tetartos Posted October 13, 2008 Share Posted October 13, 2008 Δεύτερη βδομάδα νήστειας, λόγω διαγωνισμού κόμιξ. Θα αρκεστούμε πάλι στις ανασκαφές του Ντίνου. Παρότι ευχαριστιέμαι πολύ τις ανασκαφές (thanks Ντίνο!) ξέρει κανείς πότε θα βγει καινούρια ιστορία; Τώρα που γύρισα στην Ελλάδα, θα προσπαθήσω να εντρυφήσω κι εγώ στο σπορ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 13, 2008 Author Share Posted October 13, 2008 To 9 έχει διήγημα εφ περίπου 48 φορές το χρόνο (3-4 βδομάδες μόνο, δεν υπάρχει διήγημα λόγω πχ. τευχών αφιερωμένων σε εκθέσεις ή διαγωνισμούς). Ελληνικά όμως διηγήματα, αν εννοείς αυτό, μπαίνουν πλέον από λίγους μόνο συγγραφείς, φαίνεται ότι πολλοί από τους παλιότερους, όπως αναφέρονται από το Dino παραπάνω δεν γράφουν πλέον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted October 13, 2008 Share Posted October 13, 2008 Νίκο, thanks για την ενημέρωση. Αναφερόμουν στις τελευταίες εβδομάδες και τον διαγωνισμό κόμικς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted October 14, 2008 Share Posted October 14, 2008 (edited) Αύριο έχει ελληνικό διήγημα ΕΦ. Και μάλιστα πρωτοδημοσιευμένο εδώ, στο SFF Edited October 14, 2008 by Dinosxanthi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 15, 2008 Share Posted October 15, 2008 «Θέλω Να Δω…» του Κωνσταντίνου Κέλλη Τεύχος #427, 15 Οκτωβρίου 2008. Κατ’αρχήν, τα συγχαρητήρια μου για τον συγγραφέα Dinosxanthi για την προβολή του στο 9 της Ελευθεροτυπίας. Για όσους δεν αγοράζετε εφημερίδα, θα βρείτε το διήγημα στη Βιβλιοθήκη Επιστημονικής Φαντασίας του φόρουμ εδώ. Έχω εκφράσει την άποψη μου ήδη, θα πω όμως πως ξαναδιάβασα τώρα το διήγημα στην έντυπη του μορφή, για δεύτερη φορά, και το είδα για πρώτη φορά με τις ελάχιστες βελτιώσεις που του είχαν γίνει. Η ιστορία εξελίσσεται το ίδιο ονειρική και όμορφη, μέχρι το σπαρακτικό φινάλε, που τώρα, σωστά δουλεμένο, μεταδίδει έντονα και ανέλπιδα την απελπισία της ηρωίδας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 15, 2008 Share Posted October 15, 2008 «Θέλω Να Δω…» του Κωνσταντίνου ΚέλληΤεύχος #427, 15 Οκτωβρίου 2008. Απλή δομή και χρησιμοποιημένη ιδέα, αλλά αυτά έχουν λίγη σημασία. Το διήγημα εκπέμπει σαν την κάψουλα διαφυγής αυτό ακριβώς που χρειάζεται μια καλή ιστορία: Συναίσθημα. Διαβάστε δύο φορές τους εξαιρετικά απλούς αλλά πολύ φορτισμένους διαλόγους. Είναι από τα δυνατότερα ατού του. Με μια λέξη, καλογραμμένο. Με τρεις καλογραμμένο, καλογραμμένο, καλογραμμένο. Νομίζω αποτελεί τυπικό παράδειγμα του τι διηγήματα θέλει το "9". Συγχαρητήρια Dinosxanthi! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted October 15, 2008 Share Posted October 15, 2008 Αύριο έχει ελληνικό διήγημα ΕΦ. Και μάλιστα πρωτοδημοσιευμένο εδώ, στο SFF Συγχαρητήρια, Ντίνο!!! Αλήθεια, είχες στείλειι το διήγημά σου στο περιοδικό? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted October 15, 2008 Share Posted October 15, 2008 Συγχαρητήρια κι από μένα. Απλογραμμένο και καλογραμμένο, χωρίς περιττότητες προς εντυπωσιασμό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted October 15, 2008 Share Posted October 15, 2008 Σας ευχαριστώ όλους και για τα καλά λόγια και για τα συγχαρητήρια και για το ότι διαβάσετε το διήγημα Πρώτη φορά δημοσιεύω κάτι σε πανελληνιο έντυπο... γράψτε λάθος, πρώτη φορά δημοσιεύεται κάτι δικό μου σε ΕΝΤΥΠΟ (η σχολική εφημερίδα και το επικό συγκλονιστικό μου άρθρο για το Ελ Ντοράντο πριν 13 χρόνια μάλλον δεν θεωρείται δημοσίευση) και φυσικά, αν δεν ήταν το SFF.gr δεν θα το έστελνα και στο Εννέα. Χαίρομαι που σας άρεσε. Όπως έχω ξαναπεί, γράφτηκε υπό φοβερή ψυχολογική φόρτιση. In retrospect, Ένα νήπιο που θα ήθελε να ονειρεύεται ότι είναι μέσα στην καλή χαρά και την αθωότητα, αλλα στην πραγματικότητα είναι ένας ενήλικας με σοβαρά προβλήματα ,ήταν η δική μου ψυχολογία όταν το έγραφα (υπο μια έννοια). Αυτός θα μπορούσε να είναι ο συμβολισμός της ιστορίας. Παρεμπιπτόντως, αυτή τη σκέψη την έκανα καμμιά βδομάδα αφότου γράφτηκε το διήγημα, και όχι την ώρα που έγραφα. Σίγουρα πολλοί από εσάς μαζί με μένα θα έχετε νιώσει κάτι παρόμοιο. Ονομάζεται "ενηλικίωση" κατα κάποιο τρόπο αλλά μάλλον είναι μια μεταβατική κατάσταση που δεν τελειώνει ποτε για κανέναν όσο χρονών κι αν γίνει. Anyway, thanks again friends. Ας επιστρέψω στο γράψιμο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 15, 2008 Author Share Posted October 15, 2008 (edited) Μπράβο Ντίνο, συγχαρητήρια για τη δημοσίευση στο "9" και κυρίως συγχαρητήρια για το ωραίο διήγημα που μας χάρισες (το διάβασα πρώτη φορά σήμερα, παρά ότι υπήρχε στη βιβλιοθήκη). Είναι φανερό ότι κατέχεις αρκετά καλά τη γραφή και μπορείς να αναπτύσσεις όμορφα τις ιδέες σου, οπότε περιμένω ότι θα μας εκπλήξεις ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Βέβαια τούτη η ιδέα (όπως είπε και άλλος κόσμος, εδώ και στο άλλο τόπικ) δεν είναι πρωτότυπη. Ούτε αυτή καθαυτή, ούτε ο τρόπος που τη χειρίζεσαι μέχρι να την οδηγήσεις στο κλείσιμο, όταν πια φανερώνεις στον αναγνώστη τι τρέχει. Αυτό είναι ένα "μείον" του διηγήματος. Θα πρόσθετα και κάποια σημεία της γλώσσας σου που θέλουν δουλειά. Ένα από αυτά, είναι η έντονη χρήση του "ένας", "μια", που εμένα τουλάχιστον σε ένα βαθμό με ενοχλεί όταν τη συναντώ σε λογοτεχνικά κείμενα. Πχ.: "Αν πάρεις μια πέτρα και την πετάξεις μακριά με όλη σου τη δύναμη, ίσως χτυπήσει μια ή δυο φορές στο γαλαζοπράσινο γρασίδι, σαν βότσαλο που βηματίζει γοργά στην επιφάνεια μιας λίμνης..." Αλλά εδώ με παραξενεύει και το "βηματίζει", για το βότσαλο, όπως και το "γαλαζοπράσινο γρασίδι". Γενικά, στην προσπάθειά σου να κάνεις τον κόσμο του μικρού κοριτσιού όσο πιο αθώο και ευχάριστο γίνεται, έχω την αίσθηση ότι το παρακάνεις στο λυρισμό, γεμίζοντας το διήγημα με χρώματα και... αρώματα που το φορτώνουν και κάποιες στιγμές κουράζουν τον αναγνώστη. Σε εκείνες τις περιπτώσεις εκβιάζεις την ατμόσφαιρα, ενώ αντίθετα άλλες στιγμές, όταν το επίκεντρό σου είναι στις εικόνες που δημιουργείς και όχι στα επίθετα και τους χαρακτηρισμούς που τους αποδίδεις, τα πας περίφημα. Ένα παράδειγμα του "περίφημα", οι βράτραχοι που μεταμορφώνονται σε ψάρια και ακόμα καλύτερα, ο δίσκος που ενώ ταξιδεύει, κλίνει "πότε από εδώ, πότε από κει, ανάλογα με την κίνηση του παιδιού". Ενώ η εικόνα αυτή από μόνη της είναι έξοχη και θα σου αρκούσε (με έκανες να φαντάζομαι ώρα το δίσκο με αυτή την ωραία κίνησή του) τη χαλάς λίγο (έστω, όχι τη χαλάς, τη φορτώνεις χωρίς λόγο) όταν παρομοιάζεις το δίσκο με "γαλαζοπράσινο (πάλι;) ανεστραμμένο λοφίσκο" (;) και με κάνεις τελικά να απορώ για το σχήμα της (δηλ. έχει μια κοιλότητα στη μέση της; Πώς δεν τη συναντά το κοριτσάκι στις περιπλανήσεις του;) Άλλο σημείο (ως παράδειγμα πάλι) υπερφόρτωσης, που δεν βοηθά την εικόνα σου: "Ενα σύννεφο κάλυψε στιγμιαία το φλεγόμενο δίσκο που έριχνε τις ακτίνες του στον έρημο πλανήτη και το τρομαγμένο πρόσωπό της καθρεπτίστηκε στο βρώμικο τζάμι". Μια τεράστια πρόταση, ως αποτέλεσμα της τάσης σου να βάζεις επίθετα και χαρακτηρισμούς, περιττούς σε μεγάλο βαθμό, αφού λίγο πιο πριν μας έχεις πει και για τον ήλιο και για την έρημο ("...από το δυνατό ήλιο που έκαιγε την έρημο"). Να συμφωνήσω επίσης με τα θετικά σχόλια, τόσο για τους διαλόγους σου, όσο και για την αίσθηση της απόγνωσης, που κατορθώνεις ωραιότατα να δώσεις στο τέλος. Με δυο λόγια: Καλή αρχή, περιμένουμε ακόμα καλύτερα διηγήματα. Edited October 15, 2008 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted October 16, 2008 Share Posted October 16, 2008 Μπράβο Ντίνο. Συγχαρητήρια κι εύχομαι να είναι μόνο η αρχή. Δεν έχω διαβάσει το διήγημα ακόμα, σήμερα πήρα το 9 (μου κρατάει την εφημερίδα, το περίπτερο). Ξεφυλλίζοντας όμως το 9, στο τέλος του διηγήματος, νομίζω ότι έχει γίνει ένα λάθος. Στο τέλος γράφει Ο Κωσταντίνος Κέλλης έγραψε το διήγημα "Θέλω να δώ..." φέτος το καλοκαίρι αποκλειστικά για το "9" Απλά το διήγημα είχε μπεί πρώτα στην βιβλιοθήκη του sff. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted October 16, 2008 Share Posted October 16, 2008 Πράγματι, το κείμενο πρωτοεμφανίστηκε εδώ, στην πρώτη του έκδοση. Όταν το έστειλα στο 9, διορθωμένο και με νέο τίτλο, το διόρθωσα και στην βιβλιοθήκη. Φαντάζομαι ότι αυτό το έγραψαν επειδή κάτι έπρεπε να γράψουν για να γεμίσει το συγκεκριμένο πλαίσιο στο τέλος. *shrugs his shoulders. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 16, 2008 Author Share Posted October 16, 2008 (edited) Ίσως το έγραψαν γιατί δεν αναδημοσιεύουν, νομίζω, διηγήματα. Ή γιατί δεν τους είπες (όχι με την έννοια της "απόκρυψης") ότι έχει μπει στη βιβλιοθήκη του φόρουμ, οπότε υπέθεσαν ότι το έγραψες για το περιοδικό. Μικρό το κακό. Edited October 16, 2008 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted October 16, 2008 Share Posted October 16, 2008 (edited) Πράγματι μικρό το κακό, γενικώς. Ειδικά αν συνηθίζουν να γράφουν τέτοιου είδους διευκρινίσεις και σε άλλες ιστορίες που δημοσιεύουν, πράγμα που δεν γνωρίζω αφού, εκτός εξαιρέσεων, δεν παίρνω την Ελευθεροτυπία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια την πήρα, αφού είχε ιστορία του Dinosxanthi. (Εξ άλλου οι ιστορίες που δημοσιεύονται στο φόρουμ, γίνονται με βασικό σκοπό την προβολή τους και το σχολιασμό από άλλα μέλη, και φυσικά ανήκουν αποκλειστικά στους συγγραφείς τους). Y.Γ. Το ποστ αυτό έχει γραφτεί αποκλειστικά για το SFF.gr. Edited October 16, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted October 16, 2008 Share Posted October 16, 2008 Συγχαρητήρια Dinosxanthi. Εύχομαι να συνεχιστούν οι εκδόσεις των έργων σου γιατί το αξίζουν. Όσο για το 9 δεν το πήρα ρε γ***** αλλά ελπίζω να το βρω. Έχω τον τρόπο μου. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 17, 2008 Share Posted October 17, 2008 «Ευλογημένη Άγνοια» του Αλέκου Παπαδόπουλου Τεύχος #107, 17 Ιουλίου 2002. Με δυσκόλεψε, αλλά με αποζημίωσε. Ο συγγραφέας έχει το ταλέντο να ξεκινάει μια ιστορία με ένα μάτσο σκόρπια κομμάτια παζλ, κι όταν ο αναγνώστης φτάνει στο φινάλε να αντικρίζει ολόκληρη την εικόνα. Εδώ όμως, υποψιάζομαι πως η εικόνα ανήκει σε κάποιο τρίπτυχο, ή ένα έπος τέλος πάντων, του οποίου γνωρίζουμε εδώ την μια μόνο πτυχή. Σε έναν περίεργο, άλλο κόσμο, οι εξαφανισμένοι σήμερα Αλλόχρονοι σχεδίασαν και άφησαν πίσω τους δύο είδη ανθρώπων: τους ολιγόχρονους και τους πολύχρονους. Και οι δύο ομάδες ξέρουν ακριβώς σε ποια κατηγορία ανήκουν και ο καθένας τους ξέρει πόσα χρόνια θα ζήσει. Η δεύτερη ομάδα είναι υπηρέτες της πρώτης. Παρόμοιοι με σκλάβοι, χωρίς δικαιώματα, καταπιεσμένοι, οι Πολύχρονοι, λόγω της κατάστασης τους είναι λίγο-πολύ μονοδιάστατοι και άνευ συναισθημάτων. Λόγω της κατάστασης τους πάλι, οι Λιγόχρονοι είναι κυκλοθυμικοί, αλαζόνες, πάντα φορτισμένοι από τα συναισθήματα τους. Ο συγγραφέας μας δίνει μια ολοκληρωμένη και εμπεριστατωμένη παρουσίαση για το πώς ακριβώς θα λειτουργούσε ένας τέτοιος κόσμος, κάνοντας μας να αναλογιστούμε την δική μας αγωνία με τον χρόνο που μας απομένει. Προσωπικά μπορώ να πω πως κατανόησα περισσότερο τους βίαιους και καταπιεστικούς ολιγόχρονους, παρά τους πολύχρονους, με την στάση τους στην καταπίεση των άλλων. Ίσως ήταν κι αυτό στις προθέσεις του συγγραφέα. Με εξέπληξαν δύο σημεία στο φινάλε, απ’όπου και το συμπέρασμα μου για το τρίπτυχο. Η λύση των ολιγόχρονων για την περίπτωση τους έρχεται κάπως ξώφαλτσα, σαν από άλλο διήγημα. Δεν θα ήταν ίσως τόσο παράξενο αν γνωρίζαμε εξαρχής τι είδους κόσμος είναι αυτός και τι επιστήμες διαθέτει. Και δεύτερο, στον τελευταίο χρόνο της ζωής του, ο Σλοκ ο Πολύχρονος φεύγει για την καθιερωμένη συνήθεια των πολύχρονων, την αναζήτηση των Αλλόχρονων. Δείχνει σαν μια πνευματική αναζήτηση που θα κρύβει μέσα του αρκετό ζουμί. Εμένα μου κάνει σαν την έναρξη ενός άλλου, νέου έπους. Το διήγημα όμως κερδίζει, με είχε από τα μισά του να τρώγω τα νύχια μου, δημιουργώντας μια τρομερή ιδέα και έναν πολύ ευφάνταστο κόσμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 20, 2008 Share Posted October 20, 2008 «Πρόγραμμα Α.Θ.Η.Ν.Α.Ι.Ο.Σ. (και η εναλλακτική λύση)» του Κώστα Χαρίτου Τεύχος #114, 4 Σεπτεμβρίου 2002. Πρόγραμμα Ανάπτυξης Θεμελιώδους Ηλεκτρομηχανικού Νέου Αυτόνομου και Ικανού Ολοκληρωμένου Συστήματος. Εν συντομία ένα εταιρικό ρομπότ. Διαβάζοντας αυτό το διήγημα ήθελα να τα σούρω στον συγγραφέα. Όταν το τέλειωσα, αναρωτήθηκα αν θα έβγαινε το ίδιο πετυχημένο αν ήταν συντομότερο. Ίσως ναι, ίσως όχι, δεν ξέρω. Μπορώ μόνο να πω πως ο Κώστας Χαρίτος μας κλείνει σε μια αίθουσα για να ακούσουμε μια ολόκληρη διάλεξη (πεντέμιση σελίδες του 9, με διπλή στήλη έκαστη) μαζί με τα υπόλοιπα μέλη μιας εταιρίας υψηλών τεχνολογιών, μια παρουσίαση για την χρηματοδότηση ενός προγράμματος για έναν ρομποτικό υπάλληλο-courier. Το σασπένς (ω!) της ιστορίας έγκειται στον αν θα καταφέρει ο Ευθυμίου να πείσει τα στελέχη με την παρουσίαση του, και η δράση στον αντίπαλο του Ευθυμίου, τον ζηλιάρη Αργυρίδη που κάνει ενοχλητικές ερωτήσεις στη διάρκεια της διάλεξης. Μετά όμως από πεντέμιση σελίδες…η τελευταία στήλη και παράγραφος του διηγήματος είναι όλα τα λεφτά! Η «εναλλακτική λύση» του τίτλου. Βάλσαμο ίσως στο μπούρου-μπούρου που προηγήθηκε. Και μόνο γι αυτό αξίζει. Τόσο μάλιστα που…ενώ εδώ συνήθως σας τα λέω όλα (γιατί πολλοί δεν έχετε αυτά τα τεύχη και μην έχοντας πρόσβαση στα διηγήματα δεν σας νοιάζουν τα spoilers) αυτή τη φορά δεν θα σας αποκαλύψω το τέλος. Ίσως μια μέρα το διαβάσετε και θα ήταν κρίμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 21, 2008 Share Posted October 21, 2008 «Να Ξαναδείς τη Βροχή…» του Νίκου Χατζηιωάννου Τεύχος #123, 6 Νοεμβρίου 2002 Ένα συχνά χρησιμοποιημένο θέμα (να’ναι καλά ο Dick), αυτό της αγοροπωλησίας αναμνήσεων, αναπτύσσεται κι εδώ καλογραμμένα, με ένα grand-guignol φινάλε και μια σπαρακτική τελική ατάκα, που μας δίνει και τον τίτλο. Αν κάπου όμως το διήγημα πέφτει λειψό αυτό είναι το συναίσθημα. Ο αφηγητής είναι ένας Επιλήσμον, δηλαδή κάποιος που λόγω της έντονης ζωής που έζησε έχει, ή είχε, αναμνήσεις που μοσχοπουλιούνται. Εννοείται πως ο δότης χάνει για πάντα τις μνήμες που πουλάει. Έχοντας όμως πέσει, με την έναρξη της ιστορίας, σε ανεργία, απελπισμένος για οτιδήποτε δέχεται την υπέρτατη πρόταση: Να γίνει ο πρώτος Ολοκληρωμένος Επιλήσμον. Πλήρης διαγραφή όλων του των αναμνήσεων. Παρουσιάζονται αρκετές ενδιαφέρουσες πτυχές αυτού του τρόπου ζωής, δίνονται όμως σαν ρεπορτάζ, ακόμα και η χαμένη μνήμη του θανάτου του πατέρα του ήρωα, με αποτέλεσμα το τελικό δίλημμα να φαντάζει τραγικό μόνο καθώς φανταζόμαστε πως θα νιώθαμε αν αυτό συνέβαινε σε μας. Εγώ τουλάχιστο δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με τον αφηγητή και να πονέσω για εκείνον. Πέραν της αναφοράς πως ο θάνατος του πατέρα του σήμαινε αρκετά για εκείνον (μια μνήμη που του την έκλεψαν) δεν έχουμε κανένα άλλο στοιχείο από την υποτιθέμενη πλούσια και έντονη ζωή του. Ποιες μνήμες πούλησε, ποιες άλλες κράτησε και δεν θα ήθελε να χάσει, αυτά δεν περιγράφονται. Όχι πάντως αποτυχημένο, το διήγημα με κράτησε κολλημένο από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να με κουράσει καθόλου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 23, 2008 Share Posted October 23, 2008 (edited) «Παράξενοι» του Γιάννη Στάγκου Τεύχος #129, 18 Δεκεμβρίου 2002. Πιστός στο μικρόβιο της κοινωνικής καταγγελίας, ο συγγραφέας μας παρουσιάζει μια αλληγορία επιστημονικής φαντασίας με θέμα τους οικονομικούς μετανάστες. Στην εδώ περίπτωση, οι αφεντάδες και εκμεταλλευτές είναι οι Γήινοι, του σύμπαντος οι κατατρεγμένοι άθλιοι οι απανταχού εξωγήινοι διαφόρων ράτσων και φυλών. Το διήγημα έχει να κάνει με το προσωπικό ημερολόγιο ενός Κνδλινού, που καλύπτει τους τέσσερις πρώτους μήνες του έτους 2200 σε κάποιον πλανήτη της Γήινης επικράτειας. Μην αντέχοντας άλλο τις κακουχίες και την εκμετάλλευση, αποφασίζει να δραπετεύσει και να γυρίσει λαθραία στον πλανήτη του, με κίνδυνο της ζωής του. Από πλευράς πλοκής αυτό είναι όλο κι όλο. Υπάρχει όμως μια πολύ γνώριμη σκιαγράφηση της εικόνας των οικονομικών μεταναστών, μιας εικόνας που έχει να κάνει κυρίως με την Ελλάδα. Όπου γήινοι ίσον έλληνες, και εξωγήινοι ίσον Αλβανοί ή Πακιστανοί. Γραφικό και επιδερμικό πάντως το διήγημα δεν είναι. Η γραφή του Γιάννη Στάγκου είναι πάντα χαρακτηριστικά ευαίσθητη και συναισθηματική, ίσως και απλουστευμένα ρομαντική. Οι «παράξενοι» του τίτλου δεν είναι οι γήινοι γενικά, αλλά τα πανκιά/αναρχικοί συγκεκριμένα, οι μόνοι γήινοι που επιδεικνύουν μια κάποια ανθρωπιά προς τους «ξένους.» Μπορεί κάποιοι να θεωρούν τα προτερήματα αυτής της γραφής υστερήματα, εγώ όμως ρωτώ, αν δεν το κάνει ο κύριος Στάγκος τότε ποιος; Κρίμα για μας και τον Γιάννη Στάγκο που δεν είχαμε ποτέ το δικό μας, ελληνικό Star Trek. ΠΡΟΣΟΧΗ! Στο επόμενο μου ποστ θα αναφερθώ στο «Ο Άθως Έμφοβος Στο Ναό Του Ήχου» του Παναγιώτη Κούστα. Το διήγημα που συμπεριλήφθηκε στην ανθολογία επιστημονικής φαντασίας ευρωπαϊκού διηγήματος της SFWA (Science Fiction Writers of America) και που σήμερα είναι στην αρχική λίστα των υποψηφιοτήτων για τα Nebula Awards! Τι χαρά μου για τον Παναγιώτη την έχω εκφράσει. Το βόϊδι εγώ όμως, από τα πρώτα νέα κιόλας (του SFWA) είχα ξεθάψει το τεύχος 133 του 9 και το είχα διαβάσει τότε για πρώτη φορά. Ή μάλλον επιχείρησα να το διαβάσω. Δεν μου βγήκε εύκολη η ανάγνωση καθώς μου ήταν απίστευτα δύσκολο να οπτικοποιήσω στο κεφάλι μου αυτά που διάβαζα. Είπα λοιπόν «Και τι ξέρω εγώ;» και το άφησα στην άκρη. Τώρα όμως κύριοι…ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Πρέπει να αντιμετωπίσω τις ευθύνες μου. Είναι το διήγημα που ακολουθεί στην εδώ περιήγηση μου στους έλληνες συγγραφείς της επιστημονικής φαντασίας. Το Nebula με αγριοκοιτάζει. Ειλικρινά δεν θυμάμαι καν ποιες ήταν οι δυσκολίες της πρώτης ανάγνωσης. Θα ξεκινήσω πάλι φρέσκος, κι αυτή τη φορά δεν θα λυγίσω, θα μελετήσω σκληρά. Καλείστε λοιπόν να συνδράμετε και την δική σας άποψη μια και είμαι σίγουρος πως το έχετε διαβάσει οι περισσότεροι. Μη μ’αφήνετε τον αμόρφωτο να εξουσιάζω το τόπικ με τα γούστα μου. Γράψτε την κριτική σας. Coming Very Soon! Edited October 23, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 24, 2008 Share Posted October 24, 2008 «Ο Άθως Έμφοβος στον Ναό του Ήχου» του Παναγιώτη Κούστα (Nebula Contender) Τεύχος #133, 22 Ιανουαρίου 2003. Ο Άθως Έμφοβος είναι ένας επαναστάτης. Γύρω του κυριαρχούν καταστάσεις που παλαιότερα θα χαρακτήριζαν ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αστυνομική βία και τα τύμπανα του πολέμου. Καταστάσεις όμως τόσο γνώριμες στις σημερινές δημοκρατικές κοινωνίες. Μια πράξη του ήρωα αποτρέπει μια προγραμματισμένη σύρραξη με κόστος την ίδια του την ζωή. Η γραφή και οι περιγραφές έχουν μια πανέμορφη μοναδικότητα που εύχομαι να μεταφέρθηκε πετυχημένα στην αγγλική μετάφραση του διηγήματος. Διαβάζοντας το αυτή τη δεύτερη φορά, εντόπισα όλα εκείνα τα στοιχεία που με έκαναν να χαθώ στην πρώτη ανάγνωση. Το κεντρικό στοιχείο που με παραξένεψε στην όλη αφήγηση είναι η ταυτότητα του ήρωα. Το όνομα του, και ο τρόπος που το χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, περιγράφοντας με μαθηματική ακρίβεια κάθε του κίνηση και σκέψη, χωρίς όμως να του δίνει φωνή, τον κάνει να φαντάζει σαν ρομπότ. Η σκηνή που ο Άθως σκάβει τα ερείπια του σπιτιού του, είναι η μόνη του ανθρώπινη στιγμή στο διήγημα. Η απόκρυψη αυτού που ψάχνει κάτω από τα χαλάσματα μεγαλώνει την απόσταση. Αν πάλι η πρόθεση ήταν «εσύ τι θα έψαχνες να ξεθάψεις από τα ερείπια του σπιτιού σου», το βρίσκω ίσως άτοπο σε ένα τόσο σύντομο διήγημα όπου κρατιέμαι με νύχια και δόντια να μη χάσω την πλοκή του. Και χάνομαι. Μέσα στον Ναό του Ήχου. Τι είναι ο Ναός του Ήχου; Κάνω λάθος να υποθέσω πως είναι ένα κανονικό κλαμπ; Εκεί μέσα όμως, δίπλα στο τραπέζι του ήρωα υπάρχει ένα παρκόμετρο-αντίκα. Με τα νομίσματα που το ενεργοποιούν εξαφανισμένα, μαντεύω πως το παρκόμετρο έχει διακοσμητικό ρόλο μέσα στο κλαμπ. Ο Άθως όμως έχει βρει τα νομίσματα σε ένα παλαιοπωλείο. Και η ενεργοποίηση του παρκόμετρου ανοίγει μια μυστική είσοδο που οδηγεί σε ένα άδυτο. Ποιος το έφτιαξε αυτό; Πότε; Για ποιον σκοπό; Δεν υπάρχει απάντηση. Τι υπάρχει μέσα στο άδυτο; Πάλι μαντεύω πως είναι ένας υπολογιστής στον οποίο ο Άθως περνάει κάποιο μήνυμα. Μαντεύω ένα μουσικό βιντεοκλίπ με εμψυχωτικούς στοίχους, ανάλογες εικόνες και μουσική. Και τα μεταδίδει στα κινητά του κόσμου. Και ο Άθως κεραυνοβολείται από τον Θεό του Ήχου. Μαντεύω από τους ελέγχοντες το internet; Μάντεψα πολλά κύριε Κούστα, εύχομαι κάπου να έπεσα μέσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted October 26, 2008 Share Posted October 26, 2008 Δεν θα "βοηθήσω" ακόμα, ιδίως αφού τους κάλεσες όλους να περάσουν από δω... Θα περιμένω μαζί σου με αγωνία να δω ποια είναι η ανάγνωση των άλλων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted October 26, 2008 Share Posted October 26, 2008 Δεν θα "βοηθήσω" ακόμα, ιδίως αφού τους κάλεσες όλους να περάσουν από δω... Θα περιμένω μαζί σου με αγωνία να δω ποια είναι η ανάγνωση των άλλων. Λοιπόν, η δική μου ανάγνωση. Τα κακά νέα (που θα έλεγε και ο mman) Δεν κατάλαβα ποτέ τις μαθηματικές σχέσεις στις αρχές των ενοτήτων. Παρά την μαθηματική μου παιδεία, δεν διακρίνω κάποια εμφανή λειτουργικότητα αυτών των σχέσεων. Υπάρχει κάτι καλά κρυμμένο εκεί; Αν ναι, ευχαρίστως να ψάξω να το βρω. Παναγιώτη σε παρακαλώ απάντησέ μου, για να μην παιδεύομαι άδικα. Τα καλά νέα (που θα ξανάλεγε ο mman) Υπάρχει ρυθμός, το ύφος είναι κορυφαίο, το διήγημα κατορθώνει να συγκινήσει με μια γλώσσα αποστασιοποιημένη που κόβει σαν το ξυφάφι του ήρωα και το φινάλε αποτελεί την καλύτερη εκδοχή για το πώς έπρεπε να είναι η δημιουργία του κόσμου. Όσο για τις λεπτομέρειες: Καταλαβαίνω ότι ο ναός του ήχου μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ιερό για να στείλεις αποδεκτά μυνήματα αλλά ο Άθως παραβιάζει τους κανόνες και στέλνει ένα ανατρεπτικό μύνημα που δένει χειροπόδαρα τις κυβερνήσεις και με την απλότητά του ισοπεδώνει κάθε άλλο πολύπλοκο σχέδιο. Πράγματι, το παρκόμετο, τα νομίσματα και η κατασκευή του ναού δείχνουν να είναι γρίφοι αλλά προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να τους λύσω γιατί η μαγεία της περιγραφής με απομακρύνει από αυτές τις "πεζές" απορίες. Φυσικά περιμένω με ενδιαφέρον τα σχόλια του PiKei, όπως και του mman τώρα που του έκλεψα τις ατάκες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted October 26, 2008 Share Posted October 26, 2008 @ Khar: Ναι, υπάρχει λόγος που είναι τα μαθηματικά εκεί. Και που είναι τόσο απλά και αναφέρονται σε σύνολα. Ο mman (τον καρφώνω επιτέλους κι εγώ) θα είναι μακριά από υπολογιστές και μέσα στην φύση μέχρι την Τετάρτη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 27, 2008 Author Share Posted October 27, 2008 (edited) Όταν πρωτοδιάβασα το διήγημα, πέρσι τέτοιο καιρό, δεν θυμάμαι να με είχε ενοχλήσει η ασάφεια των πραγμάτων. Ίσως γιατί με είχε συνεπάρει το ύφος και η ατμόσφαιρά του, οι εικόνες, και κυρίως ο πρωταγωνιστής του. Το μόνο που τότε με είχε κάπως ξενίσει, ήταν η ρομαντική και ελαφρά "αφελής" (σε πολλά εισαγωγικά, δεν εννοώ ανόητη, εννοώ υπερβολικά αισιόδοξη) κατάληξη. Τα όσα περιγράφει ο Dino κυρίως, αλλά και ο khar, είναι πιθανότατα σωστά και δίνουν μια ικανοποιητική εξήγηση του διηγήματος, φαντάζομαι (χωρίς να είμαι και σίγουρος). Αν και για το παρκόμετρο, εδώ που τα λέμε, χεχε, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα απολύτως. Γιατί μου αρέσουν τέτοια διηγήματα, δεν μπορώ με ακρίβεια να σας πω, θα παραδεχτώ μόνο ότι κάθε τι πρωτοποριακό και καινούργιο με εξιτάρει, προφανώς θα συμβαίνει στον καθένα που έχει διαβάσει από ένα λογοτεχνικό είδος εκατοντάδες παρεμφερείς ιδέες. Ίσως σε 20 χρόνια από τώρα, ο Άθως να είναι μπανάλ ή ασήμαντος, τώρα όμως μου φαίνεται ένα διήγημα που ανοίγει δρόμους. Ίσως στον ίδιο το συγγραφέα, κατά κύριο λόγο, και αυτό αρκεί. Για τις συναρτήσεις, που παίζουν το ρόλο μεσότιτλων: Πραγματικά δεν είχα ιδέα τότε και τώρα, τι θέλουν να πουν. Αν πρέπει σώνει και καλά να προτείνω μια εξήγηση, θα έλεγα: Αν εμείς οι πολλοί, οι χ (πληθυσμός) και η ν (προοπτική μας), γίνουμε μηδενικά για το σύστημα και την εξουσία (τελευταίος μεσότιτλος), μετατρεπόμαστε σε αστάθμητο παράγοντα που επαναστατεί... Χεχε pikeiκόπουλο, έπεσα πάνω από 200% έξω; Ε, δεν έχει σημασία... edit: Μπορείτε κ. συγγραφέα να κάνετε κάτι για να αποκτήσουν και άλλοι άποψη για το διήγημα; Edited October 27, 2008 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
rodonaura Posted October 27, 2008 Share Posted October 27, 2008 edit: Μπορείτε κ. συγγραφέα να κάνετε κάτι για να αποκτήσουν και άλλοι άποψη για το διήγημα; Κι ότι ήμουν έτοιμη να ρωτήσω πού μπορεί κανείς να διαβάσει το διήγημα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.