Leaderboard

Έφτασε και μένα η σειρά μου. Πρόκειται για το μετα-αποκαλυπτικό μυθιστόρημα Κρικ, από τις εκδόσεις Άνω Τελεία. https://anoteleia.gr/krik_polyzos_nikos

Πώς θα δημιουργήσουμε πειστικούς ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρες Δεν ξεχνάμε το χρυσό κανόνα, ότι ο ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρας έχει το δικαίωμα να είναι χαρισματικ@, ταλαντούχ@, γενναί@, διπρόσωπ@, προδοτικ@ ή δολοφονικ@ όπως και όσο οποιοδήποτε άτομο εκτός της κοινότητας. Μπορεί επίσης να συνδυάζει οποιαδήποτε από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, μπορεί να είναι ταλαντούχ@ και δειλ@, τίμι@ και ανόητ@ και τα λοιπά. Με άλλα λόγια, ο ασφαλέστερος μπούσουλας στην διάπλαση και στην παρουσίαση ενός τέτοιου χαρακτήρα είναι να μην ξεχνάμε πως είναι ον ανθρώπινο, με κάθε τι καλό που μπορεί να έχει, να είναι ή να κάνει ένας άνθρωπος. Όπως και με κάτι τι κακό. Επειδή, ωστόσο, γράφουμε λογοτεχνία είδους και άρα είναι πιθανό να μην έχουμε να κάνουμε πάντα με ανθρώπους, σκεφτείτε τη διαφοροποίηση σαν μία έξτρα παράμετρο στη φόρμουλά σας. Για παράδειγμα, ένας ξωτικοπρίγκιπας που προτιμάει τους πολεμιστές από τις πριγκίπισσες θα πρέπει να έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τους λοιπούς εκπροσώπους της φυλής του. Θα είναι γενναίος, όσο γενναίοι ή όσο δειλοί είναι οι υπόλοιποι, αν αυτό συνάδει με τα φυλετικά τους γνωρίσματα, θα είναι όσο ευφυής ή όσο ανόητος είναι και εκείνοι. Μία νεράιδα που προτιμά νεράιδες και όχι το Πίτερ Παν δεν πρέπει να διαφέρει σε πολλά από τις υπόλοιπες νεράιδες του λαού της. Δεν θα είναι πιο ταλαντούχα επειδή της αρέσουν άτομα του ίδιου φύλου. Δεν θα είναι λιγότερο αποδοτική στα ξόρκια της εξαιτίας αυτού. Η ετερότητα του προσώπου δεν το καθορίζει. Αν το καθορίζει, το καθορίζει στο πλαίσιο που το πρόσωπο πρέπει να συναναστρέφεται μία κοινωνία ενδεχομένως συντηρητική ή επικριτική, αλλιώς είναι εμμονή. Έχει να κάνει πάντα με το είδος της ιστορίας που θέλουμε να γράψουμε. · Ο ήρωας λοιπόν δεν πρέπει να προσδιορίζεται από τη σεξουαλικότητά του. Σκεφτείτε πόσο θα σας κούραζε να διαβάσετε για μια γυναίκα που το μόνο που την προσδιορίζει είναι το πόσο της αρέσουν οι άντρες, πόσο τους ποθεί, πώς τους κυνηγάει, τι κάνει μαζί τους και πόσο την επιθυμούν. Πρέπει να παραδεχτείτε πως ένα τέτοιο ανάγνωσμα θα ήταν εξαιρετικά βαρετό. Ομοίως, αν ο ήρωάς σας ανήκει στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα θα είναι βαρετός και κενός αν προσδιορίζεται μόνο από τα πρόσωπα που του αρέσουν και το πώς θα τα κερδίσει. Κανένα άρτιο πλάσμα δεν μπορεί να προσδιορίζεται μόνο από τη σεξουαλικότητά του. Ο άνθρωπος είναι εκατό διαφορετικά πράγματα. · Δοκιμάστε να γράψετε για έναν ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρα που δρα ως έρμαιο των πόθων του και μετά τον ίδιο χαρακτήρα δοκιμάστε να τον δείτε σε μία ιστορία όπου θα είναι κύριος του εαυτού του/της. Ο δεύτερος/η θα σας φανεί πολύ πιο ενδιαφέρων/ ούσα και ολοκληρωμένος/η. · Δοκιμάστε να γράψετε για έναν χαρακτήρα εκτός κοινότητας που είναι έρμαιο των παθών του και κατόπιν δοκιμάστε να τον δείτε σε μια ιστορία που θα είναι κύριος του εαυτού του. Κάντε τις συγκρίσεις σας και θα έχετε την απάντηση που ψάχνετε. · Κάθε πρόσωπο έχει σχέσεις, έχει αναμνήσεις, έχει δραστηριότητες που αγαπάει, δουλειές που μισεί, δράκους που πρέπει να σκοτώσει, χωροχρονικά παράδοξα που πρέπει να βάλει σε τάξη, φαντάσματα που πρέπει να ξορκίσει. Κάθε πρόσωπο μπορεί να έχει γονείς που τον καταλαβαίνουν ή του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Κάθε πρόσωπο. Κάθε. Πρόσωπο. · Παρόμοιες αντιδράσεις έχουν όλοι οι στα παραπάνω ερεθίσματα. Πιθανώς ένα γκέι αγόρι να αντιδρούσε διαφορετικά σε περιπτώσεις επίθεσης Ορκ αλλά σκεφτείτε ότι τελικά, κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά σε κάθε περίπτωση. Επειδή κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, και κάθε άνθρωπος είναι άνθρωπος. · Αποφύγετε λοιπόν τα στερεότυπα που είναι συνδεδεμένα με συγκεκριμένες ομάδες. Είναι κακό, κακότεχνο, είναι επίσης τεμπέλικο από την πλευρά σας ως συγγραφέα. · Κανένας άντρας δεν έλκεται εξίσου από όλες τις γυναίκες όπως και καμία γυναίκα δεν έλκεται εξίσου από όλους τους άντρες. Ένα γκέι αγόρι ή ένα γκέι κορίτσι δεν έλκονται επίσης από όλους τους άντρες ή τις γυναίκες, αντίστοιχα, ούτε έχουν όλ@ στο μυαλό τους, διαρκώς, πώς θα πέσουν στο κρεβάτι. · Με απλά λόγια πλάστε ρεαλιστικό τον ήρωά σας. Κανείς δεν συμπαθεί μη ρεαλιστικούς χαρακτήρες, πάντως κανείς δεν ταυτίζεται με μη ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Είναι μη ρεαλιστικό να προσδιορίζετε ένα πρόσωπο μόνο και μόνο από ένα στοιχείο της προσωπικότητάς του, να το υπερτονίζετε, και οπωσδήποτε είναι απολύτως κατακριτέο να το διακωμωδείτε σε μία περίπτωση σαν αυτή που εδώ μελετάμε. · Δώστε βάθος στους ΛΟΑΤΚΙ+ ήρωές σας όπως θα έπρεπε να δίνατε στον κάθε ήρωά σας. Είναι σαφές ότι ένας τέτοιος χαρακτήρας θα έχει άλλα αισθήματα ή απόψεις ή προσλαμβάνουσες, όπως κάποιος που έχει περάσει από πόλεμο έχει άλλα βιώματα, όπως κάποιος που νίκησε τον καρκίνο έχει άλλα βιώματα, όπως ένας φονιάς έχει άλλα βιώματα. Δεν