Τι διαβάζετε;

[Tattoman]

τελείωσα το "Παιδί 44"...πολύ καλό βιβλίο όπως μου είπατε και με πολύ ανατρεπτικό τέλος...τις τελευταίες 150 σελίδες τις διάβασα σε δύο ώρες.

[Eroviana]

Προσπαθώ απεγνωσμένα να τελειώσω το "Black Trillium"! Δεν τελειώνει το μπάσταρδο, βαριέμαι οικτρά και μου κατέστρεψε το ρυθμό αναγνωσιμότητας του Δεκεμβρίου. Τόσο κλισέ, τόσο προβλέψιμο, τέτοια απογοήτευση... Το πέταξα και κανά δυο φορές στην άλλη άκρη του δωματίου... το ξαναμάζεψα δυστυχώς.

 

Και κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον, διαβάζω ένα από τα μικρά βιβλιαράκι για τη Γλώσσα της Κριτικής από Ερμή, τον τόμο "Φαντασίωση και Φαντασία" του P.L. Brett. Μου αρέσει αυτή η σειρά (να μην ήταν και τόσο τσιμπιμένη η τιμή).

[Tiessa]

1. Προσπαθώ απεγνωσμένα να τελειώσω το "Black Trillium"! Δεν τελειώνει το μπάσταρδο, βαριέμαι οικτρά και μου κατέστρεψε το ρυθμό αναγνωσιμότητας του Δεκεμβρίου. Τόσο κλισέ, τόσο προβλέψιμο, τέτοια απογοήτευση...

2. Το πέταξα και κανά δυο φορές στην άλλη άκρη του δωματίου... το ξαναμάζεψα δυστυχώς.

 

 

1. Αααχχ! Σε καταλαβαίνω. Το είχα διαβάσει κι εγώ μετά μεγίστης υπομονής πριν από μερικά χρόνια και δε συνέχισα στα επόμενα. Υποψιάζομαι ότι σε μεγάλο βαθμό φταίει η συνεργασία. Τρεις συγγραφείς και καθεμιά ήθελε να πει τα δικά της και το βιβλίο φούσκωνε και φούσκωνε.

 

2. Να μαντέψω; Ανήκεις κι εσύ σ' αυτή τη δύστυχη κατηγορία αναγνωστών που αισθάνονται άσχημα όταν αφήνουν κάτι στη μέση και ζορίζονται να το τελειώσουν.

 

Εγώ πάλι είμαι μάλλον τυχερή αυτές τις μέρες. Διαβάζω το Θνητοί Θεοί του Richard Morgan και είμαι κατενθουσιασμένη.

Δεν είναι μόνο που μου αρέσει η ιδέα (Την ιδέα κάπου την έχω ξαναπετύχει). Είναι η γραφή τέλεια και η περιπέτεια με έχει συνεπάρει.

Edited January 4, 2011 by Tiessa

[Sileon]

Βάσω, αυτό το Θνητοί Θεοί που λες, είναι το broken angels; Δεν βρίσκω κανένα Mortal Gods στη βιβλιογραφία του, και φαντάστηκα πως αυτό μπορεί να είναι.

[heiron]

To Altered carbon εχει κυκλοφορησει στα Ελληνικα ως Θνητοι θεοι.

[dagoncult]

Λοιπόν, διάβασα το 'Οι γυναίκες με τα μαύρα' του Εντ Λη. Δεν είμαι 100% σίγουρος αν μου άρεσε ή όχι. Υποθέτω πως μάλλον μου άρεσε κι οπωσδήποτε το διάβασα πολύ γρήγορα. Υπάρχει συνεχής κίνηση και δράση, έχει πολύ έντονη γκροτεσκοσπλατεριά και ΕΦ τόνους. Ρυθμικό, ταχύ διήγημα, πασπαλισμένο με δόσεις χιούμορ. Ανατροπές κι εκπλήξεις ως το τέλος. Το αρνητικό, που με κάνει να μην είμαι 100% σίγουρος, είναι το ότι οι χαρακτήρες μού φάνηκαν κάπως χάρτινοι. Όλη αυτή η καταιγιστική δράση (αν και δίνει πολύ μεγάλη ταχύτητα) ωστόσο δεν άφηνε χώρο για πολλές-πολλές σκέψεις των πρωταγωνιστών ή τέλος πάντων κάτι πιο εσωτερικό για να τους νιώσω καλύτερα. Τέλος πάντων, ας μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας... Συνολικά πάντως, θα έλεγα ότι ήταν αρκετά οκ ανάγνωσμα για τον οπαδό του τρόμου και με μια αποζημιωτική φρεσκάδα, παρά το ότι έχει καμιά 20ετία στην πλάτη.

