Τι διαβάζετε;

[Sitronella]

Εγώ τελείωσα τη χρονιά διαβάζοντας για άλλη μια φορά το "Φως της Φαντασίας" του Πράτσετ (μπορείτε να καταθέσετε την άποψή σας και στις Κριτικές). Ήταν νομίζω ο καλύτερος τρόπος να αποχαιρετίσω τη χρονιά (δεν πιστεύω να υπάρχει κανείς εδώ μέσα που να μη γνωρίζει τον Πράτσετ έτσι δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες) !

Τώρα ο καλός Αγιος Βασίλης μου έστειλε μια μεγάλη στίβα βιβλία και έχω αρχίσει μια συλλογή διηγημάτων της Σουζάνα Κλαρκ (που έχει γράψει το Τζόναθαν Στρέιντζ και Μίστερ Νόρελ, ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα πέρισυ). Λέγεται The ladies of Grace Adieu και είναι στο ίδιο ύφος με το προηγούμενο βιβλίο της, ιστορίες με ξωτικά και μαγεία σε ύφος Τζέιν Όστιν.

[heiron]

Εκατο χρονια μοναξια

Ιδανικο αναγνωσμα στη σκοπια της Ανεμοεσσας στη Λημνο.Πολλα ονοματα βεβαια,κατι που μου τη σπαει γενικως,οπως και το γεγονος οτι δεν υπαρχει ενα ενιαιο στορυ αλλα η ιστορια μιας ολοκληρης κοινωνιας.

[Darkchilde]

Καταπληκτικό βιβλίο Χείρωνα. Γενικά μου αρέσει ο Μάρκεζ, και μερικά ακόμα βιβλία του (όπως Η Κακιά Ώρα) είναι τοποθετημένα στην ίδια κοινωνία. Όντως πολλά ονόματα, δεν θυμάμαι κανένα από αυτά, αλλά την γενικότερη ιστορία του βιβλίου, και επίσης το γιατί του τίτλου.

[nikosal]

Πάντως επιτρέψτε μου να κάνω ένα μικρό σπαμ εδώ. Το προηγούμενο ποστ της Τριλλιαν ήταν το χιλιοστό ποστ του τόπικ, και το τόπικ αυτό είναι το πρώτο του φόρουμ που φτάνει τις 1000 απαντήσεις!

 

Και αυτό γιατί ως τόπικ ήταν εξαιρετική ιδέα και μπράβο σε αυτόν το ξεκίνησε...

[Naroualis]

Τζούλιαν Μπάρνς, Ο διανοούμενος στην Κουζίνα, από το Μεταίχμιο. Ό,τι μπορεί να με εκνευρίσει σε έναν άνθρωπο, δοσμένο από τη σκοπιά του ανθρώπου αυτού: Ο γνήσια σχολαστικός, που φιλοσοφεί τα πάντα. Πόσο αλάτι ακριβώς περιέχει μια πρέζα αλάτι; Η διαφορά ανάμεσα στο κόβω και το ψιλοκόβω έχει να κάνει με τη διατομή του λαχανικού; Πόσο ακριβώς αλέυρι σηκώνει μια ζύμη; Και άλλες τέτοιες αερολογίες.

 

Παρόλο που αντιπροσωπεύει όπως προείπα αυτό ακριβως που σιχαίνομαι, καταφερνει να δώσει την αίσθηση του δράματος ενός διανοούμενου στην κουζίνα και μπορεί να διαβαστεί πολύ ευχάριστα, ακόμη και από τους αντιφρονούντες.

[araquel]

πολύ ελαφρύ ανάγνωσμα μέσα στα χριστούγεννα το a wayne in a manger του gervase phinn. ιστορίες από χριστουγεννιάτικες παραστάσεις από νηπιαγωγεία. άγιοι βασίληδες με ψείρες, μωρά-ιησούς που μιλάνε και λένε ότι πρέπει να τους αλλάξουν πάνα, κεφάλια που πέφτουν στη μέση της παράστασης, πανδοχείς που έχουν χώρο μόνο για τη μαρία και όχι για τον ιωσήφ... πλάκα είχε (για ανάγνωσμα μέσα σε τραίνο)

 

έπειτα του andy riley το the book of bunny suicides. κόμιξ που δείχνει πολλούς τρόπους με τους οποίους τα τρομαχτικά αυτά πλάσματα επιλέγουν να μας απαλάξουν από την παρουσία τους. κάποιοι είναι ευφυέστατοι, κάποιοι απλώς διασκεδαστικοί (μόνο και μόνο που αυτοκτονούν, είναι διασκεδαστικό). έχει και συνέχεια, αλλά δεν την απόκτησα ακόμη...