κωφεύουμε σε αυτό. Ωστόσο προσπαθήστε να δώσετε βάθος και τρισδιάστατη απεικόνιση σε όσα συμβαίνουν στους ήρωές σας, οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση θα ήταν εύκολη και φτηνή. Εξερευνήστε την πολυπλοκότητα του ήρωά σας σε πεδία πέρα από τις προτιμήσεις του. · Είναι καλό (βέβαια εσείς θα επιλέξετε) η ιστορία σας να μην έχει μόνο να κάνει με το πώς θα γίνει ένας τέτοιος άνθρωπος αποδεκτός. Το λέω γιατί γράφουμε λογοτεχνία είδους και πιθανότατα το κέντρο βάρους πρέπει να δοθεί σε άλλα κομμάτια. Αν γράφετε κοινωνικό μυθιστόρημα με ήρωες ΛΟΑΤΚΙ+ ίσως είναι διαφορετικό το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσετε. · Αν υποθέσουμε για παράδειγμα πως γράφετε μια ιστορία όπου οι περισσότεροι χαρακτήρες είναι ομοφυλόφιλοι και τούτο είναι κάτι κοινό, τότε προφανώς δεν πρέπει να ασχοληθείτε πρακτικά καθόλου με το πώς οι άνθρωποι αυτοί θα γίνουν αποδεκτοί. Μπορείτε να μη δώσετε σημασία σε αυτό το χαρακτηριστικό τους τουλάχιστον όχι περισσότερο από όσο θα τονίζατε ότι ένας ήρωάς σας έχει μαύρα μάτια σε αντίθεση με κάποιον που έχει πράσινα. · Έτσι λοιπόν, έχοντας τα παραπάνω υπόψη, μεγάλο ρόλο θα παίξει πλέον ο καμβάς σας. · Ιστορικό πλαίσιο. Κοινωνικό πλαίσιο. Τι είδους μυθιστόρημα γράφετε; Αποφασίστε και διαβάστε για να υποστηρίξετε την ιστορία σας με τρόπο φυσιολογικό και αποδεκτό – μέσα στο πλαίσιό της. · Όταν οι κανόνες γράφονται από τον συγγραφέα είναι σχετικά απλό. Μπορείτε να φτιάξετε μια κοινωνία που να αποδέχεται κάθε άνθρωπο ή όχι και να αποφασίσετε πώς θα χειριστείτε τον κάθε χαρακτήρα σας ανάλογα με το τι ισχύει στον κόσμο και στο ηθικό/θρησκευτικό πλαίσιο που έχετε επινοήσει. · Αν γράφετε μυθιστόρημα εποχής, από την άλλη, είναι επιβεβλημένο να μελετήσετε προηγούμενα το σχετικό πλαίσιο, την ιδεολογία/ ιδεοληψία και το υπόβαθρο γύρω από τέτοια ζητήματα, ακριβώς όπως δεν θα ξεκινούσατε να γράψετε μία ιστορία για έναν νέγρο στις φυτείες του Αμερικάνικου Νότου χωρίς να έχετε ιδέα για το πώς ζούσαν οι άνθρωποι τότε και τι αντιμετώπιζαν. Συμπεριφορές ανήκουστες και απαράδεκτες με τα σημερινά κριτήρια ήταν νόρμες με τα κριτήρια μιας άλλης εποχής. Αν γράφετε εναλλακτική ιστορία, τότε και πάλι, με κάποιους βέβαια περιορισμούς, οι κανόνες γράφονται σε μεγάλο βαθμό από εσάς. Απλώς προσέξετε το σημείο καμπής όπου η ροή τη ιστορίας θα διαχωριστεί από τον γνωστό ιστορικό κορμό και θα πάρει το δρόμο που θα διαλέξετε. Η αιτιολόγηση της «διαφορετικής επιλογής» είναι ένα ζήτημα στα έργα εναλλακτικής ιστορίας: Γιατί νίκησε ο Χίτλερ; Γιατί πάτησαν πρώτοι οι Ρώσοι το φεγγάρι; Γιατί το θέατρο που επηρέασε τον δυτικό πολιτισμό είναι το Καμπούκι και όχι η αττική τραγωδία; Γιατί οι αφρικανοί πλούτισαν από το δουλεμπόριο ευρωπαίων; Γιατί η Ευρώπη είναι παγανιστική και όχι χριστιανική; Γιατί η Πόλη δεν έπεσε το 1453; - καθώς όμως και η αδιάλειπτη πιστότητα στο νήμα που έχετε επιλέξει να ακολουθήσετε. · Αν μιλάμε για εφηβικό μυθιστόρημα σύγχρονο, φροντίστε να κρατήσετε ισορροπίες. Στη σύγχρονη εποχή υπάρχει ποικιλία γούστων καθώς και ευρεία γκάμα αντιδράσεων. Ένα ομόφυλο άτομο μπορεί να είναι αγαπητό μέχρι να αποκαλύψει την ταυτότητά του, ένα ομόφυλό άτομο μπορεί να είναι αγαπητό εξαιτίας μόνον της ταυτότητάς του. Μπορεί να μην είναι βέβαιο για την ταυτότητά του, μπορεί να φτιάξετε μια ιστορία όπου αυτό το μυστήριο να μην ξεδιαλύνει μέχρι το τέλος. Μπορεί η εξέλιξη του χαρακτήρα να είναι αντίστροφη από το αναμενόμενο: ένα αγόρι πιστεύει πως είναι γκέι και το ζήτημά του είναι η αποδοχή, ώσπου ερωτεύεται ένα κορίτσι. Παύει να είναι γκέι ή όχι, ή μήπως δεν ήταν ποτέ; Μπορεί ένα άτομο να γίνει αποδεκτό αρχικά αλλά να το απορρίψουν αργότερα, ακόμη και οι ίδιοι άνθρωποι. Γενικά υπάρχει ρευστότητα που μπορεί να εξαρτάται από συνθήκες όπως αισθήματα της στιγμής, συμφέροντα, εφηβικές/νεανικές/φοιτητικές συμμαχίες, ερωτικές αντιζηλίες κ.λπ.. Όλα αυτά μπορεί να υπάρχουν παράλληλα και θα πρέπει να εξισορροπηθούν. Μην ξεχνάτε, μιλάμε για νέους ανθρώπους, άρα όλες οι συμπεριφορές είναι υπό διαμόρφωση. · Αν διαχειριστείτε το θέμα του bullying, φροντίστε να είστε ηθικοί. Δηλαδή, μην γίνεστε επικριτικοί ή, ακόμη χειρότερα, εκδικητικοί. Μην γράψετε ιστορίες όπου «επίτηδες» η μοίρα ή κάποιο πρόσωπο θα «σπάσει τα μούτρα» των νταήδων. Στο εφηβικό μυθιστόρημα οφείλουμε να είμαστε ηθικοί, αλλά όχι να ηθικολογούμε. Ο νταής δεν έχει καλό τέλος αλλά δεν είναι δουλειά του ήρωά σας να τον λούσει βενζίνη και του πετάξει ένα αναμμένο σπίρτο. Δώστε φωνή, αν μπορέσετε, στον νταή σας, ειδικά αν γράφετε εφηβικό μυθιστόρημα. Τι τον έκανε όπως είναι; Είναι και εκείνος καταπιεσμένος, κακοποιημένος, κρύβει πράγματα από γονείς ή μήπως δεν είχε γονείς ποτέ; Στο νεανικό μυθιστόρημα ειδικά είναι βασικό να μην είμαστε απόλυτοι και δογματικοί. Θα δώσετε άλλο βάθος στον κακό σας ήρωα φωτίζοντας τις δικές του κρυφές και ενδεχομένως ευαίσθητες πλευρές. Να θυμάστε ότι ο κακοποιητής του σήμερα είναι ο κακοποιημένος του χτες, οι τύραννοι γεννούν τυράννους και ούτω καθ’ εξής. Αν, από την άλλη, έχετε ένα σκληροτράχηλο νταή σε sword and sorcery περιβάλλον, είναι πιθανό η διευθέτηση αυτών των ισορροπιών να μην αποτελεί προτεραιότητα.