Μια ερώτηση προς όσους το διάβασαν (αν έχουν κάποια γνώμη): Μπας κι εντοπίσατε κι εσείς ψιλοαρκετούτσικα σημεία στα οποία σας φάνηκε πως ακούγατε τον αφηγητή;

[KELAINO]

Σκοπεύω εδώ και καιρό να ξαναδιαβάσω την Πείνα, του Χάμσουν. Ήταν ένας απο τους σημαντικότερους ψυχολογικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα

 

Α πα πα πα... με είχε σπάσει τα νεύρα. Το διάβασα τρίζοντας τα δόντια κι όταν επιτέλους τελείωσε, το πέταξα μακρυά με βδελυγμία. Ο πιο αχώνευτος, ηλίθιος, τι άλλο να πω δεν ξέρω, ήρωας βιβλίου. Μπλιαχμπλιαχμπλιαχμπλιαχ

[Tiessa]

Βάσω, αυτό το Θνητοί Θεοί που λες, είναι το broken angels; Δεν βρίσκω κανένα Mortal Gods στη βιβλιογραφία του, και φαντάστηκα πως αυτό μπορεί να είναι.

 

Είναι αυτό που λέει ο heiron.

 

To Altered carbon εχει κυκλοφορησει στα Ελληνικα ως Θνητοι θεοι.

 

Αν το διαβάσεις θα δεις ότι παρόλο που ο τίτλος δε μοιάζει -φυσικά- με τον αγγλικό, κολλάει καλά στο θέμα.

Μέσα εμφανίζεται σε αρκετά σημεία και ο όρος τροποποιημένος άνθρακας.

[Solonor]

Να και μια καλή πρόταση του Μμαν ;)

Φοβερό βιβλίο, όντως!

[Sileon]

Ευχαριστώ, Βάσω και Heiron. Ήδη μπήκαν στη wish list.

[D'Ailleurs]

ξεκίνησα σιγα, σιγά το "From Russia with love" του Ian Fleming.

[Eroviana]

1. Προσπαθώ απεγνωσμένα να τελειώσω το "Black Trillium"! Δεν τελειώνει το μπάσταρδο, βαριέμαι οικτρά και μου κατέστρεψε το ρυθμό αναγνωσιμότητας του Δεκεμβρίου. Τόσο κλισέ, τόσο προβλέψιμο, τέτοια απογοήτευση...

2. Το πέταξα και κανά δυο φορές στην άλλη άκρη του δωματίου... το ξαναμάζεψα δυστυχώς.

 

 

1. Αααχχ! Σε καταλαβαίνω. Το είχα διαβάσει κι εγώ μετά μεγίστης υπομονής πριν από μερικά χρόνια και δε συνέχισα στα επόμενα. Υποψιάζομαι ότι σε μεγάλο βαθμό φταίει η συνεργασία. Τρεις συγγραφείς και καθεμιά ήθελε να πει τα δικά της και το βιβλίο φούσκωνε και φούσκωνε.

 

2. Να μαντέψω; Ανήκεις κι εσύ σ' αυτή τη δύστυχη κατηγορία αναγνωστών που αισθάνονται άσχημα όταν αφήνουν κάτι στη μέση και ζορίζονται να το τελειώσουν.

 

Εγώ πάλι είμαι μάλλον τυχερή αυτές τις μέρες. Διαβάζω το Θνητοί Θεοί του Richard Morgan και είμαι κατενθουσιασμένη.

Δεν είναι μόνο που μου αρέσει η ιδέα (Την ιδέα κάπου την έχω ξαναπετύχει). Είναι η γραφή τέλεια και η περιπέτεια με έχει συνεπάρει.

 

Α, όχι, δεν ανήκω σ' αυτή την κατηγορία. Έχω παρατήσει πάρα πολλά, δεν έχω ενδοιασμούς σε τέτοια θέματα. Απλώς αυτό θέλω να το τελειώσω, ας όψεται η έρευνά μου. Ακόμα παλεύω...

