Τι διαβάζετε;

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Ο Χίτλερ, οι Γερμανοί και η Τελική Λύση'' του Ίαν Κέρσοου. Ο συγγραφέας καταπιάνεται με διάφορα θέματα κυρίως όμως με το κατά πόσο ο Χίτλερ υπήρξε ο κύριος υπαίτιος του Ολοκαυτώματος, και την στάση που τήρησε ο απλός λαός (ο λαουτζίκος ντε!) της Γερμανίας κατά την διάρκεια του. 

 

Ξεκινώντας από τον αντισημιτισμό είναι κάτι που μπορούσε κανείς να συναντήσει στη Γερμανία προπολεμικά. Δεν υπήρξε δηλαδή δημιούργημα των Ναζί. Αυτοί απλά βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να χύσουν το δηλητήριο τους. Δεν ήταν -φυσικά- όλοι οι Γερμανοί αντισημίτες όπως λανθασμένα ισχυρίζονται άλλες μελέτες που έκαναν πάταγο. Και αυτό έρχεται να δέσει κόμπο με το δεύτερο από τα κύρια ερωτήματα. Μελετώντας κανείς τις αντιδράσεις των απλών ανθρώπων για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του κατά των Εβραίων, θα διαπιστώσει ένα ευρύ φάσμα. Από κάθετη αντίθεση με ανοιχτές κραυγές διαμαρτυρίας και τις επακόλουθες ποινές, κυρίως φυλάκιση. Ως αδιαφορία και απροκάλυπτη επιδοκιμασία. Είτε λόγω πλύσης εγκεφάλου, είτε εξαιτίας προσωπικής αντιπάθειας, ομοϊδεατισμού (έτσι λέγεται;) ή πρακτικού συμφέροντος. Πολλοί π.χ. που κατέδιδαν Εβραίους, είδαν τις περιουσίες τους να περνούν στα χέρια τους. 

 

Κυρίως όμως υπήρξε παθητική αδιαφορία. Ένα κούνημα των ώμων και μία κατάσταση του στυλ ''δεν με αφορά''. Με εξαίρεση την εφιαλτική Νύχτα των Κρυστάλλων, ελάχιστες ήταν οι περιπτώσεις που οι Γερμανοί έρχονταν πρόσωπο με πρόσωπο με τις κτηνωδίες των Ναζί. Μεγάλο ρόλο σ' αυτό έπαιξε η προπαγάνδα τους που πέτυχε να αποπροσωποποιήσει τους Εβραίους στα μάτια του απλού λαού. Να τους καταστήσει πρόβλημα μη χειροπιαστό. Για πολύ καιρό μοναδική πηγή πληροφόρησης υπήρξε οι μαρτυρίες των στρατιωτών που γύριζαν με άδεια από το μέτωπο και κάποιες αόριστες φήμες για την τύχη των Εβραίων στα ανατολικά. Φήμες που υποτιμούσαν την πραγματικότητα. Αυτό σε συνδυασμό με τις πρακτικές καθημερινές δυσκολίες, την αγωνία για την έκβαση του πολέμου και τις συνέπειες σε ενδεχόμενη ήττα της Γερμανίας, καθόρισαν την συγκεκριμένη στάση. Και όταν ένα πρόβλημα παύει να υφίσταται, τότε παύει και να είναι πρόβλημα    Όπως πολύ εύστοχα ανέφερε και ο συγγραφέας, μπορεί το Άουσβιτς να φτιάχτηκε από μίσος, αλλά ο δρόμος προς αυτό στρώθηκε με αδιαφορία. Θα πει κανείς φυσικά ''μα και τι θα μπορούσε να γίνει;''. Εύλογη ερώτηση με όλο αυτό το κλίμα καταπίεσης και τρομοκρατίας που υπήρχε. 