 

επισήμως, διαβάζω του kim stanley robinson το forty signs of rain. στην αρχή είμαι ακόμη, όμως ο τύπος υπόσχεται πολλά. έχοντας διαβάσει την τριλογία του άρη, ξέρω ότι μπορεί να τα παραδώσει, και απλώς ανυπομονώ... ;)

[trillian]

Μόλις τελειωσα το Trumps of Doom...ε ρε φιλε...αυτος ο Ζελάζνυ ξέρει τι κάνει .

Ο Μέρλιν είναι πολύ ωραίος χαρακτήρας, και η διήγηση είναι πιο...character-based απ ό,τι στον Corwin. Περιεργο, αν σκεφτείς ότι και τα δύο είναι σε πρώτο πρόσωπο, αλλά έτσι είναι. Ίσως είναι απλά το ότι ο Μέρλιν είναι πιο νέος, προσπαθει να μη μπλέξει με όοολα αυτά που τείνουν να συμβαίνουν στο Άμπερ και φυσικά πάει και τα κάνει χειρότερα :tongue: Αλλά ο Corwin αγνοείται;;;Δεν το δέχομαι αυτό! Θέλω να μάθω που είναι! Περιμένω να εμφανιστεί φάντης μπαστούνι, όπως το συνηθίζουν όλοι στην οικογένεια κάτι τέτοιες ώρες :tongue:

Και τώρα σας αφήνω, πάω να συνεχίσω την ιστορια να δω τι γινεται ;)

Βtw, κανα τεστ για το Αμπερ δεν υπάρχει; Να δουμε τι χαρακτήρες ειμαστε; Ή θα παθαίναμε όλοι σοκ με τα αποτελέσματα οποτε αστο καλυτερα; :tongue:

Edited January 7, 2007 by trillian

[Mort13]

Ναι είναι πιο character-based γιατί λείπουν τα μεγάλα sequences shadow-walking (τα οποία όσο ωραία κι αν γράφει ο Zelazny γίνονται βαρετά μετά από λίγο αφού δεν προσθέτουν κάτι στην πλοκή) με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλοί περισσότεροι διάλογοι και να φαίνονται μεγαλύτερα τα βιβλία από τα αντίστοιχα της πρώτης πενταλογίας. Το μόνο παράπονό μου είναι ότι επειδή ο Merlin είναι πιο ανεξάρτητος ως χαρακτήρας, δεν υπάρχει πολύ interaction με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

[trillian]

Όντως! Μου έλειπαν οι υπολοιποι και δε μπορω να σου πω ποσο χαρηκα οταν ειδα τον Ράντομ! . Ναι, ακομα και τους υπόλοιπους - κι ας ειναι αυτοι που ειναι - ή μαλλον, επειδη είναι αυτο που ειναι, χεχε. Και μόλις σκεφτόμουν το εξης:

Ο Ζελαζνυ στο Άμπερ κάνει πάρα πολλές φορές κάτι που εν γένει μου σπάει τα νεύρα: σου βγάζει πράγματα απο το πουθενα, για τα οποία εσύ δεν είχες ιδέα. Και ειναι σημαντικά πράγματα, συνήθως αυτά είναι που προχωρούν την πλοκή. Λοιπόν, αυτό είναι συνήθως κάτι που σιχαίνομαι. Άλλα ο Ζελάζνυ έχει πετυχει το εξής απιστευτο: έφτιαξε έτσι τη βασιλική οικογένεια του Άμπερ, που αυτό το στοιχείο δε σε ξενίζει καθόλου! Δε με χαλάει καθολου, ίσα ίσα που το περιμένω! Τι θα πεταχτεί στην επόμενη σελιδα; ποιος παίζει διπλό παιχνίδι; Τι δεν είχε αποκαλυφθεί στην πρώτη πενταλογία; ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ??? :tongue: κτλ κτλ.

