Τι διαβάζετε;

[D'Ailleurs]

Σκοτεινός τόπος, Gillian Flynn

 

Νομίζω πως δεν θα σε απογοητεύσει. Και, ναι, είναι πολύ καλύτερο από τα Αιχμηρά αντικείμενα.

 

Λοιπόν δεν με απογοήτευσε αν και βρέθηκε πολύ κοντά στο τέλος. Πραγματικά με εκνεύρισε

 

 

ο τρόπος που βρήκε να βάλει στην υπόθεση τον πραγματικό δολοφόνο...μεσα σε 3 σελίδες τα είπε όλα.

 

Το πώς δε γίνεται η επαφή, το τηλεφώνημα από τον τύπο που της την έπεφτε και δεν θα είχε τίποτα να κερδίσει αν αυτή πέθαινε δεν πείθει με τίποτα. Επίσης η σύνδεση του τατουάζ του Μπεν με το γυναικείο όνομα (που δεν φαίνεται καθαρά), με τα ονόματα που λέει ο πρώην σατανιστής και το μοναδικό όνομα του καταλόγου που οδηγεί στην Ντιόντρα... ε, λύσσα το κανε. Μου φαίνεται ότι παρότι όλα κλείνουν στο τέλος χωρίς να αφήνουν κενά και απορίες, αυτό γίνεται βιαστικά (σε σχέση με το ρυθμό που είχε μέχρι τότε) και λίγο "τσάτρα-πάτρα" .

 

 

 

Συνεχίζω πάντως να το θεωρώ καλύτερο από τα Αιχμηρά αντικείμενα και σίγουρα θέλω να διαβάσω και άλλα από την συγκεκριμμένη.

 

 

τελείωσε το και θύμησε μου να σου πω γιατι είναι πολύ κατώτερο του πρώτου βιβλίου της. Εν το μεταξύ και τα δύο μου τα είχαν κανει δώρο. Το "Αιχμηρα αντικείμενα" πάντως φοριόταν πολύ για ενα διάστημα. Το δευτερο πέρασε μαλλον απαρατήρητο.

 

Στο θυμίζω

 

σε ασχημη στιγμή γιατι ετοιμαζομαι για γαμό (όχι δικο μου). Αλλα πολύ μετριο...

[melkiades]

Ξεκίνησα τον Μαύρο Πύργο και ελπίζω μέχρι τα Χριστούγεννα να την τελειώσω τη σειρά. Μεχρι τώρα μου φαίνεται παράξενο και το γράψιμο λίγο πομπώδες αλλά όπως λέει και ο ίδιος ο King στον πρόλογο απο το δεύτερο βιβλίο αρχίζεις να μπαίνεις στο νόημα.

 

Θα δούμε.

 

 

[Cassandra Gotha]

Να μια φράση που δείχνει το χιούμορ που έχει ο Ζελάζνυ-τουλάχιστον έτσι κατάλαβα εγώ.

Ο πρίγκηπας ένιωσε μυρωδιές και αρώματα να φτάνουν στα ρουθούνια του και άκουσε τις βλαστήμιες των ναυτών. Του άρεσαν και τα δύο· τα αρώματα γιατί πρόδιναν πλούτο και ευημερία, και οι βλαστήμιες γιατί είχαν να κάνουν με τα δυο άλλα ενδιαφέροντα του, την θεολογία και την ανατομία. Έτσι, κατάλαβα τι βρισιές χρησιμοποίησαν οι ναύτες

BladeRunner, αυτό το χιούμορ μ' αρέσει πολύ. Νομίζω πως θα τον κοιτάξω κάποτε τον κύριο.

[TheHunter-Writer]

Το Mokingjay, της Suzane Collins. Το καλύτερο- και τελευταίο- βιβλίο της τριλογογίας των Αγώνων Πείνας με διαφορά. Διάβασε και τα τρία βιβλία, θα σου αρέσουν!!!!!!!

 

 

[Nienor]

Το τραγούδι του Κυνηγού, του Tad Williams. Τα φάντασυ γατιά είναι απείρως καταπληκτικά

[Nihilio]

Τις τελευταίες μέρες διάβασα:

Victims του S. Hutson:

Απελπισία. Υπεύθυνος οπτικών εφέ για ταινίες τρόμου (εμπνευσμένος από τον Τ. Savini) τυφλώνεται και του μεταμοσχεύεται το μάτι ενός δολοφόνου, με αποτέλεσμα να βλέπει σε φωτογραφίες το αν κάποιοι θα δολοφονηθούν. Παράλληλα ένας κατά συρροή δολοφόνος τρομοκρατεί το Λονδίνο και αυτό τον αναγκάζει να ενώσει τις δυνάμεις του με έναν ντετέκτιβ της Σκότλαντ Γιαρντ και μια δημοσιογράφο.

Ενδιαφέρουσα ιδέα, στιβαρή γραφή, σεξ και βία τυπική της Βρετανικής σχολής, οπότε ένοχη απόλαυση;

Όχι. Απίστευτη αποτυχία. Οι χαρακτήρες αλλάζουν προσωπικότητα από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, η πλοκή δεν βγάζει νόημα και το φινάλε-έκπληξη είναι απλά... λάθος. Πλήρης αποτυχία.

 

Living Dead in Dallas της C. Harris:

Το True Blood συνεχίζει να με εκπλήσει, γιατί από μια σειρά συμπαθητικών βιβλίων έχει καταφέρει να βγει μια τόσο καλή σειρά. Όπως και στο πρώτο βιβλίο, η Σούκι καρδιοχτυπά για τον Μπιλ και προσπαθεί να λύσει δύο άσχετα μεταξύ τους μυστήρια, καθώς κινείται ανάμεσα σε μια σειρά από υπερφυσικούς θαυμαστές και σχεδόν ανύπαρκτο δευτερεύον καστ σε μια Hillbilly εκδοχή του Anita Blake Vampire Hunter.

Με έπεισε να μείνω μοναχά στη σειρά.

 

Τώρα διαβάζω ένα άλλο urban fantasy, το Kittie and the Midnight Hour της C. Vaugn, με μια λυκάνθρωπο που καταλήγει να παρουσιάζει μεταμεσονύκτιο ραδιοφονικό τοκ σόου για υπερφυσικά πλάσματα. Ως τώρα (70 σελίδες από τις 280 του) μοιάζει φρέσκο, διασκεδαστικό και ότι έχει μπόλικο ψωμί η κοσμοπλασία του.

Edited September 13, 2010 by Nihilio

[Tattoman]

Πήρα το "Ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας" του Edgar Alan Poe...θα δούμε στην πορεία....

[white_unicorn]

Living Dead in Dallas της C. Harris:

Το True Blood συνεχίζει να με εκπλήσει, γιατί από μια σειρά συμπαθητικών βιβλίων έχει καταφέρει να βγει μια τόσο καλή σειρά. Όπως και στο πρώτο βιβλίο, η Σούκι καρδιοχτυπά για τον Μπιλ και προσπαθεί να λύσει δύο άσχετα μεταξύ τους μυστήρια, καθώς κινείται ανάμεσα σε μια σειρά από υπερφυσικούς θαυμαστές και σχεδόν ανύπαρκτο δευτερεύον καστ σε μια Hillbilly εκδοχή του Anita Blake Vampire Hunter.

Με έπεισε να μείνω μοναχά στη σειρά.

 

Τώρα διαβάζω ένα άλλο urban fantasy, το Kittie and the Midnight Hour της C. Vaugn, με μια λυκάνθρωπο που καταλήγει να παρουσιάζει μεταμεσονύκτιο ραδιοφονικό τοκ σόου για υπερφυσικά πλάσματα. Ως τώρα (70 σελίδες από τις 280 του) μοιάζει φρέσκο, διασκεδαστικό και ότι έχει μπόλικο ψωμί η κοσμοπλασία του.

 

Όταν τέλειωσα το Living Dead in Dallas είπα να ξεκινήσω το 3ο βιβλίο της σειράς της Sookie.... και το έκανα. για 1 και μόνο σελίδα.... (ή μήπως μόνο για τις πρώτες 3 γραμμές? Μάλλον..... )

 

Από σχόλια άλλων αναγνωστών για τα επόμενα βιοβλία καθώς και από μια σύντομη ιστορία (νομίζω μετά το 9ο βιβλίο?) που βρήκα σε μια ανθολογία, η ετυμηγορία βγήκε, μετά την Anita Blake η Sookie Stackhouse έρχετε να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο μοιράζοντας τον εαυτό της σε Vampires, Shapeshiφters και Fey.

 

Την Kitty σκοπεύω να την διαβάσω κάποια στιγμή, σύντομα ελπίζω, και έχω ακούσει καλά σχόλια, τουλάχιστον για τα πρώτα βιβλία.

 

Για την ώρα κάνω μια επίσκεψη στον κόσμο της Dante Valentine από την Lilith StCrow, ο αντι-ήρωας της ιστορίας είναι that much of a Tall, Dark and Sexy με τα φτερά του να μεταμορφώνονται σε παλτό....

 

μετά από αυτό, λέω να ξαναπιάσω την Άλγεβρα μου γιατί η εισαγωγή στις φυσικές επισστήμες του ΕΑΠ... μόνο εισαγωγή δεν είναι.... (Συνημίτονο της γωνίας της δύναμης ε? προτιμώ την βιβλιοθήκη τρόμου εδώ μεσα.....)

 

Εδιτιον το τυπογραφικό

Edited September 14, 2010 by white_unicorn

[Darkchilde]

μετά από αυτό, λέω να ξαναπιάσω την Άλγεβρα μου γιατί η εισαγωγή στις φυσικές επισστήμες του ΕΑΠ... μόνο εισαγωγή δεν είναι.... (Συνημίτονο της γωνίας της δύναμης ε? προτιμώ την βιβλιοθήκη τρόμου εδώ μεσα.....)

 

Μια χαρά είναι η άλγεβρα, αν και μάλλον μιλάς για εφαρμοσμένα μαθηματικά, μιας και αναφέρεις δυνάμεις.

[KELAINO]

Ξεκίνησα το The shadow of the torturer του Gene Wolfe, που το βρήκα σήμερα σε ένα παλιατζήδικο. Είχε κι άλλα στην ίδια κούτα, κάτι Μούρκοκ, κάτι Λάιμπερ, κάτι Έντινγκς, και τα βούτηξα σούμπιτα. Μία κορώνα (περίπου δέκα λεπτά) το ένα!

[Sileon]

Καλή αρχή στον μαγευτικό κόσμο του κύριου Wolfe!

[wordsmith]

Ξεκίνησα το The shadow of the torturer του Gene Wolfe, που το βρήκα σήμερα σε ένα παλιατζήδικο. Είχε κι άλλα στην ίδια κούτα, κάτι Μούρκοκ, κάτι Λάιμπερ, κάτι Έντινγκς, και τα βούτηξα σούμπιτα. Μία κορώνα (περίπου δέκα λεπτά) το ένα!

 

Τόοοοσο φτηνά, ρε συ Γεωργία-Μπάμπη-Κελαινώ; Στα αγγλικά ή στα σουηδικά; Αν είναι στα αγγλικά, κλείνω πτήση και σού 'ρχομαι!

[white_unicorn]

Μία κορώνα (περίπου δέκα λεπτά) το ένα!

 

 

Σκανδιναβία? Ζηλεύω.... πολύ ζηλεύω όμως.... κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι πόσο καλά θα ήταν να είχαμε την δυνατοτητα να αλλάζουμε τοποθεσίες με μια σκέψη.... τελειώνεις την δουλειά και πας βόλτα...

 

Και βγήκα εντελώς Off topic

 

*Bad Unicorn!*

[Δημήτρης]

Στην ολιγοήμερη απόδραση από την Αθήνα, και μιας και ήμουν κοντά στη βιβλιοθήκη του αισθήματος, κατάφερα να διαβάσω τα παρακάτω:

 

- Το Μονοπάτι του Κθούλου, του August Derleth: Οι πέντε νουβέλες που έγραψε ο Ντέρλεθ, με κοινό παρανομαστή τον καθηγητή Σριούσμπερυ (που αποδίδεται ως Σριούσμπιουρυ) και τη μάχη του για την αποτροπή του ξυπνήματος του Κθούλου. Είχα διαβάσει τις πρώτες τρεις (εκείνη με τον Άντριου Φέλαν, με τον [άλλη μια απόδοση που πήγε στραβά, ως Κιν] και εκείνη με τον Κλέρμπορν Μπόιντ) στα βιβλιαράκια της Ωρόρα και τώρα που τις πήρα με τη σειρά, μαζεμένες ανακάλυψα ότι κάποια πράγματα, όπως είπε κάποτε φίλος συφφορουμίτης, πιθανόν ο Ντέρλεθ να τα είχε σε macro στο word και να τα πρόσθετε σε κάθε κείμενό του πρακτικώς αυτούσια. Πιθανότητα που αυξήθηκε στις υποψίες μου όταν διάβασα το...

- Η Μάσκα του Κθούλου, του August Derleth: γιατί το έκανα αυτό; Χμ. Μάλλον για ψυχαναγκαστικούς λόγους, αλλά το πιο πιθανό για λόγους συλλεκτικούς... Τα διηγήματα εδώ ακολουθούν ένα άααααλο κλασσικό κι αγαπημένο του Ντέρλεθ μοτίβο, εκείνο του αθώου ήρωα που κληρονομεί ένα παράξενο σπίτι, τον εχθρεύονται οι γείτονες, μαθαίνει γα τις παράξενες έρευνες του συγγενή του από τον οποίο το κληρονόμησε και Έιμπελ Κέινστο τέλος τον βρίσκουν εννιά φορές στις δέκα πάνω από έναν σκοτωμένο άνθρωπο, την ώρα που του μασουλίζει την καρωτίδα. Αχούμ-χουμ, συγγνώμη για το χασμουρητό, αλλά μετά την τρίτη επανάληψη γίνεται πολύ βαρεζζζζζζ...

 

Πραγματικά δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο με μία κριτική, με το συμπάθειο Naroualis Διάβασα πριν από λίγο καιρό (για έβδομη ή όγδοη φορά) και τις δύο συλλογές από τις εκδόσεις Terra Nova όπου υπάρχουν μαζί. Όχι απλά μου αρέσουν, αλλά όπως έχω πει και σε προηγούμενο post μου τοποθετώ το εν λόγω βιβλίο ανάμεσα στα 5 καλύτερα που έχω διαβάσει ποτέ μου. Αναφέρομαι στην πρώτη συλλογή βεβαίως- βεβαίως. Εντάξει, τι να πω; Ο Ντέρλεθ είναι απλά συγκλονιστικός. Ο τρόπος που αρχίζει το ένα διήγημα, μετά το τέλος του άλλου, απλώς έκανε το μυαλό μου θρύψαλα. Θέλετε ατμόσφαιρα; Πλοκή; Τον μέγα θεό Κθούλου; Όλα είναι εκεί, απ' όλα έχει ο μπαξές. Προσωπικά πιστεύω πως οι συγκεκριμένες ιστορίες είναι καλύτερες από αρκετές του Λάβκραφτ. Just my opininion. Θυμάμαι όταν τις διάβαζα στην Ωρόρα καμιά δεκαετία πριν, που περίμενα πως και πως να ολοκληρωθούν. Τελικά όμως προχώρησε μόνο μέχρι την τρίτη όπως λέει και η Naroualis. Ξεχωρίζω ως καλύτερη τον ''Παρητηρητή από τον Ουρανό''. Με αφορμή αυτήν, έχει γίνει στόχος μου να διαβάζω όποια ιστορία διαδραματίζεται στο Ίνσμουθ, που μπορώ να βρω. Αλλά και γενικά ότι κθουλοειδές πέφτει στα χέρια μου, το χτυπάω χωρίς δεύτερη σκέψη. Όσο για το copy- paste στο Word που ειπώθηκε πιο πάνω και το οποίο ισχύει, για μένα λειτούργησε σαν πλεονέκτημα. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να διαβάσω ένα βιβλίο 1500 σελίδων, χωρίς καθόλου ιστορίες, μονάχα με αυτά τα μακρυνάρια. Γενικά, για να μην μακρυγορώ άλλο θα πω ότι η Μυθολογία Κθούλου είναι ένας από τους αγαπημένους μου κόσμους. Η άλλη συλλογή, η ''Μάσκα του Κθούλου'' υστερεί σε σχέση με το Μονοπάτι. Αλλά αυτό πιστεύω γιατί αποτελείται από διηγήματα τα οποία είναι άνισα μεταξύ τους. Έχω διαβάσει και άλλα διηγήματα του Ντέρλεθ που μου άρεσαν πολύ, γιατί ήταν σε ξεχωριστά βιβλία το ένα από το άλλο. Αυτό νομίζω ότι εδώ θα παίξει το ρόλο του σ' όσους τα διάβάσουν και δεν τους αρέσουν. Θυμάμαι ότι το ίδιο μου είχε συμβεί και με τις ''Περιπέτειες του Νόρθγουεστ Σμιθ'' της Moore. Όμως enough said.

[KELAINO]

Ξεκίνησα το The shadow of the torturer του Gene Wolfe, που το βρήκα σήμερα σε ένα παλιατζήδικο. Είχε κι άλλα στην ίδια κούτα, κάτι Μούρκοκ, κάτι Λάιμπερ, κάτι Έντινγκς, και τα βούτηξα σούμπιτα. Μία κορώνα (περίπου δέκα λεπτά) το ένα!

 

Τόοοοσο φτηνά, ρε συ Γεωργία-Μπάμπη-Κελαινώ; Στα αγγλικά ή στα σουηδικά; Αν είναι στα αγγλικά, κλείνω πτήση και σού 'ρχομαι!

 

 

Στα Σουηδικά. Αλλά στο ίδιο μαγαζί έχω βρει κατά καιρούς διάφορα διαμάντια στην κούτα της μιας κορώνας. Μια φορά έφυγα με 16 πόκετ του Τζακ Βανς, στα αγγλικά, άπειρα της Άγκαθα Κρίστι, σχεδόν ολάκερη βιβλιογραφία της Δάφνης ΝτιΜοριέ και... ένα βιβλίο του 1775 (!!!).

[Tiessa]

Τελείωσα το Drowned World του J.G.Ballard. (Ήταν το επόμενο αδιάβαστο της λίστας με τα 100 must read science fiction novels ).

Tο προηγούμενο από την ίδια λίστα ήταν το Hothouse του Aldiss. Κατά ενδιαφέρουσα σύμπτωση και τα δυο βιβλία έκαναν την εμφάνισή τους το 1962, από Βρετανούς συγγραφείς και αναφέρονται σε ένα μέλλον όπου η ηλιακή ακτινοβολία έχει αυξηθεί, η ζούγκλα έχει κατακτήσει τον κόσμο και η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια φάση ανέλιξης (απο-εξέλιξης;). Εκείνη την εποχή δεν ήταν ακόμα γνωστο το φαινόμενο του θερμοκηπίου, ούτε είχαν αρχίσει να ανησυχούν σοβαρά για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος κι έτσι οι ακραίες καιρικές καταστάσεις αποδίδονταν μόνο στον ήλιο.

Και τα δυο βιβλία ήταν απαισιόδοξα, απλώς το Drowned World μού έπεσε λίγο πιο βαρύ επειδή εκτυλισσόταν στο κοντινό μέλλον ενώ το άλλο ήταν πιο απόμακρο και είχε περισσότερο φανταστική χροιά.

 

Τώρα διαβάζω το 5ο βιβλίο των Βαμπιρατών (Empire of Night). Για εφηβικό, μάλλον πολύ βαριά εξελίσσεται.

Edited September 15, 2010 by Tiessa

[Naroualis]

Δημήτρη, το ότι τα αγόρασα και τα διάβασα, ενώ ήδη είχα διαβάσει το 90% των ιστοριών που περιέχουν, δείχνει απλά και μόνο ότι είμαστε στην ίδια συνομοταξία εγώ κι εσύ Απλά δε μπορώ να αντισταθώ σε οτιδήποτε έχει μέσα τη συλλαβή κθου-, βρε παιδί μου... Από την άλλη, ο Ντέρλεθ μπορεί να έκανε τρομερά γνωστή την αγαπημένη μας μυθολογία, αλλά ωστόσο δεν παύει για μένα να είναι κάπως επαναλαμβανόμενος, τόσο στις εκφράσεις του όσο και στις πλοκές του. Σαφώς και πέρασα καλά διαβάζοντάς τα, αλλά δε θα επιδαψιλεύσω υψηλάς τιμάς λογοτέχνου () στον μίστερ Αύγουστο.

[melkiades]

Ξεκινάω το "Άσε το κακό να μπει", επιτέλους.

[KELAINO]

Καλή αρχή στον μαγευτικό κόσμο του κύριου Wolfe!

 

 

Ωω γιες! Ωω γιες! Τέ-ε-ε-εελειο!

 

Το άρχισα χθες και το τελείωσα σήμερα. Το ρούφηξα λέμε. Δεν ξεκολούσε από τα χέρια μου.

 

Είμαι ευτυχισμένη σαν πιτσιρίκι στο ζαχαροπλαστείο.

 

Αύριο βουρ στη βιβλιοθήκη να βρω και τα υπόλοιπα, ελπίζω να τα βρω στα αγγλικά!

 

 

 

 

[Δημήτρης]

Δημήτρη, το ότι τα αγόρασα και τα διάβασα, ενώ ήδη είχα διαβάσει το 90% των ιστοριών που περιέχουν, δείχνει απλά και μόνο ότι είμαστε στην ίδια συνομοταξία εγώ κι εσύ Απλά δε μπορώ να αντισταθώ σε οτιδήποτε έχει μέσα τη συλλαβή κθου-, βρε παιδί μου... Από την άλλη, ο Ντέρλεθ μπορεί να έκανε τρομερά γνωστή την αγαπημένη μας μυθολογία, αλλά ωστόσο δεν παύει για μένα να είναι κάπως επαναλαμβανόμενος, τόσο στις εκφράσεις του όσο και στις πλοκές του. Σαφώς και πέρασα καλά διαβάζοντάς τα, αλλά δε θα επιδαψιλεύσω υψηλάς τιμάς λογοτέχνου () στον μίστερ Αύγουστο.

 

Ναι, το σχόλιο σου στην αρχή είναι χαρακτηριστικό και τα λέει όλα. Μ' εκπλήσεις πολύ ευχάριστα Naroualis μιας και δεν γνώριζα πως είσαι κθουλικιά, εύγε . Παράλληλα μου δίνεις πολύ καλή πάσα να πω ότι τον περασμένο μήνα διάβασα το ''Χ. Φ. Λάβκραφτ: Ταξίδι στη Μοναξιά του Χρόνου'' του Παντελή Γιαννουλάκη. Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει κάποια πράγματα αναφορικά με την ζωή του Λάβκραφτ, τότε αυτό το βιβλίο πραγματικά είναι must-read. Μία λέξη μονάχα μου έρχεται στο μυαλό για να το περιγράψω: Συγκλονιστικό. Και γιατί είναι τέτοιο; Λοιπόν, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο Γιαννουλάκης αφού πρώτα αναλύσει για τα καλά ένα μεγάλο μέρος από το γενεαλογικό δέντρο του Λάβκραφτ, συνεχίζει με αναφορές στην παιδική του ηλικία. Πως π.χ. είχε τραυματιστεί στο δάχτυλο του χεριού του, σ' ένα από τα πολλά πειράματα χημείας που έκανε, ή πως τον κορόιδευαν οι συμμαθητές του στο σχολείο. Για να το αντιμετωπίσουν στη συνέχεια με τον μεγαλύτερο σεβασμό, όταν η φήμη του άρχισε να εξαπλώνεται. Γίνεται λόγος για τις σκέψεις του Λάβκραφτ περί αυτοκτονίας όταν ήταν μικρός, λόγω ανίας κυρίως. Όπως επίσης για το γεγονός ότι έκανε σκοποβολή στην εξοχή με τα μουσκέτα που είχε κληρονομήσει από τον παππού του. Αυτό το τελευταίο, πραγματικά δεν μπορώ να το φανταστώ με τίποτα. Μάλιστα είχε γίνει και πολύ καλός στο σημάδι προτού αυξηθεί η μυωπία του. Ο συγγραφέας συνεχίζει με την ενήλικη ζωή του Χου Φου, τον κύκλο των ανταποκριτών του, την αγάπη του για τις ρεματιές- αγροικίες- παλιά κτίρια κλπ, για τα όνειρα του και την αλληλογραφία του, για να καταλήξει με μερικές περιγραφές των τελευταίων ημερών της ζωής του. (Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο Λάβκραφτ είχε φρικτό θάνατο). Με πιάνει ίλιγγος στη σκέψη και μόνο του πόσα βιβλία πρέπει να διάβασε ο Γιαννουλάκης, και πόσο χρόνο από τη ζωή του αφιέρωσε για να τα μάθει όλα αυτά. Λόγω του ότι i) ο Λάβκραφτ είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, ii) λατρεύω τις βιογραφίες και iii) σ' αντίθεση με τα μυθιστορήματα, μπορώ να διαβάσω non fiction και στο πρωτότυπο, σκοπεύω να διαβάσω και εγώ κάποια σχετικά βιβλία για πληροφορίες από πρώτο χέρι. Κλέινω λέγοντας ότι το βιβλίο συχνά- πυκνά έβγαζε φοβερό γέλιο. Και το απίστευτο είναι ότι το έκανε αυτό, χωρίς καν να το επιδιώκει. Απλώς αυτά που έκανε ο Λάβκραφτ στη ζωή του, ήταν πολύ έξω από τη μέση ζωή ενός ανθρώπου του τότε, αλλά και του σήμερα. Είναι πραγματικά ένα σπουδαίο βιβλίο. Διαβάστε το και δεν θα χάσετε.

Edited September 15, 2010 by Δημήτρης

[Sileon]

Καλή αρχή στον μαγευτικό κόσμο του κύριου Wolfe!

 

 

Ωω γιες! Ωω γιες! Τέ-ε-ε-εελειο!

 

Το άρχισα χθες και το τελείωσα σήμερα. Το ρούφηξα λέμε. Δεν ξεκολούσε από τα χέρια μου.

 

Είμαι ευτυχισμένη σαν πιτσιρίκι στο ζαχαροπλαστείο.

 

Αύριο βουρ στη βιβλιοθήκη να βρω και τα υπόλοιπα, ελπίζω να τα βρω στα αγγλικά!

 

 

 

 

 

 

 

 

Παράγγειλέ τα, κλέφ' τα, διακτίνησέ τα στο δωμάτιό σου - κάνε, όμως, κάτι!

Α. Εννοείται, τώρα που ξεκίνησες τελειώνεις τη δουλειά. Όοοολον τον solar cycle. Η τετραλογία new sun είναι μόνο η αρχή.

Edited September 15, 2010 by Sileon

[Electroscribe]

Francois Thual

Η κληρονομιά του Βυζαντίου

Γεωπολιτική της Ορθοδοξίας

Πιασάρικο θέμα (πώς οι ορθόδοξοι λαοί, μαθημένοι σε πολυεθνικές αυτοκρατορίες και σε περιοχές μικτού πληθυσμού εφάρμοσαν έκοντες-άκοντες τη δυτική ιδέα του μονοεθνικού κράτους και φτάσαμε στο σύγχρονο μπάχαλο) και σχετικά ευκολοδιάβαστο, αλλά δεν προτείνεται για κάποιον που δεν έχει ήδη υπόβαθρο στο αντικείμενο, ειδικά εφόσον σε πολλά σημεία το βιβλίο υποστηρίζει πάγιες γαλλικές απόψεις που δεν έχουν μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα. (Τέλος πάντων, στο παζάρι το πήρα, μικρό είναι, δεν έκλαψα χρόνο ή χρήμα)

 

Algernon Blackwood

Οι ιτιές

Βιβλίο τόσο κλασικό στη λογοτεχνία Τρόμου, ώστε δε χρειάζονται συστάσεις. Πείτε με ιερόσυλο, αλλά κατέληξα οριστικά πως το στυλ του Blackwood δε συνάδει με τα αναγνωστικά μου γούστα (έχω διαβάσει επίσης το Wendigo και κάποια διηγήματα)

[Stanley]

Πήρα το "Ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας" του Edgar Alan Poe...θα δούμε στην πορεία....

 

Καλώς ήρθες σε έναν νέο κόσμο.Δεν ξέρω ποιες έχει μέσα η έκδοσή σου,αλλά σίγουρα θα μάθεις πολλά.Ο εν λόγω κυριούλης ήταν αυτός που 4+ χρόνια πριν με έκανε να θέλω να γράψω.Ετοιμάσου,βυθίσου και απόλαυσε!

[Eroviana]

Διαβάζω τη Φωλιά της Γάτας του Kurt Vonnegut. Αλλιώς το περίμενα αλλιώς μου βγήκε. Είναι η παρανοϊκή αναζήτηση ενός συγγραφές, που κάνει έρευνα για το βιβλίο του (και είναι μποκονονιστής). Θέλει να γράψει για τη μέρα που έριξαν τη βόμβα στη Χιροσίμα.

 

Παράλληλα ξεκίνησα το Εμπειρίες Μετάφρασης του Umberto Eco. Είναι απίστευτος στα δοκίμια!

[heiron]

Παράλληλα ξεκίνησα το Εμπειρίες Μετάφρασης του Umberto Eco. Είναι απίστευτος στα δοκίμια!

Γιατι μηπως και τα μυθιστορηματά του δεν ειναι κατα βαση δοκιμια;:tongue:

Εγω συνεχιζω το Υπεριων,ειμαι στη μεση.Πιο πολυ μου αρεσε η ιστορια του παπα μεχρι τωρα.

Διαβασα και λιγο μια συλλογη του Τζοσεφ Κονραντ αλλα λογικα θα την πιασω απο ΣΚ να τελειωσω πρωτα τον Υπεριωνα.