Leaderboard

Με μεγάλη μου χαρά αναγγέλλω την κυκλοφορία του μυθιστορήματός μου ΟΙ ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΙ από τις εκδόσεις "Παράξενες Μέρες". Προσεχώς θα κάνω και βιβλιοπαρουσίαση (Θα σας πω μόλις έχω επιβεβαιωμένη μερομήνια, ώρα μέρος). Θα χαρώ αν κάποιοι από τους φίλους του φόρουμ με τιμήσουν είτε διαβάζοντάς το είτε με την παρουσία τους. Οι σαρκοφάγοι_Περίληψη_v2.docx

Titanic – White Cat Publications, a Fireheart Company Μπαίνετε και διαβάζετε δωρεάν! 300 λέξεις!

Υπάρχει σίγουρα αδυναμία ή απροθυμία να συντεθούν σήμερα τραγωδίες, και μάλιστα τραγωδίες σύγχρονες. Δηλαδή ένα έργο, μία ιστορία, υφασμένη σε πρόζα ή δραματικό λόγο της οποίας η δομή να πληροί τις προϋποθέσεις της τραγωδίας και να «στεγάζεται» παράλληλα, σε σύγχρονο, αστικό περιβάλλον. Ίσως η εποχή δεν μας εμπνέει. Ίσως λείπουν οι στιβαροί αρχετυπικοί χαρακτήρες που έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε με τέτοιου είδους ιστορίες. Ίσως αυτοί οι χαρακτήρες να μην έχουν πέραση πια, ή η εποχή μας να μην αποδέχεται το αίσθημα του μοιραίου και του προδιαγεγραμμένου κατά τον τρόπο που αυτό συνέβαινε παλιότερα. Στο κάτω κάτω η τραγωδία είναι σύστημα αναπόδραστο, μία κατάσταση της οποίας δεν έχεις τον έλεγχο, και που κάποιες φορές τον χάνεις ακόμη πιο πολύ, όσο περισσότερο προσπαθείς να τον αποκτήσεις. Μάλιστα η ειδοποιός διαφορά της τραγωδίας με το δράμα, οσοδήποτε άγριο και τρομακτικό και αν είναι αυτό το τελευταίο, είναι ότι ο δραματικός ήρωας έχει ελπίδες να ξεφύγει από τη μοίρα του. Ο τραγικός όμως ποτέ. Η τραγωδία επίσης είναι έργο μονοδιάστατο, καθώς εστιάζει με δεινότητα μεγεθυντικού φακού στην περίπτωση δυστυχίας μιας περιορισμένης ομάδας ανθρώπων, ή και ενός μόνο προσώπου. Τα υπόλοιπα πρόσωπα σπάνια ενδιαφέρουν, δεν ενδιαφέρουν καν οι στιγμές του ίδιου του τραγικού προσώπου που δεν συντελούν στην τραγική του εξέλιξη. Δεν μπορεί, λοιπόν, να έχουμε μυθιστορήματα τραγωδίας. Είναι δυνατόν να έχουμε μυθιστορήματα με τραγικά γεγονότα, αλλά όχι ολόκληρα μυθιστορήματα τραγωδίας. Όπως όλα τα καίρια χτυπήματα, η τραγωδία είναι κοφτή, σχεδόν ξαφνική, σχεδόν στιγμιαία, σχεδόν αναπάντεχη – και σχεδόν θανατηφόρα. Η λογοτεχνία είδους έχει να επιδείξει πολλά περισσότερα δραματικά κείμενα από ότι τραγικά, καθώς και όλη η μυθιστοριογραφία. Τούτο ωστόσο ενέχει το εξής παράδοξο: αν αποδεχτούμε την ύπαρξη του υπερφυσικού ως αναγκαία προϋπόθεση για τη λογοτεχνία του φανταστικού, για παράδειγμα, τότε σίγουρα και η τραγωδία θα έπρεπε να εκλαμβάνεται ως είδος φανταστικής λογοτεχνίας. Το υπερφυσικό ενσκήπτει στον τραγικό ήρωα συχνά πυκνά. Είναι υπεύθυνο για τις κακοτυχίες του και για τις πλασματικές του ευλογίες. Ίσως επειδή είναι δύσκολο στον άνθρωπο να αποδεχτεί ότι μια τραγική μοίρα, τόσο εξόφθαλμα άδικη και συντριπτική, μπορεί να επέλθει χωρίς κάποιου είδους θεία επέμβαση. Λαϊκές ρήσεις όπως: τι αμαρτίες πληρώνω καταδεικνύουν αυτή την πεποίθηση, καθώς είναι αδύνατον κάποιος να σκοτώσει τον πατέρα του και να παντρευτεί τη μητέρα του -άθελά του και τα δυο αυτά- χωρίς να πληρώνει κάποιες αμαρτίες ή να είναι θεϊκά -υπερφυσικά- σημαδεμένος. Πρέπει να πληρώνει αμαρτίες, ειδεμή ο κόσμος είναι ολωσδιόλου χωρίς νόημα. Ο σκεπτικισμός που χαρακτηρίζει την εποχή μας, ο ορθολογισμός, είναι ένας λόγος για τον οποίο οι τραγωδίες φαντάζουν άκαιρες. Ο άνθρωπος πάντα έχει τα ηνία της πορείας του και οι δυστυχίες του είναι αποτέλεσμα ενός συνόλου ατυχών επιλογών. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, μπορεί κανείς να ανιχνεύσει ορισμένα έργα, αμιγώς τραγικά και απόλυτα σύγχρονα. Το 2003 ο Τσαν Γουκ Παρκ γυρίζει την ταινία OldBoy. Όσοι το έχετε δει αντιλαμβάνεστε για τι μιλάω, όσοι δεν το έχετε δει, σπεύσατε. Πριν πούμε κάτι άλλο οφείλουμε να λάβουμε υπόψη ότι οι Ασιάτες, Κινέζοι, Ιάπωνες, Κορεάτες, τρέφουν ανέκαθεν εικαστικό ενδιαφέρον για την αρχαία ελληνική γραμματεία και μυθολογία. Ο Παρκ λοιπόν φτιάχνει μία τραγωδία στο σύγχρονο κόσμο με αρχαιοπρεπή υλικά: Κλειστό σύστημα, οικογενειακές σχέσεις, μυστικό -κατάρα- που στοιχειώνει από το παρελθόν, δρομολογημένη και αναπόδραστη εκδίκηση, αυτό-τιμωρία και αυτοκαταστροφή. Η μόνη αριστοτελική συνθήκη που του ξεφεύγει είναι ο χρόνος. Η ιστορία δεν εκτυλίσσεται σε μια μόνο ημέρα, μάλιστα, ζωτικό κομμάτι της τραγικής κατάληξης αποτελεί μια πραγματικά μακρόχρονη αναμονή. Ο Ο-Ντε-Σου είναι ένας νέος άνθρωπος, ένας πατέρας. Ίσως λίγο πιο καβγατζής από άλλους, μπορεί να πίνει κάνα δυο ποτηράκια παραπάνω καμιά φορά ή να μπλέκει εκεί που δεν τον σπέρνουν, όμως τίποτε ιδιαίτερα φοβερό ή επικίνδυνο. Μάλιστα το όνομά του σημαίνει: αυτός που τον συμπαθούν όλοι. Ο Ο-Ντε-Σου λοιπόν περνάει μία νύχτα στο κρατητήριο, μία νύχτα που τυχαίνει να είναι τα γενέθλια της κόρης του. Και τα χαράματα τον απαγάγουν έξω από το αστυνομικό τμήμα. Εξαφανίζεται από προσώπου γης, βυθίζεται στο σκοτάδι για να συνέλθει ξανά σε ένα κλειστό δωμάτιο, με ψεύτικο παράθυρο και πόρτα που δεν ανοίγει παρά μόνο για να μπει η υπνωτίστρια. Υπάρχει μία μελωδία που, κάθε φορά που την ακούει ο έγκλειστος ήρωάς μας, πέφτει σε ύπνωση. Η υπνωτίστρια φυτεύει στο νου του όσα πρέπει να γνωρίζει. Στην πραγματικότητα, ο Ο-Ντε-Σου είναι κλεισμένος σε μία ιδιωτική φυλακή. Είναι ένα μέρος παράνομο, όπου οι έχοντες πληρώνουν για να τιμωρούν και να βγάζουν από τη μέση τους αντιπάλους τους. Ο Ο-Ντε-Σου περνάει τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια έγκλειστος, υπνωτιζόμενος κατά περίπτωση, με μόνη συντροφιά, φίλη, ερωμένη, πηγή ενημέρωσης και μέτρησης των ετών την τηλεόραση. Προσπαθεί να αυτοκτονήσει αλλά δεν τον αφήνουν. Δεν τρελαίνεται καθώς όλα όσα καταναλώνει περιέχουν αντιψυχωτικά. Του κλέβουν βιολογικό υλικό που το φυτεύουν σε μία σκηνοθετημένη επίθεση εναντίον της ίδιας του της οικογένειας. Για την κοινωνία, έχει σκοτώσει τη γυναίκα του και η πρόνοια στέλνει την κόρη του για υιοθεσία, πράγμα που ο ίδιος πληροφορείται στις ειδήσεις. Κάποτε, ξυπνά ελεύθερος, στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας. Του έχουν αφήσει ρούχα, χρήματα, αργότερα κάποιος θα του βάλει στο χέρι ένα κινητό. Όπως μαθαίνουμε αμέσως μετά, η ερώτηση που θα έπρεπε να απασχολεί τον Ο-Ντε-Σου δεν είναι το γιατί τον φυλάκισαν, αλλά μάλλον το γιατί τον απελευθέρωσαν. Ο ήρωάς μας γνωρίζει την Μι-Ντο, μία νεαρή σεφ, και την ερωτεύεται. Τούτο φαίνεται μεθοδευμένο, καθώς τη στιγμή που τη συναντάει χτυπάει το νέο κινητό του με ήχο κλήσης τη μελωδία του υπνωτισμού. Ο Ο-Ντε-Σου έχει τρεις ημέρες μόνο για να ανακαλύψει ποιος τον φυλάκισε και γιατί. Μετά θα πεθάνει, ή θα τελειώσει ο κόσμος, ή θα πεθάνει η Μι-ντο, ή πάντως, κάθε ευκαιρία θα χαθεί. Οι δυο τους θα ξεκινήσουν ένα κυνηγητό στοιχείων που θα τους οδηγήσει στην ιδιωτική φυλακή και τελικά στην κορφή της πυραμίδας -κυριολεκτικά στην κορυφή- καθώς ο υπαίτιος για τη δυστυχία του ήρωά μας και τον εγκλεισμό του είναι ο μεγιστάνας Λι-Γου-Τζιν, ένας ιδιόρρυθμος επιχειρηματίας που ζει στο ρετιρέ του γυάλινου ουρανοξύστη του. Μαθαίνουμε, μέσα από καταπιεσμένες μνήμες του Ο-Ντε-Σου και μια έρευνα στη σχολική επετηρίδα ότι οι δύο τους ήταν κάποτε συμμαθητές. Ο Λι-Γου-Τζιν, τότε, είχε ερωτική σχέση με την αδελφή του. Ανήκουστο, αλλόκοτο, ανατριχιαστικό: πάντως, οι δύο τους ήταν ευτυχισμένοι και δεν αισθάνονταν διόλου ανήθικοι μέσα στην ευτυχία τους. Μέχρι που ο κουτσομπόλης Ο-Ντε-Σου τους είδε σε μια προσωπική στιγμή και διέδωσε την γαργαλιστική ιστορία σε όλο το σχολείο οδηγώντας την Λι-Σου-Α στην αυτοκτονία και τον Λι-Γου-Τζιν στο να γίνει ορκισμένος εχθρός του. Φυσικό λοιπόν ένας ορκισμένος εχθρός να φυλακίζει εκείνον που θεωρεί υπαίτιο της δυστυχίας του. Όμως το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος παραμένει. Γιατί ο Ο-Ντε-Σου αφήνεται ελεύθερος ακριβώς τώρα; Τι είναι εκδίκηση, τελικά; Το να βλάπτεις όποιον σε έβλαψε, ή το να του κάνεις ό,τι ακριβώς σου έκανε; Να τον φέρνεις στη θέση σου; Ο Λι-Γου-Τζιν, με τους χειρισμούς του, έχει σπρώξει τον Ο-Ντε-Σου στην αποτρόπαια αρένα της τραγωδίας που συζητήσαμε στην αρχή. Του παραθέτει στοιχεία, έγραφα, φωτογραφίες, που πιστοποιούν ότι η Μι-Ντο είναι στην πραγματικότητα η κόρη του ήρωά μας. Ο Λι-Γου-Τζιν έχει εξαναγκάσει τον εχθρό του να βιώσει όσα ο ίδιος βίωσε. Έναν έρωτα απαγορευμένο και άξιο κάθε καταφρόνησης. Έναν έρωτα αιμομικτικό. Ο Λι-Γου-Τζιν το ήξερε και το άντεχε, τόσο εκείνος, όσο και η αδελφή του, μέχρι που η μαρτυριάρα γλώσσα του Ο-Ντε-Σου έβαλε τέρμα στην τέλεια ευτυχία τους. Μπορεί άραγε να αντέξει και ο Ο-Ντε-Σου ένα παρόμοιο βάρος; Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να μην αποκαλυφθεί και στην Μι-Ντο το μυστικό, ο Ο-Ντε-Σου κόβει την ίδια του τη γλώσσα και την προσφέρει στα πόδια του Λι-Γου-Τζιν. Ο Οιδίποδας έβγαλε τα μάτια του που είδαν εκείνους που δεν έπρεπε να δουν. Ο Ο-Ντε-Σου κόβει τη γλώσσα που είπε όσα δεν έπρεπε ποτέ να τολμήσει. Κάθε τραγικότητα και κάθε σκοπός έχει εκπληρωθεί πλέον και ο Λι-Γου-Τζιν, ικανοποιημένος ή πάντως χορτασμένος, αυτοκτονεί, έχοντας πραγματώσει την εκδίκησή του. Και καθώς ο Ο-Ντε-Σου δεν μπορεί να αντέξει στη σκέψη ότι πλαγιάζει με την ίδια του την κόρη αλλά δεν αντέχει ούτε να την αποχωριστεί, καταφεύγει στην υπνωτίστρια για να του πάρει αυτή τη γνώση μέσα από το μυαλό. Και έτσι, κατά ένα τρόπο, μετά από τη συντριπτική κάθαρση της τραγωδίας μας έχουμε ένα τέλος αίσιο: το ερωτευμένο ζευγάρι φεύγουν αγκαλιασμένοι προς το ηλιοβασίλεμα -ή μέσα στο χιόνι- δικαιώνοντας τέλεια τον Λι-Γου-Τζιν: η γνώση της αιμομιξίας είναι ένα βάρος που λίγοι αντέχουν. Άραγε, αρκεί μονάχα να ξεχάσει κάποιος την αμαρτία του για να πάψει αυτή να υφίσταται; Πληροφορίες ταινίας: Το Oldboy είναι βασισμένο στο ομώνυμο γιαπωνέζικο μάνγκα των Μάρλι Καρίμπου και Νομπουάκι Μινεγκίσι. Το όνομα του πρωταγωνιστή επιλέχτηκε ώστε να θυμίζει ηχητικά το όνομα Οιδίπους. Το σενάριο της ταινίας υπογράφουν οι Γκάρον Τσουτσίγια, Νομπουάκι Μινεγκίσι και Τσαν Γουκ Παρκ. Η σκηνοθεσία είναι του Τσαν Γουκ Παρκ. Προσθέστε στη συνταγή την εμβληματική μουσική του Τζο Γιουνγκ Γουκ και το αριστούργημα είναι έτοιμο. Επίλογος: Είμαστε άραγε καλύτεροι άνθρωποι αν έχουμε παρακολουθήσει μία τραγωδία; Είμαστε καλύτεροι συγγραφείς αν ξέρουμε να γράψουμε τραγωδίες; Σίγουρα η τραγωδία αποτελεί μία εξαιρετική άσκηση για κάποιον συγγραφέα. Έχει συγκεκριμένη μετρική, προϋποθέσεις που πρέπει να τηρούνται για να επιτευχθεί το τραγικό αποτέλεσμα. Αυτό κρατά τον συγγραφέα σε εγρήγορση και τον υποχρεώνει σε αυτοσυγκράτηση, παράλληλα. Η γραφή μιας τραγωδίας είναι στοχευμένη και διαθέτει κανόνες: το κλειστό σύστημα, τα οικογενειακά μυστικά, οι προπατορικές κατάρες ή πάντως κάτι κρυμμένο και θανάσιμο που έρχεται από το παρελθόν. Η τραγωδία είναι υπερβολικά καλά δουλεμένη και δομημένη, αλλά στο παρασκήνιο, δηλαδή στο μυαλό του συγγραφέα. Όταν γράφεται στο χαρτί μοιάζει να κυλάει από μόνη της, συχνά σε ένα εφιαλτικό τέρμα. Σχηματικά, η τραγωδία μοιάζει με τον κύβο της ομώνυμης ταινίας του Βινσέντσο Νάταλι. Σου δίνει την εντύπωση ότι μπορεί και να ξεφύγεις, αλλά δεν μπορείς. Είναι σχεδιασμένη η τραγωδία για να μην μπορείς να γλυτώσεις. Η τραγωδία είναι ένα μηχάνημα φτιαγμένο από ιστορίες, λέξεις και πρόσωπα, ρυθμισμένο ώστε να εξοντώσει τον πρωταγωνιστή της. Είναι το κείμενο που δεν αγαπά τον ήρωά του. Είναι ο δημιουργός που δεν θα τον λυπηθεί. Επειδή είναι λιτή και με συγκεκριμένες γραμμές, μπορεί η ενασχόληση με αυτή να βοηθήσει κάποιον συγγραφέα να καταστήσει το λόγο αλλά και τη σκέψη του απέριττη και ακριβή. Η τραγωδία απεχθάνεται τις επιμέρους υπερβολές καθώς είναι από τη φύση της μία υπερβολή, ως προς την λειτουργία και την απολυτότητά της. Ο συγγραφέας που θα ασχοληθεί με τραγωδία θα πρέπει να αφαιρέσει από το κείμενό του όλα τα περιττά χρυσάφια, να σφυρηλατήσει πάλι και πάλι τις λέξεις του για να τις κάνει αποτελεσματικές και κοφτερές σαν μαχαίρια- πρέπει να κάνει την ιστορία του έτσι ώστε κάθε κομμάτι της να είναι τόσο απαραίτητο και καίριο, που αν αφαιρεθεί να μην μπορεί η προαναφερθείσα μηχανή να λειτουργήσει. Πρέπει να αρκεστεί στα λίγα πρόσωπα και σε δράση σχετικά γραμμική. Πρέπει να ενυπάρχει στην πλοκή του η έννοια της ανάγκης, των πραγμάτων που συμβαίνουν επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Οι παραπάνω σημειώσεις είναι χρήσιμες αν επιλέξει κάποιος να ασχοληθεί αποκλειστικά με το είδος της τραγωδίας ή ακόμη και να συμπεριλάβει στο ευρύτερης έκτασης μυθιστόρημά του κάποιο τραγικό επεισόδιο. Και αυτό ακόμη, αν χτιστεί σωστά, μπορεί να ξεχωρίσει και να προσδώσει σε ολόκληρο το έργο τη σοβαρότητα και τη στιβαρότητα μιας τραγωδίας.

