Τι διαβάζετε;

[Eroviana]

Στο τριημεράκι μου τέλειωσα το To Write Like a Woman και το Female Man της Joanna Russ. Το πρώτο ήταν μια συλλογή κειμένων (που είχαν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά από το 75 και μετά) για το φεμινισμό και την επιστημονική φαντασία. Ήταν απλά υπέροχο. Τα λέει πολύ χύμα η τύπισα και μ' αρέσει. Το δεύτερο ήταν μια νουβέλα για μια μελλοντική ουτοπία και παράλληλα σύμπαντα. Δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε (δεν θα το πω). Ήταν υπερβολικά διδακτικό για τα γούστα μου, είχε ελάχιστη συνοχή κι αν δεν ήταν τόσο μικρό θα το είχα παρατήσει σίγουρα. Κι εκεί που εξηγούσα στη φίλη μου γιατί δε μου αρέσει καθόλου και ψιλοέβριζα κιόλας, να 'σου ξεπετάγεται ένα κεφάλαιο με απίστευτη αυτοκριτική (για το βιβλίο και την ίδια τη συγγραφέα) που με εξέπληξε ευχάριστα. Γι' αυτό και άλλαξα ελαφρώς γνώμη - δε ματανιώνω που το διάβασα δηλαδή.

 

Ξεκίνησα το Gender Trouble της Judith Butler. Παλούκι το βιβλίο! Αλλά θα καταλάβω, πού θα μου πάει...

[melkiades]

Στο τριημεράκι μου τέλειωσα το To Write Like a Woman και το Female Man της Joanna Russ. Το πρώτο ήταν μια συλλογή κειμένων (που είχαν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά από το 75 και μετά) για το φεμινισμό και την επιστημονική φαντασία. Ήταν απλά υπέροχο. Τα λέει πολύ χύμα η τύπισα και μ' αρέσει. Το δεύτερο ήταν μια νουβέλα για μια μελλοντική ουτοπία και παράλληλα σύμπαντα. Δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε (δεν θα το πω). Ήταν υπερβολικά διδακτικό για τα γούστα μου, είχε ελάχιστη συνοχή κι αν δεν ήταν τόσο μικρό θα το είχα παρατήσει σίγουρα. Κι εκεί που εξηγούσα στη φίλη μου γιατί δε μου αρέσει καθόλου και ψιλοέβριζα κιόλας, να 'σου ξεπετάγεται ένα κεφάλαιο με απίστευτη αυτοκριτική (για το βιβλίο και την ίδια τη συγγραφέα) που με εξέπληξε ευχάριστα. Γι' αυτό και άλλαξα ελαφρώς γνώμη - δε ματανιώνω που το διάβασα δηλαδή.

 

Ξεκίνησα το Gender Trouble της Judith Butler. Παλούκι το βιβλίο! Αλλά θα καταλάβω, πού θα μου πάει...

 

Πολύ βιαζόμαστε τώρα τελευταία αλλά πού θα πάει θα ξεκινήσουν οι 7ήμερες διακοπές μου και αν στο μεταξύ είσαι λίγο ψύχραιμη μπορεί και να σε φτάσω γιατί έχεις αρχίσει και ξεφεύγεις στο σκορ.

[Eroviana]

Στο τριημεράκι μου τέλειωσα το To Write Like a Woman και το Female Man της Joanna Russ. Το πρώτο ήταν μια συλλογή κειμένων (που είχαν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά από το 75 και μετά) για το φεμινισμό και την επιστημονική φαντασία. Ήταν απλά υπέροχο. Τα λέει πολύ χύμα η τύπισα και μ' αρέσει. Το δεύτερο ήταν μια νουβέλα για μια μελλοντική ουτοπία και παράλληλα σύμπαντα. Δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε (δεν θα το πω). Ήταν υπερβολικά διδακτικό για τα γούστα μου, είχε ελάχιστη συνοχή κι αν δεν ήταν τόσο μικρό θα το είχα παρατήσει σίγουρα. Κι εκεί που εξηγούσα στη φίλη μου γιατί δε μου αρέσει καθόλου και ψιλοέβριζα κιόλας, να 'σου ξεπετάγεται ένα κεφάλαιο με απίστευτη αυτοκριτική (για το βιβλίο και την ίδια τη συγγραφέα) που με εξέπληξε ευχάριστα. Γι' αυτό και άλλαξα ελαφρώς γνώμη - δε ματανιώνω που το διάβασα δηλαδή.

