Διγέλαδος Posted January 26, 2009 Share Posted January 26, 2009 (edited) Δεν έχει σημασία τί ήξερε, σημασία είχε ότι έψαχνε κάπου να ξεσπάσει. Έτσι φαίνονται και τα κοινωνικά αίτια. Το ρομπότ υπηρέτης είναι προγραμματισμένο να είναι υποχωρητικό. Δεν είναι και τόσο ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Δεν μπορεί να προκαλέσει ένα ρομπότ. Ο νεαρός όμως είναι που επηρεάζεται σε τέτοιο βαθμό από ένα άψυχο αντικείμενο! Edited January 26, 2009 by twocows Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 27, 2009 Share Posted January 27, 2009 «300 Σελίδες» του Παν ντε Κουστά (Pan de Cousta) Τεύχος #300, 19 Απριλίου 2006. Διήγημα ειδικά γραμμένο για το 300ό τεύχος του 9, με περισσό κέφι και πολύ χιούμορ, μια έκπληξη, από τον πολύ γαλλικό μεσιέ Κουστά, ω λα-λά, κι εγώ δεν κρατηθηκά για να του δώσω μια ειδική μνεία από εδώ. Ο ήρωας μετακομίζει από την Γαλλία στην Ελλάδα, «την πρώτη Κομίστικη Δημοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την πρώτη χώρα στον κόσμο που παρέδωσε, μετά την αναίμακτη Εικονική Επανάσταση, την διακυβέρνηση της στους κομίστες.» Δεν προλαβαίνει να εγκατασταθεί στην ελληνική Μονμάρτη, τα Εξάρχεια, και η Αθήνα δέχεται επίθεση από ορδές άνιμε κοριτσόπουλων, σε σχολικές ποδιές, που εξαπολύουν κόκκινες θερμικές ακτίνες απ’τα πελώρια μάτια τους. Στόχος; Να μεταφέρουν πίσω στη μισητή τους πρωτεύουσα όλο την εγχώρια δημιουργία, για να τη λογοκλέψουν, να τη βανδαλίσουν, να τη τεμαχίσουν και να τη κάνουν ιστορίες για κοριτσάκια Κάντυ-Κάντυ. Τελευταίο οχυρό αντίστασης, και αρχείο όλου του κομιστικού πλούτου, το κτίριο της Βουλής. Ο ήρωας φτάνει εκεί για να ανακαλύψει πως υπάρχει κάθε άλλο παρά οργανωμένη αντίσταση! «Δεν μπορείς να το καταλάβεις εσύ, εσύ είσαι από την Γαλλία. Εδώ υπάρχουν συγκρούσεις. […] Το αμερικάνικο με το ευρωπαϊκό, οι παπατζήδες με τους εικαστικούς, το ενήλικο με το παιδικό, οι αντεργκράουντ με τους καθαρογραμμένους, οι βολεμένοι με τους πιτσιρικάδες, οι εκθεσάδες με τους περιοδικάδες, οι Βόρειοι με τους Νότιους…με λίγα λόγια γίνεται της πουτάνας Συμμαχίες, διασπάσεις, αποστασίες, ισορροπίες, γκομενικά…» Και το κέφι του συγγραφέα συνεχίζεται αστείρευτο. Θα το κάνετε κέφι κι εσείς, άσχετα πόσα λίγα γνωρίζεται για την ελληνική κομιστική σκηνή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 28, 2009 Share Posted January 28, 2009 «Ο Τελευταίος Ρατσιστής» του Laird Long. Μετάφραση Π. Κούστας & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #441, 28 Ιανουαρίου 2009. Δεν μου είπε απολύτως τίποτα. Μου έδωσε ένα κενό για να ψάχνομαι. Σκέτη δυνατή γραφή που κάνει σπλατ σαν άσχετο ζουζούνι σε παμπρίτζ. Δηλαδή, τι λέει; Άδικα μωρέ τα σκότωσες τα αραπάκια. Αφού δεν είναι δικός σου ο πλανήτης! Γδουπ; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 28, 2009 Share Posted January 28, 2009 «Ο Τελευταίος Ρατσιστής» του Laird Long. Μετάφραση Π. Κούστας & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #441, 28 Ιανουαρίου 2009. Δεν μου είπε απολύτως τίποτα. Μου έδωσε ένα κενό για να ψάχνομαι. Πραγματικά, έχεις πολύ δίκιο, Ντίνο. Κι εμένα δεν μου άρεσε καθόλου. Ούτε και η ανατροπή στο τέλος το έσωσε. Πολύ αίμα και μυαλά χυμένα απλώς για να τα βλέπουμε να χύνονται... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted January 29, 2009 Share Posted January 29, 2009 και οι σκηνές μου θύμισαν πολύ american history x που είχε πρόσφατα και η τηλεόραση.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 30, 2009 Share Posted January 30, 2009 «Η Δεύτερη Έξοδος» του Μιχάλη Μανωλιού. Τεύχος #301, 26 Απριλίου 2006. Brilliant! Όπως θα έλεγε και βρετανίδα φίλη μου. Πόσες φορές έχω καταχωνιάσει ανεκμετάλλευτες ιδέες επιστημονικής φαντασίας επειδή δεν είχα μια ιστορία να τις κουβαλήσει. Ο Μιχάλης Μανωλιός, με τούτο το διήγημα του μας δείχνει πως όλα είναι στην αφήγηση. Είναι πως το γράφεις, και με ποια σειρά το εξιστορείς. Και ο αναγνώστης…δεν τελειώνει με μια ανάγνωση. Μικρό ευτυχώς το διήγημα, έτσι το ξαναδιαβάζεις εύκολα, βρίσκεις κάποιες συγκεκριμένες παραγράφους, τις μελετάς, πας μπρος-πίσω και βάζοντας το επιτέλους κάτω λες… «δεν ήταν ακριβώς κάτι…αλλά brilliant!» Σε ένα γήπεδο του μπάσκετ, με πολλούς επίτιμους καλεσμένους και επιστήμονες, στήνεται η πρώτη επίσημη και δημόσια εφαρμογή (με παγκόσμια τηλεοπτική κάλυψη) μιας νέας τεχνολογίας. Του βιοσκάνερ. Τι ακριβώς κάνει το βιοσκάνερ; Έλα μου ντε. Υπομονή μέχρι την τελευταία παράγραφο. Αν το ξέρατε από την αρχή, δεν θα είχαμε διήγημα. Ο καλλιτέχνης όμως διαθέτει αφηγηματικά κολπάκια που σε κρατούν στην τσίτα. Το τι κάνει το βιοσκάνερ αποκαλύπτεται προς το τέλος αλλά αυτό δεν είναι το «μπαμ» της ιστορίας. Το «μπαμ» πέφτει στην τελική πρόταση και σε κλοτσάει στα αχαμνά. Δεν το έχεις δει να σού’ρχεται! Κι εκεί που ψάχνεσαι και λες «τι έγινε ρε παιδιά», σίγουρος πως κάτι πήγε στραβά, θυμάσαι πως το αληθινό φινάλε…είναι στην αρχή. Brilliant φίλε Μιχάλη! [Μια ψείρα: Με ενόχλησε το σπικάζ του δημοσιογράφου χωρίς να μπορώ να εντοπίσω με σιγουριά γιατί. Ίσως επειδή, καθώς παρέχει σημαντικές πληροφορίες στον αναγνώστη, είναι επιτηδευμένα άψογο. Ούτε ένα σαρδάμ, μια επανάληψη λέξεων, ένα «ααα» ή «εεε» ή κλισέ που ακούμε από τα δικά μας φιντάνια στην τιβούλα. Μια ψείρα.] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 30, 2009 Share Posted January 30, 2009 «Η Δεύτερη Έξοδος» του Μιχάλη Μανωλιού.Τεύχος #301, 26 Απριλίου 2006. Ευχαριστώ, Ντίνο. Θα χαρείς να μάθεις ότι ο βιοσκάνερ είναι η μοναδική ιδέα μου στην οποία έχω επανέλθει, εστιάζοντας βέβαια αυτή τη φορά στις παράπλευρες αλλά όχι λιγότερο σημαντικές επιπτώσεις της και όχι στην κεντρική λειτουργία της. Πρόκειται για ένα διήγημα που θα συμπεριληφθεί σε μια συλλογή του "Τρίτωνα" η οποία θα έχει θέμα την Ε.Φ. και το σινεμά και θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2009. Μπορείς να φανταστείς τον βιοσκάνερ συνδυασμένο με την "Λάμψη" του Κιούμπρικ; Ομολογώ ότι περιμένω αυτή τη δημοσίευση σαν να ήταν η πρώτη μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 31, 2009 Share Posted January 31, 2009 «Πράγματα Να Κάνω Χθες» του Αλέκου Παπαδόπουλου Τεύχος #304, 17 Μαΐου 2006. Στο συγγραφικό χιούμορ, ο Αλέκος Παπαδόπουλος είναι Buster Keaton. Σοβαρή, άψογη γραφή, έξυπνη πλοκή, και το χαμόγελο του αναγνώστη να πηγαινοέρχεται. Τίποτα περισσότερο από την καθημερινότητα ενός υπαλλήλου, που χρησιμοποιώντας ένα πρόγραμμα «αλλαζομνήμονα», κάνει αυτό ακριβώς, αλλάζει δηλαδή τις δυσάρεστες ή βαρετές μνήμες των τελευταίων 72 ωρών της ζωής του όπως θα ήθελε να τις θυμάται…και μετά φυσικά δεν έχει καμία επίγνωση των επεμβάσεων του. Μέσα σε όλα, δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί τον εξευτελίζει ο προϊστάμενος μπροστά σε όλους τους συνάδελφους του, όταν μόλις πρόσφατα είχε να λέει μόνο καλά λόγια. Θα μπορούσαμε σαν είδος γραφής να το πούμε ενηλικιωμένη επιστημονική φαντασία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 31, 2009 Share Posted January 31, 2009 «Πράγματα Να Κάνω Χθες» του Αλέκου ΠαπαδόπουλουΤεύχος #304, 17 Μαΐου 2006. Θα μπορούσαμε σαν είδος γραφής να το πούμε ενηλικιωμένη επιστημονική φαντασία. Και να πούμε επίσης ότι και αυτό το πολύ ωραίο διήγημα βρίσκεται στη συλλογή διηγημάτων του Αλέκου "Λάθος Οδηγίες", που εκδόθηκε πέρσι και για την οποία έχουν πει καλά λόγια αρκετοί στο φόρουμ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 1, 2009 Share Posted February 1, 2009 «Ας Προσπαθήσουμε Πάλι» της Βάσως Χρήστου. Τεύχος #307, 7 Ιουνίου 2006. Διχασμένος. Από πού να αρχίσω… Ο Απόφις, ένας αστεροειδής, βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με την Γη. Η ανθρωπότητα, ενώ προσπαθεί να αποτρέψει την καταστροφή, ταυτόχρονα αποταμιεύει το DNA εκατομμυρίων κατοίκων της Γης για το μέλλον. Επιλέγονται υποψήφιοι επιτηρητές αυτών των ειδικών τραπεζών, των οποίων η ικανότητα και υπευθυνότητα της θέσης τους δοκιμάζεται σε εξομοιώσεις που περιλαμβάνουν τα ηλεκτρονικά τους αποτυπώματα. Κατ’αρχήν θα έλεγα, yes Βάσω, this is science fiction! Και όχι μόνο είναι επιστημονική φαντασία και έξοχο θέμα, διάλεξες και μεγάλη μπουκιά να μασήσεις. Το διήγημα ξεκινάει μετά την πτώση του μετεωρίτη. Κάτι έχει πάει στραβά. Οι επιτηρητές αλληλοσκοτώνονται και προκαλούν καταστροφές στο σύστημα διαφύλαξης DNA. Η σύγκρουση εκπροσωπείται ανάμεσα σε δύο άτομα, την Ρίτα Χέιλβεν και τον Νγουάντο Ομπιάνοου, μέχρι πρόσφατα εραστές που τώρα δεν διστάζουν να ανοίξουν πυρ ο ένας στον άλλον. Το πρώτο σημείο που χτυπάει αρνητικά, από την πρώτη παράγραφο, είναι οι τεράστιες προτάσεις που σε μια εκπνοή μας γεμίζουν τόνους πληροφορίες για το τι έχει συμβεί. Θα έλεγα όμως, μετριάζεται κάπως αυτό από…την συχνή του επανάληψη. Εδώ λες πως δεν έχεις να κάνεις με ερασιτέχνη συγγραφέα, αλλά συγγραφέα που συνειδητά ξέρει τι γράφει. Οπότε, το στυλ χωνεύεται. Μετά το πρώτο «πιστολίδι», η σκηνή επαναλαμβάνεται και ο αναγνώστης στην αρχή νομίζει πως βλέπει την ίδια σκηνή από άλλη οπτική, μέχρι να αντιληφθεί πως και η εκδοχή των γεγονότων έχει αλλάξει! Και μπουμ! Το τέλος του διηγήματος έρχεται στο τέλος της πρώτης πράξης! Για να ακολουθήσει μια εκτενής, εγκυκλοπαιδική παράθεση όσων σας εξήγησα εδώ στην πρώτη παράγραφο της κριτικής μου. Γιατί κυρία συγγραφεύς; Δεν ήσασταν σίγουρη ποια ήταν η ιστορία σας; Είμαι της γνώμης πως παχύνατε το λάθος άκρος της ιστορίας σας. Και δεν το λέω γιατί έπρεπε να τελειώσει με το σοκ: «Ήταν μια εξομοίωση! Και ο αστεροειδής ακόμα έρχεται!» Καλό θα ήταν και αυτό για φινάλε, αλλά…ακολουθούμενο από τον υπέροχο, ξανατονίζω, υπέροχο επίλογο σας. Οι εραστές στο ηλιόλουστο πάρκο, στη λίμνη με τις πάπιες, στιγμές μετά αφού έγιναν για πολλοστή φορά μάρτυρες της αλληλοεξόντωσης τους. «Ας προσπαθήσουμε πάλι…» Με τέτοιο επίλογο, πως ήταν δυνατό να μας δώσετε το διήγημα που προηγήθηκε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 1, 2009 Share Posted February 1, 2009 Ευχαριστώ για την παρουσίασή σου, Ντίνο. Και εκτενής και ενδιαφέρουσα είναι, και μου δίνει την ευκαιρία να πω και γω δυο λόγια για το διήγημα. Κατ' αρχήν θα έλεγα, yes Βάσω, this is science fiction! Και όχι μόνο είναι επιστημονική φαντασία και έξοχο θέμα, διάλεξες και μεγάλη μπουκιά να μασήσεις. Μεγάλη μπουκιά, δεν θα πει τίποτα! Πρέπει να είναι το έργο στο οποίο έχει χυθεί ο περισσότερος ιδρώτας και έχει αναλωθεί η περισσότερη φαιά ουσία ανά λέξη απ' ό,τι σε οτιδήποτε άλλο έχω γράψει. Τρεις μήνες για δυο χιλιάδες λέξεις, χωρίς να κάνω απολύτως τίποτε άλλο συγγραφικά ενδιάμεσα. Ο λόγος ήταν ότι μου είχε φανεί καλή ιδέα και ήθελα οπωσδήποτε να παλέψω να μπει στο '9'. Δεδομένου ότι το '9' ήθελε δυο χιλιάδες λέξεις κι εγώ δεν φημίζομαι για τη συντομία των κειμένων μου, θα πρέπει στην πορεία να έσβησα τουλάχιστον 10,000 για να καταλήξω στο συγκεκριμένο. Είπα πολλές φορές να να παρατήσω, να φτύσω τη μπουκιά, αλλά μου άρεσε η ιδέα και έλεγα "Ας προσπαθήσουμε πάλι..." Είμαι της γνώμης πως παχύνατε το λάθος άκρος της ιστορίας σας. Μάλλον σ' εκείνο το άκρο δεν αδυνάτισα επαρκώς το κείμενο, επειδή είχε φτάσει πια στον απαιτούμενο αριθμό λέξεων. Πάντως, αν το ξαναπιάσω ποτέ χωρίς αυστηρό όριο λέξεων, θα μείνω περισσότερο μέσα στην εικονική για να περιγράψω πώς λογάριαζαν να φτιάξουν αυτά τα προστατευμένα μέρη και τι είδους αρμοδιότητες θα είχαν οι εμπλεκόμενοι. Είναι από τα θέματα που με γοήτευαν από παλιά. Χαίρομαι που σου άρεσε ο επίλογος. Μου αρέσει να υπάρχει ελπίδα -παντός είδους- μέσα στο χαμό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 2, 2009 Share Posted February 2, 2009 «Οι Πύλες της Σιωπής» του Αλέκου Παπαδόπουλου. Τεύχος #313, 19 Ιουλίου 2006. Το διήγημα γράφτηκε ειδικά για το, και διαβάστηκε live στο, 2ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας της Ερμούπολης. Είχα την τιμή να είμαι παρόν στο γεγονός. Το θεωρώ ένα από τα καλύτερα ελληνικά διηγήματα επικής επιστημονικής φαντασίας και ίσως το καλύτερο του συγγραφέα. Είχα τελείως άλλη άποψη μετά την ανάγνωση του στη Σύρο. Μου γέννησε μια σοβαρή ένσταση που ισχύει ακόμα. Το διήγημα διαπραγματεύεται έναν διαστημικό πόλεμο, μια σημαντική μάχη, την αντίσταση τριακοσίων Άσπαρτων και επτακοσίων Θεσπιστών κατά της υπέρογκης δύναμης των Περσινών! Έχει κανείς σας αμφιβολία για ποιους μιλάει ο ποιητής ή να σας το ζωγραφίσω; Γραφή που σπάει κόκαλα, ηρωικές ατάκες που σφάζουν, κυνικές περιγραφές αιματοκυλίσματος σε ένα ζωντανό, αριστουργηματικό σκηνικό επιστημονικής φαντασίας. Η ιστορία του Λεωνίδα και των τριακοσίων είναι από τις αγαπημένες μου. Ποιος δεν συγκινείτε, ποιος δεν φουσκώνει από καμάρι και μόνο στη θύμηση της; Διάβασα το «Πύλες της Φωτιάς» του Πρέσφιλντ, κι ενώ κακό βιβλίο δεν είναι, με άφησε μια λειψή γεύση. Το διήγημα του Παπαδόπουλου κάνει σκόνη το βιβλίο του Πρέσφιλντ. Θα προτιμούσα η ελληνική λογοτεχνία να είχε κορεστεί να γράφει για τον Λεωνίδα (που αλλού εκτός των σχολικών βιβλίων και πριν τους ξένους συγγραφείς το έχετε συναντήσει;) πριν έρθει η ώρα για την sci-fi εκδοχή του. Θα ήθελα τον Αλέκο Παπαδόπουλο και μόνο τον Αλέκο Παπαδόπουλο να είχε γράψει το ελληνικό «Πύλες της Φωτιάς»! Γιατί όμως ο συγγραφέας του έδωσε σου-φου εξωσκελετό; Η απάντηση μου, δυστυχώς, είναι «γιατί ο Αλέκος Παπαδόπουλος είναι συγγραφέας της επιστημονικής φαντασίας.» Αυτό φτάνει; Όχι κατ’εμένα. Θα μπορούσε κανείς εύκολα να αφαιρέσει τα στοιχεία ε.φ. από το διήγημα και βάση της ιστορικής καταγραφής να έχει ένα εξίσου υπέροχο διήγημα για την μάχη των Θερμοπυλών. Η οπτική της επιστημονικής φαντασίας δεν μας δίνει καμία νέα αίσθηση ή κατανόηση για το τότε συμβάν. Τρομερή η σκηνή ανάμεσα στον Λεωνάδη και τους Θεσπιστές, που παρά τις εντολές, επιμένουν να πολεμήσουν και να πεθάνουν δίπλα στους Άσπαρτους. Ο Λεωνάδης τους ειρωνεύεται: «Θα γίνεται χώμα σ’αυτόν τον πλανήτη και χώμα θα μείνετε. Λησμονημένο απ’όλους χώμα, λάσπη ποταπή, που θα ξεχαστεί για πάντα! Αυτό σας περιμένει εξυπνάκηδες που παριστάνετε τους ήρωες! Που θέλετε να σταθείτε δίπλα στους Άσπαρτους και να δοξασθείται!» Οι Θεσπιστές κάνουν τα λόγια του Λεωνάδη τραγούδι: «Χώμα θα γίνουμε / χώμα θα μείνουμε / δεν θα θυμάται κανείς / Εμείς εφτά / και δύο μηδενικά / δεν θα μας βρεις πουθενά.» Ο Παπαδόπουλος χάνει την ευκαιρία να τονίσει στο διήγημα το άδικο εκείνο γεγονός που μας λέει πως την ιστορία την γράφουν οι ποιητές, κι αν μείνεις απ’έξω μπορεί όντως να ξεχαστείς. Το περνά ξυστά, και όλα εκείνα που μας δίνει εδώ θα μπορούσαν κάλλιστα να παιχτούν με σκηνικό τις Θερμοπύλες. Είναι λοιπόν «Οι Πύλες της Σιωπής» ένας σκέτος αλλά πανέμορφος εξωσκελετός; Τι περισσότερο από το γεγονός που το ενέπνευσε έχει να μας δώσει; Δική μου η γκρίνια, μια γκρίνια που αδυνατεί να μειώσει το γοητευτικότατο αυτό διήγημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 2, 2009 Share Posted February 2, 2009 «Οι Πύλες της Σιωπής» του Αλέκου Παπαδόπουλου.Τεύχος #313, 19 Ιουλίου 2006. Αν και το διήγημα έχει το πολύ ωραίο και φυσικά αντιηρωικό εύρημα να διηγείται την ιστορία από τη σκοπιά ενός τυχαίου και άσημου Θεσπιστή, δεν θα συμφωνήσω ότι είναι από τα καλύτερα του Παπαδόπουλου. Όταν το βλέπει κανείς στη συλλογή του "Λάθος Οδηγίες", ανακαλύπτει δίπλα του κι άλλα, κατά τη γνώμη μου καλύτερα διηγήματα. Αλλά βέβαια περί ορέξεως... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 4, 2009 Share Posted February 4, 2009 «Κάτι Σαν Σπίτι» της Amber D. Sistla σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #442, 4 Φεβρουαρίου 2009. Δεν μπορώ να το κριτικάρω γιατί δεν το κατάλαβα. Το διάβασα δύο φορές και μελέτησα τα επί μέρους…μέρη, κάπου όμως χάνομαι σε κάποιες στροφές. Θα παρακαλούσα εκτός από την κριτική σας, όσοι το είδατε καλύτερα να με βοηθήσετε. Από το σημείο… «Η Αμαράντα πήρε τις σελίδες, απογοητευμένη αρχικά που είχε αποτύχει να συναντήσει τον Ρόχαν με σάρκα και οστά» …και μετά, είναι κάπως στρωτό και λίγο πιο κατανοητό. Μου προκαλεί όμως έκπληξη σε σχέση όλων όσων διάβασα ως τώρα. Πριν, που και πως συναντούσε τον Ρόχαν; Το σταφιδιασμένο υπόλειμμα που συναντάει ούτε μυώδες σώμα έχει ούτε μαύρα μαλλιά! Κι εγώ δεν είμαι κάποιο στραβάδι όσων αφορά τα τερτίπια και τα κόλπα της επιστημονικής φαντασίας. Ξαναδιάβασα το κείμενο. Από το σπίτι του Ρόχαν πήγαν στο μεσιτικό γραφείο. Μετά έφυγαν από εκεί και χώρισαν στην ουρά θαλάμου μεταφοράς μη-κατοίκων. Μετά εκείνη πήγε στο διαμέρισμα της από όπου ήρθε να την πάρει το ταξί. Άρα τίποτα από αυτά δεν είναι «εικονικά». Το «εικονικό» αν δεν κάνω λάθος, είναι η κατοικία που παίρνουν οι δύο μαζί στο τέλος. (Αυτή την ιδέα την έχω βαρεθεί αλήθεια.) Επίσης δεν καταλαβαίνω το σημείο……………… Ένα λεπτό. Γράφοντας μου ήρθε η φώτιση. Αλλά δεν το είδα καθόλου, μα καθόλου, όσες φορές και να το διάβασα. Στο «Υπόλ, τέλος» η Αμαράντα ξεκόβεται από το ***μένο matrix, και η περίεργη παράγραφος που ακολουθεί είναι η δια χειρός της αποσύνδεση από τον αλά Keeanu κυβίσκο! Λαμπρά. Αλλά νέα απορία. Ανταλλάσσουν αυτό με τι; Ένα από τα ίδια, έστω και αναβαθμισμένο; Πόσες φορές πρέπει να παιδεύομαι με ένα διήγημα τέλος πάντων; Που να χε.. το νέο παρακλάδι της ε.φ. που λέγεται matrixοτέτοιο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 4, 2009 Share Posted February 4, 2009 «Κάτι Σαν Σπίτι» της Amber D. Sistla σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #442, 4 Φεβρουαρίου 2009. Σε μπέρδεψε γιατί ήταν προχειρογραμμένο και η σωστή παρουσίαση της ιδέας, όπως την ήθελε η συγγραφέας θα απαιτούσε άρκετά μεγαλύτερο μέγεθος (εκτός αν γράφτηκε εξαρχής έτσι, οπότε ακόμα χειρότερα). Στο τέλος όντως στρώνει κάπως και καταλήγει σε μια προβλέψιμη matrixιά (μέχρι την τελευταία γραμμή περίμενα μάταια κάποιο έξυπνο ή τουλάχιστοβν ενδιαφέρον twist). Όλο αυτό το μπερδεμένο πάρε - δώσε - παζάρεψε πάντως παραμένει άχαρα στον αέρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 6, 2009 Share Posted February 6, 2009 «Ιστορίες Από Αύριο» του Πάνου Κουτρουμπούση Τεύχος #316, 9 Αυγούστου 2006. Δύο διηγήματα-βινιέτες «Με Το ‘Μπέμπυ Μπεσκίτσα’» και «Περιμένοντας Τον Κρισγιαούρτι». Στο πρώτο, η ιστορία του Παβεζνόλους Σεκούντο που μετά από έκλυτη νεανική ζωή, οι γονείς του τον βάζουν στη Σχολή Οδηγών Υποσελήνιων Σκαφών (ΣΟΥΣ) και καταλήγει οδηγός διαστημικού απορριμματοφόρου να μαζεύει σκουπίδια από την τροχιά της Γης. Σύντομα επανέρχεται στις παλιές του συνήθειες, τσούζοντας τα την ώρα της δουλειάς, τραγουδώντας στα Γκρέκικα άσματα που θυμόταν από περασμένες κρασοκατανύξεις, αλλά και στο Αγγλέ, “Ακεν γκέτνο – θα τη σφάξω”. Στο δεύτερο, περίεργοι εξωγήινοι από το Σατζιτάριους-Καρίνα αράζουνε στην ελληνική επαρχία και…για δικούς τους λόγους, καταστρέφουν, και απαγορεύουν την παραγωγή, κάθε γαλακτοκομικών προϊόντων. Ο κόμπος φτάνει στο χτένι όταν οι εξωγήινοι αρχίζουν να φορούν φουστανέλες και τσαρούχια και να χορεύουν σηκώνοντας σαματά το «Σου’χει λάχει να σε κυνηγούν οι βλάχοι». Μοναδική ελπίδα για τους καταπιεσμένους χωριανούς ο Κρισγιαούρτι, ένας πατριώτης που ζει στη πρωτεύουσα, που έχουν ακούσει από παππούδες πως αυτός εκσφενδονίζει κεσέδες με γιαούρτια σε φλώρους και ντιστεγκέδες. Τα λόγια είναι φτώχια. Δεν έχει νόημα η κριτική εδώ. Προσκυνώ. Δύο απολαυστικά αναγνώσματα που σου κολλάνε ένα χαμόγελο διαρκείας στο πρόσωπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 10, 2009 Share Posted February 10, 2009 «Brandwars» του Στέλιου Καλογεράκη. Τεύχος #317, 16 Αυγούστου 2006. Διαβάζοντας αυτό το διήγημα δεν αισθανόμουν πως διάβαζα κάτι σπουδαίο, όταν όμως το τέλειωσα ήμουν συγκλονισμένος. Σε ένα μέλλον που οι εταιρείες καταναλωτικών αγαθών έχουν την δύναμη κυβερνήσεων, συμμορίες νέων αλληλοσπαράσσονται στους δρόμους υποστηρίζοντας την ιδεολογία των αγαπημένων τους προϊόντων. Το διήγημα γράφτηκε το 2006. Προσέξτε: Συγκρούσεις και επεισόδια με πυρπολήσεις και καταστροφές περιουσιών. Μι Κάππα, Μονάδες Καταστολής που παρακολουθούν απαθείς τις καταστροφές. Ο Υπουργός Κεφαλαιαγοράς ανακοινώνει για πολλοστή φορά νέα οικονομικά μέτρα…νέους Φόρους Ενίσχυσης Επιχειρήσεων. «Δίπλα του ήταν ξαπλωμένος, αιμόφυρτος ένας έφηβος, γύρω στα δεκαπέντε. Στο πρόσωπο του έμοιαζε κολλημένο ένα παράταιρο χαμόγελο, ενώ η γαλήνια ακαμψία του διακοπτόταν από απότομους σπασμούς.» «Κάποιος χτύπησε τον ένα Μι Κάππα με ένα σωλήνα. Εκείνος σωριάστηκε στο έδαφος. […] Μόλις που μπόρεσε να δει ένα πιστόλι να βγαίνει από την τσέπη του δεύτερου Μι Κάππα. Άκουσε ένα πνιχτό κρότο. Ένα κορμί ήρθε σε βίαιη επαφή με το έδαφος.» Αργότερα, ο λάθος Μι Κάππα φυλακίζεται για τον θάνατο του διαδηλωτή, ενώ ο μοναδικός μάρτυρας που είδε το συμβάν, ένας τυχαίος περαστικός, έχει λιντσαριστεί από την, ασύλληπτη, ομάδα των διαδηλωτών επειδή φορούσε την λάθος φίρμα παπούτσια. Ο Καλογεράκης αποδεικνύεται κατά δύο χρόνια ένας προφήτης. Το διήγημα του έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη αναγνωσμένο σήμερα. Μία ένσταση και παράπονο. Γιατί σε ένα τόσο γνώριμο σε μας σκηνικό έχουμε χαρακτήρες που ονομάζονται Σταν, και Ρον, και Τομ, και Τζουλιέτ και Βίνι και πάει λέγοντας; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 11, 2009 Share Posted February 11, 2009 «Το Πρώτο Σου Πραγματικό Πυραυλοκίνητο!» του δόκτορα Philip Edward Kaldon σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #443, 11 Φεβρουαρίου 2009. Χαριτωμένο παραμύθι, εκούσιας αφέλειας που θυμίζει σενάριο κόμιξ δεκαετιών 40s – 50s. Μας χαρίζει το λιγότερο ένα χαμόγελο καθώς μας υπενθυμίζει παιδικές φαντασιώσεις. Κάπου όμως απογοητεύει, καθώς απευθύνεται σε ενήλικες αναγνώστες που θα θέλανε κάτι καινούργιο, μια ανατροπή, μια απογείωση, ένα σχόλιο στις παλιές ονειροπολήσεις. Ο συγγραφέας δηλαδή αφήνει την τούρτα μπαγιάτικη και φροντίζει μόνο το κερασάκι. (Μου θύμισε εκείνο το διήγημα με το παιδί που έσπειρε και φύτρωσε το νέο του αυτοκίνητο, που σαν ιδέα τουλάχιστο ήταν πιο πρωτότυπο.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 11, 2009 Share Posted February 11, 2009 «Το Πρώτο Σου Πραγματικό Πυραυλοκίνητο!» του δόκτορα Philip Edward Kaldon σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #443, 11 Φεβρουαρίου 2009. Χαριτωμένο παραμύθι, εκούσιας αφέλειας που θυμίζει σενάριο κόμιξ δεκαετιών 40s – 50s. Μας χαρίζει το λιγότερο ένα χαμόγελο καθώς μας υπενθυμίζει παιδικές φαντασιώσεις. Κάπου όμως απογοητεύει, καθώς απευθύνεται σε ενήλικες αναγνώστες που θα θέλανε κάτι καινούργιο, μια ανατροπή, μια απογείωση, ένα σχόλιο στις παλιές ονειροπολήσεις. Ο συγγραφέας δηλαδή αφήνει την τούρτα μπαγιάτικη και φροντίζει μόνο το κερασάκι. (Μου θύμισε εκείνο το διήγημα με το παιδί που έσπειρε και φύτρωσε το νέο του αυτοκίνητο, που σαν ιδέα τουλάχιστο ήταν πιο πρωτότυπο.) Ναι, ρε γαμώτο! Το πήγαινε μια χαρά μέχρι εκεί που μας ξενέρωσε η μαμά του! Πολύ καλή η σκηνή που του φέρνουν το Πραγματικό Πυραυλοκίνητο με την νταλίκα (ενώ εγώ φανταζόμουν ότι ήταν απλά κάποιο κακόβουλο διαφημιστικό τρικ) και ο νταλικιέρης λέει απλώς "Πού το θες;". Αλλά στο τέλος μας προσγείωσε αδέξια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 11, 2009 Share Posted February 11, 2009 Ναι, ρε γαμώτο! Το πήγαινε μια χαρά μέχρι εκεί που μας ξενέρωσε η μαμά του! Πολύ καλή η σκηνή που του φέρνουν το Πραγματικό Πυραυλοκίνητο με την νταλίκα (ενώ εγώ φανταζόμουν ότι ήταν απλά κάποιο κακόβουλο διαφημιστικό τρικ) και ο νταλικιέρης λέει απλώς "Πού το θες;". Αλλά στο τέλος μας προσγείωσε αδέξια. Εμένα πάλι δεν με πείραξε η αρχική σκηνή με τη μαμά του. Παρόλο που ήταν απότομα προσγειωτική, μου φάνηκε πολύ χιουμοριστική και τη διασκέδασα. Με χάλασε όμως η κουβεντούλα των γονιών στο τέλος κι ακόμα περισσότερο οι τελευταίες προτάσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted February 17, 2009 Share Posted February 17, 2009 Ενημερώνω από σήμερα για να μην το χάσετε, ότι στο αυριανό "9" ξαναχτυπά με διήγημα του ο Σταύρος Ντίλιος. Ο τίτλος είναι Κ-Ε-Φ-Α-Λ-Ι και πραγματικά "έκανα κεφάλι" διαβάζοντάς το. Περισσότερα αύριο που θα το έχετε στα χέρια σας κι εσείς... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 18, 2009 Share Posted February 18, 2009 "Κ-Ε-Φ-Α-Λ-Ι" του Σταύρου Ντίλιου, τ.444, 18/2/09 Είχε δράση, είχε αγωνία, είχε και δράμα. Αλλά, με την επιφύλαξη ότι δεν έχω καταλάβει κάτι προφανές, είχε και μια ντουζίνα αναπάντητα ερωτήματα πλοκής -για μένα τουλάχιστον- που με εμπόδισαν να το απολαύσω όπως θα ήθελε ο συγγραφέας. Πολύ θα με ενδιέφερε να ακούσω και άλλες γνώμες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted February 18, 2009 Share Posted February 18, 2009 (edited) "Κ-Ε-Φ-Α-Λ-Ι" του Σταύρου Ντίλιου, τ.444, 18/2/09 Είχε δράση, είχε αγωνία, είχε και δράμα. Αλλά, με την επιφύλαξη ότι δεν έχω καταλάβει κάτι προφανές, είχε και μια ντουζίνα αναπάντητα ερωτήματα πλοκής -για μένα τουλάχιστον- που με εμπόδισαν να το απολαύσω όπως θα ήθελε ο συγγραφέας. Πολύ θα με ενδιέφερε να ακούσω και άλλες γνώμες. Ουφ, και νόμισα ότι θα χρειαστεί να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα. Δυστυχώς, δεν με ικανοποίησε. Ίσως φταίει και η προαναγγελία του PiKei που δημιούργησε υπερβολικές προσδοκίες (τουλάχιστον σε μένα).Συμφωνώ για τη δράση και την αγωνία, αλλά: Όταν ένα διήγημα ΕΦ έχει ανθρώπους που μετατρέπονται σε πλαστικές κούκλες, περιμένω να ακούσω κάτι παραπάνω από το "παίζουν με την πραγματικότητα". Ο γενειοφόρος που εξηγεί τι έχει συμβεί στον πρωταγωνιστή είναι αρκετά εμφανές ότι έχει μπει εκεί για να δώσει τις πληροφορίες στον αναγνώστη και αυτό χτυπάει λίγο άσχημα. Επίσης η επιλογή να σωθεί ο ήρωας από το πρώτο χτύπημα (γιατί;), για να πεθάνει λίγο πριν το τέλος δείχνει άστοχη. Όπως άστοχο μοιάζει το κλείσιμο με το παιδάκι που κια αυτό είναι ζωντανό (γιατί;), ενώ δεν ασχοληθήκαμε σχεδόν καθόλου μαζί του στη διάρκεια του διηγήματος. Και φυσικά, η απογοήτευση επιτείνεται όταν το διήγημα προέρχεται από το συγγραφέα του "Μάλλον Ουαλοί" Edited February 18, 2009 by khar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 18, 2009 Share Posted February 18, 2009 ...Δυστυχώς, δεν με ικανοποίησε. Ίσως φταίει και η προαναγγελία του PiKei που δημιούργησε υπερβολικές προσδοκίες (τουλάχιστον σε μένα). Θα συμφωνήσω απόλυτα σε ό,τι αφορά την προαναγγελία. Πολύ χαίρομαι, που λέει ο mman ότι κρατάει μια επιφύλαξη μήπως δεν έχει καταλάβει κάτι προφανές, γιατί κι εγώ αυτό αναρωτήθηκα. Επίσης θα συμφωνήσω ότι είχε και δράση και αγωνία αλλά άφησε πολλά ερωτηματικά, όπως π.χ. για το ρόλο του κυρίου που πήρε στο δρόμο και που η δράση του ήταν εντελώς αλλοπρόσαλλη. Μέχρι κάποια στιγμή έλεγα πως πάει για κάτι σουρεαλιστικό, και ίσως να έμενα και με την αίσθηση 'πλάκα είχε', οπότε δεν θα με πείραζαν τα αναπάντητα. Το χαστούκι όμως που μου έδωσε στο τέλος, με το παιδάκι ζωντανό και κατατρομαγμένο και προφανώς καταδικασμένο να πεθάνει φρικτά, δεμένο στο αυτοκίνητο, με οδήγησε κατ' ευθείαν στο δράμα. Κι από το δράμα έχουμε συνήθως περισσότερες απαιτήσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 19, 2009 Share Posted February 19, 2009 "Κ-Ε-Φ-Α-Λ-Ι" του Σταύρου Ντίλιου, τ.444, 18/2/09 Συμφωνώ με όλες τις ανωτέρω γνώμες. Στα πολύ καλά ήταν πως έτσι και ξεκινούσες να το διαβάζεις... δεν μπορούσες να σταματήσεις πριν φτάσεις στο τέλος. Απίστευτα πρωτότυπο σαν ιδέα. [Ναι, κάνεις "Κεφάλι" με την σύλληψη.] Είναι όμως "επιστημονική φαντασία"; Να πω μπράβο; Το καρότο όμως που μου κρέμασε ο συγγραφέας και με είχε να τρέχω με απογοήτευσε γιατί ένιωσα ηλίθιος που τσίμπησα. Έμεινα κι εγώ με τόσες ερωτήσεις. Το ξεχασμένο παιδί αφήνει όντως μια δυσάρεστη επίγευση που μάλλον το διήγημα δεν χρειαζόταν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.