 

Όσον αφορά το άλλο θέμα, υπήρξε για πολλά χρόνια και συνεχίζει να είναι θέμα διαμάχης για τους ιστορικούς. Έχοντας πλήρη και βαθιά συναίσθηση για τα εγκλήματα τους, οι Ναζί υπήρξαν πάρα πολύ προσεκτικοί. Αν και πάμπολλες ομιλίες του βρίθουν από το αβυσσαλέο του μίσος για τους Εβραίους, δεν υπήρξε κάποια ρητή και συγκεκριμένη δήλωση του Χίτλερ για την εξόντωση τους. Οι όποιες διαταγές δίνονταν πάντα προφορικά με το Εβραϊκό ζήτημα να αποτελεί τρομερό θέμα ταμπού ακόμη και μεταξύ υψηλόβαθμων στελεχών. Οι ελάχιστες σχετικές αναφορές σώζονται από τα ημερολόγια του Γιόζεφ Γκαίμπελς, του υπουργού προπαγάνδας, οπού και εκεί δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Φυσικά όλοι γνωρίζουν το κατά πόσο ο Χίτλερ έπαιξε κεντρικό ρόλο ή όχι στο Ολοκαύτωμα, γραπτή του διαταγή όμως που να σώζεται σήμερα μία φορά δεν υπάρχει. 

 

Η όλη διαδικασία γινόταν με προτάσεις των υφισταμένων του προς αυτόν, με τον Χίτλερ να δίνει ''απλά'' την συγκατάθεση του και να ζητά να μένει ενήμερος. Αρχικές μάλιστα σκέψεις του τον ήθελαν να μην θανατώνει με άμεσο τρόπο τους Εβραίους, παρά μόνο να τους εκτοπίζει στις παγωμένες εσχατιές της Σοβιετικής Ένωσης ύστερα από την γρήγορη όπως ήλπιζε κατάκτηση της (υπερβολική αισιοδοξία ή αλαζονεία;). Που ουσιαστικά είναι ένα και το αυτό. Με την λύση της γενοκτονίας να πέφτει στο τραπέζι, όταν πλέον το ενδεχόμενο άρχισε να απομακρύνεται.  

 

Όπως εύκολα γίνεται κατανοητό, χρειάζεται μεγάλη προσοχή όταν κανείς διαβάζει- σχολιάζει τέτοια είδους βιβλία γιατί πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο της ανακρίβειας. Σε κάθε περίπτωση πάντως αποδείχθηκε πραγματική πρόκληση. Έβριθε από ονόματα με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι συνέχεια να σταματώ το διάβασμα για να googlαρω τα τι και τα πως. Λίγο μόνο με κούρασε κατά διαστήματα με ορολογίες που δεν κατέχω, ενώ άξιο αναφοράς είναι και το τελευταίο κεφάλαιο με τις αναφορές στον ταραχώδη εικοστό αιώνα και τους συνεχείς πολέμους του. Πολύ καλή δουλειά συνολικά, ευχαριστώ τον heiron για το ωραίο δώρο που μου έκανε. 

Edited November 1, 2015 by Δημήτρης

[volyros]

Αρχισα το Ring του Koji Suzuki..

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει το Ο Ξενιστής, του Τζ. Κεντ Μέσαμ.

[gregor1]

Εχω ξεκινησει απο χθες την ηχω του μισους του Lee Child.

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει το Γιατί έφαγα τον πατέρα μου, του Ρόι Λιούις.

[heiron]

Heir To The Empire

του Timothy Zahn

 

Έτσι για να μπαίνουμε σιγά σιγά σε ρυθμούς Star Wars...

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει το Εκ νεκρών, του Γιώργου Γιώτσα.

[wordsmith]

Δανείστηκα και διάβασα περίπου 150 σελίδες από "Το φιλί του δράκου" της Δημουλίδου, έτσι, για να μην τη θάβουμε χωρίς στοιχεία, και έχω να πω ότι είναι όσο κακό περίμενα. Με τίποτα δε θα το έλεγα καλογραμμένο - μοιάζει σαν κάποιος απλώς να σημείωσε διάφορα για να μην τα ξεχάσει και δε θέλω να μάθω πώς θα ήταν πριν την επιμέλεια (if any). Κατά τη γνώμη μου έχει γραφτεί από άνθρωπο σχετικά αμόρφωτο, όχι με την έννοια της βλακείας ή του κακού χειρισμού της γλώσσας, αλλά με την έννοια της απλοϊκότητας και της επιφανειακής θεώρησης των πραγμάτων, συν το ολοκληρωτικό tell. Μου φάνηκε εκνευριστικό το ότι η συγγραφέας αναφέρει σαν δεδομένα και αποδεκτά (και άρα αφήνει να διαιωνιστούν) διάφορα όπως γυναίκες που πιστεύουν στα ζώδια πχ σχετικά με το αν θα είναι ταιριαστό κάποιο ζευγάρι, αντιλήψεις τύπου "έγινε γυναίκα στα 17 της" (πριν κάνει σεξ πρώτη φορά ήταν αμοιβάδα), "η παρθενία της ήταν η πολυτιμότερη προίκα που είχε" (πώς είπατε; ), "καλή σύζυγος, μαγείρισσα, νοικοκυρά, προκομμένη και γλυκομίλητη" (η καλή παραδουλεύτρα πώς είναι, δηλαδή; ), τις μεθόδους για να βρίσκουν οι πεθερές το φύλο του εγγονιού από την κοιλιά της μάνας του και άλλα τέτοια πολύ σύγχρονα και προοδευτικά. Οι διάλογοι απλοϊκοί στα όρια της χαζομάρας (των χαρακτήρων), με την έννοια του ότι δίνουν μόνο πληροφορίες (που θα μπορούσαν να δοθούν και με πλάγιο λόγο και στα γρήγορα) και δεν τους εκμεταλλεύεται καθόλου η συγγραφέας για να δείξει τους χαρακτήρες, λες και το συμβόλαιό της απαγορεύει δια ροπάλου το show. Επίσης φράσεις κλισέ, όχι υπερβολικά πολλές, αλλά δε γίνεται καμία προσπάθεια για κάποια πρωτοτυπία στο γράψιμο (ούτε στο περιεχόμενο, εδώ που τα λέμε). Για το αν και κατά πόσον η συγγραφέας έκανε έρευνα πριν γράψει δε μπορώ εγώ να εκφέρω γνώμη, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει λέξη "Ορυζοποιία" (το ρύζι φτιάχνεται σε εργοστάσια, δεν το ξέρατε; πώς νόμιζα εγώ ότι φυτρώνει σε ορυζώνες...) Αν και καθόλου δε με έκανε να νοιαστώ για τη μοίρα των χαρακτήρων, νομίζω ότι η δημοτικότητά του οφείλεται στο ότι είναι ένα ατελείωτο κουτσομπολιό: για όλους τους χαρακτήρες, έστω και δευτερεύοντες, μαθαίνουμε τα οικογενειακά-αισθηματικά-προσωπικά τους, αν η οικογένειά τους ήταν πλούσια, τι δουλειά έκανε ο πατέρας, αν σπούδασαν, πού και γιατί, τι δουλειά κάνουν, πώς γνώρισαν το έτερο ήμισυ, αν έχουν παιδιά κλπ. Δεν το τέλειωσα για να δω αν όλα αυτά όντως χρειάζονται στην ιστορία και συνδέονται στο τέλος, αλλά περνάει από το μυαλό μου ότι απλά η συγγραφέας βάζει παραγέμισμα για να βγει τούβλο αυτό που θα υποβάλλει προς έκδοση.

 

Τι να πω; Αν βάλουμε τα κείμενα του φόρουμ σε μια λίστα ανάλογα με την ποιότητα, το επάνω μισό της λίστας θα είναι τρεις φορές καλύτερο από αυτό εδώ το βιβλίο. Στείλτε στον Λιβάνη τα έργα σας για έκδοση.

[Δημήτρης]

Ούρσουλα Λε Γκεν και ''Τεχανού''. 

[GeoVa]

Χθες ξεκινησα το Το Νησι, του Aldous Huxley.

[Mictantecutli]

Ξεκίνησα το "Δεσμοί αίματος" του Phillip Margolin.

[GeoVa]

Απο μαγαζι μεταχειρισμενων βιβλίων στο Nottingham, αγόρασα το The White Peacock, του D. H. Lawrence, και το The Beethoven Companion.

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει το Η τελευταία νύχτα στο Τρέμορ Μπιτς, του Μικέλ Σαντιάγο.

[gregor1]

Εχω ξεκινησει το θριλερακι της Chelsea Cain - Φονικο Παθος απο Ωκεανιδα.

[WILLIAM]

Δανείστηκα και διάβασα περίπου 150 σελίδες από "Το φιλί του δράκου" της Δημουλίδου, έτσι, για να μην τη θάβουμε χωρίς στοιχεία, και έχω να πω ότι είναι όσο κακό περίμενα. Με τίποτα δε θα το έλεγα καλογραμμένο - μοιάζει σαν κάποιος απλώς να σημείωσε διάφορα για να μην τα ξεχάσει και δε θέλω να μάθω πώς θα ήταν πριν την επιμέλεια (if any). Κατά τη γνώμη μου έχει γραφτεί από άνθρωπο σχετικά αμόρφωτο, όχι με την έννοια της βλακείας ή του κακού χειρισμού της γλώσσας, αλλά με την έννοια της απλοϊκότητας και της επιφανειακής θεώρησης των πραγμάτων, συν το ολοκληρωτικό tell. Μου φάνηκε εκνευριστικό το ότι η συγγραφέας αναφέρει σαν δεδομένα και αποδεκτά (και άρα αφήνει να διαιωνιστούν) διάφορα όπως γυναίκες που πιστεύουν στα ζώδια πχ σχετικά με το αν θα είναι ταιριαστό κάποιο ζευγάρι, αντιλήψεις τύπου "έγινε γυναίκα στα 17 της" (πριν κάνει σεξ πρώτη φορά ήταν αμοιβάδα), "η παρθενία της ήταν η πολυτιμότερη προίκα που είχε" (πώς είπατε; ), "καλή σύζυγος, μαγείρισσα, νοικοκυρά, προκομμένη και γλυκομίλητη" (η καλή παραδουλεύτρα πώς είναι, δηλαδή; ), τις μεθόδους για να βρίσκουν οι πεθερές το φύλο του εγγονιού από την κοιλιά της μάνας του και άλλα τέτοια πολύ σύγχρονα και προοδευτικά. Οι διάλογοι απλοϊκοί στα όρια της χαζομάρας (των χαρακτήρων), με την έννοια του ότι δίνουν μόνο πληροφορίες (που θα μπορούσαν να δοθούν και με πλάγιο λόγο και στα γρήγορα) και δεν τους εκμεταλλεύεται καθόλου η συγγραφέας για να δείξει τους χαρακτήρες, λες και το συμβόλαιό της απαγορεύει δια ροπάλου το show. Επίσης φράσεις κλισέ, όχι υπερβολικά πολλές, αλλά δε γίνεται καμία προσπάθεια για κάποια πρωτοτυπία στο γράψιμο (ούτε στο περιεχόμενο, εδώ που τα λέμε). Για το αν και κατά πόσον η συγγραφέας έκανε έρευνα πριν γράψει δε μπορώ εγώ να εκφέρω γνώμη, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει λέξη "Ορυζοποιία" (το ρύζι φτιάχνεται σε εργοστάσια, δεν το ξέρατε; πώς νόμιζα εγώ ότι φυτρώνει σε ορυζώνες...) Αν και καθόλου δε με έκανε να νοιαστώ για τη μοίρα των χαρακτήρων, νομίζω ότι η δημοτικότητά του οφείλεται στο ότι είναι ένα ατελείωτο κουτσομπολιό: για όλους τους χαρακτήρες, έστω και δευτερεύοντες, μαθαίνουμε τα οικογενειακά-αισθηματικά-προσωπικά τους, αν η οικογένειά τους ήταν πλούσια, τι δουλειά έκανε ο πατέρας, αν σπούδασαν, πού και γιατί, τι δουλειά κάνουν, πώς γνώρισαν το έτερο ήμισυ, αν έχουν παιδιά κλπ. Δεν το τέλειωσα για να δω αν όλα αυτά όντως χρειάζονται στην ιστορία και συνδέονται στο τέλος, αλλά περνάει από το μυαλό μου ότι απλά η συγγραφέας βάζει παραγέμισμα για να βγει τούβλο αυτό που θα υποβάλλει προς έκδοση.

 

Τι να πω; Αν βάλουμε τα κείμενα του φόρουμ σε μια λίστα ανάλογα με την ποιότητα, το επάνω μισό της λίστας θα είναι τρεις φορές καλύτερο από αυτό εδώ το βιβλίο. Στείλτε στον Λιβάνη τα έργα σας για έκδοση.

 

Αχ το ευχαριστήθηκα αυτό το ποστ σου! 

Έχεις απόλυτο δίκιο και για το ταλέντο και για τις πεποιθήσεις της συγγραφέως ( ποιας; ) 

 

Σε ένα μόνο την αδικείς, στην επαρχία το λένε όντως αυτό, έγινε γυναίκα όταν μπαίνει στην ενεργή σεξουαλική ζωή, και για τους άνδρες επίσης.

 

Και ναι, δεν υπάρχει ορυζοποιία, προφανώς η ταλαντούχα συγγραφέας ήθελε να πει την διαιδκασία της δημιουργίας του βρώσιμου προϊόντος, γιατί περνάει επεξεργασία δεν το τρώμε από τους οριζώνες. 

 

Και η Μαντά είναι ακόμη χειρότερη...

[white_unicorn]

@wordsmith

@William

Μάλλον οι συγκεκριμένες συγγραφείς -λέμε τώρα- είναι το παράδειγμα προς αποφυγή δεν εχω διαβάσει κάτι από το έργο τους αν και είχα ανοίξει μια φορά ένα χμ τα δάκρυα του θεού νομίζω;

εχω την εντύπωση πως γράφουν για συγκεκριμένο κοινό, τις γυναίκες που διάβαζαν άρλεκιν κυρίως και που ακόμα ακούνε την πατέρα να λέει για τα ζώδια. δεν εχω θέμα με. αυτό το κοινό κάποιες στιγμές μπορεί να συμπεριλαμβάνει και εμένα.

Και στο τέλος αν δεν υπάρχουν και τα αναγνώσματα που δεν διαβάζονται πως θα αναδειχθούν και τα αριστουργήματα; :-)

 

είμαι στην μέση περίπου του steel's edge από Ilona Andrews. Κάτι μεταξύ φαντασυ και ρομάνς σε περίπου 50-50 αναλογία.

[wordsmith]

 

Δανείστηκα και διάβασα περίπου 150 σελίδες από "Το φιλί του δράκου" της Δημουλίδου, έτσι, για να μην τη θάβουμε χωρίς στοιχεία, και έχω να πω ότι είναι όσο κακό περίμενα. Με τίποτα δε θα το έλεγα καλογραμμένο - μοιάζει σαν κάποιος απλώς να σημείωσε διάφορα για να μην τα ξεχάσει και δε θέλω να μάθω πώς θα ήταν πριν την επιμέλεια (if any). Κατά τη γνώμη μου έχει γραφτεί από άνθρωπο σχετικά αμόρφωτο, όχι με την έννοια της βλακείας ή του κακού χειρισμού της γλώσσας, αλλά με την έννοια της απλοϊκότητας και της επιφανειακής θεώρησης των πραγμάτων, συν το ολοκληρωτικό tell. Μου φάνηκε εκνευριστικό το ότι η συγγραφέας αναφέρει σαν δεδομένα και αποδεκτά (και άρα αφήνει να διαιωνιστούν) διάφορα όπως γυναίκες που πιστεύουν στα ζώδια πχ σχετικά με το αν θα είναι ταιριαστό κάποιο ζευγάρι, αντιλήψεις τύπου "έγινε γυναίκα στα 17 της" (πριν κάνει σεξ πρώτη φορά ήταν αμοιβάδα), "η παρθενία της ήταν η πολυτιμότερη προίκα που είχε" (πώς είπατε; ), "καλή σύζυγος, μαγείρισσα, νοικοκυρά, προκομμένη και γλυκομίλητη" (η καλή παραδουλεύτρα πώς είναι, δηλαδή; ), τις μεθόδους για να βρίσκουν οι πεθερές το φύλο του εγγονιού από την κοιλιά της μάνας του και άλλα τέτοια πολύ σύγχρονα και προοδευτικά. Οι διάλογοι απλοϊκοί στα όρια της χαζομάρας (των χαρακτήρων), με την έννοια του ότι δίνουν μόνο πληροφορίες (που θα μπορούσαν να δοθούν και με πλάγιο λόγο και στα γρήγορα) και δεν τους εκμεταλλεύεται καθόλου η συγγραφέας για να δείξει τους χαρακτήρες, λες και το συμβόλαιό της απαγορεύει δια ροπάλου το show. Επίσης φράσεις κλισέ, όχι υπερβολικά πολλές, αλλά δε γίνεται καμία προσπάθεια για κάποια πρωτοτυπία στο γράψιμο (ούτε στο περιεχόμενο, εδώ που τα λέμε). Για το αν και κατά πόσον η συγγραφέας έκανε έρευνα πριν γράψει δε μπορώ εγώ να εκφέρω γνώμη, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει λέξη "Ορυζοποιία" (το ρύζι φτιάχνεται σε εργοστάσια, δεν το ξέρατε; πώς νόμιζα εγώ ότι φυτρώνει σε ορυζώνες...) Αν και καθόλου δε με έκανε να νοιαστώ για τη μοίρα των χαρακτήρων, νομίζω ότι η δημοτικότητά του οφείλεται στο ότι είναι ένα ατελείωτο κουτσομπολιό: για όλους τους χαρακτήρες, έστω και δευτερεύοντες, μαθαίνουμε τα οικογενειακά-αισθηματικά-προσωπικά τους, αν η οικογένειά τους ήταν πλούσια, τι δουλειά έκανε ο πατέρας, αν σπούδασαν, πού και γιατί, τι δουλειά κάνουν, πώς γνώρισαν το έτερο ήμισυ, αν έχουν παιδιά κλπ. Δεν το τέλειωσα για να δω αν όλα αυτά όντως χρειάζονται στην ιστορία και συνδέονται στο τέλος, αλλά περνάει από το μυαλό μου ότι απλά η συγγραφέας βάζει παραγέμισμα για να βγει τούβλο αυτό που θα υποβάλλει προς έκδοση.

 

Τι να πω; Αν βάλουμε τα κείμενα του φόρουμ σε μια λίστα ανάλογα με την ποιότητα, το επάνω μισό της λίστας θα είναι τρεις φορές καλύτερο από αυτό εδώ το βιβλίο. Στείλτε στον Λιβάνη τα έργα σας για έκδοση.

 

Αχ το ευχαριστήθηκα αυτό το ποστ σου! 

Έχεις απόλυτο δίκιο και για το ταλέντο και για τις πεποιθήσεις της συγγραφέως ( ποιας; ) 

 

Σε ένα μόνο την αδικείς, στην επαρχία το λένε όντως αυτό, έγινε γυναίκα όταν μπαίνει στην ενεργή σεξουαλική ζωή, και για τους άνδρες επίσης.

 

Και ναι, δεν υπάρχει ορυζοποιία, προφανώς η ταλαντούχα συγγραφέας ήθελε να πει την διαιδκασία της δημιουργίας του βρώσιμου προϊόντος, γιατί περνάει επεξεργασία δεν το τρώμε από τους οριζώνες. 

 

Και η Μαντά είναι ακόμη χειρότερη...

 

Μερσί.

Ναι, το ξέρω ότι συμβαίνουν αυτά και λέγονται με αυτές τις εκφράσεις και υπάρχουν άνθρωποι που ζουν και σκέφτονται έτσι. Απλά θεωρώ ότι κακώς η συγγραφέας τα αναφέρει σαν να μην τρέχει τίποτα και έτσι τα αφήνει να συνεχίζονται. Δε λέω να μην τα αναφέρει καθόλου, αλλά να τα αναφέρει σε στυλ "εκείνη την εποχή υπήρχε αυτή η νοοτροπία", "αυτή η γυναίκα ήταν καταπιεσμένη και γι' αυτό σκεφτόταν έτσι", να φαίνεται ότι δεν υπάρχει μόνο αυτός ο τρόπος σκέψης. 

 

Δε θα το πιστέψετε, αλλά σήμερα ήρθε στη δουλειά μου η Δημουλίδου. Η πολύ γλυκιά μου προϊσταμένη (από αυτήν δανείστηκα το "Φιλί του Δράκου") με φώναξε στο γραφείο της να μου τη συστήσει και μάλιστα της είπε, μπροστά μου, ότι κι εγώ γράφω! Ευτυχώς κρατήθηκα και δεν της είπα τίποτα, πέρα από το ότι την ξέρω κι αυτήν και τα βιβλία της. Αλλά είχε ένα ύφος σαν να περίμενε να της ζητήσω αυτόγραφο. Φεύγοντας, πήρε το μάτι μου στα χαρτιά της ότι τη λένε Χρυσούλα. Το υποψιαζόμουν ότι δεν τη λένε Χρυσηίδα, αλλά μπορούσε να μείνει στο Χρύσα, δεν ήταν ανάγκη να το τραβήξει κι άλλο...

[WILLIAM]

Σχετικά με το όνομα είχε εξηγήσει κάποτε ότι ο πατέρας της ήθελε να τη βάλουν Χρυσηίδα αλλά ο ιερέας δεν το επέτρεψε γιατί δεν είναι Χριστιανικό όνομα, έτσι την βάφτισε Χρύσα και το έκανε εκείνη μετά Χρυσηίδα. Πρόσφατα σχετικά στα πρώτα της βιβλία πριν τον Ψυχογιό ήταν Χρύσα νομίζω.

 

Δεν της είπες, γράφω και γω αλλά ενδιαφέροντα πράγματα!

[white_unicorn]

Μάλλον η συγκεκριμένη σκέφτεται ακόμα έτσι οπότε δεν έχει εναλλακτική

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει από χθες το βράδυ το Θεραπεία θανάτου, του Τζέιμς Ντάσνερ.

[heiron]

Αν είσαι έτοιμος, πάτα Enter

του

Ernest Cline

[volyros]

Αρχισα το Δεντρο του θανατου του John Connolly

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει από χτες το Το Δάσος με τα Πέπλα, της Ειρήνης Μαντά.

[Nihilio]

Αρχισα το Δεντρο του θανατου του John Connolly

Όχι τόσο καλό όσο το πρώτο, αλλά αξίζει

[Mesmer]

Ξεκίνησα το S. των Abrams και Dorst, το οποίο μου είχε κινήσει την περιέργεια όταν είχε αναφερθεί εδώ. Είμαι στην αρχή ακόμα και δεν ξέρω πώς θα συνεχίσει (αν και φαίνεται να έχει ενδιαφέρον και η υπόθεση και το βιβλίο στο οποίο βασίζεται), αλλά θέλω να πω ότι είναι μια πολύ ωραία και διαφορετική αναγνωστική εμπειρία. Ελπίζω η συνέχεια να είναι εξίσου ικανοποιητική με την πρώτη εντύπωση.