Τα κομμάτια με τις σκιές είναι όντως μικρότερα - και ειναι και λογικό, γιατί πλέον ξέρουμε τι είναι οι σκιές, δε χρειάζεται να μας το αναλύσει τόσο. Μάλιστα, μου άρεσε που το βιβλιο ξεκινάει κατά κάποιο τρόπο όπως και στο πρώτο - δε σου λεει αμέσως ότι ο χαρακτήρας είναι ο Μέρλιν, μάλιστα οι δυνάμεις του αργούν να εμφανστούν και αυτό μου άρεσε .

[trillian]

Πρέπει να το σταματήσω αυτό...πρέπει...αρχιζω να υποψιάζομαι οτι δεν ειναι φυσιολογικο :tongue:

Σε ένα μαραθώνιο διαβάσματος, τελείωσα σημερα στις 6 το πρωι τα 4 απο τα 5 της πενταλογίας του Μέρλιν. Περιττό να σας πω οτι ο κόσμος δεν έχει επιστρέψει ακομα - είμαι ακόμα κάπου στην Άμπερ. Νομιζω οτι αν α) ειχα περισσότερα τσιγάρα και β) δε ήμουν δισταχτική ως προς το να φτιάξω καφε επειδή θα πετυχαινα το μπαμπα στην κουζίνα και θα μου έβαζε τις φωνες που ξενυχτησα διαβάζοντας, θα το είχα συνεχίσει και θα το είχα τελειώσει. Δεν είχα φτάσει ακομα στο σημείο όπου δεν καταλαβαινα τις λέξεις :tongue:

Ως συνήθως, κάτι πολύ σημαντικό γίνεται στις τελευταιες σελιδες του 9 και ανυπομονώ να δω τη συνέχεια! θα επιστρέψω σε λιγες ώρες με περισσότερες πληροφοριες ;)

Edited January 8, 2007 by trillian

[Mort13]

Εγώ τελείωσα το Blood of Amber και είμαι στα μισά του 3 τώρα. Θα τερματίσεις πιο γρήγορα από εμένα

[Naroualis]

Σάρκινο Φρούτο, Μιχάλης Μανωλιός. Οχτώ διηγήματα φαντασίας. φουτουριστικά ως επί το πλείστον. Ξεχώρισα τη Σοκολάτα και τις Χροστοπαναγίες, ίσως γιατί είναι τα πιο εύκολο να κατανοήσεις τι ακριβώς υπάρχει από πίσω τους. Γενικά μάλλον βασίζεται πολύ στο δείκτη ευφυίας των αναγνωστών του, ή θεωρεί κάποια πράγματα δεδομένα, γιατί στα υπόλοιπα έξι διηγήματα έμεινα με την αίσθηση ότι κάτι δεν κατάλαβα καλά. Και το διάβασα σε έξι μέρες (πολλές δηλαδή) για να πω ότι μπερδέυτηκα ή δεν του έδωσα αρκετή προσοχή. Και κάτι που έχω παρατηρήσει τελευταία στους Έλληνες του φανταστικού (περνάω τη φάση μου αυτήν την εποχή, το επόμενο θα είναι το Ασμόλ του Βανέλλη): πολύ αίμα. Πααααρα πολύ αίμα, και μάλιστα πολλές φορές χωρίς λόγο. Φαίνεται ότι οι αιματηροί εκδίδονται πιο εύκολα.

[D'Ailleurs]

Τζάκ Λόντον - Το φλογερό φώς της ημέρας

Περιγραφή: Ατρόμητος και σκληρός χρυσοθήρας ο ήρωας μας εξελίσσεται σε οικονομικό μεγιστάνα, ως την στιγμή που ο ερωτάς θα τον βοηθήσει να συνειδητοποιήσει την καταστροφική επίδραση του χρήματος και να αλλάξει στάση ζωής.

