Τι διαβάζετε;

[Naroualis]

Τελείωσα τα Χρόνια της Αρρώστιας (Journals of ths Plague Years) του Νόρμαν Σπίνραντ κι αν εξαιρέσεις το τέλος που μου φάνηκε λίγο ζορισμένο χάπυ-έντ, μου άρεσε πολύ. Συνεχίζω με το Σλάπστικ του Κούρτ Βόνεγκατ. Μετά το Χρονοσεισμό μου έχει γίνει απαραίτητος.

[trillian]

Kαλά ρε αλήτη, δανεισμένο βιβλίο θα κλέψεις; Δεν έχεις ούτε ιερό ούτε όσιο; :tongue:

[melkiades]

Αυτο το ΣΚ τελειωσα τον Μαθητευομενο Εκτελεστη της Robin Hobb και μου αρεσε πολυ αν και σε μερικα σημεια ειχα την αισθηση οτι πηγαινε αρκετα αργα αλλα στο τελος το εφτιαξε. Η γλωσα μου αρεσε πολυ καθως και οτι η αφηγηση γινεται στο πρωτο προσωπο.

 

Ξεκινησα τωρα τον "Δον Κιχωτη" απο τις εκδοσεις Εξαντας με φοβερη εικονογραφηση του Νταλι. Οπως και πολλοι αλλοι το εχω διαβασει σε μικροτερη ηλικια αρκετα συντομευμενο αλλα αυτο εδω πολυ χορταστικο μου φαινεται (2 τομοι των 500-600 σελιδων). Μαλλον θα παει αρκετα αργα γιατι δεν μπορει ευκολα να βγει απο το σπιτι για να διαβαστει καπου αλλου γιατι εχω και μια μικρη δυσκολια με το βαρος του.

[Naroualis]

Τελείωσα το Σλάπστικ του Κουρτ Βόννεγκατ. Αλλοπρόσαλλο και ταυτόχρονα οικείο και βεβαίως-βεβαίως καμμία σχέση με το ελληνικό εξώφυλλο! ήταν ένα από τα ωραία βιβλία που έχω διαβάσει τελευταία -σε αντιδιαστολή με κάποια αδιάφορα ή/και απαίσια...

 

Συνεχίζω με John Jakes και Mention my name in Atlantis. Ένας βάρβαρος φτάνει στα λιμάνια της Ατλαντίδας και τι βρίσκει; Τον τελευταίο βασιλια της, έναν έμπορο, UFO που περιφέρονται ανέμελα, μια ωραία σκλάβα και βεβαίως πολύ γέλιο. Αυτά τουλαχιστον λέει στο οπισθόφυλλο. Για να δούμε τι θα πει και το μέσα.

[Sileon]

Αυτο το ΣΚ τελειωσα τον Μαθητευομενο Εκτελεστη της Robin Hobb και μου αρεσε πολυ αν και σε μερικα σημεια ειχα την αισθηση οτι πηγαινε αρκετα αργα αλλα στο τελος το εφτιαξε. Η γλωσα μου αρεσε πολυ καθως και οτι η αφηγηση γινεται στο πρωτο προσωπο.

 

Ξεκινησα τωρα τον "Δον Κιχωτη" απο τις εκδοσεις Εξαντας με φοβερη εικονογραφηση του Νταλι. Οπως και πολλοι αλλοι το εχω διαβασει σε μικροτερη ηλικια αρκετα συντομευμενο αλλα αυτο εδω πολυ χορταστικο μου φαινεται (2 τομοι των 500-600 σελιδων). Μαλλον θα παει αρκετα αργα γιατι δεν μπορει ευκολα να βγει απο το σπιτι για να διαβαστει καπου αλλου γιατι εχω και μια μικρη δυσκολια με το βαρος του.

 

Και εγώ αυτήν την έκδοση διάβασα και πραγματικά είναι ότι μπορεί να ζητήσει ο αναγνώστης για ένα τέτοιο "τέρας" της λογοτεχνίας. Το δε μυθιστόρημα απο μόνο του..Άστο. Θα εκτιμήσεις και μόνος σου.

[RaspK]

I want Don Quixote...

 

Όπως έλεγα και στη Nienor, πάντως, θεωρώ ότι ο Μαθητευόμενος Εκτελεστής έχει μερικές καλές ιδέες, αλλά είναι κακογραμμένος, τελείως κι εντελώς.

Edited September 18, 2007 by RaspK FOG

[Sileon]

Νομίζω, στην προσπάθειά της να γράψει φανταζυ με ρεαλιστικους χαρακτήρες, πλάθει έναν κόσμο πλεκτανών, παθών και αδικημένων χαρακτήρων, χωρίς να καθιστά σαφή την ιστορία και τι πρέπει να περιμένει ο αναγνώστης. Εγώ όσο διάβαζα την σειρά, είχα απορία τι διάολο συμβαίνει και δεχονται αυτές τις επιθέσεις οι περιοχες των πρωταγωνιστών. Ε, πραγματικά η δικαιολογία που δίνει στο τέλος δεν πειθει καθόλου. Και γνωρίζω οτι το κάνει εσκεμμένα, σαν να θέλει να τονίσει την βαρύτητα που πρέπει να δωσει ο αναγνώστης στους χαρακτηρες και στην καθημερινότητά τους, μόνο που πολλές συμπεριφορές τους είναι εντελώς αδικαιολογητες, σε σημείο που θες να μπεις στο βιβλίο και να τους δείρεις. Ο δε υπερβολικά ανλυτικός τρόπος γραφής κάνει πολύ κουραστική ανάγνωση και όλα αυτά που εξιστορείται, άνετα μπαίνουν στους μισούς τόμους.

Με έναν φίλο που το διάβασε και αυτός, συμφωνίσαμε οτι η πίκρα και οι υπερβολικά πολλες σφαλιάρες που δεχεται ο κεντρικός ηρωας, με ζήλο στα όρια του σαδισμού απο την συγγραφέα, απο την αρχή του 1ου τόμου μεχρι και το τέλος του τελευταιου, μας έκανε να απορήσουμε τι πέρναγε εκεινη την περίοδο στη ζωή της και δημιούργησε έναν στόχο για βελάκια, στο πρόσωπο του Φιτζ.

[Sileon]

Έχω μπει στον δεύτερο τόμο του Wizard Knight, απο Wolfe. Ο άνθρωπος απλά .

[melkiades]

Με έναν φίλο που το διάβασε και αυτός, συμφωνίσαμε οτι η πίκρα και οι υπερβολικά πολλες σφαλιάρες που δεχεται ο κεντρικός ηρωας, με ζήλο στα όρια του σαδισμού απο την συγγραφέα, απο την αρχή του 1ου τόμου μεχρι και το τέλος του τελευταιου, μας έκανε να απορήσουμε τι πέρναγε εκεινη την περίοδο στη ζωή της και δημιούργησε έναν στόχο για βελάκια, στο πρόσωπο του Φιτζ.

 

Σα να προσπαθεις να με απογοητευσεις μου φαινεται αλλα προς το παρον δεν θα πτοηθω (τουλαχιστο μεχρι να διαβασω και το δευτερο βιβλιο που το εχω ηδη στη βιβλιοθηκη μου)

[Sileon]

Σα να προσπαθεις να με απογοητευσεις μου φαινεται αλλα προς το παρον δεν θα πτοηθω (τουλαχιστο μεχρι να διαβασω και το δευτερο βιβλιο που το εχω ηδη στη βιβλιοθηκη μου)

 

Πιο πολύ παρασύρθηκα απο το σχόλιο του RaspK, δεν ήθελα να στο χαλάσω..Πάντως, για να το παρατήσεις δεν είναι σίγουρα.

[RaspK]

Δε θέλω ν' απογοητεύσω κανέναν, αλλά θα πω κάτι: κατ' εμέ, ο Sileon είναι και αρκετά επιεικής, αν κι έχει πει μερικά από τα κύρια προβλήματα. Θα τ' αναλύσω κάποια στιγμή, υποθέτω, γιατί είναι ένα έργο του οποίου τα λάθη μου φαίνονται αρκετά πρόδηλα, περιέργως.

[Sileon]

Δε θέλω ν' απογοητεύσω κανέναν, αλλά θα πω κάτι: κατ' εμέ, ο Sileon είναι και αρκετά επιεικής, αν κι έχει πει μερικά από τα κύρια προβλήματα. Θα τ' αναλύσω κάποια στιγμή, υποθέτω, γιατί είναι ένα έργο του οποίου τα λάθη μου φαίνονται αρκετά πρόδηλα, περιέργως.

Σου παραχωρώ την τιμή, μιας που πρώτος το έθιξες, να ανοίξεις σχετικό τόπικ. Όχι τίποτα άλλο, αλλά και διακεκριμένη συγγαφέας είναι και η εν λόγω σειρά είναι ο κράχτης της και έχω μεγάλη περιέργεια τι λεέι ο εδώ κόσμος. Αν και έχει περάσει καιρός που το έχω διαβάσει και δεν μπορώ να ανακαλέσω λεπτομέρειες, είμαι έτοιμος να χωθώ αφου και μου έχουν δημιουργηθεί αρκετές απορίες αλλα και πρέπει κάπως να ξεσπάσω αφου δεν μπόρεσα εν τέλει να μπω στο βιβλιο να ριξω σφαλιάρες στον γυρναω-και-το-άλλο-μάγουλο-Φιτζ..

[D'Ailleurs]

Εγώ διαβάζω:

 

ΣΙΕΡΡΑ ΧΑΒΙΕΡ - Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ

Περιγραφή: Ιανουάριος 1497. Ο αδελφός Αγουστίν Λέυρε, δομινικανός ιεροεξεταστής ειδικός στην ερμηνεία κωδικοποιημένων μηνυμάτων, αναλαμβάνει εσπευσμένα την αποστολή να πάει στο Μιλάνο την ώρα που ο δάσκαλος Λεονάρντο ντα Βίντσι ετοιμάζεται να βάλει τις τελευταίες πινελιές στο Μυστικό Δείπνο στο παρεκκλήσι της Σάντα Μαρία ντέλλε Γκράτσιε. Αιτία μια σειρά ανώνυμων επιστολών που έχουν φτάσει στην Αυλή του Πάπα Αλεξάνδρου ΣΤ', στις οποίες καταγγέλλεται ότι ο Λεονάρντο όχι μόνο ζωγράφισε τους Δώδεκα χωρίς το υποχρεωτικό φωτοστέφανο της αγιότητας, αλλά και ότι στην ιερή σκηνή απεικόνισε τον ίδιο του τον εαυτό με την πλάτη γυρισμένη στον Ιησού. Γιατί το έκανε; Είναι ο Μυστικός Δείπνος έργο αιρετικού;

 

ΚΑΜΙΛΕΡΙ ΑΝΤΡΕΑ - Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ

 

Περιγραφή: Ο αστυνόμος Μονταλμπάνο νιώθει τα χρόνια να τον βαραίνουν και τη μοναξιά να τον πνίγει. Γλυκαίνει μόνο όταν οι λέξεις υψώνονται σαν προστατευτικό τείχος και τον καλύπτουν, όταν νιώθει προστατευμένος από τα λόγια και τις πράξεις που τον προφυλάσσουν από το αδιάκριτο βλέμμα των άλλων. Ακούει μια φωνή μέσα του και αναρωτιέται αν είναι ένας άνθρωπος που απλώς έχει μια προσωπική άποψη για το τι σημαίνει δικαιοσύνη. Μερικές φορές αυτό που εκείνος θεωρούσε σωστό ήταν λάθος για τη δικαιοσύνη. Και άλλες φορές, το αντίθετο. Τι είναι πιο καλό: να συμφωνεί με τη δικαιοσύνη, έτσι όπως την παρουσιάζουν στα βιβλία, ή να συμφωνεί με τη συνείδησή του;

Το δίλημμα είναι σαν αυτά που συναντάμε στις αρχαίες τραγωδίες. Τώρα όμως, με τη γλυκιά μελαγχολία μιας ωριμότητας που φτάνει σχεδόν στο τέλος της, δεν έχει πια τόση σημασία πόσο υπέροχος είναι ο ήρωας. Αυτό που μετράει είναι η ακεραιότητα του Μονταλμπάνο τη στιγμή που η εκπλήρωση των επαγγελματικών του υποχρεώσεών τον φέρνουν σε επαφή με την «πολιτική» πλάνη, με την προσωπική αναζήτηση της ειλικρίνειας και τη διαπίστωση της αλήθεια, αν όχι της δημόσιας, τουλάχιστον της προσωπικής.

 

Η υπομονή της αράχνης είναι ένα παράξενο αστυνομικό μυθιστόρημα. Χωρίς «έγκλημα» και αίμα. Εκτός κι αν θεωρείται έγκλημα το να αναλώνονται ανθρώπινες ζωές μέσα στο μίσος. Περιμένοντας την κάθαρση που θα καθησυχάσει συνειδήσεις και θα ξαναβάλει τους παίκτες του παιχνιδιού στις σωστές τους θέσεις, συνοδευόμενη από την αλληλέγγυα και συγκαταβατική συμπόνια του Μονταλμπάνο, όταν πια η «θεατρική» δράση της «αράχνης» που ύφαινε υπομονετικά με μίσος τον ιστό της, ολοκληρώσει το έργο της «ψευτιάς» και παγιδεύσει στον ιστό της τον πραγματικό ένοχο.

Για άλλη μια φορά με αυτό το αγωνιώδες μυθιστόρημα ο Καμιλλέρι αιφνιδιάζει τον αναγνώστη και ανανεώνεται.

ΣΜΑΡΤ ΜΠΕΛ ΜΑΝΤΙΣΟΝ - ΤΕΛΙΚΟ ΜΟΝΤΑΖ

 

Περιγραφή: Ενα σύγχρονο αμερικανικό νουάρ που διαδραματίζεται στις μεγαλουπόλεις της Eυρώπηςώμη, Bρυξέλλες και Λονδίνο. Ηρωάς του ένας κινηματογραφιστής, θύμα μιας σκευωρίας και μιας προδομένης φιλίας, ερωτευμένος με μια ασυνήθιστη γυναίκα.H μοναξιά, η φιλία, ο έρωτας, η ζήλεια, το χρήμα φτιάχνουν ένα κόσμο που μοιάζει με φιλμ πριν από το τελικό μοντάζ.

Edited September 20, 2007 by D'Ailleurs

[Mort13]

Διάβασα το Tigana του Guy Gavriel Kay, καλό ήταν αν και με εκνεύρισε 1-2 φορές προς το τέλος.

[D'Ailleurs]

προσδιόρησε το "καλό"...

[Mort13]

Καλό υπό την έννοια ότι μου κράτησε το ενδιαφέρον και με έκανε να αγωνιώ για κάποιους χαρακτήρες. Με εκνεύρισε όμως ο τρόπος που φέρθηκε στους χαρακτήρες αυτούς στο τέλος...

[Oberon]

Διαβάζω το .hack//AI Buster το prequel σε μορφή μυθιστορήματος της σειράς (σειρών) ανιμε/manga και video games .hack, γραμμένο από τον Tatsuya Hamazaki με εικονογράφηση της Rei Idumi.

Πολύ γενικά πρόκειται για μια cyberpunk/fantasy νουβέλα τοποθετημένη στο εναλλακτικό σύμπαν του .hack όπου ο εικονικός κόσμος ενός MMORPG με το όνομα "The World" βιώνεται σαν πραγματικός και όπου οι παίκτες έχουν διαφορετικές, και πολύ αληθοφανείς, ταυτότητες από εκείνες της πραγματικής τους ζωής. Όμως το παιχνίδι αυτό είναι πολύ περισσότερο από ένα απλό παιχνίδι και συχνά επηρεάζει και την πραγματική ζωή των παικτών. Βέβαια το φανταστικό και το πραγματικό, οι αληθινές ταυτότητες και οι μη αληθινές εμπλέκονται πολύ μια που μέσα στο παιχνίδι μεγάλο ρόλο παίζουν και οι Τεχνητές Νοημοσύνες οι οποίες συχνά είναι συγκεκριμένοι χαρακτήρες με δικές τους agendas.

Θα μπορούσε κανείς να πει πως γενικά το .hack έχει κοινά τόσο με το Μάτριξ όσο και με το Dungeons and Dragons, αλλά με εντελώς δικό του στυλ βέβαια.

Στο βιβλίο που διαβάζω πρωταγωνιστούν, προς το παρόν, ο Albireo ένας πολύ εξελιγμένος παίκτης και "κυνηγός", η Lycoris, μια "Vagrant Artificial Intelligence" και η Hokuto μια σέξυ "wave master" (μάγισσα).

Edited September 27, 2007 by Dain

[D'Ailleurs]

Καλό υπό την έννοια ότι μου κράτησε το ενδιαφέρον και με έκανε να αγωνιώ για κάποιους χαρακτήρες. Με εκνεύρισε όμως ο τρόπος που φέρθηκε στους χαρακτήρες αυτούς στο τέλος...

 

Εμενα μου την έδωσε ο τρόπος που γράφει. Δύο φορές προσπάθησα να το διαβάσω και τις δύο το άφησα στα μισά...

[melkiades]

Μια γλυκιά μυρωδιά θανάτου, ΑΡΙΑΓΑ, ΓΚΙΓΕΡΜΟ

(απο τον ΚΕΔΡΟ)

Ένα έγκλημα υποδέχεται την καινούργια μέρα στο χωριό Λόμα Γράντε του Μεξικού. Η Αδέλα, μια δεκαπεντάχρονη κοπέλα, βρίσκεται νεκρή, τελείως γυμνή, στη μέση ενός χωραφιού σπαρμένου με σόργο. Μια φήμη εξαπλώνεται με φοβερή ταχύτητα: δολοφόνησαν την κοπέλα του Ραμόν Καστάνιος. Ο νεαρός Ραμόν, κρυφά ερωτευμένος μαζί της, παγιδεύεται σε μια φανταστική ερωτική σχέση. Μη μπορώντας να διαψεύσει τη φήμη που εξαπλώνεται με φοβερή ταχύτητα, ένας άγραφος κώδικας τιμής τον υποχρεώνει να εκδικηθεί για το φόνο της αγαπημένης του. Οι υποψίες βαραίνουν τον “Τσιγγάνο”, έναν πλανόδιο γυναικοκατακτητή έμπορο που διατηρεί παράνομο δεσμό με μια παντρεμένη γυναίκα του χωριού. Κάποιοι γνωρίζουν ότι δεν είναι αυτός ο δολοφόνος, αλλά σιωπούν. Το αίμα ξεπλένεται με ένοχες αλήθειες και μια γλυκιά μυρωδιά θανάτου…

 

Φοβερο βιβλιο!! Απο την αρχη ξερεις τι θα συμβει και ομως εχεις αγωνια μεχρι το τελος. Νομιζεις οτι μυριζεις τις μυρωδιες απο τα φαγητα και απο την υπαιθρο, ακους τους θορυβους και αισθανεσαι τη ζεστη. Τι να πω αλλο?

[araquel]

χμμ... διαβάζω το the god delusion του richard dawkins, το οποίο δεν θα το τελειώσω τώρα στα κοντά γιατί θα ξαναπιάσω κάποιο άλλο βιβλίο παράλληλα.

και λέγοντας παράλληλα, δεν εννοώ μόνο με αυτό, αλλά και με τη γαλαξιακή αυτοκρατορία την οποία ξαναδιαβάζω.

[Naroualis]

Ορίστε λοιπόν, που γκρινιάζατε, τώρα μόλις τελείωσα το μικρότατο βιπεροβιβλιαράκι Mention My Name In Atlantis, του John Jakes. Μια ολόκληρη εβδομάδα μου πήρε, ουφ! Μάλλον επειδή δεν είναι και ό,τι πιο συναρπαστικό έχω διαβάσει στη ζωή μου. Φάντασυ με τις τελευταίες μέρες της Ατλαντίδας, διεφθαρμένοι βασιλείς και στρατηγοί, ένας σωματέμπορος που κοιτάει την πάρτη του, μια μανιακή να τον παντρευτεί πόρνη, ο απαραίτητος βάρβαρος, Conax the Chimerical, με το θεό του που λέγεται Crok, προφήτες που κυρρήτουν τη συντέλεια του κόσμου (όχι του Cosmou, χιχι, :Ρ) και ο στόλος από εξωγήινα διαστημόπλοια, take me to your leader, we come in peace. Κοντολογίς, ένας κουραστικός αχταρμάς.

[Sileon]

Τέλειωσα τον δεύτερο τόμο του Wizard Knight, Gene Wolfe.. Μαζεύοντας τα σαγόνια μου άρχισα το "Στην ακτή" απο Ίαν Μακγιούαν, υποψήφιου με το εν λόγω βιβλίο για βραβείο Μπούκερ.

[melkiades]

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ ΜΑΣ Jonathan Carroll

 

Ο επιτυχημένος συγγραφέας Τζο Λένοξ καταφεύγει στη Βιέννη για να ξεφύγει από τις βασανιστικές τύψεις που νιώθει για τον τραγικό θάνατο του αδελφού του. Εκεί γνωρίζει ένα ιδιαίτερα εκκεντρικό ζευγάρι: την Ίντια Τέιτ και το σύζυγό της, Πολ, ένα μάγο με εκπληκτικές δυνάμεις. Σταδιακά, ο Τζο ερωτεύεται την Ίντια, αλλά ο άντρας της το μαθαίνει και μετά πεθαίνει μυστηριωδώς.Τώρα, ένας ακόμα θάνατος βαραίνει τη συνείδηση του Τζο, άλλη μία φωνή τον καλεί από τον τάφο. Κι ο εφιάλτης που θα του στοιχειώσει τη ζωή έχει μόλις αρχίσει.

 

Στην αρχη αν και αμερικανια (ο μεγαλος αληταμπουρας αδελφος που βασανιζει το μικροτερο) δεν τα πηγαινε και ασχημα, στη μεση ηταν σχετικα ευχαριστο αλλα στο τελος το εκανε λυσσα. Παλι καλα που ηταν μικρο, ουτε 200σελ.

Εχω διαβασει και ενα ακομα δικο του αλλα δεν μπορω να θυμηθω τιποτα απο την υποθεση. Μαλλον κατι κακο θα διαβασα κι εκει και η μνημη μου αποφασισε να μην το κρατησει καθολου (κατι θα ξερει)

[heiron]

Ντρας,ο Θρυλος

του Ντεηβιντ Γκεμελ

 

Ηρωικη φαντασια με ηρωα γερο που δεν μας λεει το πως απο χωρικος εγινε ηρωας αλλα μιλαει για τα γηρατεια του.Με μπολικη δραση μεσα.Ναι,μ'αρεσει.

[iliosporos]

Ξεκίνησα πριν λίγες μέρες το "Cell" ("Το κινητό" εκδόσεις Bell) του Stephen King.

 

Καλογραμμένο τουλάχιστον στις πρώτες σελίδες, περιγράφει πάρα πολύ καλά το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε, θυμίζει το Stand, και υπενθυμίζει πως ο άνθρωπος είναι εξαιρετικός συγγραφέας. Επιφυλάσσομαι για την συνέχεια του βιβλίου