Όχι ακριβώς έκδοση, αλλά ένα διήγημά μου επιλέχθηκε για το advent calendar των moonlight tales. Moonlight Tales: Ξόρκια, σεξ και ζάχαρη άχνη, της Βιβής Κανάρη

Μας μορφώνεις όπως πάντα. Να προσθέσω: Δεν είναι πάντα οι αμαρτίες του ήρωα που τον κατατρέχουν, ο Οιδίποδας πληρώνει την ακούσια πατροκτονία και την επίσης ακούσια αιμομιξία. Αλλά αν μη τι άλλο τις έκανε. Ο Αγαμέμνονας, η Ηλέκτρα και ο Ορέστης δεν πληρώνουν δικό τους έγκλημα, πληρώνουν τις αμαρτίες του Ατρέα. Επίσης υπάρχει και η τραγωδία που είναι πιο κοντά στα δικά μας σημερινά δεδομένα όταν κάποιος δεν πληρώνει αμαρτίες αλλά κάνει αυτό που θεωρεί σωστό ξέροντας ότι θα πληρώσει τις συνέπειες, όπως έκανε η Αντιγόνη. (εδώ πληρώνει και ο Κρέων την ξεροκεφαλιά και την ύβρι αλλά πάμε σε άλλο θέμα) Δεν ξέρω αν στο σήμερα θα μπορούσε να γραφεί μια τραγωδία τέτοιου είδους. Η προσωπική μου πείρα φτάνει μέχρι του στυλ του αρχαίου δράματος.

Είδα τα 8 πρώτα επεισόδια, που έχουν κυκλοφορήσει έως τώρα. Είναι μικρά 15-20 λεπτά το καθένα, οπότε βλέπονται εύκολα. Το κοινό τους στοιχείο είναι ότι όλα έχουν να κάνουν με μάχες και αποστολές, με ένα υποτυπώδες στόρι από πίσω. Λογικό, θα μου πείτε, αφού είναι βασισμένα σε παιχνίδια. Πάντως, έχουν το ενδιαφέρον τους, μάλλον περισσότερο για αυτούς που κατέχουν και το lore κάθε παιχνιδιού, επειδή φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν αρκετά Easter Eggs. Άμα σας αρέσουν τα σφηνάκια δράσης, να του ρίξετε μια ματιά. Εγώ περιμένω να βγουν και τα υπόλοιπα.

Έχω δει διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα τις εκδόσεις και τη χρονιά. Πχ «Σε περιμένω τόση ώρα.» Η Κική σηκώθηκε. ή «Σε περιμένω τόση ώρα». Η Κική σηκώθηκε. Γενικά, το πιο σωστό είναι: Η τελεία έξω από τα εισαγωγικά. Τα υπόλοιπα σημεία στίξης, εντός των εισαγωγικών. Δηλαδή, στα παραπάνω παραδείγματα, το σωστό είναι το κάτω. Επίσης: «Πού ήσουν τόση ώρα;». Η Κική σηκώθηκε. «Επιτέλους ήρθες!». Η Κική σηκώθηκε. «Τι ώρα...». Η Κική σηκώθηκε. κτλ κτλ Υπάρχει και το παρακάτω pdf του Μίλτου Μόσχου (https://moschosbooks.gr/), στο οποίο αναλύει όλα τα σημεία στίξης. Ρίξε μια ματιά, λογικά θα σε βοηθήσει. Επιμέλεια-Κειμένων-σημεία-στίξης-3-ξεφύλλισμα.pdf

Η Κυψέλη (Hellstrom's Hive, 1973) Η πρώτη μου επαφή με το έργο του Φρανκ Χέρμπερτ έμελλε να είναι τούτο το βιβλίο, που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis. Δεν ήθελα να μπω κατευθείαν στα βαθιά πιάνοντας την εμβληματική σειρά βιβλίων Dune, όμως θα μπορούσα τόσο καιρό να είχα διαβάσει κάποια από τα αυτοτελή έργα του που έχω στη συλλογή μου, όπως το "Η λευκή πανώλη" ή το "Ο δράκος της θάλασσας". Τέλος πάντων, μόλις τελείωσα το "Η Κυψέλη" και μπορώ να πω ότι με άφησε ιδιαίτερα ικανοποιημένο. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον, καλογραμμένο και με τον τρόπο του εθιστικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, με ένα αρκετά τρομακτικό σενάριο: Όταν η Υπηρεσία ανακαλύπτει ότι το «Σχέδιο 40» του διακεκριμένου εντομολόγου Νιλς Χέλστρομ μπορεί να αποτελεί κάλυψη για την ύπαρξη ενός μυστικού εργαστηρίου, μία ειδική ομάδα πρακτόρων θα σταλεί σε μια απομακρυσμένη περιοχή του Όρεγκον για ν' ανακαλύψει τους πραγματικούς σκοπούς πίσω από τα πειράματα του λαμπρού επιστήμονα. Αυτό που θα συναντήσουν είναι ένας εφιάλτης τόσο αποτρόπαιος που ξεπερνά και την πιο παρανοϊκή συνωμοσία. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος γραφής, το όλο ύφος και το στιλ του συγγραφέα, οι ιδέες του και το πώς τις χρησιμοποίησε για να προχωρήσει η πλοκή, επίσης η ίδια η πλοκή με όλα τα τρελά που συνέβαιναν (ενθουσιάστηκε ο συνωμοσιολόγος μέσα μου), και φυσικά η ατμόσφαιρα και τα διάφορα ανατριχιαστικά σκηνικά (απορώ που δεν έγινε ταινία). Βέβαια, κάποια πράγματα ο συγγραφέας τα αφήνει λίγο μετέωρα, δεν τα εξηγεί απόλυτα, ενώ και το τέλος μου φάνηκε λίγο βιαστικό, αν και να πω την αλήθεια μου άρεσε, έτσι κυνικό όπως ήταν. Γενικά, είναι ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα που με καθήλωσε από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, ενώ επιτέλους μπορώ να πω ότι κι εγώ έχω διαβάσει Φρανκ Χέρμπερτ! 8.5/10

Οκ, τώρα αυτό το περιμένω ξανά και πάλι φοβερό όπως η πρώτη σεζόν.

Αυτό είναι ένα πολύ καλό δώρο για τα γενεθλιά μου!!! 😁

Anne Brontë - Άγκνες Γκρέι (Agnes Grey). Εκδόσεις Αίολος. Σελίδες: 264, Τιμή: 15,90-10%=14,31€ H Άγκνες Γκρέι, μια νεαρή, φτωχή και μορφωμένη, γυναίκα στη βικτωριανή 2006 επαρχιακή Αγγλία, επιδιώκει να γνωρίσει τον πραγματικό κόσμο και να βιώσει έναν βαθμό οικονομικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής καταξίωσης ασκώντας ένα «ταιριαστό» για το φύλο και την τάξη της επάγγελμα, αυτό της γκουβερνάντας. Σε αυτή της την επιλογή θα βρεθεί αντιμέτωπη με δυσκολίες και προκλήσεις που έχουν να κάνουν με την αλαζονεία και τη ρηχότητα των εύπορων τάξεων, αλλά και με το ενδεχόμενο να γνωρίσει, χωρίς να το περιμένει ή να το επιδιώκει, την πραγματική αγάπη. Εκατό χρόνια μετά τον θάνατό της, η Ανν Μπροντέ αναγνωρίστηκε ως μια σημαντική αγγλίδα συγγραφέας του 19ου αιώνα και η πιο φεμινίστρια από τις αδελφές Μπροντέ. Στο μυθιστόρημά της, Άγκνες Γκρέι, που βασίζεται σε προσωπικές της εμπειρίες, εντυπωσιάζει με την αφοπλιστική απλότητα και αμεσότητα της αφήγησής της και ακούγεται απροσδόκητα επίκαιρη χάρη στη ρεαλιστική αποτύπωση διαχρονικών ζητημάτων όπως η ευάλωτη θέση των γυναικών, οι κοινωνικές προκαταλήψεις και οι ταξικές ανισότητες. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Mick Herron - Ψόφιοι κοριοί (Dead Lions). Εκδόσεις Αίολος. Σελίδες: 416, Τιμή: 19,92-10%=17,93€ Τα Κουτσάλογα είναι οι αποτυχημένοι κατάσκοποι της βρετανικής υπηρεσίας αντικατασκοπίας ΜΙ5. Είναι εγκατεστημένοι στην οικία Σλάου, επιφορτισμένοι με ανιαρά καθήκοντα ρουτίνας, παρόλο που οι ίδιοι επιζητούν την ευκαιρία να επανακάμψουν σε πραγματική δράση. Μια τέτοια ευκαιρία τους δίνεται όταν ένας παλαίμαχος κατάσκοπος από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ο Ντίκι Μπόου, βρίσκεται νεκρός σε ένα λεωφορείο στα περίχωρα της Οξφόρδης, μακριά από τα συνήθη στέκια του. Ο θάνατός του αποδίδεται σε καρδιακή προσβολή. Αλλά ο επικεφαλής στην Οικία Σλάου, ο οξύθυμος και ιδιόρρυθμος Τζάκσον Λαμπ, έχει διαφορετική άποψη. Είναι πεπεισμένος ότι ο Ντίκι Μπόου δολοφονήθηκε. Στις έρευνες για τη διαλεύκανση του φόνου ξετυλίγεται ένα σκοτεινό κουβάρι από παλιά ψυχροπολεμικά μυστικά. Άραγε πόσοι πρέπει να πεθάνουν ακόμη για να παραμείνουν αυτά τα μυστικά κρυμμένα; Οι Ψόφιοι Κοριοί είναι το δεύτερο από μια σειρά οκτώ μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστές τα Κουτσάλογα, που έχουν μεταφραστεί σε είκοσι γλώσσες. Οι Ψόφιοι Κοριοί έχουν διακριθεί με το πολύ σημαντικό βραβείο Gold Dagger της βρετανικής Crime Writers’ Association. Η σειρά έχει μεταφερθεί με μεγάλη επιτυχία στη μικρή οθόνη, με τον ηθοποιό Γκάρι Όλντμαν στον ρόλο του Τζάκσον Λαμπ, του επικεφαλής των Κουτσαλόγων. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Don Winslow - Η μεθόριος (The Border). Εκδόσεις Άθενς Bookstore Publications. Σελίδες: 648, Τιμή: 21,90-10%=19,71€ Τι ακριβώς είναι "Η ΜΕΘΟΡΙΟΣ"; "Το Game of Thrones του Μεξικανκού πολέμου των ναρκωτικών" σύμφωνα με το ROLLING STONES "Μια μίξη του "Νονού και του "Πόλεμος και Ειρήνη" για τους NY TIMES, ενώ ο μεγάλος Steven King γράφει για τη ΜΕΘΟΡΙΟ: "Είμαι εντελώς εκστασιασμένος. Δεν θα βρείτε πιο συγκινητικό και διασκεδαστικό ταυτόχρονα". Χαρακτηρίστηκε κορυφαίο βιβλίο της χρονιάς από Washington Post, NPR, FT, The Guardian, Daliy Telegraph, Book List, Sunday times, NY Post κ.α. Σύμφωνα με τους NYT, η ΜΕΘΟΡΙΟΣ είναι «Μια εκπληκτική και επίκαιρη ολοκλήρωση της τριλογίας του Ντον Γουίνσλοου για τον πόλεμο των ναρκωτικών. . . Πρόκειται για ένα βιβλίο για σκοτεινούς, ακυβέρνητους καιρούς, μια βουτιά στον φόβο και το χάος. . . Δεν διαβάζεις αυτά τα βιβλία, ζεις μέσα σε αυτά». Αντίστοιχα και η Wall Street Journal γράφει ότι «Ο Γουίνσλοου αποτυπώνει συναρπαστικές σκηνές δράσης και χρησιμοποιεί τις στατιστικές σαν σταυροφόρος δημοσιογράφος. Μεγάλο σε έκταση, τολμηρό στα πολιτικά του πορτρέτα, πειστικό στα κοινωνικοοικονομικά του επιχειρήματα και ανθρώπινο μέχρι το κόκαλο, Η ΜΕΘΟΡΙΟΣ δεν είναι μόνο ένα τρομερό θρίλερ αλλά και ένα σημαντικό και προκλητικό έργο».