Λοιπόν να δώσω και εγώ τα νέα μου μιας και φάγαμε το ένα τρίτο του έτους. Οι στόχοι είχαν ως εξής; 1. Η ολοκλήρωση του 1100 έργου μου το οποίο ευελπιστώ να είναι μια ιστορία που θα εκδοθεί σε συνέχειες. (γράφεται) 2. Μετάφραση του ως άνω έργου στα Αγγλικά (ναι το επιχειρώ και αυτό μόνος μου) (γράφεται) 3. Ένα μυθιστόρημα εποχής που θα εξελίσσεται στο 1260 περίπου και θα έχει να κάνει με μια Βυζαντινή διπλωματική αποστολή και την εισβολή των Μογγόλων στην Ευρώπη. (αυτό έσπασε σε δύο ιστορίες, μια μικρή ιστορία που γράφεται και ένα μυθιστόρημα που θα ακολουθήσει) 4. Μια περιπέτεια δράσης, συνέχεια στη σειρά του Επιχείρηση Ιωνία. 5. Μια καινούρια περιπέτεια φάντασι. (σχεδιάζεται) 6. Μια σειρά από ποιητικά έργα. (έχουν γραφεί κάποια ήδη) 7. Μερικά διηγήματα (μικρές ιστορίες ίσως να είναι πιο ακριβές μιας και είναι κάπου 25 σελίδες το καθένα) (γράφονται δύο ήδη) 8. Μια περιπέτεια που θα έχει να κάνει με την Ανεξάρτητη Μεραρχία και τον άθλο της τον Αύγουστο του 1922 (γράφεται) 9. Το ιστολόγιο, μιας και είναι αρκετή δουλειά και αυτό (5680 λέξεις αυτή τη στιγμή) 10. Ένα βιβλιοπαιχνίδι. Προστέθηκαν ακόμα: 11. Ένα ερωτικό μυθιστόρημα (γράφτηκε) 12. Η μετάφραση στα Αγγλικά του Επιχείρηση Συρία Και φυσικά συνεχίζω.

1. 8 διηγήματα. "Προδότης", Πατριαρχική ράβδος" "Είμαστε η Σεχραζάτ" (3 διηγήματα) 2. 4 εκδόσεις Ελλάδα (οι 2 ήδη αναμένονται). 3 αναμένονται 3. 2 εκδόσεις εξωτερικό Καμία 4. Επιτέλους να στείλω σε εκδοτικό το εφηβικό μου. Τσεκ 5. Ένα καινούργιο μυθιστόρημα. Όχι 6. 1000 ευρώ έσοδα από συγγραφή. 5 ευρώ. Το χουμε. Γιατί όχι;