 

Ξεκίνησα το Gender Trouble της Judith Butler. Παλούκι το βιβλίο! Αλλά θα καταλάβω, πού θα μου πάει...

 

Πολύ βιαζόμαστε τώρα τελευταία αλλά πού θα πάει θα ξεκινήσουν οι 7ήμερες διακοπές μου και αν στο μεταξύ είσαι λίγο ψύχραιμη μπορεί και να σε φτάσω γιατί έχεις αρχίσει και ξεφεύγεις στο σκορ.

 

Ε, άμα συνεχίσεις με τα μικράκια σου κάτι μπορεί να κάνεις . Σε 20 μέρες φεύγω για διακοπές, προλβαίνεις; Χιχι!

[Guest CyDoN]

Starship Troopers του Robert A. Heinlein, καλό αλλά πολύ αμερικανία-στρατογκαβλίαση, δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς.

[Nihilio]

Starship Troopers του Robert A. Heinlein, καλό αλλά πολύ αμερικανία-στρατογκαβλίαση, δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς.

Αυτό είναι που το κάνει τόσο καλό βιβλίο κατά τη γνώμη μου, ότι διαβάζεται ταυτόχρονα ως μιλιταριστική προπαγάνδα και παρωδία.

[Guest CyDoN]

Starship Troopers του Robert A. Heinlein, καλό αλλά πολύ αμερικανία-στρατογκαβλίαση, δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς.

Αυτό είναι που το κάνει τόσο καλό βιβλίο κατά τη γνώμη μου, ότι διαβάζεται ταυτόχρονα ως μιλιταριστική προπαγάνδα και παρωδία.

 

Ναι, αλλά τόσο πια αμερικανία; Εν συγκρίση με το The Forever War του Haldeman μιας και γράφτηκαν απο άτομα με ίδια υπόβαθρα και εμπειρίες μου φαίνεται πολύ κατώτερο. Ας το τελειωσω πρώτα, Μηδένα προ του τέλους μακάριζε

[melkiades]

Τhe ring - Koji Suzuki

 

Από το οπισθόφυλλο

Ο Ασακάβα είναι ένας επιτυχημένος εργασιομανής δημοσιογράφος σε μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Ιαπωνίας. Όμως, ακόμα τον κυνηγά το μόνο λάθος στην καριέρα του: η υπερβολική του ενασχόληση με ένα άρθρο για τον αποκρυφισμό.

Ο ξαφνικός, ανεξήγητος θάνατος της ανιψιάς του τον αφήνει αδιάφορο... μέχρι που μαθαίνει ότι το βράδυ του θανάτου της, την ίδια ακριβώς ώρα, πέθανε στο Τόκιο και ένας άλλος έφηβος από καρδιακή προσβολή. Ο Ασακάβα αρχίζει να ερευνά την υπόθεση με τη βοήθεια του Ρουίτζι, ενός παλιού εκκεντρικού συμμαθητή του.

Οι δυο τους οδηγούνται από τη μητρόπολη του Τόκιο, όπου βρίθουν οι φόβοι μιας σύγχρονης κοινωνίας, στην επαρχία της Ιαπωνίας -σε ένα ορεινό τουριστικό θέρετρο, σε ένα ηφαιστειογενές νησί και σε μια επαρχιακή κλινική- που τη στοιχειώνει το παρελθόν. Η αναζήτησή τους καταλήγει στα ίχνη μιας καταστροφικής δύναμης που θα επιβάλει στον Ασακάβα το δίλημμα: να σώσει την οικογένειά του ή την ανθρωπότητα;

 

Από τον φετινό μου προμηθευτή Nihilio. Άντε να δούμε τί λέει.

[BladeRunner]

Άρχισα το Περιπέτεια στον Ειρηνικό, του Ντέσμοντ Μπάγκλεϊ. Είναι το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω από αυτόν τον συγγραφέα, μετά το Θάνατος στη Σαχάρα, που διάβασα πέρσι τον Δεκέμβριο και μου άρεσε αρκετά. Είμαι στις πρώτες 50 σελίδες και περνάει ευχάριστα η ώρα.