[BladeRunner]

Μετά το καταπληκτικό Βάινλαντ, του Τόμας Πίντσον, δυσκολεύτηκα πολύ να βρω ποιό βιβλίο θα ήταν το επόμενο προς ανάγνωση, αλλά τελικά επέλεξα το Προτελευταία αλήθεια, του Φίλιπ Ντικ, διότι ήθελα ένα βιβλίο καλογραμμένο, με συνωμοσίες και μυστήριο, αλλά όχι πολύ δύσκολο και όχι μεγάλο σε μέγεθος. Και ήθελα να είναι επιστημονική φαντασία, γιατί έχω πολύ καιρό να διαβάσω και νομίζω ότι την έχω παραμελήσει.

[Naroualis]

Χτες βράδυ τελείωσα τον Τύμβο, του Χ.Φ. Λάβκραφτ, από τις εκδόσεις Αίολος. Αν εξαιρέσεις ένα δυο προβλήματα στη μετάφραση (ευτυχώς όχι περισσότερα) ήταν ένα ξεκούραστο και ξέγνοιαστο κλασσικό ανάγνωσμα. Έχω πιάσει τώρα Χαρίτο και Σχέδιο Φράκταλ as part of my New Yar resolution να διαβάζω περισσότερη εφ και περισσότερο κλασσική λογοτεχνία. Μετά το Xαρίτο θα πιάσω μάλλον το "Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου", του Σκαμπαρδώνη.

[Nihilio]

Τελείωσα τη δεύτερη πενταλογία του Άμπερ στις γιορτές (ενδιαφέρουσα, αλλά πολύ κατώτερη της πρώτης) και το Τραύμα του Μάστερτον (παρουσιάζει με ενδιαφέροντα τρόπο το κλασικό του μοτίβο και είναι αρκετά μικρό για να μην προλαβαίνει να κάνει κοιλιά, το τέλος όμως είναι... ας πούμε από αυτά που δε μου αρέσουν).

 

Διάβασα επίσης το Night Watch του Pratchett (εξαιρετικό και λάτρεψα τον Sam Vimes σε σόλο ερμηνεία - κάτι που δεν είχα δει στα 3 πρώτα watch books)

 

Τώρα έχω πιάσει το Ρέκβιεμ του Graham Joyce, 80 σελίδες μόνο και έχω αρχίσει να απορρώ αν θα βγει μεταφυσική ιστορία φαντασμάτων, κωδικονταβιντσικό θρίλερ με φόντο τα Ιεροσόλυμα και τα απαγορευμένα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας ή και τα δύο μαζί... Οψώμεθα.

[Naroualis]

Μιχάλη, το Ρέκβιεμ είναι ένας από τους λόγους που αποφεύγω τον συγκεκριμένο συγγραφέα. Όπως λες, 80 σελίδες και όταν τελείωσα τα σαγόνια μου είχαν πιαστεί από το χασμουρητό.

[Nihilio]

Μιχάλη, το Ρέκβιεμ είναι ένας από τους λόγους που αποφεύγω τον συγκεκριμένο συγγραφέα. Όπως λες, 80 σελίδες και όταν τελείωσα τα σαγόνια μου είχαν πιαστεί από το χασμουρητό.

Κακώς. Η Νεράιδα των Δοντιών είναι αριστούργημα και το Σκοτείνο Ημερολόγιο αρκετά καλό βιβλίο. Μέχρι τώρα το Ρέκβιεμ φαίνεται αρκετά πιο αδύναμο.

[Adicto]

Σκοπεύω εδώ και καιρό να ξαναδιαβάσω την Πείνα, του Χάμσουν. Ήταν ένας απο τους σημαντικότερους ψυχολογικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα

 

Α πα πα πα... με είχε σπάσει τα νεύρα. Το διάβασα τρίζοντας τα δόντια κι όταν επιτέλους τελείωσε, το πέταξα μακρυά με βδελυγμία. Ο πιο αχώνευτος, ηλίθιος, τι άλλο να πω δεν ξέρω, ήρωας βιβλίου. Μπλιαχμπλιαχμπλιαχμπλιαχ

 

 

Aπό Χάμσουν έχω διαβάσει το "Παν" και ήταν αρκετά καλό.

Εγώ παλεύω ακόμη να τελειώσω το Ντρουντ του Σιμμονς. Θα το είχα πετάξει αλλά έχω φάει 700 σελίδες ήδη, οπότε αμαρτία να μην το τελειώσω. Κουραστικότατο βιβλίο, το διαβάζω καθαρά ψυχαναγκαστικά...

