Leaderboard

Υπάρχει ένα ανοιχτό debate που δεν καλούμαστε να λύσουμε εδώ, καθώς η κάθε πλευρά έχει τα λογικά και ορθά της επιχειρήματα: ποιο άραγε είναι το δυσκολότερο κομμάτι μίας ιστορίας; Το ξεκίνημά της, το μέσον ή το τέλος, η λύση της; - Το ξεκίνημα – δεν είναι εύκολο. Μπορεί να έχουμε την βασική μας ιδέα που μας ενθουσιάζει, μπορεί να είναι μία ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά πώς ακριβώς θα ξεκινήσουμε; Το θηρίο της λευκής σελίδας, ο μέγιστος φόβος των απανταχού συγγραφέων, χτυπάει ευκολότερα και συχνότερα σε αυτή τη φάση. Πώς ξεκινάμε; Τι είδους δόλωμα θα τραβήξει τον αναγνώστη ώστε να γυρίσει στην επόμενη σελίδα, και στην επόμενη, και στην επόμενη; Γιατί να επιιλέξει το δικό μας βιβλίο και όχι κάποιου άλλου; Ποια η πρώτη μας πρόταση, η πρώτη μας λέξη; Σήμερα, εποχή όπου ο αναγνώστης βομβαρδίζεται από εκδόσεις, ταινίες, παιχνίδια, πληροφορίες, ιστορίες, αφηγήματα, είναι σαφώς δυσκολότερο να εντυπωσιαστεί. Υπάρχει τεράστια γκάμα και διαρκής, ανατροφοδοτούμενη προσφορά. Ο χρόνος του αναγνώστη είναι μετρημένος και αν η αρχή της ιστορίας μας δεν είναι αρκετά ελκυστική, είναι πιθανό να μην ασχοληθεί περαιτέρω με το κείμενό μας. - Η μέση ενός βιβλίου ενέχει επίσης τις δικές τις συγκεκριμένες προκλήσεις– κατά την προσωπική μου άποψη είναι το δυσκολότερο κομμάτι. Η αρχή μπορεί, παρά τις παραπάνω δυσκολίες, να βρεθεί, να σμιλευτεί με κάποιον τρόπο, λόγω του αρχικού δημιουργικού μας ενθουσιασμού. Η λύση πάλι μπορεί να επισύρει ένα εντυπωσιακό κλείσιμο λόγω της έντασης της κορύφωσης που έτσι κι αλλιώς έχει παρασύρει και συναρπάσει τόσο τον αναγνώστη, όσο και τον συγγραφέα. Ωστόσο η μέση, και ιδιαίτερα στα μυθιστορήματα, είναι το σημείο όπου συνήθως γίνεται η λεγόμενη κοιλιά. Πρέπει η ιστορία να συνεχίσει να εξελίσσεται χωρίς να σκοντάφτει, χωρίς να δίνεται η εντύπωση στον αναγνώστη μας ότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τους ήρωές μας, ότι δεν ξέρουμε να πλοηγήσουμε την πλοκή μας ή ότι και εμείς οι ίδιοι έχουμε αρχίσει να βαριόμαστε το κείμενό μας. Ο αναγνώστης είναι εξαιρετικά ευαίσθητος σε σχέση με αυτό που διαβάζει και υπάρχει μία ιδιαίτερη σύνδεση πομπού και δέκτη, δηλαδή συγγραφέα και αναγνώστη στη δική μας περίπτωση. Το διαισθάνεται αν αγαπάμε την ιστορία μας, αν μας ενθουσιάζει, αν τη βαριόμαστε και οι αντιδράσεις του είναι ανάλογες με τις δικές μας διαθέσεις. Στο μέσον ενός βιβλίου, η εναρκτήρια ορμή της ιστορίας μας έχει πλέον ξεθωριάσει και η κάθαρση βρίσκεται ακόμη μακριά. Με ποια εργαλεία θα εντυπωσιάσουμε τον αναγνώστη μας, πώς θα τον κρατήσουμε προσηλωμένο στο γραπτό μας; Η μέση ενός μυθιστορήματος είναι το σημείο όπου οι λιγότερο υπομονετικοί -ή λιγότερο επίμονοι- αναγνώστες μπορεί να εγκαταλείψουν τον αγώνα. - Το τέλος. Για κάποιους η λύση είναι το δυσκολότερο σημείο ενός κειμένου. Πρέπει να δώσουμε ένα πειστικό κλείσιμο στην πλοκή μας και σε όλες τις εκ παραλλήλου μικρότερες πλοκές που αναπτύξαμε. Είναι ζωτικής σημασίας να γίνει αυτό, να «δέσουμε» δηλαδή όλα τα «νήματα» που ξεκινήσαμε να υφαίνουμε. Πρέπει δηλαδή να γίνει «απεμπλοκή» σε οποιαδήποτε «εμπλοκή», είτε σχέσεις μεταξύ προσώπων, είτε συναισθημάτων, είτε αδικιών ή ανισορροπιών. Όσοι εμπλακούν στην ιστορία πρέπει να απεμπλακούν με κάποιον ικανοποιητικό τρόπο. Στην αντίθετη περίπτωση, θα δώσουμε στον αναγνώστη μας την πολύ άσχημη εντύπωση πως έχουμε «ξεχάσει» τα ζητήματα ή τα πρόσωπα που εκθέσαμε στο έργο μας. Είναι επίσης σημαντικό, και με αυτό το κομμάτι θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο, να αποφύγουμε πολυφορεμένα κλισέ και προβλέψιμες λύσεις για το τέλος μας. Πλάσαμε με μεράκι μία ιστορία, τους χαρακτήρες μας, τις περιπέτειες και τις συγκρούσεις τους. Σίγουρα θέλουμε να δώσουμε ένα αξιοπρεπές επιστέγασμα σε αυτή την προσπάθεια και μία θριαμβευτική έξοδο από τη σκηνή για τους ήρωές μας. Εξάλλου, δεν ξεχνάμε πως, όσο περισσότερο τους αγαπήσουμε εμείς, τόσο περισσότερο θα τους αγαπήσουν οι αναγνώστες μας. Ας δούμε λοιπόν μερικές από τις εύκολες λύσεις που καταφεύγουν οι απρόσεκτοι, βιαστικοί ή βαριεστημένοι συγγραφείς και που αποτελούν κόκκινο πανί στα μάτια του απαιτητικού αναγνώστη. 1. Τέλος τύπου: Και έζησαν αυτοί καλά. Ναι, επιτρέπεται να έχουμε ένα ευτυχές τέλος, μπορεί να οδηγήσουμε την πλοκή μας εκεί. Ο Στίβεν Κινγκ υποστηρίζει πως τα ευτυχισμένα τέλη είναι τα συνηθέστερα, ακόμη και στην πραγματική ζωή. Δεν απαγορεύεται οι ήρωές μας να νικήσουν τους κακούς, να βρουν την πραγματική αγάπη, να επαναφέρουν το δίκαιο και την τάξη, να ελευθερώσουν τον πλανήτη, το βασίλειο, τους σκλάβους γονείς τους ή ό,τι άλλο είναι αυτό για το οποίο παλεύουν. Ο κίνδυνος αυτού του είδους τέλους βρίσκεται στον χειρισμό του: πώς θα φτάσουμε στο ευτυχές μας τέλος; Πώς θα έχουμε χτίσει την πορεία προς το τέλος αυτό; Μέσα από μία σειρά περιπέτειες που λύνονται ευφυώς και πειστικά ή με την ακατάπαυστη βοήθεια της τύχης ή κάποιου από μηχανής θεού; Και φτάνουμε έτσι στο δεύτερο, κακού είδους, τέλος: 2. Ο από μηχανής θεός. Μπορεί να λειτουργούσε στην αρχαία τραγωδία, αλλά όχι πια. Φυσικά, λέγοντας από μηχανής θεός δεν εννοούμε ότι θα χρησιμοποιήσουμε οπωσδήποτε κάποιο θεϊκό πρόσωπο, αν και δεν αποκλείεται. Ένας χαμένος συγγενής, ένας γηραιότερος χαρακτήρας, ένας σοφός ιερέας ή μάντης, ένας ξένος που η άφιξή του θα συμπίπτει με την πιο νευραλγική στιγμή της ιστορίας μας, ακόμη και η ανακάλυψη ενός σημαντικού αντικειμένου ή η τυχαία αποκάλυψη ενός μυστικού μπορεί κάλλιστα να παίξει το ρόλο ενός deus ex machina. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν συνήθως εξωγενή και πάντως απρόβλεπτο παράγοντα που λύνει την πλοκή τόσο καίρια, τέλεια και συγχρονισμένα ώστε μοιάζει με θεία πρόνοια. Τούτο συνέβαινε στο μεσαιωνικό θέατρο, όπου οι αλλεπάλληλες αναγνωρίσεις και οι επανενώσεις των προσώπων έλυναν όλα τα αδιέξοδα. Είναι κλισέ, είναι παλιομοδίτικο, είναι χιλιοειπωμένο και πιθανώς και με πολύ καλύτερους τρόπους από αυτούς που θα καταφέρουμε να χειριστούμε. Μία επέμβαση που να αλλάζει την έκβαση της μάχης, ή της διένεξης, ή του πολέμου, ή γενικά της ιστορίας μας θα πρέπει να έχει κτιστεί με μεγάλη προσοχή κατά τη διάρκεια της αφήγησης. Διαφορετικά δεν είναι ανατροπή, είναι ταχυδακτυλουργία που βγάλαμε από το καπέλο μας ελλείψει χρόνου ή φαντασίας. 3. Ήταν όλα ένα όνειρο. Αυτό είναι πάντοτε η ευκολότερη έξοδος κινδύνου. Όταν είναι όλα ένα όνειρο ο συγγραφέας δεν υποχρεούται να ολοκληρώσει κανένα από τα ζητήματά του. Στην πραγματικότητα ο συγγραφέας μοιάζει να «το σκάει από το παράθυρο» αφήνοντάς μας με την απογοήτευση της ημιτελούς πλοκής. Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου μπορεί να καταστραφεί από την απλή φράση ήταν όλα ένα όνειρο. Και μάλιστα, όσο πιο ωραία και όσο πιο περίπλοκη είναι μία ιστορία τόσο βαθύτερη η απογοήτευση και τόσο χειρότερο το αντίκτυπο. Φανταστείτε να έχουμε σετάρει χαρακτήρες, ίντριγκες, περιπέτεια, μαγικά αντικείμενα, γρίφους, αναγνωρίσεις, και τελικά τίποτα να μην έχει κανένα απολύτως νόημα επειδή κάποιος τα ονειρεύτηκε ή τα φαντάστηκε κατά τη διάρκεια μιας παραίσθησης. Ο αναγνώστης θα νιώσει προδομένος, καθώς επένδυσε χρόνο και ενθουσιασμό στο βιβλίο μας για να δει την έκβαση μιας ιστορίας. Και αν νιώσει προδομένος, είναι δύσκολο να επενδύσει πια σε μας. 4. Η τραγική λύση όπου όλοι πεθαίνουν. «Τραγική» δεν είναι τυχαία εδώ η επιλογή της λέξης. Συμβαίνει όντως σε πολλές, αρχαίες και μεσαιωνικές, τραγωδίες. Ωστόσο δεν είναι ό,τι καλύτερο για ένα μυθιστόρημα ή διήγημα φαντασίας. Είναι μάλλον εύκολο να ξεφορτωνόμαστε χαρακτήρες στων οποίων την ιστορία δεν μπορούμε να δώσουμε ικανοποιητική λύση. Είναι σαν να βαριόμαστε να συμμαζέψουμε ένα σπίτι και να επιλέγουμε να το ανατινάξουμε – ακραίο παράδειγμα, το ξέρω, αλλά νομίζω περιγραφικό -. Η λύση αυτή περιέχει κάτι από την προχειρότητα και το απογοητευτικό – για τον αναγνώστη- αίσθημα της προδοσίας που περιγράψαμε και στην περίπτωση 3. 5. Ξαφνικοί έρωτες, ξαφνικοί γάμοι. Τυπικότατη παραλλαγή του έζησαν αυτοί καλά. Ο νέος επιτρέπεται να παντρεύεται στο τέλος την καλή του – αλλά την καλή του, που τον έχουμε δει να την διεκδικεί και έχουμε καρδιοχτυπήσει με το καρδιοχτύπι του. Όταν το ευτυχές γεγονός επισφραγίζεται με καμιά δεκαριά ακόμη, όπου όλοι βρίσκουν ξαφνικά και χωρίς καμία προηγούμενη αιτία το ιδανικό τους ταίρι τότε η λύση μας είναι κλισέ που θυμίζει παλιές ελληνικές ταινίες και που καλά θα κάνουμε να αποφύγουμε. 6. Ο εσωτερικός, υπαρξιακός μονόλογος του ήρωα. Μετά τη λύση της ιστορίας θα τον δούμε να αναλογίζεται τη θέση του στον κόσμο, την πορεία του στη ζωή, το τι μεταχειρίστηκε προκειμένου να πιάσει τον κακό – συνηθισμένο τέλος σε νουάρ μυθιστορήματα ή ταινίες. Ακριβώς επειδή είναι τυπικό και σύνηθες είναι καλύτερα να το αποφύγουμε. Όλα τα παραπάνω κλισέ, με εξαίρεση την περίπτωση ήταν όλα ένα όνειρο, δεν σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν, υπό συνθήκες. Είναι υπερβολικά συνηθισμένα τελειώματα ιστοριών, για αυτό έφτασαν να τυποποιηθούν ως κλισέ και αυτό σημαίνει ένα πράγμα: ότι για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, δεκαετίες, ίσως και εκατονταετίες, ήταν αγαπητά στον κόσμο. Οι αναγνώστες, οι θεατές τα αγαπούσαν, και άρα οι συγγραφείς τα μεταχειρίζονταν. Άλλωστε το πιο συνηθισμένο κλισέ υπήρξε κάποτε πρωτοποριακή ιδέα, τόσο πρωτοποριακή και εντυπωσιακή που δημιούργησε πλήθος ανάτυπά της. Πλέον όμως οι ιστορίες που γράφονται και εκδίδονται είναι πολλαπλάσιες από αυτές που κυκλοφορούσαν παλιότερα, οι αναγνώστες έχουν άλλη παιδεία και τα κριτήρια είναι αυστηρά. Είναι απαραίτητο να αποφεύγουμε πεπατημένες οδούς και, αν δεν μπορούμε να το κάνουμε, τουλάχιστον ας προσπαθούμε να διαχειριζόμαστε τις τυποποιήσεις με φρέσκια ματιά. Αν ο αναγνώστης έχει διαβάσει άλλα τριάντα βιβλία όπου όλοι ζουν καλά και εμείς καλύτερα, όπου ο ήρωας αναλώνεται στον υπαρξιακό του προβληματισμό στο τέλος της ιστορίας ή όπου ένας παράγοντας, - πρόσωπο, κατάσταση, μαγεία ή τεχνολογία – δίνει κάθε απάντηση στο αδιέξοδο, πώς και με τι θα σταθούμε εμείς, προσφέροντας «μία από τα ίδια;» Πρέπει ο αναγνώστης να δει σε μας κάτι περισσότερο ή κάτι διαφορετικό προκειμένου να κλείσει το βιβλίο μας με μίαν ευχάριστη ανάμνηση. Το τέλος ενός βιβλίου αφήνει πάντα τον εντονότερο αντίκτυπο και για αυτό το λόγο είναι ανάγκη να είναι προσεγμένο. Είναι αυτό που θυμόμαστε τελικά, είναι αυτό που θα προσδιορίζει την τελική γεύση που μας άφησε ένα κείμενο και ίσως αυτό που θα μας κάνει να το συστήσουμε και σε άλλους. Σκεφτείτε πόσες φορές έχετε, ως αναγνώστες, ακούσει ή πει την φράση «είχε καλές ιδέες αλλά…» «ξεκίνησε όμορφα, όμως στο τέλος…» «ωραία ιστορία μα το τέλος με εκνεύρισε». Η παλιά, καλή παροιμία «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» βρίσκει απήχηση και στη συγγραφή όπως ακριβώς και στη ζωή.

Εδώ αυτά που με έβαλε η @sandy1dritsakou να γράψω. Πέρα από την πλάκα ίσως πρέπει να είμαι εκτός συναγωνισμού, η ώρα είναι περασμένη. Αλλά αφού το έγραψα σας το παραδίδω. Oh, my.

Όση ώρα με άφησε ο μπόμπιρας να γράψω κάτι έκανα νομίζω. Here goes:

Τέλος ψηφοφορίας; Να πούμε μέχρι Παρασκευή;

Ίδρωσα αλλά ψήφισα. Πολύ τρέξιμο, καθόλου χρόνος, αλλά το ευχαριστήθηκα παίδες! Ελπίζω σύντομα και τα σχόλιά μου σε όλες τις ιστορίες.

Ψήφισα. Κάποιες από τις ιστορίες είχαν πάρα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Χαίρομαι που ανεβαίνει η ποιότητα των συμμετοχών και στα παιχνίδια.

Καλό απόγευμα Κυριακής σε όλη την παρέα. Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης να ενημερώσω ότι διαβάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού στον σύνδεσμο: εδώ παρατήρησα ότι αναφέρονται: περίοδος συγγραφής και περίοδος ανάγνωσης και ψηφοφορίας. Όχι σχολιασμού, όπως, για παράδειγμα, αναφέρεται στους κανόνες διαγωνισμού σύντομης ιστορίας: εδώ Ως εκ τούτου δεν θα σχολιάσω τις ιστορίες των συμμετεχόντων. Ευχαριστώ όλους όσους μπήκαν στον κόπο να αναρτήσουν σχόλια για την ιστορία μου. Με την ολοκλήρωση του παιχνιδιού θα απαντήσω. Καλή επιτυχία σε όλους !

Ψήφισα και εγώ. Είναι το ανάποδο από το πολιτικό σκηνικό που όπου και να κοιτάξεις απογοητεύεσαι. Πάλι δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις, αλλά ακριβώς για τους αντίθετους λόγους. Μπράβο παιδιά πολύ ωραίες συμμετοχές.

Η συμμετοχή του B MOVIES.

Προσωπικά, θεωρώ ότι ένα τέλος που συνδυάζει το 1 και το 2 (ανάλογα με τους ήρωες, πρωτεύοντες και δευτερεύοντες) είναι το ιδανικό. Μία μίξη πρωτοβουλίας και Τύχης. Η εποχή μας προμοτάρει την πρώτη, παλαιότερες εποχές είχαν οξυδερκέστερη επίγνωση ως προς την επιρροή της δεύτερης. Κακά τα ψέμματα, διαβάζουμε ιστορίες προκειμένου να παρακινηθούμε/δικαιωθούμε. Το στοιχείο της Τύχης μάς ενοχλεί, διότι μας αφαιρεί τον έλεγχο, το στοιχείο που καθορίζει την ατομική ταυτότητά μας. Ζούμε σε κοινωνίες όπου κυριαρχεί ο ατομισμός (έως ναρκισσισμός...), οπότε το 1 είναι το αρεστό/ευπώλητο. Το 1 όμως (κατά τη γνώμη μου), λειτουργεί καλά όταν συνδυάζει τη δικαίωση/ενσωμάτωση του ήρωα που αποκτά επίγνωση ότι η ευτυχία του είναι δυνατή μόνο εφόσον προάγει και τη συνολική ευημερία της κοινότητάς του. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κλισέ: ίσως αποτελεί εκ των εκ άνευ συνθήκη.

Το καλύτερο τέλος είναι ο Θάνατος. Κανείς δεν θέλει να τον σκέφτεται (ή περίπου κανείς), κανείς δεν θέλει να του συμβεί (ή περίπου κανείς), όλοι τον περιμένουν να 'ρθει μετά από πολλά, παρά πολλά χρόνια (ή περίπου όλοι), κι όταν τελικά, αργά ή γρήγορα, έρθει, τίποτα δεν θα έχει πια καμιά σημασία (ή μπορεί και να έχει). Κλισέ; Ναι, φυσικά. Μα όσο κι αν προσπαθούμε να τον ξορκίσουμε με την πένα μας, δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Θα σκάσει μύτη όταν δεν θα τον περιμένουμε. Ασε που ακόμα κι αν τον παρακαλάμε να έρθει, αυτός δεν θα έρχεται. Είναι busy το παλικάρι, και μέχρι να βάλει τη δουλειά σε μια σειρά... Ανατροπή; Φυσικά, η καλύτερη.

Πιστεύω ότι το καλό τέλος ή το τέλος που αξίζει στον καθένα είναι ένα τέλος που αν και σύνηθες θα έχει πάντα το κοινό του γιατί προσφέρει στον αναγνώστη κάτι που του στερεί η πραγματικότητα πολλές φορές, την κάθαρση με την απόδοση δικαιοσύνης. Αυτό με το όνειρο το βρίσκω σπαστικό ακόμα και αν ο συγγραφέας έχει κλείσει όλες τις πλοκές και δεν έχει εκκρεμόητες, είναι σαν να απαξιώνει ό,τι έφτιαξε ως εκείνη τη στιγμή. Σκέψου στο τέλος της Επιστροφής του Βασιλιά, να ανακαλύπταμε ότι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο που είδε ο Μπίλμπο παίρνοντας έναν υπνάκο ενώ έγραφε το βιβλίο του!

Συγχαρητήρια στους νικητές. Ευχαριστώ όσους με ψήφισαν. Περιμένω νέο θέμα για παιχνίδι,

Η σημερινή συνάντηση ισχύει κανονικά. Σε pm έχετε ενημερωθεί για τα σχετικά links Επίσης: συγχαρητήρια στους νικητές του παιχνιδιού!

Δεν έχω θέμα αν είναι οκ όλοι και βέβαια η @sandy1dritsakou

Αυτό που μου αρέσει στα συγγραφικά παιχνίδια είναι το γεγονός ότι όχι μόνο μπορούμε να ανεβάσουμε τις ιστορίες μας, αλλά και να συζητήσουμε σχετικά με αυτές. Σύμφωνα με την εισήγηση του συγκεκριμένου παιχνιδιού ψήφισα τις αγαπημένες μου ιστορίες. Εκείνες που θεωρώ λιγότερο σκοτεινές, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι δεν τίμησα με την ψήφο μου συγγραφείς που ψηφίζω πάντα.

Εγώ θα ανεβάσω το πόνημα της ντροπής κάποια στιγμή μετά τις δώδεκα. Αν δεν υπάρχει βέβαια θέμα...

Είχε μπει ένα όριο πριν πάνω από 10 χρόνια για να μη γράψει κάποιος νουβέλα, αυτή ήταν η λογική. Για λίγες λέξεις παραπάνω προτείνω να μην το λάβουμε υπόψη το όριο κ να ανεβάσει ο @Nick V. έχω μεγάλη περιέργεια να το διαβάσω.

Με τέτοια εικόνα δεν κρατιέμαι να μη γράψω! Challenge accepted. Ελπίζω να προλάβω:Ρ

Είμαι στις 1100 λέξεις: η αρρώστια, της αρρώστιας ώ αρρώστια βγαίνει. Sex & Language. Α ρε @sandy1dritsakou Δεν ξέρω καν αν θα διαβάζεται το αίσχος αυτό.

Θα ήθελα να τελειώσω φέτος ένα μυθιστόρημα για το οποίο αυτή τη στιγμή έχω 43.000 λέξεις. Είναι δύσκολος στόχος βέβαια, γιατί γράφω αργά (το ξεκίνησα Ιανουάριο, άρα μιλάμε για γράψιμο εφτά μηνών), αλλά ελπίζω να βγει.

Καλησπέρα. Το Σάββατο θα κάνουμε ένα μικρό Live zoom για σχολιασμό κειμένων και επικοινωνία, κατόπιν αιτήματος του αγαπητού @Αθανάσιος. Αποστέλλω λεπτομέρειες σε πμ. Θα χαρούμε αν μπορέσετε!

Είμαι ΟΚ και εγώ για Παρασκευή.

31. Η γέννηση της τραγωδίας - Friedreich Nietzsche (σελ 182, Εκδοτική Θεσσαλονίκης) 32. Ιππόλυτος - Ευρυπίδης (σελ 200, Ζήτρος 2007) 33. Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών - Κατερίνα Γώγου (σελ 85, Καστανιώτη 1988) 34. Οι αρχαίοι Έλληνες στη νεοελληνική λαϊκή παράδοση - Ι. Θ. Κακριδή (σελ 109, Μορφωτικό ίδρυμα Εθνικής τραπέζης 1997) 35. Η τρικυμία - Shakespeare William (σελ 30, Άγκυρα 1996, 8/10) 36. Ο Μαύρος Πύργος ΙΙΙ, Οι ρημαγμένοι τόποι - Stephen king (σελ 613, Bell 2016, 9/10) 37. Ορέστης - Ευριπίδης (σελ 190, Κάκτος 1992)

Εντάξει, ψήφισα. Θα ήθελα να πω ότι μου άρεσαν όλες οι συμμετοχές και ήταν δύσκολο να επιλέξω μόνο τρεις (λίγο δεν είναι;) Τέλος πάντων, μετά από σκέψη, κατέληξα στο να επιλέξω τις τρεις που κατά την κρίση μου είχαν ένα μικρό προβάδισμα από πλευράς τεχνικής.

δωστε το αισχος στο λαο. ελα μανα μου που αποφασισες κιολας οτι θα ειναι χαλια. ανεβασε το να δουμε

Εννοείται θέλουμε να διαβάσουμε @Nick V.

Συμφωνώ. Θέλω και εγώ να διαβάσω την ιστορία του @Nick V.

Η τελευταία σφαίρα Το βιβλίο το πρωτοδιάβασα όταν πήγαινα λύκειο και η πλοκή που είχε αρέσει τόσο πολύ που τη θυμόμουν ακόμα, όμως το βιβλίο το είχα χάσει από τότε, μέχρι που το ξαναβρήκα πριν λίγο καιρό σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Την πλοκή την αναφέρει πιο πάνω ο BladeRunner γι' αυτό δεν την ξαναγράφω, απλώς να σημειώσω πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα γουέστερν που έχει γράψει ο Λουίς Λ' Αμούρ. Επίσης κάπου είδα ότι γυρίζεται και ταινία αυτή την περίοδο. 9/10

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ Soulgazer - Η εκδίκηση των τριών γουρουνιών Roubiliana - Η μέρα του μπάρμπεκιου Αθανάσιος - Συγχώρα με B MOVIES - ΠΡΟΒΑΤΑ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΡΟΜΠΟΤ Nick V. - Τα Παράσιτα South of Heaven - Ο.Γ.Β. ή Το Δώρο της Δανάης Ιρμάντα - Bad Trip

Ο Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ , (Ρώσος μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου (νέο ημερολόγιο) του 1818 στο Αριόλ της Ρωσίας και πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου (νέο ημερολόγιο) του 1883 στο Μπουζιβάλ, κοντά στο Παρίσι. Ήταν γιος ενός αξιωματικού και μιας πλούσιας και δυναμικής γυναίκας, της οποίας η μορφή διαφαίνεται σε διάφορα έργα του. Μεγαλώνοντας ο ίδιος σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσαν οι ταξικές διακρίσεις και το χάσμα πλουσίων και φτωχών, φορτίστηκε με μεγάλη έμπνευση κατά της κοινωνικής αδικίας. Το 1833 άρχισε να σπουδάζει φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και το επόμενο έτος ήρθε σε επαφή με τον Ζουκόφσκι, τον Γκόγκολ και τον καθηγητή Πλέτνεφ, με τον τελευταίο να γίνεται οδηγός στα πρώτα λογοτεχνικά του βήματα.[5] Το 1838 μετέβη στο Βερολίνο για να συνεχίσει τις σπουδές του, και εκεί ζυμώθηκε πολιτικά έχοντας στο πλευρό του σημαντικές φυσιογνωμίες σαν τον Μπακούνιν, τον Στανκίεβιτς και τον Ανένκοφ. Ως αποτέλεσμα, έκανε μέλημά του να προωθήσει τον εξευρωπαϊσμό της Ρωσίας και να υποστηρίξει τις ιδέες του με τη λογοτεχνία, χωρίς όμως να επιτρέπει στην κοινωνική κριτική να υποβαθμίζει την τέχνη της γραφής του. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία το 1841, εργάστηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών αλλά σύντομα σταμάτησε, και έτσι αφιερώθηκε περισσότερο στην πεζογραφία αλλά επεκτάθηκε ταυτόχρονα και στη δραματουργία. Η λογοκρισία, όμως, δεν επέτρεψε να ανεβούν όλα τα θεατρικά του έργα επί σκηνής, μερικά από τα οποία σήμερα θεωρούνται ορόσημα στην ιστορία του ρωσικού θεάτρου. Η γνωριμία του με την τραγουδίστρια της όπερας Παυλίνα Βιαρντό, η οποία ήταν και ο μεγάλος αλλά ανεκπλήρωτος έρωτας της ζωής του, τον υποκίνησε να κάνει συχνά και μεγάλα ταξίδια στην Ευρώπη για να βρίσκεται κοντά της Πηγή wikipedia. Διάβασα τα Ανοιξιάτικα Νερά. Τι να πω για αυτό το βιβλίο, το αγάπησα. Μπήκε κατευθείαν στη λίστα με τα αγαπημένα μου. Η απληστία ως ένα χαρακτηριστικό του ανθρώπου, που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή. Αν και το διάβασα δύο μήνες πριν, θυμάμαι ακόμα πως ένιωθα να περπατάω κι εγώ μαζί με τον πρωταγωνιστή στα πράσινα λιβάδια και να μυρίζω τον αέρα που έχει διαποτιστεί από τις οσμές των λουλουδιών. Τόσο όμορφες ήταν οι περιγραφές. Αν έχει διαβάσει κανείς άλλος τον συγκεκριμένο, είναι ευπρόσδεκτες οι απόψεις.

Πάντως νομίζω δεν υπάρχει όριο ...

Στην περίπτωσή μου το ξεπέρασα το όριο, έφτασα κάπου στις 6800 λέξεις. Κι όπως θυμάμαι την ιστορία, δεν είναι κείμενο που θα του έβαζα μαχαίρι. Οπότε μάλλον δεν θα ανεβάσω.

βρε, βρε, τι ανωμαλίες είναι αυτές; (ίσως γράψω κι εγώ κάτι, μικρό, μάλλον, αν προλάβω).

01. Στάλινγκραντ - Άντονι Μπίβορ (559) 10/10 02. Ο Αγαθούλης - Βολταίρος (97) 8,5/10 03. Μπάμπιτ - Σίνκλερ Λιούις (330) 7/10 04. Βερολίνο, η πτώση 1945 - Άντονι Μπίβορ (575) 10/10 05. Ναπολέων - Έμιλ Λούντβιχ (517) 8/10 06. Άγιον Όρος, Ημερολόγιο: (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1914) - Νίκος Καζαντζάκης (125) 6/10 07. Σαμουράι! - Σαμπούρο Σακάι (483) 9/10 08. Ηθική, η θεραπεία της ψυχής - Επίκουρος (639) 10/10 09. Στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου - Σίντνεϊ Ρότζερσον (196) 8/10 10. Ζευς: Οι απαρχές του κόσμου - Συλλογικό (133) 7/10 11. Αθηνά: Η ανίκητη θεά - Συλλογικό (117) 7/10 12. Αχιλλέας: Ο ευάλωτος πολεμιστής - Συλλογικό (115) 7/10 13. Οδυσσέας: Το ταξίδι της λογικής - Συλλογικό (110) 7/10 14. Η αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πιμ από το Ναντάκετ - Έντγκαρ Άλαν Πόε (478) 8,5/10

"Είμαστε η Σεχραζάτ", το νέο μου διήγημα. Η πρώτη εκδοχή αυτής της ιστορίας γράφτηκε για συγγραφικό παιχνίδι του φόρουμ.

Διάβασα το ''High-rise''. Η ιδέα δυνατή. Αυτή ενός ουρανοξύστη, που ουσιαστικά στεγάζει μία μικρή πόλη, και οι επακόλουθες προστριβές των κατοίκων της. Να πω ότι αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε από την πολυκατοικία που μέναμε γιατί δεν πήγαινε άλλο, θα γινόταν στο τέλος κάνα φονικό. Μπόρεσα λοιπόν να μπω εξαρχής στο κλίμα της ιστορίας. Δυστυχώς. Και το πρόσημο πάλι είναι μείον. Καλή η ιδέα, δεν μου άρεσε η εκτέλεση. Ισχύει ενδεχομένως ότι ανέφερα και σε πρότερη μου κριτική, μάλλον δεν είναι του γούστου μου. Θα δω τώρα και την ταινία, ίσως να μου αρέσει περισσότερο.

Ορέστης - Ευριπίδη Ο Ορέστης και η αδελφή του Ηλέκτρα επιστρατεύουν όλες τους τις δυνάμεις για να μη θανατωθουν από τους Αργείους για τη δολοφονία της μητέρας τους Κλυταιμνήστρας. Ο Ορέστης προσπαθεί να απαλλαγεί από το αφόρητο βάρος της μητροκτονίας. Οι Ερινύες μεταβάλλονται για εκείνον σε σωματική ασθένεια και βάρος ενοχής. Τελικά ο λαός τους καταδικάζει. Ο Ορέστης ζητά βοήθεια από τον Μενέλαο, ο οποίος καταφθάνει στο Άργος μαζί με την Ελένη. Ωστόσο ο Μενέλαος αρνείται να βοηθήσει και ο Ορέστης απελπισμένος, σκέφτεται να σκοτώσει την Ελένη και την κόρη της Ερμιόνη για εκδίκηση. Η εμφάνιση του Απόλλωνα φέρνει την πολυπόθητη λύση. Ως από μηχανής Θεός, με τις θεϊκές εντολές θα επαναφέρει την τάξη και την ισορροπία στον κόσμο των θνητών.

Russell Earl Banks (March 28, 1940 – January 8, 2023) was an American writer of fiction and poetry. His novels are known for "detailed accounts of domestic strife and the daily struggles of ordinary often-marginalized characters". He drew from his own childhood in the working class, but also from the larger world, such as his years in Jamaica. His novels often reflect "moral themes and personal relationships". Wikipedia. Διάβασα το Oh, Canada. Το βιβλίο έχει κάποιο ενδιαφέρον και θεωρώ πολύ καλή κίνηση των εκδόσεων Πόλις να το μεταφράσουν. Ένας διάσημος σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ ονόματι Λέοναρντ Φάιφ αποφασίζει στο τέλος της ζωής του (έχει καρκίνο) να αφηγηθεί την ιστορία της ζωής του κι ελπίζει με τον τρόπο αυτό να εξιλεωθεί για τις όποιες αμαρτίες του, τις οποίες δεν ξέρει ούτε ο κόσμος που τον λατρεύει αλλά ούτε η γυναίκα του. Αν και μου άρεσε, στο τέλος μου έμεινε μία αίσθηση, πως, μέλι μέλι και τηγανίτα τίποτα. Περίμενα περισσότερα για τον πόλεμο στο Βιετνάμ και για τις καναδικές εταιρίες που υποτίθεται ότι ξεσκέπασε ο σκηνοθέτης, οι οποίες έκαναν πειράματα με χημικά που θα στέλνονταν υπέρ της Αμερικής στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Αυτό που θα μου μείνει στο μυαλό πάντως, ήταν εκεί που περιγράφει την κατάταξή του στο στρατό, και τις προσπάθειές του να βγει Ι-5 ώστε να μην τον στείλουν στον πόλεμο. Δέθηκα με τον πρωταγωνιστή σε αυτό το κεφάλαιο, ειδικά εφόσον επρόκειτο για έναν πόλεμο που σίγουρα δεν είναι αμυντικός/απελευθερωτικός. Απλά, περίμενα κάποια κορύφωση, η οποία δεν έρχεται. Το βιβλίο εστιάζει στις προσωπικές περιπέτειες του σκηνοθέτη και τις αμαρτίες του. Αν μη τι άλλο πάντως, ένα ενδιαφέρον βιβλίο.

Προθεσμία μέχρι Τρίτη 1 Ιουλίου μεσάνυχτα

Πάτρικ Ράντεν Κιφ - Μην πεις λέξη (Say Nothing, 2018) Τον Ιούνιο του 2021 αγόρασα το βιβλίο με το που έσκασε μύτη στα ελληνικά βιβλιοπωλεία, τέσσερα χρόνια αργότερα επιτέλους το διαβάζω! Πολύ δυνατό βιβλίο, που με αφορμή μια αληθινή ιστορία απαγωγής και φόνου καταπιάνεται με την άγρια διαμάχη στη Βόρεια Ιρλανδία, τις λεγόμενες Ταραχές. Εκρήξεις, φόνοι, απαγωγές, εκτελέσεις, τρομοκρατικές ενέργειες, προδοσίες, διαπραγματεύσεις, διαμάχες... με όλα αυτά ασχολείται ο Πάτρικ Ράντεν Κιφ, καταφέρνοντας με την εθιστική και χειμαρρώδη γραφή, με την καθηλωτική αφήγηση να μεταφέρει το όλο κλίμα, όλη την παράνοια εκείνων των χρόνων σε εκείνη τη μικρή μεριά του πλανήτη. Χάρη σε ταινίες, βιβλία (π.χ. τη σειρά με τον Σον Ντάφι του Έιντριαν ΜακΚίντι) και γενικές γνώσεις εγκυκλοπαιδικής φύσης γνώριζα πριν πιάσω το βιβλίο αρκετά περιστατικά, ονόματα, γεγονότα κ.λπ. που αναφέρονται στο βιβλίο, όμως και πάλι έμαθα πολλά πράγματα και νομίζω πως κατανόησα έως έναν βαθμό την όλη μπερδεμένη κατάσταση στη Βόρεια Ιρλανδία. Είναι προφανές ότι το βιβλίο δεν καλύπτει όλες τις εκφάνσεις των Ταραχών, μιας και για να γίνει αυτό χρειάζονται πάρα πολύ τόμοι, πολλές χιλιάδες σελίδες, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι καταφέρνει να δώσει μια γλαφυρή, αντιπροσωπευτική εικόνα τους. Είναι ένα non-fiction βιβλίο που διαβάζεται σαν μυθιστόρημα. Και περιττό να πω ότι έπεσε πολλή έρευνα εκ μέρους του Πάτρικ Ράντεν Κιφ, περιττό να πω ότι μελέτησε πολλά βιβλία, εφημερίδες, άρθρα, ότι συνάντησε πολλούς ανθρώπους και μίλησε μαζί τους, ότι έκανε αρκετά ταξίδια στην Αγγλία και τη Βόρεια Ιρλανδία, για να γράψει αυτό το βιβλίο. Και όλο αυτό φαίνεται από τις χιλιάδες (ναι, χιλιάδες) σημειώσεις που υπάρχουν στο τέλος, μιας και το καθετί που αναφέρεται (π.χ. μια περιγραφή ατόμου, μια φράση που είπε κάποιος κ.λπ.) στο τέλος αναφέρεται από πού ή πώς πάρθηκε η συγκεκριμένη πληροφορία. Πολύ ενδιαφέρον και δυνατό βιβλίο, πολύ ωραία, ευκολοδιάβαστη και εθιστική γραφή. Ορμήστε άφοβα! 9.5/10

Σκιές στο Νείλο Τρίτο βιβλίο του Κουαρτέτου της Ιερουσαλήμ, με αρκετά διαφορετικό ύφος γραφής και στιλ αφήγησης σε σχέση με τα δυο προηγούμενα βιβλία, και με πλοκή που περισσότερο θυμίζει τα κλασικά κατασκοπευτικά μυθιστορήματα τύπου Τζον λε Καρέ, με όλες τις αμφισημίες και τα επικίνδυνα παιχνίδια που παίζουν οι κάθε είδους πράκτορες, για να πετύχουν σκοτεινούς και πολλές φορές δυσδιάκριτους σκοπούς. Εδώ τα πράγματα είναι πιο σοβαρά, ο κυνισμός και ο ωμός ρεαλισμός είναι αρκετά πιο έντονοι και ο μαγικός ρεαλισμός πιο αχνός, λίγο στην αρχή υπάρχει μια κάποια πλάκα, υπάρχουν ορισμένες αστείες σκηνές και πνευματώδεις διάλογοι, αλλά μετά τα πράγματα σοβαρεύουν για τα καλά, υπάρχει μια τάση προς τη φιλοσοφία, την ψυχολογική ενδοσκόπηση και την ανασκόπηση των πεπραγμένων, μέσω διαλόγων και αρκετών μονολόγων. Ορισμένα σημεία εδώ κι εκεί με κούρασαν κάπως -η αλήθεια είναι-, όμως ήταν λίγα, στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου ο συγγραφέας κατάφερε να με καθηλώσει για τα καλά και να μου δείξει μια άλλη εικόνα για τη Μέση Ανατολή και την Ιστορία, καθώς και πού μπορεί να οδηγήσει η ανθρώπινη ματαιοδοξία. Και μπορεί το βιβλίο να ανήκει στο Κουαρτέτο της Ιερουσαλήμ, αλλά σχεδόν ολόκληρη η ιστορία διαδραματίζεται στην Αίγυπτο, και ειδικότερα στο Κάιρο. Όμως η Ιερουσαλήμ, αυτή η μαγική πόλη, είναι πάντα κάπου εκεί, και πάντα επηρεάζει τις σκέψεις και τις πράξεις των πρωταγωνιστών (που δεν παύουν να είναι αξιοπερίεργοι ή/και ιδιόρρυθμοι, με πολυσχιδές παρελθόν). Πολύ ωραίο βιβλίο, με τον τρόπο του δυνατό και σκληρό, και όπως συνέβη και με τα δυο προηγούμενα βιβλία, δεν ήθελα να τελειώσει, να όμως που τελείωσε, και τώρα τρέχω ολοταχώς για το τέταρτο και, δυστυχώς, τελευταίο βιβλίο του Κουαρτέτου. Και μετά; Τι κάνουμε μετά; 9/10

Διάβασα το ''Μικρό χρονικό τρέλας''. Αυτοβιογραφικό, πρόκειται για την ειλικρινή όσο και επίπονη μαρτυρία ενός ανθρώπου που καταδύθηκε στην άβυσσο της τρέλας. Και πριν απ' οτιδήποτε άλλο, θέλει θάρρος. Να βρει κανείς το κουράγιο και να μιλήσει για τον Γολγοθά του. Τις καταστάσεις που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, και μαζί του αυτοί που του στάθηκαν στα δύσκολα. Θάρρος να εναντιωθεί στον κοινωνικό στιγματισμό, στον ρατσισμό, που συνοδεύει την συγκεκριμένη λέξη. Δεν φτάνει να έχει το νου του -άθελα μου έκανα λογοπαίγνιο- να μην βλάψει τον εαυτό του, έχει από πάνω να αντιμετωπίσει και το ότι είναι δακτυλοδεικτούμενος. Ζόρικα. Τα όσα διάβασα ήταν ζόρικα. Ισχύει δυστυχώς ότι οι ψυχικές νόσοι είναι από τις μεγαλύτερες μάστιγες της εποχής μας, ενδεχομένως και η πιο μεγάλη. Θέλει φροντίδα από τον κοινωνικό περίγυρο, αμέριστη συμπαράσταση και ιδίως προσοχή. Πραγματικά δεν είναι να τους αφήνεις δευτερόλεπτο από τα μάτια σου. Άξιος συγχαρητηρίων ο άνδρας του. Επέδειξε καλοσύνη και ιώβεια υπομονή, και μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες. Μακάρι λοιπόν να έχει επέλθει πλέον η ψυχική του υγεία και να είναι καλά. Για το δε κείμενο, πέρα από το ότι αυτό καθαυτό ήταν ζοφερό, υπάρχει φυσικά και το λογοτεχνικό κομμάτι. Και ισχύει ότι ανέφερα και σε πρότερη κριτική, είμαι πλέον φαν. Το γράψιμο του μου είναι εθιστικό, δεν μπορούσα να το αφήσω κάτω. Έχω ευτυχώς την συντριπτική πλειοψηφία των βιβλίων του, μερικά αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι και εξαντλημένα.

Το Πόκερ της Ιερουσαλήμ Δεύτερο βιβλίο του Κουαρτέτου της Ιερουσαλήμ και, αν είναι αυτό ποτέ δυνατόν, το βρήκα ακόμα πιο κουλό, τρελό και απολαυστικό από το πρώτο. Δεν θα μπω στη διαδικασία να γράψω μια περίληψη αυτών που συμβαίνουν, γιατί πολύ απλά δεν γίνεται να γράψει κανείς μια περίληψη που να βγάζει νόημα, άλλωστε το κείμενο που υπάρχει στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης δίνει μια (πολύ) μικρή ιδέα γι' αυτά που πρέπει να περιμένει κανείς. Το βιβλίο είναι γεμάτο με αξιοπερίεργους και ιδιόρρυθμους χαρακτήρες με τρελό παρελθόν, είναι γεμάτο από εικόνες, σκηνές και στιγμές που αναδεικνύουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τη μαγεία και την τρέλα της Ανατολής και της ερήμου, μπορεί να πει κανείς ότι διαθέτει και μια εσάνς φαντασίας και μαγικού ρεαλισμού, ανάλογα με το πώς βλέπει και αντιλαμβάνεται κάποιος τα πράγματα. Και χιούμορ, πολύ χιούμορ, λίγο μαύρο, λίγο κυνικό, λίγο σατιρικό απέναντι στην Ιστορία αλλά και τον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών (βλέπε τη διεθνή κατασκοπική οργάνωση του τρελάρα Νουμπάρ Βαλενστάιν), αλλά και με αρκετή σοβαρότητα και λίγο ωμό ρεαλισμό όπου χρειάζεται. Μιλάμε για ένα περίεργο μείγμα ιστορικού και κατασκοπευτικού μυθιστορήματος, ερωτικής ιστορίας, μαγικού ρεαλισμού, μυστικισμού και φαντασίας, που δεν χωράει σε μια μονάχα κατηγορία, που πολύ απλά δεν γίνεται να του βάλει κανείς μια συγκεκριμένη ταμπέλα. Προφανώς, ούτε και αυτό το βιβλίο είναι για όλα τα γούστα, πάντως ευτυχώς η γραφή και η όλη τρέλα του συγγραφέα ταίριαξαν τα μάλα με τα δικά μου γούστα. Συνεχίζω ακάθεκτος με το τρίτο βιβλίο! 9.5/10

Ο Κώδικας του Σινά Για αρκετά χρόνια γνώριζα την ύπαρξη του Κουαρτέτου της Ιερουσαλήμ του Έντουαρντ Γουίτμορ, ενός πρώην κατασκόπου της CIA σε Ευρώπη, Μέση Ανατολή και Ανατολική Ασία, αλλά για κάποιο λόγο έμενα μακριά από αυτό. Μέχρι που απέκτησα και τα τέσσερα βιβλία από το Παζάρι Βιβλίου το 2022 έναντι είκοσι δυο ευρώ (!) και τώρα, τρία χρόνια μετά, αποφάσισα να τα διαβάσω στη σειρά, το ένα μετά το άλλο, ένας από τους αναγνωστικούς στόχους που έθεσα στην αρχή της χρονιάς. Λοιπόν, το "Ο Κώδικας του Σινά", πρώτο βιβλίο του Κουαρτέτου, είναι από τα πιο κουλά, τρελά και απολαυστικά βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Ιστορία, φαντασία, περιπέτεια, συνωμοσίες, καταδικασμένοι έρωτες, παράνοια, τρελοί χαρακτήρες, τρελά σκηνικά, φοβερά τοπία, μπρος-πίσω στον χρόνο, πέρα δώθε στον χώρο, ο κακός χαμός. Το να συνοψίσει κανείς αυτά που συμβαίνουν στο βιβλίο και να παρουσιάσει εν συντομία το ποιόν των χαρακτήρων, είναι άθλος που δύσκολα μπορεί να φέρει σε πέρας με μεγάλη επιτυχία. Να πω την αλήθεια, ξεκίνησα τελείως στα τυφλά όσον αφορά την πλοκή, απλώς ήξερα ότι θα διαβάσω κάτι τρελό, κάτι μεταξύ Πίντσον και Ρόμπινς, με τα σκηνικά να εντοπίζονται στη Βικτωριανή Αγγλία, σε απομονωμένους πύργους στην Αλβανία, στη Σμύρνη κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή (τρομερό κεφάλαιο), στους Άγιους Τόπους, σε ερήμους στην Αφρική και την Αραβία, γενικά σε μέρη μαγικά που πάντα με εξιτάρουν. Κάτι σαν τις Χίλιες και Μια Νύχτες, δεν ξέρεις τι είναι αληθινό και τι φανταστικό, βάλε και λίγη παρωδία και λίγη σάτιρα και μπόλικη τρέλα, και έτοιμο το βιβλίο. Και εδώ νομίζω ότι δεν υπάρχει μέση κατάσταση, ή θα λατρέψει κανείς το βιβλίο και θα το απολαύσει γι' αυτό που είναι ή θα το παρατήσει στη μέση: Ευτυχώς εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία, η γραφή και η τρέλα του Γουίτμορ είναι σαν να μου μίλησαν, οπότε ορμάω για το επόμενο βιβλίο, το "Το πόκερ της Ιερουσαλήμ". 9/10

1. 2. 3.

[art by Leonora Carrington] Δεύτερο μέρος των ερωταποκρίσεων σχετικά με τη συγγραφή ενός διηγήματος. Πρώτο μέρος εδώ. Enjoy! 17. Πάντα πρέπει να γίνεται σε βάθος έρευνα για αυτό που θέλουμε να γράψουμε; Αν γράψουμε π.χ. Sci-Fi με εξωγήινους πρέπει και εκεί να γίνει έρευνα ή μπορούμε να γράψουμε πράγματα που φτιάξαμε εμείς με την φαντασία μας; Οπουδήποτε ανακατεύεται το στοιχείο του φανταστικού θα εμπιστευτούμε τη φαντασία μας. Όταν όμως γράφεις κάτι ρεαλιστικό είναι καλό να κάνεις μία σχετική έρευνα. Επίσης όταν γράφεις επιστημονική φαντασία, για μαύρες τρύπες και για την ταχύτητα του φωτός, για παράδειγμα, είναι καλό να έχεις κάποιες γνώσεις φυσικής, ή να κουβεντιάσεις με κάποιον που έχει. 18. Μπορούμε να έχουμε περισσότερες από μία οπτικές γωνίες σε μία ιστορία; Ναι, αλλά αν το διήγημά μας δεν είναι ιδιαίτερα εκτενές είναι καλύτερα να το αποφύγουμε. Σε μία νουβέλα και ακόμη περισσότερο σε ένα μυθιστόρημα είναι πολύ ευκολότερο να αλλάζουμε ΟΓ. 19. Σε μία ιστορία που είναι γραμμένη σε 2ο πρόσωπο (ο πρωταγωνιστής κάνει την αφήγηση), πρέπει από την αρχή μέχρι το τέλος της ιστορίας να παραμείνουμε με τον πρωταγωνιστή; Μπορούμε να κάνουμε μεταπήδηση σε άλλο χαρακτήρα; Όταν ο πρωταγωνιστής κάνει την αφήγηση (πρωταγωνιστής και αφηγητής ταυτίζονται) έχουμε πρώτο πρόσωπο όχι δεύτερο. Δεύτερο έχουμε όταν ο συγγραφέας απευθύνεται στον αναγνώστη: βρίσκεσαι στο κρεβάτι σου, ξυπνάς απότομα από έναν εφιάλτη. Σηκώνεσαι αργά, μην όντας σίγουρος αν είσαι ξύπνιος ή ακόμη κοιμισμένος, ψάχνεις τις παντόφλες σου, βαδίζεις προς το μπάνιο. Το πρόσωπό σου στον καθρέφτη μοιάζει άγνωστο. Πρώτο πρόσωπο έχουμε όταν: Ξύπνησα το πρωί, από έναν εφιάλτη. Για κάμποσες στιγμές δεν ήμουν σίγουρος αν είχα ξυπνήσει ή αν ακόμη κοιμόμουν…. Έχοντας διευκρινίσει αυτό, σου απαντώ: Είναι αρκετά πιο δύσκολο να κάνουμε μεταπήδηση όταν έχουμε πρώτο πρόσωπο. Γίνεται, αλλά πάλι θέλει εκτενέστερο κείμενο, κατά τη γνώμη μου, για να γίνει ομαλά. Σε ένα μικρό διήγημα 5.000 λέξεων ίσως θα είναι ασφαλέστερο αν αποφύγουμε τις πολλές μεταπηδήσεις. 20. Στους διαλόγους χρησιμοποιούμε (""), (—) ή («»); Παύλες (-) υπήρχαν στα παλιά βιβλία των εκδόσεων «Αστέρος» αν θυμάσαι. Πλέον μόνο εισαγωγικά («»). 21. Μετά ή πριν από ένα διάλογο γράφουμε την αντίδραση ενός χαρακτήρα; Παράδειγμα 1: Ο Γιάννης φανερά εκνευρισμένος φώναξε: «Μην φωνάζεις, με κούφανες». Παράδειγμα 2: «Μην φωνάζεις, με κούφανες» φώναξε ο Γιάννης φανερά εκνευρισμένος. Οτιδήποτε. Αν έχεις μεγάλο διάλογο μην κάνεις συνεχώς το ίδιο πράγμα όμως. Γράφε πότε με τον ένα τρόπο και πότε με τον άλλο και σε κάποιες περιπτώσεις, μην βάλεις καν αντίδραση. 22. Η αλλαγή σκηνής συμβολίζεται με τρείς αστερίσκους (***); Ναι, ή με μεγάλο κενό (δύο ή τρία enter) 23. Όταν αλλάζουμε τοποθεσία (σκηνή) ή όταν μεταπηδήσουμε σε νέο χαρακτήρα χρησιμοποιούμε αστερίσκους; Σε νέο χαρακτήρα θα προτιμούσα απλώς ένα πάτημα του enter παραπάνω. Στη σκηνή μπορείς να βάλεις αστερίσκους ή απλά ένα παραπάνω πάτημα του enter, όπως σου λέω και στην προηγούμενη ερώτηση. 24. Αν έχουμε γρήγορο ρυθμό στην ιστορία (εξελίσσονται γρήγορα τα γεγονότα) πως μπορούμε να τον κάνουμε να κυλάει ποιο φυσικά, εμπλουτίζοντας περισσότερο τις περιγραφές; Αναλόγως το είδος της ιστορίας. Αν έχεις ένα διήγημα -ανθρωποκυνηγητό για παράδειγμα, δεν είναι καθόλου απαραίτητο να φρενάρεις την πλοκή για να προσθέσεις περιγραφές. Αν παρ΄ όλα αυτά, θέλεις να μειώσεις τις γρήγορες ταχύτητες με ομαλό τρόπο, φρόντισε να δώσεις περιγραφές μόνο για ό,τι χρειάζεται και παίζει ρόλο στην πλοκή σου τη δεδομένη στιγμή, και πάλι, όχι με περιττά λόγια. Για παράδειγμα: κατεβαίνοντας τη γλιστερή σκάλα βρέθηκε σε ένα μισοφωτισμένο υπόγειο. Το ταβάνια φούσκωνε από την υγρασία και οι τοίχοι έσταζαν. Στην απέναντι πλευρά, ένα παράθυρο με κάγκελα τον χώριζε από την ελευθερία του και την αστροφώτιστη νύχτα. Δεν έχουμε πει πάρα πολλά εδώ. Δώσαμε όμως μία εικόνα του χώρου που βρέθηκε ο ήρωάς μας και της δυσκολίας που αντιμετωπίζει προκειμένου να ξεφύγει. Δεν περιγράψαμε κάθε παλιό έπιπλο μέσα στο υπόγειο. Αλλά αν κάποιος τον κυνηγήσει μέσα εκεί και πρέπει να κρυφτεί πίσω από κάποιο παλιό έπιπλο, τότε ναι, πρέπει να το κάνουμε. Πιστεύω να κατάλαβες τι εννοώ. 25. Είναι λάθος αν μία ιστορία δεν έχει καθόλου διαλόγους; Όχι, υπάρχουν διηγήματα χωρίς καθόλου διαλόγους. Ο Χ.Φ.Λάβκραφτ σπάνια συμπεριελάμβανε διαλόγους στα διηγήματά του, καθώς δεν τον ενδιέφεραν έτσι και αλλιώς οι ήρωές του αλλά οι καταστάσεις που αντιμετώπιζαν. Είναι λοιπόν και αυτό ζήτημα εστίασης. Γράφεις μία ιστορία χαρακτήρων; Σε ενδιαφέρει να τους διερευνήσεις και να φωτίσεις τα κίνητρά τους; Θα υπάρχουν διάλογοι (εκτός και πρόκειται για one man show). Αν σε ενδιαφέρει η κατάσταση που βιώνει ο ήρωας και λιγότερο ο ίδιος ο ήρωας μπορείς, υπό συνθήκες, να μην συμπεριλάβεις πολλούς διαλόγους. 26. Είναι λάθος αν μία ιστορία έχει πολλούς διαλόγους; Αν κουράζουν, ναι. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρετικά διηγήματα που είναι ολόκληρα ένας διάλογος. Αν όμως δεν θέλεις να μοιάζεις με μονόπρακτο, καλύτερα κράτησε ένα μέτρο. Ούτε υπερβολικά πολλοί διάλογοι, ούτε υπερβολικά λίγοι. 27. Τι πρέπει ένας αρχάριος συγγραφέας να προσέχει για να μην στριμώξει μεγάλο όγκο πληροφορίας στην ιστορία του; Ένας αρχάριος έχει πάντα την τάση να παραφορτώνει την ιστορία του. Με την πείρα γίνεται ευκολότερο να διακρίνει κάποιος τι είναι απαραίτητο και τι όχι, ωστόσο κάτι που πρέπει να έχουμε υπόψη είναι ότι πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να πετάξουμε έξω υλικό από το πρώτο μας σχεδίασμα. Να διώχνουμε ό,τι είναι υπερβολικά μακρόσυρτο και ελάχιστα χρήσιμο και να μην το λυπόμαστε. Να διώχνουμε περιγραφές που καθυστερούν τη ροή, να διαγράφουμε λεπτομέρειες που δεν παίζουν κανένα ρόλο, να μειώνουμε τις αναδρομές που μπορεί μεν να φωτίζουν κίνητρα και προθέσεις αλλά συνήθως είναι υπερβολικά για το στενό χώρο ενός διηγήματος. Επίσης βοηθάει αν διαβάζουμε την ιστορία μας με δυνατή φωνή: τότε αντιλαμβανόμαστε πολύ ευκολότερα πότε πλατειάζουμε και πότε είμαστε ακριβείς και μεστοί. 28. Αν ο σκελετός (προσχέδιο) όλης της ιστορίας είναι μία παράγραφος, για να επεκταθεί περισσότερο, τι πρέπει να κάνουμε, την χωρίζουμε σε σκηνές; Ξεκινάμε να γράφουμε και οι σκηνές προκύπτουν. Αν σε διευκολύνει να κάνεις από την αρχή ένα προσχέδιο των σκηνών σου είσαι ελεύθερος να το κάνεις. Αλλά σε ένα διήγημα είναι ίσως υπερβολή να κάνεις υπερβολικά πολλά προσχέδια και πλάνα. Σε ένα μυθιστόρημα τα προσχέδια και η διάρθρωση των σκηνών έχουν περισσότερο νόημα. 29. Ότι βάζουμε μέσα στην ιστορία μας πρέπει να είναι απόλυτα σημαντικό για την εξέλιξη της ιστορίας η μπορούμε να βάλουμε και λιγότερο σημαντικά πράγματα; Μπορούμε να γίνουμε περιττοί, αλλά λίγο. Από όσα γράφουμε, το 80 με 90-95% πρέπει να είναι απαραίτητα. Τα υπόλοιπα μπορεί αν είναι σάλτσα, ή περιγραφές, ή οτιδήποτε, αλλά είναι καλό να μην αναλωνόμαστε με ασήμαντα ή ελάχιστα σημαντικά πράγματα στη γραφή μας. 30. Μπορούμε να γράψουμε ένα διήγημα χωρίς να έχουμε κάνει αναλυτικό προσχέδιο (σκελετό) μίας ιστορίας; Δηλαδή να ξεκινήσουμε να γράψουμε και όπου μας βγάλει η έμπνευσή μας; Βεβαίως και μπορούμε. Ειδικά στο διήγημα δεν είναι καθόλου απαραίτητο ούτε το προσχέδιο ούτε ο σκελετός. Κάποιοι λειτουργούν χωρίς αυτά, ακόμη και όταν γράφουν μεγάλα σε έκταση έργα. Θα κάνεις ό,τι σε εξυπηρετεί περισσότερο, αν το προσχέδιο σε βοηθάει θα το χρησιμοποιήσεις, αν όχι, θα γράψεις χωρίς αυτό. 31. Ένας άπειρος συγγραφέας, τι είναι αυτό/ά που πρέπει να προσέξει στην συγγραφή ενός διηγήματος; Ξαναδιάβασε με προσοχή όλα τα παραπάνω. Όλα αυτά πρέπει να τα προσέξεις και να τα χρησιμοποιήσεις κατά περίπτωση. Διαβάστε επίσης: Q&A: Ερωτήσεις σε σχέση με τη συγγραφή διηγήματος (Μέρος 1)