Τι διαβάζετε;

[Naroualis]

Φράνσις Μπαίηκον, Νέα Ατλαντίδα. Το πήρα από την Έκθεση, αλλά το έψαχνα δέκα χρόνια τώρα. Ημιτελές, περιγράφει μια κοινωνία σε κάποιο άγνωστο νησί του Ειρηνικού, όπου φτάνουν αναπάντεχα κάποιοι ναυτικοί. Ο πέπλος της θεοκρατικής κοινωνίας του Μεσαίωνα πέφτει ακόμη βαρύς πάνω στο έργο. Χαρακτηριστικά η άγνωστη χώρα έλαβε τη βάφτιση στο χριστιανισμό, μέσω ενός θαύματος 1600 χρόνια πριν τα γεγονότα τς ιστορίας. Βαθιά ηθικοπλαστικό, γι' αυτό και χαριτωμένο.

 

Ξεκίνησα τον Άρχοντα των Γρίφων της Πατρίτσια ΜακΚίλλιπ, παράλληλα με την Ιστορία του Χαλίφη Βατέκ, του Γουίλλιαμ Μπέκφορντ.

[Sileon]

Τέλειωσα το "Στην ακτή", του ΜακΓιουαν. Όμορφο, με κλιμακούμενη ένταση. Με κράτησε, αλλά δεν νομίζω ότι αξίζει τον ντόρο που έχει γίνει.

Ξεκίνησα το " Πορτρέτο", Ίεν Πίαρς.

[Naroualis]

Τελείωσα το το πρώτο μέρος του Άρχοντα των Γρίφων, της Πατρίτσια ΜακΚίλλιπ, (Riddle-master of Hedd). Περισσότερα στις αξιολογήσεις των βιβλίων φάντασυ.

Συνεχίζω με το δεύτερο μέρος, και διαβάζω παράλληλα για δεύτερη φορά την ιστορία του Χαλίφη Βατέκ, του Γουίλλιαμ Μπέκφορντ.

[Mort13]

The Gods Themselves του Isaac Asimov.

[heiron]

Εχω αφησει στη μεση το

VALIS

του Φιλιπ Ντικ

 

Μου φαινεται το χειροτερο του,ισως γιατι εχει καψει το μισο του εγκεφαλο ο Φιλιπ με ολο αυτο το LSD...

[Mort13]

Νομίζω είναι πιο αποτελεσματικό αν το διαβάσεις ως αυτοβιογραφία παρά ως fiction.

[heiron]

Βασικα θυμιζει καπως τη Μετεμψυχωση-απλα σε πιο SF-και αυτο δεν μου κανει σε καλο αφου ηταν το μονο βιβλιο του που δεν μου αρεσε.Θα το συνεχισω το ΣΚ μαλλον οποτε και θα το σχολιασω ισως και με βαθμολογια.

 

ΥΓ:Ωραιο αβαταρ...

[trillian]

Δεν έχω να πρσθέσω στα τι διαβάζω, αλλά έχω να προσθέσω στο "ωραίο άβαταρ"! Είναι απίστευτο Κι έτσι όπως πάει, η πρώτη σελίδα του Dance with dragons θα ξεκληρίζει όλους τους Σταρκ :tongue:

 

Χμμ και για να μην είμαι και τελείως σπαμ, να πω ότι τελικά έχω να προσθέσω, διάβασα πρόσφατα και το Fall of hyperion! Ιδιαίτερα ικανοποιητικό δεύτερο μέρος, με κάποιες σκηνές που ήταν απλά απίστευτες, και -φυσικά- με την επακόλουθη επιθυμία να διαβάσω το endymion για να δω πώς εξηγούνται όσα έχουν μείνει ανεξήγητα... Το μόνο που (ελάχιστα) με χάλασε ήταν το κοινό theme που έχει με το Ίλιον (φυσικά, το Hyperion προηγείται χρονικά, αλλά έλα που εγώ διάβασα πρώτα το Ίλιον...)

[Naroualis]

Τελέιωσα το Heir of Sea and Fire, δεύτερο μέρος της τριλογίας The Riddle Master, της Patricia McKillip. Συνεχίζω με το τρίτο μέρος της τριλογίας, αλλά έχω παράλληλα ξεκινήσει και το Γκόλεμ του Γκούσταβ Μειρινκ

[Mort13]

@ heiron & trillian: Κι εγώ το βρήκα απίστευτο όταν το είδα κάπου στο internet και αποφάσισα αμέσως να το κάνω avatar. Θα το κρατήσω μέχρι να ανακοινώσει πότε θα βγάλει το βιβλίο ο ευλογημένος...

[Endless Journey]

Μόλις τελείωσα το "Μυστικό " της Rhonda Byrne και ξεκίνησα το "Άκου την καρδιά σου " του Andrew Matthews ένα ευχάριστο βιβλίο με σκίτσα του ίδιου του συγγραφέα.

Η ζωή του ίδιου του συγγραφέα αποτέλεσε ένα σχολείο για τον ίδιο , όπως είναι άλλωστε για όλους μας και τον οδήγησε στην συγγραφή αυτού του βιβλίου , που θα μπορούσε να είναι ένας μικρός οδηγός για όλους μας στην προσπάθεια μας να κάνουμε την ζωή μας πιο ευχάριστη.

[Sileon]

Τελείωσα το "πορτρέτο", του Ίαν Πίαρς. Είμαι και στα τελειώματα του βιβλίου της Ανν Ραντκλιφ, "Τα κάστρα του Άθλιν και του Ντανμπεϊν", χαρακτηριστικό της Γοτθικής λογοτεχνίας των τελών του 18ου αιώνα.

[D'Ailleurs]

Διαβάζω:

Abraam Meritt - Επτά βήματα για τον Σατανά.

Ο Τζέημς Κίρκχαμ είναι ένας τυχοδιόκτης που του αρέσει να προκαλεί την τύχη του και να τα παίζει όλα για όλα. Ετσι ο Σατανάς που έχει εγκαταλήψει την Κόλαση και βρίσκεται στην γή του προτείνει ένα ιδιόμορφο παιχνίδι επηρρεασμένο απο έναν μύθο του Βούδα. Ο Κίρκχαμ θα περπατήσει επτά σκαλοπάτια. Αμα βρεί τα τέσσερα τυχερά θα εξουσιάσει τον Σατανά και την κόλαση. Αμα χάσει θα γίνει δούλος για ένα χρόνο ή για πάντα. Αρχικά ο Κίρκχαμ ενθουσιάζεται με την ιδέα της απόλυτης δύναμης. Αλλα θα ερωτευτεί μια νεαρή γυναίκα την 'Ευα που προορίζεται να γεννήσει τον γιό του Σατανά.

Τόμας Χάρις - Ο κόκκινος δράκος

Ενας ψυχοπαθής δολοφόνος κυκλοφορεί ελεύθερος. 'Ενα τέρας που το σκοτάδι του μυαλού του κάνουν ακόμη πιο επικίνδυνο η σεξουαλική πείνα και η δαιμονική βιαιότητά του. 'Εχει ήδη ξεκληρίσει δύο οικογένειες. Μια τρίτη θ' ακολουθήσει, αν ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΔΡΑΚΟΣ, όπως αποκαλεί τον εαυτό του, δεν συλληφθεί μέχρι την επόμενη πανσέληνο... Ο Γουίλ Γκράχαμ, ο ειδικός πράκτορας του FBI που επιστρατεύεται στην υπόθεση, έχει ένα ξεχωριστό ταλέντο στο κυνήγι των παρανοικών εγκληματιών. Είναι ο άνθρωπος που κατόρθωσε να πιάσει τον "Χασάπη της Μινεσότα" και τον διαβόητο δόκτορα Χάνιμπαλ Λέκτερ. Είναι ο μόνος που μπορεί να μπει στο μυαλό του παράφρονα δολοφόνου και να προβλέψει την επόμενη κίνησή του. Αλλά ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΔΡΑΚΟΣ ξέρει πως ο Γουίλ τον αναζητά. Κι όπως ο διώκτης του, έχει κι αυτός μια τρομακτική ικανότητα να βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από τα θύματά του....

Ερνεστ Χεμινγκουέι - Ο κήπος της Εδεμ

O "Kήπος της Εδέμ" είναι μια ιστορία έρωτα και ασίγαστου πάθους ενός Αμερικανού συγγραφέα και της γυναίκας του στις μεσογειακές ακτές της Γαλλίας και της Ισπανίας, κατά τη διάρκεια ενός ατέλειωτου μήνα του μέλιτος, που σημαδεύεται καταλυτικά από την παρουσία μιας νεαρής γυναίκας για την οποία νιώθουν και οι δύο μια ακατανίκητη έλξη. Εξιστορώντας την πορεία αυτού του ερωτικού τριγώνου και καταμετρώντας θύματα και επιζώντες, ο Χέμινγουεϊ αποκαλύπτει ένα τρυφερό και ευάλωτο κομμάτι του χαρακτήρα του, ενώ η Κάθριν Μπορν είναι από τις πιο περίπλοκες και πειστικές ηρωίδες του.

O Χέμινγουεϊ άρχισε να γράφει τον "Κήπο της Εδέμ" το 1946 και τον επεξεργαζόταν κατά διαστήματα και με μεγάλα διαλείμματα για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, ενώ στη διάρκεια της ίδιας περιόδου έγραφε, μεταξύ άλλων, τα "O γέρος και η θάλασσα" και "Μια κινητή γιορτή". Εδώ η ερμηνεία που δίνει στον έρωτα και στην τέχνη είναι σκοτεινή και βαθιά, η φαντασία του είναι ζωντανή και ενθουσιώδης, το γράψιμό του αριστοτεχνικό.

O "Κήπος της Εδέμ", που εκδόθηκε είκοσι πέντε χρόνια μετά το θάνατο του συγγραφέα, είναι ένα ιδιαίτερα τολμηρό και εντυπωσιακά σύγχρονο έργο.

Έλις Πήτερς - Οράματα και λείψανα

Το 12ο αιώνα, στο μοναστήρι των Βενεδικτίνων του Σρούσμπερι, ο αδελφός Κάντφελ έχει καταλήξει σε μια ήρεμη ζωή και ασχολείται με τα βότανά του μετά από μια περιπετειώδη-και κάθε άλλο παρά μοναχική-νιότη. Αλλά όταν ο προϊστάμενος της μονής του αποφασίζει να αποκτήσει τα οστά μια αγίας από ένα μακρινό χωριό της Ουαλίας, η εμπειρία από το παρελθόν του Κάντφελ αποδεικνύεται πολύ χρήσιμη. Είναι πραγματικό ευτύχημα που οι βοτανολογικές του γνώσεις συναγωνίζονται τις ανιχνευτικές του ικανότητες, αφού ανάμεσα στις δυσκολίες αυτής της αποστολής στην Ουαλία περιλαμβάνεται και ένας φόνος.

[Naroualis]

Πείτε μου ότι δεν είμαι η μόνη που λατρεύω τον Μέρριττ... Πείτε μου το, σας παρακαλώ...

Edited October 8, 2007 by Naroualis

[Sileon]

Είναι τόσο καλός όσο ακούγεται?

[D'Ailleurs]

Πείτε μου ότι δεν είμαι η μόνη που λατρεύω τον Μέρριττ... Πείτε μου το, σας παρακαλώ...

 

 

Είσαι η μόνη που λατρευεις τον Μέριττ. Εγώ γουστάρω τα βιβλία του και όχι αυτόν γιατι δεν είμαι ομοφυλοφυλός.

[Naroualis]

(Παίζει να είναι ένα σιχαμένος πορνοπάππος και να μη βλέπεται καν, αλλά τι να κάνω η κορασίς; Μ'αρέσει, μ'αρέσει, μ' αρέσει, μ' αρέσει...)

 

Ο Μέρριττ είναι κάτι ανάμεσα σε Λάβκραφτ, Λόρδο Ντάνσανυ, Ρόμπερτ Χάουαρντ και Μπάρμπαρα Κάρτλαντ: Τα έχει όλα και συμφέρει. Ναρκωμανείς ήρωες στο χείλος της αυτοκαταστροφής, μυστικές εταιρίες, οι κακοί είναι πάντα μαύροι ή κίτρινοι και κυκλοφορούν μυρμηγκιές από δαύτους, υπάρχει πάντα μια εράσμιος παρθένα και μια σατανική ιέρεια, γιατί ο άντρας πρέπει να 'χει εμπειρίες, καταλαβαίνετε, και ο δαιμονικός κακός έχει κεφάλι που θυμίζει σκελετό και κρατάει από Ατλαντίδα ή Λεμουρία ή από άλλες μυστικές και ομιχλιασμένες εξαφανισμένες πόλεις. Κοντολογίς μούρλια...

[tetartos]

Η γνώμη μου για τον Merritt είναι... "λαβωμένη"! Είχα βρει δυό βιβλία του, το Metal Monster και το Creep, shadow, creep. Ξεκίνησα (κακώς) με το πρώτο. Το σιχάθηκα! Το τελείωσα με το ζόρι! Πήχτρα στις περιγραφές και χωρίς μια καλή εξήγηση. Θεώρησα ότι έτσι έγραφαν εκείνη την εποχή... Μετά από μήνες, έπεισα τον εαυτό μου να διαβάσει και το δεύτερο, οπότε η άποψή μου γι' αυτόν κάπως αποκαταστάθηκε... Τώρα, απλώς φοβάμαι, αν το επόμενό του που πέσει στα χέρια μου θα μου αρέσει ή όχι...

[Pixie]

The Black Company του Glen Cook.

 

Ο διαβόητος μισθοφορικός στρατός νοικιάζει τις υπηρεσίες του στις δυνάμεις του Κακού, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα αλλάξουν γνώμη...χε χε

Τέρμα τα γλυκανάλατα παραμυθάκια, αυτοί οι τύποι είναι απληστοι, αδίστακτοι και ευρηματικοί - ο συνδυασμός που σκοτώνει!!

 

There are no self-proclaimed villains, only regiments of self-proclaimed saints. Victorious historians rule where good or evil lies.

We abjure labels. We fight for money and an indefinable pride. The politics, the ethics, the moralities, are irrelevant.

 

 

Ταυτόχρονα διαβάζω και το "Υπόθεση αίματος" του Ιαν Ράνκιν.

Ως συνήθως αν έλειπαν οι περιγραφές που ο επιθεωρητής Ρέμπους πάει στην παμπ για τα μπιρόνια του το βιβλίο θα ήταν πολύ μικρότερο.

[Naroualis]

Τελείωσα τον αρπιστή στον άνεμο, τρίτο μέρος της τριλογίς Riddle-master της P.McKillip (σχόλια στις αξιολογήσεις φ), συνεχίζω με το Γκόλεμ, του Μέιρινκ και τον Βασιλιά των Τρελών, της Τάνια Κίνκελ.

[Sileon]

Τέλειωσα "τα κάστρα του Άθλιν και του Ντανμπρειν", της Ανν Ραντκλιφ. Μικρούλι και ομορφούλι. Είναι ένα απο τα πρώτα έργα της Γοτθικής λογοτεχνίας και οι υπερβολές των ρομάντσων δεσπόζουν. Σε κάθε σελίδα, κάποιος ήρωας θα σπαράζει απο ευγενικά συναισθήματα, κάποια δεσποσύνη θα ριγεί στην σκέψη του αγαπητικού και γενικά πολύ δάκρυ και πληθώρα εκφάνσεων ιπποτικών, ηρωικών και λοιπών ρομαντικών συναισθημάτων.

[Naroualis]

Τελέιωσα το Γκόλεμ του Γκούσταφ Μέιρινκ. Το κλίμα του τρόμου, οι περιγραφές και γενικά το όλο σκηνικό είναι απίστευτα καλογραμμένα. Χαίρομαι πάρα πολύ που διάβασα αυτό το βιβλίο κι ίσως κάποια στιγμη στο μέλλον το ξαναδιαβάσω. Βέβαια μπερδεύτηκα λιγάκι με τα σημειολογικά του θέματος, μιας και μπλέκεται η Καμπάλα, η τράπουλα ταρό και διαφόρων ειδών αστικοί μύθοι της Πράγας του 1900, αλλά χαλάλι του.

Ξεκίνησα επιτέλους το Βασιλιά των τρελών, της Τάνια Κίνκελ. Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα μικρό κρυμμένο διαμάντι! Θα δείξει. Διαβάζω ταυτοχρόνως (στο λεωφορείο κατά κύριο λόγο) τις Μυθοπλασίες του Μπόρχες, μια συλλογή διηγημάτων σαν σχόλια πάνω σε φανταστικά βιβλία.

Edited October 11, 2007 by Naroualis

[Sileon]

Τελέιωσα το Γκόλεμ του Γκούσταφ Μέιρινκ...

 

Naroualis, κυκλοφορεί στα ελληνικά?

 

Διαβάζω ταυτοχρόνως (στο λεωφορείο κατά κύριο λόγο) τις Μυθοπλασίες του Μπόρχες, μια συλλογή διηγημάτων σαν σχόλια πάνω σε φανταστικά βιβλία.

 

Αλλου για αλλου, ε?

Edited October 11, 2007 by Sileon

[Naroualis]

Για το Γκόλεμ, εκδόσεις Αίολος, 2000. Νομίζω όμως ότι είχε κυκλοφορήσει και παλαιότερα. Θα σου πω όταν γυρίσω σπίτι, έχω μια βιβλιογραφία εφ/φ/τ μέχρι το 1993, ίσως υπάρχει εκεί. Καλούτσικη μετάφραση, ήθελε ένα τσικ παραπάνω στις Σημειώσεις του Επιμελητή για να γίνει απόλυτα κατανοητό. Επίσης έχεις και κάποιες γκραβούρες, πολύ ατμοσφαιρκές κατά τη γνώμη μου, πιθανότατα πουαντελιστικές.

 

Όσο για το αλλού γι' αλλού, ποτέ δεν ισχυρίστηκα το αντίθετο! Ποιος ήταν αυτός που είπε ότι έχω μάτια σαύρας και διαβάζω άλλο βιβλίο με το κάθε ένα μάτι; ;)

 

Edit: Εσύ ήσουν, Sileon. Πήγα και βρήκα το τόπικ. Οπότε τι αναρωτιέσαι;

Edited October 11, 2007 by Naroualis

[RaspK]

Αν έχεις κάποια απορία πάνω στα σημειολογικά, μπορείς να ρίξεις κανένα PM κατά δώθε, αν θες, για να σου πω.