλά να βρει τη μαγική συνταγή και να ζήσει απότ ην 'τέχνη'τ ου, αρκεί να δει τι πουλάει, και να ακολουθήσει την πεπατημένη (αν έχει και ελάχιστο ταλέντο), αλλά για μένα θα ήταν τραγικό ένας συγγραφέας να το κάνει. Δεν θα ήταν δημιουργός πια, αλλά φαμπρικάς! Έχουμε χορτά΄σει τέτοιους, και η λογοτεχνία δεν τους χρειάζεται πια... Αν κάτι δεν σ'αρέσει, το αφήνεις. Το δικό μου μότο είναι: Αφήστε τον δημιουργό να δημιουργήσει, κι ας είναι και πατάτα. Στο κα΄τω κάτω θα κριθεί άπειρες φορές, απ'ολους όσους τον διαβάσουν και όσο θα ζει κα μετά θάνατον, αν επιβιώσει δηλαδή το δημιούργημά του... Εϊμαι υπέρ της σκληρής κριτικής (ειλικρινούς κριτικής, για την ακρίβεια), η οποία όμως θα παίζει στα όρια της Προσωπικής Γνώμης, κι όχι παραπέρα! ΓΙατί πολλοί 'αυστηροί' κριτές, συνήθως εκδότες, βάραγαν το κεφάλι τους στον τοίχο μετά, όταν αυτό που θεώρησαν μικρό έγινε πχ μπεστ σέλλερ, ή ακόμα χειρότερα κλασσικό στο είδος του. Υπήρξαν μάλιστα κάποιοι που σήμερα τους διδάσκουν στα πανεπιστήμια, οι οποίοι πλήρωσαν για να εκδόσουν τα αριστουργήματά τους! Γι'αυτό....χαλαρά παίδες, μην το παίζετε ειδικοί στην τέχνη, γιατί μονο ο χρόνος είναι ειδικός σ'αυτόν τον τομέα! Πάντως, Μάρτιν, είσαι ελεύθερος να διαβάσεις και να κριτικάρεις όποιο από τα δημιουργήματά μου θέλεις. Δεν φοβάμαι το δημόσιο ξεχέσιμο, ούτε είναι ικανός κανείς να με κάνει να σταματήσω να γράφω... μόνο να με κάνει καλύτερη συγγραφέα μπορεί, γι'αυτό σου δίνω το ελεύθερο. Διάλεξε όποιο θες Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 11, 2009 Share Posted October 11, 2009 Η δημιουργία, κατά τη γνώμη μου πρέπει να έιναι ελεύθερη, ..... Η ελευθερία όμως δεν ειναι πάντα σχετική με το τι επιδιώκεις να πετύχεις; Αυτό δεν σε πιέζει αυτόματα πρός κάποιες κατευθύνσεις; Τι εννοώ; Αν κάποιος γράφει εντελως ελεύθερος από το τί θα άρεσε τυχόν σε οποιονδήποτε, μπορεί να μήν γράψει ποτέ τίποτα ποιυ να αρέσει σε οποιονδήποτε. Πέραν αυτών που θα τους αρέσει η αυθεντικότητα ίσως, που όμως πάλι θα πρέπει να μπορούν να κατανοήσουν το γραπτό του. Αν όμως εκείνος το έχει γράψει, πέραν της ιστορίας, και με τρόπο ποιυ μόνο εκείνος καταλαβαίνει; Η δημιουργία του θα είναι ελεύθερη να πετύχει αυτό που εκείνος θέλει να ικανοποιήσει δηλαδή τον εαυτό του. όμως δεν θα είναι καθόλου ελεύθερη να κάνει οτιδήπότε άλλο. Γιατί εκεί θα της το απαγορεύουν διάφοροι κανόνες της αγοράς, του αναγνωστικού κοινού κλπ Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 11, 2009 Share Posted October 11, 2009 (edited) Ναι σε όλες τις υποθέσεις σου, και δεν έχει καμία σημασία,γιατί πάλι πιάσαμε το πώς θα έπρεπε να δημιουργεί ένας άνθρωπος και αυτό είναι λάθος που συζητάμε! Δεν γίνεται να βάλεις όρια στην δημιουργία. Γιατί έχουμε καταπιαστεί με τέτοιο πράγμα; Ας μείνουμε σ'αυτό που πρότεινε ο Νιχίλιος. Θες να κάνεις μπεστ σέλλερ μόνο, να ζήσεις απ'την συγγραφή, κι αυτή είναι η προτεραιότητά σου; Τότε πάλεψε να γράψεις οπως τ'αμερικανάκια, ή κάποιος μπεστ σελλεράς τέλος πάντων. Θες απλά να δημιουργήσεις, γιατί έτσι σε προστάζει η φύση σου; Ε, τότε, δεν γίνεται να κάθεσαι να πας σύμφωνα με τις νόρμες των άλλων. Θα πας με την δική σου! Κι ελπίζω να το κάνεις, για να έχει μια ελπίδα κι ένα μέλλον η λογοτεχνία! Αλλιώς είσαι απλά άλλος ένας φαμπρικάς... Κι έχουμε γεμίσει από τέτοιους. Για τν ακριβίεια νομίζω αυτό απαντάει και την ερώτησή σου. ΓΙ'αυτό δεν έχουμε μεγάλους έλληνες συγγραφείς! Γιατί πήξαμε στους μιμητές των αμερικανών και των απανταχού μπεστ σελλεράκηδων, χωρίς να ταιριάζει το ειναι μας με το δικό τους. Αμερική-Ελλάδα= καμία σχέση! Έχουμε απωλέσει την προσωπική μας συγγραφική ταυτότητα, γιατί ορεγόμαστε τα μπεστ σέλλερ! Edited October 11, 2009 by Blondbrained Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 11, 2009 Share Posted October 11, 2009 Δεν είναι οι "νορμες" των αλλων. Ενας συγγραφέας δεν πρέπει να κάνει συγκεκριμένο το κοινό του και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του; Ενας επαγγελματίας συγγραφέας. Επίσης τα χρήματα είναι ενας σημαντικός παράγοντας. Αν δεν βγάζει αρκετά χρήματα ενας έξυπνος άνθρωπος με μεγάλο εγώ, πώς θα νοιώσει ότι δεν χάνει την ώρα του με μια συγκεκριμένη τέχνη; Το παρατηρώ σε όλον αυτό το διάλογο. Από την μια θεωρούμε απαραίτητο το μεγάλο εγώ για μεγάλους συγγραφείς, την επίμονη άποψη όσο και την πρωτότυπη, από την άλλη απαιτούμε το εγω τους να είναι σε σημείο τρέλας. Δηλαδή να διαλύουν τη ζωή τους για να γράφουν και να γίνονται γνωστοι μετα θάνατον. Όμως αν είναι τρελός ο συγγραφέας τότε τί μπορει να πεί στο αναγνωστικό του κοινό; Βέβαια, σε εκατό διακόσια χρόνια χρόνια που ο τρελός θα έχει πεθάνει, μπορεί αυτά που έλεγε να βγούν αληθινά. Ομως αυτός δεν είναι ο ρόλος της επιστημονικής φαντασίας; Να μιλάει για μελλοντικούς κόσμους. Πάλι όμως δεν πρέπει να μπορεί ο αναγνώστης να δεί κάποιες πιθανές συνδέσεις με το σημερινό κόσμο και με κείνον τον ίδιο; Αλλιώς τί θα διαβάσει; Αρα όλα πάνε μαζί, οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα, η ελευθερία της δημιουργίας και οι δεσμεύσεις. Μήπως με τον όρο αμερικάνικο, μπεστσελλεριστικο αναφέρομαστε τελικα΄σε τρόπους παρουσίασης στο κοινό κάποιων ιδεών και όχι στο ποιές θα είναι απαραίτητα αυτές οι ιδέες; Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 11, 2009 Share Posted October 11, 2009 Κανείς δημιουργός δεν θέλει να φτάνει στα όρια της τρέλας, ούτε υποστήριξε κανείς μας ότι αυτό πρέπει να κάνει. Και όχι, σπανίως ο πραγματικός δημιουργός θέλει να δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο κοινό. Το συγκεκριμένο κοινό είναι απλά ένα αποτέλεσμα της δημιουργίας του. Η επιτυχία ή αποτυχία ει΄ναι ενα αποτέλεσμα της όποιας δημιουργίας επίσης. Ξαναλέω, πως αν αυτοσκοπός ενός δημιουργού είναι να γίνει επαγγελματίας, τότε όντως ο τροπος υπάρχει, κι αν υπάρχει και το ταλέντο, έχει καλώς. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί θέλουμε σώνει και ντε όλοι οι δημιουργοί να κάνουν αυτοσκοπό τους το 'επάγγελμα'; Ναι, πολλοί μεγάλοι δημιουργοί έχουν διαλύσει τη ζωή τους, κι αυτό επειδή αρνήθηκαν ακριβώς αυτό, να μπουν σε νόρμες σώνει και ντε. Το πλήρωσαν ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ τους, αλλά δεν τους ένοιαζε το τίμημα. Τι να κάνουμε τώρα; Υπάρχουν κι αυτοί οι δημιουργοί, κι ας τους σεβαστούμε επιτέλους. Ξέρω ποιητή που άφησε δουλειά στο δημόσιο για να μπορεί να γράφει, έβαλε και ό,τι χρήματα είχε για να βγάλει το βιβλίο του. Δεν έγραφε όπως οι πολλοί, δεν τα κατάφερε να γίνει διασημότητα, ούτε το περίμενε όμως. Αυτό που ήθελε ήταν να επικοινωνήσει τις δημιουργίες του με τον κόσμο, αλλά χωρίς να γινει υποχείριο του κόσμου! Δεν μιλάω για διάσημους και παγκόσμιους έλληνες συγγραφείς, που αρκετοί απ'αυτούς εγκατέλειψαν καριέρες σε τράπεζες και δεν συμμαζεύεται! μιλάω για συνομήλικό μου! ΓΙα μένα αυτός ο άνθρωπος είναι δημιουργός, ό,τι κι αν έγινε τελικά. Έχω το βιβλίο του, είναι πολύ καλή ποίηση, αν και δεν σκαμπάζω πολλά από ποίηση. Με άγγιξε όμως, κι αυτό μου αρκεί προσωπικά. Αυτό που αρνούμαστε να κατανοήσουμε είναι πως υπάρχουν όλα τα είδη των δημιουργών, αλλά και των επαγγελματιών. ΓΙα κάποιον λόγο όμως, που δεν τον καταλαβαίνω και δεν τον ασπάζομαι ούτε τον εγκρίνω, θεωρούμε πως αυτό που κάνει μία μεγάλη μερίδα δημιουργών είναι λάθος και κατακριτέα! Τι στο καλό; Είναι σαν να θέλουμε να επιβάλλουμε στους άλλους πώς θα ζήσουν, την στιγμή που δεν βλάπτουν κανέναν, αντίθετα, συνήθως τέτοιοι είναι οι δημιουργοί που πάνε μπροστά την λογοτεχνία, κι όχι οι 'επαγγελματίες' που τόσο θέλετε να βλέπετε! Το προχωράω, λοπιόν, και θα πω: οι δημιουργοί πρέπει να'ναι ελεύθεροι να δημιουργήσουν. Αν δεν σας αρέσουν αυτά που διαβάζετε, μην τα διαβάζετε. Πάντως την ελληνική λογοτεχνία δεν θα την σώσετε δημιουργώντας επαγγελματίες συγγραφείς. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 11, 2009 Share Posted October 11, 2009 Το προχωράω, λοπιόν, και θα πω: οι δημιουργοί πρέπει να'ναι ελεύθεροι να δημιουργήσουν. Αν δεν σας αρέσουν αυτά που διαβάζετε, μην τα διαβάζετε. Πάντως την ελληνική λογοτεχνία δεν θα την σώσετε δημιουργώντας επαγγελματίες συγγραφείς. Πιστεύω ότι το χρήμα είναι μια μορφή ελευθερίας. Δημιουργείται λοιπόν ένα παράδοξο. Οι έμπειροι από τη ζωή, οι μπαρουτοκαπνισμένοι, έχουν προφανώς αποκτήσει εμπειρίες γιατί είχαν και πολλές ανησυχίες. Γιατί έδωσαν πολλές και μεγάλες μάχες ανεξάρτητα άν τις κέρδισαν ή τις έχασαν. Κανένας με τακτοποιημένη ζωή δεν θα γράψει ποτέ μια σωστή και ενδιαφέρουσα γραμμή. Αυτοί όμως με τις ταραχώδεις ζωές, που μπορούν να γράψουν και να πουν πράγματα, ακριβώς ένεκα της ταραχώδους ζωής τους βρίσκονται συχνά σε αδιέξοδο. Οι ζωές τους δηλαδή ειναι προβληματικές, τουτέστιν δεν έχουν ούτε λεφτά ούτε χρονο για να γράψουν πολλές φορές. Σ'αυτό το σημείο πιστεύω ότι με κάποιο τρόπο το αγγλικό σύστημα εδώ και εκατονταετηρίδες, με ένα μυστήριο τρόπο, επεμβαίνει και φροντίζει ώστε αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι όχι μόνο να επιβιώσουν αλλα και να αναδειχθούν. Δίνοντας κουράγιο και σε πολλούς άλλους ίσως, προβληματικούς σαν κι αυτούς, να μήν τα παρατήσουν. Δεν κρίνω λοιπόν τυχαία, την επιτυχία παγκοσμίως της εγγλέζικης λογοτεχνίας, και ούτε απλά αποτέλεσμα της ευρείας διάδοσης της γλώσσας τους ή ακόμη περισσότερο θέμα μάρκετιγκ. Και το μάρκετιγκ ακόμη εκείνοι το αποφασίζουν. Ρίχουν τα λεφτά τους σε τέτοιους συγγραφείς και όχι σαε άλλους! Αρα μάλλον άστοχο να σχολιάζουμε και να αναφέρουμε "αμερικάνικο" παρέα με "μπεστελεριστικο" τρόπο γραφής σαν να λέμε σκουπίδια και ταυτόστημα της χαμηλής ποιότητας. Οι άνθρωποι είναι στορυ τελερς. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted October 11, 2009 Share Posted October 11, 2009 (edited) Και πάμε πάλι στο ερώτημα που είχα ξανακάνει: γιατί γράφεις, μελισσούλα (και η όποια μελισσούλα, Σόνυα, Μάρτιν, Ντίνος κλπ); Εδώ έχουμε το προσωπικό ΚΙΝΗΤΡΟ του καθενός: εγώ γράφω γιατί μ' αρέσει, ο άλλος γράφει γιατί θέλει να λέει ότι είναι συγγραφέας (υπάρχουν κι αυτοί κι είναι και πολλοί), ο τρίτος γράφει γιατί θέλει να βγάλει λεφτά απ' αυτό (μπορεί να είναι και περισσότεροι από ένας λόγοι) κλπ. Και, πριν αυτό το ερώτημα απαντηθεί, θα σας π μια ιστορία. Στην Αγγλία του 19ου αιώνα, ζούσαν τρεις αδελφές, που είχαν την βασική μόρφωση για να τα βγάζουν πέρα σαν γκουβερνάντες. Αυτές οι τρεις κοπέλες έγραφαν ιστορίες η μία στην άλλη απ' τα παιδικά τους χρόνια, σαν παιχνίδι. Κείμενα και ποιήματα. Κάποια στιγμή, είπαν να προσπαθήσουν να τα εκδόσουν. Οι δύο το κατάφεραν, της τρίτης το έργο δεν εκδόθηκε ποτέ. Απ' τις δύο που το κατάφεραν, η μία γνώρισε αμέσως την επιτυχία. Το βιβλίο της αγκαλιάστηκε από κριτικούς και κοινό και της έφερε τα προς το ζειν. Της άλλης το έργο καταθάφτηκε απ' όλους σαν ωμό, άγριο, αντιαισθητικό. Εκείνη, που πίστευε πολύ σ' αυτό που έγραφε, το πήρε τόσο βαριά που πέθανε μετά από λίγο καιρό, έχοντας γράψει στο ενδιάμεσο πάρα πολλά ποιήματα τα οποία μοιράστηκε μόνο με τις αδελφές της (και τα οποία δημοσιεύτηκαν μετά τον θάνατό της από εκείνη που είχε κάνει όνομα). Της πρώτης το γνωστότερο έργο είναι η Jane Eyre. Ένα καλό βιβλίο και τελεία. Της δεύτερης, αυτό που θάφτηκε απ' όλους και μπήκε ο εικοστός αιώνας για ν' αναγνωριστεί η λογοτεχνική του αξία, ήταν τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, μια απ' τις καλύτερες νουβέλες της εποχής και έργο το οποίο πλέον θεωρείται απ' τα κλασικά της βρετανικής λογοτεχνίας. Η δεύτερη κοπέλα, που πέθανε στα τριάντα της, ήταν η Emily Bronte. Ήταν η πιο παθιασμένη, η πιο ουσιαστική συγγραφέας απ' τις τρεις κι αυτή που δεν πήρε μόνο μια ευγενική επιστολή άρνησης από έναν εκδότη, πήρε τα χειρότερα λόγια για την καλύτερη δουλειά της. Ήταν αυτή που έστελνε επιστολές στην άλλη κορυφαία βρετανίδα Jane Austen (είχαν τακτική αλληλογραφία), "μαλώνοντάς" την για την εξιδανίκευση των καταστάσεων στα βιβλία της και δίνοντάς της συμβουλές (τις οποίες άκουγε η φτασμένη!!!) για πιο "πραγματικούς" χαρακτήρες (το οποίο και την επηρέασε σε τέτοιο βαθμό ώστε μετά τον θάνατο της Emily να γράψει το Persuasion). Λοιπόν, σου λέω πως, αν η Emily είχε την ικανότητα να κάνει ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ στο έργο της και να γράψει εκεί που δεν πιάνει το μελάνι τους κριτικούς και το κοινό, δεν θα είχε αφεθεί τόσο πολύ στην θλίψη της, ώστε να μην γράψει και καμία άλλη νουβέλα. Θα είχαμε τώρα τρία, τέσσερα βιβλία εφάμιλλα του Wuthering Heights. Κάπου εδώ, απάντησε γιατί γράφεις (κι εσύ και όλοι). Ο ΜΕΓΑΛΟΣ συγγραφέας δεν είναι αυτός που κάνει τα best sellers. Αυτός είναι ο ΕΜΠΟΡΙΚΟΣ συγγραφέας. Για να γίνεις σαν αυτόν, η συνταγή είναι εύκολη: πάρε και δες τι διαβάζεται, συμμόρφωσε την πένα σου σ' αυτά τα δεδομένα και βουρ στον πατσά. Διάβασε πώς γράφουν οι φτασμένοι. Αν, δε, είσαι στην Ελλάδα, ακόμα πιο εύκολα τα πράγματα: γράψε στον τίτλο την λέξη "Σμύρνη" και καθάρισες. Edited October 11, 2009 by Sonya Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted October 11, 2009 Share Posted October 11, 2009 (edited) Ερώτηση: "Γιατί δεν έχουμε πια μεγάλους Έλληνες συγγραφείς;" Απάντηση: They all died of old age while reading this thread... Edited October 11, 2009 by DinMacXanthi Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 11, 2009 Share Posted October 11, 2009 Θα είχαμε τώρα τρία, τέσσερα βιβλία εφάμιλλα του Wuthering Heights. Ίσως αυτό να σκέφτονται έκτοτε οι εγγλέζοι και γι'αυτό φροντίζουν καλύτερα τους μεγάλους συγγραφείς τους όποτε τους πετυχαίνουν ξυλάρμενους Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 11, 2009 Share Posted October 11, 2009 Οπότε, το πρόβλημα λύθηκε! Αρκεί να πάρουμε αγγλική υπηκοότητα; Μπορούμε επίσης να δείρουμε τους εδώ εκδότες, που δεν μας φέρονται όπως φέρονται οι εγγλέζοι στους δικούς τους, αλλά ωπ...