[Asgaroth]

άρχισα το θάνατο του Μπάνι Μονρό στα αγγλικά. Πολύ καλή γλώσσα ο Κέιβ. Εξαιρετική βασικά. Δε το περίμενα τόσο καλό. (από άποψη γλώσσας, σεναρίου δε ξέρω ακόμα).

[Δημήτρης]

Τις τελευταίες μέρες διάβασα:

 

- Ωρόρα ν. 16 ''Ιστορίες Μυστηρίου και Τρόμου'': Οι περισσότερες ιστορίες ήταν πολύ καλές. Εκτός από το επικό ''Ούμπο- Σάθλα'' του Κλαρκ 'Αστον Σμιθ, ξεχωρίζω τα: ''Ο Δρόμος του Μικτλαντεκούτλι'' του Αντόμπη Τζέιμς που λέει τι μπορεί να πάθει όποιος τριγυρίζει βράδυ στις μεξικανικές ερήμους και το πραγματικά υπέροχο ''Το Παλιό Σκοτάδι'' της Πάμελα Σάρτζεντ. Αυτό είναι πολύ καλό διήγημα γιατί πραγματεύεται σε μία άψογη εκτέλεση τον αρχέγονο φόβο του ανθρώπου για το σκοτάδι. Έχω σημειώσει αυτήν την ιστορία στο νου μου, για να την διαβάζω από καιρού εις καιρόν.

 

- Επίσης Ιουλίου Βερν ''Ροβύρος ο Κατακτητής'' και ''Ο Κοσμοκράτωρας''. Το δεύτερο είναι συνέχεια του πρώτου, αν και στη σειρά Αστέρος που τα έχω, είναι ν. 9 και 8 αντιστοίχως. Ένας παρανοϊκός αλλά και ιδιοφυής επιστήμονας έχει φτιάξει ένα όχημα- υπερόπλο και μ' αυτό έχει αποξενωθεί τελείως από την ανθρωπότητα. Δεν προσπαθεί να την καταστρέψει όπως ίσως θα περίμενε κανείς, αλλά απλώς αδιαφορεί τελείως για αυτήν. Η αλαζονεία του όμως θα σταθεί -φυσικά- η αιτία για την καταστροφή του. Τα συγκεκριμένα βιβλία με έπεισαν ότι ο Βερν είναι ένας κυρίως παιδικός συγγραφέας. Ναι, σαφώς δεν είναι μόνο για παιδιά αλλά ναι, σαφώς και είναι κυρίως για αυτά. Για παράδειγμα ακόμη και στην εποχή του ( ; ) αν ζούσα, θα δυσκολευόμουν πολύ να δεχτώ ότι

ένα αερόπλοιο θα μπορούσε να είναι φτιαγμένο από... χαρτί !!!

Ωστόσο παρ' όλη την όποια μη αληθοφάνεια του, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και ποιοτικός έτσι; Αντιθέτως είναι και με το παράπανω. Μπορεί μάλιστα να χρησιμεύσει και με αποτοξινοτικές ιδιότητες. Αν κάποιος έχει καεί με καμία ατελειώτη νιλογία και θέλει κάτι ελαφρύ για να ηρεμήσει, ο Βερν είναι ότι πρέπει.

Edited August 5, 2011 by Δημήτρης

[BlackCatGirl]

Μολις τελειωσα το "Αποκοσμο" του Α. Κλαβαν και με αφησε πολυ -μα πολυ- ευχαριστημενη...Προκειται για ενα βιβλιο του 1998, πολυ καλογραμμενο..

Το εξωφυλλο του το παρουσιαζει ως αστυνομικο, αλλα μονο αυτο δεν ειναι! Εχει πολλα μεταφυσικα στοιχεια, καθως και θρυλους - τρομακτικες ιστοριες, που συνυφαινονται καταπληκτικα στην ιστορια του βιβλιου...

Δε το περιμενα να βγει τοσο καλο!! Το προτεινω!