Τις τελευταίες μέρες διάβασα: - Τζέιμς Τσερτς: ''Ένα πτώμα στο Κόρυο'': Είναι μέρος σειράς βιβλίων με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Ο. Φόντο εφιαλτικό, αυτό της μαρτυρικής Βορείου Κορέας. Οπότε και βλέπει κανείς αυτό που ενδεχομένως θα περίμενε. Πολιτικές ίντριγκες, πισώπλατες μαχαιριές φανταστικές και μη, τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει. Καταστάσεις που κάνουν τα νεύρα κουρέλια, όπως π.χ. ένα κάρο χαρτιά για να μπει βενζίνη ακόμη και σε υπηρεσιακά οχήματα. Ή να βγαίνει η πίστη ανάποδα μέχρι να δεήσει κάποιος να πιει ένα αναθεματισμένο φλιτζάνι τσάι. Ασήμαντα πάντως συγκριτικά με το να καταφέρει να μείνει ακόμη μία μέρα ζωντανός. Αυτό όμως είναι εν τέλει και το όλο νόημα. Η κατάλυση κάθε έννοιας τάξης και λογικής, έστω αυτής της ελάχιστης που είχε απομείνει. Έχω δύο- τρία non fiction σχετικά με το θέμα και επίσης ένα μυθιστόρημα γκουμούτσα, πρέπει κάποια στιγμή να τα ξετρυπώσω. - Μάξουελ Κέντον: ''Κάντυ'': Δεν κυκλοφόρησε με το όνομα του αλλά με ψευδώνυμο δύο συγγραφέων. Στην έκδοση τουλάχιστον που το έχω, δεν ξέρω τι παίζει με τις άλλες. Όντας γραμμένο στα τέλη της δεκαετίας του 1950, δεν ξέρω αν έγινε για να μην αντιμετωπίσει πρόβλημα με τα ήθη της εποχής του. Λίγο μάλιστα που έψαξα, διάβασα ότι αποτελεί παρωδία ενός έργου του Βολταίρου! Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την Κάντυ, ένα νέο όσο και όμορφο κορίτσι. Κολάζει λοιπόν όσους την συναναστρέφονται, και όχι απαραιτήτως από το μακρινό της περιβάλλον. Όπου την οδηγήσουν τα βήματα της, και ένας νέος πειρασμός. Και η ίδια πάντως δεν δείχνει να προβάλλει ιδιαίτερη αντίσταση. Καλό ήταν, φάση είχε. Έχει γίνει και ταινία με τους Μάρλον Μπράντο, Ρίτσαρτν Μπάρτον. - Ρέιμοντ Κάρβερ: ''Ελέφαντας'': Δεν είχε τύχει να τον διαβάσω μέχρι τώρα. Μόνο το ''Premium horony'' του Στίβεν Κινγκ που το έγραψε ως φόρο τιμής. Τον ίδιο όμως όχι αν και με ενδιαφέρει η θεματολογία του. Που είναι ζόρικη. Πολύ. Όσα συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες των γειτόνων μας, αλλά και της δικής μας. Συζυγικοί καβγάδες, γονιών μεταξύ παιδιών, κερατώματα. Και γενικά όλα αυτά τα καλούδια που μας κάνουν συχνά-πυκνά να σπρώχνουμε καρότσια γεμάτα με παλιοσίδερα, σε χαλικοστρωμένες ανηφόρες. Η αναλογία ποιοτικών ιστοριών σε σχέση με το σύνολο δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Εκείνη όμως που ονομάτιζε την συλλογή, έφτανε και περίσσευε. Τι γίνεται όταν πρέπει εκτός από τα δικά μας βάρη, να φορτωνόμαστε και άλλων; Εσαεί, και με το έτσι θέλω; Χωρίς να διαφαίνεται λύση στον ορίζοντα; Κατάσταση που πραγματικά οδηγεί καρφί στη τρέλα. - Λοράν Μπινέ: ''HHhH'': Σε αυτό βασίστηκε εν μέρει το ''The man with the iron heart'', πιστεύω ότι θα μου άρεζε περισσότερο αν δεν την είχα δει. Και πάλι όμως ήταν δυνατό. Ο Ράινχαρντ Χάιντριχ ήταν υψηλόβαθμος ναζί που κέρδισε με την ''αξία του'' το προσωνύμιο του χασάπη της Πράγας. Ναι γιατί αυτό ακριβώς έκανε όταν μετατέθηκε εκεί, άρχισε να κατασφάζει τον ντόπιο πληθυσμό. Ώσπου εξόριστες και μη συμμαχικές κυβερνήσεις, αποφάσισαν να αναλάβουν δράση. Στα πρόσωπα των ηρώων (τέτοιοι ακριβώς ήταν.-), αλεξιπτωτιστών Γιαν Κούμπις, Γιόζεφ Γκάμπτσικ. Που επωμίστηκαν την αυτοκτονική επιχείρηση ''Ανθρωποειδές'' να τον αποσύρουν. Ο συγγραφέας λοιπόν έκανε έρευνα, μίλησε με ανθρώπους και καταδύθηκε σε αρχεία. Γίνονται πολλές αναφορές σε πρόσωπα, καταστάσεις και τοπωνύμια. Εν είδη δημοσιογραφικού ρεπορτάζ και με κατασκοπευτική επίφαση, έφυγε γρηγοράδα. Κάπου λίγο με κούρασαν αναφορές σε πολιτικές καταστάσεις περασμένων αιώνων, αλλά ήταν ελάχιστες. Μου άρεσε όμως όταν έμπαινε στα μάτια των χαρακτήρων του εικάζοντας τις εκάστοτε αντιδράσεις τους, ήταν ωραίο αφηγηματικό τρυκ. - Τζον Μ. Φορντ: ''Το κάλεσμα του δράκου'': Το θυμόμουν από παλαιότερα ως μέρος της πολύ αξιόλογης σειράς Fantasy Masterworks. Oπότε και όταν είδα ότι μεταφράστηκε, το μάτι μου γυάλισε. Φάντασυ σκέφτηκα και αυτοτελές, εδώ είμαστε. Και όχι, έπεσα έξω. Δεν ξέρω, ίσως να μην με τράβηξε εξαρχής το φόντο, αυτό μίας εναλλακτικής Μεσαιωνικής Ευρώπης. Που έχει σαν δαμόκλειο σπάθη, την απειλή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Τέσσερις άνθρωποι χωρίς κοινά χαρακτηριστικά, θα αναλάβουν να ανεβάσουν στο θρόνο τον Δούκα Ριχάρδο της Αγγλίας. Τα πράγματα όμως δεν θα είναι καθόλου εύκολα και τα εμπόδια πολλά. Δεν είναι κακό βιβλίο, κάθε άλλο. Πλην όμως εντελώς διαφορετικό σε ότι έχω συνηθίσει μέχρι τώρα. Ίσως να έπαιξε ρόλο και η παράξενη γλώσσα που υπάρχει για να μπάσει τον αναγνώστη στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της μακρινής εκείνης εποχής. Αν δηλαδή το καλοσκεφτώ, πέτυχε τον στόχο του! Πλην όμως κάτι που με ξένισε. Δεν ξέρω, ίσως μελλοντικά να το ξαναπιάσω. Ως τώρα όμως αποδείχθηκε η απογοήτευση της χρονιάς.

1. Να εκδώσω κάτι ολόδικό μου. Όχι ακόμη. 2. Να εκδώσω τουλάχιστον τέσσερα διηγήματα σε συλλογές. α) Στη γερμανική συλλογή Schatten aus der Sonnenwelt, το Silberne Glöckchen ertönen überall auf der Welt. β) Στη (σπονδυλωτή; ) συλλογή Σκιές της Επανάστασης, το διήγημα "Πιερ Αρτώ". β2) Δεν το μετράω, μιας και δεν είναι διήγημα, αλλά άρθρο, αλλά θέλω να το καμαρώσω: στα τελευταία Φανταστικά Χρονικά, άρθρο για το κόμικ Μπλέικ & Μόρτιμερ, με τίτλο Καθαρές Γραμμές. 3. Να τελειώσω δύο νοβελέτες: Δεν θα ξεκινήσω την προσπάθεια πριν το καλοκαίρι, μιας και αλλάξαν οι ανάγκες, αλλά θέλω πολύ να τελειώσει το πρώτο ντραφτ της μιας ως τον Αύγουστο (~25000 λέξεις) και της δεύτερης ως το τέλος του χρόνου (~40000 λέξεις). Σιγα-σιγά. 4. Το τελευταίο χέρι των διορθώσεων του ψευδοαραβικού μου. Ματώνω που το γράφω αλλά ακόμη παλεύω.

Φιλοκτήτης - Σοφοκλή Ο Φιλοκτήτης εκστρατεύει μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες εναντίον των Τρώων, επικεφαλής επτά πλοίων με Θεσσαλούς πολεμιστές. Στη Λήμνο, όπου κάνουν στάση, ο Φιλοκτήτης πλησιάζει πολύ κοντά σε ένα ναό της Αθηνάς και μια ύδρα, δηλητηριώδες ερπετό, τον δαγκώνει στο πόδι. Η πληγή του δε θεραπευόταν και ο ίδιος υπέφερε φοβίζοντας το στρατό, οπότε με προτροπή του Οδυσσέα και των Ατρειδών τον εγκαταλείπουν στο νησί. Εκεί, παραμένει δέκα χρόνια, καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου που δεν έχει λήξει ακόμα. Ωστόσο, βγαίνει χρησμός ότι οι Αχαιοί δε θα κυριεύσουν το Ίλιον, αν δε βοηθήσει το ανίκητο τόξο του Ηρακλή, ο οποίος πεθαίνοντας το είχε χαρίσει στο Φιλοκτήτη, που ήταν ο μόνος που τον λύτρωσε στην πυρά που είχε ριφθεί, επειδή δεν μπορούσε να απαλλαγεί από το δηλητηριώδη χιτώνα που κατέτρωγε την σάρκα του. Στέλνονται, λοιπόν, ο Οδυσσέας και ο Νεοπτόλεμος, ώστε να αποσπάσουν, ακόμα και με δόλο, το τόξο και τα βέλη του Ηρακλή. Ο Φιλοκτήτης όμως αρνείται να τα δώσει, μη θέλοντας να συμφιλιωθεί με τους ανθρώπους που του είχαν δείξει σκληρότητα και τον είχαν εγκαταλείψει πριν δέκα χρόνια. Ο Οδυσσέας προσπαθεί να πείσει το Νεοπτόλεμο να ξεγελάσει το Φιλοκτήτη και να του πει πως κι αυτός εξαπατήθηκε από τον Οδυσσέα, που κατακράτησε τα όπλα του πατέρα του, Αχιλλέα, και γι ΄αυτό θύμωσε και έφυγε από την Τροία για να γυρίσει στη Σκύρο. Ο Νεοπτόλεμος αρνείται στην αρχή να μετάσχει στην απάτη, αλλά πείθεται, όταν του μιλά για τη δόξα που θα αποκτήσει όταν θα εκπορθήσει την Τροία με τα βέλη του Φιλοκτήτη. Ο Νεοπτόλεμος, αφού ξεγελά το Φιλοκτήτη, πάει να το μετανιώσει την τελευταία στιγμή και αρχίζει να το συζητά μαζί του. Εμφανίζεται όμως ο Οδυσσέας και γίνεται έντονη συζήτηση μεταξύ του και του Νεοπτόλεμου. Τελικά, ο Νεοπτόλεμος ακούει τη συνείδησή του και επιστρέφει το τόξο και τα βέλη στο Φιλοκτήτη, και ο Οδυσσέας φεύγει θυμωμένος. Ως από μηχανής θεός εμφανίζεται τότε ο Ηρακλής, ο οποίος πείθει το Φιλοκτήτη να πάει στην Τροία και να φέρει τη νίκη στους Αχαιούς. Ο Φιλοκτήτης πηγαίνει στην Τροία σκοτώνει με τα βέλη του τον Πάρι και είναι μέρος της ομάδας που κρύβεται μέσα στον Δούρειο Ίππο στην τελική επίθεση κατά της Τροίας. Το έργο πραγματεύεται το θέμα της σύγκρουσης του συναισθήματος του πατριωτισμού με τον ανθρωπισμό

Για την πραγματική ζωή λέω και εγώ. Το ότι οι θέσεις των αεροπλάνων είναι για πιο μαζεμένους και πιο κοντούς, είναι θέμα περισσότερων θέσεων στο αεροπλάνο δεν είναι θέμα διακρίσεων και μέχρι τώρα δεν μου έχουν απαγορέψει την είσοδο πουθενά. Ε τώρα κάτι βλέμματα υποτιμητικά απο μερικούς κομψευόμενους δεν τα μετρώ, αν το πάρουμε έτσι έχουμε και διακρίσεις κατά των κοντών, των καραφλών, των μαλλιάδων και πάει λέγοντας.

Εντάξει ακόμα είμαστε στο ένα τρίτο του έτους, έχεις άπλετο χρόνο μπροστά σου.

- Ουίτλι Στρίμπερ: ''Επικοινωνία'': Βιβλίο που ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι βασίζεται σε αληθινές του εμπειρίες. Από επαφή που είχε με πλάσματα από επίπεδο ύπαρξης, διαφορετικού του δικού μας. Μέσω ύπνωσης, ανακαλεί κενά μνήμης που είχε για τα όσα απίστευτα έζησε. Γραμμένο σε ''ξύλινη'' γλώσσα, το κείμενο ήταν βαρύ, δεν έρεε. Όχι κάτι που θα κερδίσει εύκολα τον αναγνώστη, αν και δεν ξέρω κατά πόσο ήταν αυτός και ο στόχος του, να ψυχαγωγήσει. Παρά μόνο να μεταδώσει την αίσθηση του δέους και του θαυμαστού. Και ασφαλώς του τρόμου. Ναι, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να βλέπει κανείς τα τείχη της καθημερινότητας του να καταρρέουν. Να ανατρέπονται όλα όσα μέχρι τότε θεωρούσε δεδομένα, και να προσπαθήσει παράλληλα να διατηρήσει και τα λογικά του. Με ενδιαφέρει το θέμα των UFO αλλά το συγκεκριμένο με κούρασε λίγο. Έχω διαβάσει και πιο ενδιαφέροντα κείμενα, παντελώς όμως διαφορετικού ύφους. Έχει γίνει και ταινία με τον Κρίστοφερ Γουόκεν. - Τόμας Έντουαρντ Λόρενς: ''Επτά στύλοι της σοφίας'': Όπως άλλωστε και το συγκεκριμένο έπος, το γνωστό σε όλους μας ''Ο Λόρενς της Αραβίας. Δεν ήξερα ότι βασίζεται σε βιβλίο, τυχαία το έμαθα. Άρχισα λοιπόν το ψάξιμο και είχα την τύχη να το βρω. Έχει να κάνει με την στρατιωτική δράση του συγγραφέα στη Μέση Ανατολή, στη προσπάθεια των Αράβων για ανεξαρτησία. Συνεπικουρούμενος από Βεδουίνους και νομαδικές φυλές, τους οποίους έπεισε να παραμερίσουν τις χρόνιες διαφορές και μίση. Πεδίο δράσης ο Α' Π.Π, οι Αραβικές έρημοι, το Κάιρο, η Δαμασκός και άλλα μέρη που υπηρέτησε ως στρατιωτικός ανταποκριτής. Με πολύ θάρρος και μπόλικη δόση τρέλας -απαραίτητο θα έλεγα συστατικό- κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Αράβων. Εξοργίζοντας έτσι τους ανωτέρους του που εξέλαβαν την στάση του ως προδοτική, συγκρουόμενη με τα Βρετανικά συμφέροντα. Δύσκολο κείμενο, απαιτητικό. Μπορώ να πω ότι τα βρήκα μπαστούνια. Κυρίως ως προς την ονοματολογία προσώπων και τοπωνυμίων. Ολότελα ξενικά σε ότι έχω συνηθίσει, απαιτούσε ιδιαίτερη συγκέντρωση και προσοχή. Και υπομονή θα πρόσθετα. Όποιος όμως την έχει, θα αποζημιωθεί με μία περιπέτεια επικών διαστάσεων. Τέλος, ένα συν στα εισαγωγικά παραρτήματα, την μετάφραση και επιμέλεια. Γενικά θεωρώ ότι είναι βιβλίο- κόσμημα που αξίζει να έχει θέση σε κάθε βιβλιοθήκη.

Βιετ Θαν Νγκουιέν - Ο Προσηλωμένος (The Commited, 2021) Έξι και πλέον χρόνια μετά την ανάγνωση του Συνοδοιπόρου, ενός πραγματικά χειμαρρώδους και συγκλονιστικού μυθιστορήματος, επιτέλους διαβάζω και το σίκουελ. Θα μου πει κάποιος: Τόσα χρόνια μετά, θυμόσουν τι είχε γίνει στον Συνοδοιπόρο; Σε μεγάλο βαθμό ναι, τέτοια γραφή και τέτοια τρέλα δεν ξεχνιούνται εύκολα, αλλά έτυχε σχετικά πρόσφατα να δω και τη μίνι σειρά που βασίζεται στο εν λόγω βιβλίο (κατά τη γνώμη μου, πολύ καλή μεταφορά από τον σπουδαίο Παρκ Τσαν-γου), οπότε τα γεγονότα αυτά τα είχα φρέσκα στο μυαλό μου. Λοιπόν, το σίκουελ είναι (σχεδόν) εξίσου γαμάτο, ο τρόπος αφήγησης παραμένει ιδιαίτερος και ιδιόρρυθμος, οπωσδήποτε χειμαρρώδης και καθηλωτικός, ο πρωταγωνιστής παραμένει ένας θεοπάλαβος μπάσταρδος με δυο μυαλά που προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν τρελό κόσμο, μόνο που αυτή τη φορά ο συγγραφέας μας μεταφέρει στο Παρίσι στις αρχές της δεκαετίας του '80 (στο πρώτο βιβλίο ήμασταν μεταξύ Βιετνάμ και Ηνωμένων Πολιτειών), όπου ο θεοπάλαβος πρωταγωνιστής μας μαζί με τον αδελφοποιτό του Μπον φτάνουν σαν πρόσφυγες και εκεί θα προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν το μέλλον τους εμπλεκόμενοι με τον καπιταλισμό, σε μια από τις πιο ξεκάθαρες μορφές του, το εμπόριο ναρκωτικών. Έχουμε ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, συμμορίες, γκανγκστερικές εκκαθαρίσεις, γαλλικό πολιτισμό και διανοούμενους, φιλοσοφία (Σαρτρ, Φανόν και δεν συμμαζεύεται), συνέπειες της αποικιοκρατίας σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, και πάει λέγοντας. Γίνονται πολλά και διάφορα στο βιβλίο, υπάρχει μπόλικο πράγμα για έναν γαμάτο δεύτερο κύκλο τηλεοπτικής σειράς, αν και ίσως το πρώτο βιβλίο ήταν κομματάκι πιο συναρπαστικό, ελέω όλων αυτών των κατασκοπευτικών κινήσεων του πρωταγωνιστή. Πάντως, πρόκειται για ένα εξαιρετικό σίκουελ, που δεν βασίζεται απλά στην επιτυχία του πρώτου βιβλίου, έχει κι αυτό τη δική του ταυτότητα, τη δική του δυναμική, εξελίσσει τους χαρακτήρες, και προσφέρει με τη σειρά του τροφή για σκέψη. Πολύ μου αρέσει η τρέλα και η ιδιορρυθμία στην πένα του συγγραφέα, γουστάρω τα μάλα τέτοιου είδους αφηγήσεις και ιστορίες. Υ.Γ. Περιττό να πω ότι είναι υποχρεωτικό να διαβάσετε πρώτα τον Συνοδοιπόρο και μετά τον Προσηλωμένο, έτσι; 9/10

Διάβασα το ''Η ώρα των λύκων''. Ο Τζέιμς Μπράιον είναι στρατιωτικός που με την μαρτυρία του στο δικαστήριο, θα στείλει παράνομο στη κρεμάλα. Έχει όμως αδέρφια που ορκίζονται για εκδίκηση. Και έτσι θα γίνει, όποτε και θα κάψουν το σπίτι και θα σκοτώσουν την γυναίκα του. Άλλη λύση λοιπόν δεν υπάρχει από το να πάρει τον μικρό του γιο που επέζησε της τραγωδίας, και να εξαφανιστεί. Τα πράγματα όμως δεν θα είναι τόσο εύκολα μιας και διψασμένοι για αίμα, θα σπεύσουν στο κατόπι τους. Παράλληλα θα γνωρίσει όμορφη γυναίκα, που έχει τα δικά της κίνητρα για περιπλάνηση. Στην ίδια πάνω- κάτω κατεύθυνση με τους ίδιους. Θέλοντας λοιπόν και μη, θα αναγκαστούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Ισχύει ότι και με το προηγούμενο. Ωραίο για το δίωρο που κρατάει αλλά ως εκεί. Αυτό όμως μου άρεσε λίγο περισσότερο, είχε πιο καλή υπόθεση.

1) Ωρόρα: Ιστορίες με κοσμικές καταστροφές (σελ 238) 2) Joe Abercrombie: Το κάλεσμα του ξίφους (σελ 670) 3) Joe Abercrombie: Πριν την αγχόνη (σελ 719) 4) Joe Abercrombie: Το τελευταίο επιχείρημα (σελ 806) 5) Dean Koontz: Νύχτες τρόμου (σελ 505) 6) Ωρόρα: Ιστορίες με αγγέλους και διαβόλους (σελ 240) 7) Graham Masterton: Το τζιν (σελ 233) 8 Wilbur Smith: Το μάτι του τίγρη (σελ 408) 9) Collin Bennet: Η δύναμη του υπνωτισμού (σελ 173) 10) Len Deighton: Απόρρητος φάκελος Ίπκρες (σελ 343) 11) Hans- Christian Huf: Quo Vadis- Οι δύσκολες στιγμές της ανθρωπότητας (σελ 350) 12) Ωρόρα: Ιστορίες ανθρώπινης μοναξιάς (σελ 240) 13) Agatha Christie: Ξενοδοχείο Μετροπόλιταν (σελ 156) 14) Αύγουστος Κορτώ: Επειδή είναι η καρδιά μου (σελ 237) 15) Ursula Le Guin: Η λέξη για τον κόσμο είναι δάσος (σελ 167) 16) Louis L' Amour: Το πιο γρήγορο πιστόλι (σελ 183) 17) Ωρόρα: Ιστορίες από το περιοδικό Weird tales (σελ 240) 18) Joe Abercrombie: Μία στάλα μίσος (σελ 672) 19) Joe Abercrombie: Το κακό με την ειρήνη (σελ 736) 20) Joe Abercrombie: Η σοφία του πλήθους (σελ 736) 21) Whitley Strieber: Επικοινωνία (σελ 517) 22) Thomas Edward Lawrence: Επτά στύλοι της σοφίας (σελ 857) 23) Ωρόρα: Ιστορίες από τον κόκκινο πλανήτη (σελ 240) 24) James Church: Ένα πτώμα στο Κόρυο (σελ 352) 25) Maxwell Kenton: Kάντυ (σελ 175) 26) Raymond Carver: Ελέφαντας (σελ 154) 27) Laurent Binet: HHhH (σελ 381) 28) John M. Ford: Το κάλεσμα του δράκου (σελ 518) 29) Ωρόρα: Ιστορίες Γαλλικής επιστημονικής φαντασίας (σελ 240) 30) Louis L' Amour: Η ώρα των λύκων (σελ 169)

Μα τα γιασμάκια της κόρης του Ασίκη, είναι έτοιμο!

Ομιλείς και την Γερμανική; Το Αραβικό είναι έτοιμο, πόσες φορές θα το πούμε αυτό!

Lorena Salazar Masso - Μια πληγή γεμάτη ψάρια (Esta herida llena de peces). Εκδόσεις Carnivora. Σελίδες: 152, Τιμή: 14-10%=12,60 Στο άχρονο τοπίο της κολομβιανής ζούγκλας, μια μητέρα κι ένα παιδί διαπλέουν τον ποταμό Aτράτο. Η μητέρα είναι λευκή, το παιδί, μαύρο. Σκοπός του ταξιδιού τους, η συνάντηση με τη βιολογική μητέρα που το εγκατέλειψε. Στο κανό ταξιδεύουν μαζί τους ιστορίες για τον ποταμό και τις γυναίκες του, εικόνες υπνωτιστικής ομορφιάς, αλλά και σκηνές φριχτής βίας που μας ακινητοποιούν σε ένα προγλωσσικό στάδιο λυγμών και κραυγών. Σαν αντιστάθμισμα στη βία που σβήνει τα πάντα, το παιδί κάνει όλη την ώρα ερωτήσεις και η αφηγήτρια, για να τις απαντήσει, πρέπει ν’ ανακαλύψει τον κόσμο απ’ την αρχή. Σε μια αφήγηση βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, η σχέση μάνας-παιδιού μετατρέπεται στον τόπο όπου ξαναγεννιέται η γλώσσα, ονειρική, αληθινή, άσπιλη από τη φτώχεια, την εγκατάλειψη και τον τρόμο που ταξιδεύουν πλάι τους. -------------------------------------------------------------------------------------------------------- Bruno Jasieński - Θα κάψω το Παρίσι (Palę Paryż). Εκδόσεις Έρμα. Σελίδες: 376, Τιμή: 18,80-10%=16,92€ Ο νεαρός Γάλλος εργάτης Πιερ βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται όταν ξαφνικά απολύεται από τη δουλειά του, η αγαπημένη του τον εγκαταλείπει και ο σπιτονοικοκύρης του τον πετάει έξω. Άστεγος, πεινασμένος και βυθισμένος στην απόγνωση, ο Πιερ περιπλανιέται στους δρόμους του Παρισιού πασχίζοντας να επιβιώσει στον σκληρό και αδυσώπητο κόσμο που εκτείνεται πίσω από τα λαμπερά φώτα και τα ακριβά καταστήματα των πλουσίων. Όταν ένας φίλος του τον ξεναγεί στο Ινστιτούτο Παστέρ, ο Πιερ αποφασίζει να κλέψει δύο δοκιμαστικούς σωλήνες που περιέχουν πανούκλα. Η απελπισία και η απύθμενη οργή για ένα σύστημα που τον καταδίκασε στο περιθώριο τον ωθούν, την παραμονή των εορτασμών για την επέτειο της Γαλλικής Επανάστασης, να αδειάσει τους σωλήνες στη δεξαμενή που τροφοδοτεί το Παρίσι με νερό. Η πόλη μολύνεται, ο ιός εξαπλώνεται, οι νεκροί πληθαίνουν και ένας ανηλεής αγώνας για επιβίωση ξεκινά. Το μίσος και η βία διαποτίζουν τα πάντα, η εκλεγμένη εξουσία καταρρέει και το κοσμοπολίτικο Παρίσι χωρίζεται σε ζώνες όπου, μεταξύ άλλων, κυριαρχούν Κινέζοι κομμουνιστές, φιλοσοβιετικοί Γάλλοι, Αγγλοαμερικάνοι καπιταλιστές, θεοσεβούμενοι Εβραίοι και φιλομοναρχικοί Ρώσοι. Η πόλη παραδίδεται στις καταστροφικές φλόγες μιας πρωτοφανούς εξέγερσης. Τα όσα ακολουθούν είναι ικανά να αλλάξουν τη ροή της Ιστορίας. -------------------------------------------------------------------------------------------------------- Vincenzo Latronico - Η τελειότητα (Le perfezioni). Εκδόσεις Loggia. Σελίδες: 144, Τιμή: 14-10%=12,60€ Όλοι θα ήθελαν τη ζωή της Άννας και του Τομ. Ένα νεαρό ζευγάρι ψηφιακών νομάδων ζει το όνειρό του στο Βερολίνο, σε ένα φωτεινό διαμέρισμα γεμάτο φυτά και αντικείμενα ντιζάιν. Η καθημερινότητά τους περιστρέφεται γύρω από το εκλεπτυσμένο φαγητό, την προοδευτική πολιτική ατζέντα, τον σεξουαλικό πειραματισμό και τα ατελείωτα πάρτι. Η ιδανική συνθήκη, κοινή για μια ολόκληρη γενιά, που ζει και ανασαίνει μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Σταδιακά, η τελειότητα αποδεικνύεται μονότονη και οι ισορροπίες τους εύθραυστες. Οι φίλοι τους επιστρέφουν στην πατρίδα, κάνουν παιδιά, ωριμάζουν. Ο ακτιβισμός τους, τόσο άρτιος επιφανειακά, πρακτικά περιορίζεται στο να μποϊκοτάρουν το Uber, να αφήνουν φιλοδώρημα σε μετρητά ή να μην τρώνε τόνο. Η ζωή τους, πίσω από τα άψογα φωτογραφικά καρέ που οι ίδιοι δημιουργούν, αρχίζει να μοιάζει με χρυσό κλουβί. Η Άννα και ο Τομ προχωρούν σε ολοένα και πιο ριζοσπαστικά βήματα, αναζητώντας την αυθεντικότητα και τον σκοπό που διαρκώς ξεγλιστρούν μέσα από τα χέρια τους.