κάτι μου ήρθε. Μάλλον έχει να κάνει με το ότι στην αγγλία έχουν ένα αναγνωστικό κοινό της τάξης των 10.000.000 (λέω εγώ τώρα ένα τυχαίο νούμερο), ενώ στο Ελλάντα παίζει να είναι 1.000.000 και κάτι ψιλά! Αν διάβαζαν όλοι ΑΡΚΕΤΑ βέβαια, θα υπήρχε ελπίς, αλλά δεν διαβάζουν, οπότε εδώ δεν φταίνε μόνο οι εκδότες, πρέπει να φταίει η γενικότερη παιδεία μας! Λοιπόν, το βρήκα... Ας παλέψουμε για την παιδεία μας, για να έχουμε σύντομα και 'παιδευμένο' κοινό κι έχει ο Θεός! Μέχρι τότε, όποιος γουστάρει να γράφει μάλλον θα συνεχίσει να γράφει, οι υπόλοιποι ας πάρουν το proficiency για να μάθουν να γράφουν στα αγγλικά, μπας και βρουν την υγειά του, κι όλοι μαζί πάμε να κάνουμε μνημόσυνο σ'αυτούς που αναφέρει ο Ντιν Μακ Ξάνθης! Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted October 12, 2009 Share Posted October 12, 2009 Κάπου εδώ, απάντησε γιατί γράφεις (κι εσύ και όλοι). Ο ΜΕΓΑΛΟΣ συγγραφέας δεν είναι αυτός που κάνει τα best sellers. Αυτός είναι ο ΕΜΠΟΡΙΚΟΣ συγγραφέας. Για να γίνεις σαν αυτόν, η συνταγή είναι εύκολη: πάρε και δες τι διαβάζεται, συμμόρφωσε την πένα σου σ' αυτά τα δεδομένα και βουρ στον πατσά. Διάβασε πώς γράφουν οι φτασμένοι. Αν, δε, είσαι στην Ελλάδα, ακόμα πιο εύκολα τα πράγματα: γράψε στον τίτλο την λέξη "Σμύρνη" και καθάρισες. Κατ'αρχήν νομίζω ότι πρέπει να ανοίξουμε ένα άλλο thread, να ορίσουμε τι σημαίνει "μεγάλος" (εγώ π.χ. διαφωνώ με αυτό το χαρακτηρισμό, το έχω γράψει σε ένα από τα πρώτα μου post σε αυτό το thread, ότι αποδέχομαι 3 χαρακτηρισμούς της λέξης μεγάλος: εμπορικός, καλός, μετά θάνατον αναγνωρισμένος ως ίσους) και μετά να συνεχίσουμε εδώ. Όσον αφορά αυτό με τη Σμύρνη είναι sad but true... Γιατί όμως να μην είναι μεγάλος συγγραφέας αυτός που μπορεί να αγγίξει τις νευρώσεις και τις επιθυμίες ενός λαού;; Νομίζεις ότι είναι εύκολο να "συμμορφώσεις" την πένα σου και να γίνεις εμπορικός;; Just try it και αν τα καταφέρεις θα παραδεχτώ ότι έχεις δίκιο να τους περιφρονείς. Σε ένα similar note, έχω ένα φίλο που είναι μουσικός, παίζει τζαζ/μέταλ κτλ κτλ, και όλο μου λέει πόσο εύκολο είναι να γράψεις pop μουσική, ακολουθώντας 2-3 φόρμες κτλ κτλ. Όμως του είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να κάτσει ο ίδιος να το κάνει, όσο και αν χρειάζεται τα λεφτά. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι χρειάζεται ένας ιδιαίτερος ψυχισμός για να καταπιεστείς και να "συμμορφωθείς" σε ένα best-seller-writing-style και δε νομίζω ότι το έχουν όλοι αυτοί. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 12, 2009 Share Posted October 12, 2009 Αυτό που θέλω να πω είναι ότι χρειάζεται ένας ιδιαίτερος ψυχισμός για να καταπιεστείς και να "συμμορφωθείς" σε ένα best-seller-writing-style και δε νομίζω ότι το έχουν όλοι αυτοί. Μήπως αυτό είναι ακριβώς ο επαγγελματισμος; Σε προηγούμενο ποστ μου έθιξα πως όταν γράφεις για να πουλήσεις, γράφεις για κάποιους. Ηλίθιους, έξυπνους,κουλτοιυριάρηδες, φευγάτους, μέσα και έξω, μυημένους ή άσχετους, διάνοιες ή κατίνες, έχεις υποχρέωση γι'αυτους που γράφεις να μιλάς τη γλώσσα τους. Κι όχι μόνο να γράφεις ότι σου κατεβαίνει, μιλώντας μόνο τη δική σου γλώσσα. Αυτό πολλοί ονόμασαν εδώ τέχνη. Προσωπικά σαν αναγνωστικο κοινό δεν το βρίσκω. Μετά που θα είσαι επαγγελματίας και σωστός έπεται η ανάλογη στάση των εκδοτών. Αν είναι κι αυτοί στο κόσμο τους και στον εγωισμό τους δεν γίνεται δουλειά. Βλέπουν μπαρουτοκαπνισμένους ξυλαρμενους τύπους που όμως έχουν άποψη, κι αντί να την εκτιμήσουν λένε, σιγά που θα έχουν αποψη τα σκουπίδια. Τόσο ξέρουν τόσο εκτιμούν. Κι αυτό πιστεύω φέρνει το συνολικό απογοητευτικό ελληνικό αποτέλεσμα. Ο εγωισμός και η σνομπαρία βασιλεύοντας σε συγγραφείς και εκδότες, που οι μέν υποστηρίζουν τους δε, σαν όμοιος στον όμοιο, μας έχουν κάνει παγκόσμια γνωστούς όχι για την αστραφτερή μας σκέψη αλλα για την νεοελληνική μας βλακεία. Link to comment Share on other sites More sharing options...
I robot Posted October 12, 2009 Share Posted October 12, 2009 Ίσα ίσα που χαίρομαι, επειδή ακριβώς βγαίνει ακόμα ένα βιβλίο στο χώρο από Έλληνα και διευρύνει την αγορά. Για να διευρυνθεί η αγορά της λογοτεχνίας του φανταστικού στην Ελλάδα, χρειάζεται καλά βιβλία. Αν τα έχει γράψει Ελληνας ή όχι, αυτή είναι άλλη ιστορία ;) Υπάρχει καλή και κακή κριτική. Η κριτική δεν είναι καλή ή κακή, είναι απλώς κριτική Το "μην αφήσεις την πρωινή σου δουλειά" από μόνο του, δεν είναι κριτική πάντως. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Martin Ocelotl Posted October 12, 2009 Share Posted October 12, 2009 Το "μην αφήσεις την πρωινή σου δουλειά" δεν είναι κριτική. Είναι Παραίνεση. Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας για να δούμε τη χρησιμότητα μιας τέτοιας Παραίνεσης. 1) ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ κάποιος το κάτωθι κείμενο. "Η μέρα ήταν βροχερή, έβρεχε κι εγώ ήμουν βρεγμένος μέχρι το κόκαλο γιατί οι σταγόνες της βροχής ήταν μεγάλες σα φτινοπωρινά φουντούκια και η θλίψη μου έτρωγε το φαΐ απ' το πιάτο της καρδιάς μου. Γελούσες, μα το μόνο αστείο σου ηταν τα βρεγμένα ρούχα μου που με κάνουν να μοιάζω με παλιάτσο. Δεν πόνεσα, η βροχή με σκλήρυνε κι αντέχω τη λαχτάρα μεσα μου να σε αποζητάω." Θα έλεγα στον συγγραφέα ότι "μπορεί να μην καταλαβαίνω τι θές να πεις, αλλα σίγουρα αυτός δεν είναι λόγος για να μη το πείς." Εκεί ακριβώς θα εξαντλούνταν οτιδήποτε ειχα να του πώ. 2) ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ κάποιος άλλος το κάτωθι κείμενο. " Πηγα βολτα και ειδα το νικο στο δρόμο, μου ειπε τα δικά του κι εγω του απάντησα οτι παω σπιτι γιατι εχω σπιτι να παω ενω εκεινος οχι, δεν εχει σπίτι. μετά ειδα τη μαρια που γυρισε απο το σουπερ μαρκετ και ειχε ψωνίσει απο το σουπερμαρκετ δυο κιλα κιμα, ενα κουτι σαλτσα του μπάρμπα μπέν, μισο κιλο ριζι του μπαρμπα μπεν και ελεγε οτι θα φτιάξει αυτή την υπέροχη συνταγή της με ολα αυτά που αγόρασε απο το σουπερ μαρκετ που μόνο να τη σκεφτώ μου τρέχουνε τα σάλια. δεν μου πολυαρέσουνε τα σάλια γιατι με κανουν να συχαίνομαι άλλα κανείς δεν πιστεύει σε φαντάσματα τόσο πολύ εκτός απο τον Κώστα που πιστεύει στα φαντάσματα περισσότρεο κι απο τη μαρία που φτιάχνει την υπέροχη μαγευτική συνταγή, συχαίνομαι τα φαντάσματα οσο και τα σαλια αλλα τη συνταγή της μαρίας τη λατρευω πραγματικα..." Θα έλεγα στον συγγραφέα ότι η τράπεζα που δουλεύει του προσφέρει πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια επιβίωσης από την πιθανολογούμενη συγγραφική του καριέρα. και σίγουρα θα του έλεγα πολύ περισσότερα αν με υποχρέωνε να το διαβάσω εξαπατώντας με, χώνοντας τη σελίδα του εμβολιμη σε ενα βιβλίο που μου αρέσει, σε ένα φόρουμ που μου αρέσει, σε ενα περιοδικό που μου αρέσει ....οπως το σκέφτομαι τώρα, μάλλον δεν θα μου αρκουσε το να του πώ ... θα του το έδειχνα κι από κοντά... Ετσι λοιπόν, αυτή η παραίνεση μπορεί να σώσει κάποιον από πολλές σφαλιάρες που ειναι εξαιρετικά πιό επώδυνες απο την ιδια την παρενόχληση της παραίνεσης . Χαίρομαι που ποτέ δεν εχω κάνει τέτοια παραίνεση, ακόμα θα πονούσαν τα χέρια μου. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 12, 2009 Share Posted October 12, 2009 Μήπως αυτό είναι ακριβώς ο επαγγελματισμος; Σε προηγούμενο ποστ μου έθιξα πως όταν γράφεις για να πουλήσεις, γράφεις για κάποιους. Ηλίθιους, έξυπνους,κουλτοιυριάρηδες, φευγάτους, μέσα και έξω, μυημένους ή άσχετους, διάνοιες ή κατίνες, έχεις υποχρέωση γι'αυτους που γράφεις να μιλάς τη γλώσσα τους. Κι όχι μόνο να γράφεις ότι σου κατεβαίνει, μιλώντας μόνο τη δική σου γλώσσα. Αυτό πολλοί ονόμασαν εδώ τέχνη. Προσωπικά σαν αναγνωστικο κοινό δεν το βρίσκω. Για να καταλάβω. Καταρχήν, προτείνεις να γίνουν όλοι οι συγγραφείς 'επαγγελματίες' με το να είναι 'εντάξει' απέναντι σε κάποιο συγκεκριμένο (και μάλλον προμελετημένο) αναγνωστικό κοινό; Πρέπει σώνει και ντε, η δημιουργία να εγκριθεί από ένα συγκεκριμένο κοινό; Αυτό φταίει, θεωρείς, για την κατάντια μας; Εγώ πάλι, ακριβώς το αντίθετο θεωρώ πως φταίει...που όλοι προσπαθούμε να εξυπηρετήσομε ένα συγκεκριμένο κοινό...να γίνουμε αποδεκτοί από συγκεκριμένη μερίδα. ΓΙατί να πρέπει να είναι έτσι; Το οφείλει σε κάποιον; Ο δημοιυργός κατά τη γνώμη μου, δεν χρωστάει σε κανέναν, παρά κυρίως στον εαυτό του. Υπήρξαν και υπάρχουν δημιουργοί που τρέφονται από το κοινό τους, και όντως γράφουν κυρίως γι'αυτό. Είναι άνθρωποι που αποζητούν την αποδοχή, όχι μόνο μέσω της τέχνης τους, αλλά σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Δεν τους κρίνω αρνητικά, γιατί τέτοιοι άνθρωποι έχουν υπάρξει μεγάλοι δημιουργοί (βλ Μάρκ Τουέιν). ΑΛλά διακρίνω μια προσπάθεια (όχι μόνο από σένα), να αποδεχτούμε έναν συγκριμένο τρόπο δημιουργίας, να 'χτυπήσουμε' αυτούς που χέστηκαν για το όποιο κοινό, γιατί προέχει να εξυπηρετήσουν την ψυχούλα τους, και να τους κατηγορήσουμε κιόλας για τη κατάντια της ελληνικής λογοτεχνίας... Έχω την εντύπωση, λοπιόν, πως έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Διαφωνείς μ'αυτό που έλεγε (τελικά) o Νιχίλιο, και με το οποίο συμφωνώ εν μέρει; Και τελικά, κατακρίνεις τον δημιουργό πουν δεν βάζει προτεραιότητα το κοινό "του"; Εσύ προσωπικά, δηλαδη εκτιμάς περισσότερο έναν δημιουργό που φτιάχνει κάτι επειδή αυτό του ορίζει η ψυχή του, ή έναν που φτιάχνει κάτι επειδή αυτό του ορίζει η εποχή και η κοινωνία του; Δεν λέω ότι εγώ δεν εκτιμώ και τον δεύτερο, αλλά έχω μια υποψία, ότι μάλλον νιώθεις πως οι πρώτοι είναι ένοχοι για κάτι! Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, ότι δεν νιώθεις έτσι, αλλά όλο με πείθεις για το αντίθετο. Πες μου, φίλη μου...έχω παρανοήσει; Μπορεί να καταλαβαίνω λάθος... Και προς θεού, δεν έχω πρόβλημα μαζί σου, απλά δεν μπορώ να πιάσω το 'πρόβλημα'. Η σειρά του τώρα, ιππότη Θα έλεγα στον συγγραφέα ότι η τράπεζα που δουλεύει του προσφέρει πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια επιβίωσης από την πιθανολογούμενη συγγραφική του καριέρα. και σίγουρα θα του έλεγα πολύ περισσότερα αν με υποχρέωνε να το διαβάσω εξαπατώντας με, χώνοντας τη σελίδα του εμβολιμη σε ενα βιβλίο που μου αρέσει, σε ένα φόρουμ που μου αρέσει, σε ενα περιοδικό που μου αρέσει ....οπως το σκέφτομαι τώρα, μάλλον δεν θα μου αρκουσε το να του πώ ... θα του το έδειχνα κι από κοντά... Άρα θα έκανες μια τέτοοια κριτική, επειδή θα ένιωθες ότι σε κορόιδεψε! Δηλαδή, αποκλείεται η περίπτωση να μην έχει αυτογνωσία ο άνθρωπος (τι πρωτότυπο...το 99,9% του κόσμου δεν έχει). Εσένα ήθελε να θίξει, να κοροϊδέψει, να χλευάσει με το έγκλημά του να γράψει αυτό το ...μην το χαρακτηρίσω! ΑΠοκλείεται δηλαδή: 1. Να θεωρεί πως κάτι έχει να πει, και να μην κατλαβαίνει ότι είναι παντελώς ατάλαντος. 2. Να νιώθει όμορφα γράφοντας, παρόλο που είναι παντελώς ατάλαντος. 3. Και τα δύο παραπάνω μαζί. Με ποια λογική θα του μιλούσες έτσι λοιπόν; Για να προστατέψεις τους υπόλοιπους καυμένους και άμοιρους του αναγνωστικού κοινού που θα εκαναν το λάθος να το διαβάσουν; Θα έχαναν τον πολύτιμο χρόνο τους να διαβάσουν κάτι τόσο τραγικά κακό; Αν έφτανε στα ράφια κάτι τέτοιο, θα μπορούσες να ζητήσεις τον λόγο από τον εκδότη, αλλά από τον δημιουργό ποτέ, γιατί ίσα-ίσα, μετά θα είχε και την έγκριση του 'έγκριτου'! ΆΡα θα μεγάλωνε η άγνοιά του για την κατάντια του. Αν δεν έβγαινε στα ράφια κάτι τέτοιο, παρά μονο στις σελίδες ενός ΤΕΤΟΙΟΥ φόρουμ, τότε εγώ θα στην έπεφτα αγρίως, αν μιλούσες έτσι σε κάποιον που θα έβαζε αυτό το 'έκτρωμα' στον κατάλληλο τόπο. Γιατί το συγκεκριμένο φόρουμ δεν λέει ποθενά πως είναι μόνο για να βάζουν γραπτά τους φτασμένοι και Μεγάλοι δημιουργοί! Είναι ένας χώρος ανταλλαγής δημιουργιών και ΜΑΘΗΣΗΣ για κάποιους. Θα τα έσουρνες λοιπόν σε κάποιον επειδή θα είχσε το κουράγιο να ανε΄βασει ένα του γραπτό προς κρίσην, ελπίζοντας ότι θα γίνει καλύτερος και χωρίς να ξέρει πιθανά -επαναλαμβάνω- πόσο χάλιας είναι; Όχι δεν είναι κριτική, αυτό που προτείνεις. Θες να του δώσεις να καταλάβει ότι δεν το έχει; Πες του, χωρίς να θυμώνεις λες και το έγραψε για να εκνευρίσει ειδικά εσένα, πως προσωπικά δεν βλέπεις να έχει κάτι ιδιαίτερο η γραφή του και η ιστορία του. Ρώτα τον να μαθεις γιατί γράφει, αυτός πώς βλέπει τον εαυτό του...μίλα του αν σ'ενδιαφέρει, αλλά μην τον κατακεραυνώνεις. Αν μη τι άλλο, ειδικά μέσω ενός φόρουμ, δεν ξέρεις με ποιον μιλάς, και τι μπορεί να αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος, και η εμπειρία μου, μου λέει πως όταν κάποιος προσπαθεί να εκφραστεί με κάποιον τρόπο, κουβαλάει κάτι μέσα του, κάτι που μπορεί να είναι και ωρολογιακή βόμβα για τον ίδιο...μην παίζεις με ωρολογιακές βόμβες άλλων... αυτό λέω. Δεν έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε, παρά μόνο αν βλέπεις πως αυτός ο άλλος είναι απλά ένα χαϊβάνι που δεν τον ενδιαφέρει καν να ξέρει αν αξίζει, ή να βελτιωθεί, παρα -πράγματι- να σου επιβάλλει την 'τέχνη' του... ΕΚεί αλλάζει το πράγμα... Αν πρέπει σώνει και ντε να κατηγορηθεί κάποιος, είμαστε εμείς οι ίδιοι, που ανεχόμαστε να μην έχουμε παιδεία στον τόπο μας, και να βγαινουν παιδιά αγράμματα από τα σχολεία (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων), που δεν μάθαμε ποτέ στα παιδιά μας να διαβάζουν βιβλία, ακόμα και τα χείριστα, γιατί αν δεν μπορείς να αναγνωρίσεις το κακό, δεν μπορείς ν'αναγνωρίσεις και το καλό, που είπαμε στον έναν και τον άλλον "μην γράφεις, δεν είανι για σένα", λες και το συγγραφιλίκι είναι 'κλειστό' επάγγελμα, κι όχι δημιουργία. Μήπως να λέμε στα παιδιά και να μην γράφουν στίχους, επειδή δεν είναι Ποιητές; Να μην ζωγραφίζουν επειδή δεν είναι ζωγράφοι; ΑΦήστε τον κόσμο να γράψει βλακείες ρε σείς. Έλεος! Κι αν αυτή η βλακεία εκδοθεί, και κάνετε το μέγα 'σφάλμα' και το πάρετε, στείλτε το αντίγραφό σας πίσω στον εκδότη και πείτε του ότι μόλις το χρησιμοποιήσατε για κ....χαρτο! Πολύ σοβαρά τα έχουμε πάρει όλα...κι η δημιουργία είναι ανάλαφρη κι ελεύθερη, ακόμα κι όταν είναι σκληρή και δύσκολη. Μην πάμε να την κάνουμε 'μεγαλοστέλεχος' με κοστουμιές και κανόνες συμπεριφοράς. Δεν της πάει! Link to comment Share on other sites More sharing options...
Martin Ocelotl Posted October 12, 2009 Share Posted October 12, 2009 (edited) xm.. Ξέρεις συνήθως όταν γράφω κάτι δημόσια, (το ShoutBox ΕΞΑΙΡΕΙΤΑΙ) φροντίζω ώστε η κάθε λέξη που χρησιμοποιώ να είναι ακριβώς αυτή που θέλω για να επικοινωνήσω ένα συγκεκριμένο νόημα που θέλω. Δεν παρερμηνεύεται εύκολα παρεκτός αν το κάνει κανείς εσκεμμένα ή απλά με χρησιμοποιήσει ως βατήρα για το δικό του, προσωπικό άλμα Υπέρ της ιδίας λογικής του. Θεωρώ τα περισσότερα από τα επιχειρήματά σου, ειπωμένα εν βρασμώ κάποιας ιδιαίτερης ευαισθησίας σου. Τα δέχομαι ως τέτοια. Έστω και αν (φαντάζομαι ότι είναι σαφές), διαφωνώ μαζί σου. Edited October 12, 2009 by Martin Ocelotl Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest melissoula Posted October 12, 2009 Share Posted October 12, 2009 1.........Για να καταλάβω. Καταρχήν, προτείνεις να γίνουν όλοι οι συγγραφείς 'επαγγελματίες' με το να είναι 'εντάξει' απέναντι σε κάποιο συγκεκριμένο (και μάλλον προμελετημένο) αναγνωστικό κοινό; Πρέπει σώνει και ντε, η δημιουργία να εγκριθεί από ένα συγκεκριμένο κοινό; Αυτό φταίει, θεωρείς, για την κατάντια μας; 2.......ΑΛλά διακρίνω μια προσπάθεια (όχι μόνο από σένα), να αποδεχτούμε έναν συγκριμένο τρόπο δημιουργίας, να 'χτυπήσουμε' αυτούς που χέστηκαν για το όποιο κοινό, γιατί προέχει να εξυπηρετήσουν την ψυχούλα τους, και να τους κατηγορήσουμε κιόλας για τη κατάντια της ελληνικής λογοτεχνίας... Κάνεις πάρα πολλές ερωτήσεις και οι περισσότερες πιστεύω ότι εχουν τις απαντήσεις τους σε όσα έχω ήδη γράψει. Επειδή όμως διακρίνω μια παρεξήγηση θα κάνω πιο συγκεκριμένες απαντήσεις σ'αυτές τις δυο. 1.... Δεν προτείνω τίποτα. Μιλάμε για μεγάλους έλληνες συγγραφείς παγκοσμίως και τέτοιους θεωρώ εξ ορισμού τους αναγνωρισμένους παγκοσμίως. Δεν κρίνω την μεγαλοφυία που δεν την ξέρει κανείς γιατί ούτε εγώ την ξέρω. Λογικο δεν είναι, στο παρόν τόπικ τουλάχιστον να μιλαμε για τους επαγγελματίες έλληνες συγγραφείς και όχι τους χομπίστες; Δεν είπα τίποτα σωνει και ντε πώς πρέπει να είναι η δημιουργία. Ομως κρίνω το "μεγάλος" συγγραφέας παγκοσμίως με ένα αντικειμενικό κριτήριο. Τις παγκόσμιες πωλήσεις. 2.... Δεν υπάρχει καμία προσπάθεια γι'αυτό που λές τουλάχιστον όχι από μένα. Οσοι χέστηκαν για το όποιο κοινό όπως λές φυσικό ειναι να χέστηκαν επίσης και για το άν θα πουλήσουν όπως και γι'αυτό το τοπικ. Δεν τους αφορά θα έλεγα αφού είναι εντελώς έξω από την δραστηριότητα τους. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Martin Ocelotl Posted October 12, 2009 Share Posted October 12, 2009 (edited) Για να βοηθήσω τους οπαδούς της χρήσης των κομβίων reputation , θα κάνω ένα βήμα ακόμα. Κρίνω πάντα τη αξία των αντιπαραθέσεων μου, όχι με γνώμονα το πλήθος των υποστηρικτών μου αλλά των αντιπάλων μου. Όλα τα επιχειρήματα που βασίζονται σε διάφορες τακτικές αναγωγής τους σε κάτι άλλο, είναι αδύνατον να εκληφθούν ως προαγωγοί συζήτησης και λογικής. Δυστυχώς τέτοια χρησιμοποιούνται εδώ. Περισσότερο μοιάζει σαν το κυνήγι των μαγισσών από προσήλυτους μαχητικών αιρέσεων στις άνωθεν επιβεβλημένες ιδέες. Η συμμετοχή μου στο παρόν Τόπικ είναι λήξασα. Edited October 12, 2009 by Martin Ocelotl Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 12, 2009 Share Posted October 12, 2009 Eπιστρέφω στη συζήτηση για να επισημάνω ότι απλά κάνουμε κύκλους και καταλήγουμε να λέμε ίδια πράγματα με διαφορετικούς τρόπους. Προσωπικά, για να δώσω κάποιες εξηγήσεις, θα πω ότι τα όσα λέω απευθύνονται στους κυνηγούς των best sellers και όχι στους "αγνούς" "ερασιτέχνες" "δημιουργούς". Οι τελευταίοι ας γράψουν όπως θέλουν. Όσοι όμως θέλουν να γράψουν επαγγελματικά καλό θα ήταν να εξετάσουν τα κριτήρια ποιότητας της αγοράς και να προσπαθήσουν να τα ξεπεράσουν. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 13, 2009 Share Posted October 13, 2009 (edited) Το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν συμφωνούμε σε βασικές παραμέτρους της συγκεκριμένης συζήτησης. 1. Στο τι ειναι μεγάλος συγγραφέας: Για σένα είναι αυτός που κάνει πωλήσεις παγκοσμίως, για μένα όχι. Και δυστυχώς, η ιστορία έχει αποδείξει πως έχω δίκιο. Θα ήταν ωραίο να υπάρχει αναγνώριση ενός μεγάλου συγγραφέα μεταφρασμένη σε πωλήσεις, αλλά αυτό δεν είναι ο κανόνας. Είναι γνωστό πως πολλά μπεστ σέλλερ είναι μούφες από πλευράς ποιότητας του έργου (ό,τι κι αν σημαίνει ποιότητα, απ'όποια πλευρά κι αν την δούμε). 2. Στο τι είναι επαγγελματίας συγγραφέας: Εδώ απ'ό,τι κατάλαβα θεωρούμε επαγγελματία αυτόν που ζει μόνο από την συγγραφή, την στιγμή που αυτό επίσης δεν είνια ο κανόνας. Αλλά όπως σε πολλες δουλειές, κι εδώ υπάρχουν συγγραφείς που κάνουν κι άλλες δουλειές για να ζήσουν. Για μένα επαγγελματίας είναι αυτός που εκδίδει τουλάχιστον κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια. Όταν τώρα πας να παντρέψεις το μεγάλος με το επαγγελματίας, απλά ζητάς πάρα πολλά και ανέφικτα. Εδώ η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα. Πολλοί μεγάλοι συγγραφείς (ακόμα και με τα δικά σου δεδομένα) κάνουν κι άλλες δουλειές, κι είναι από μεταφραστές, μέχρι δάσκαλοι, καθηγητές, γραμματείς, δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι, κι ό,τι άλλο βάλει ο νους σου. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σ'αυτές τις βασικές παραμέτρους και θέλουμε να συζητήσουμε με τόσο περιορισμένα δεδομένα, ασφαλώς και δεν θα βρούμε κανέναν κοινό παρανομαστή στην κουβέντα μας. Γι'αυτό σταματάω εδώ, γιατί ει΄ναι ο λόγος πο κάνουμε κύκλους. Τα υπόλοιπα δεν τα σχολιάζω, εκτός από αυτό: Περισσότερο μοιάζει σαν το κυνήγι των μαγισσών από προσήλυτους μαχητικών αιρέσεων στις άνωθεν επιβεβλημένες ιδέες. Καλά το λέω, ότι το παίρνετε πολύ σοβαρά! Cool it! Όταν είσαι έτοιμος να κρίνεις, πρέπει να είσαι κι έτοιμος να κριθείς, στον οποιονδήποτε τομέα. Και κάτι για τον Νιχίλιο: Το θηρία παρακολουθεί (και τραβάει τα μαλλιά του ενίοτε) Edited October 13, 2009 by Blondbrained Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 13, 2009 Share Posted October 13, 2009 Link to comment Share on other sites More sharing options...
I robot Posted October 13, 2009 Share Posted October 13, 2009 Το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν συμφωνούμε σε βασικές παραμέτρους της συγκεκριμένης συζήτησης. 1. Στο τι ειναι μεγάλος συγγραφέας: Για σένα είναι αυτός που κάνει πωλήσεις παγκοσμίως, για μένα όχι. Και δυστυχώς, η ιστορία έχει αποδείξει πως έχω δίκιο. Θα ήταν ωραίο να υπάρχει αναγνώριση ενός μεγάλου συγγραφέα μεταφρασμένη σε πωλήσεις, αλλά αυτό δεν είναι ο κανόνας. Είναι γνωστό πως πολλά μπεστ σέλλερ είναι μούφες από πλευράς ποιότητας του έργου (ό,τι κι αν σημαίνει ποιότητα, απ'όποια πλευρά κι αν την δούμε). 2. Στο τι είναι επαγγελματίας συγγραφέας: Εδώ απ'ό,τι κατάλαβα θεωρούμε επαγγελματία αυτόν που ζει μόνο από την συγγραφή, την στιγμή που αυτό επίσης δεν είνια ο κανόνας. Αλλά όπως σε πολλες δουλειές, κι εδώ υπάρχουν συγγραφείς που κάνουν κι άλλες δουλειές για να ζήσουν. Για μένα επαγγελματίας είναι αυτός που εκδίδει τουλάχιστον κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια. Όταν τώρα πας να παντρέψεις το μεγάλος με το επαγγελματίας, απλά ζητάς πάρα πολλά και ανέφικτα. Εδώ η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα. Πολλοί μεγάλοι συγγραφείς (ακόμα και με τα δικά σου δεδομένα) κάνουν κι άλλες δουλειές, κι είναι από μεταφραστές, μέχρι δάσκαλοι, καθηγητές, γραμματείς, δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι, κι ό,τι άλλο βάλει ο νους σου. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σ'αυτές τις βασικές παραμέτρους και θέλουμε να συζητήσουμε με τόσο περιορισμένα δεδομένα, ασφαλώς και δεν θα βρούμε κανέναν κοινό παρανομαστή στην κουβέντα μας. Γι'αυτό σταματάω εδώ, γιατί ει΄ναι ο λόγος πο κάνουμε κύκλους. blondbrained δεν υπάρχει λόγος να ψάχνεις για βασικές παραμέτρους. Διάβασε ξανά το πρώτο ποστ, το ποστ που ξεκίνησε το θέμα. Μιλάμε για διεθνή μπεστ σελλερς και ανθρωπους που ζουν απο το γραψιμο. Απλά πραγματα. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 13, 2009 Share Posted October 13, 2009 Για να διευρυνθεί η αγορά της λογοτεχνίας του φανταστικού στην Ελλάδα, χρειάζεται καλά βιβλία. Αν τα έχει γράψει Ελληνας ή όχι, αυτή είναι άλλη ιστορία Δεν είμαι πάρα πολύ σίγουρη για αυτό. Η μοναδική ελληνίδα συγγραφέας που υποψιάζομαι πως ζει από τα βιβλία της (μιλώντας καθαρά για πωλήσεις) γράφει, κατά τη δική μου πάντα γνώμη, απλά εύπεπτα. Θα συμπλήρωνα "και πάρα πάρα πολύ βαρετά". Τώρα... μπορεί τα βιβλία της να είναι "καλά" κι απλά να μη μπορώ να το δω. Αλλά όπως και να έχει, όχι για το συγκεκριμένο σκοπό, δεν είμαι πάρα πολύ σίγουρη πως χρειάζονται αποκλειστικά καλά βιβλία για το άνοιγμα του χώρου. Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 13, 2009 Share Posted October 13, 2009 blondbrained δεν υπάρχει λόγος να ψάχνεις για βασικές παραμέτρους. Διάβασε ξανά το πρώτο ποστ, το ποστ που ξεκίνησε το θέμα. Μιλάμε για διεθνή μπεστ σελλερς και ανθρωπους που ζουν απο το γραψιμο. Απλά πραγματα. Παγκόσμιους μπεστσελλεράδες δεν είχαμε ποτέ, παρά μόνο τους δύο (και αν) ΑΦΟΥ πήραν το Νόμπελ (σίγουρα όχι πριν)... Μεταφρασμένους κι επιτυχημένους στο εξωτερικό και είχαμε και έχουμε (το έχω ξαναπεί αυτό), επομένως, πάλι δεν στέκει η ερώτηση. Τι συζητάμε λοιπόν; Κολλήσαμε στο μπεστ σέλλερ, λες κι αυτό είναι το μόνο κριτήριο ενός μεγάλου συγγραφέα κι ενός σπουδαίου έργου...έλεος ρε παιδιά! Εμμονή το λέω αυτό... Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts