PiKei Posted October 28, 2008 Share Posted October 28, 2008 Θα προσπαθήσω να ανεβάσω ένα ηλεκτρονικό αρχείο στην Βιβλιοθήκη ή στο τόπικ του Άθου, αλλά θα μπορέσω να το κάνω μετά το ταξίδι στην Νάντη, δηλαδή μετά τις 5 Νοεμβρίου, γιατί πρέπει να βρω την τελική version και έχω καμιά δεκαπενταριά εκδοχές που πρέπει να τσεκάρω (ναι, με τα ονόματα αρχείων δεν τα πάω καλά). Αν στο μεταξύ οποιοσδήποτε το έχει σκαναρισμένο από το "9" ή το βιβλίο της ανθολογίας ("9 Έλληνες συγγραφείς ΕΦ", όχι την αγγλική) και μπορεί, ας το ανεβάσει στο τόπικ του "Άθου" για να το διαβάσει όποιος θέλει. @ nikosal: Όχι 200%. Περιέργως, είσαι πολύ κοντά. Πρόσωπα, συνθήκες και αποτελέσματα είναι που μετράνε. Μετρήσιμα και απροσδιόριστα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 28, 2008 Share Posted October 28, 2008 OK, έχουμε και λέμε: Τα καλά νέα: -Με πρόλαβε ο khar οπότε δεν χρειάζεται να γράψω πολλά (καμμιά φορά οι αναγνώσεις μας είναι τόσο συγγενείς που σκέφτομαι να του δώσω ένα πληρεξούσιο και να ξεμπερδεύω). -Ξαναδιάβασα το διήγημα και μου ξαναάρεσε. -Κι εγώ δεν νιώθω την ανάγκη να μου εξηγηθούν τα πάντα. Η ατμόσφαιρα, το ύφος και η γλώσσα πραγματικά κυριαρχούν. -Το διήγημα είναι ήδη 10 ετών(!) οπότε αν τώρα μας φαίνεται φρέσκο, πιθανόν να εξακολουθεί να μας φαίνεται έτσι και μετά από άλλα 20 χρόνια. Τα κακά νέα: -Συνειδητοποίησα ότι πότε δεν είχα αναρωτηθεί τι ακριβώς σημαίνουν τα μαθηματικοτέτοια. Γενικά συμφωνώ με την εξήγηση nikosal. -Το διήγημα είναι ήδη δέκα ετών και δυστυχώς, όσον αφορά το θέμα του, τα πράγματα παγκόσμια πάνε απ' το κακό στο χειρότερο. -Το διήγημα είναι ήδη δέκα ετών και δυστυχώς εξακολουθεί να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα του PiKei [to be fair: η "Σοκολάτα" είναι δεκαπέντε"...] -Ο khar άρχισε να με αντιγράφει στην παρουσίαση αναγνωστικής γνώμης... Τώρα, θα πρόσθετα κάτι και για το διαφαινόμενο βραβείο Nebula , αλλά σε λίγες μέρες έχουμε Λογοτεχνικό Εργαστήριο στην ΑΛΕΦ και δεν θέλω να με περιμένει κανείς με το στυλιάρι της (αυθεντικής) σεμνότητας πίσω απ' την πόρτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 29, 2008 Share Posted October 29, 2008 «Ο Άντρας Στην Τσάντα Μου» του Uwe Hermann. Μετάφραση Ιωάννα Παρασκελίδη. Τεύχος #428, 22 Οκτωβρίου 2008 (η τυπωμένη ημερομηνία) Ανώδυνο, εύπεπτο διηγηματάκι. Είναι τώρα αυτή καλή κριτική; Είμαι σεξιστής αν πω πως στην αρχή νόμισα πως το είχε γράψει γυναίκα; Είμαι εθνικιστής αν πω πως έλληνας συγγραφέας θα μεγαλουργούσε με παρόμοιο θέμα; Μου βγήκε χαμηλών τόνων, αρμόζων γερμανικού χιούμορ. Ξεκινάει σαν γυναικείος εφιάλτης και αντρική φαντασίωση, καταλήγει αντρικός εφιάλτης και γυναικεία φαντασίωση. Η πιστωτική κάρτα-στυλίστας μου έπεσε λειψή (το σημείο που θα μεγαλουργούσε ο οποιοσδήποτε από μας.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted October 29, 2008 Share Posted October 29, 2008 Όταν διάβασα αυτή την ιστορία σκέφτηκα "καλή μαμακιούλα". Το οποίο για τη συγκεκριμένη ιστορία, είναι καλή κριτική. Ευχάριστο ανάγνωσμα. Μια χαρούλα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 29, 2008 Share Posted October 29, 2008 Συμφωνώ με τους... προγράψαντες (είναι σωστό αυτό;) αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν το ζόρισε ιδιαίτερα το μυαλουδάκι του κ. Hermann. Επειδή μάλιστα έχω την κακή συνήθεια να διαβάζω πρώτα το μικρό σχολιάκι του "9" στο τέλος και μετά το ίδιο το διήγημα, προετοιμάστηκα για κάτι πραγματικά εξαιρετικό αφού εκεί έλεγε ότι θεωρήθηκε ο νέος Fredric Brown (οκ, αυτό είναι από μόνο του πολύ μεγάλη κουβέντα). Όσο ευχάριστο κι αν ήταν σε πολλά σημεία, η επιφανειακότητά του (αυτό; αυτό είναι σωστό;) σίγουρα το κάνει να απέχει πολύ από κάτι που θα ξαναδιάβαζα ή θα θυμάμαι μετά από καιρό, κι αυτό είναι κρίμα γιατί η ιδέα είναι πολύ καλή και δεν αποκλείεται να την δούμε στην πραγματική ζωή κάποια στιγμή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 29, 2008 Author Share Posted October 29, 2008 Πολύ... χαλαρούς σας βρίσκω παιδιά. Ανόητο εντελώς ήταν το διήγημα. Μέχρι τη μέση, κάτι περιμένεις. Εκεί που η φιλενάδα... αλλάζει τον προγραμματισμό, συγχίζεσαι. Και εκεί που στο τέλος ο σύζυγος πληρώνεται με το ίδιο νόμισμα, απλά εκνευρίζεσαι. Μηδέν έμπνευση, αδιάφορη γραφή. Τζίφος στο τετράγωνο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 5, 2008 Share Posted November 5, 2008 (edited) «Προορισμός: Παράδεισος» του Frank Roger, Μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #429, 5 Νοεμβρίου 2008. Ξεδιάντροπη, και κατώτερη, λογοκλοπή του διηγήματος του Damon Knight, “To Serve Man” (1950), και ενός από τα διασημότερα επεισόδια της κλασσικής σειράς της Ζώνης του Λυκόφωτος (το έχω ποστάρει.) Δεν είχε τίποτα να μου δώσει. Και αναρωτιέμαι αν στην αγγλική (ή μήπως γαλλική) εκδοχή του, υπάρχει έστω ένας έξυπνος τρόπος του πως παρεξηγήθηκε το πρώτο μήνυμα των εξωγήινων. Αλλιώς, το Heavenward αποτυγχάνει και εκεί. Edited November 5, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted November 5, 2008 Share Posted November 5, 2008 Οπως τα λέει ο Ντίνος. Ζήτημα να του πήρε δυο ώρες να γράψει αυτή την ιστορία, συμπεριλαμβανόμενου του ρετούς. Το τέλος της διεκδικεί επάξια Όσκαρ κοινοτοπίας και κάνει ακόμα χειρότερη εντύπωση απ'την ίδια την ιστορία ως σύνολο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 5, 2008 Share Posted November 5, 2008 Ετοιμαζόμουν να γράψω διάφορα τεχνικής φύσεως σχόλια όταν ακολούθησα το link του Ντίνου: Wow! Αν δεν είναι κλοπή, είναι τόσο πιστή αντιγραφή της αυθεντικής ιδέας, που καταντά απλώς περιττό να το ξαναγράψει κανείς... Θλιβερό για τον κύριο Roger, ο οποίος αν και δεν γράφει άσχημα, δεν με έχει ενθουσιάσει μετά από μιάμιση ντουζίνα διηγήματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted November 6, 2008 Share Posted November 6, 2008 Τι να πει κανείς; Τουλάχιστον το προηγούμενο διήγημα ήταν μια δροσερή σαχλαμάρα. Ο παράδεισος, όμως, αποδείχτηκε πολύ αφιλόξενος όχι μόνο για τους ταξιδιώτες αλλά και για τους αναγνώστες. Χειρότερη στιγμή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το ανεκδιήγητο τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 6, 2008 Share Posted November 6, 2008 «Προσοχή Αδιέξοδο!» του Κώστα Χαρίτου Τεύχος #152, 4 Ιουνίου 2003 Ένα διήγημα που ξεκινάει δυνατά, με αρπάζει και μου κρατάει το ενδιαφέρον, να τρώγω τα νύχια μου από την αγωνία…μέχρι τα μισά. Δύο δοκιμαστές προγραμμάτων Εικονικής Πραγματικότητας βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, μια πόλη που αλλάζει συνέχεια και τους κρύβει την έξοδο. Αιτία, σκοπός, ένα μυστήριο. Αυτή είναι η καλύτερη πλευρά της Ζώνης του Λυκόφωτος. Και στα μισά…διαβαίνουν την έξοδο. Και έρχονται οι κύριοι με τις λευκές ποδιές να μας δώσουν μια διάλεξη για το τι συνέβη. Το σασπένς κράσαρε φυσικά, σαν υποψιασμένος του χώρου όμως έμεινα λίγο παραπάνω στο χείλος της καρέκλας μου, περιμένοντας που λένε να πέσει και το άλλο παπούτσι. Λες; Λες να συνεχίζει να βρίσκεται μέσα στην εικονική πραγματικότητα; Εδώ δεν είμαι σε θέση να μαντέψω τις προθέσεις του συγγραφέα για να ξέρω αν βγήκε επιτυχημένος. Οι δικές μου προσδοκίες είναι δικό μου φρούτο. Για μια στιγμή νόμισα όντως πως ο ήρωας ήταν ακόμα μέσα στο παιχνίδι, το οποίο όμως είχε αλλάξει τους κανόνες. Με έναν σουρεαλιστικό τρόπο όμως, όπως το εκλαμβάνω, ο συγγραφέας μας λέει κάτι άλλο. Πως τώρα ο ήρωας βρίσκεται εγκλωβισμένος στους κανόνες της Πραγματικότητας. Και η διαφορά είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Εάν λοιπόν υπάρχει ένα πρόβλημα, για το οποίο δεν μπορώ να σκεφτώ λύση, είναι η πρόωρη έξοδος της ιστορίας από την εικονική πραγματικότητα και ο μακρόσυρτος επίλογος, γιατί για επίλογο πρόκειται, που ακολουθεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 8, 2008 Share Posted November 8, 2008 “Splendid!” του Σωτήρη Μπαμπατζιμόπουλου Τεύχος #153, 11 Ιουνίου 2003. Μια τόσοδουλα ιστορία, μια στάλα ιδέα, και μια τραγωδία επικών διαστάσεων. Είναι ένα φοιτητικό πείραμα, κάπου σε ένα πολύ μακρινό μέλλον, σε μια κατεστραμμένη, καμένη Γη, όπου οι άνθρωποι ζουν βαθιά μέσα στο έδαφος. Δύο φοιτητές (ποτέ δεν πόθησα τόσο να δείρω δύο φανταστικούς χαρακτήρες) εμφυτεύουν τις αναμνήσεις εγκεφαλικών κυττάρων που ξέμειναν από την παλιά εποχή, σε ένα ανδροειδές. Για μια διάρκεια ζωής δεκατριών λεπτών! Απίθανη, ντελιριακή γραφή που σε αρπάζει σαν χείμαρρος και σε στέλνει απνευστί ως το τέλος. Είχα καιρό να συναντήσω τόσο ξεχωριστή γραφή. Και τα νιώθεις όλα, κάθε σταγόνα, το χιούμορ και το δράμα όλα περίτεχνα παρουσιασμένα. Εξυπακούεται πως δεν κούρασε παραδίδοντας ένα πολύ εύστοχο, έξοχο αποτέλεσμα. Από τις καλές κριτικές που χαίρομαι να δίνω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 12, 2008 Share Posted November 12, 2008 «Νεκρέ, Θυμήσου Με!» του Laird Long, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #430, 12 Νοεμβρίου 2008. Και; … Λυπάμαι αν είμαι ο πάλι ο πρώτος που κριτικάρω νέο διήγημα. Ίσως εσείς να έχετε να πείτε περισσότερα. Τι άλλο να πω; Σεληνιακό νουάρ σου-φού. Μπράβος κυνηγάει όσους έχουν εκτεθεί σε μνήμη που ενοχοποιεί τον νονό αφεντικό του. Χαρακτήρες που δεν μ’αγγίζουν, εξίσου παγερή η αδιαφορία μου και για την αποκάλυψη στο τέλος. Να όμως: φορουμίτες, δίνεται προσοχή στο παρόν τόπικ; Βλέπεται τι διηγήματα βάζει το 9; Τι ποστάρετε τα διηγήματα σας εδώ; Βουρ για την Ελευθεροτυπία! Τα χειρότερα σας είναι έτη φωτός καλύτερα! (Αλλά τους περισσότερους σας έφαγε το fantasy και το σπλάτερ. Καλά να πάθετε.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted November 12, 2008 Author Share Posted November 12, 2008 (edited) Τα χειρότερα σας είναι έτη φωτός καλύτερα! Ισχύει αυτό; Καλά, ξέρω πώς το εννοείς... Πάντως: Εγώ στο "9" βλέπω αρκετά αδιάφορα έως μέτρια διηγήματα, πού και πού ένα καλό (μια φορά στο δίμηνο... ίσως λίγο πιο συχνά, κάπως συχνότερα καλές ιδέες που δεν μετατρέπονται σε καλά διηγήματα). Και μια φορά στα 10, στα 15 διηγήματα ένα πολύ καλό. Α, βλέπω επίσης ένα στάνταρντ γραφής αρκετά καλό, συνήθως κοντά στο "καλό" ή και καλύτερο, και πάντως υψηλότερο από το περιεχόμενο (δηλ. η γραφή, το στιλ συνήθως είναι καλύτερα από την ιδέα και την πλοκή). Τομέας που τα διηγήματα της βιβλιοθήκης μας επιδέχονται σοβαρή βελτίωση. Λογική πάντως αυτή η διαβάθμιση της ποιότητας στο "9", όταν η έκταση του διηγήματος (αρκετά μικρή) περιορίζει τις επιλογές... Τι νομίζεις ότι κυκλοφορεί εκεί έξω; Αλλά "τα χειρότερα κλπ.", αυτό δεν ισχύει ούτε... "που λέει ο λόγος". Παρόλα αυτά, και εγώ παροτρύνω τον κόσμο να γράψει στα γνωστά μεγέθη και εφόσον θέλει (γιατί πολύς κόσμος νομίζω δεν θέλει να στείλει στο "9" και εμάς αυτό δεν μας αφορά) να το στείλει το διήγημά του στο περιοδικό, για να δει πώς θα αξιολογηθεί. Εξάλλου το έκανε ο Dinosxanthi και είδαμε ένα αρκετά ωραίο και ενδιαφέρον διήγημα δικού μας ανθρώπου στο περιοδικό... Edited November 12, 2008 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted November 12, 2008 Share Posted November 12, 2008 Ισχύει αυτό; Καλά, ξέρω πώς το εννοείς... Πάντως: Εγώ στο "9" βλέπω αρκετά αδιάφορα έως μέτρια διηγήματα, πού και πού ένα καλό (μια φορά στο δίμηνο... ίσως λίγο πιο συχνά, κάπως συχνότερα καλές ιδέες που δεν μετατρέπονται σε καλά διηγήματα). Και μια φορά στα 10, στα 15 διηγήματα ένα πολύ καλό. Α, βλέπω επίσης ένα στάνταρντ γραφής αρκετά καλό, συνήθως κοντά στο "καλό" ή και καλύτερο, και πάντως υψηλότερο από το περιεχόμενο (δηλ. η γραφή, το στιλ συνήθως είναι καλύτερα από την ιδέα και την πλοκή). Τομέας που τα διηγήματα της βιβλιοθήκης μας επιδέχονται σοβαρή βελτίωση. Λογική πάντως αυτή η διαβάθμιση της ποιότητας στο "9", όταν η έκταση του διηγήματος (αρκετά μικρή) περιορίζει τις επιλογές... Τι νομίζεις ότι κυκλοφορεί εκεί έξω; Αλλά "τα χειρότερα κλπ.", αυτό δεν ισχύει ούτε... "που λέει ο λόγος". Παρόλα αυτά, και εγώ παροτρύνω τον κόσμο να γράψει στα γνωστά μεγέθη και εφόσον θέλει (γιατί πολύς κόσμος νομίζω δεν θέλει να στείλει στο "9" και εμάς αυτό δεν μας αφορά) να το στείλει το διήγημά του στο περιοδικό, για να δει πώς θα αξιολογηθεί. Εξάλλου το έκανε ο Dinosxanthi και είδαμε ένα αρκετά ωραίο και ενδιαφέρον διήγημα δικού μας ανθρώπου στο περιοδικό... Ναι. (Λακωνικότητα, όχι μαμακίες). Το σημερινό διήγημα είχε αδιάφορη πλοκή αλλά ενδιαφέρον ύφος (ζηλεύω αυτούς που γράφουν με subtle χιούμορ καλά, όπως ο εν λόγω). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 12, 2008 Share Posted November 12, 2008 (edited) Συμφωνώ με τον mist. Το πήγαινε καλά με το υφάκι του, αλλά στο τέλος ο συγγραφέας δεν μας φύλαγε κάτι καλό στο σακούλι του. Και ο Ντίνος έχει δίκιο για τους χαρακτήρες. Δεν μπορούσες να ταυτιστείς, οπότε το υφάκι ήταν φυσικά αναγκαίο, αλλά όχι αρκετό. Και τι αντίδραση ήταν αυτή στο τέλος; Αν είδε το αφεντικό του να σκοτώνει τον συνέταιρό του, τι έγινε; Ίσα - ίσα που εμένα μου φάνηκε σαν πολύ καθησυχαστικό ("Εντάξει, αφεντικό. Εγώ ήμουν που σας είχα δει, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά"). Πάντως θα αναγνωρίσω στον συγγραφέα μια πραγματικά καλογραμμένη φρασούλα: "Κάθε κάτοχος όρχεων στη Σελήνη, ήξερε τη Χάι" ΟΚ, αυτό ήταν καλό! Edited November 12, 2008 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted November 12, 2008 Share Posted November 12, 2008 (edited) Δεν ήξερα πως το 9 είχε αρχίσει να στέλνει αξιολογήσεις σε συγγραφείς που υποβάλλουν διηγήματά τους. Είχα μείνει στο οτι δεν στέλνουν ούτε ένα τυπικό rejection slip. Έχει αλλάξει αυτή η "γραμμή"? Γιατί αν δεν έχει αλλάξει, δεν βλέπω πουθενά καμμία αξιολόγηση και η σιωπή δεν είναι αξιολόγηση. Ή είναι? Edited November 12, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sylook Posted November 13, 2008 Share Posted November 13, 2008 Δεν ήξερα πως το 9 είχε αρχίσει να στέλνει αξιολογήσεις σε συγγραφείς που υποβάλλουν διηγήματά τους. Είχα μείνει στο οτι δεν στέλνουν ούτε ένα τυπικό rejection slip. Έχει αλλάξει αυτή η "γραμμή"?Γιατί αν δεν έχει αλλάξει, δεν βλέπω πουθενά καμμία αξιολόγηση και η σιωπή δεν είναι αξιολόγηση. Ή είναι? Ναι και εγώ κάπου εκεί είχα μείνει. Γνωρίζει κάποιος αν και πότε έγινε αυτή η κοσμοιστορική αλλαγή? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 13, 2008 Share Posted November 13, 2008 Παρόλα αυτά, και εγώ παροτρύνω τον κόσμο να γράψει στα γνωστά μεγέθη και εφόσον θέλει (γιατί πολύς κόσμος νομίζω δεν θέλει να στείλει στο "9" και εμάς αυτό δεν μας αφορά) να το στείλει το διήγημά του στο περιοδικό, για να δει πώς θα αξιολογηθεί. Αν πιαστήκατε από αυτό που λέει ο Νίκος εδώ, μάλλον εννοεί "στείλτε να δείτε αν το διήγημα σας θα γίνει δεκτό ή όχι". Αυτή θα είναι και η μόνη αξιολόγηση. Όχι...written report on your submission! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 13, 2008 Share Posted November 13, 2008 Ισχύει αυτό; Καλά, ξέρω πώς το εννοείς... Πάντως: Εγώ στο "9" βλέπω αρκετά αδιάφορα έως μέτρια διηγήματα, πού και πού ένα καλό (μια φορά στο δίμηνο... ίσως λίγο πιο συχνά, κάπως συχνότερα καλές ιδέες που δεν μετατρέπονται σε καλά διηγήματα). Και μια φορά στα 10, στα 15 διηγήματα ένα πολύ καλό. Α, βλέπω επίσης ένα στάνταρντ γραφής αρκετά καλό, συνήθως κοντά στο "καλό" ή και καλύτερο, και πάντως υψηλότερο από το περιεχόμενο (δηλ. η γραφή, το στιλ συνήθως είναι καλύτερα από την ιδέα και την πλοκή). Τομέας που τα διηγήματα της βιβλιοθήκης μας επιδέχονται σοβαρή βελτίωση. Λογική πάντως αυτή η διαβάθμιση της ποιότητας στο "9", όταν η έκταση του διηγήματος (αρκετά μικρή) περιορίζει τις επιλογές... Τι νομίζεις ότι κυκλοφορεί εκεί έξω; Αλλά "τα χειρότερα κλπ.", αυτό δεν ισχύει ούτε... "που λέει ο λόγος". Παρόλα αυτά, και εγώ παροτρύνω τον κόσμο να γράψει στα γνωστά μεγέθη και εφόσον θέλει (γιατί πολύς κόσμος νομίζω δεν θέλει να στείλει στο "9" και εμάς αυτό δεν μας αφορά) να το στείλει το διήγημά του στο περιοδικό, για να δει πώς θα αξιολογηθεί. Εξάλλου το έκανε ο Dinosxanthi και είδαμε ένα αρκετά ωραίο και ενδιαφέρον διήγημα δικού μας ανθρώπου στο περιοδικό... Συμφωνώ κι εγώ σε όλα, τονίζοντας όμως το τελευταίο. Όπως έχουμε ξαναπεί και παλιότερα, καλά δουλεμένα στο ύφος γραφής διηγήματα έχουν τύχη στο "9" ακόμα κι αν δεν περιέχουν την πιο πρωτότυπη ή ενδιαφέρουσα ιδέα Ε.Φ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted November 13, 2008 Share Posted November 13, 2008 (edited) Και τι αντίδραση ήταν αυτή στο τέλος; Αν είδε το αφεντικό του να σκοτώνει τον συνέταιρό του, τι έγινε; Ίσα - ίσα που εμένα μου φάνηκε σαν πολύ καθησυχαστικό ("Εντάξει, αφεντικό. Εγώ ήμουν που σας είχα δει, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά"). Το ξανακοίταξα και κρατάω μόνο το παρακάτω. Τελικά είχε δίκιο ο Μανωλιός. Κατά τα άλλα συμφωνώ με τους προηγούμενους, με την επιπλέον παρατήρηση ότι οι κορυφές του υποκόσμου έδειχναν μεγάλη αφέλεια στις σχέσεις τους με τον χελωνοκέφαλο. Ειδικά ο Πτώμας, που ήταν ο κορυφαίος ανταγωνιστής, τι δουλειά είχε στην άκρη του λάκου με τον εχθρό του; Edited November 14, 2008 by khar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 14, 2008 Share Posted November 14, 2008 «Η Δεύτερη Ευκαιρία» του Νίκου Σκουφού Τεύχος #158, 16 Ιουλίου 2003. Πυκνογραμμένο, μεγάλο διήγημα με ώριμη γραφή, ενδιαφέρον, κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, και αν δεν χαρίζει ένα μπαμ στο τέλος, προσφέρει ελπίδα. Ένας φόρος τιμής προς τους Επικυρίαρχους του Κλαρκ (δεν το κρύβει, το δηλώνει ξεκάθαρα), λίγο μετά από την καταστροφή των δίδυμων πύργων, την εισβολή στο Ιράκ, την παγκόσμια πυρηνική αντεπίθεση των τρομοκρατών, την κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας και την μόλυνση του γήινου οικοσυστήματος, ένας εξωγήινο σκάφος σε σχήμα κύβου και σε μέγεθος ίσο με της Σελήνης εμφανίζεται στην τροχιά του πλανήτη. Μικρότερα σκάφη αποκολλούνται του μητρικού, παρκάρουν δίπλα στα βουνά της γης, κατεβάζουν σκάλες και…περιμένουν. Χωρίς ανακοινώσεις ή άλλη επικοινωνία. Περιμένουν. Ο συγγραφέας δεν χάνει την ζουμερή ευκαιρία να καταγγείλει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και άλλα στραβά της ανθρωπότητας, και δίνει κάποιον χαρακτήρα στην αφήγηση του δημιουργώντας έναν ήρωα, έναν δικό μας, κάποιον Νίκο, πολιτικό μηχανικό με γυναίκα και παιδιά. Το καταφύγιο που φτιάχνει στο υπόγειο για να προστατέψει τον εαυτό του και την οικογένεια του από το ραδιενεργό νέφος κάνει την ιστορία πιο προσωπική και ενδιαφέρουσα. Ξαναλέω…πυκνογραμμένο, μεγάλο διήγημα. Κάθισα να το διαβάσω στις μία μετά τα μεσάνυχτα, κουρασμένος, ο πειρασμός να το αφήσω στη μέση και να πέσω για ύπνο δυνατός, αλλά με είχε και με πήγε μέχρι το τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 14, 2008 Share Posted November 14, 2008 «Πηγή Έμπνευσης» του Μιχάλη Μανωλιού Τεύχος #163, 20 Αυγούστου 2003. Μαγικό. Επιστημονική Φαντασία με τα ΕΦ κεφαλαία. Μόνο ένας θα μπορούσε να το σκεφτεί, και να δέσει την τεχνολογία τόσο μοναδικά με την ανθρώπινη φύση. Έτσι θέλω να εμπνέομαι κι εγώ. Κατασκευάζεται κυβόργιο με περιτύλιγμα γυναίκας για να εμπνέει επιστημονική διάνυα που μπορεί να λύσει τα προβλήματα του πλανήτη. Πρωτότυπη διπλή αφήγηση, από δύο διαφορετικούς πρωταγωνιστές, και οι δύο σε πρώτο πρόσωπο. Εκπληκτικό φινάλε με τριπλή αφήγηση, σε πρώτο πρόσωπο πάλι, που αυτή τη φορά καλύπτει ταυτόσημο χρόνο. Εμπνευσμένη η οπτική του κυβόργιου. Μπορεί σχεδόν να ξεγελάει για να περάσει απαρατήρητη, η παράγραφος όμως της δημιουργίας της προσωπικότητας της τεχνητής νοημοσύνης στην αρχή παραξενεύει με την λεπτομέρεια της, στο τέλος όμως σου παγώνει το αίμα (με αποτέλεσμα ο παρόν αναγνώστης να μισήσει τον κύριο αφηγητή της ιστορίας, τον γκεμπελικό μέντορα της συντρόφου.) Τελειώνοντας το όμως ήμουν αλλού και ένιωθα όμορφα. Μόνο ένας Μανωλιός θα έβγαζε μαθηματικές εξισώσεις από το ερωτικό σκίρτημα μιας καρδιάς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 14, 2008 Share Posted November 14, 2008 (edited) Ρε συ Ντίνο, τι 'σαι συ, ρε;! Τα γράφεις τόσο ωραία που με ανάγκασες να ξαναδιαβάσω το διηγημά μου για να καταλάβω όλον αυτό τον ενθουσιασμό σου! Πολλά ευχαριστώ. [Η αλήθεια είναι ότι η γνώμη μου άρχισε να αλλάζει όταν δημοσιεύτηκε ένα (πολύ υπερβολικά) κολακευτικό για το "Πηγή Έμπνευσης" γράμμα στο "9".] Αυτό είναι ένα ακόμα διήγημα της "μάλλον μέτρια ιδεά, αλλά ας το γράψουμε" ομάδας, αλλά και της σπάνιας εκείνης κατηγορίας που τα ρημάδια βγαίνουν κομμάτι καλύτερα απ' ότι φανταζόσουν ή έλπιζες όταν τα έγραφες... Υ.Γ. Και για όσους δεν το έπιασαν ακόμα, ναι, στάζω ένα μικρό μηνιάτικο στον Ντίνο για να μου γράφει τέτοιες κριτικές. Μια φορά μόνο καθυστέρησα λίγο (με την "Σοκολάτα") και είδατε τι έγινε... Edited November 14, 2008 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 17, 2008 Share Posted November 17, 2008 «Πανόπτικα» του Γιάννη Στάγκου Τεύχος #173, 29 Οκτωβρίου 2003. Μια ματιά σε ένα εφιαλτικό μέλλον όπου πλέον οι άνθρωποι κατασκευάζονται σε κοχύλια-επωαστήρια. Αφηγητής ένας δούλος Δ τάξης, δηλαδή σεκιουριτάς, που εργάζεται στο Ινστιτούτο Κληρονομικής Βιοτεχνολογίας και Φυλετικής Υγιεινής. Κλασσικός, ζουμερός Στάγκος. Όλα τα έχει, όλα τα καταγγέλλει. Γενετικές μεταλλάξεις, στέρηση προσωπικών και άλλων ελευθεριών, παραπλανητική προπαγάνδα και χειραγώγηση πολιτών, εκμετάλλευση μεταναστών από τριτοκοσμικές χώρες, βασανιστικά πειράματα ναζιστικής έμπνευσης κλπ, μερικά από αυτά που θυμάμαι να αναφέρω εδώ. Ο κύριος Στάγκος δεν έχει μόνο συνείδηση, είναι και σόουμαν. Μελετημένα προσαρμόζει την πλοκή μέσα στο μελλοντολογικό του ντοκιμαντέρ. Ο αφηγητής του είναι ένας από τους τελευταίους ανθρώπους που γεννήθηκαν φυσιολογικά. Πρώην βιβλιοθηκάριος, όταν υπήρχαν βιβλία, διατηρεί μέσα του ψήγματα ανθρωπιάς χάρη στα βιβλία που είχε διαβάσει και που τώρα θυμάται. Εξήντα χρόνια πριν, διαγνωσμένος με καρκίνο, δέχτηκε να υποβληθεί σε γενετικά πειράματα που του έσωσαν την ζωή και του χάρισαν μακροζωΐα. Σήμερα ζει με τύψεις που η γυναίκα του τον παράτησε μη αντέχοντας να γερνάει δίπλα του ενώ εκείνος παρέμενε νέος. Η γυναίκα του που πέθανε μακριά του ενώ εκείνος εξακολουθούσε να την αγαπάει. Ζει τώρα καταδικασμένος να βλέπει την πορεία του νέου κόσμου, η συνείδηση του κλεισμένη για πάντα στο παρελθόν. Αρνείται να γίνει χρήστης της σεξοκοκαΐνης που προσφέρει το κράτος στους πολίτες του. Αρνείται να κουβαλάει πάνω του προσωπική κάμερα ασφαλείας. Και υλοποιεί μια λυτρωτική πράξη που καθόλου δεν μας ανακουφίζει. Βρισκόμαστε μαζί του σε έναν εφιάλτη δίχως γυρισμό. Δεν ξέρω αν είναι τετριμμένο διήγημα ή τετριμμένος Στάγκος, το μήνυμα του όμως είναι βαρύ και θέτει κάποια καίρια ερωτήματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.