[trillian]

Μόλις τελείωσα το Prince of Chaos - το τελευταίο βιβλίο της δεκαλογίας της Άμπερ. Αφού έμεινα λίγο να κοιτάω το κενό, η αυθόρμητη αντίδραση ήταν να αρχίσω να βρίζω. Όχι γιατί το τέλος δεν ήταν καλό - ακριβώς το αντίθετο. Άρχιζα να βρίζω γιατί αυτό ήταν το τέλος, γιατί δεν υπάρχει άλλο βιβλίο για την Άμπερ (μόνο κάποιες μικρές ιστορίες απ όσο ξέρω) και δε θα μάθουμε ποτέ περισσότερα... Γαμώτο!!!

Περισσότερα στο αντίστοιχο τόπικ...

[Mort13]

Τελείωσα και το Sign of Chaos, o Merlin ή είναι λίγο αφελής ή εγώ έχω γίνει Αμπερίτης από την πολύ Άμπερ γιατί κατάλαβα ποιοί είναι οι κακοί πολύ πριν από αυτόν!

Edited January 9, 2007 by Tauntaun13

[trillian]

O Μέρλιν είναι λίγο αφελής, ναι :tongue: Βασικά όχι τόσο αφελής, όσο όχι τόσο Αμπερίτης όσο θα έπρεπε :tongue:

Και εξαιτίας αυτού, και η πλοκή δεν είναι τόσο μπερδεμένη. Έτσι και είχε να τραβήξει αυτά που τράβηξε ο Κόργουιν, θα τον είχαν φάει λάχανο το πολύ στο δεύτερο βιβλιο :tongue:

Δηλαδή βασίζεται πιο πολύ στη μαγεία του παρά στην πανουργία για να τα βγάλει πέρα - όχι ότι αυτό με χαλάει ;)

[araquel]

να σημειωθεί στα πρακτικά παρακαλώ ότι άφησα το forty signs of rain του robinson και επισήμως διαβάζω το great book of amber του zelazny, ένα γαϊδουράκι που περιλαμβάνει τα 10 διηγήματα. (καθόλου πρακτικό για διάβασμα στο δρόμο).

[Nienor]

Έχω πολύ καιρό να γράψω εδώ και δε θα σας πω τι διάβαζα όλο αυτό τον καιρό (διότι είμαι κρυψίνους ) γιατί βασικά δε θυμάμαι που είχα σταματήσει, αλλά επιφυλάσομαι για την επόμενη φορά

 

Τώρα διαβάζω τα εξής:

 

Το καράβι της μαγείας της Robin Hobb, είμαι ακόμα στο πρώτο βιβλίο: Οι έμποροι των θαλασσών κι έχω μπει στον 2ο τόμο. Είναι συμπαθέστατο και σαν ιστορία και σαν γραφή (καλή μετάφραση με λίγα λόγια) κι ακόμη δεν την παλεύω και πάρα πολύ μαζί του εδικά από τη στιγμή που διαβάζω την οπτική γωνία ενός καραβιού (και τα καράβια είναι κάτι που γενικά λατρεύω), οπότε δεν είμαι και τόσο αντικειμενική, είναι σίγουρο.

 

Τους Θρύλους, το δεύτερο τόμο, μια νέα συλλογή του Άνουβι που περιλαμβάνει ιστορίες από το παρελθόν των κόσμων μεγάλων συγγραφέων όπως της Λεγκέν, του Μάρτιν και Feist. Ωραία έκδοση όπως ήταν κι η πρώτη. Πριν από κάθε ιστορία έχει μια σύντομη περιγραφή του κόσμου και των κειμένων στα οποία περιγράφεται, αν και με λίγα σπόιλερ κάποιες φορές.

 

Και τέλος, ξαναδιαβάζω τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών. Ε, αυτό τώρα δε χρειάζεται συστάσεις, απλά έχει περάσει η πενταετία κι έπρεπε να το ξανανοίξω. Να σας θυμίσω μόνο πως ο Φρόντο είναι ξανθωπός ενώ οι λοιποί χόμπιτ καστανοί (πράγμα που το είχα ξεχάσει τελείως λόγω των ταινιών) και να ομολογήσω πως για άλλη μία φορά έχω παραγκωνήσει λιγουλάκι τα άλλα δύο για αυτό. Την αγαπώ αυτή την ιστορία.