Σειρά έχει το Υποβρύχιο, του Ντανθορν.

 

 

[Mort13]

Prince of Thieves: A Novel, του Chuck Hogan

 

Ένα crime novel που διαδραματίζεται στο 1996 και παρουσιάζει τις περιπέτειες 4 Βοστονέζων ληστών τραπεζών και του πράκτορα του FBI που είναι αποφασισμένος να τους συλλάβει. Στην πιο πρόσφατη δουλειά τους παίρνουν ως όμηρο την διευθύντρια της τράπεζας που λήστεψαν και ο αρχηγός της συμμορίας την ερωτεύεται, περιπλέκοντας έτσι την κατάσταση. Αν και το βιβλίο στηρίζεται στο κλασικό μοτίβο του κακοποιού που θέλει να ξεφύγει από την εγκληματική ζωή αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια "τελευταία καλή μπάζα" κι έτσι ξέρεις περίπου που θα πάει το πράγμα αν έχεις διαβάσει/δει αρκετά αστυνομικά βιβλία/φιλμ, σε κρατά σε εγρήγορση με το όμορφο γράψιμό του και τους πολύ ανθρώπινους και ρεαλιστικούς χαρακτήρες του. Οι κακοποιοί δεν είναι εξευγενισμένοι αλλά ούτε και τέρατα, ο πράκτορας αντίστοιχα δεν είναι ηρωικός αλλά ούτε κι αντιπαθητικός, είναι όλοι τους ανθρώπινα όντα, με τις σωστές ή (κυρίως) λάθος επιλογές στη ζωή τους κι έτσι μέχρι το τέλος του βιβλίου δεν ξέρεις αν θες να ξεφύγουν οι ληστές ή να τους πιάσει ο πράκτορας. Γυρίστηκε πρόσφατα και σε ταινία από τον Ben Affleck με τίτλο "The Town", ενώ ο Hogan αυτή τη περίοδο γράφει μια τριλογία με βρικόλακες μαζί με τον Guillermo del Toro.

[KELAINO]

Ξεκίνησα το The Song Of the Gladiator του Paul Doherty. Είναι το δεύτερο αυτουνού που διαβάζω: ιστορικά χουντάνιτ αλλά με παλατινή ίντριγγα μέσα κιόλας. Χώρος Ρώμη, χρόνος επί Κωνσταντίνου και Ελένης, 313 μΧ. Παίζει και ο κλήρος της νεοϊδρυθείσης εκκλησίας σε κόντρες με τους αιρετικούς και τους άλλους ιερείς. Και καμιά εγκυκλοπαιδική γνώση έτσι να περιφέρεται.

Καλά είναι, αλλά στα ρωμαϊκά μυστήρια εξακολουθώ να προτιμάω Lindsey Davis. Έχει περισσότερη πλάκα.

[BladeRunner]

Άρχισα το Μητέρα Νύχτα, του Κερτ Βόνεγκατ.

[TheHunter-Writer]

Επιτέλους τέλειωσαν τα διαγωνίσματα στο φροντιστήριο και έδωσα στον εαυτό μου μια μέρα άδεια για να ασχοληθεί με το δεύτερο αγαπημένο του χόμπι: το διάβασμα. Συγκεκριμένα έπεσε στα χέρια μου το Ινκάρσερον της Catherine Fisher. Πραγματικά πολύ καλό.

[Naroualis]

Η Φίσερ έχει φοβερή πένα και η ατμόσφαιρα στα βιβλία της είναι τρομερά λεπτομερής. Καλή επιλογή, Χάντερ. Tο έχω βάλει κι εγώ στο μάτι αυτό.

[Sileon]

Το λοιπόν, ο τελευταίος απολογισμός για το 2010. Έχοντας υιοθετήσει την κακιά συνήθεια να αργοπορώ την ενημέρωση λόγω βαρεμάρας, θα απλώσω ένα σεντόνι. Όσο πιο συνοπτικά μπορώ:

 

Ένας Μurakami με τίτλο After the Quake. Συλλογή διηγημάτων με έναν χαλαρό θεματικό άξονα. Η επίπτωση ενός μεγάλου σεισμού στις ζωές ανθρώπων. Φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες, πολλές φορές ακόμα και ο απόηχος του σεισμού μακρινός. Ιστορίες γλυκόπικρες με ταξιδιώτες, μετανοούντες και καρδιοχτυπημένους. Απ'όλα έχει ο μπαξές του Ιάπωνα. Διαβάζεται εύκολα και είναι απο 'κεινα τα βιβλία που κυλάν νεράκι για όσους έχουν έρθει σε επαφή με το έργο ενός συγγραφέα. Μια χαρα.