Τωρα, σειρα εχει το " Η φωνη της σκιας μας" του J. Caroll, για το οποιο εχω διαβασει τοοοοσα σε αυτο το φορουμ

[gregacm]

Ξεκινησα σημερα στην παραλια το "Αρσεν Λουπεν:Η Κουφια Βελονα" του Maurice Leblanc,το οποιο εδιναν σημερα τα Νεα!

[Anwrimos23]

Διάβασα τον Πνιγμό-Πολανικ(Οξύ): κοινωνική σάτιρα μέσα από την ιστορία ενός σεξομανούς(Βίκτορ Μαντσίνι), ο οποίος κάνει ότι πνίγεται σε ακριβά εστιατόρια και στη συνέχεια ζήτα λεφτά από τους "σωτήρες" του-οι οποίοι αισθάνονται κάτι σαν μικροί Θεοί και υπεύθυνοι για τη ζωή του-ώστε να συντηρήσει την επαναστάτρια μάνα του στην ψυχιατρική κλινική. Παράλληλα δουλεύει σε μουσείο που αναπαριστά την αποικιακή εποχή ως ζωντανό έκθεμα και χρησιμοποιεί τα group therapy για να κάνει σεξ και να μαθαίνει νέα κόλπα από τους άλλους εθισμένους.

Μου φάνηκε αρκετά ξεκαρδιστικό σε αρκετά σημεία, με έξυπνη γραφή, μέσα από τις ιστορίες από το παρελθόν του ως ηλίθιο μικρό να παρεμβάλλονται ανάμεσα στην κύρια πλοκή,μαζί με άλλες ιστορίες και κάποια ατυχήματα σεξουαλικά εθισμένων. Μεγάλη σαπίλα με τον χοντρό, την μαιμού και τα ζεστά κάστανα..οποιος το διάβασε θα θυμάται

 

Τώρα διαβάζω Λαβκραφτ- Ο Ναός του Τρόμου: Η πρώτη ιστορία(το πλάσμα που ψιθυρίζε στο σκοτάδι) ήταν γύρω στις 140 σελίδες και ένα μεγάλο μερος της πλοκής, αποτελείται από αρκετές επιστολές μεταξύ ενός καθηγητή φιλολογίας και ενός εκκεντρικού, πλούσιου λαογράφου, με αφορμή τους θρύλους και τις δοξασίες που ξαναζωντανέυουν σε μια απομονωμένη περιοχή ύστερα από κάποιες καταστροφικές πλημμύρες. Αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία με πολλά στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, αλλά και άφθονο κοσμικό τρόμο.

Η δεύτερη ιστορία(γύρω στις 45 σελίδες) βέβαια μου φάνηκε πιο ανατριχιαστική και σχετίζεται με έναν συγγραφέα/ζωγράφο ο οποίος μετακομίζει στο Πρόβιντενς και παρατηρεί με τα κυάλια ένα περίεργο σκοτεινό γοτθικό ναό, ο οποίος συνδέεται με μια τρομερή αίρεση και με αρκετές εξαφανίσεις κατοίκων. Στη συνέχεια αποφασίζει να τον εξερευνήσει για να μάθει τι κρύβεται...και η ανατριχίλα βαράει κόκκινο. Κορυφαία ιστορία!

Έντιτ

Το κάλεσμα απο το Υπερπέραν: δεν είχε την πλήρη ιστορία, αφού όπως έγραφε στον πρόλογο κάτι είχε παιχτεί με τα δικαιώματα. Έτσι ήταν μόλις 10 σελίδες. Ταξίδια στο αχανές διάστημα με τη βοήθεια ενός πολύ περίεργου κύβου. Η ιστορία μιας εξωγήινης υπερφυλής και η μεταμόρφωση ενός ανθρώπου μέσα από το ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο. Καλό αλλά λίγο!

Edited August 7, 2011 by Anwrimos23

[Nihilio]

Η δεύτερη ιστορία(γύρω στις 45 σελίδες) βέβαια μου φάνηκε πιο ανατριχιαστική και σχετίζεται με έναν συγγραφέα/ζωγράφο ο οποίος μετακομίζει στο Πρόβιντενς και παρατηρεί με τα κυάλια ένα περίεργο σκοτεινό γοτθικό ναό, ο οποίος σχετίζεται με μια τρομερή αίρεση και με αρκετές εξαφανίσεις κατοίκων. Στη συνέχεια αποφασίζει να τον εξερευνήσει για να μάθει τι κρύβεται...και η ανατριχίλα βαράει κόκκινο. Κορυφαία ιστορία!