[D'Ailleurs]

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΓΟΡΑ της ΜΟΣΣΕ ΚΛΩΝΤ:

 

Περιγραφή: Αθήνα 349 π.χ Την τελευταία μέρα των Μεγάλων Διονυσίων ένα σκάνδαλο ξεσπά στους πρόποδες της Ακροπόλεως. Μπροστά στους θεατές των δραματικών αγώνων, ο πλούσιος Μειδίας χαστουκίζει τον ήδη γνωστό για τις θέσεις του κατά του Βασιλιά Φιλίππου, Δημοσθένη.

Το βράδυ, στην Αγορά, όλοι σχολιάζουν με πάθος το συμβάν, ειδικά μέσα στο κατάστημα του αργυροχρυσοχόου Παμμένη που είχε ετοιμάσει τα χρυσά στεφάνια της γιορτής.

Την επομένη, μέσα στο ίδιο κατάστημα, ανακαλύπτεται το πτώμα του νεαρού Νικόστρατου, ενός απ'αυτούς που είχαν εκφράσει με σφοδρότητα την αποδοκιμασία τους κατά του Μειδία, δηλώνοντας έτοιμοι να υπερασπιστούν τον Δημοσθένη. Ο Αριστοκλής, ξάδελφος του θύματος, καλείται να εξιχνιάσει το έγκλημα.

[Naroualis]

Δημήτρης Βαννέλης, Ασμόλ. Διηγήματα φαντασίας. Ο Βαννέλης μου άρεσε πολύ στο Μουσική στο κεφάλι μου. Εδώ έχει χάσει κάποια από τη δύναμη των ιστοριών. Ξεχωρίζω το "Όνειρα", όπου μπαινοβγαίνει στη ζωή ενός γιάπη κι ενός παλαιολιθικού κυνηγού και το "τρεις μαρτυρίες για τη Σόνια" όπου το ρομαντικό και το φουτουριστικό θρίλερ συναντιώνται με σθένος. Κι η ομώνυμη ιστορία βέβαια, το Ασμόλ, δεν είναι καθόλου κακή. Απλά ίσως λίγο προβλέψιμη.

Edited January 11, 2007 by naroualis

[D'Ailleurs]

Τελός και με αυτό.

Επόμενο: Θύελλα από Ατσάλι, α' τόμος

[Mort13]

Με την ανάγνωση των Knight of Shadows και Prince of Chaos τελείωσα την δεκαλογία της Amber, πάνω στην ώρα κιόλας γιατί ήταν μάλλον υπερβολικό το overdose από fantasy και τώρα θέλω μια γερή δόση από SF για να έρθω πάλι στα ίσα μου αν και θα έπιστρεψω σύντομα στην Amber με τα 5 διηγηματάκια που πρόλαβε να γράψει ο Zelazny πριν πεθάνει.

[Naroualis]

Νατάσα η βασίλισσα των εντομων, Χρήστος Τσανάκας, Οξύ. Είχα πολύ καιρό να βαρεθώ βιβλίο με αυτόν τον τρόπο. Δε μου λέει τίποτε απολύτως, παρεκτός κι αν πιέσω τον εαυτό μου να το δει σαν κάποιο ψυχεδελικής φύσεως λεξιλάγνο ποίημα 200 σελίδων. Και μη ρωτήσετε την υπόθεση. Δεν έχω ίδέα ποια είναι...

Edited January 14, 2007 by naroualis

[D'Ailleurs]

Φίλιπ Πούλμαν - Το αστέρι του βορρα

[trillian]

Που ναι τα σχόλια για το Prince of Chaos, οεο? :tongue:

Kαι d' ailleurs, περιμενουμε σχόλια για τον Πουλμαν ;)

Έλληνας και πατάτα ε; κι όμως εκδόθηκε...γιατί δε με εκπλήσσει; sigh...