Leaderboard

@soukelef & @Roubiliana & @sandy1dritsakou & @B MOVIES & @Αθανάσιος Τροχίστε ξίφη, ή διαλέξτε όπλα -μάλλον όπλα σας διάλεξα εγώ- Ε, για όσους δεν γνωρίζουν, θα γράψετε μια ιστορία που θα ξεκινάει με την παρακάτω, απλούσταστη θεματικά, παράγραφο. Μπορείτε να επιλέξετε είδος, any kind of weird is allowed. 1. Θα δώσω περιθώριο συγγραφής μέχρι 23 Φεβρουαρίου, ημέρα Κυριακή, καθώς ελπίζω ότι η απλούστατη θεματικά και δελεαστικότατη αρχική παράγραφος ενδέχεται να εμπνεύσει περισσότερους κατακαημένους συμμετέχοντες. 2. Ανεβάζετε τις ιστορίες στη βιβλιοθήκη, αναλόγως το είδος (horror, Sci-Fi, fantasy). Με την ένδειξη για το Write Off #98. 3. Μετά ψηφίζουμε ποιος έγραψε την καλύτερη ιστορία και όποιος χάσει αλί και τρισαλί του απολαμβάνει την ικανοποίηση της συμμετοχής. Όριο λέξεων δεν υπάρχει. Γενικώς δεν υπάρχει όριο...

Leonora Carrington, Snake Bike Floripondio, 1975, λάδι σε καμβά Η κρίση του δράματος, η σχάση των προσώπων: διεύρυνση της λογοτεχνίας είδους. Ο Ούγγρος φιλόλογος και μελετητής Péter Szondi στο πόνημά του Θεωρία του μοντέρνου δράματος (1956) αναλύει την εξέλιξη του δράματος από το 1880 έως και την εποχή του. Περί το έτος 1880 και εξής εντοπίζει και περιγράφει το φαινόμενο που θα γίνει γνωστό ως κρίση του δράματος. Μέχρι τότε, το δράμα είναι απόλυτο, αριστοτελικό. Αυτό σημαίνει πως ο ήρωας βιώνει ένα δραματικό γεγονός, μία αλλαγή που συνήθως τον μεταφέρει από μία κατάσταση Α σε μία κατάσταση Β, με την δεύτερη να είναι σημαντικά δυσχερέστερη της πρώτης. Αυτή η μετάβαση τον αναγκάζει να κινητοποιηθεί. Ο εχθρός είναι εξωτερικός, ο Péter Szondi μιλάει για ένα γεγονός «διαπροσωπικό». Αυτό δραματουργικά σημαίνει ότι το πρόβλημα του ήρωα, η αιτία της μετάβασης από το Α στο Β έχει σχέση με την επέμβαση ή την πρωτοβουλία κάποιου άλλου προσώπου. Μπορεί ο ήρωας να είναι θύμα κάποιας παρεξήγησης, κάποιας πλεκτάνης, κάποιας κακοτυχίας. Ίσως εισβάλλουν βάρβαροι, δαίμονες, σατανικοί μάγοι, εξωγήινοι. Μυθιστορηματικά ισχύει το ίδιο: το πρόβλημα έρχεται απ’ έξω. Οσοδήποτε δυσχερής και να φαντάζει η θέση του ήρωά μας, έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα: ο ήρωας μπορεί να δει τον εχθρό του. Δεν έχει καμία αμφιβολία για το ποιος είναι. Ένα άλλο σημαντικό πλεονέκτημα, που ίσως δεν σκεφτόμαστε με την πρώτη, είναι το γεγονός ότι, καθώς ο εχθρός είναι εξωτερικός, είναι και ο αγώνας του εξωτερικός. Ο ήρωάς μας θα λάβει εύσημα για την διεξαγωγή της μάχης, οποιοδήποτε και αν είναι το αποτέλεσμά της. Ένας γενναίος ιππότης και ένας δράκος, όταν πολεμούν, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Επίσης το γεγονός σπάνια επιδέχεται κάποιας άλλης ερμηνείας. Βλέπουμε έναν ιππότη και έναν δράκο και δεν υπάρχει κάτι άλλο. Σε υστερότερες εποχές, ο αποκρυφισμός πρώτα και η ψυχολογία αργότερα θα αναζητήσουν άλλες ταυτότητες όσον αφορά στο ποιος είναι ο δράκος, ποιος ο ιππότης και τι σημαίνει η μεταξύ τους αναμέτρηση. Ωστόσο, τόσο μυθιστορηματικά όσο και δραματουργικά, πριν το 1880 ο δράκος ήταν δράκος και ο ιππότης, ιππότης. Και πιστώνονται και οι δύο τα ανάλογα των πράξεών τους. Μετά το 1880 παρατηρούμε ωστόσο αλλαγές. Στη θεωρία του θεάτρου τότε εντοπίζεται η κρίση του δράματος, ή το δράμα της κρίσης (με την έννοια ότι τα πρόσωπα βιώνουν μια εσωτερική κρίση και οι ήρωες στρέφονται στον εαυτό τους). Ως αίτιο αυτής της αλλαγής μπορούμε να ανιχνεύσουμε ορισμένες αλλαγές στην ζωή του ανθρώπου. Η εξέλιξη της επιστήμης ευνοεί τις διαρκείς μεταβολές, οι νέες ευκαιρίες βρίσκονται στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου ο άνθρωπος χάνει την ταυτότητά του. Οι θεωρίες του Δαρβίνου αποκαθηλώνουν την παντοδυναμία του Θεού, που συνεπάγεται, στην συνείδηση όλων, την μοναδικότητα του ανθρώπου. Είναι φυσικό όλα τα παραπάνω να έχουν αντίκτυπο στην ψυχολογία και την τέχνη. Ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει τόσο από εξωτερικές όσο από εσωτερικές συγκρούσεις. Αυτό είναι που περιγράφεται ως σχάση των προσώπων. Το πρόσωπο έχει χάσει την μάχη με τον ίδιο τον εαυτό του, άρα δεν ξέρει ποιος ακριβώς είναι. Βιώνει διχασμό, ασυμφωνία με εγώ του. Προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τη θέση του μέσα στον ταχέως εξελισσόμενο κόσμο. Ο Φρόιντ έχει πρακτικά θεωρητικοποιήσει την έννοια της συνείδησης, η ψυχή δεν εντοπίζεται επιστημονικά, ο Δαρβίνος έχει αποδώσει την ύπαρξη σε ένα ντετερμινιστικό σχήμα φυσικής επιλογής. Άρα ποιος είναι ο σύγχρονος άνθρωπος; Πού είναι η συνείδησή του; Είναι τέκνο του Θεού; Είναι αποτέλεσμα τυχαιότητας; Αυτό το φθαρτό σαρκίο περιέχει άραγε κάποια ψυχή; Στο δραματικό χώρο ο ήρωας έχει να αντιμετωπίσει πλήθος εσωτερικών συγκρούσεων και ο λόγος του, ακόμη και μία καλημέρα, μπορεί να σημαίνει χίλια δύο πράγματα. Στο άρθρο για το διάλογο είδαμε ήδη πώς μπορεί να συμβεί αυτό. Ο άνθρωπος άλλα λέει, άλλα εννοεί, εξαπατώντας συνειδητά ή ασυνείδητα. Κάπου μέσα στην περιπέτεια των επιστημονικών μας ανακαλύψεων μοιάζει να έχουμε χάσει το μίτο της Αριάδνης, πράγμα που σημαίνει ότι, πολλοί από εμάς, δεν θα βρούμε την έξοδο από τον λαβύρινθο. Ο ήρωας βιώνει εντάσεις αλλά πρακτικά δεν αλλάζει τίποτα στη ζωή του. Η πάλη του δεν έχει μάρτυρες, δεν έχει τίποτα το ηρωικό, δεν είναι φανερή. Δεν αποδίδονται τα εύσημα. Ο ήρωας μετανοεί για ένα παλιό σφάλμα του αλλά δεν κάνει τίποτα για να το διορθώσει. Διστάζει να πάρει αποφάσεις και μένει μετέωρος σε ανώφελα σταυροδρόμια. Διστάζει να αντιπαρατεθεί και να διεκδικήσει. Το τραγικότερο όλων είναι ότι θα μπορούσε να σωθεί, αν ήταν λίγο πιο τολμηρός. Είναι οι εποχές όπου οι ήρωες καταργούνται και απομένουν τα πρόσωπα, καθώς οι οντότητες αυτές δεν διαθέτουν κάτι το ηρωικό. Συνομιλούν με τις σκέψεις τους ή μεταξύ τους αλλά ελάχιστες φορές οδηγούνται σε κάποια λύση. Στη μυθιστοριογραφία υπάρχει έντονη αφηγηματική τάση, ανάλυση συναισθημάτων, προσπάθεια ανίχνευσης των αιτιών σε ένα πλαίσιο παλαιότερων επιλογών, ανεκπλήρωτων πόθων ή μυστικών δράσεων. Εξάλλου, ο πατέρας της σύγχρονης μυθιστοριογραφίας, ο Γκυστάβ Φλομπέρ, εισάγει το είδος με μια τέτοια ακριβώς περίπτωση: το 1856 εκδίδεται η Μαντάμ Μποβαρύ, μία πολύπλοκη, εσωτερική ηρωίδα που δείχνει να «τρώγεται» εκ των έσω. Κάποιες άλλες αφηγήσεις αποτελούν αλληλουχία συνειρμών, κάποιες ιστορίες είναι μη ιστορίες, απλά πορείες, άηχες φωνές και μη δράσεις. Η ένταση μοιάζει με ένα μάτι κουζίνας που κάποιος θα σβήσει ακριβώς πριν πάρει βράση το νερό. Τα συνταρακτικά γεγονότα περιορίζονται, η δράση μειώνεται. Το παρελθόν γίνεται εξίσου σημαντικό με το παρόν. Στο έργο του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ Ο Υπέροχος Γκάτσμπι (1925), ο συγγραφέας πραγματεύεται ακριβώς αυτό το ζήτημα: τη θεοποίηση του παρελθόντας και τη μάταιη προσπάθεια ενός ανθρώπου να εκτρέψει την πορεία του χρόνου. Ακόμη και αυτό ωστόσο είναι ένα έργο «δράσης» σε σχέση με τα δράματα του Τσέχοφ, για παράδειγμα, όπου τα πρόσωπα συνδιαλέγονται χωρίς να επικοινωνούν και πράττουν ελάχιστα. Ο θεωρητικός Ζαν Πιέρ Σαραζάκ αντιδιαστέλλει το προ του 1880 αριστοτελικό δράμα από το μετέπειτα εσωτερικό δράμα με τον εύστοχο ορισμό: drame dans la vie, το δράμα μέσα στη ζωή, το δραματικό γεγονός που έρχεται έξωθεν και επεμβαίνει στη ζωή, και drame de la vie, δηλαδή η περίπτωση όπου η ίδια η ζωή του ανθρώπου γίνεται ένα δράμα. Σε όλα τα παραπάνω, η θέση του συγγραφέα είδους είναι ιδιότυπα πλεονεκτική. Από τη μία, η λογοτεχνία είδους είναι εκ των πραγμάτων λογοτεχνία δράσης. Ως εκ τούτου, ίσως δεν αφορά πλέον τον σύγχρονο κόσμο. Ποιος θα νοιαστεί για τον ιππότη που πολεμάει το δράκο όταν έχει αποδειχτεί πως δεν υπάρχουν ούτε ιππότες ούτε δράκοι; Αλλά αυτό ακριβώς είναι η μυστική μας δύναμη. Μέσα στον μικρόκοσμό μας, ας μου επιτραπεί ο όρος, μας επιτρέπεται να παραμείνουμε στις παλιές φόρμες και μάλιστα να τις διευρύνουμε: ο ιππότης εξακολουθεί να πολεμάει τον δράκο αλλά μπορούμε να του αποδώσουμε έναν πλούσιο ψυχισμό. Μπορεί να ταλανίζεται από παιδικά τραύματα και συμπλέγματα, από λάθος αποφάσεις, από τον χρόνο που περνά για όλους αμείλικτος. Η επιστήμη δεν είναι πλέον εχθρός μας αλλά σύμμαχος, καθώς οι ανακαλύψεις και οι σύγχρονες θεωρίες της ανοίγουν ορίζοντες στο sci fi και τη weird μυθοπλασία -και σίγουρα όχι μόνο. Η νέα αυτή διάσταση προσδίδει στο αγαπημένο είδος μας έναν πλούτο και μία διεύρυνση που δεν θα ήταν νοητή σε προηγούμενα χρόνια, καθώς την παράσταση έκλεβαν στην αρχή τα μυθικά τέρατα και οι φανταστικοί κόσμοι. Μάλιστα η λογοτεχνία είδους άργησε αρκετά να επηρεαστεί από την κρίση του δράματος, καθώς διαμορφώθηκε και η ίδια σε περιόδους μεταγενέστερες: πριν τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών το ευρύ κοινό δεν μπορούσε να διανοηθεί εύκολα την ύπαρξη ενός σύγχρονου, πολυσέλιδου μυθιστορήματος φαντασίας. Οι ιστορίες του Κόναν περιείχαν αγριότητα και κάποια απενοχοποιημένη, «λαϊκού τύπου» φαντασία που τις καθιστούσε σχεδόν απαγορευμένες για τους λογικούς και αξιοπρεπείς ενήλικες. Η λογοτεχνία είδους είναι η λογοτεχνία που ικανοποιεί το εσωτερικό μας παιδί, και μας επιτρέπεται να πούμε στο εσωτερικό μας παιδί παραμύθια. Πλέον έχουμε κερδίσει τη θέση μας στο ράφι των βιβλιοπωλείων και κανείς δεν μας ρωτάει τι στην ευχή είναι αυτό που γράφουμε. Αλλά κοντά σε όλα τα παραπάνω συμβαίνει κάτι τρομερά ενδιαφέρον: Η λογοτεχνία είδους, που διαχειρίζεται τόσα πολλά και συχνά ανοίκεια στοιχεία, διατηρεί το αριστοτελικό μοντέλο περισσότερο από πολλά μυθιστορήματα καταστάσεων, τούτο γιατί της χρειάζεται μια σταθερά, ένας «μπούσουλας» προκειμένου να τιθασεύσει το χάος της φαντασίας. Η λογοτεχνία είδους οδηγεί στην λύση και την κάθαρση συχνότερα από ένα κοινωνικό μυθιστόρημα. Δεν είναι υποχρεωμένη να παρέχει ρεαλισμό. Μάλιστα, σπάνια κάποιος που αναζητά ρεαλισμό θα ανοίξει ένα βιβλίο φαντασίας. Έτσι, η λογοτεχνία είδους δεν λογοδοτεί ως προς αυτό. Μπορεί να καταδυθεί στα άδυτα του ανθρώπινου ψυχισμού όσο και όπως της χρειάζεται. Μπορεί να παρέχει νατουραλιστικές, ανατριχιαστικές περιγραφές αποτιμώντας τις συνέπειες μίας μάχης με εξαδάχτυλους γίγαντες ή τρικέφαλους ιθαγενείς. Μπορεί να ικανοποιήσει, άφοβα, την αιώνια ανάγκη του ανθρώπου για παραμύθι, εξερεύνηση, αγώνα και δικαίωση.

"Στάλινγκραντ" του Άντονι Μπίβορ Ο Άντονι Μπίβορ έχει γράψει το καλύτερο βιβλίο που μπορείς να διαβάσεις για την τρομερή μάχη του Στάλινγκραντ και καταφέρνει να καλύψει όλες τις πλευρές και όλες τις απορίες που μπορεί να έχει όποιος ενδιαφέρεται για την ιστορία. Το βιβλίο ξεκινάει με την έναρξη του Β΄ΠΠ και αυτό είναι απαραίτητο γιατί αν δεν ξέρεις τι προηγήθηκε δεν μπορείς να κατανοήσεις πλήρως την κρισιμότητα της μάχης. Μέσα από την εξιστόρηση του Μπίβορ κατανοείς το πως οι δυο στρατοί (η Βέρμαχτ και ο Κόκκινος Στρατός) έφτασαν στις όχθες του Βόλγα και γιατί ήταν τόσο σημαντική η νίκη σε αυτή την σύγκρουση, ενώ δεν παραλείπει να μελετήσει και τις μακροχρόνιες συνέπειες της μάχης και για του δυο αντιπάλους. Τα βασικά στοιχεία την μάχης τα ήξερα από διάφορα άρθρα και μονογραφίες που έχω διαβάσει κατά καιρούς, αλλά το βιβλίο σου δίνει τόσες πολλές λεπτομέρειες, τόσο μεγάλο όγκο πληροφοριών και ιδίως την προσωπική ματιά των απλών στρατιωτών που έζησαν την φρίκη των συγκρούσεων και από τις δύο πλευρές που το καθιστούν πρότυπο ως το πως πρέπει να γράφονται τα σχετικά βιβλία, ενώ παράλληλα ο τρόπος γραφής και η παρουσίαση όλων αυτών των δεδομένων δεν είναι καθόλου κουραστική. 10/10

Ορίστε και η δική μου συμμετοχή ⚔️

Έρνστ Γιούνγκερ - Καταιγίδα από ατσάλι (Storm of Steel, 1920) Πόσα χρόνια αναθεμάτιζα τους Έλληνες εκδότες που κανείς τους δεν είχε μπει στον κόπο να κυκλοφορήσει στα ελληνικά αυτό το τόσο κλασικό αυτοβιογραφικό βιβλίο από τις εμπειρίες του Έρνστ Γιούνγκερ στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ένα βιβλίο που βρίσκεται στις λίστες με τα κορυφαία του είδους του. Και τον Οκτώβριο του 2023 που διάβασα το εξαιρετικό "Παιχνίδια της Αφρικής", τους αναθεμάτιζα ακόμα περισσότερο, γιατί είδα τι εστί γραφή και στιλ Έρνστ Γιούνγκερ, και ήθελα ακόμα περισσότερο να διαβάσω το πιο γνωστό του έργο. Ε, λοιπόν, οι εκδόσεις Eurobooks μου/μας έκαναν τη χάρη και πλέον υπάρχει στα ελληνικά αυτό το τρομερό και πολύ δυνατό βιβλίο: Πρόκειται για ένα αυθεντικό, ωμό και σκληρό βιβλίο, που περιγράφει χωρίς φιοριτούρες και ωραιοποιήσεις την πραγματικότητα που έζησαν όλοι αυτοί οι πεζικάριοι στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, την παράνοια, την τρέλα, το μίσος, την καταστροφή, το απόλυτο χάος. Ούτε μπορώ να καταλάβω πώς αυτός ο άνθρωπος, ο Έρνστ Γιούνγκερ, που ουκ ολίγες φορές έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά, που βρέθηκε ένα δευτερόλεπτο ή ένα χιλιοστό μακριά από τον θάνατο, που τραυματίστηκε τόσες φορές σε διαφορετικά σημεία του σώματός του, που θεωρήθηκε δυο ή τρεις φορές νεκρός από τους συμπολεμιστές του, πώς λοιπόν κατάφερε να επιβιώσει από τον πόλεμο, και όχι μόνο αυτό, αλλά έφτασε σε ηλικία εκατό τριών ετών (παρά ενός μηνός). Είναι απίστευτο τι έζησε αυτός ο άνθρωπος (μην ξεχνάμε ότι στην εφηβεία του έγινε μέλος της Λεγεώνας των Ξένων και βρέθηκε και στην Αφρική!) και τι πράγματα έκανε στη ζωή του, τι έργο άφησε πίσω του, και πέθανε μετά τα εκατό. Του βγάζω το καπέλο. Όσο για το βιβλίο, αξίζει εκατό τοις εκατό τη φήμη που έχει, είναι εξαιρετικά καλογραμμένο, με τις γλαφυρές περιγραφές μεταφέρει τον αναγνώστη από την άνεση του σπιτιού του στα βομβαρδισμένα και λασπερά και γεμάτα δηλητηριώδη αέρια πεδία μάχης, δείχνοντάς του με τον πιο ωμό και ρεαλιστικό τρόπο την παράνοια και το χάος του πολέμου. Χαίρομαι πολύ που το διάβασα και που αποδείχτηκε αντάξιο της φήμης του, και θα το πρότεινα με κλειστά μάτια σε όσους αρέσκονται να διαβάζουν πολεμικές και περιπετειώδεις ιστορίες, ειδικά αν αυτές είναι αυτοβιογραφικές όπως η συγκεκριμένη. Ορμήστε! 9.5/10

Καλησπέρα και καλή επιτυχία σε όλους !

Έχω γράψει τη μισή ιστορία 😋

https://community.sff.gr/topic/23309-η-μαρια-και-μετα-τρομοσ/#comment-352440 η πρώτη συμμετοχή από τον @B MOVIES

Μονομαχία; Μονομαχία!

Μείναμε καιρό χωρίς παιχνίδι.... Τι λέτε; Συνοδοιπόροι μου;

Διάβασα ''Το τζιν''. Δεν είχα καλό ένστικτο πριν ξεκινήσω και επιβεβαιώθηκα. Ο Χάρυ Έρσκιν, ένας νέος με αντισυμβατικό επάγγελμα, σπεύδει στη κηδεία του νονού του. Όχι ότι το βλέπει σαν αγγαρεία, αλλά είχαν πολλά χρόνια να ιδωθούν. Πόσο μάλλον που τον τελευταίο καιρό, ο αποθανών είχε αρχίσει να χάνει την μπάλα. Αιτία γι' αυτό, οι παράξενες αντίκες που είχε μαζέψει σπίτι και οι μετέπειτα έρευνες του. Δεν θα μπορέσει όμως και ο ίδιος να αντισταθεί στη νοσηρή περιέργεια που του ασκεί το μυστήριο του θανάτου του, και θα αρχίσει να ψάχνει. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν κακό. Έχω διαβάσει και χειρότερα του, όπως π.χ. το ''Οι παγιδευμένοι''. Αλλά ναι, χωρίς να με κουράσει, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε κιόλας. Ίσως επειδή να θεωρώ λανθασμένα από παιδικά που έχω δει, τα τζιν αγαθοποιά πνεύματα. Έχω σαφώς στο μυαλό μου τα γκουλ, ως πιο κακόβουλα. Μάπα λοιπόν το καρπούζι, μάλλον υποθέτω ότι δεν με τράβηξε το θέμα εξαρχής.

Για Ό,τι Αξίζεις Να Πεθάνεις Αυτή τη φορά ο Ρίτσερ πάει γυρεύοντας. Μπλέκει κυριολεκτικά χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς ή να τον αφορά το θέμα. Αμέσως μετά τις 61 Ώρες ο Ρίτσερ, που υποφέρει ακόμα από τις συνέπειες εκείνης της περιπέτειας, σταματάει στη μέση του πουθενά και ενώ πίνει τον καφέ του (αυτός ο καφές τον έχει βάλει σε πολλούς μπελάδες!) αποφασίζει ότι πρέπει να διδάξει σε έναν σύζυγο να μην ξαναχτυπήσει τη σύζυγό του. Μόνο που αυτό είναι η κορυφή του παγόβουνου και βρίσκεται μπλεγμένος με μια οικογένεια που όλοι φοβούνται, τους Ντάνκαν. Ένας εναντίον όλων αλλά πότε άφησε αυτό το γεγονός να τον επηρεάσει; Μια ακόμα περιπέτεια του Ρίτσερ με μυστικά, κρυμμένα κίνητρα και πολύ ξύλο. Ο Ρίτσερ είναι πάντα ένας οδοστρωτήρας που χρησιμοποιεί τόσο την φυσική του δύναμη όσο και την τετράγωνη λογική του. Στα μείον του βιβλίου ο ρυθμός της ιστορίας, θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερη χωρίς να χάσει κάτι από την ποιότητά της και κάποιες βολικές συμπτώσεις που διευκολύνουν τον Ρίτσερ.

Δώρα από γνωστούς για τα επικείμενα γενέθλιά μου: 1. Σαλμάν Ρούσντι - Η πόλη της νίκης (Ψυχογιός) 2. Αλάνα Σ. Πορτέρο - Κακή συνήθεια (Πατάκης) 3. Έρμαν Έσσε - Γερτρούδη (Διόπτρα) 4. Τζένι Έρπενμπεκ - Καιρός (Καστανιώτης) Αγορές: Από Εκδόσεις Πηγή πήρα το Το άδειο σπίτι και άλλες ιστορίες φαντασμάτων του Άλτζερνον Μπλάκγουντ και το Οι στρατηγοί πεθαίνουν στο κρεβάτι του Τσαρλς Χάρισον με 22,44€, ενώ από εκδόσεις Καστανιώτη πήρα την εξαλογία Ο αγώνας μου του Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ, με μόλις 55,82€. Πλούσια σοδειά, ε;

Προσθήκη 22ου μέρους

1) Ωρόρα: Ιστορίες με κοσμικές καταστροφές (σελ 238) 2) Joe Abercrombie: Το κάλεσμα του ξίφους (σελ 670) 3) Joe Abercrombie: Πριν την αγχόνη (σελ 719) 4) Joe Abercrombie: Το τελευταίο επιχείρημα (σελ 806) 5) Dean Koontz: Νύχτες τρόμου (σελ 505) 6) Ωρόρα: Ιστορίες με αγγέλους και διαβόλους (σελ 240) 7) Graham Masterton: Το τζιν (σελ 233) 8 Wilbur Smith: Το μάτι του τίγρη (σελ 408) 9) Collin Bennet: Η δύναμη του υπνωτισμού (σελ 173) 10) Len Deighton: Απόρρητος φάκελος Ίπκρες (σελ 343) 11) Hans- Christian Huf: Quo Vadis- Οι δύσκολες στιγμές της ανθρωπότητας (σελ 350) 12) Ωρόρα: Ιστορίες ανθρώπινης μοναξιάς (σελ 240) 13) Agatha Christie: Ξενοδοχείο Μετροπόλιταν (σελ 156) 14) Αύγουστος Κορτώ: Επειδή είναι η καρδιά μου (σελ 237) 15) Ursula Le Guin: Η λέξη για τον κόσμο είναι δάσος (σελ 167)

Οριακά βρήκα χρόνο, ουφ.

καλώς τα μου.... @Roubiliana?????😁

- Χανς Κρίστιαν Χουφ: ''Quo Vadis- Οι δύσκολες στιγμές της ανθρωπότητας'': Ότι λέει ο τίτλος. Μάχες, φυσικές καταστροφές, αρρώστιες, πολιτικές δολοφονίες κ.α. Και όπου μάχες, ξεκίνημα με τον Ναπολέοντα και το Βατερλό του. Και παίζει να είναι μόλις το πρώτο κείμενο που διαβάζω γι' αυτόν, αλλά μου φάνηκε εξειδικευμένο. Γίνεται πέρα από την πολιτική- στρατιωτική του σταδιοδρομία, αναδρομή και στα νεανικά του χρόνια. Όπως επίσης και το πως άρχισε αργά αλλά σταθερά, να αναρριχάται στην ιεραρχία. Μέχρι το συντριπτικό του τέλος. Βεζούβιος. Το τι τράβηξαν οι δύστυχοι που έχασαν κυριολεκτικά το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, πραγματικά δεν λέγεται. Αριστοτεχνικά γραμμένο, κάνει τον αναγνώστη να αγωνιά, σαν να ήταν και αυτός εκεί. Την σκυτάλη παίρνει η πανούκλα που έπληξε την Ευρώπη στα μέσα του 14ου αιώνα. Ξεκλήρισε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, με τρόπο αργό όσο και βάναυσο. Οι άνθρωποι δικαιολογημένα φοβόντουσαν να βγουν από τα σπίτια τους. Ατλαντίδα, κάθε τι που ασχολείται με καταστροφές χωρίς να την αναφέρει, είναι λειψό. Δολοφονία του αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου στο Σεράγεβο, πυροδότησε την έναρξη του Α' Π.Π. Αξιόλογο συνολικά, ήταν γραμμένο με τρόπο που μου προσέδωσε την αίσθηση δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ. - Κόλιν Μπένετ: ''Η δύναμη του υπνωτισμού'': Μελέτη για τον παρεξηγημένο αυτό χώρο, από την άποψη ότι έχει δεχθεί πολύ λάσπη ως μη αναγνωρισμένη επιστήμη. Ο συγγραφέας προτείνει μεθόδους και μέσα υπνωτισμού, για αρχάριους και προχωρημένους. Όπου και τονίζει ότι είναι ζωτικής σημασίας να μην υπάρχει προκατάληψη από όσους πρόκειται να υπνωτιστούν. Ξεχωρίζει δε ως καταλληλότερους όσους έχουν καλή υγεία, όχι ζωηρή φαντασία και να τρέφουν ενδιαφέρον για το όλο θέμα. Γίνεται ιστορική αναφορά στον Φρίντριχ Άντον Μέσμερ που έδωσε το όνομα του στο φαινόμενο, όπως επίσης και σε άλλους πρωτοπόρους. Και -στο βαθμό που μπορεί να γίνει γιατί είναι ασαφή- διαχωρισμός των διαφόρων σταδίων υπνωτισμού. Παρέχονται συμβουλές προστασίας, ενώ γίνεται και αναφορά σε Φροϋδικές καταστάσεις. Και διάφορα άλλα, είναι οικονομικό για το μικρό του μέγεθος. Το έχω ως μέρος της σειράς της Ωρόρας, με τα μικρά άσπρα εξώφυλλα. Με πρόλογο του Γιώργου Μπαλάνου και κατανοητή γλώσσα όσο και ορολογία, προτείνεται για όποιον τρέφει ενδιαφέρον για το θέμα.

Ξεκολλάτε παρακαλώ. Άκου έχουμε μείνει στην ιδέα @Roubiliana, άκου θράσος.

Έχουμε μείνει στην ιδέα.

Σε τι συγγραφική φάση βρίσκεστε; Δεν πιστεύω να σας δυσκολεύει η εισαγωγή;💗😁💗

@Roubiliana vs @soukelef????

Write off???? Δίνω παράγραφο. Ακούω ιδέες. Τι μόνο δύο θα είστε;

Αρχές του εικοστού αιώνα, ο τρόμος, εμφανίζεται πολύ ωμά στα λογοτεχνικά βιβλία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αγνού, βαθύ τρόμου είναι το βιβλίο του Χόντσον. Ένα πλοίο στο Σαν Φρανσίσκο που το περιβάλλουν μύθοι για φαντάσματα. Ένα πλήρωμα λίγο τρομαγμένο. Ξεκινάει ένα ταξίδι με πολλές ανατροπές, σκιές και μυστηριώδεις εξαφανίσεις από το πλήρωμα. Και τι είναι αυτές οι σκιές πλοίων στον ορίζοντα; Υπάρχουν; Ένα βιβλίο τρόμου που κόβει την ανάσα και ανατριχιάζει και τους πιο απαιτητικούς του είδους. Τίτλος: Οι πειρατές φαντάσματα (The Ghost Pirates) Συγγραφέας: William Hope Hodgson Εκδόσεις: Διάνοια Μεταφράστρια: Κλεοπάτρα Διαμαντάρα Σελίδες: 160 Τιμή: 13-10%=11,70€ Είδος: Τρόμος

Διάβασα ''Το μάτι του τίγρη''. Πριν απ' οτιδήποτε άλλο, στα συν περνάει το θαλασσινό του φόντο. Και αυτό καθαυτό αλλά και τα τεχνικά του μέρη. Είναι κάτι που για αμφότερα, μου αρέσει πολύ. Και όταν και η εκτέλεση συμβαδίζει, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι ικανοποιητικό. Ο Χάρι Φλέτσερ είναι ένας μοναχικός τυχοδιώκτης του οποίου το αμαρτωλό παρελθόν, του έχει κληροδοτήσει ασυνήθιστες ικανότητες. Προσπαθεί να διάγει έντιμο βίο πηγαίνοντας με το σκάφος του πλούσιους τουρίστες για ψάρεμα. Και τις χρησιμοποιεί μόνο μία στο τόσο, όποτε στριμώχνεται οικονομικά και χρειάζεται να βγάλει κάνα εξτραδάκι. Την ρουτίνα του θα σπάσει ένας ευχάριστος νέος μαζί με δύο άλλους όχι, που θα του αναθέσουν μία ασυνήθιστη αποστολή. Όσο και επικίνδυνη όμως, μιας και τα πράγματα δείχνουν να μην είναι έτσι όπως του τα παρουσιάζουν. Θα ανακατευτεί λοιπόν θέλοντας και μη και τα ζόρικα θα αρχίσουν. Παράλληλα και άλλοι παίκτες θα αρχίζουν να μπαίνουν στο παιχνίδι, λυσσώντας για το μερτικό τους στο πλιάτσικο. Προς στιγμή πήγα να απογοητευτώ λίγο επειδή δεν έπαιζαν καθόλου καρχαρίες. Τι στο διάτανο δηλαδή, με καταδύσεις έχουμε να κάνουμε και κοτζάμ Ινδικός ωκεανός είναι αυτός. Έκαναν όμως την εμφάνιση τους, και μάλιστα πολύ δυναμική Εκτοξεύοντας την αδρεναλίνη στα ύψη. Αν υπήρχε μία κάποια αμφιβολία, μου έχει πλέον φύγει. Ο τύπος είναι μάστορας στη περιπέτεια. - Το αν όντως θα αρέσει ή όχι, είναι θέμα για άλλου είδους συζήτηση. Αλλά πιστεύω ότι όποιος αρέσκεται στο είδος και τον αγνοεί, χάνει ένα σημαντικό του μέρος. Με κάνει λοιπόν να ανυπομονώ και για τα έξι αμετάφραστα. Τα δικά του τουλάχιστον, δεν ξέρω τι παίζει με τις συνεργασίες.

Το άδειο σπίτι και άλλες ιστορίες φαντασμάτων (The Empty House and Other Ghost Stories) Αφού πέρυσι τον Νοέμβριο κλονίστηκε κάπως η εμπιστοσύνη μου στον Άλτζερνον Μπλάκγουντ των Ιτιών και του Γουέντιγκο (αμφότερες καταπληκτικές ιστορίες), με το ενδιαφέρον αλλά εντέλει κουραστικό και μέτριο "Η ανθρώπινη συγχορδία", τα πράγματα έφτιαξαν ξανά, με τη συγκεκριμένη πολύ καλή συλλογή ιστοριών με φαντάσματα και άλλες παρουσίες. Αντικειμενικά, τίποτα το φοβερό και το τρομερό, τίποτα το εντυπωσιακά πρωτότυπο, από την άλλη όμως πρόκειται για μια συλλογή καλογραμμένων και άκρως ατμοσφαιρικών ιστοριών που ίσως να μην τρομάζουν, πάντως σίγουρα προσφέρουν κάποιες ανατριχίλες και κάνουν τον αναγνώστη να περάσει μερικές ευχάριστες και άκρως ψυχαγωγικές ώρες ανάγνωσης. Και υπάρχει και μια κάποια ποικιλία στα σκηνικά, αφού έχουμε φαντάσματα και άλλες παρουσίες να εμφανίζονται σε σπίτια, πανδοχεία, δάση, νησιά και λίμνες, για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Επίσης η γραφή αυτή τη φορά δεν είναι διόλου κουραστική, αντίθετα είναι ευχάριστη, με ωραίες, ατμοσφαιρικές περιγραφές και χωρίς περιττό μπλα μπλα. Όσοι πέρασαν καλά με τις Ιτιές και το Γουέντιγκο, σίγουρα θα περάσουν καλά και με τούτη τη συλλογή διηγημάτων. Όσον αφορά την ελληνική έκδοση (Πηγή), είναι πολύ ωραία, με τέλειο εξώφυλλο και ελάχιστα λαθάκια επιμέλειας. Ορμήστε! 8/10

Οι στρατηγοί πεθαίνουν στο κρεβάτι Λίγες μέρες μετά την ανάγνωση του καταπληκτικού "Καταιγίδα από ατσάλι" του Έρνστ Γιούνγκερ, έτυχε να διαβάσω ένα μικρό πολεμικό μυθιστόρημα για τα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, δια χειρός ενός Καναδού-Αμερικανού συγγραφέα, ο οποίος συμμετείχε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο με το Καναδικό Εκστρατευτικό Σώμα. Πρόκειται για ένα λιτό και απέριττο μυθιστόρημα (ή συγκαλυμμένο αυτοβιογραφικό κείμενο), που αναδεικνύει με τον πιο ρεαλιστικό και έντονο τρόπο την παράνοια και το χάος του πολέμου, αυτά που αντιμετώπισαν εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνδρες και από τις δυο πλευρές, στα λασπωμένα και αιματοβαμμένα χαρακώματα στα πεδία της μάχης. Όλοι αυτοί οι στρατιώτες πέθαιναν ή τραυματίζονταν στα χαρακώματα, μολύνονταν από ψείρες, περιτριγυρίζονταν από μολυσμένους και πεινασμένους αρουραίους που έψαχναν τροφή μέσα στα κουφάρια των νεκρών στρατιωτών, είδαν και έκαναν φρικιαστικά πράγματα. Την ίδια ώρα, οι μεγάλοι στρατηγοί και οι πολιτικοί ήταν ασφαλείς και είχαν τη δυνατότητα να ζήσουν μέχρι τα βαθιά γεράματα και να πεθάνουν σε ένα ζεστό και άνετο κρεβάτι, ανάμεσα στους αγαπημένους τους. Εκατοντάδες χιλιάδες φαντάροι όμως πέθαναν με φρικιαστικούς τρόπους στα παγωμένα χαρακώματα. Έτσι είναι ο πόλεμος, έτσι είναι η ζωή. Όσον αφορά τη γραφή, είναι απλή, άμεση, χωρίς φιοριτούρες και περιττολογίες, με έντονες και ρεαλιστικές περιγραφές διαφόρων χαρακτηριστικών σκηνικών από τις εμπειρίες ενός μέσου στρατιώτη. Τελευταία στιγμή δεν τσιμπάει πέμπτο αστεράκι, γιατί σκέφτηκα ότι έτσι θα αδικούσα τα "Ουδέν νεώτερον από το Δυτικόν Μέτωπον" και "Καταιγίδα από ατσάλι" που ήταν σαφώς πιο έντονα και πολυσύνθετα βιβλία για τα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως και να 'χει όμως, πρόκειται για ένα πολύ ωραίο και δυνατό βιβλίο. -Φεβρουάριος 07. Αλάνα Σ. Πορτέρο - Κακή συνήθεια (σελ. 230). 6/10 08. Τσαρλς Γέιλ Χάρισον - Οι στρατηγοί πεθαίνουν στο κρεβάτι (σελ. 176). 8.5/10

10. Ερωτεύτηκε τον Καρυωτάκη γιατί ερωτεύτηκε την Πολυδούρη - Μαρία Γερογιάννη (σελ 63, Μανδραγόρας 2024) 11. Αίας - Σοφοκλής (σελ 223, Ζήτρος 2007)

Αίας - Σοφοκλή Η τραγωδία ασχολείται με το μύθο του Τρωικού πολέμου, όπου ο Αίας ήταν ένας από τους πιο ονομαστούς ήρωες του. Μετά το θάνατο του Αχιλλέα οι Έλληνες, έχοντας να κάνουν επιλογή ανάμεσα σε εκείνον και τον Οδυσσέα, δίνουν τα όπλα στον δεύτερο. Η επιλογή ενοχλεί τον Αίαντα οδηγώντας τον σε απώλεια λογικής. Στην παρακρουση του νομίζοντας ότι εκδικείται τους Έλληνες σφάζει όλα τα ζώα του στρατοπέδου. Όταν αργότερα αντιλαμβάνεται τι έκανε, αυτοκτονεί. Ο Σοφοκλής κινείται μέσα στα όρια του ηρωικού ήθους. Ο Αίαντας οδεύει προς το θάνατο και οι οικείοι του κάνουν μεγάλο αγώνα για την υπεράσπιση της μεταθανάτιας τιμής του. Παρά τα σφάλματά του, πολλοί βρίσκουν σε αυτόν ένα ευγενές πνεύμα που ήρθε αναπότρεπτα σε σύγκρουση με τους Αχαιούς, έναν αδούλωτο μαχητή ο οποίος στο τέλος κράτησε την τιμή του, αφού ο θάνατός του είναι και μια πράξη εξιλέωσης.

Προσθήκη 19ου μέρους

Ένας μήνας ήδη πέρασε μέσα στο νέο έτος. Τι κάναμε μέσα σε αυτόν; Προσωπικά δεν ολοκλήρωσα κανέναν στόχο αλλά ξεκίνησα να κάνω πράγματα πάνω σ' αυτούς: 1. Η ολοκλήρωση του 1100 έργου μου το οποίο ευελπιστώ να είναι μια ιστορία που θα εκδοθεί σε συνέχειες. (γράφεται) 2. Μετάφραση του ως άνω έργου στα Αγγλικά (ναι το επιχειρώ και αυτό μόνος μου) (γράφεται) 3. Ένα μυθιστόρημα εποχής που θα εξελίσσεται στο 1260 περίπου και θα έχει να κάνει με μια Βυζαντινή διπλωματική αποστολή και την εισβολή των Μογγόλων στην Ευρώπη. (σχεδιάστηκε και σήμερα θα το αρχίσω σήμερα να το γράφω) 4. Μια περιπέτεια δράσης, συνέχεια στη σειρά του Επιχείρηση Ιωνία. 5. Μια καινούρια περιπέτεια φάντασι (σχεδιάζεται) 6. Μια σειρά από ποιητικά έργα (γράφονται ήδη κάποια) 7. Μερικά διηγήματα (μικρές ιστορίες ίσως να είναι πιο ακριβές μιας και είναι κάπου 25 σελίδες το καθένα)(σχεδιάζεται η πρώτη) 8. Μια περιπέτεια που θα έχει να κάνει με την Ανεξάρτητη Μεραρχία και τον άθλο της τον Αύγουστο του 1922 9. Το ιστολόγιο, μιας και είναι αρκετή δουλειά και αυτό. (έχει και αυτό ήδη τις πρώτες του αναρτήσεις) 10. Ένα βιβλιοπαιχνίδι. Εσείς πως τα πάτε;

01. Στάλινγκραντ - Άντονι Μπίβορ (559) 10/10

Καλησπέρα και καλώς σας βρήκα Πρόκειται να εκδώσω το τρίτο βιβλίο μου και σκέφτομαι σοβαρά την αυτοέκδοση χωρίς εκδοτικό οίκο (αντίθετα με τις προηγούμενες φορές) Το μόνο που με προβληματίζει είναι το φοριλογικο κομμάτι Δλδ Ως συνταξιούχος αυτοεκδοτης (χωρίς υποχρέωση έναρξης και τήρησης βιβλίων) θα αμοιφθω με τίτλο κτήσης επί πιστώσει από χονδρεμπορο για να το διακινήσει στην λιανική και στα μεγάλα βιβλιοπωλεία . Τα έσοδα αναγράφονται στον κωδικό 403-404 Σε περίπτωση που μέσω κάποιας πλατφόρμας πουλάω μόνος μου απευθείας στον πελάτη, πρέπει να κόψω παραστατικό ; Πώς; Και πως δηλώνονται αυτά τα έσοδα ; . Κάθε πληροφορία είναι χρήσιμη Ευχαριστώ

Ξεκινάμε από το πιο απλό και βασικό. Δεν μπορείς να εκδώσεις παραστατικό οιασδήποτε μορφής χωρίς έναρξη επαγγέλματος. Ο τίτλος κτήσης (απόδειξη δαπάνης παλαιότερα) εξυπηρετεί παροχή υπηρεσιών αλλά όχι πώληση και επίσης είναι για συναλλαγές που είναι εφάπαξ και όχι επαναλαμβανόμενες γιατί η επανάληψη συνιστά επάγγελμα. Σου είπε ο έμπορος ότι μπορεί να γίνει με τίτλο κτήσης; Σαν συγγραφέας μόνο μπορείς να πάρεις τα δικαιώματα με μια εκκαθάριση αλλά η έκδοση είναι επάγγελμα που απαιτεί βιβλία. Αν έχεις εσύ τις συναλλαγές με σχεδιαστές, μακετίστες, τυπογραφεία είναι έκδοση. Αν τα κάνει ο έμπορος και εσύ πάρεις μόνο το μερίδιο από τα κέρδη τότε μπορείς με τίτλο κτήσης ή με μια απλή εκκαθάριση. Αν θες, δώσε περισσότερες λεπτομέρειες για το τι θα κάνεις να σου πω για το φορολογικό πλαίσιο.

Προσθήκη 18ου μέρους

Βερολίνο Αλεξάντερπλατς Επιτέλους! Μετά από χρόνια που το ξεφύλλιζα, που διάβαζα σκόρπιες παραγράφους για να δω πώς είναι, που το ξεκίναγα και το άφηνα γιατί κάτι δεν με τράβαγε, γιατί κάτι με απομάκρυνε, τελικά πήρα την απόφαση να το ξεκινήσω, να το συνεχίσω και να το τελειώσω το ρημάδι, για να δω κι εγώ γιατί έχει τη φήμη που έχει, γιατί ο φοβερός και τρομερός Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ μπήκε στον κόπο να γυρίσει κοτζάμ σειρά δεκατεσσάρων επεισοδίων με συνολική διάρκεια σχεδόν δεκαπέντε ωρών και γιατί σαράντα χρόνια μετά τη σειρά και ενενήντα μετά την έκδοση του βιβλίου, κάποιος αποφάσισε να γυρίσει και ταινία, με την πλοκή να είναι μεταφερμένη στο σήμερα. Κάποιοι αναφέρουν τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις (να δούμε πότε θα το διαβάσω), άλλοι τον τεράστιο Τζον Ντος Πάσος (πόσο μου αρέσει αυτός ο συγγραφέας!), γενικά αναφέρουν συγγραφείς και έργα για να δώσουν να καταλάβουν στους επίδοξους αναγνώστες του βιβλίου αυτού για το τι πρέπει να περιμένουν όταν το ξεκινήσουν: Ναι, είναι ένα πολύ, πολύ ιδιαίτερο και ιδιόρρυθμο βιβλίο, η πλοκή του είναι βέβαια αρκετά απλή και παρακολουθείται με σχετική ευκολία, όμως το πώς είναι γραμμένο, όλα αυτά που κρύβονται κάτω από την επιφάνεια, ο όλος ασθματικός και ιλιγγιώδης τρόπος και ρυθμός αφήγησης, είναι που καθιστούν το "Βερολίνο Αλεξάντερπλατς" ένα αρκετά δύσκολο και απαιτητικό έργο, που απαιτεί από τον αναγνώστη την αμέριστη προσοχή του, αλλά και την ατέλειωτη υπομονή του. Οι πρώτες σελίδες δεν με δυσκόλεψαν, αντιθέτως με έκαναν να φάω κόλλημα (που λέει και η νεολαία), μετά όμως τα πράγματα άρχισαν να σκουραίνουν κάπως, άρχισε να σοβαρεύει η κατάσταση, εδώ δεν χωρούσαν χαλαρότητες και επιδερμικές προσεγγίσεις της πλοκής, των χαρακτήρων και της γραφής. Ωμό, βίαιο, αλλοπρόσαλλο, στιγμές στιγμές χαοτικό και αφαιρετικό και ελευθεριακό, προϊόν της εποχής του (βλέπε Δημοκρατία της Βαϊμάρης), περιγράφει μια κοινωνία σε σήψη, μια κοινωνία σε οικονομική αλλά κυρίως ηθική παρακμή, και βλέπει αυτό που έρχεται στο κοντινό μέλλον, βλέπει το χάος, την παράνοια και το μίσος που θα αναδυθούν. Ο Φραντς Μπίμπερκοπφ είναι, υποτίθεται, ο πρωταγωνιστής και το κύριο πρόσωπο της ιστορίας, όμως είναι και αυτός ένα απλό ποντίκι που τρέχει αλαφιασμένο σε ένα πλοίο που βυθίζεται. Πρωταγωνιστής είναι το Βερολίνο, αυτή η πόλη, αυτή η Βαβυλώνα, η πόρνη που εκμαυλίζει και απαιτεί και στο τέλος συντρίβει τους ανθρώπους. Ναι, πολύ δυνατό βιβλίο, πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα έργα της εποχής του (αλλά και κάθε εποχής), έχει πράγματα να πει και να δείξει, όμως χρειάζεται η κατάλληλη όρεξη, η κατάλληλη διάθεση, καθώς και η απαραίτητη προσοχή. Σίγουρα κάποια στιγμή θα το ξαναδιαβάσω, γιατί είναι από τα βιβλία που δεν αρκεί μονάχα μια ανάγνωση. Υ.Γ. Και τώρα μπορώ να δω με την άνεσή μου τη σειρά-μύθο του Φασμπίντερ! -Ιανουάριος 01. Απουλήιος - Ο χρυσός γάιδαρος ή Οι μεταμορφώσεις (σελ. 291). 8.5/10 02. Τζέιμς Χογκ - Οι εξομολογήσεις ενός δικαιωμένου αμαρτωλού (σελ. 409). 9/10 03. Κλερ Κίγκαν - Ανταρκτική (σελ. 291). 8/10 04. Αλέξανδρος Δουμάς - Ο Κόμης Μόντε Κρίστο (σελ. 1.284). 10/10 05. Άλφρεντ Ντέμπλιν - Βερολίνο Αλεξάντερπλατς (σελ. 494). 9/10

Κι εμένα η αρχική τριλογία είναι από τα αγαπημένα μου fantasy έργα, την έχω διαβάσει 2-3 φορές και σίγουρα θα την ξαναδιαβάσω. Ήμουν σίγουρος ότι θα σου αρέσει, όταν είδα ότι ξεκίνησες να την διαβάζεις. Γενικά θα πρότεινα να διαβάσεις και τα 3 "standalones" (Best Served Cold, The Heroes, Red Country, με αυτή τη σειρά) πριν προχωρήσεις στην sequel τριλογία (η οποία κατά τη γνώμη μου αν και είναι αρκετά καλή, είναι αρκετά σκαλιά κάτω από την αρχική τριλογία). Όχι μόνο να 3 standalones είναι κι αυτά εξαιρετικά, αλλά προχωρούν, με σημαντικούς τρόπους, την ιστορία διάφορων χαρακτήρων, καθώς και του κόσμου συνολικά. Αυτά σε σημαντικό επίπεδο και με τέτοιο τρόπο που θα υπάρχουν φαινομενικές "ασυνέχειες", που θα χτυπάνε άσχημα, αν πας από την αρχική τριλογία στην Age of Madness. Γνωρίζω ότι τα τρία αυτά βιβλία δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, αλλά ο Abercrombie είναι κατά τη γνώμη μου από τους πλέον ευκολοδιάβαστους συγγραφείς στα αγγλικά (πιθανολογώ επειδή η γραφή του είναι αρκετά μοντέρνα και έχει πολλούς διαλόγους και σχετικά λίγες περιγραφές) και τα βιβλία βρίσκονται εύκολα κι εδώ. Θα σε παρότρυνα να κάνεις μία προσπάθεια με το Best Served Cold στα Αγγλικά, να δεις αν θα σου βγει. Επίσης, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις, το 2025 θα έχουμε το πρώτο βιβλίο μιας καινούργιας του σειράς (με τίτλο The Devils), άσχετης με το First Law, το οποίο θα μεταφράσει και πάλι ο Anubis.

χμμ, πληρώνεις, δεν πληρώνεις αμαρτίες, ο κόσμος είναι ολωσδιόλου χωρίς νόημα...

Καλημέρα σε όλους και όλες, χαίρομαι που σας βρήκα! Παραθέτω ένα σχέδιό μου, από το αγαπημένο μου Star Trek (franchise). Ευχαριστώ.

Φοβερό! @Nikos Nikolaidis αν και ζωγραφίζω σπάνια πια, είπα να κάτσω να σκιτσάρω κάτι, έτσι, για το καλώς όρισες (αλλά και για να ξεσκουριάσω):

Καλημέρα σε όλους! Λάτρης κι εγώ του "Δικαστή" από το αγαπημένο μας "Αγόρι", πρόσφατα αγόρασα σειρά τόμων, έως και την πανδημία που έκτοτε δεν βγήκε κάτι νέο. Παραθέτω σκιτσάκι μου 😄

καθώς αυτό το καιρό ετοιμάζονται τα ΡΙΓΗ #4... Εδώ φώτο από τα προηγούμενα τεύχη του περιοδικού: (και δείγμα μέσα):

Έλειψα κάποιο χρονικό διάστημα για ποικίλους λόγους... Ενημερωτικά: το περιοδικό "ΡΙΓΗ" έφτασε πλέον στο...#7 τεύχος του- γράφοντας την δική του ιστορία στο είδος και στο "χώρο" αυτό στην Ελλάδα. Θέλουμε να πιστεύουμε πως θα υπάρχει συνέχεια στην έκδοσή του (σε καιρούς ιδιαίτερα δύσκολους για το είδος) και θα τιμάται όχι μόνο από τακτικούς αναγνώστες κόμικς, αλλά και από αναγνώστες λογοτεχνικών βιβλίων του είδους, δίνοντας την ευκαιρία σε σεναριογράφους και εικονογράφους να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους με μοναδικές ιστορίες horror -dark fantasy- gothic terror -horror/sci-fi κ.α....

Είχε επιτυχία και συνεχίζει με νέες ιστορίες... (προσεχώς λοιπόν, το #5 τεύχος)

(a taste from #4)...

Επειδή έχω εκδώσει κι εγώ ένα βιβλίο και αισθάνομαι ότι έχω καεί (και έχω μάθει) και επειδή διάβασα με προσοχή όλα τα ποστ σε αυτό το θέμα και βλέπω ότι υπάρχουν πολλοί που δεν γνωρίζουν και κινδυνεύουν να την πατήσουν σαν κι εμένα και κάποιοι άλλοι που ήδη γνωρίζουν (πιθανότατα λόγω πικρής εμπειρίας οπότε σε αυτή την περίπτωση, περαστικά, παιδιά) θα ήθελα να γράψω κι εγώ όσα έμαθα από την εμπειρία μου. ΠΟΤΕ ΜΗ ΔΙΝΕΤΕ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΕΚΔΟΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ. Από τη στιγμή που κάποιος πιστεύει στο έργο σας, θα πρέπει να το βλέπει σοβαρά, δηλαδή σαν επένδυση, και να αναλαμβάνει το ρίσκο (ακριβώς γιατί πιστεύει ότι το βιβλίο σας θα πουλήσει και θα του καλύψει το κόστος). Το ξέρω ότι η επιθυμία του συγγραφέα να δει το έργο του τυπωμένο με το όνομα ενός εκδοτικού οίκου είναι πολύ μεγάλη, αλλά πιστέψτε με, το να δώσεις χρήματα (το σύνολο της έκδοσης ή μόνο συμμετοχή) ανοίγει το δρόμο για ένα σωρό προβλήματα που εκτός από την τσέπη του συγγραφέα βλάπτουν το ίδιο το βιβλίο και τελικά τη συγγραφική καριέρα του δημιουργού. (διαβάστε παρακάτω για να καταλάβετε τι εννοώ) ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΤΕ (ΓΡΑΠΤΩΣ) ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΜΗΣ, ΔΙΑΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ. Ο μοναδικός λόγος για να βάλεις "νταβατζή" (βλ. εκδοτικό οίκο) στο έργο σου είναι γιατί σου προσφέρει κάτι που εσύ δεν το έχεις. Δηλαδή υποτίθεται ότι γνωρίζει τον κλάδο, την πιάτσα και την δουλειά και μπορεί καλύτερα από εσένα που είσαι άσχετος να διανείμει το βιβλίο σου στα βιβλιοπωλεία και να το προωθήσει. Αυτό, όμως, δεν ισχύει πάντοτε. Βεβαιωθείτε ότι αναφέρεται ξεκάθαρα και ρητά στο συμβόλαιό σας ο τρόπος διάθεσης και διανομής, η έκταση της διανομής (σε πόσα βιβλιοπωλεία τουλάχιστον και σε ποιές πόλεις, κ.λ.π.) και ξεκαθαρίστε με ποιό τρόπο, πόσο και πότε θα προωθηθεί/διαφημιστεί το βιβλίο σας και σίγουρα ακολουθείστε και το Νο 6 αυτής εδώ της λίστας. Δεν είναι ασυνήθιστο ή σπάνιο (ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα) ο εκδοτικός οίκος να λέει "ναι, αλλά είμαστε μικρός εκδοτικός και δεν μπορούμε να βάλουμε τα βιβλία μας στα μεγάλα βιβλιοπωλεία" ή "ζητάμε να δημοσιεύσουν τα δελτία τύπου μας και δεν το κάνουν" ή "χτυπάμε πόρτες στα κανάλια, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τα περιοδικά για συνεντεύξεις και σχετικά άρθρα και δεν μας δίνουν σημασία" ή "ζητάμε να έρθουν ομιλητές στις βιβλιοπαρουσιάσεις μας και δεν δέχονται" κ.λ.π.. Αυτό, λυπάμαι που το λέω, είναι δικό τους πρόβλημα. Εσείς θέλετε να διανείμετε και να προωθήσετε το βιβλίο σας όπως και αυτοί θέλουν να βγάλουν κέρδος από το βιβλίο σας. Αν ο εκδοτικός οίκος δεν μπορεί να διαθέσει, διανείμει και προωθήσει το βιβλίο σας ικανοποιητικά είτε γιατί δεν θέλει είτε γιατί δεν μπορεί, αυτομάτως παύει να είναι χρήσιμος για εσάς. Χτυπήστε άλλη πόρτα ή στη χειρότερη κάντε αυτοέκδοση. (Σημείωση: Εγώ που δεν έχω καμία σχέση με τον εκδοτικό χώρο, έκανα απλά έναν γύρο στα περισσότερα βιβλιοπωλεία της πόλης μου και όταν τους είπα ότι έχω γράψει ένα βιβλίο (τους έδειξα και ένα δείγμα για να δουν την ποιότητα της έκδοσης) και αν θα ήθελαν να το βάλουν στο μαγαζί τους, οι 9 στους 10 μου είπαν "ευχαρίστως". Οπότε δεν μπορώ ακριβώς να αντιληφθώ τη δικαιολογία "δεν μπορούμε να βάλουμε τα βιβλία μας στα βιβλιοπωλεία". Επίσης, μόνη μου κανόνισα ένα σωρό συνεντεύξεις και δημοσιεύσεις για το βιβλίο μου οπότε αφού μπορώ να το κάνω εγώ, τι ακριβώς εμποδίζει τον εκδοτικό οίκο που υποτίθεται είναι πιο δικτυωμένος και έμπειρος;) ΜΗ ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ ΣΕ ΣΥΝΕΚΔΟΣΗ. Αν κάποιος σας ζητήσει να βάλετε "μέρος" από τα έξοδα της έκδοσης (συνήθως τα μισά) υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Η πρώτη περίπτωση είναι ότι πρόκειται για μικρό εκδοτικό οίκο που δεν τα βγάζει εύκολα πέρα οπότε θα πρέπει κανείς να αναρωτηθεί πόσες δυνατότητες για προβολή, διάθεση και γενικά προώθηση του βιβλίου του έχει αυτός ο εκδοτικός. Γιατί δε νομίζω κανένας να θέλει να δώσει 2.000 ευρώ και μετά να μην αγοράζει κανένας το βιβλίο του όχι γιατί δεν είναι καλό αλλά γιατί δεν ξέρει κανένας ότι υπάρχει και όποιος το ξέρει δεν μπορεί να το βρει στα βιβλιοπωλεία (βλ. επίσης Νο 9 και Νο 10 αυτής της λίστας). Η δεύτερη περίπτωση είναι ότι αυτός που σου ζητάει χρήματα είναι απλά απατεώνας και μόλις πάρει τα ωραία σου χρηματάκια δεν ξανασχολείται με το βιβλίο σου γιατί το έβγαλε το κέρδος του οπότε και σε αφήνει να κουρεύεσαι. Αν δεν μπορείτε να βρείτε κανονική έκδοση όπου ο εκδότης βάζει το 100% του κόστους και θέλετε σώνει και καλά να εκδώσετε το έργο σας, όπως είπα και πριν, καλύτερα είναι να κάνετε αυτοέκδοση. ΜΗ ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟΕΚΔΟΣΗ ΜΕΣΩ ΕΚΔΟΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΣΑΣ. Από τη στιγμή που κάνετε αυτοέκδοση και δίνετε το 100% των χρημάτων ΠΡΕΠΕΙ να έχετε απόλυτο έλεγχο στα πάντα, από το εξώφυλλο μέχρι τη γραμματοσειρά και το πάχος της σελίδας και από το αν θα δοθεί σε 100, 500 500.000 ή 1 βιβλιοπωλεία, που και σε ποια ποσότητα. Μη δέχεστε να κάνετε αυτοέκδοση σε εκδοτικούς που σας λένε ότι βάζουν υποχρεωτικά τα δικά τους εξώφυλλα ή κάνουν επιμέλειες ή ότι θα προωθήσουν το βιβλίο σας στα βιβλιοπωλεία ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Από τη στιγμή που δεν ρισκάρουν λεφτά δεν θα ενδιαφερθούν για το βιβλίο σας και θα κοιτάξουν μόνο μπας και σας πάρουν περισσότερα χρήματα μέσω άλλων "υπηρεσιών" όπως, και καλά, σελιδοποίηση και τέτοια. Επίσης, θα πρέπει να έχετε τον πλήρη έλεγχο των πωλήσεων. Αν ο εκδοτικός σας πει ότι θα τα πουλάει για λογαριασμό σας και θα σας αποδίδει τα κέρδη σίγουρα θα σας κλέψει γιατί δεν θα έχετε τρόπο να ελέγξετε αν όντως πουλήσατε όσο σας είπαν. Σκεφτείτε το. Γιατί να δουλεύει χωρίς κέρδος ένας εκδοτικός οίκος για εσάς; Το βιβλίο σας μπορεί να πωλείται επί χρόνια. Γιατί να κάνει το σκλάβο για εσάς ο εκδοτικός οίκος και να διανέμει/πουλάει τα βιβλία σας χωρίς να βγάζει ούτε ένα σέντσι? Άρα, από κάπου βγάζει κέρδος και αυτό το κάπου είναι από τα κέρδη που σας κλέβει. ΜΗ ΔΩΣΕΤΕ ΤΑ ΕΜΠΟΡΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 1 ΧΡΟΝΟ. Δεν ξέρω τι συμφωνία θα κάνετε με έναν εκδοτικό οίκο με τον οποίο θα συνεργάζεστε χρόνια και θα σας έχει αποδείξει στην πράξη ότι είναι σοβαρός και επαγγελματίας, αλλά αν είστε πρωτοεμφανιζόμενος και δεν γνωρίζετε τον εκδότη μη συμφωνήσετε για πάνω από 1 χρόνο και αφήστε αν θέλετε ανοιχτό το ενδεχόμενο της ανανέωσης του συμβολαίου. Έτσι αν κάτι πάει στραβά στη συνεργασία σας να μην κλαίτε που έχετε δεσμεύσει το βιβλίο σας με έναν άσχετο ή απατεώνα που θα το έχει χαντακώσει ή καταχωνιάσει σε καμιά αποθήκη (αν υποθέσουμε ότι το έχει τυπώσει εξαρχής) για χρόνια και χρόνια σαν να εκτίει ποινή βαρυποινίτης στο αλκατράζ. ΔΩΣΤΕ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΣΑΣ ΣΕ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΠΡΙΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΤΕ. Ότι κι αν αποφασίσετε να κάνετε φροντίστε να έχετε τους όρους της συμφωνίας σας με τον εκδοτικό οίκο γραπτώς και σε συμβόλαιο/συμφωνητικό και μην αμελήσετε να το δώσετε σε δικηγόρο πρώτα να το κοιτάξει και να το αλλάξει σύμφωνα με το δικό σας συμφέρον. Μη δεχθείτε να υπογράψετε τυφλά ένα συμβόλαιο και μη δεχτείτε αν ο εκδοτικός οίκος σας πει "αυτή είναι η στάνταρ διαδικασία" και "εμείς δεν αλλάζουμε το φορμάτ του συμβολαίου" και "αυτό το κάνουμε χρόνια και έχουμε πείρα" και "δεν είχε πρόβλημα ποτέ κανείς στο παρελθόν" και τέτοια άσχετα. Αν είναι επαγγελματίες θα ξέρουν ότι κάθε συμφωνία/συνεργασία είναι μοναδική και έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και θα θέλουν να έχουν καλή συνεργασία και ικανοποιημένους συνεργάτες οπότε θα δέχονται τις λογικές απαιτήσεις του συγγραφέα που θα τον καλύπτουν και θα τον προστατεύουν. Αν είναι σοβαρός ο εκδοτικός οίκος δεν θα τον ενδιαφέρει να σας τη φέρει οπότε θα συμφωνήσει σε οτιδήποτε χρειάζεται για να προστατευθείτε κι εσείς και το έργο σας. Κατά πάσα πιθανότητα το συμβόλαιο που θα σας προτείνει θα σας καλύπτει εξαρχής. Αλλά τον δικηγόρο μην τον βγάλετε από την εξίσωση σε καμία περίπτωση. ΜΗ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΟΤΙ Ο ΕΚΔΟΤΗΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ: ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ, ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕΣΟ IQ. Είναι προφανές ότι ο εκδότης θέλει να πουλήσει όσο γίνεται περισσότερα αντίτυπα του βιβλίου σας έτσι ώστε να βγάλει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος. Σωστά; Λάθος. Ή τουλάχιστον όχι σωστό πάντοτε. Μη θεωρείτε δεδομένο ότι ο εκδότης θα κάνει κάτι γιατί είναι προς το συμφέρον του ή δεν θα κάνει κάτι γιατί είναι αντίθετο προς το συμφέρον του. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο ή απίστευτο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που "αυτοχρίζονται" εκδότες με περισσότερο ή λιγότερο αγνές προθέσεις που πολύ απλά δεν έχουν επιχειρηματικό πνεύμα ή κοινή λογική ή απλά δεν είναι αρκετά ευφυείς. Το ότι εσείς το βρίσκετε εύκολο να σηκώσετε ένα τηλέφωνο και να κλείσετε μια συνέντευξη με έναν δημοσιογράφο δεν σημαίνει ότι το ο εκδότης το βρίσκει εξίσου εύκολο. Το ότι μπορείτε να διαπιστώσετε αν το βιβλίο σας είναι διαθέσιμο στο ΧΥ βιβλιοπωλείο της πόλης σας και ότι πιθανά μπορείτε να μάθετε αν το ΑΒ βιβλιοπωλείο έκανε παραγγελία και πόση και πόσα αντίτυπα πούλησε επειδή έχετε φίλο τον ιδιοκτήτη του υποκαταστήματος και άρα δεν μπορούν να σας πούνε ψέματα δε σημαίνει ότι το καταλαβαίνει ή περνάει από το μυαλό του εκδότη. Το ότι καταλαβαίνετε ότι το 50% από υπαρκτό κέρδος είναι πολύ μεγαλύτερο από το 100% μηδενικού κέρδους δεν σημαίνει ότι το καταλαβαίνει και ο εκδότης. Το ότι ξέρετε το εξώφυλλο είναι σημαντικό και δίνει ένα συγκεκριμένο μήνυμα για το βιβλίο σας ανεξάρτητα από το πόσο καλό είναι αυτό και επηρεάζει τις πωλήσεις δεν σημαίνει ότι το ξέρει και ο εκδότης. Το ότι καταλαβαίνετε ότι η διαφήμιση (ακόμα και η δωρεάν ή φτηνή διαφήμιση) είναι το πιο σημαντικό πράγμα, πιο σημαντικό και από την ποιότητα της έκδοσης, και ότι δεν πρέπει να χάνεται καμία ευκαιρία για δωρεάν διαφήμιση δεν σημαίνει ότι το καταλαβαίνει και ο εκδότης. Προετοιμαστείτε (βλ. ξανά το Νο 6 της παρούσας λίστας) να αντιμετωπίσετε πιθανά (δεν είναι όλοι έτσι) την βλακεία, τεμπελιά ή ανικανότητα του κακού εκδότη. ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣΤΕ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΠΡΙΝ ΔΙΑΛΕΞΕΤΕ ΕΚΔΟΤΗ. Ξέρω ότι αυτό ίσως να ακούγεται δύσκολο ή και αδύνατο για έναν άγνωστο και χωρίς προηγούμενη έκδοση συγγραφέα αλλά αν θέλετε να μην τραβάτε τα μαλλιά σας μετά πρέπει να καταλάβετε ότι σας διαλέγουν αλλά διαλέγετε κι εσείς εκδότη. Δεν είστε η νεαρή, αθώα και ντροπαλή ντεμπιντάντ που κάθετε με τη βεντάλια ανοιχτή στα μούτρα και περιμένει υπομονετικά να εμφανιστεί κάποιος να της ζητήσει να χορέψει. Αν το έργο σας είναι καλό ο εκδότης θα βγάλει χρήματα από αυτό. Δεν σας κάνει τη χάρη. Προτείνοντας το βιβλίο σας στην πραγματικότητα προτείνετε (αν όλα έχουν πάει καλά) ένα επιχειρηματικό deal και όπως εσείς δείχνετε την απαραίτητη σοβαρότητα (δείχνετε σοβαρότητα, έτσι δεν είναι;), απαιτείτε και την ανάλογη σοβαρότητα από την άλλη πλευρά που στο κάτω κάτω αυτοαποκαλείται και "επιχειρηματίας". Υποβάλετε το έργο σας σε πολλούς εκδοτικούς, ακόμα και μεγάλους (για να μην πω κυρίως μεγάλους) και περιμένετε να δείτε τι ψάρια πιάσατε. Δεν πειράζει αν δέχεστε κυρίως αρνητικές απαντήσεις. Είναι φυσιολογικό. Μην πτοείστε. Αν κάνετε τη διαδικασία έτσι μαζικά θα είναι πιο εύκολο να την δείτε όπως πρέπει, δηλαδή με την ελάχιστη συναισθηματική εμπλοκή. Δημιουργείστε επιλογές. Και δύο τελευταία πράγματα που έμαθα που δείχνουν το πόσο σημαντικά είναι η διανομή και η διαφήμιση. ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Εκδώσατε ένα έργο σας. Κρατάτε ένα αντίτυπο στα χέρια σας και το θαυμάζετε. Είναι πραγματικά εξαιρετική δουλειά. Και το περιεχόμενο (η δική σας δουλειά) αλλά και η ποιότητα της έκδοσης (η δουλειά του εκδότη). Συγχαρητήρια! Τώρα, τι; Ας πούμε ότι λέτε σε καμιά 30ρια συγγενείς και καμιά 20αριά συνεργάτες και φίλους και πάνε και το παίρνουν. Και πάλι συγχαρητήρια. Πουλήσατε 50 αντίτυπα! Αν αυτός ήταν ο στόχος σας ακόμα πιο μεγάλα συγχαρητήρια. Αλλά αν θέλετε πραγματικά να βγάλετε "εκεί έξω" το βιβλίο σας θα πρέπει να ενημερώσετε με κάποιο τρόπο το αναγνωστικό κοινό. Αν ο εκδοτικός οίκος δεν κάνει την παραμικρή προώθηση το μόνο που σας μένει είναι να προσπαθήσετε να επικοινωνήσετε τηλεπαθητικά με τους αναγνώστες μέσω του διαλογισμού. Καλή τύχη κι αν το πετύχετε πέστε μου πως το κάνατε! ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΒΡΙΣΚΕΙΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ο εκδοτικός σας οίκος "σκίζεται" να προωθήσει το βιβλίο σας. Έχει ένα σωρό έξυπνες ιδέες μάρκετινγκ και κάνει το βιβλίο σας "talk of the town". Όλοι έχουν την περιέργεια να δουν περί τίνος πρόκειται και θέλουν να το αγοράσουν. Συγχαρητήρια! Αν ο εκδοτικός οίκος το έχει δώσει μόνο στο βιβλιοπωλείο "Η μικρή Μαριώ" στην Κακαβιά (η Μαριώ είναι συνυφάδα του εκδότη) ή ακόμα χειρότερα το διαθέτει μόνο online πολύ απλά οι πιθανοί αναγνώστες θα σπάσουν τη μύτη τους ψάχνοντάς το και δεν θα το βρίσκουν. Και μετά θα σας βρίσουν. Εσάς, το συγγραφέα. Όχι τον εκδοτικό οίκο. Αυτές είναι οι δικές μου συμβουλές που δυστυχώς έχουν προκύψει από παθήματα. Ζητάω συγνώμη που έγινε τόσο μεγάλο το ποστ αλλά μόλις είδα αυτό το θέμα θεώρησα ότι είναι υποχρέωσή μου να μιλήσω για τους κινδύνους που διαπίστωσα ότι υπάρχουν για να μην την πατήσουν και άλλοι. Κατά τα άλλα... Καλές εκδόσεις, παιδιά!

For Men only How to make a tie-thulu: source: http://www.collegehumor.com/article:1812124