Στα καπάκια άλλος ένας Μουρακάμι. The Wind-up bird chronicle. Αυτή τη φορά υπό τις πιέσεις του adicto, ο οποίος με είπε, "κλείσε ή ξεπέτα ό,τι διαβάζεις και πιάσε το". Τελικά, δεν είχε άδικο. Αυτό το τεράστιο βιβλίο, ίσως αυτό που τον έκανε διάσημο (μετά ακολούθησε το Νορβηγικό Δάσος) είναι ένα κομψοτέχνημα χτισμένο πάνω σε όλες τις παραδοξότητες του χαρισματικού συγγραφέα. Ήρεμοι ρυθμοί με ξεσπάσματα συναισθηματικής φόρτισης, παράξενοι χαρακτήρες που διασταυρώνονται με την πορεία του, ακόμα πιο παράξενου αλλά πάντα κουλ, πρωταγωνιστή στην αναζήτηση της αγαπημένης του, και αριστοτεχνική και κλιμακούμενη εισβολή της φαντασίας. Οπωσδήποτε ό,τι πρέπει για να ξεκινήσει κάποιος τον Ιάπωνα.

Επειδή, λοιπόν, τον είχα πάρει φορά, και επειδή η αδερφή μου έχει τα πάντα απο δαύτονα, τσίμπησα άλλο ένα, εις αναμονήν της παραγγελίας μου που βρισκόταν στον δρόμο. Ένα διήγημα μικρό και περιεκτικό. After dark, λοιπόν, όπου μια απλή ιστορία γίνεται η αφορμή ο συγγραφέας να αναπλάσει τον κόσμο της νύχτας. Μέσα από τα μάτια των νυχτόβιων, των εγκαταλειμένων, των πονεμένων, των ξέμπαρκων . Παράξενοι χαρακτήρες, άλλοι περιθωριακοί άλλοι καθώς πρέπει πλάσματα της ημέρας - όταν πέσει το φως διαπιστώνουν πως μοιράζονται κοινά. Και μέσα σε όλα και μια μικρή ιστορία αγάπης. Εννοείται, όπως πάντα, μετ'εμποδίων, όπως γουστάρει να βασανίζει χαρακτήρες και αναγνώστες ο Μουρακάμι. Πολύ όμορφο.

Επιστροφή στην Ευρώπη, σε τόπο και χρόνο όπου μια μεγάλη σφαγή έλαβε τόπο. Στο boy in striped pajamas ο Boyne διηγείται μια πτυχή του ολοκαυτώματος σαν παραμύθι. Ένα σκληρό παραμύθι, διδαχτικό. Μια ιστορία ιδωμένη μέσα από τα μάτια ενός μικρού Γερμανόπουλου. Καλό. Αν και έχουμε φάει με το κουταλάκι αυτό το στορύ, όταν ειπώνεται έξυπνα, πάντα έχει κάτι να πει. Α. Εννοείται συγκινητικό. Και, μάλλον σκληρό.

Το πολύ βάρος το συναισθηματικό δεν το άντεξα. Από τη μια ο μουρακάμι με τα σουρεάλ του από την άλλη ο παιδικός κλαυθμός του boyne. Θάλαμος αποσυμπίεσης με το καινούριο μυθιστόρημα του Μάρκαρη, Ληξιπρόθεσμα Δάνεια. Ευκολοδιάβαστο. Όχι καμια φοβερή και τρομερή υπόθεση. Αλλά τον διαβάζεις για τη γλώσσα, τους χαρακτήρες, τη γραφικότητα. Α, είναι και πρώτο κομμάτι της τριλογίας της κρίσης. Ο σχολιασμός και η γκρίνια περί κρίσης, μακριά από εκατέρωθεν εξωραϊσμούς, λειτουργεί αγχολυτικά.

Στα καπάκια ένα αστυνομικό από τον μετρ του ματσό, αντρίκιου ύφους, Ρέιμοντ Τσάντλερ. Τον κλασικό Μεγάλο Ύπνο. Σκληρό νουάρ, ατάκες που τσακίζουν κόκκαλα και χαρακτήρες σα να βγήκαν από το sin City. Πολύ καλό!

Στη συνέχεια δύο βιβλία που πάνε πακέτο λόγω κοινής ιδιότητας. Ποιάς; Είναι τα δύο πρώτα βιβλία, φρέσκα-φρέσκα, από τον εκδοτικό του Γιάννη Πλιώτα. Της δικής μας Αραχνίδας! Με το όνομα Βορειο Δυτικές εκδόσεις, κάνει ένα πολύ καλό ξεκίνημα, μπορώ να πω. Τα εν λόγω βιβλία είναι νεανικά, μάλλον απευθύνονται κυρίως σε φοιτητικό κοινό. Το πρώτο, της Αγγελικής Σχοινάς, έχει τίτλο Καλημέρα και Αντίο και εκπλήσει με το ταλέντο της. Ως επί το πλείστον γυναικείο, ίσως πάσχει από υπερβολική εστίαση σε σκέψεις της συγγραφέως, που μπαίνουν ως λόγια στο στόμα πάμπολλων χαρακτήρων. Έτσι χάνεται κάπως η σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Όμως γράφει με τέτοιο κέφι και συγκράτηση, δομεί με τέτοιο τρόπο το κείμενό της και εναλλάσει τα τεκταινόμενα τόσο έξυπνα, ενώ παράλληλα κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο, που της βγάζω το καπέλο και ήδη περιμένω την επόμενή της κίνηση. Το δεύτερο είναι το 1000000 στιγμές του Μιχάλη Φουντουκλή. Πολύ όμορφη και στρωτή γλώσσα, έχω να δηλώσω. Έξυπνο χιούμορ, που δίχως να προσβάλλει γίνεται καυστικό, ατάκες, αστεία, ανέκδοτα, περιστατικά - όλα εργαλεία και τεχνάσματα με τα οποία μας μεταφέρει ο συγγραφέας σε μια παρέα φοιτητών. Ρομαντικός και ρεαλιστής ταυτόχρονα. Ένα μεγάλο μπράβο απο μένα στον Μιχάλη. Κλείνοντας, να πω κι απο εδώ ένα μπράβο στον Γιάννη για την άρτια δουλειά που έκανε με αληθινό μεράκι, δίνοντας πνοή στο όραμά του και δίνοντας στο κοινό δύο πάρα μα πάρα πολύ προσεγμένα βιβλία από το εξώφυλλο μέχρι το περιεχόμενα. Καλή επιτυχία και χρυσά ράφια σε συγγραφείς και εκδότη!

Το επόμενο βιβλίο είναι μια πρόταση της αδερφής μου. Παλαβιάρικο, απο αυτά που της αρέσουν. Bad monkeys, του Matt Ruff. Όπου η ομώνυμη ομάδα, λέει η κρατούμενη από υψηλά κλιμάκια της ασφάλεις των ΗΠΑ, είναι αυτή που την οδήγησε στη δολοφονία ενός φαινομενικά αθώου. Μια ομάδα στην οποία ανήκει και που καθαρίζει κακούς. Σατανικούς ανθρώπους που πρέπει η ανθρωπότητα να τους ξεφορτωθεί. Το τι γίνεται δεν μπορώ να περιγράψω. Ένα διασκεδαστικό δημιούργημα, με κοφτερό στακάτο ρυθμό, σαν ένα μπαστάρδεμα του Kick-ass με το the usual suspects. Εγκεφαλικά διεγερτικό, αστείο, εικονοκλαστικό και βίαιο. Σαν βιντεο γκειμ εμποτισμένο τεστοστερόνη.

Η χρονιά έκλεισε με μια νουβέλα του Jean Echenoz αναφορικά με τη ζωή του Τσέχου δρομέα-φαινόμενο, Εμίλ Ζάτοπεκ. Στον Δρόμο Αντοχής, ο πρωταγωνιστής καταρρίπτει το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ, καί ο αναγνώστης καταπίνει χιλιόμετρα και δεκαετίες, σε στιγμές ορόσημα της παγκόσμιας ιστορίας του 20ού αιώνα. Ναζισμός, Ανατολικό μπλοκ, αποκλεισμός, αγεφύρωτα χάσματα. Όλα αυτά με κέφι. Σα να διαβάζεις παραμύθι.

 

Ουφ.. Αυτά! Και ευτυχισμένο το 2011!

Edited January 10, 2011 by Sileon

[BladeRunner]

Άρχισα το Ο Φύλακας στη Σίκαλη, του Σάλιντζερ.