DinoHajiyorgi Posted April 1, 2009 Share Posted April 1, 2009 "Κομμάτια" του Ευστάθιου Αλεξάνδρου. Τεύχος #449, 1 Απριλίου 2009. Κομμάτια έγινε και η προσοχή μου προσπαθώντας να καταλάβω τι μου περιέγραφε ο συγγραφέας. Και όταν σχημάτισα επιτέλους μια εικόνα, δεν βρήκα νόημα. Δεν μας εξηγείται γιατί ο αφηγητής μας διάλεξε να γίνει μονάδα "Χείρων", ή και τι ακριβώς σημαίνει μια τέτοια αλλαγή. Άνθρωπος μετατρέπεται σε ρομπότ-γιατρό και στη διάρκεια μιας επέμβασης ζηλεύει που δεν είναι πια άνθρωπος; (Ανασηκώνω τους ώμους μου.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted April 2, 2009 Share Posted April 2, 2009 "Κομμάτια" του Ευστάθιου Αλεξάνδρου.Τεύχος #449, 1 Απριλίου 2009. Κομμάτια έγινε και η προσοχή μου προσπαθώντας να καταλάβω τι μου περιέγραφε ο συγγραφέας. Και όταν σχημάτισα επιτέλους μια εικόνα, δεν βρήκα νόημα. Δεν μας εξηγείται γιατί ο αφηγητής μας διάλεξε να γίνει μονάδα "Χείρων", ή και τι ακριβώς σημαίνει μια τέτοια αλλαγή. Άνθρωπος μετατρέπεται σε ρομπότ-γιατρό και στη διάρκεια μιας επέμβασης ζηλεύει που δεν είναι πια άνθρωπος; (Ανασηκώνω τους ώμους μου.) Θα συμφωνήσω. Σε μερικά σημεία αισθανόμουν ότι το διήγημα άρχιζε να αποκτάει πορεία και ξαφνικά την έχανε ξανά. Παρόλα αυτά θα ήθελα να διαβάσω και κάτι άλλο από το συγγραφέα. Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η γραφή του, αλλά νομίζω ότι ατύχησε στη θεματολογία και ίσως στην ανάπτυξη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 3, 2009 Share Posted April 3, 2009 Κι εγώ. Μπερδεμένη σε σημεία γραφή που δεν κατέληξε κάπου. Για να μην αρχίσω πάλι τα περί πρωτοτυπίας και γίνω βαρετός... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted April 3, 2009 Share Posted April 3, 2009 Δεν μας εξηγείται γιατί ο αφηγητής μας διάλεξε να γίνει μονάδα "Χείρων", ή και τι ακριβώς σημαίνει μια τέτοια αλλαγή Γιατί όλοι θέλουν να γίνουν σαν κι εμένα.Το τί σημαίνει η αλλαγή είναι μυστήριο για τους μη μυημένους... :robot: Πάντως θα συμφωνήσω ότι αν και ξεκινά με καλή βάση,κάπου το χάνει δυστυχώς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 8, 2009 Share Posted April 8, 2009 «Το Σπάνιο Φαινόμενο» του Σταμάτη Σταματόπουλου Τεύχος #450, 8 Απριλίου 2009. Καλογραμμένη διάλεξη με λίγο διήγημα στο τέλος, για το δράμα του πράγματος. Ίσως το πρόβλημα να είναι πως αντιλαμβανόμαστε από πολύ νωρίς πως πρόκειται για τις παρατηρήσεις κάποιας εξωγήινης φυλής επί των Γήινων καταστάσεων. Τίποτα πρωτότυπο που να μην ξαναδιαβάσαμε πριν. Τείνει λίγο προς σχολικού επιπέδου δίδαγμα που σώζεται κάπως από μια σοβαρότερη φιλοσοφική πινελιά. Εξακολουθεί όμως να είναι περισσότερο μια διάλεξη που προσωπικά με κούρασε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted April 8, 2009 Share Posted April 8, 2009 Δεν θα συμφωνήσω με τον Ντίνο. Αν και αναγνωρίζω πως θα προτιμούσα μια άλλη επεξεργασία της ιδέας που να οδηγεί σε πλοκή, η ανατροπή του τέλους και η θέση του διηγήματος με ενδιαφέρει. Και επιπλέον υποστηρίζει την "στεγνή" γλώσσα και την παράθεση των εικόνων. Μία ένσταση που έχω να καταθέσω αφορά την ανθρώπινη πινελιά στο περιβάλλον των εξωγήινων. Η παρουσίαση γίνεται με ομιλητές και προβολές, που αναδίδουν άρωμα συσκέψεων πολυεθνικής. Θα προτιμούσα έναν διαφορετικό τρόπο, μια άλλη προσέγγιση εκεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted April 8, 2009 Share Posted April 8, 2009 Η γλώσσα ήταν καλή, αλλά η ουσία τόσο κοινότοπη όσο ακριβώς περίμενα όταν ξεκίνησα να το διαβάζω. Θα μπορούσε να ήταν πολύ καλό αλλά εκ των υστέρων ήταν απογοητευτικό για μένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted April 9, 2009 Share Posted April 9, 2009 , η ανατροπή του τέλους και η θέση του διηγήματος με ενδιαφέρει. Και εμενα με ενδιαφέρουν αυτά. Όμως, η θυσία του χαρακτήρα προς χάριν της ιδέας δεν είναι η καλύτερη επιλογή για να γράψεις ένα διήγημα, ειδικά τον 21ο αιώνα. Η ανατροπή δεν δούλεψε σε μένα γιατί ακριβώς δεν ενδιαφερόμουν για τους χαρακτήρες της ιστορίας. Παρόλο που το θέμα είναι κοινότοπο, έχει ενδιαφέρον αλλά χρειάζετια και μια πρωτότυπη προσέγγιση. Και φυσικά, η φύση δεν είναι διττή. Ειδικά όταν υπάρχουν τουλάχιστον έξι δις τρόποι ζωής Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 15, 2009 Share Posted April 15, 2009 «Ευσπλαχνία» του Ian McHugh, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #451, 15 Απριλίου 2009. Η κριτική δική σας. Το διάβασα μια. Το διάβασα δυό. Μελέτησα επί μέρους παραγράφους. Και μετά είπα «Ένα διήγημα πήγα να διαβάσω κι όχι να κάνω διατριβή σε αυτό.» Ας μου πει κάποιος, γιατί τις σκοτώνει αν τις σκοτώνει; Σκότωσε και την πρώτη την αληθινή; Γιατί τόση ταραχή και άγχος από τον αφηγητή; Τι επιμένει τότε να παραγγέλνει καινούργιες; Κι αν δεν απαντιέται εδώ καμία από αυτές τις ερωτήσεις (θα σφάξω όποιον πει πως η απάντηση δεν έχει σημασία εδώ) τότε γιατί στο #%# γράφτηκε αυτό το πράγμα; Για να μας δείξει τι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted April 15, 2009 Share Posted April 15, 2009 «Ευσπλαχνία» του Ian McHugh, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #451, 15 Απριλίου 2009. Η κριτική δική σας. Το διάβασα μια. Το διάβασα δυό. Μελέτησα επί μέρους παραγράφους. Και μετά είπα «Ένα διήγημα πήγα να διαβάσω κι όχι να κάνω διατριβή σε αυτό.» Ας μου πει κάποιος, γιατί τις σκοτώνει αν τις σκοτώνει; Σκότωσε και την πρώτη την αληθινή; Γιατί τόση ταραχή και άγχος από τον αφηγητή; Τι επιμένει τότε να παραγγέλνει καινούργιες; Κι αν δεν απαντιέται εδώ καμία από αυτές τις ερωτήσεις (θα σφάξω όποιον πει πως η απάντηση δεν έχει σημασία εδώ) τότε γιατί στο #%# γράφτηκε αυτό το πράγμα; Για να μας δείξει τι; Πολύ χαίρομαι που και κάποιος άλλος αισθάνεται ότι δεν κατάλαβε τα πώς και τα γιατί, να μην τίποτα για το πού - γιατί τελικά φαίνεται ότι όλη η ιστορία είναι ένα flashback μέσα στο τελεφερικ, όπου θυμάται άλλες σκηνές, μέσα στις οποίες θυμάται άλλες και πάει λέγοντας. Συν ένα σωρό άλλες απορίες: Υπάρχουν και κλώνοι (παράνομοι) και κατασκευές (νόμιμες); Κι όποιος θέλει σ' αυτόν τον κόσμο αγοράζει, σκοτώνει, του ξαναφτιάχνουν ad infinitum; Πολλά ερωτηματικά πράγματι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 15, 2009 Share Posted April 15, 2009 «Ευσπλαχνία» του Ian McHugh, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #451, 15 Απριλίου 2009. [...](θα σφάξω όποιον πει πως η απάντηση δεν έχει σημασία εδώ) [...] Θα συμφωνούσα έτσι κι αλλιώς, αλλά αν το θέτεις έτσι δεν τίθεται ζήτημα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted April 15, 2009 Share Posted April 15, 2009 Σιχαίνομαι να διαφωνώ με τον Ντίνο, αλλά το έχει η μοίρα μου. Η δική μου ανάγνωση (μπορεί και λάθος) έχει ως εξής: Το διήγημα είναι κυκλικό και character oriented, σπουδή σε έναν χαρακτήρα. Η αρχική σύζυγος πεθαίνει όπως περιγράφεται, στο ατύχημα στα βράχια. Οι "αντικαταστάτριες" της πεθαίνουν δολοφονημένες, όμως δεν υπάρχει έγκλημα εδώ, αφού νομικά είναι απλώς κατασκευές, "οικιακές συσκευές". Υπάρχει μια αύξηση της δόσης του ανικανοποίητου, άρα μπορώ να υποθέσω με σχετική ασφάλεια ότι η πρώτη αντικαταστάτρια είναι απλώς μια μαριονέτα, μια σκιά της συζύγου που επιδιώκει να επαναφέρει στην ζωή ο ήρωας. Θεωρώ (ίσως αυθαίρετα) ότι γι αυτό την σκοτώνει, δεν αντέχει να την βλέπει. Όσο τα πράγματα εξελίσσονται και η "κρεατοβιομηχανία" του δίνει όλο και μεγαλύτερες δυνατότητες στο υποκείμενο που κατασκευάζει γι αυτόν, αυτός ψήνεται να συνεχίσει να παραγγέλνει. Κι έτσι τελικά φτάνουμε σε κάποια που έχει την μέγιστη "αυτονομία", μοιάζει πολύ στην γυναίκα του, αλλά δεν μπορεί να αντέξει το βάρος της γνώσης του θανάτου της και της αντιγραφής. Σε κάθε περίπτωση το παιχνίδι είναι χαμένο από την αρχή του, αλλά ο κύκλος του Σίσυφου που έχει ανοίξει ο ήρωας, προσπαθώντας να καλύψει το κενό της γυναίκας του με αυτόν τον τρόπο, δυστυχώς μπορεί να συνεχίζεται εσαεί (ή όσο έχει λεφτά). Δεν είναι δεσμευτική αυτή η ανάγνωση, αλλά βλέποντάς το έτσι, το διήγημα μου άρεσε και δεν μου άφησε απορίες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 15, 2009 Share Posted April 15, 2009 Δεν είναι δεσμευτική αυτή η ανάγνωση, αλλά βλέποντάς το έτσι, το διήγημα μου άρεσε και δεν μου άφησε απορίες. Αγαπητέ PiKei, τι υπέροχο είναι πράγματι το διήγημα που μόλις μου περιέγραψες. Θα λάτρευα να το είχα διαβάσει. Αν τώρα εσύ είδες αυτή την ιστορία στο "Ευσπλαχνία" με την πρώτη...ε, τότε τι να πω; Άγγελοι ζουν στα βλέφαρα σου! Από την άλλη, σαν μεταφραστής, είχες άλλου είδους -χρονική- σχέση με το κείμενο. Πιστεύω λοιπόν πως αυτή η ιδέα, στην πένα ενός...μμ, mman ας πούμε, θα μεσουρανούσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted April 16, 2009 Share Posted April 16, 2009 Έχεις 100% δίκιο σχετικά με την χρονική "τριβή". Πράγμα που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά την θεωρία ότι ο συγγραφέας τελικά γράφει για τον μεταφραστή του (έναν ιδεατό αναγνώστη που θα αφιερώσει χρόνο και ενέργεια για να καταλάβει που το πάει και γιατί επιλέγει αυτά που επιλέγει). Δυστυχώς αυτός ο αναγνώστης δεν υπάρχει υπό κανονικές συνθήκες. Και καλό είναι γράφοντας να το θυμόμαστε αυτό... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted April 17, 2009 Share Posted April 17, 2009 Αγαπητέ PiKei, τι υπέροχο είναι πράγματι το διήγημα που μόλις μου περιέγραψες. Θα λάτρευα να το είχα διαβάσει. Αν τώρα εσύ είδες αυτή την ιστορία στο "Ευσπλαχνία" με την πρώτη...ε, τότε τι να πω; Άγγελοι ζουν στα βλέφαρα σου! Από την άλλη, σαν μεταφραστής, είχες άλλου είδους -χρονική- σχέση με το κείμενο. Πιστεύω λοιπόν πως αυτή η ιδέα, στην πένα ενός...μμ, mman ας πούμε, θα μεσουρανούσε. Συμφωνώ με τις περισσότερες παρατηρήσεις του Ντίνου. Να προσθέσω ότι είναι ένα θέμα που το έχουμε συναντήσει πολλές φορές και αν ο συγγραφέας είχε καταφέρει να μας μεταφέρει, τουλάχιστον στους περισσότερους, αυτά που ένοιωσε ο PiKei, θα ήμουν ευχαριστημένος. Εγώ, όμως, διάβασα άλλη μια ιστορία με κλώνους χωρίς αξία στο χρηματιστήριο της ζωής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted April 18, 2009 Share Posted April 18, 2009 ...ε, τότε τι να πω; Άγγελοι ζουν στα βλέφαρα σου! Γι αυτό ξυπνάω με τσίμπλες κάθε πρωί όσο κρατάει η Άνοιξη; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 22, 2009 Share Posted April 22, 2009 «Μέθη του Αίματος» του Adam Browne σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #452, 22 Απριλίου 2009. Ένα πικάντικο, κυνικό φλασάκι (γεμάτο σάρκινες εκρήξεις) που θα ήταν ακόμα καλύτερο αν διέθετε και λίγο χιούμορ. Ο συγγραφέας μας το δίνει straight και το έχουμε ξεχάσει με το που καταχωρούμε το τεύχος στη θήκη του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted April 29, 2009 Share Posted April 29, 2009 "Για τον δάσκαλο Γιουνκ", της Sara Genge Μου άρεσε. Κυρίως γιατί και οι δύο χαρακτήρες είναι ρεαλιστικοί και καλά δοσμένοι. Επίσης για την ιδέα ότι η προσπάθεια για προσαρμογή στην τεχνολογία μπορεί να οδηγήσει απλώς σε επέκταση του προβλήματος. Και για τα νεκρά, καταπράσινα δέντρα. Έτσι, κατάπια κάποιες επιστημονικές ακροβασίες: (Συνήθως τα γονίδια δρουν πολυπαραγοντικά και έτσι δεν μπορείς να αλλάξει μόνο το ένα για να πετύχεις αυτό που θέλεις. Την αναγκαιότητα για την παρουσία του χειρουργού μέσα στο χειρουργείο, όταν είναι ολοφάνερο ότι σύντομα θα βρίσκεται έξω απ’ αυτό σε αίθουσα με tηλεχειρισμό. Τα χημικά σήματα(ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι αυτά), αφού μάλλον τα νανομποτ θα δέχονταιηλεκτρομαγνητικά σήματα.) Επίσης δεν μου άρεσε η υπερβολική τεχνοφοβία στο τέλος, όπου εμμέσως ζητείται η επιστροφή στη φυσική γέννα. Δηλ. να επιστρέψουμε στα χωράφια και στα μη αποστειρωμένα εργαλεία; Πάντα η χρήση της τεχνολογίας γεννάει ερωτήματα, αλλά μια ματιά στο παρελθόν μας θυμίζει ότι και η κατάργησή της δεν είναι πανάκεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 29, 2009 Share Posted April 29, 2009 "Για τον δάσκαλο Γιουνκ", της Sara Genge Πόσο χαίρομαι όταν κάποιον άλλος με γλιτώνει από όλη αυτή τη χαμαλοδουλειά -και μάλιστα την κάνει σχολαστικότερα απ' ότι θα μου επέτρεπε η βαρεμάρα μου. Πάντως η γενική εντύπωση που μου άφησε το διήγημα ήταν πολύ καλή, αν και βρήκα κάπως ξεφουσκωτικά μεγάλο τον επίλογο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 29, 2009 Share Posted April 29, 2009 (edited) «Για τον Δάσκαλο Γιουνγκ» της Sara Genge, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #453, 29 Απριλίου 2009. Διήγημα λιτό σε περιγραφές, πλούσιο σε περιεχόμενο. Αν και η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο, μας είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο «κακός» της ιστορίας. Ο αναγνώστης ασφυκτιά στην εξαναγκαστική ταύτιση και τελειώνει με μια κάποια πικρία σχετική με την ασυνειδησία του αφηγητή. Μέσα από αποσπασματικές ματιές στον κόσμο που κινούνται οι χαρακτήρες, και τους διάλογους, στον νου μας σχηματίζουμε την μεγαλύτερη εικόνα, το «μυθιστόρημα» αν θέλετε, χωρίς να έχουμε – να έχω παράπονο πως η συγγραφέας μου έδωσε κάτι ανολοκλήρωτο. Κι αυτό είναι επίτευγμα, είναι τέχνη. Όπως βλέπω στο ποστ #82, το «Αλαφροΐσκιωτη» της ίδιας συγγραφέως στο τεύχος 376 δεν μου είχε αρέσει καθόλου. Το παρόν όμως μου άρεσε αρκετά. Την αναγκαιότητα για την παρουσία του χειρουργού μέσα στο χειρουργείο, όταν είναι ολοφάνερο ότι σύντομα θα βρίσκεται έξω απ’ αυτό σε αίθουσα με tηλεχειρισμό. Είσαι σίγουρος γι αυτό khar; Διαβάζοντας το διήγημα δεν κατάλαβα πως γινόταν η επέμβαση, σίγουρα όμως δεν πήρα μια αίσθηση από "τηλεχειρισμό" σε καμία άλλη αίθουσα. Ένιωθα τους χειρούργους πάνω από τον ασθενή να κινούν τα νανομπότ όπως ο Τομ Κρουζ κινούσε οθόνες στο Minority Report. Δεν ξέρω πως. Ήταν πολύ σου-φου ακόμα και για μένα. Edited April 29, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted April 29, 2009 Share Posted April 29, 2009 Είσαι σίγουρος γι αυτό khar; Διαβάζοντας το διήγημα δεν κατάλαβα πως γινόταν η επέμβαση, σίγουρα όμως δεν πήρα μια αίσθηση από "τηλεχειρισμό" σε καμία άλλη αίθουσα. Ένιωθα τους χειρούργους πάνω από τον ασθενή να κινούν τα νανομπότ όπως ο Τομ Κρουζ κινούσε οθόνες στο Minority Report. Δεν ξέρω πως. Ήταν πολύ σου-φου ακόμα και για μένα. Λάθος διατύπωση. Δεν εννοούσα τον χειρουργό του διηγήματος, αλλά τον αυριανό χειρουργό. Δηλ. η αίσθηση που έχω είναι ότι οι χειρουργοί θα βγουν από τα χειρουργεία, όπως βγαίνουν οι μηχανικοί από τα μηχανοστάσια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 6, 2009 Share Posted May 6, 2009 «Σαν Στο Σπίτι Σας» του Roberto de Sousa Causo σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #454, 6 Μαΐου 2009. That is what I’m talking about! Ένας βραζιλιάνος μας δείχνει πως μπορεί να γίνει βραζιλιάνικα, και αμήν μια μέρα ελληνικά. Και σου-φου με όραμα, με μήνυμα, με πίου-πίου, απ’όλα. Με ξάφνιασε η λατινική ευαισθησία για τον σκοτωμένο εχθρό, κάτι περιττό στα αγγλοσαξονικά έπη. Το πίου πίου αλλά το εθνίκ χρώμα ακομπλεξάριστα παρόν. Go Brazil! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 6, 2009 Share Posted May 6, 2009 «Σαν Στο Σπίτι Σας» του Roberto de Sousa Causo σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #454, 6 Μαΐου 2009. That is what I’m talking about! Ένας βραζιλιάνος μας δείχνει πως μπορεί να γίνει βραζιλιάνικα, και αμήν μια μέρα ελληνικά. Και σου-φου με όραμα, με μήνυμα, με πίου-πίου, απ’όλα. Με ξάφνιασε η λατινική ευαισθησία για τον σκοτωμένο εχθρό, κάτι περιττό στα αγγλοσαξονικά έπη. Το πίου πίου αλλά το εθνίκ χρώμα ακομπλεξάριστα παρόν. Go Brazil! Απολύτως σύμφωνοι για το θέμα του ακομπλεξάριστου έθνικ. Μόνο που καμμιά δεκαριά πραγματάκια με εμπόδισαν με την έκδηλη αναληθοφάνειά τους να το απολάυσω όπως θα ήθελα. Δεν έχω τη διάθεση να τα παραθέσω τώρα -ούτε και κανένα λόγο να σου ανάψω πάλι τα λαμπάκια. Επίσης, βρήκα το ενδιαφέρον για τους νεκρούς εχθρούς θετικό μεν αλλα τόσο υπερβολικά τονισμένο που γλίστραγε επικίνδυνα προς την ηθικολογία -και κάτι τέτοιο με χαλάει πάντα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 6, 2009 Share Posted May 6, 2009 καμμιά δεκαριά πραγματάκια με εμπόδισαν με την έκδηλη αναληθοφάνειά τους να το απολάυσω όπως θα ήθελα. Από τη στιγμή που ένας συγγραφέας δε λέει "εδώ το hard science!" και βλέπεις από την αφέλεια που παραθέτει πως έχει δει αλλιώς το παραμύθι, στυλ Λούκας, ε τότε τι να πεις, και γιατί να πεις. Είναι τσάι με γεύση που σου κάνει ή δεν σου κάνει. (Γιατί μου ανάβουν τα λαμπάκια: Από τη στιγμή που το μυαλό μου δεν έπαιρνε τα σκληρά μαθήματα (φυσική, χημεία, μαθηματικά κλπ) είπα να μείνω στα παραμύθια και το σου-φου, όπως το είχαμε μάθει στο σινεμά. Έρχονται κάποιοι τώρα και μου κουνάνε το δάχτυλο, δηλαδή τι, έπρεπε να σπουδάσω επιστήμη για να γράψω το "Η Κοκκινοσκουφίτσα στο Φεγγάρι"; Λέω κι εγώ: Καλά ρε φίλε, κι εσύ που ΤΑ ΞΕΡΕΙΣ γιατί δεν πας στη NASA να τους βοηθήσεις να στείλουν κανένα δορυφόρο στον Άρη και άσε μου το σου-φου ήσυχο;) Μα πως τα κατάφερα πάλι...που είναι τα χάπια μου; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted May 7, 2009 Share Posted May 7, 2009 Εμένα, πάλι, δεν μου άρεσε αυτό το ειδησεογραφικό ύφος με το οποίο ξεκίνησε. Σαν να παρακολουθώ ντοκιμαντέρ. Γενικά δεν κατάφερα να μπω στο πνεύμα του διηγήματος γιατί νομίζω ότι ο συγγραφέας προσπάθησε να χωρέσει πολλά πράγματα σε μικρό μέγεθος, και τελικά αδίκησε κάπως την ιστορία του. Μου άρεσε όμως η ιδέα για το αεροπλάνο των Βραζιλιάνων που δούλευε με μηχανολογικό εξοπλισμό που δεν επηρεαζόταν από αντίμετρα, όπως και ο καταπέλτης πάνω στη Σελήνη. Θα συμφωνήσω με τον mman για την ηθικολογία του τέλους. Πολύ μαυρόασπρη προσέγγιση του καλού και του κακού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.