Φοβερό! @Nikos Nikolaidis αν και ζωγραφίζω σπάνια πια, είπα να κάτσω να σκιτσάρω κάτι, έτσι, για το καλώς όρισες (αλλά και για να ξεσκουριάσω):

Η διακριτική γοητεία των κακών στη λογοτεχνία Αλήθεια, γιατί αγαπάμε τους κακούς ήρωες; Τους ανταγωνιστές, τους αντιπάλους, τους σκοτεινούς μάγους/θεούς/ημίθεους; Τα τέρατα; Είμαστε κακοί και εμείς και αναγνωρίζουμε τις ποιότητές μας ή οι αντίπαλοι αποφέρουν πλουσιότερο συναισθηματικό φορτίο; Οφείλουμε κατ’ αρχάς να διαχωρίσουμε αν αγαπάμε τους κακούς ήρωες ως συγγραφείς, ή αν τους αγαπάμε ως αναγνώστες. Τι προτιμάμε να διαβάζουμε και τι προτιμάμε να γράφουμε; Παλαιότερα οι κακοί ήρωες ήταν το αντίπαλο δέος για να δοκιμαστεί ο ήρωάς μας. Ήταν ο δράκος που έπρεπε να σκοτωθεί, ο βρικόλακας που έπρεπε να παλουκώσουν, η μάγισσα που έπρεπε να κάψουν. Ήταν το καμίνι όπου θα σφυρηλατούνταν ο χαρακτήρας και η θέληση του πρίγκιπα, του ιππότη, του παλικαριού. Οι ρόλοι δεν ήταν συγκεχυμένοι και επικρατούσε μια εντονότερη τάση πόλωσης ή συμβολοποίησης, αν θέλετε, σε σχέση με αυτήν που απαντά κανείς στα πιο σύγχρονα κείμενα. Ο καλός ήρωας ήταν μία ιδέα, της οποίας η ποιότητα θα κρινόταν μονάχα σε μία ευθεία αναμέτρηση με το ακριβώς αντίθετό της. Αυτή η μανιχαϊστική σχεδόν θεώρηση των αντιπάλων δεν είναι άσχετη, όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, με το ανάλογο θρησκευτικό υπόβαθρο. Το κακό/ρυπαρό/ πονηρό/ καταστροφικό και ούτω καθ’ εξής έχει πολλά πρόσωπα αλλά μία ουσία, εύκολα αναγνωρίσιμη. Το κακό έχει εγωιστικό σκοπό. Ακόμη και ο καλός ήρωας δεν είχε ίσως το βάθος που προτιμάται να έχει σήμερα. Ο καλός είναι ατόφια γενναίος και ο κώδικας ηθικής του είναι ακατάβλητος. Στις περιπτώσεις που θα πέσει σε σφάλμα θα το αντιληφθεί νωρίς. Οι συνέπειες του αμαρτήματός του είναι συγκεκριμένες, το σύστημα αμαρτία/ τιμωρία δεν επιδέχεται διττές ερμηνείες και η πτώση του αποκτά διαστάσεις διδαχής. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει ο Λάνσελοτ να προδώσει τον Αθρούρο. Και ο Λάνσελοτ το ξέρει. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει ο Φρόντο να διεκδικήσει το Δαχτυλίδι. Και ο Φρόντο το ξέρει. Όλοι ξέρουμε τι βαρύτητα φέρουν πράξεις όπως πατροκτονία και αιμομιξία. Και ο Οιδίποδας θα το μάθει, αφού οι πράξεις του αποκαλυφθούν με φως εκτυφλωτικό. Τη σήμερον τα κίνητρα των ανθρώπων (και των ηρώων που φτιάχνουμε) είναι λιγότερο σαφή και πολύ πιο περίπλοκα. Η ζωή μας δεν κινείται στα ξεκάθαρα όρια του παρελθόντος και η ηθική είναι πράγμα διαπραγματεύσιμο (αν θα έπρεπε ή όχι, δεν το εξετάζουμε εδώ). Η τέχνη που παράγουμε γενικότερα είναι πιο περίπλοκη. Ο ρόλος της δεν είναι κατ’ ανάγκην διδακτικός και σπάνια είναι (πλέον) κατηχητικός. Η ασάφεια ωστόσο ενέχει ένα χαρακτήρα μυστικό, αν θέλετε σκοτεινό, που περισσότερο συνάδει με τη φύση των κακών, έστω και με την πιο κλασική τους σημασία. Οι καλοί και φωτεινοί χαρακτήρες δίνουν τη θέση τους στους γκρίζους ήρωες, με κίνητρα μπερδεμένα, που με τη σειρά τους κάνουν τους κακούς πιο ανεκτούς. Ποιες όμως οι γοητείες ενός κακού ήρωα; Γιατί μας αρέσει τόσο να τον διαβάζουμε και τι πρέπει να έχουμε υπόψη για να τον γράψουμε και εμείς επιτυχημένα; · Ένας κακός επιθυμεί πάντοτε εξουσία και δύναμη, κάποιες φορές και εκδίκηση. Διαπιστώνουμε όμως ότι ένας κακός μπορεί να γίνει πολύ ενδιαφέρων όταν ο συγγραφέας εξετάζει το γιατί ακριβώς ζητάει αυτή την εκδίκηση. · Μπορεί να κουβαλάει μία εξαιρετικά τραγική προσωπική ιστορία. Ο κακός έχει γίνει κακός λόγω συνθηκών και μας συγκινεί ακόμη πιο πολύ όταν έχει αναλαμπές αγνότητας, που όμως κάθε φορά μία νέα συμφορά τις καταπνίγει. · Ο κακός είναι περίπλοκος, λοιπόν. Ο καλός ήρωας μπορεί απλώς να είναι καλός από τη φύση του, λόγω κληρονομικότητας ή ίσως λόγων κάποιας θείας προστασίας ή/ και επιλογής. Ο κακός όμως; Γεννήθηκε κακός; Το επέλεξε; Τον ανάγκασαν; Ένα πλήθος παράμετροι μπορεί να φωτίσουν το σκοτεινό παρελθόν του. · Ένας κακός έχει τις καλύτερες ατάκες. Εντάξει, πιστεύω πως αυτό το κατανοούμε όλοι. Οι κακοί ξέρουν να μιλάνε. Οφείλουν να ξέρουν να μιλάνε, προκειμένου να πείσουν τους δυνητικούς τους συμμάχους ότι έχουν δίκιο. Καμιά φορά τα καταφέρνουν να πείσουν και τον κεντρικό χαρακτήρα ότι έχουν δίκιο. Καμιά φορά πείθουν και μας. · Ένας κακός δεν έχει αναστολές και έτσι θα γίνει δυσκολότερα βαρετός. Θυμάστε εκείνο το εφηβικό τσιτάτο, τα καλά κορίτσια πάνε στον παράδεισο, όμως τα κακά πάνε παντού; Ένας κακός, άντρας ή γυναίκα, θνητός ή αθάνατος, δεν περιορίζεται από κανενός είδους ηθικό κώδικα. Θα πράξει τα πιο απίθανα, θα τολμήσει τα πιο ακραία. Μπορεί να φέρει σε πέρας οτιδήποτε χρειαστεί χωρίς να δεσμεύεται από τίποτα. · Ως εκ τούτου, ένας κακός είναι λιγότερο προβλέψιμος από τον μέσο καλό ήρωά μας. Τα πάντα φυσικά επαφίονται στη μαεστρία του συγγραφέα. Ένας κακός μπορεί ευκολότερα να μας εκπλήξει, έστω και δυσάρεστα. Ένας κακός δεν έχει εγγύηση ότι θα νικήσει ή ότι θα επιβιώσει καν από την αναμέτρηση με τον ήρωα. · Ο κακός, ακριβώς επειδή πρέπει να είναι πειστικός ώστε να εννοήσουμε τους κινδύνους που καλείται να αντιμετωπίσει ο ήρωας και να καταλάβουμε ότι οι κίνδυνοι αυτοί είναι σοβαροί, μας υποχρεώνει να τον πλάσουμε όσο το δυνατόν πιο ανάγλυφο και ρεαλιστικό. Αλλιώς μοιάζει με χάρτινη κούκλα που κανείς ουσιαστικά δεν φοβάται. · Έναν κακό, ακριβώς επειδή βρίσκεται στον αντίποδα της ηθικής τελειότητας του κεντρικού μας ήρωα, πιθανώς θα είναι ευκολότερο να τον καταλάβουμε και να τον νιώσουμε. Ας μην γελιόμαστε: ελάχιστοι από μας είναι πραγματικά καλοί. Οι περισσότεροι έχουμε πιο πολλά κοινά με τους κακούς, με όλες τους τις μικροπρέπειες, τις προσωπικές τραγωδίες, τους φθόνους, τις εκρήξεις θυμού, τα συμπλέγματα, τα ανεκπλήρωτα όνειρα και τα σκοτεινά απωθημένα. Μας μοιάζουν παρά όλα τα παραπάνω ή σωστότερα, εξαιτίας όλων των παραπάνω. · Κατά συνέπεια, ένας κακός μας βάζει στη διαδικασία να αντιμετωπίσουμε τις προσωπικές μας αβύσσους. Είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, η ψυχή μας εισπράττει το προϊόν μιας αθέλητης και αυτόματης σύγκρισης. Έτσι έχω νιώσει κι εγώ. Είμαι άραγε τόσο κακός; Τόσο άπληστος, τόσο πονεμένος; Είμαι δικαιότερος; Όποια και αν είναι η απάντηση, η ταύτιση έχει ήδη συμβεί. Και μάλιστα, εκ του ασφαλούς. Οι κακοί της λογοτεχνίας είναι φανταστικοί, δεν υπάρχουν κάπου πέρα από τις σελίδες ενός βιβλίου (άντε να γίνουν και ταινία. Άντε να ψωνίσουμε και καμία μινιατούρα). Οι κακοί είναι προϊόντα της έμπνευσης κάποιου. Μπορούμε να νιώσουμε το δράμα τους ακόμη και αν οι συμπεριφορές τους θα μας ήταν απεχθείς αν τους συναντούσαμε με σάρκα και οστά. Μπορούμε να τους κατανοήσουμε λόγω των κρυφών, κοινών μας πτυχών, λόγω των ανομολόγητων απωθημένων που αναφέραμε πιο πάνω, χωρίς να σπιλωθεί η εικόνα μας στην κοινωνία. Με άλλα λόγια ένας κακός μας κάνει τη χάρη να αμαρτήσει για μας, γλυτώνοντάς από την κόλαση. Και προσφέροντάς μας παράλληλα την συγκίνηση της ανάγνωσης, της γραφής και της ανακάλυψής του. · Οσοδήποτε και αν εκπολιτιστούμε, οσοδήποτε και αν μορφωθούμε, βαθιά μέσα μας ένα φοβισμένο, άπληστο τέρας θα ουρλιάζει από ανασφάλεια. Είναι το ίδιο που καθοδηγεί τον κακό μας, αν το ψάξουμε. Είναι το ίδιο που τον αναγνωρίζει και μας κάνει να τον συμπαθήσουμε. Παρατηρήστε πόσος λόγος γίνεται για γκρίζους ήρωες, δηλαδή για χαρακτήρες που τα κίνητρα και οι αποφάσεις τους δεν είναι άσπρο μαύρο. Παρατηρήστε την αντιστροφή των ρόλων σε γνωστά παραμύθια, όπου η μητριά έχει και κείνη τα δίκια της και η Σταχτοπούτα δεν ήταν, εντέλει, τόσο αθώα. Ο Εξολοθρευτής ξεκίνησε ως Εξολοθρευτής για να καταλήξει σε ό,τι πιο κοντινό θα αποκτήσει ποτέ η Σάρα Κόνορ σε πατέρα. Στο κάτω κάτω ο καθένας από μας μπορεί να είναι κακός στο παραμύθι κάποιου άλλου. Πώς νομίζετε πως περιγράφουν τον κυνηγό στα μικρά τους οι απόγονοι του κακού λύκου; Η ιστορία γράφεται πάντοτε από το χέρι του νικητή. Παρατηρήστε την αγάπη προς τους βρικόλακες, τους δαίμονες, τους αγεφύρωτους φαινομενικά έρωτες που προκύπτουν μεταξύ καταραμένων και αγαθών ψυχών. Παρατηρήστε με πόσο σεβασμό και με πόση προσοχή διαχειρίζονται την προσωπογράφηση ενός κακού οι άνθρωποι της έβδομης (και της ένατης) τέχνης. Από τον Λούσιφερ μέχρι το Φάντασμα της Όπερας, από τον Βόλντεμορτ μέχρι τον Τζόκερ, οι κακοί διεκδικούν τη δικαίωση που δεν αξιώθηκαν. Και το θέμα είναι ότι τους την παρέχουμε χωρίς αντιρρήσεις. Γιατί κάπου μέσα μας η ικανοποίηση τους δικαιώνει και εμάς. Ένας καλός ήρωας, αν μάλιστα είναι πλασμένος με υπερβολικά «φωτεινά» υλικά ή αν ο δημιουργός του τον αγαπάει υπερβολικά πολύ για να τον τσαλακώσει, είτε ηθικά είτε όπως αλλιώς, δεν μας κινεί το ενδιαφέρον. Δεν τον συμπαθούμε. Είναι ψεύτικος, γιατί και εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε τέλειοι. Ένας κακός, ακόμη και αν έχει εφτά κεφάλια, τέσσερα πόδια και ουρά που καταλήγει σε προβοσκίδα ελέφαντα μπορεί (τα πάντα ξαναλέμε επαφίονται στην μαεστρία του συγγραφέα) να είναι πιο ρεαλιστικός και πιο πραγματικός από έναν υπερβολικά τέλειο άνθρωπο. Είναι σχεδόν σαν τον καλό μαθητή της τάξης που όλοι οι δάσκαλοι αγαπούν – αλλά που μπορεί οι συμμαθητές του να μην έχουν την ίδια γνώμη. Το ότι, φυσικά, ένας κακός ήρωας είναι πιο συμπαθής, ή έχει ένα άλφα προβάδισμα στο να έλξει το ενδιαφέρον των αναγνωστών μας, δεν πρέπει επ’ ουδενί να μας κάνει να χαλαρώσουμε. Ο κακός, για να λειτουργήσει όπως πρέπει, οφείλει να είναι καλά δομημένος, να έχει πειστικά κίνητρα και πλούσιο παρελθόν και να έχει τις καλές στιγμές του, τις αναλαμπές αγνότητας που αναφέραμε πριν. Είτε μέσω κάποιας αναδρομής, είτε μέσω αφήγησης τρίτων, είτε μέσω της ιστορίας και των παραδόσεων του κόσμου που έχουμε φτιάξει, ο αναγνώστης μας πρέπει να πληροφορείται για τις τρυφερότητες και τις αδυναμίες του κακού. Η Σέρσι Λάνιστερ αγαπάει τα παιδιά της, ο Σνέηπ είναι παράφορα ερωτευμένος με τη Λίλυ Πότερ. Ένα πικρό παράπονο πρέπει οι κακοί μας να κλείνουν στην καρδιά τους προκειμένου να αγγίξουν τις δικές μας καρδιές. Πάνω από όλα, πρέπει να έχουν καρδιά, ακόμη και αν φαίνεται πως δεν έχουν. Δεν υπάρχει, λένε, τελειότερο ψέμα από αυτό που κρύβει μέσα του λίγη αλήθεια. Δεν υπάρχει τελειότερος κακός από αυτόν που κρύβει μέσα του λίγη καλοσύνη, έστω και αν αυτή εκδηλώνεται υπό περιορισμένες και σπάνιες συνθήκες. [Art by Cornacchia, Tout Tout Pour Ma Chérie]

Τώρα ανοίγεις τεράστια συζήτηση...🤔

1) Ωρόρα: Ιστορίες αίματος και πάθους (σελ 240) 2) Συλλογικό έργο: Δράκοι στο φθινοπωρινό δειλινό (σελ 552) 3) Συλλογικό έργο: Δράκοι στη χειμωνιάτικη νύχτα (σελ 512) 4) Συλλογικό έργο: Δράκοι στην ανοιξιάτικη αυγή (σελ 464) 5) Συλλογικό έργο: Ο καιρός των διδύμων (σελ 504) 6) Συλλογικό έργο: Ο πόλεμος των διδύμων (σελ 464) 7) Συλλογικό έργο: Η δοκιμασία των διδύμων (σελ 368) 8 Ωρόρα: Ιστορίες από παράδοξες διαστάσεις (σελ 240) 9) Scott Smith: Τα ερείπια (σελ 509) 10) Ira Levin: Οι μυστηριώδεις γυναίκες του Στέπφορντ (σελ 128) 11) Gillian Flynn: Το κορίτσι που εξαφανίστηκε (σελ 643) 12) David J. Lieberman: Mindreader- Διαβάζοντας το μυαλό των άλλων (σελ 302) 13) Norman Ohler: Υπερδιέγερση- Τα ναρκωτικά στο τρίτο Ράιχ (σελ 413) 14) Ωρόρα: Ιστορίες μελλοντικού ερωτισμού (σελ 238) 15) Dean Koontz: Χωρίς επιζήσαντες (σελ 411) 16) Pat Cadigan: Όμορφο αγόρι πέρνα απ' την άλλη μεριά... (σελ 189) 17) Bruce Sterling: Σπάιντερ Ρόουζ (σελ 188) 18) Lois McMaster Bujold: Πένρικ και Δυσδαιμόνα (σελ 403) 19) H. G. Wells: Ο πόλεμος των κόσμων (σελ 279) 20) A. E. van Vogt: Ο ανυπεράσπιστος κολοσσός (σελ 237) 21) Ωρόρα: Ιστορίες με άλογα (σελ 240) 22) Robert Heinlein: Το δυσάρεστο επάγγελμα του μίστερ Χογκ (σελ 173) 23) Συλλογικό έργο: Δράκοι στα βασίλεια των νάνων (σελ 528) 24) Συλλογικό έργο: Δράκοι ενός μεγαλόπρεπου ουρανού (σελ 528) 25) Συλλογικό έργο: Δράκοι του μάγου της κλεψύδρας (σελ 368) 26) Συλλογικό έργο: Δράκοι στη φλόγα του καλοκαιριού (σελ 784) 27) Συλλογικό έργο: Η επόμενη γενιά (σελ 504) 28) Ωρόρα: Ιστορίες της μυθολογίας Κθούλου 2 (σελ 240) 29) Συλλογικό έργο: Δράκοι ενός χλωμού ήλιου (σελ 656) 30) Συλλογικό έργο: Δράκοι ενός χαμένου άστρου (σελ 560) 31) Συλλογικό έργο: Δράκοι ενός αθέατου φεγγαριού (σελ 552) 32) Nicholas Pileggi: Καζίνο (σελ 380) 33) James Leo Herlihy: Ο καουμπόι του μεσονυχτίου (σελ 222) 34) Ωρόρα: Ιστορίες με σκεπτόμενες μηχανές (σελ 238) 35) Sigmund Freud: Μαθήματα ψυχικής αυτοάμυνας (σελ 125) 36) Giles Milton: Συναρπαστικά παραλειπόμενα της ιστορίας (σελ 558) 37) Vasily Zaytsev: Τα απομνημονεύματα ενός Ρώσου ελεύθερου σκοπευτή (σελ 295) 38) Agatha Christie: Το σύμπλεγμα του Κάιν (σελ 184) 39) Clive Barker: Το ημερολόγιο ενός δαίμονα (σελ 217) 40) Ωρόρα: Ιστορίες σε παράξενες θάλασσες 2 (σελ 237) 41) Graham Masterton: Δαιμονικό πορτραίτο (σελ 358) 42) Abraham Merritt: Οι κούκλες της μαντάμ Μάντιλιπ (σελ 172) 43) Αύγουστος Κορτώ: Αυτογονία (σελ 120) 44) Scottie Pippen: Χωρίς περιστροφές (σελ 325) 45) Συλλογικό έργο: Μετρώντας τον άχρονο χρόνο- Ο χρόνος στην αστρονομία (σελ 199) 46) Ωρόρα: Ιστορίες με κατάρες (σελ 240) 47) Jules Verne: Ο πύργος των Καρπαθίων (σελ 205) 48) Stanislaw Lem: Συνέδριο για το μέλλον (σελ 146) 49) Συλλογικό έργο: Το καταφύγιο των ανέμων (σελ 544) 50) Jack London: Μάικελ- Το σκυλί του τσίρκου (σελ 366) 51) Παντελής Γιαννουλάκης: Παράξενα μυστήρια στην Ελλάδα (σελ 135) 52) Ωρόρα: Ιστορίες με ταξίδια στο χρόνο 2 (σελ 238) 53) Γιώργος Μπαλάνος: Ο επισκέπτης του Τουνγκούσκα (σελ 59) 54) Robert E. Howard: Ο πύργος του ερπετού- Πέρα από τον μαύρο ποταμό (σελ 203) 55) Howard Phillips Lovecraft: Ο ίσκιος πάνω από το Ίννσμουθ (σελ 168) 56) Marquis de Sase: Αιμομιξία (σελ 112) 57) Stephen King: Πύρινη οργή (σελ 595) 58) Ωρόρα: Ιστορίες με λυκανθρώπους 2 (σελ 237) 59) Wilbur Smith: Η κραυγή του λύκου (σελ 441) 60) Tierry Jonquet: Μυγαλή, η δηλητηριώδης αράχνη (σελ 133) 61) Jerzy Kosinski: Το βαμμένο πουλί (σελ 351) 62) Pete Dexter: Ο μισαλλόδοξος (σελ 410) 63) Nathaniel Philbrick: Στη καρδιά της θάλασσας (σελ 367) 64) Ωρόρα: Ιστορίες με εξωγήινους εισβολείς 2 (σελ 236) 65) Pauline Reage: Η ιστορία της Ο (σελ 237) 66) E. C. Nathanson: Και οι δώδεκα ήταν καθάρματα (σελ 633) 67) Ανώνυμος: Το κυρίαρχο μεσοφόρι (σελ 132) 68) Wilbur Smith: Βαθιά, άγρια νερά (σελ 430) 69) Michael Crichton: Η μεγάλη ληστεία του τρένου (σελ 358) 70) Ωρόρα: Ιστορίες με θεούς και δαίμονες 2 (σελ 240) 71) Jessica Bruder: Nomadland (σελ 338) 72) Charles Dickens: Μεγάλες προσδοκίες (σελ 744) 73) David Grann: Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού (σελ 454) 74) John Langan: Το σπίτι με τα παράθυρα (σελ 507) 75) Scott Smith: Ένα απλό σχέδιο (σελ 399) 76) Ωρόρα: Ιστορίες με στοιχειωμένα αντικείμενα (σελ 236) 77) Agatha Christie: Ο μπαλαντέρ του θανάτου (σελ 170) 78) Dean Koontz: Εφιάλτες του μεσονυχτίου (σελ 543) 79) Wilbur Smith: Το πουλί του ήλιου (σελ 572) 80) R. Frederick Hamilton: Αντικλείδι (σελ 159) 81) Howard Phillips Lovecraft: Στα βουνά της τρέλας (σελ 219)

χμμ, πληρώνεις, δεν πληρώνεις αμαρτίες, ο κόσμος είναι ολωσδιόλου χωρίς νόημα...

Σφαιρικός κεραυνός Στη βιβλιοθήκη μου έχω εδώ και καιρό την εμβληματική τριλογία του, αλλά τούτο το βιβλίο, που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στα ελληνικά, αποτελεί την πρώτη μου επαφή με το έργο του πολύ γνωστού αυτού Κινέζου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μια κάποια φασαρία στον χώρο. Λοιπόν, μου άρεσε πολύ. Στην αρχή κάπως φοβήθηκα μην είχε πολλά ακαταλαβίστικα και δυσνόητα στοιχεία επιστημονικής φύσεως, φοβήθηκα μην ήταν υπερβολικά... τεχνοκρατικό για τα γούστα μου, αλλά τελικά αποδείχτηκε ένα άκρως ενδιαφέρον, συναρπαστικό και με τον τρόπο του εθιστικό μυθιστόρημα, με κάποιες τρελές ιδέες που μπορεί να στέκουν μπορεί και να μην στέκουν (πιθανότατα το δεύτερο), φοβερή ατμόσφαιρα, κάποια εντυπωσιακά σκηνικά, και μια ιστορία που κατάφερε να με κρατήσει καθηλωμένο από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Ίσως οι χαρακτήρες να μην έχουν κάποιο βάθος, ίσως να λείπει το... πάθος στη γραφή και τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, όμως είναι ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που σέβεται και υπηρετεί πιστά το είδος και που έχει να προσφέρει μπόλικα καλούδια στους λάτρεις του είδους. Και αν μου άρεσε τόσο το συγκεκριμένο βιβλίο, που είναι από τα λιγότερο γνωστά και αγαπημένα βιβλία του συγγραφέα, δεν μπορώ να φανταστώ πόσο θα μου αρέσει η Τριλογία του ή η συλλογή διηγημάτων "Περιπλανώμενη Γη" (πρέπει να την προμηθευτώ άμεσα αυτή). 9/10

Από Πρωτοπορία και παλαιοβιβλιοπωλείο: 1. Κερτ Βόνεγκατ - Ο Θεός να σας έχει καλά, κύριε Ροουζγουότερ (Πατάκης). 11,97€ 2. Λουί-Φερντινάν Σελίν - Θάνατος επί πιστώσει (Εστία). 25,20€ 3. Γκότφριντ Κέλερ - Ο Πράσινος Χάινριχ Α+Β (Κείμενα). 23,74€ 4. Ρόντι Ντόιλ - Ένα αστέρι που το έλεγαν Χένρι (Νεφέλη). 4€

Μπορείς να την ανεβάσεις στην αντίστοιχη Βιβλιοθήκη.

Κάποιοι κανόνες γραμματικής-συντακτικού και κάποιες τυπογραφικές συμβάσεις είναι πιο δύσκολα να τα κατανοήσει κανείς από τα υπόλοιπα. Δεν το λέω μόνο επειδή βλέπω τα ίδια πάνω-κάτω λάθη σε νέους αλλά και πιο έμπειρους συγγραφείς, αλλά και γιατί εγώ ο ίδιος έμαθα τα σωστά μετά τα 20 (σταδιακά ως τα 25, για να είμαι ειλικρινής…) με τη βοήθεια μελών αυτού του φόρουμ. Δεν είναι κάτι φοβερό, αρκεί να το πάρει κανείς απόφαση και να βρει κάπου κατανοητά δοσμένα. Τα συγκεντρώνω εδώ, γραμμένα όσο πιο απλά μπόρεσα, με παραδείγματα που ελπίζω να βοηθήσουν. Έτσι, θα μπορεί όχι μόνο να τα μελετήσει όποιος θέλει να βελτιωθεί, αλλά και θα μπορεί να δώσει έναν άμεσο σύνδεσμο όταν θέλει να εξηγήσει-διορθώσει κάτι σε άλλους, αντί να ψάχνει για πολλοστή φορά στο δίκτυο για τα ίδια πράγματα. Είναι ένας οδηγός για συγγραφείς, που προέκυψε στην πράξη κι έχει αποκλειστικά πρακτική αξία. Δεν είναι εγχειρίδιο γραμματικής και συντακτικού. Όσο το δυνατόν, απέφυγα όρους του τύπου 'επίρρημα' που για πολλούς δε σημαίνουν τίποτε. Το βάρος είναι στα παραδείγματα και την κατανόηση. Για προτάσεις-διορθώσεις-απορίες πάνω σ’ αυτά που έχω γράψει, παρακαλώ επικοινωνήστε με ΡΜ. Για γενικότερες απορίες περί γραμματικής-συντακτικού, υπάρχει άλλο τόπικ και για την επεξεργασία συγκεκριμένων φράσεων άλλο. [24/11/2010: έκαναν πολλές διορθώσεις-συμπληρώσεις. Ευχαριστώ πολύ όσους με βοήθησαν σ' αυτό. Όλοι οι κανόνες ως έχουν αυτή τη στιγμή, σε συνολικό αρχείο doc και pdf] grammatiki.pdf grammatiki.doc

Διάβασα ''Το πουλί του ήλιου''. Και ήταν δυνατό, πολύ δυνατό. Μπένζαμιν Κάζιν ο λεγάμενος. Φιλόδοξος αρχαιολόγος που με την οικονομική στήριξη του πλούσιου φίλου του Λούρεν Στόυβερσαντ, θα κάνει σπουδαία ανακάλυψη. Θα φέρει στο φως θαμμένη Καρχηδονιακή πόλη. Έντεχνα, εκτός από τις δεδομένες του ικανότητες, χρειάστηκε και εύνοια της τύχης. Θα την έχει και ύστερα από τον χλευασμό που αντιμετώπιζε από την επιστημονική κοινότητα εν μέρει και εξαιτίας σωματικής του ιδιαιτερότητας, θα γνωρίσει πλέον την αποθέωση. Και ως εκεί ήταν το πρώτο, αρκετά ποιοτικό μέρος του βιβλίου. Είναι όμως από εκεί και πέρα που απογειώνεται. Εκκωφαντικά, σαν F16, όταν και αρχίζουν να καταδύονται στις -σμιλεμένες από χρυσό- περγαμηνές. Φοινικικής γραφής, αναφορικά με την ιστορία της πόλης. Ο πολεμιστής- ιερέας- ποιητής θα κάνει μαεστρική δουλειά, μεταφέροντας τους στο βάρβαρο κλίμα της εποχής του. Οπότε και δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να συμπαθήσει ή να μισήσει τους δύο κύριους πρωταγωνιστές. Ίσως τίποτα από τα δύο. Παρά μόνο να μην επιδοκιμάσει μεν, πλην όμως να κατανοήσει τα κίνητρα και τις πράξεις τους. Πάντα σε συνδυασμό με τους πολεμοχαρείς καιρούς στους οποίους έλαβαν χώρα. Και όχι ότι έχω διαβάσει και πολλά, αλλά ναι. Το όλο χρονικό είναι από τα καλύτερα, ίσως και το καλύτερο κείμενο που έχω διαβάσει για αρχαίους πολιτισμούς. Χυδαίο, δεν είναι για ευαίσθητα στομάχια. Σε μία- δύο σκηνές σφίχτηκα. Παράλληλα ήταν και -πως να το πω;- το πιο ''Αφρικανικό'' του βιβλίο μέχρι τώρα, ενέχοντας έτσι και το στοιχείο της πρωτοτυπίας. Ευελπιστούσα από την περιγραφή στο οπισθόφυλλο, και να που συνέβη. Τέλος, δεν γίνεται να μην σκεφτεί κανείς ότι ο συγγραφέας κάνει άμεση αναφορά στην έννοια της μετενσάρκωσης. Ή ίσως των παράλληλων ζωών αν θέλει κανείς να υιοθετήσει μία διαφορετική εκδοχή. Φαν του και μη πιστεύω ότι θα το λατρέψουν. Εγώ πάντως ναι, έχει κλείσει ήδη θέση για τα καλύτερα της χρονιάς.

During the French Revolution, vampire hunter prodigy Richter Belmont fights to uphold his family's legacy and prevent the rise of a ruthless, power-hungry vampire. Ηθοποιοί: Zahn McClarnon, Sophie Skelton, Nastassja Kinski, Edward Bluemel Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την σειρά στο IMDb.

Εμπούσιον. Το βιβλίο αυτό, με τον αρκετά παράξενο και αινιγματικό τίτλο, αποτελεί τη δεύτερη επαφή μου με τη Νομπελίστρια Όλγκα Τοκάρτσουκ, μετά το πολύ καλό και ιδιαίτερο "Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω από τα οστά των νεκρών", που διάβασα και εν πολλοίς απόλαυσα τον Δεκέμβριο του 2020 (κοίτα να δεις σύμπτωση!). Φθινόπωρο του 1913, σανατόριο Γκέρμπερσντορφ, στην Κάτω Σιλεσία, σε ένα γραφικό τοπίο με βουνά, δάση, ομίχλες και όλα αυτά τα καλούδια, ασθενείς "θώρακος και τραχήλου" κατακλύζουν το σανατόριο για να γίνουν καλά. Ο πρωταγωνιστής μας, ένας φοιτητής ονόματι Βόινιτς, θέλει να ελπίζει ότι οι καινοτόμες ιατρικές μέθοδοι και ο καθαρός αέρας θα τον βοηθήσουν να ξεπεράσει τη φυματίωση με την οποία διαγνώστηκε, πλην όμως δεν έχει και πολλές ψευδαισθήσεις για το μέλλον του. Στην Πανσιόν για Κυρίους όπου θα διαμείνει, θα γνωρίσει και θα συναναστραφεί κάθε είδους κυρίους από διάφορες περιοχές της κεντρικής Ευρώπης, με την κατάποση χειροποίητου λικέρ και ένα σωρό συζητήσεις για τα σημαντικότερα ζητήματα της εποχής (πολιτική, θρησκεία, φιλοσοφία, γυναίκες) να είναι στην ημερήσια διάταξη. Όμως, υπάρχει και ένας τραγικός θάνατος που ταράζει τη ρουτίνα, ενώ στα αυτιά του Βόινιτς φτάνουν διάφορες τρομακτικές και σαγηνευτικές ιστορίες της περιοχής, με τον ίδιο κάποια στιγμή να μπαίνει στο μάτι σκοτεινών δυνάμεων... Λοιπόν, αν μη τι άλλο πολύ ατμοσφαιρικό και εξαιρετικά καλογραμμένο μυθιστόρημα, που κατάφερε να με μεταφέρει στον χρόνο και τον χώρο, και που αποδείχτηκε ένα πολύ ταιριαστό ανάγνωσμα για την εποχή και τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν τις τελευταίες μέρες, αν και πολύ θα ήθελα να βρισκόμουν σε ένα γραφικό εξοχικό στα βουνά, με ομίχλη έξω και αναμμένο τζάκι μέσα, και όχι σε ένα τυπικό διαμέρισμα των βορείων προαστίων. Όπως και να 'χει, πολύ το απόλαυσα το βιβλίο, μου άρεσε πολύ ο τρόπος που η συγγραφέας ενσωμάτωσε τα κρισιμότερα διανοητικά ζητήματα του 20ού αιώνα σε μια ιστορία με σκοτεινή και ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, με τα αλληγορικά στοιχεία εδώ κι εκεί να κάνουν έντονη την παρουσία τους, ενώ δεν λείπουν οι υπαρξιακοί προβληματισμοί. Οφείλω να πω ότι το δεύτερο μισό του βιβλίου μου άρεσε περισσότερο, το βρήκα πιο δυνατό και πιο σφιχτό, όμως συνολικά το βιβλίο μου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις, η Τοκάρτσουκ με τις περιγραφές, τους διαλόγους και την όλη ατμόσφαιρα κατάφερε να με καθηλώσει και να με αποκόψει από την πεζή πραγματικότητα, οπότε δεν βλέπω τον λόγο να μην βάλω πέντε αστεράκια στο βιβλίο (τεσσεράμισι για την ακρίβεια). Και ήδη ανυπομονώ να διαβάσω και άλλο βιβλίο της! -Δεκέμβριος 153. Έλεν Γκάρνερ - Ο Μπαχ για παιδιά (σελ. 158). 7/10 154. Τζ. Μ. Κουτσί - Ο Πολωνός (σελ. 165). 7.5/10 155. Όλγκα Τοκάρτσουκ - Εμπούσιον (σελ. 342). 9/10

Ο Μαύρος Πύργος II: Το κάλεσμα των τριών Και ο Πύργος είναι τώρα πιο κοντά... Ο δεύτερος τόμος της σειράς είναι σαφώς καλύτερος απ' τον πρώτο, δένοντας καλύτερα την ιστορία. Ο Ρόλαντ θα σταθεί απέναντι σε τρεις μυστηριώδεις πόρτες που θα τον οδηγήσουν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους μέσα στον κόσμο μας. Εκεί θα συναντήσει τους τρεις που θα τον συνοδεύσουν στο ταξίδι του. Αν θέλεις και εσύ να γίνεις συνταξιδιώτης σε αυτόν το μαγικό και μοναδικό προορισμό, πρέπει να διαβείς τις πόρτες...

Προσθήκη 11ου μέρους

Από ιδιώτες με 26 ευρώ: - Έρνεστ Χάφνερ: Σταυραδέρφια (Αρμός) - Χέλγκα Σνάιντερ: Άσε με να φύγω μητέρα (Κέλευθος) - Φρέι Μπέτο: Το βάπτισμα του αίματος (Οι εκδόσεις των συναδέλφων) Και από Πρωτοπορία με 82 ευρώ: - Ισαάκ Ασίμοφ: Ακόμα και οι θεοί (Anubis) - Ερνστ Βάις: Ο αυτόπτης μάρτυρας (Σκαρίφημα) - Φρεντερίκ Πολ: Οι έμποροι του διαστήματος (Μέδουσα) - Χούλιο Κορτάσαρ: Αξολότλ και άλλα διηγήματα (Πάπυρος) - Παντελής Βατάκης: Κωνσταντίνος Δ. Περρίκος (Μένανδρος) - Μπέρτολτ Μπρεχτ: Τρόμος και αθλιότητα του τρίτου Ράιχ (Μωραΐτης)

Παραγγελία από Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή: Χέρμαν Λέμαν - Εννέα χρόνια με τους Ινδιάνους Gustav Meyrink - Η Νύχτα των Μαγισσών Algernon Blackwood - Η Ανθρώπινη Συγχορδία Έτσου Σουγκιμότο - Η κόρη του Σαμουράι

Από Ποθητό, Λαβύρινθο και Πρωτοπορία: 1. Ρ. Φ. Κουάνγκ - Yellowface (Πατάκης) 2. Σεσίλ Πιν - Περιπλανώμενες ψυχές (Διόπτρα). 5€ 3. Έρνστ Γιούνγκερ - Καταιγίδα από ατσάλι (Eurobooks). 20€ 4. Γκίντερ Κόσορεκ - Αιματοβαμμένο χιόνι (Eurobooks). 20€ 5. Λιου Τσισίν - Σφαιρικός κεραυνός (Seλίνι). 17,91€

Προσθήκη 10ου μέρους

Ένας μήνας έμεινε για να ολοκληρωθεί και αυτό το έτος. Πως τα πάτε με το συγγραφικό σας πρόγραμμα; Το ολοκληρώσατε; Θα το ολοκληρώσετε; Ή θα κληρονομήσετε στο 2025 συγγραφικές υποχρεώσεις; Οι δικοί μου στόχοι για το 2024 ήταν: 1. Την ολοκλήρωση της περιπέτειας που αποτελεί συνέχεια της Επιχείρησης Ιωνία (γράφεται) 2. Την ολοκλήρωση της περιπέτειας Μέρες του Φθινοπώρου (ολοκληρώθηκε). 3. Ένα βιβλιοπαιχνίδι (σχεδιάζεται). 4. Μια περιπέτεια εν μέσω μιας σφοδρής καταιγίδας (ολοκληρώθηκει) 5. Το πέμπτο και τελευταίο βιβλίο των Χρονικών της Έρεμορ. (είναι έτοιμο προς έκδοση) 6. Μια ιστορική περιπέτεια στο Βυζάντιο, το ποια θα είναι ακριβώς έχει ακόμα να αποφασιστεί μιας και έχω τρία σενάρια κατά νου. (επέλεξα μία και σχεδιάζεται) 7. Πιθανώς μια ιστορία για το 1922 (ολοκληρώθηκε αλλά τώρα πάω για κάτι πιο μεγάλο) 8. Το επόμενο της σειράς με τις Σταυροφορίες. (ολοκληρώθηκε) 9. Μερικά ποιητικά έργα (γράφτηκαν πολλά) 10. Μια περιπέτεια δράσης που ίσως δημοσιευθεί σε συνέχειες (γράφεται) 11. Το ιστολόγιο, είναι και αυτό ένα έργο αρκετών λέξεων (8333 επί του παρόντος). Ακόμα προστέθηκαν τα εξής: 12. Μια μικρή περιπέτεια στα σύνορα Ελλάδας Τουρκίας. (ολοκληρώθηκε) 13. Μια αναθεώρηση στο Αγιολόγιο (ολοκληρώθηκε) 14. Μια αναθεώρηση στο Απολυτικάριο μιας και μαζεύτηκαν πολλές σημειώσεις να ενσωματωθούν (ολοκληρώθηκε) 15. Η συνέχεια στις Μέρες του Φθινοπώρου (αυτό έγινε το 10 τελικά) 16. Μια σειρά από διηγήματα (ολοκληρώθηκαν) Ακόμα δεν τελειώσαμε, έχουμε έναν μήνα μπροστά μας. Εμπρός, γράφουμε!

Όσο πιο σκούρος ο καρπός... Άλλο ένα μυθιστόρημα της λεγόμενης Αναγέννησης του Χάρλεμ που διαβάζω τον τελευταίο καιρό, ήταν και αυτό εξαιρετικά καλογραμμένο, ενδιαφέρον και σε σημεία πολύ έντονο, με τον συγγραφέα να αναδεικνύει μέσω της πολύ στρωτής και ρεαλιστικής γραφής του την καθημερινότητα των νέων Αφροαμερικανών στο Χάρλεμ της δεκαετίας του '20, μεταφέροντας τον αναγνώστη στις πολύβουες λεωφόρους, στα καμπαρέ και στα διάφορα καταγώγια και δείχνοντας πώς ο ρατσισμός δεν ήταν μονάχα... προνόμιο των Λευκών, μιας και ρατσισμός υπήρχε (και υπάρχει) ακόμα και μέσα στις κοινότητες των μαύρων. Ωραίοι, ζωντανοί χαρακτήρες (σε μεγάλο βαθμό δέθηκα με την πρωταγωνίστρια, αν και κάποια πράγματα σ' αυτήν με εκνεύρισαν ολίγον τι), έντονα σκηνικά από τη ζωή των μαύρων στο Χάρλεμ εκείνα τα χρόνια, γλαφυρές περιγραφές και αληθοφανείς διάλογοι, καθώς και μια σούπερ ατμόσφαιρα, είναι μερικά από τα καλούδια του βιβλίου. Ναι, πολύ μου άρεσε. -Νοέμβριος 143. Κόλουμ ΜακΚάν - Απειρόγωνο (σελ. 607). 9/10 144. Άλτζερνον Μπλάκγουντ - Η ανθρώπινη συγχορδία (σελ. 243). 6.5/10 145. Ερβέ Λε Κορ - Εσείς που θα ζήσετε μετά από μας (σελ. 382). 8/10 146. Πέρσιβαλ Έβερετ - Τα δέντρα (σελ. 409). 7/10 147. Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ - Ένας αργός θάνατος (σελ. 292). 9/10 148. Μικ Χέρον - Κουτσά άλογα (σελ. 390). 9/10 149. Ιμπραχίμ Αλ Κούνι - Το αίμα της πέτρας (σελ. 202). 8/10 150. Αντρέα Καμιλέρι - 123ο χιλιόμετρο (σελ. 194). 7/10 151. Τζ. Μάικλ Στραζίνσκι - Το γυάλινο κλουβί (σελ. 349). 8.5/10 152. Γουάλας Θέρμαν - Όσο πιο σκούρος ο καρπός... (σελ. 246). 9/10

Προφανως ενα θεμα που εχει μαλλον συζητηθει παλιοτερα ισως και πιο προσφατα εδω. Θα ηθελα να ρωτησω.... 1. Αμα μπορει να αναφερθουν για την περιπτωση, νεας/νεου Συγγραφεα, οι τιμες που ισχυουν(;) 2. Ενα συμβολαιο μπορει να ειναι διαπραγματευσιμο μεταξυ Συγγραφεα και εκδοτικου η' ισχυουν βασικοι κανονες αποκλειστικα για την Αυτοεκδοση (πχ να αναλαβει την εικονογραφηση ανεξαρτητος επαγγελματιας).

Αν δεν το έχεις δει ακόμα, ρίξε μια ματιά εδώ, για να πάρεις μια εικόνα από το τι παίζει στο ίντερνετ, όσον αφορά στην αυτοέκδοση.

Από Anubis: 1. Σκοτ Λιντς - Κόκκινες θάλασσες, κόκκινοι ουρανοί... 12,95€ 2. Σκοτ Λιντς - Η πολιτεία των κλεφτών... 13,30€

φωτογραφία

Υπέροχο και ως σχεδιαστική γραμμή και όσον αφορά στην έκφραση! Βλέπατε φωτογραφία του κ. Σποκ ή το φτιάξατε από μνήμης;

Εξαιρετικό!

Εγώ διάλεξα την Ωραία Κοιμωμένη και τη Μικρή Γοργόνα. Enjoy

Η ανθρώπινη συγχορδία (The Human Chord) Τρίτη ιστορία του Άλτζερνον Μπλάκγουντ που διαβάζω, μετά τις καταπληκτικές Ιτιές που διάβασα το 2013 και το πάρα πολύ καλό Γουέντιγκο που διάβασα το 2015, αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά, μιας και τούτη η ιστορία δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε όσο οι προηγούμενες δυο. Οπωσδήποτε έχει κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες που μου κίνησαν την προσοχή, που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον, και σίγουρα η ατμόσφαιρα είναι η ανάλογη, κάπως ανατριχιαστική και παράξενη, όμως το πομπώδες ύφος γραφής και η μονοτονία στην αφήγηση, καθώς και το αρκετό μπλα μπλα και η έμφαση στη λεπτομέρεια, θα έλεγα ότι με κούρασαν. Η κεντρική ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη η εκτέλεση όχι τόσο συναρπαστική, όχι όσο καθηλωτική θα μπορούσε να είναι. Πάντως σίγουρα αξίζει μια ανάγνωση, είναι ένα κλασικό έργο ενός πολύ σημαντικού συγγραφέα του Παράξενου, και η ελληνική έκδοση (κυκλοφορία της φετινής εκδοτικής χρονιάς) είναι πολύ αξιόλογη. 6.5/10

Διαβάζοντας τον τίτλο θα απορήσατε, τι σχέση έχει ένα τόσο ενδιαφέρον και δημιουργικό αντικείμενο όπως η λογοτεχνία με ένα τελείως καθημερινό και ανιαρό αντικείμενο όπως η φορολογία; Θα μπορούσε ίσως το δεύτερο να αποτελέσει θέμα ή πηγή έμπνευσης για το πρώτο; Θα μπορούσε είναι η αλήθεια, όσο και αν φαίνεται απίθανό, αλλά δεν είναι το θέμα αυτού του άρθρου. Το θέμα αυτού του άρθρου μας είναι τι γίνεται στην περίπτωση που η λογοτεχνία αποτελέσει αντικείμενο φορολογίας, και στην Ελλάδα αποτελεί. Όπως και όλοι οι τομείς της ζωής, υλικοί ή μη, έτσι και η λογοτεχνία στην Ελλάδα αποτελεί αντικείμενο φόρου. Σύμφωνα με τις γενικές αρχές φορολογίας εισοδήματος ο Έλληνας πολίτης είναι υπόχρεος για το παγκόσμιο εισόδημά του, κάθε εισόδημα δηλαδή που αποκτά άσχετα με το που το αποκτά αυτό. Είναι πάγια θέση της φορολογίας εισοδήματος από την εισαγωγή της στο Ελληνικό γίγνεσθαι το 1955 και δεν αλλάζει. Αυτό που αλλάζει κατά καιρούς είναι ο συντελεστής αυτής της φορολογίας. Η διάταξη αυτή ισχύει και για τα έσοδα ενός συγγραφέα. Επειδή όμως η συγγραφική δραστηριότητα μπορεί να έχει διαφορετικές εκδηλώσεις υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις φορολογίας. Κάποιος που ολοκληρώνει ένα λογοτεχνικό έργο και ξεκινά να το εκδώσει έχει κάποιες επιλογές και αυτές καθορίζουν και το πως θα φορολογηθεί. Ας τις δούμε αναλυτικά. 1. Πληρωμή Δικαιωμάτων Από Εκδοτικό Οίκο Η πρώτη και πιο κλασσική, ειδικά παλαιότερα, επιλογή είναι να στείλει κάποιος το έργο του σε έναν εκδοτικό οίκο και να λάβει ένα ποσοστό από τα έσοδα του βιβλίου σαν δικαίωμα. Σε αυτήν την περίπτωση φορολογείται σαν έσοδο από δικαιώματα και η φορολόγηση είναι αυτοτελής, δηλαδή πριν καν πληρωθεί ο οίκος έχει κρατήσει και αποδώσει το φόρο. Το ποσό των δικαιωμάτων και των φόρων γράφεται στη δήλωση αλλά δεν προκύπτει επιπλέον φόρος. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι ένα βιβλίο σας εκδίδεται από τον Χ οίκο και πωλείται για 25 ευρώ το ένα. Πουλάτε χίλια αντίτυπα. Αυτό σημαίνει 25000 ευρώ. Οι εκδοτικοί οίκοι δίνουν συνήθως ένα 15% σαν δικαιώματα. Αυτό σημαίνει ότι ο συγγραφέας πρέπει να πάρει 3750 από τα οποία θα αφαιρεθεί ο φόρος των δικαιωμάτων (3750 ευρώ επί 20% = 750 ευρώ) δηλαδή θα πάρει 3000 ευρώ. Φορολογικά αυτό αποτυπώνεται στη δήλωση εισοδήματος με το ποσό των δικαιωμάτων 3750 στον κωδικό 671 (ή 672 για τη σύζυγο) και το ποσό του φόρου 750 στον κωδικό 679 (ή 680 αντίστοιχα). Με αυτή τη δήλωση εξαντλείται η φορολογική υποχρέωση. Σε αυτήν την περίπτωση το αν επαγγέλλεται κάποιος κάτι ή τι, δεν έχει καμία σημασία. 2. Συνέκδοση Συνέκδοση είναι η επιλογή να εκδώσει κάποιος το έργο του μέσω ενός εκδοτικού οίκου αλλά πληρώνοντας εκείνος το κόστος. Δίνει τα χρήματα στον εκδότη και εκείνος προσφέρει τα μέσα του οίκου τόσο για τη δημιουργία του βιβλίου, εκτύπωση, εξώφυλλο, δέσιμο αλλά και το δίκτυο προώθησης στην αγορά. Ο συγγραφέας καλό είναι να έχει μια γραπτή συμφωνία για το πως και τι θα γίνει όπως και να λάβει μια απόδειξη είσπραξης για τα χρήματα που θα λάβει ο εκδότης. Φορολογικά η αντιμετώπιση δεν αλλάζει. Ο συγγραφέας θα λάβει πάλι κάποιο ποσοστό πάνω στις πωλήσεις που σαν δικαιώματα θα φορολογηθούν με 20% και ισχύουν όσα είπαμε ήδη. 3. Έκδοση Μέσω Πλατφόρμας Μια άλλη επιλογή, που είναι διαδεδομένη σήμερα, είναι η ηλεκτρονική έκδοση μέσω μιας πλατφόρμας (amazon, smashwords, draft2digital κλπ). Ο συγγραφέας πάλι πληρώνεται με δικαιώματα αλλά επειδή οι πλατφόρμες αυτές είναι στο εξωτερικό δεν αποδίδουν φόρο, συνήθως δεν κρατούν κιόλας, και το ποσό που εισπράττεται πρέπει να γραφεί στη δήλωση και να φορολογηθεί εκεί. Να σημειωθεί επίσης ότι μιας και τα δικαιώματα σε αυτήν την περίπτωση είναι σε δολάρια, η μετατροπή σε ευρώ γίνεται με την ισοτιμία της 31ης Δεκεμβρίου του έτους αυτού. Για παράδειγμα, ένας συγγραφέας έχει ένα βιβλίο του στο smashwords, και μέσα στο 2023 έλαβε 1000 δολάρια για αυτό. Επειδή αυτά τα ποσά τα έλαβε σε διάφορες ημερομηνίες μέσα στο έτος και ενδεχομένως δεν μπορεί να τις προσδιορίσει η μετατροπή σε ευρώ γίνεται με την ισοτιμία της 31 Δεκεμβρίου 2023 που μπορεί να τη βρει κανείς εύκολα στο διαδίκτυο. Ήταν 1,09530, πράγμα που σημαίνει ότι ο συγγραφέας έλαβε 912,99 ευρώ. Αυτό το ποσό πρέπει να δηλωθεί στον κωδικό 673 (ή 674). Σημείωση: Οι πλατφόρμες ζητούν κάποια φορολογικά στοιχεία των συγγραφέων αλλά δεν τα συλλέγουν για ενημέρωση των Ελληνικών αρχών αλλά για να βεβαιώσουν ότι κάποιος δεν είναι υπόχρεος της φορολογίας στις ΗΠΑ. 4. Αυτοέκδοση Υπάρχει και μια ακόμα λύση, αυτή που ο συγγραφέας αποφασίζει να τα κάνει όλα μόνος του. Να βρει καλλιτέχνη για το εξώφυλλο, τυπογραφείο για την εκτύπωση και το δέσιμο, να τα διανείμει στα βιβλιοπωλεία κοκ. Σε αυτήν την περίπτωση έχουμε πλέον άσκηση επαγγέλματος γιατί ο συγγραφέας θα πάρει όλα τα έσοδα ενώ βαρύνεται και με τα έξοδα. Το τι θα αποκομίσει από αυτό είναι ένα θέμα εσόδων μείον εξόδων, Στην περίπτωση αυτή απαιτείται έναρξη επαγγέλματος στις φορολογικές αρχές με έκδοση παραστατικών και τήρηση λογιστικών βιβλίων, και είναι μια διαδικασία που ξεφεύγει από τα όρια του άρθρου αυτού. Γενικά είναι η πιο ασύμφορη λύση, με πολλές υποχρεώσεις και τρεξίματα, εκτός αν είναι σίγουρο ότι πάτε για μεγάλη επιτυχία με χιλιάδες αντίτυπα. 5. Συγγραφέας Μισθωτός ή Σε Εξηρτημένη Εργασία Ας πάμε τώρα σε μια άλλη περίπτωση, την πλέον ασυνήθιστη. Τι γίνεται αν κάποιος είναι συγγραφέας επί πληρωμή, ας πούμε για να γράφει άρθρα για τον τύπο έντυπο ή ηλεκτρονικό, ή για κάποιον ιστότοπο. Αν γράφει αποκλειστικά για ένα μέσο και αμείβεται με ένα σταθερό ποσό είναι μισθωτός οπότε εκεί έχει παρακρατηθεί ο φόρος και το τελικό αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί και από το τι άλλο περιέχεται στη δήλωση εισοδήματος. Ας πούμε ότι κάποιος εργάζεται σε μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων σαν μηχανικός αλλά γράφει και σχετικά άρθρα σε ένα σχετικό περιοδικό. Ας πούμε ότι παίρνει 6000 το χρόνο για τα άρθρα και ακόμα 24000 από την αντιπροσωπεία. Θα έχει ένα σύνολο 30000 στον κωδικό 301 (ή 302 για τη σύζυγο) και θα φορολογηθεί με την κλίμακα των μισθωτών. Ο φόρος που αντιστοιχεί είναι 5900 και θα αφαιρεθεί ο όποιος φόρος έχει παρακρατηθεί με το υπόλοιπο να είναι το οφειλόμενο. Αν ο συγγραφέας γράφει για διάφορα μέσα και αμείβεται με την δουλειά που κάνει στο καθένα εκδίδοντας παραστατικό, είναι ελεύθερος επαγγελματίας και πάμε και πάλι στην άσκηση επαγγέλματος που αναφέραμε νωρίτερα. Αυτή είναι η αντιμετώπιση της λογοτεχνίας από τη φορολογική αρχή, όπως ισχύει αυτή τη στιγμή, και μην ντραπείτε να με ρωτήσετε αν έχετε απορίες ή κάποια πιο ειδική ερώτηση.

Όλα είναι σκέψεις - Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης Με λίγα λόγια σε αυτό το μικρό βιβλίο, ο συγγραφέας - Ψυχολόγος μας μιλά για τους λογισμούς το άγχος και τις σκέψεις. Όλοι αγχωνόμαστε, το πρόβλημα είναι όταν το άγχος συσσωρεύεται. Εκτονώνεται συνήθως με κρίσεις πανικού, φοβίες, ψυχαναγκασμούς. Κάθε φορά που συμβαίνει πρέπει τι δε πάει καλά στη ζωή μας και να το αλλάξουμε, να προσέχουμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας.

Φοβερό! Περιμένω την 2η σεζόν. Πάνω απ' όλα μου άρεσε η μουσική επένδυση.

*** Παρακαλώ κάποιον Mod, να συνδέσει αυτή την ανάρτηση με το post της πρώτης σελίδας. Θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο όσοι διαβάζουν το αρχικό κείμενο, να μεταφέρονται εδώ. Γειά σας! Μετά από αρκετά χρόνια έφτασε η στιγμή ανανέωσης! Πριν γράψω οτιδήποτε, να διευκρινίσω ότι : Παλιοί εκδοτικοί της λίστας απουσιάζουν είναι γιατί : α.) απέσυραν τις υπηρεσίες τους , β.) δεν υπάρχουν πια (δυστυχώς αρκετοί). Τυχόν σχόλια δεν έχουν σκοπό να θίξουν τους εκδοτικούς. Κρίνονται οι προσφερόμενες υπηρεσίες τους στο ειδικό κομμάτι της αυτοέκδοσης αποκλειστικά. Όπως κάθε φορά, οι λίστες αφορούν τη συγκεκριμένη περίοδο που γίνεται το post (24/04/2024). Η λίστα ΔΕΝ αφορά εταιρείες που περιορίζονται στην έκδοση e-book. Ξεκινάμε! =================================== Οι εκδοτικοί που συνεχίζουν ακόμη (χωρίς σειρά προηγούμενης αναφοράς ή προτίμησης) 1. Bookstars Απ'το 2016 που αναφέρθηκαν για πρώτη φορά, δεν έχει αλλάξει το πακέτο τους ούτε σε τιμές ούτε σε χαρακτηριστικά. Πρέπει να σημειωθεί όμως πως μετά από τόσα χρόνια παραμένουν ακόμη οι πιο άμεσοι ως προς τη διαδικασία τους. Διαβάστε το FAQ τους για περισσότερα. 2. Mediterra Books Συνεχίζει να τους απασχολεί η ψηφιακή διανομή των βιβλίων τους κυρίως προς τα πιο "διεθνή" ιστολόγια. Μπορείτε να δείτε τις προσφερόμενες υπηρεσίες εδώ. Ο ενδεικτικός υπολογισμός κόστους μπορεί να γίνει μέσα απ'το σαιτ τους. 3. Ownbook Η ενότητα αυτοέκδοσης βρίσκεται υπό ανακαίνιση. Την τελευταία φορά τους είχα κρίνει ως ακριβούς. 4. Συμπαντικές Διαδρομές Απ'τους παλιούς του χώρου που δυστυχώς δεν παρέχουν σχεδόν καμία πληροφορία στο σαιτ τους. Δείτε τι γράφουν στην ενότητα των αυτοεκδόσεων. 5. Akakia Pubications Ελληνικός εκδοτικός με έδρα το Λονδίνο. Εκδίδει σε όλες τις μορφές και προωθεί σε αγγλόφωνα σαιτς (Amazon κτλ) και φυσικά το online κατάστημά τους. Για ορισμένες ερωτοαπαντήσεις μπορείτε να διαβάσετε το FAQ τους. Δυστυχώς, πλέον δεν αναφέρουν τιμές. Υπόψιν, χρησιμοποιείται η στερλίνα. 6. Fylatos Publishing Ήταν απ'τους βελτιωμένους στη λίστα του 2019. Πλέον, έχει αποσύρει τις ενδεικτικές τιμές... αντί αυτού έχει ένα μεγαλύτερο FAQ. 7. Ocelotos Εκδόσεις Άνηκε στην κατηγορία των ακριβών . Απ'τα πλεονεκτήματά του ήταν ο μηχανισμός που είχε σε ξεχωριστή ενότητα του σαιτ και μπορούσες να υπολογίσεις το ενδεικτικό κόστος. Το απέσυραν! Μπορείτε να διαβάσετε το FAQ τους. 8. iWrite Παλιοί στο χώρο, παρέχουν αρκετές θεωρητικές πληροφορίες για την αυτοέκδοση, την προωθούν αλλά καμία αναφορά σε τιμή. Θέλουν να επικοινωνήσεις. 9. Εκδόσεις Ηδύφωνο Η ενότητα με τις τιμές οδηγεί σε σφάλμα συνδέσμου. 10. Mystis Publishing Όπως ήταν το 2019 . Χωρίς καμία ουσιαστική πληροφορία. 11. Εκδόσεις Ιτάνος Υπάρχει ακόμη η ενότητα αυτοέκδοσης αλλά συνεχίζουν να μην αναφέρονται σημαντικές λεπτομέρειες. 12. Εκδόσεις Υδροπλάνο Παρά το γεγονός ότι δε διαφημίζεται πουθενά στο σαιτ η αυτοέκδοση, εν τούτοις , στο σύνδεσμο για τις υπηρεσίες τους δίδεται η εντύπωση πως παρέχουν τέτοιες υπηρεσίες. Απουσιάζουν σημαντικές πληροφορίες. Όπως ήταν το 2019. 13. ENNOIA εκδόσεις Οι ίδιοι αναφέρουν στην ενότητα της αυτοέκδοσης "τιμές έκπληξη"... Νέες προσθήκες στην κατηγορία της αυτοέκδοση (χωρίς σειρά προτίμησης) 1. Αυτοεκδόσεις ΚόΚΚΟΡΑΣ Δεν αναφέρεται καμία ουσιαστική πληροφορία. 2. Εκδόσεις Αθ. Σταμούλης Δε διαφημίζεται στο σαιτ τους, έχουν όμως μία ειδική ενότητα για τις αυτοεκδόσεις που όμως δεν παρέχει κάποια αξιοσημείωτη πληροφορία. 3. Carpe Librum Σύμφνωνα με το σαιτ , υπάρχουν στο χώρο της αυτοέκδοσης απ'το 2009. Προς τιμήν τους αναφέρουν ενδεικτικά κόστη που δεν κρίνονται και τόσο άσχημα. 4 .Diania Publications Τα πακέτα τους χωρίζονται σε 3 κατηγορίες -> Private , Silver & Gold. Δεν είναι απόλυτα ξεκάθαροι στις πληροφορίες τους ,ωστοσο αναφέρουν ενδεικτικές τιμές στα πιο ακριβά πακέτα τους . Περισσότερα στην ενότητα τους για την αυτοέκδοση. 5. Εκδόσεις ΦΙΛΙΑ Έχουν ειδική ενότητα αυτοέκδοσης αλλά όχι σημαντικές πληροφορίες. 6. Εκδόσεις Γραφή Αναφέρονται στην αυτοέκδοση μόνο σαν υπηρεσία που την παρέχουν. 7 . Εκδόσεις Λευκό Μελάνι Δεν αναφέρονται σε κάποια ενδεικτική τιμή. Ωστόσο, γράφουν για τη διανομή και προώθησή του. Ανάμεσα στα πλεονεκτήματα που αναφέρουν : 8. Special Books Αναφέρουν πως αναλαμβάνουν όλα τα διαδικαστικά της αυτοέκδοσης.Για τα υπόλοιπα θέλουν να επικοινωνήσεις μαζί τους. 9. Εκδόσεις Παρέμβαση Δεν παρέχουν ουσιαστικές πληροφορίες. 10. Εκδόσεις Κουάρκ Λίγο..θολή η κατάσταση με τις αυτοεκδόσεις τους. Ειδικά το αόριστο " Ο συγγραφέας έχει αμοιβή επί της λιανικής τιμής πώλησης του βιβλίου. " (???) . 11. BookGuru Σύμφωνα με το σύνδεσμο της έκδοσης, αναλαμβάνουν την αυτοέκδοση χωρίς όμως να μπαίνουν σε ιδιαίτερες αναλύσεις. 12. LeeBee Publications Αναφέρεται η διαδικασία υποβολής έργου και τίποτα παραπάνω που μπορεί να αξιοποιηθεί απ'το ενδιαφερόμενο πρόσωπο. 13. Εκδόσεις Κέφαλος Προς τιμήν του έχει αναλυτικούς πίνακες με ενδεικτικές τιμές. Αυτό που δεν είδα ή μου ξέφυγε είναι αν παρέχει υπηρεσίες διόρθωσης, σελιδοποίησης κτλ Τα δικαιώματα είναι 30%, παρέχει print on demand και οι τιμές ξεκινούν από 245 ευρώ. 14 .Εκδόσεις Κύκνος Οι υπηρεσίες αυτοέκδοσης χωρίζονται σε 2 κατηγορίες : Οικονομική & Premium και οι τιμές ξεκινούν από 170 ευρώ και 240 αντίστοιχα. Οι αναφορές παραπέμπουν σε Print on Demand. Όφειλαν βέβαια να αναφέρουν τι δικαιώματα έχει ο συγγραφέας επί του έργου του. Τυπογραφεία/ Εργαστήρια / Επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν εκτυπώσεις βιβλίων Copy Corner Grafo Grafima Printing Studios Natasha Planet Copy Αυτοέκδοση Δαναός (αναφερεται η τιμή από 380 ευρώ) b2b Printing Solutions βιβλιοεκτυπωτική SYNTHESI Publishing Experts (αναφέρουν τιμή 490 ευρώ) ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ / ΚΡΙΤΙΚΗ Αρχικά, πρέπει να σημειωθεί πως ο κατάλογος δεν είναι απόλυτος ~ως προς την καταγραφή των επιχειρήσεων. Ωστόσο ,είναι ενδεικτικός για το τι υπάρχει στην αγορά και προσφέρεται για μερικά συμπεράσματα (έστω κι επιφανειακά). Με μία στατιστική προσέγγιση, παρατηρούμε ότι : 10 από τις 29 επιχειρήσεις της λίστας του 2019 δεν υπάρχουν πλέον ή δεν προσφέρουν υπηρεσίες αυτοέκδοσης. Δηλαδή, ένα ποσοστό της τάξεως του ~ 34,5 % σταμάτησε. Στη νέα λίστα εμφανίζονται περισσότερες επιχειρήσεις (+8) οπότε η νέα λίστα είναι μεγαλύτερη κατά ~ 27,5 % . Στη λίστα του 2019 των 29 καταχωρήσεων, το 44% των επιχειρήσεων έδινε κάποιες ενδεικτικές τιμές. Στη λίστα του 2024 των 37 καταχωρήσεων, το 21,6% των επιχειρήσεων το έκανε. Σαν πρώτη εικόνα, το συμπέρασμα είναι πως οι εκδοτικοί (ιδιαίτερα οι καινούργιοι) δυσκολεύονται. Κι όταν η βιωσιμότητα των εκδοτικών κινδυνεύει, φυσικό επακόλουθο είναι να επηρεαστεί και η αυτοέκδοση ,η οποία ναι μεν δείχνει να έχει καθιερωθεί ως μία εναλλακτική μέθοδος έκδοσης (σε αρκετές εταιρείες), χωρίς στερεές βάσεις δε... Η "ωρίμανση" που φαινόταν να έρχεται το 2016, τελικά δεν έφτασε. Για την ακρίβεια, βρισκόμαστε ακόμη σημαντικά πίσω από τα δεδομένα του εξωτερικού. Αυτό που μου έκανε για μία ακόμη φορά αρνητική εντύπωση είναι η πολιτική των διαφημίσεων που εφαρμόζουν οι (περισσότερες) εταιρείες σχετικά με την υπηρεσία. Δεν υπάρχει διαύγεια! Θα περίμενε κανείς πως μετά από τόσα χρόνια, όλα τα σημαντικά ζητήματα της αυτοέκδοσης (κόστη, δικαιώματα, διανομή κτλ) θα ήταν εμφανή, ξεκάθαρα , αναρτημένα σε κάθε site. Αντί αυτού, υπάρχει μία τάση - σαν εμμονή - για ασάφειες και θεωρητικές προσεγγίσεις (ολόκληρα ποστς για αυτοέκδοση έχουν ορισμένοι) χωρίς όμως να ενημερώνουν άμεσα για τα ουσιώδη. Σε μία τοποθέτηση-απάντηση του τύπου "τα κόστη δεν είναι σταθερά" , η απάντηση είναι εφόσον κάποιοι μπορούν και δίδουν ενδεικτικές τιμές, μπορούν και οι υπόλοιποι. Έστω και κατά προσέγγιση. Κάθε πληροφορία που συνοδεύεται με ασάφειες - παραπομπές σε τηλέφωνα ή emails, δημιουργεί καχυποψίες/αρνητική πρώτη εντύπωση. Ολοκληρώνοντας, η λίστα έχει 2 ηχηρές απουσίες σε σχέση με το 2019, τα : bookoo και ivisko. Δυστυχώς και οι 2 σταμάτησαν τις υπηρεσίες τους για αυτοεκδόσεις. Δε γνωρίζω λεπτομέρειες. Το bookstars για το οποίο έχω αναφερθεί με θετικά λόγια, συνεχίζω να το θεωρώ πιο "εύκολο" από όλα, ωστόσο η στασιμότητα του στα ίδια δεδομένα με το 2016, το κάνουν να φαίνεται απογοητευτικό. Αυτή τη φορά δε θα ξεχωρίσω τους 3 καλύτερους. Το αφήνω στην κρίση του αναγνώστη. Αυτά! Ελπίζω την επόμενη φορά να είναι αρκετά καλύτερα.

Έρωτας ή τίποτα - Δημήτρης Καραγιάννης Ο Δημήτρης Καραγιάννης είναι παιδοψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής με ακαδημαϊκό και ιατρικό έργο. Στο βιβλίο του "Έρωτας ή τίποτα" μιλάει για τον έρωτα σε καιρούς μεταμοντέρνους. Κατανοώντας το συναίσθημα του έρωτα κανείς, θα μπορέσει εμπειρικά να κατανοήσει το νόημα της ύπαρξης. Η παραίτηση από το να είμαστε ερωτικοί, οδηγεί στην παραίτηση από την ίδια της ζωή. Η γραφή του συγγραφέα αποτυπώνει στο χαρτί την κλινική εμπειρία του, που επεξεργάζεται το βίωμα χιλιάδων ωρών ψυχοθεραπείας με ανθρώπους που ζήτησαν τη βοήθεια του. Έρωτας ή τίποτα, είναι ένα βιβλίο για όλους εκείνους που δεν αποδέχονται το συμβιβασμό της μετριότητας και ζουν με το θαύμα του έρωτα.

[art by Andrew Ferez] Αφήγηση σε Τρίτο Πρόσωπο Έχουμε ασχοληθεί ξανά με το θέμα, και στα μαθήματά μας και μέσα στο φόρουμ (βλέπε επίσης εδώ για το head-hopping). Πάμε λοιπόν να δούμε, ή να ξαναδούμε, κάποια σημεία που μπορεί να φανούν ενδιαφέροντα. Τριτοπρόσωπη αφήγηση. Γνωρίζουμε όλοι ότι είναι πιθανώς η προσφιλέστερη οπτική γωνία. Εκείνο που ποικίλλει είναι ο βαθμός αντικειμενικότητας. Τουλάχιστον τέσσερις διαφορετικοί τύποι τριτοπρόσωπης αφήγησης απαντώνται: 1. Ο παντεπόπτης οφθαλμός. Ένας αφηγητής που βρίσκεται παντού, αόρατος, και σαν θεός τα βλέπει όλα (ενδεχομένως τα κρίνει και όλα). Έχει πρόσβαση σε κάθε γεγονός και σε κάθε σκέψη και συχνά δίνει τις δικές του ερμηνείες για το κάθε τι και κάνει τους δικούς του συσχετισμούς. Αν και πανταχού παρών, ο παντεπόπτης οφθαλμός δεν σημαίνει ότι είναι αναγκαστικά αντικειμενικός. Μάλιστα συμβαίνει συχνά το αντίθετο. Αν αυτός ο τύπος αφήγησης πλαστεί απρόσεκτα, τότε δίνει την εντύπωση μίας μεθόδευσης των γεγονότων και των κινήτρων των ηρώων από την πλευρά του συγγραφέα που δεν «χτυπάει» καθόλου ωραία. Ο συγγραφέας έχει πέσει στην παγίδα του μαριονετίστα και ο αναγνώστης προτιμά να δει την ίδια την παράσταση, όχι τα νήματα που κινούν τις μοίρες του κάθε προσώπου. Ένα επιτυχημένο παράδειγμα αφήγησης μέσω του παντεπόπτη οφθαλμού, έχουμε στην Παναγία Των Παρισίων, του Βίκτωρος Ουγκώ. Ο συγγραφέας γνωρίζει κάθε φορά τι και γιατί συμβαίνει στο νου και στην ψυχή ενός ήρωα, αλλά ο τρόπος του δεν είναι ούτε απολύτως δικαιολογητικός ούτε απολύτως επικριτικός για κανένα. Μάλιστα διαισθανόμαστε μία διακριτική συμπόνοια ακόμη και για τον Φρόλο, ακόμη και για τον Φοίβο. Ένα επίσης επιτυχημένο παράδειγμα απαντάται στο γοτθικό μυθιστόρημα Ο Καλόγερος του Μάθιου Λιούις. Η αφήγηση είναι στυγνή, ακολουθεί και γνωρίζει τα πάντα και κατά περιπτώσεις μοιάζει να γίνεται επικριτική. Στα έργα εκείνης της εποχής, όταν γεννάται ανάγκη πιο προσωπικής αφήγησης τότε ο συγγραφέας αφιερώνει ολόκληρα κεφάλαια σε έναν ήρωα που διηγείται μια ιστορία, δημιουργεί ένα subplot ως παρακλάδι στο δέντρο της κυρίως αφήγησης. Ο ήρωας μπορεί να περιγράψει μία παλαιότερη περιπέτειά του ή ένα παρελθοντικό συμβάν που σχετίζεται, λίγο ή πολύ, με την τρέχουσα κατάσταση που αντιμετωπίζεται στον παρόντα χρόνο. 2. Η σκοπιά ενός μονάχα ήρωα. Μπορεί να έχουμε τρίτο πρόσωπο, μπορεί να έχουμε σαράντα διαφορετικούς χαρακτήρες αλλά αφηγούμαστε μέσα από τα μάτια ενός από αυτούς την ιστορία μας. Μπορεί να μεταπηδά ο συγγραφικός φακός από αφηγητή σε αφηγητή. Πάντως κάθε φορά βλέπουμε την ιστορία από την πλευρά και τη σκοπιά ενός μονάχα προσώπου. Επιτυχημένο παράδειγμα εδώ, ο πολυαγαπημένος Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Έχουμε τη διαρκή μεταπήδηση του συγγραφέα από αφηγητή σε αφηγητή, ή μάλλον από σκοπιά σε σκοπιά, γιατί η αφήγηση είναι πάντοτε τρίτου προσώπου. Μονάχα στα τελευταία κεφάλαια ο φακός γίνεται παντεπόπτης και σε κάποια σημεία υποπίπτει (ενδεχομένως λόγω βιασύνης, εφόσον το βιβλίο τελειώνει) στην άχαρη θέση του μαριονετίστα. Άλλο παράδειγμα, πολύ πιο σύγχρονο, οι Θνητοί Θεοί του Ρίτσαρντ Μόργκαν. 3. Μία αμιγώς αντικειμενική τριτοπρόσωπη φωνή. Η αφήγηση είναι ουδέτερη και χωρίς καμία προσπάθεια συσχετισμού, συναισθηματικού χρωματισμού, αιτιολόγησης ή δικαιολογίας. Ως παράδειγμα εδώ θα χρησιμοποιήσω τον Κίτρινο Φάκελο του Μιχάλη Καραγάτση. Μπορεί να μην λείπουν ολότελα οι κριτικές απόψεις και οι επεξηγήσεις από πλευράς του συγγραφέα (έντεχνα, εννοείται) αλλά τα βασικότερα κίνητρα κρύβονται αριστοτεχνικά μέχρι το τέλος. Κανείς δεν πρέπει να υποψιαστεί ότι ο Μάνος Τασάκος έχει φτιάξει μία αρένα ψυχών και εκεί μέσα πειραματίζεται με ανθρώπινα ποντίκια. Και η σχετικά ουδέτερη αφήγηση αυτό το εξασφαλίζει. 4. Μια υποκειμενική τριτοπρόσωπη φωνή. Μπορεί να βλέπουμε την ιστορία από τη σκοπιά ενός μονάχα ήρωα ή από τη σκοπιά διάφορων ηρώων, πάντα με τριπρόσωπη φωνή στην αφήγησή μας. Όμως κάθε φορά φαινόμαστε υποκειμενικοί, αφήνοντας να εκφραστεί το δίκιο του κάθε χαρακτήρα ή το γενικότερο δίκαιο όπως εμείς (ή οι παραχαϊδευμένοι μας ήρωες) το φανταζόμαστε. Ένα παράδειγμα εδώ θα μπορούσε να είναι η σειρά βιβλίων της Μάριον Ζίμερ Μπράντλυ Ομίχλες της Άβαλον. Μολονότι καλογραμμένο και με έρευνα της μεσαιωνικής εποχής για να το υποστηρίζει στα επιμέρους πραγματολογικά του στοιχεία, είναι ξεκάθαρο ότι η συγγραφέας έχει επιλέξει να προβάλει συγκεκριμένα πρόσωπα μέσα στο βιβλίο αυτό, συγκεκριμένες ηθικές, συγκεκριμένα πιστεύω και νοοτροπίες. Είναι μία ευχάριστη ιστορία όπου όμως, κάπως άτεχνα, εξάρεται ο παγανισμός έναντι του χριστιανισμού, το γυναικείο φύλο έναντι του ανδρικού και πάει λέγοντας. Η Μοργκέην είναι καλή, η Γκουίνεβιρ ενοχλητική, ο Αρθούρος μπερδεμένος και ασταθής. Στο σημείο αυτό αξίζει να πούμε ότι, η τριτοπρόσωπη αφήγηση είναι το είδος της αφήγησης που επιλέγει ο κινηματογραφικός φακός. Ακόμη και όταν υπάρχει αφήγηση (στις αρχές του 19… ήμουν τρόφιμος στης φυλακές του …και κανείς δεν φαινόταν να μπορεί να με βοηθήσει) η αφήγηση είναι εκ των πραγμάτων τριτοπρόσωπη. Βλέπουμε εξίσου όλους τους ήρωες εμπρός μας, σαν σε καμβά. Στο παράδειγμά μας, βλέπουμε τους υπόλοιπους κρατούμενους, βλέπουμε και τον αφηγητή. Εκτός και υπάρχει ταινία όπου ο ήρωας δεν φαίνεται ποτέ, αλλά η κάμερα τον ακολουθεί σαν βιδωμένη στον ώμο του -τότε είναι μάλλον δύσκολο να έχουμε κάποιου άλλου είδους αφήγηση στον κινηματογράφο. [Στην ταινία Λόλα του 1964 του Ντίνου Δημόπουλου έχουμε τις πρώτες στιγμές ένα ιδιότυπο είδος πρωτοπρόσωπης κινηματογραφικής αφήγησης. Η κάμερα εστιάζει στα παπούτσια του πρωταγωνιστή και παρακολουθούμε το βάδισμά του, καθώς παρατηρεί τον κόσμο μετά την αποφυλάκισή του. Είμαστε εκείνος και ακούμε τη φωνή του στο κεφάλι μας, χωρίς να βλέπουμε το πρόσωπό του, όπως και εμείς δεν βλέπουμε το πρόσωπό μας φυσιολογικά, παρεκτός στον καθρέφτη.] Εν κατακλείδι Εξετάσαμε τα (τρία) είδη της Οπτικής Γωνίας Αφήγησης και μένει να αναφερθούμε σε ποιες περιπτώσεις επιλέγουμε τα μεν ή τα δε. Η απάντηση είναι απλή, και έχει να κάνει, ακόμη μία φορά, με την εστίαση. · Πόση αντικειμενικότητα θέλουμε να επιδείξουμε; · Έχουμε να κάνουμε με ιστορικό κείμενο και υπαρκτούς χαρακτήρες ή με ένα προϊόν αμιγούς μυθοπλασίας; · Μας ενδιαφέρει η συναισθηματική φόρτιση του αναγνώστη ή να απλώσουμε εμπρός του μία σειρά από γεγονότα και πρόσωπα και να τον αφήσουμε να επιλέξει με ποιον θα ταυτιστεί και ποια γεγονότα θα δικαιολογήσει; · Μας ενδιαφέρει να προκαλέσουμε νεωτερίζοντας; · Μας ενδιαφέρει να πειραματιστούμε; · Εστιάζουμε στο συναίσθημα ή στη λογική; · Εστιάζουμε στην πραγματικότητα ή στην ωραιοποίηση της πραγματικότητας (λέγοντας πραγματικότητα εδώ εννοούμε, προφανώς, την εντός συγγραφικού σύμπαντος πραγματικότητα). Όταν θα έχουμε απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα θα ξέρουμε χωρίς αμφιβολία με ποια οπτική γωνία θα γράψουμε και μέσα από ποιανού τα μάτια και τις σκέψεις θα χειριστούμε την ιστορία μας. Διαβάστε επίσης: Οπτική Γωνία Αφήγησης (ΟΓ) Μέρος 1 Οπτική Γωνία Αφήγησης (ΟΓ) Μέρος 2

Η απλότητα είναι δυστυχώς κάτι που πολλοί (αρχάριοι ή και όχι) συγγραφείς ξεχνούν. Το ξεχνούν στην αρχή της καριέρας τους επειδή δεν γνωρίζουν. Όταν γνωρίζουν κάπως περισσότερα πράγματα, πιστεύουν ότι κατέχουν το ζήτημα περί απλότητας (ή ελεγχόμενης πολυπλοκότητας) και πάλι το ξεχνούν. Πιστεύουν ότι αυτούς δεν τους αφορά, ότι είναι για τους άλλους, τους ατάλαντους και τους αρχάριους. Και, συνηθέστατα, πάλι αποτυγχάνουν. Έχουμε ξαναμιλήσει για παρόμοια θέματα, είναι βέβαιο. Αλλά οι περισσότεροι από μας χρειάζεται να θυμόμαστε μερικά πραγματάκια, μια στο τόσο. Περί απλότητας λοιπόν, ή περί του τι πρέπει να αποφεύγουμε (διά ροπάλου, επί ποινή θανάτου, επί ποινή βίαιης και μόνιμης απαγόρευσης να ξαναέρθουμε σε επαφή με οποιοδήποτε συγγραφικό μέσο-διάμεσο-γραφική ύλη και δεν συμμαζεύεται) • Τα πολλά επίθετα. Τα πολλά επιρρήματα. Ουκ εν τω πολλώ το ευ. Στην πραγματικότητα η μέγιστη πλειοψηφία των αναγνωστών δεν γυρεύει να διαβάσει σπαζοκεφαλιές, γυρεύει να διαβάσει μία ευχάριστη ιστορία. Ο αναγνώστης αναζητά μία ιστορία που να τον κάνει να φανταστεί μία άλλη ζωή, που ίσως να επιθυμούσε και ο ίδιος κάποτε να ζήσει. Δεν χρειάζεται αυτή η άλλη ποθητή ζωή να είναι ούτε κουραστική ούτε δυσνόητη. Αρκετά κουραστική και δυσνόητη είναι, πιθανώς, η κανονική του ζωή. • Απόφυγε τις ασάφειες. Ειλικρινά δεν νομίζω ότι χρειάζεται εξήγηση αυτό εδώ. Είναι μία ασθένεια ( των Ελλήνων; ) πολλών μοντέρνων συγγραφέων εν πάση περιπτώσει. Άσε το τέλος ανοιχτό. Άσε την κατάληξη φλου. Όχι. Ναι, αλλά πιθανότατα όχι. Δηλαδή πρέπει να είσαι σαφής όσον αφορά στο τι εννοείς, στο τι θέλεις να γράψεις. Πρέπει να γνωρίζεις τι γίνεται με την ιστορία σου και να είσαι σε θέση να απαντήσεις σε κάθε ερώτηση. Το ανοιχτό τέλος δεν ικανοποιεί παρά ελάχιστους επειδή δεν γίνεται σωστά παρά μονάχα από ελάχιστους. Έτσι λοιπόν, όσο ακόμη δεν έχεις την ικανότητα να το κάνεις σωστά, μην το κάνεις καθόλου. • Γράφε αυτά που γνωρίζεις. Μην ακροβατείς με αντικείμενα άγνωστα. Θα σε καταλάβουν. Πάντως δεν θα μπορέσεις ποτέ να δώσεις μία πειστική ιστορία για το ρομάντζο ενός χαρτομάντη αν δεν έχεις την παραμικρή ιδέα περί χαρτομαντείας. Υπάρχουν πράγματα που γνωρίζεις καλά. Γράψε για αυτά. Αν δεν θέλεις να γράψεις για πράγματα που γνωρίζεις, γνώρισε τα πράγματα για τα οποία θέλεις να γράψεις. Διάβασε, ρώτησε, μάθε. Μετά γράψε. Μία αστυνομική περιπέτεια φαντάζει γελοία αν δεν ξέρεις πώς να χειριστείς έννοιες όπως αυτοψία, σήμανση, εν θερμώ και τα λοιπά. • Παρατήρησε. Άνοιξε τα μάτια σου. Πραγματικά δηλαδή. Ο συγγραφέας είναι ένας δέκτης. Προχωρά ανάμεσα στον ανυποψίαστο κόσμο και συλλέγει πληροφορίες. Ένας κήπος από χαρακτήρες, αυτό είναι ο κόσμος που σε περιβάλλει. Και από καταστάσεις. Δες το παλικάρι με το σκέητμπορντ και το κορίτσι με το σκουλαρίκι στη μύτη. Μας κάνουν. Δες την γιαγιά με το μπαστούνι και το σωληνάκι του καθετήρα που κρύβει στην πάνινη τσάντα φαρμακείου, μας κάνει. Δες την κραυγή απελπισίας στα μάτια του δημοσίου υπαλλήλου που είναι επιφορτισμένος με το θλιβερό καθήκον να εξυπηρετεί τον κάθε αλλοπρόσαλλο. Αυτό κι αν μας κάνει. Βγες με το καλαθάκι σου των εντυπώσεων (ένα μπλοκ δηλαδή) και σημείωνε. Τι βλέπεις; Τι ιστορία σέρνει ο καθένας πίσω του; Τι περιμένουν όλοι αυτοί οι θησαυροί ότι θα κάνεις με δαύτους; Σε ποιο παραμύθι σου θα τους χωρέσεις; • Απέφυγε όσο μπορείς τις μεγάλες προτάσεις. Είναι δύσκολες και θέλουν το χειρισμό τους. Ο αναγνώστης θέλει να διαβάσει κάτι και να χαθεί μέσα σε αυτό, να παρασυρθεί. Αλλά λέγοντας να χαθεί δεν εννοούμε να ξεχάσει πώς ξεκινούσε η πρότασή σου. Αν το ξεχάσει, θα ξεχάσει να διαβάσει παρακάτω από το βιβλίο σου. Οι μεγάλες προτάσεις, γενικά, είναι ένα λάθος που κάνουν οι αρχάριοι, μαζί με τα πολλά επιρρήματα και τα πολλά επίθετα. Και τις πολλές δευτερεύουσες. Αν σε μία κύρια πρόταση χώσεις μια δευτερεύουσα μεγέθους αμαξοστοιχίας ο αναγνώστης θα ξεχάσει την κύρια πρόταση. Αν την ξεχάσει, η δευτερεύουσα είναι εντελώς μα εντελώς άχρηστη. Στην πραγματικότητα τα πολλά επίθετα και τα πολλά επιρρήματα ευθύνονται για τον μακροπερίοδο λόγο. Και μην μου πει κανείς ως παράδειγμα το Φθινόπωρο του Πατριάρχη του Μάρκες που ήταν όλο μία πρόταση. Απλώς, μην ακούσω κάτι ανάλογο. • Απόφυγε να λες περισσότερα από όσα χρειάζεται, γενικά. Όσο πιο λίγα, τόσο πιο καλά. Αυτό βέβαια κοίταξε να το συγκεράσεις όπως πρέπει με το θέμα της σαφήνειας. Δεν θέλεις και δεν επιτρέπεται να αφαιρέσεις πράγματα εις βάρος μίας ικανοποιητικής λύσης της ιστορίας σου. • Μην περιττεύεις ούτε σχετικά με τους ήρωές σου. Κάθε ήρωας έχει ένα υπόβαθρο αλλά φρόντισε να το δώσεις κατά τρόπο λειτουργικό μέσα στην ιστορία. Μία ανάμνηση που προωθεί την εξέλιξη του μύθου, μία αναδρομή που μας παρέχει απαραίτητες πληροφορίες μπορεί να φωτίσει θαυμάσια το ψυχολογικό και ιστορικό υπόβαθρό του χαρακτήρα σου. Κοίταξε γενικά να κάνεις όσο το δυνατόν σοφότερη χρήση του υλικού που λέγεται αναγνωστικός χρόνος. Όχι πρωτίστως για τους αναγνώστες σου, αλλά γιατί, προκειμένου να φτάσεις σε αυτούς, πρέπει πρώτα να περάσεις από κάποιον εκδότη. Ο εκδότης, οι αναγνώστες σε έναν εκδοτικό οίκο για την ακρίβεια, εκτιμούν το χρόνο τους τρομερά πολύ. Και βαριούνται θανάσιμα να διαβάσουν κάτι που θα τους φανεί κουραστικό, υπερβολικό, άτεχνο, ανορθόγραφο, αδιόρθωτο και τα λοιπά. • Μην περιττεύεις με περιγραφές αν δεν υπάρχει λόγος. Μην πλατειάζεις. Μην κάνεις κοιλιές επειδή εσένα σου φάνηκε ένα καλογραμμένο κομμάτι μωρέ και κρίμα να το πετάξω. Όχι, καθόλου κρίμα. Το καλογραμμένο αγαπημένο σου κομμάτι μπορεί να πάρει στο λαιμό του ολόκληρη τη δουλειά σου, αν ο εκδότης σου κρίνει ότι έχει καλύτερα πράγματα να κάνει από το να παρακολουθήσει το μεγαλειώδες χάσιμο του ήρωά σου στα ατέρμονα χρώματα ενός ονειρικού ηλιοβασιλέματος. Διαβάστε την συνέχεια εδώ: Περί απλότητας (ξανά) Part II [art by mandy jurgens]