O νεαρός συγγραφέας είναι βασισμένος στον Ρόμπερτ Μπλοχ, συγγραφέα του "Ψυχώ" και penpall του Lovecraft. Έχει ενδιαφέρουσα ιστορία από πίσω το γιατί γράφτηκε αυτή η ιστορία.

[Anwrimos23]

Η δεύτερη ιστορία(γύρω στις 45 σελίδες) βέβαια μου φάνηκε πιο ανατριχιαστική και σχετίζεται με έναν συγγραφέα/ζωγράφο ο οποίος μετακομίζει στο Πρόβιντενς και παρατηρεί με τα κυάλια ένα περίεργο σκοτεινό γοτθικό ναό, ο οποίος σχετίζεται με μια τρομερή αίρεση και με αρκετές εξαφανίσεις κατοίκων. Στη συνέχεια αποφασίζει να τον εξερευνήσει για να μάθει τι κρύβεται...και η ανατριχίλα βαράει κόκκινο. Κορυφαία ιστορία!

O νεαρός συγγραφέας είναι βασισμένος στον Ρόμπερτ Μπλοχ, συγγραφέα του "Ψυχώ" και penpall του Lovecraft. Έχει ενδιαφέρουσα ιστορία από πίσω το γιατί γράφτηκε αυτή η ιστορία.

 

Για δώσε μερικά ακόμα στοιχεία Nihilio...αν δεν βαριέσαι

[Nihilio]

O Bloch είχε γράψει κάποτε μία ιστορία (The Shambler from the Stars) με ήρωα τον Lovecraft και του είχε ζητήσει την άδεια να τον "σκοτώσει" την οποία και έδωσε ενυπόγραφή. Έτσι λοιπόν, ως λογοτεχνικό παιχνίδι στην ιστορία αυτή ο Lovecraft "σκοτώνει" τον Μπλοχ. Βέβαια η ειρωνία είναι ότι αυτή είναι και η τελευταία ιστορία που ολοκλήρωσε ο Lovecraft.

 

Εδώ θα διαβάσεις περισσότερα

[kitsos]

Ξεκινησα σημερα στην παραλια το "Αρσεν Λουπεν:Η Κουφια Βελονα" του Maurice Leblanc,το οποιο εδιναν σημερα τα Νεα!

 

πολύ καλό!

 

Μετά από τόσα βιβλία του Κινγκ, διάβασα επιτέλους το πάρα πολύ καλό "Σάλεμς Λοτ".

Τώρα διαβάζω το "ΜΕΤΡΟ 2033" και τις "Πύλες" του Κονολυ

[kitsos]

Τις τελευταίες μέρες διάβασα:

 

- Ωρόρα ν. 16 ''Ιστορίες Μυστηρίου και Τρόμου'': Οι περισσότερες ιστορίες ήταν πολύ καλές. Εκτός από το επικό ''Ούμπο- Σάθλα'' του Κλαρκ 'Αστον Σμιθ, ξεχωρίζω τα: ''Ο Δρόμος του Μικτλαντεκούτλι'' του Αντόμπη Τζέιμς που λέει τι μπορεί να πάθει όποιος τριγυρίζει βράδυ στις μεξικανικές ερήμους και το πραγματικά υπέροχο ''Το Παλιό Σκοτάδι'' της Πάμελα Σάρτζεντ. Αυτό είναι πολύ καλό διήγημα γιατί πραγματεύεται σε μία άψογη εκτέλεση τον αρχέγονο φόβο του ανθρώπου για το σκοτάδι. Έχω σημειώσει αυτήν την ιστορία στο νου μου, για να την διαβάζω από καιρού εις καιρόν.

 

 

Δημήτρη, αυτό είναι δυσεύρετο; Γιατί από τη στιγμή που διάβασα τις παραπάνω γραμμές, νομίζω πως μου κλείνει το μάτι!

[Darkchilde]

Νυχτερινό Δελτίο - Πέτρος Μάρκαρης

 

Είναι το πρώτο από την σειρά ελληνικών αστυνομικών μυθιστορημάτων που δίνει κάθε Κυριακή η εφημερίδα το ΒΗΜΑ. Καλογραμμένο, με αίσθηση της Αθήνας του 1995. Θυμήθηκα τις δραχμές...

[jjohn]

α αυτό ήταν ένα ωραίο βιβλίο που το διάβασα πέρσι ως νέοπας στο αστυνομικό

και εξτασιάστηκα(και από τότε διαβάζω κατά κύριον λόγο αστυνομικό άντε κάνα φάντασυ )

Edited August 7, 2011 by joidv

[synodoiporos]

- Joe Hill, Κερασφόρος. Έχοντας διαβάσει και τα άλλα δύο προηγούμενά του, νομίζω πως τα διηγήματα είναι το μακράν καλύτερό του. Θα έλεγα πως δεν πέφτει ποτέ κάτω (όχι του μετρίου αλλά του) καλού, αν και αυτό το βιβλίο μάλλον πρέπει να τον παίδεψε περισσότερο καθώς έχει καταφύγει πολύ στον.. ξέρετε ποιόν..

 

- Ελευθέριος Κεραμίδας, Κοράκι σε Άλικο Φόντο. Πολύ καλό ! Μάλλον must-read για το ελληνικό κοινό... Ένα αρνητικό, για μένα (κάποιες φορές), που νομίζω πως δεν έχει αναφερθεί είναι ότι υπάρχει πολύ.. διαπλοκή, πολλές δεύτερες, κρυφές, πονηρές σκέψεις από κάθε χαρακτήρα, πολύ ''προσωπική στρατηγική'', που μπορεί κάπου να κουράσει ή να απωθήσει τον αναγνώστη, όχι αρκετά για να τον κάνει να διακόψει την ανάγνωση όμως,..

 

- Μάριο Βάργκας Λιόσα, Το όνειρο του Κέλτη. Θα περιμένει λίγες μέρες ακόμη την σειρά του.. Το προηγούμενό του πάντως, ''Ο άνθρωπος που έλεγε ιστορίες'' με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις και το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Edited August 8, 2011 by synodoiporos

[xtapodimimos]

Τελείωσα το 2ο βιβλίο του Abarat. την καταλληλη στιγμη, γιατι σε λιγους μηνες κυκλοφορεί το 3ο βιβλίο. Ο Κρίστοφερ Κάριον ειναι απο τους πιο ενδιαφέροντες ('κακους') χαρακτήρες που εχω συναντησει εδω και καιρο

Το βιβλίο των χαμένων πραγμάτων του John Conolly. Υπάρει μέσα χαρακτήρας που ονομάζεται Ρόλαντ, φανερή αναφορα στο ποιημα του Ρόμπερτ Μπράουνινγκ. Και μονο γι αυτο δηλαδη το βιβλίο αξιζει (και περα απο αυτο βεβαια εμεινα κατευχαριστημλενος)

Τρέμω στο άγγιγμα σου. ΣΥλλογη διηγημάτων. δεν το εχω ολοκληρωσει, αλλα μεχρι στιγμης μου αρεσαν όλες οι ιστοριες που διαβασα. Φαινεται πολυ ολοκληρωμενη συλλογη

[BladeRunner]

Πέτυχα στη βιβλιοθήκη του σπιτιού που περνάω τις διακοπές μου, το Άρωμα, του Πάτρικ Ζίσκιντ, και δεν κρατήθηκα, άρχισα να το διαβάζω. Και κόλλησα. (ε, δεν το περίμενα τόσο καλό!).

[xtapodimimos]

Ω ναι, ειναι Τ Ο Σ Ο καλό!

[Naroualis]

Μόλις τελείωσα το Ορλάντο, της Βιρτζίνια Γούλφ κι είμαι πολύ χαρούμενη που το πήρα απόφαση να το διαβάσω. Ένα πολύ παράξενο βιβλίο, σε σημεία φαφλατάδικο, αλλά ικανό να σε παρασύρει. Νομίζω ότι υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να το ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή.