DinoHajiyorgi Posted August 6, 2008 Share Posted August 6, 2008 (edited) Patricia Russo, "Διατηρήστε την ψυχραμία σας", τ. 417, μετ. Παντελής Μαγκούστας & Χρυσηίδα Αρκούδα Μου άρεσε. Δεν με γέμισε σε καμία στιγμή με προσδοκίες για κάτι παραπάνω. Αυτό είναι από μόνο του ένα "είδος", έτσι δεν είναι; Το "ξεκινώ στα μισά μιας κατάστασης και κάνω άσκηση ύφους χωρίς να λύσω την κατάσταση." Η ιστορία του πατέρα που αφήνει τα δύο κορίτσια βορά στις γαλάζιες σφαίρες είναι ενδιαφέρουσα. Αλλά... (το μόνο ψεγάδι για μένα) Δε λαβαίνω αρκετές πληροφορίες από την αφηγήτρια/ηρωίδα για τον πατέρα και την ψυχολογία του για να το ευχαριστηθώ. Η πράξη του τον κάνει αντιπαθή αλλά δεν τον έχω ζήσει αρκετά για να "χορτάσω" την αντιπάθεια μου. Edited August 6, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 13, 2008 Share Posted August 13, 2008 Trent Jamieson, "Αλογάκια του Λούνα Παρκ", τ.418, μετ. Παΐσιος Σούστας & Χάιντυ Λαγούδα Ωραίο γράψιμο! Χωρίς τίποτα ιδιαίτερο στην υπόθεση, το διήγημα αυτό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του γιατί το γράψιμο μπορεί εύκολα να υπερκαλύψει τις οποίες αδυναμίες ή κοινοτυπίες της πλοκής φτάνοντας ένα τέτοιο διήγημα άξια μέχρι το τυπογραφείο. Στα όρια της Ε.Φ. και του παραμυθιού, ο συγγραφέας συνδέει πετυχημένα την προσωπική με την παγκόσμια ιστορία που αφηγείται χωρίς να αδικεί ή να υπερτονίζει καμία. Ένα πραγματικά καλό διήγημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 13, 2008 Share Posted August 13, 2008 (edited) Η δική μου ανεπηρέαστη κατάθεση, χωρίς να διαβάσω την κριτική του mman: Το βρήκα συγκινητικό ως προς το ανθρώπινο του επίπεδο. Δεν κατάλαβα όμως ΤΙΠΟΤΑ σχετικά με τα "αλογάκια". Μήπως θα μου καθόταν καλύτερα στο αγγλικό του; Καθώς το "carousel" σε εξωγήινη οπτική δεν μεταφράζεται αναγκαστικά σε "αλογάκια" δηλαδή το γνωστό μας τετράποδο, τον ίππο. Είχε λοιπόν carousel in her blood; Carousels in space; Εκεί κάπως καταλαβαίνεις και τις σκουλικότρυπες. Αλλά και πάλι... Ποιος ήταν ο σύνδεσμος, σε ποιο στοιχείο κρυβόταν ο παραλληλισμός του μεγάλου με το μικρό, του εξωγήινου με το ανθρώπινο, τα αλογάκια με τη νόσο και τον θάνατο της γυναίκας του; Έμεινα μπερδεμένος και ανικανποίητος. Edited August 13, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 14, 2008 Share Posted August 14, 2008 «Εγκλωβισμένοι στην Τέχνη» του Paul Di Filippo. Μετάφραση Γιώργος Γούλας. Τεύχος #1, 21 Ιουνίου 2000. Ένα ζευγάρι βυθίζεται στην εμπειρία των ολοαισθήσεων, χάρη σε ένα νέο και θαυματουργό χάπι, που τους επιτρέπει να βιώνουν τον κόσμο σαν έργα μεγάλων ζωγράφων. Ξεκινούν με Βερμέερ, ακολουθεί ο Ματίς, μετά ο Ρουσό και πάει λέγοντας. Οι εμπειρίες θαυμαστές αλλά ο εθισμός κουράζει και οι ζωγράφοι αναλίσκονται με ρυθμούς πασατέμπο, όλο πιο προχωρημένοι, όλο πιο σκοτεινοί και εφιαλτικοί. Κάποια στιγμή ένας από τους δύο θα θελήσει να βρει πάλι τον πεζό του εαυτό. Καλογραμμένο, δυνατό διήγημα, με υπέροχες σουρεαλιστικές περιγραφές, ευχάριστο στην ανάγνωση. Γνωστό μεν μοτίβο το αυτο-αλληλο-καταστροφικό ζευγάρι, η πένα όμως του συγγραφέα συγκινεί στην έκθεση της πορείας από τον παράδεισο στην κόλαση. Καταλαβαίνεις το δέσιμο, θρηνείς την απώλεια. Σα να το έχουμε ζήσει όλοι μας. Τετριμμένη και η τελική ατάκα, τόσο όμως ταιριαστά αναπλασμένη για την ιστορία που σαν αναγνώστης δεν θα μπορούσα να απορρίψω. Την κατάλαβα απόλυτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 14, 2008 Share Posted August 14, 2008 Wow, Ντίνο, μη μου πεις ότι τα πιάνεις όλα απ' την αρχή! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 14, 2008 Author Share Posted August 14, 2008 Το 2004 το φθινόπωρο, περίπου Οκτώβριο - Νοέμβριο, σκεφτόμουν πρώτη φορά το φεστιβάλ επιστημονικής φαντασίας, που επρόκειτο από τον Απρίλιο 2005 να ξεκινήσει στην Ερμούπολη. Χρειαζόμουν ένα ελάχιστο αριθμό ελλήνων συγγραφέων να το στηρίξει. Να διαβάσει διηγήματα, να πάρει μέρος στις συζητήσεις κλπ. Έπιασα λοιπόν τα τελευταία 50 ξέρω γω, ή κάτι τέτοιο, διηγήματα του 9, έψαξα και έβαλα στην άκρη τους Έλληνες και άρχισα να τους διαβάζω ή να τους ξαναδιαβάζω. Θυμάμαι μάλιστα ότι είχα πάρει καμιά 10αριά τεύχη μαζί μου σε ένα ταξίδι Σύρος - Πειραιάς - Σύρος και διάβαζα τα διηγήματα το ένα μετά το άλλο. Ξέρετε, αυτό είναι (για μένα τουλάχιστον) λίγο δύσκολο, γιατί μέχρι να μπεις στο κλίμα τους ενός συγγραφέα, τελειώνεις και μπαίνεις στον επόμενο. Τέλος πάντων, πριν φτάσει το πλοίο Σύρο ήξερα τέσσερα ονόματα, που μέχρι τότε δεν τα είχα ποτέ απομνημονεύσει (αν και κάποια τα είχα "διαβάσει"). Επρόκειτο για τους: Αλέκο "Αλεκάκι" Παπαδόπουλο, Μιχάλη Μανωλιό, Γιάννη Στάγκο, Παναγιώτη Κούστα. Δε ρεστ ιζ χίστορι. Ο Ντίνος ετοιμάζει διεθνές φεστιβάλ εφ Χαλκίδος; Να δείτε που κάτι τρέχει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 14, 2008 Share Posted August 14, 2008 (edited) «Οι Γονιδιακοί Πόλεμοι» του Paul J. McAuley. Μετάφραση Χριστόδουλος Λιθαρής. Τεύχος #2 28 Ιουνίου 2000. Θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα, είναι όμως ένα έπος σε μορφή διηγήματος. Η δύναμη της ιστορίας δεν είναι τόσο η εξέλιξη των γενετικών μεταλλάξεων και η οικονομική / εγκληματική εκμετάλλευση τους, αλλά ο κεντρικός, αμοραλιστής χαρακτήρας της, ο Ιβάν. Ακολουθούμε με σύντομες βινιέτες τη ζωή του Ιβάν από μπόμπιρα, που παίζοντας με το βιοκίτ που του πήρε η θεία του προκαλεί ανεξέλεγκτες μεταλλάξεις στη φάρμα του πατέρα του, μέχρι το τέλος της ζωής του σε έναν ολοκληρωτικά μεταλλαγμένο κόσμο. Όχι, δεν το έκανε μόνος του, πήρε όμως ενεργό και εγκληματικό μέρος στην εξάπλωση του κακού, σαν να το είχε γραμμένο στα γονίδια του να το πράξει από την στιγμή που γεννήθηκε. Τα επεισόδια της ζωής του Ιβάν προκαλούν πολλά συναισθήματα στον αναγνώστη. Μετά την κάπως χιουμοριστική εισαγωγή, αποφασίζουμε γρήγορα πως δεν πρόκειται να τον συμπαθήσουμε, είναι κάφρος και φονιάς ο τύπος, και όταν έρχεται το φινάλε που θα του άξιζε, δεν μας κάνει το χατίρι να αναγνωρίσει τα λάθη του και να μετανιώσει. Απλά λυπάται τον εαυτό του, παγιδευμένος αιώνια σε ένα μεταλλαγμένο σύμπαν, την κόλαση που βοήθησε να χτιστεί. Έξοχο διήγημα που διαβάζεται σαν παραμύθι. Edited August 14, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 14, 2008 Author Share Posted August 14, 2008 Συγνώμη, διδακτορικό ετοιμάζεις; Τα τεύχη πού τα βρίσκεις χριστιανέ μου; Εγώ το πρώτο που έχω (παλιότερα δεν το κράταγα...) είναι το 128! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted August 14, 2008 Share Posted August 14, 2008 Ντίνο, ψήφο εμπιστοσύνης από εμένα! Κι αν πράγματι ετοιμάζεις διδακτορικό, θα σου κάνω την στατιστική ανάλυση δωρεάν! Πάντως είναι και δική μου απορία: Τα τεύχη που τα βρίσκεις; Θέλω κι εγώ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted August 14, 2008 Share Posted August 14, 2008 να τα είχαμε να τα διαβάζαμε κιόλας καλά θα ήταν Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 14, 2008 Author Share Posted August 14, 2008 Τα κλέβει από τους φίλους του. Να δείτε που έχει μόνο τα τεύχη αρ. 1 ως 127. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 14, 2008 Share Posted August 14, 2008 Τα κλέβει από τους φίλους του. Να δείτε που έχει μόνο τα τεύχη αρ. 1 ως 127. Πλην ενός (δε θυμάμαι ποιο) τα έχω όλα. :tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 15, 2008 Share Posted August 15, 2008 «Αναπροσαρμογή Ζωής» του Damon Knight. Μετάφραση Χρήστος Κωστάκης. Τεύχος #3, 5 Ιουλίου 2000 Μια υπάλληλος αποφασίζει να υποστεί αναπροσαρμογή ζωής για να μπορέσει να πάρει προαγωγή στο τμήμα διαχείρισης ψυχικών συγκρούσεων όπου εργάζεται. Αλήθεια, πως θα ήταν να μπορούσες να αφαιρέσεις ή να αλλάξεις από το παρελθόν σου κάθε σφάλμα ή τραυματικό γεγονός που σε έχει σημαδέψει και να στρώσεις για σένα ένα καλύτερο, ευτυχέστερο μέλλον; Όχι στη μνήμη, αλλά στο καθεαυτό γεγονός; Πως όμως οι παρεμβάσεις σου επηρεάζουν ζωές τρίτων; Και τι γίνεται όταν η αλλαγή που έχει στρώσει κάποιος τρίτος έχει αντίκτυπο σε σένα; Ένα πολύ καλό διήγημα που σου δίνει την σουρεαλιστική αυτή τεχνολογία, τις επιλογές της, ανεβάζει το σασπένς προς το τέλος και σε ξαφνιάζει με μια αναπάντεχη πληροφορία. Ευχάριστη ανάγνωση, όπου κυριαρχεί το ανθρώπινο και όχι το τεχνολογικό στοιχείο. Ένιωσα δικαιωμένος για τον καιρό που μου έκλεψε, αν και δεν είμαι σίγουρος πόσον καιρό θα διατηρηθεί στη μνήμη μου. [Μια απορία: Αυτό είναι το πρόσωπο της νέας επιστημονικής φαντασίας; Τρίτο διήγημα στη σειρά με τον άνθρωπο να παρεμβαίνει στο άτομο του, αισθητικά, γονιδιακά, χωροχρονικά. Δεν μπαίνει κανείς πια σε ένα διαστημόπλοιο να πάει σε κάποιον πλανήτη; Μας τέλειωσαν οι διαστημάνθρωποι μαζί με τα παλπ εξώφυλλα των περασμένων δεκαετιών;] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 15, 2008 Author Share Posted August 15, 2008 Οι ιστορίες με διαστημόπλοια ήταν πάντα οι αγαπημένες μου... Για αυτό μου αρέσει τόσο ο Ασίμοφ. Προφανώς όμως, κάποια στιγμή η εφ ήθελε να διευρύνει το πεδίο της, να παίξει σε νέα επίπεδα. Ευτυχώς έγινε αυτό, κέρδισε πολύ νέο κόσμο, και συγγραφείς και αναγνώστες. Λοιπόν, είσαι στο #3, ε; Μόνος σου θα μείνεις καιρό, εκτός αν επιστρέψει από τις διακοπές του ο Κούστας, που μάλλον θα τα έχει εκείνα τα παλιά τεύχη. Εγώ είπαμε, σκοπεύω να σου κάνω παρέα μόλις φτάσεις στο 128. Αν στο μεταξύ δεν τα βροντήσεις χάμω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 16, 2008 Share Posted August 16, 2008 Λοιπόν, είσαι στο #3, ε; Μόνος σου θα μείνεις καιρό, εκτός αν επιστρέψει από τις διακοπές του ο Κούστας, που μάλλον θα τα έχει εκείνα τα παλιά τεύχη. Εγώ είπαμε, σκοπεύω να σου κάνω παρέα μόλις φτάσεις στο 128. Αν στο μεταξύ δεν τα βροντήσεις χάμω... Όσο μου πάει και έχω χρόνο. Δεν βιάζομαι να τα καλύψω όλα, διασκεδάζω την ανία μου. «Αλάστωρ» του Barrington J. Bayley. Μετάφραση Δημήτρης Πετρόπουλος. Τεύχος #4, 12 Ιουλίου 2000. Τα προβλήματα επιβίωσης των ανθρώπων στη Γη έχουν επιλυθεί. Κανείς δεν πεινάει, κανείς δεν αρρωσταίνει, κανενός δεν του λείπει τίποτα. Η νέα γενιά έχει μείνει χωρίς στόχους και τελικά διαλέγει έναν: Την καταστροφή του Παραδείσου. Ένιωσα λίγο κενός στην ολοκλήρωση του διηγήματος. Ίσως κράτησε παραπάνω από όσο έπρεπε γι αυτά που είχε να μου πει. Ίσως ο συγγραφέας έπρεπε να ασχοληθεί με άλλες παραστάσεις. Προς το τέλος τίθεται το ερώτημα «γιατί;» Είναι το σημείο που περιμένω κι εγώ μια καλή απάντηση. Κι όταν δίνεται, αντιλαμβάνομαι για το πόσο φανερή ήταν από τα μισά της ιστορίας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 17, 2008 Share Posted August 17, 2008 «Το Τρυφερό Χάδι της Μητέρας Φύσης» του John Shirley. Μετάφραση Χριστόδουλος Λιθαρής. Τεύχος #5, 19 Ιουλίου 2000. Η πιο σαχλή ιστορία που διάβασα ποτέ. Ένα φλασάκι σαν αποτέλεσμα αυνανισμού. Γιατί γράφτηκε; Ο Ντέιμον Στάουτ δουλεύει σε εκδοτικό οίκο. Καθώς ξεκινάει το διήγημα περιπλανιέται μεθυσμένος στο Σέντραλ Παρκ. Κάτι τον βασανίζει. Δεν μας νοιάζει τι τον βασανίζει. Γιατί έπρεπε να ξέρουμε που δουλεύει; Ο Shirley δεν έπρεπε καν να μπει στον κόπο να του δώσει ένα όνομα. Όλα ξεκινούν όταν συναντάει στο πάρκο μια γάτα που μιλάει. Η γάτα ξέρει αγγλικά γιατί μια γριά κυρία κάποτε δίδαξε τις γατούλες της και εκείνες με τη σειρά τους δίδαξαν άλλες. Αυτό όμως δεν είναι το σημαντικό. Η μητέρα φύση, λέει η γάτα, αποφάσισε πως η γάτα θα είναι το νέο κυρίαρχο ζώο στον πλανήτη. Εμφανίζονται άλλες 100 ψιψίνες και ορμούν να κατασπαράξουν τον Ντέιμον. Όχι δεν είναι παραίσθηση ή όνειρο. Τον Ντέιμον σώζουν την τελευταία στιγμή σμήνη από παπαγαλάκια και ορδές από χαμστεράκια που κάνουν τις γάτες μπουκίτσες. Έχουν στο πλευρό τους και σκύλους. Μιλούν και αυτά, τώρα ποιος τα δίδαξε αγγλικά δεν μας λέει η ιστορία, ο Ντέιμον όμως δεν την έχει βγάλει καθαρή. Πρέπει να παρουσιαστεί στο πλησιέστερο pet shop σαν υπηρέτης της συμμαχίας παπαγαλάκια-χάμστερ-σκύλοι για τον πόλεμο ενάντια στις γάτες. The End. Θα έπρεπε μάλλον να με λένε John Shirley για να περάσω τέτοια μακακία στο 9! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 17, 2008 Author Share Posted August 17, 2008 Θα έπρεπε μάλλον να με λένε John Shirley για να περάσω τέτοια μακακία στο 9! Συνιστώ επίσης να δοκιμάσεις κάτι σε γυναικείο. Πχ. Συλβί Λεν (τεύχος 391). Το Χατζηγιώργης άστο για τελευταία εναλλακτική. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 18, 2008 Share Posted August 18, 2008 «Το Πιόνι Παίρνει τον Αξιωματικό» της Alinta Thornton. Μετάφραση Γιώργος Γούλας. Τεύχος #6, 26 Ιουλίου 2000. Άλλη μια σαχλαμάρα που σχεδόν καταφέρνει να κρατήσει την περιέργεια μας μέχρι να μας τη σκάσει στο φινάλε και να νιώσουμε ηλίθιοι που τη διαβάσαμε. Δημοσιογράφος ανακαλύπτει πως όλοι μας είμαστε πιόνια σε μια κοσμική σκακιέρα. Όχι μεταφορικά ντε, κυριολεκτικά. Υπάρχουν απλά πιόνια, υπάρχουν πύργοι και αξιωματικοί και αλογάκια. Και το μοναδικό σασπένς που κεντρίζει το διήγημα: Ποιος ή ποια ανάμεσα μας είναι ο βασιλιάς και η βασίλισσα. Μια ενδιαφέρουσα ιδέα, και αποκάλυψη, που η συγγραφέας αναλίσκει νωρίς χωρίς να την ενδιαφέρει. Δεν σας είπα ακόμα πως η δημοσιογράφος ανακαλύπτει αυτή την αλήθεια. Μελετώντας αμέτρητα βίντεο και παρατηρώντας τον τρόπο που περπατάμε. Τα αλογάκια κάνουν ένα πλάγιο βήμα και δύο βηματάκια εμπρός. Οι αξιωματικοί περπατούν πλαγίως, και τα πιόνια πάντα εμπρός. Εφόσον όμως υπάρχουν τα πιόνια, πρέπει να υπάρχουν και οι σκακιστές! Η ηρωίδα αναγκάζει τον ένα σκακιστή να της αποκαλυφθεί και να της μιλήσει προσπαθώντας πεισματικά, και με φριχτούς πόνους, να περπατήσει πλαγίως σαν αξιωματικός ενώ η ίδια είναι πιόνι!! Και μαθαίνει πως όταν τελειώνει το ένα παιχνίδι ξεκινάει ένα άλλο! Στο τέλος η ηρωίδα κάνει μερικά διαγώνια βήματα πίσω και επιστρέφει στη θέση της σαν πιόνι. «Και η Γη συνέχισε να υπάρχει» μας πληροφορεί το διήγημα κλείνοντας. Κι εγώ πάω να πλύνω τα μυαλά μου με Listerine! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted August 18, 2008 Author Share Posted August 18, 2008 Κι εγώ πάω να πλύνω τα μυαλά μου με Listerine! χαχαχα φυλάς ένα ωραίο για το τέλος κάθε μηνύματος; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 19, 2008 Share Posted August 19, 2008 «Θα Είσαι Εδώ» του Μιχάλη Μανωλιού. Τεύχος #7, 2 Αυγούστου 2000. Τελειώνοντας αυτό το διήγημα ένιωσα τον γνώριμο κόμπο να αναδύεται και να μου καίει το λαρύγγι. Το πάλεψα αλλά δεν μπόρεσα να μη βουρκώσω. Δεν γράφω ποιητική αδεία, αλλά κυριολεκτώ χωρίς να το ντρέπομαι γιατί ο συγγραφέας μας το αξίζει. Σε κάποιο κοντινό μέλλον, που αν κατάλαβα καλά η οικονομική δύναμη ανήκει πλέον στον τρίτο κόσμο, ένας άπορος άντρας δίνει την ζωή του για την ψυχαγωγία κάποιου Σουδανού Κροίσου με σκοπό να εξασφαλίσει χρηματικά την οικογένεια του, μια σύζυγο και τρία ανήλικα παιδιά. Αυτό που παραδίδει είναι όλες του οι μνήμες, που για κάποιο λόγο, και για την ισχύ του διηγήματος, μάλλον δεν μπορούν να αντιγραφούν ή να αφαιρεθούν ανώδυνα. Αυτό όμως δεν είναι σημαντικό, αλλά τι μπορεί κανείς να αγοράσει όταν διαθέτει τα μέσα, και τι είναι ικανός κάποιος να πωλήσει ή να χάσει όταν έχει ανάγκη να επιβιώσει. Και το διήγημα δεν έχει παραδώσει ακόμα το coup de grace. Τι γίνεται όταν η αλαζονεία ποτίζεται από τις μνήμες μιας ευγενικής, καλής ψυχής; Ένα τρομερό αδιέξοδο και ένα δράμα δίχως τέλος. Συγκλονιστικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 20, 2008 Share Posted August 20, 2008 «Θα Είσαι Εδώ» του Μιχάλη Μανωλιού.Τεύχος #7, 2 Αυγούστου 2000. Τελειώνοντας αυτό το διήγημα ένιωσα τον γνώριμο κόμπο να αναδύεται και να μου καίει το λαρύγγι. Το πάλεψα αλλά δεν μπόρεσα να μη βουρκώσω. Δεν γράφω ποιητική αδεία, αλλά κυριολεκτώ χωρίς να το ντρέπομαι γιατί ο συγγραφέας μας το αξίζει. Σε κάποιο κοντινό μέλλον, που αν κατάλαβα καλά η οικονομική δύναμη ανήκει πλέον στον τρίτο κόσμο, ένας άπορος άντρας δίνει την ζωή του για την ψυχαγωγία κάποιου Σουδανού Κροίσου με σκοπό να εξασφαλίσει χρηματικά την οικογένεια του, μια σύζυγο και τρία ανήλικα παιδιά. Αυτό που παραδίδει είναι όλες του οι μνήμες, που για κάποιο λόγο, και για την ισχύ του διηγήματος, μάλλον δεν μπορούν να αντιγραφούν ή να αφαιρεθούν ανώδυνα. Αυτό όμως δεν είναι σημαντικό, αλλά τι μπορεί κανείς να αγοράσει όταν διαθέτει τα μέσα, και τι είναι ικανός κάποιος να πωλήσει ή να χάσει όταν έχει ανάγκη να επιβιώσει. Και το διήγημα δεν έχει παραδώσει ακόμα το coup de grace. Τι γίνεται όταν η αλαζονεία ποτίζεται από τις μνήμες μιας ευγενικής, καλής ψυχής; Ένα τρομερό αδιέξοδο και ένα δράμα δίχως τέλος. Συγκλονιστικό. Ντίνο, σ' ευχαριστώ, αλλά έχω πει και αλλού ότι χρειάζομαι μια ρέγουλα με τα συγγραφικά κοπλιμέντα γιατί η ματαιοδοξία μου είναι απύθμενη και το παίρνω εύκολα πάνω μου. Κοίτα τώρα τι κατάφερες: Το "Θα Είσαι Εδώ" ανέβηκε στο forum! [Σχεδόν άσχετο: Θυμάμαι, το "Σάρκινο Φρούτο" είχε μόλις λίγους μήνες κυκλοφορίας όταν με πήρε τηλέφωνο ο Δημήτρης ο Βανέλλης και μου ζήτησε ένα διήγημα για το νέο ένθετο κόμικς και Ε.Φ. που θα έβγαζε η "Ε". Έγραψα το "Θα Είσαι Εδώ", χρησιμοποιώντας μια ιδέα που είχα μέχρι τότε απορρίψει γιατί δεν την θεωρούσα αρκετά καλή. Δεν έμεινα ευχαριστημένος και έγραψα κι ένα άλλο διήγημα. Τα έστειλα και τα δύο στο "9", πιστεύοντας ότι θα δημοσιευόταν το άλλο διήγημα. Θυμάμαι την έκπληξή μου όταν ο Άγγελος ο Μαστοράκης μου είπε ότι θα έβαζε το "Θα Είσαι Εδώ". Φυσικά, κάθε φορά που τα ξαναβλέπω και τα δύο, καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχε. Στην πραγματικότητα το άλλο διήγημα ήταν το μέτριο, και δεν είδε ποτέ το τυπογραφείο. Τόσο ανίδεος! Από τότε, ρίχνω νερό στο κρασί μου και γράφω που και που καμία ιδέα από αυτές που έχω απορρίψει γιατί "δεν είναι αρκετά καλές".] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 20, 2008 Share Posted August 20, 2008 (edited) «Τα Χρώματα Που Φεύγουν» του Δημήτρη Βανέλλη. Τεύχος #419, 20 Αυγούστου 2008. Σε ένα κοντινό μέλλον, ένας διάσημος ζωγράφος και κριτής της διεφθαρμένης του κυβέρνησης πέφτει θύμα του καθεστώτος. Με μια σκληρή και εκδικητική μέθοδο. Πως το κατορθώνουν, με τεχνολογία ή μαγεία; Δεν έχει σημασία. Σύντομο διήγημα, γεμάτο δύναμη, σε ταυτίζει με τον ήρωα και σου μεταδίδει ρίγος αλλά και συμπόνια για το δράμα του. Θέλει γερά νεύρα για όσους από μας τρομάζουν στην ιδέα οποιασδήποτε μορφής αναπηρίας. Η δε τελική εικόνα της ιστορίας, είναι κορύφωση. (Υ.Σ. Κυλιόμουν στα γέλια με την Αντίπερα Όχθη, σελ. 9, το κάτω σκίτσο.) Edited August 20, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 21, 2008 Share Posted August 21, 2008 «Τα Χρώματα Που Φεύγουν» του Δημήτρη Βανέλλη.Τεύχος #419, 20 Αυγούστου 2008. Συμφωνώ και επαυξάνω. Επίσης πολύ δυνατή η σκηνή που έχει στοιβάξει όλα τα κόκκινα αντικείμενα και τα κοιτάζει. Νομίζω είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς μπορεί κανείς να γράψει μια καλή Ε.Φ. ιστορία χωρίς να εξηγήσει καμμία λεπτομέρεια από τον πυρήνα της ιδέας (και να πείσει τον ανανγώστη ότι δεν χρειάζεται). Τέλος να μην ξεχνάμε τις... αλμπανοπουλικά αντίξοες συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε: 1. Ανακοίνωση θέματος δέκα ώρες πριν. 2. Χρονικό διάστημα κατάστρωσης ιστορίας... η μαύρη νύχτα. 2. Χρόνος συγγραφής, δυόμισι ώρες. 3. Έναρξη συγγραφής με τις κότες μετά από πολύ δύσκολη Παρασκευή με 4. Πιλάλα σε 852 (ή 853;) εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Ε.Φ. Ερμούπολης, 5. Καυτερό παγωτό(!) 6. Ποτά, 7. Ξενύχτια Μπράβο στον Δημήτρη. (Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας το όνομά του στα περιεχόμενα, φτιάχτηκα ότι θα έβαζε το άλλο διήγημα του από την Σύρο, το ξελιγωτικό " Βασιλική μετά Κθούλου " . Καθόλου δεν θα με χάλαγε να το δω κι αυτό.) (σ.σ. Όντως απίστευτη η κάτω Αντίπερα Όχθη! Τρελό γέλιο, μεγάλη αλήθεια!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 21, 2008 Share Posted August 21, 2008 “Mare Incognitum” του Αλέκου Ν. Παπαδόπουλου. Τεύχος #8, 9 Αυγούστου 2000. Εναλλακτικός τίτλος: “Dino’s Delight”. Επιτέλους, ένα διήγημα με διαστημόπλοια, με ταξίδι στο άγνωστο διάστημα, με διαστημάνθρωπους. Ώριμη γραφή που ρέει ευχάριστα και διαβάζεται χωρίς να κουράζει, σε τέτοιο βαθμό που στενοχωρήθηκα μόνο επειδή τέλειωσε. Έχει μυστήριο, αγωνία, αλλά και εκπλήξεις. Το σύμπαν του Αλέκου Παπαδόπουλου είναι σκληρό και καθόλου καθησυχαστικό όπως ένα Star Trek, και οι ήρωες του δεν μπορούν παρά να είναι τραγικές φιγούρες, άτομα που ξεπερνούν τα όρια των δυνατοτήτων τους. Ο συγγραφέας με άρπαξε από την πρώτη πρόταση και με πήγε ασθμαίνοντας μέχρι το τέλος. Το μόνο σημείο που με ξένισε ήταν ο τρόπος που κλείνει το διήγημα: «Κι έτσι οι γήινοι δεν έμαθαν ποτέ ότι σύσσωμες οι φυλές της Γαλαξιακής Συνομοσπονδίας μετανάστευσαν εσπευσμένα προς τον Αστερισμό της Ανδρομέδας, αφήνοντας για πάντα πίσω τους τον ερημωμένο Γαλαξία.» Είναι σοκαριστικά τελείως διαφορετικό ύφος γραφής σε σχέση με το υπόλοιπο διήγημα. Σαν να απευθύνεται ξαφνικά σε ανήλικες αναγνώστες. Εγώ, που βλέποντας να πλησιάζω προς το τέλος και φοβούμενος μη χαθώ και δεν βγάλω νόημα από την ιστορία, πιστεύω πως αυτή η παράγραφος μπήκε υπό πίεση και βεβιασμένα! Θα μπορούσε να αφαιρεθεί ανώδυνα καθώς το διήγημα τελειώνει κανονικά πριν την, κατά τη γνώμη μου, «εμβόλιμη τσόντα.» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 22, 2008 Share Posted August 22, 2008 «Πανάρχαιες Μηχανές» του Michael Swanwick. Μετάφραση Χ. Κωστάκης. Τεύχος #9, 16 Αυγούστου 2000. Οι μηχανές του τίτλου αναφέρονται στο νέο εξελικτικό σκαλοπάτι του ανθρώπου, τον μηχανικό άνθρωπο, που αναβαθμίζοντας τον εαυτό του εσαεί μπορεί να ζήσει για πολλά, μα πολλά χρόνια. Ξεκινάει με μια βίαιη σύγκρουση σε ένα μπαρ και καταλήγει σε ένα είδος θεωρητικού δοκίμιου. Ένας δημιουργός μηχανικών ανθρώπων (κατά ένα μέρος μηχανή και ο ίδιος) κάνει συζήτηση με ένα από τα δημιουργήματα του για το πώς θα έπρεπε να είναι φτιαγμένος ένας αληθινός «αθάνατος» και πως θα προσαρμοζόταν στο πέρασμα εκατομμυρίων χρόνων μέχρι την κατάρρευση του σύμπαντος. Πολύ μπλα-μπλα χωρίς αληθινή ουσία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.