Δόκτωρ Ζιβάγκο. Ένα πραγματικό έπος! Αυτό είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό, λίγο μετά την ολοκλήρωση αυτού του βιβλίου. Για έξι μέρες με καθήλωσε, με ταξίδεψε στον χρόνο και τον χώρο, ένιωσα ότι έζησα κι εγώ σε εκείνα τα ταραγμένα χρόνια στη Ρωσία της Μόσχας, της Αγίας Πετρούπολης και της Σιβηρίας, στη Ρωσία των Λευκών και των Κόκκινων, στη Ρωσία του πολέμου και της επανάστασης. Έχουμε την προσωπική ζωή του Δόκτωρ Ζιβάγκο, με τους έρωτές του και τις ιδέες του, έχουμε και όλα αυτά τα δραματικά και συγκλονιστικά γεγονότα με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετέπειτα με τη Ρωσική Επανάσταση και τον αναπόφευκτο εμφύλιο, ανάμεσα στους Λευκούς και τους Κόκκινους, γεγονότα που φυσικά επηρέασαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, ανάμεσα στις οποίες και αυτήν του ίδιου του Ζιβάγκο και των αγαπημένων του. Το βιβλίο είναι γεμάτο από χαρακτηριστικές στιγμές και σκηνές, που αναδεικνύουν μια ολόκληρη εποχή, όλες αυτές τις ανακατατάξεις, τις ανατροπές, τις αλλαγές και τις καταστροφές που συντελέστηκαν τότε, με τον Παστερνάκ να κρίνει και να κατακρίνει με έμμεσο αλλά και άμεσο τρόπο τα κακώς κείμενα του κινήματος των Μπολσεβίκων, αλλά και να θίγει διάφορα ζητήματα με φιλοσοφικές προεκτάσεις. Η γραφή είναι πολύ ευχάριστη, ρέει σαν γάργαρο νερό, δεν λείπουν οι λυρικές και ποιητικές εξάρσεις στις διάφορες περιγραφές τοπίων, σκηνικών και γεγονότων (άλλωστε ο Παστερνάκ ήταν πάνω απ' όλα ποιητής), δεν είναι καθόλου βαριά ή δαιδαλώδης, αλλά ούτε και απλοϊκή. Οφείλω, πάντως, να πω ότι χρειάστηκαν κάποιες σελίδες μέχρι να συνηθίσω τον τρόπο αφήγησης και εξέλιξης των γεγονότων και την εμφάνιση πολλών χαρακτήρων με όλα αυτά τα δύσκολα ρωσικά ονόματα, επώνυμα και υποκοριστικά, όμως πήρα γρήγορα το κολάι και βυθίστηκα στον κόσμο του Δόκτωρ Ζιβάγκο, και δεν ήθελα με τίποτα να βγω στην επιφάνεια. Στο άμεσο μέλλον θα δω και την επική ταινία του φοβερού σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιν (βλέπε "Η γέφυρα του ποταμού Κβάι", "Λόρενς της Αραβίας", "Η κόρη του Ράιαν", "Πέρασμα στην Ινδία" κ.λπ.). -Απρίλιος 27. Στίβεν Κινγκ - Πιο σκοτεινό κι απ' το σκοτάδι (σελ. 701). 8.5/10 28. Βιετ Θαν Νγκουιέν - Ο Προσηλωμένος (σελ. 615). 9/10 29. Τζέισον Ρέκουλακ - Κρυμμένες ζωγραφιές (σελ. 428). 8/10 30. Κόλιν Μπάρετ - Νεαρά τομάρια (σελ. 251). 8.5/10 31. Ρόμπιν Τζένκινς - Χάρις και εξιλέωση (σελ. 329). 8.5/10 32. Μπορίς Παστερνάκ - Δόκτωρ Ζιβάγκο (σελ. 629). 9.5/10

25. Teatro Grottesco - Thomas Ligotti (σελ 391, Αντίποδες 2023, 9/10) 26. Ποιήματα - Ντίνος Χριστιανόπουλος (σελ 136, Ιανός 2023) 27. Οιδίπους τύραννος - Σοφοκλής (σελ 232, Ζήτρος 2007) 28. Οιδίπους επί Κολωνώ - Σοφοκλής (σελ 239, Ζήτρος 2007) 29. Φιλοκτήτης - Σοφοκλής (σελ 207, Ζήτρος 2007)

Βεβαίως. Στην πραγματική ζωή, ένας τυπάς μπορεί να έχει κορίτσι ή να έχει αγόρι, και να είναι απλά μια σχέση, εντελώς ανατζέντιαστη. Στα μήντια όμως, ο ήρωας μπορεί να έχει αγόρι ΜΟΝΟ ΕΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ βρισκόμαστε στο όρος Μπρόκμπακ και το ότι ο ήρωας έχει αγόρι είναι η ιστορία. Όταν ο ήρωας εισβάλλει στο άνδρο του ήβολ όβερλορντ, αυτό που πρέπει να τον καψουρευτεί και να τον βοηθήσει να τη σκαπουλάρει με το μαλλί στην τρίχα είναι η κόρη του ήβολ όβερλορντ. Αν είναι γιος, τότε ξαφνικά έχουμε ατζέντα και την κατάρρευση του Δυτικού Πολιτισμού. Αυτό εμένα με φαίνεται παράλογο. Γιά θα είναι και τα δύο ατζέντα γιά κανένα. Και τα δύο, λέω εγώ. Γιατί όχι. ETA: Ξεφύγαμε όμως, έχω την εντύπωση. Το θέμα μας είναι πώς θα γράφουμε λοατκι+ χαρακτήρες, όχι αν.

Α αυτό θέλεουν να περάσουν; Και εγώ έλεγα ότι ήταν ένα ύπουλο μήνυμα ότι ο ήρωας δεν είναι ήρωας αν είναι μόνος του χωρίς να έχει και κορίτσι που βέβαια πρέπει να βγαίνει από την ιστορία ανέγγικτη και κούκλα σαν να βγήκε μόλις από σπα.

Ναι, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω γιατί η λεσβία πρέπει να υπάρχει μόνο αν η πλοκή το χρειάζεται. Έχεις ας πούμε έναν τριτοτέταρτο ρόλο, μια ξερωγώ περιπτερού. Έχεις τον ήρωά σου στο περίπτερο και αγοράζει κάτι πολύ σημαντικό για το πλοτ, τσίχλες για να τις μασήσει και να βουλώσει το φράγμα, φερ' ειπείν. Εκεί που πάει να τον δώσει τις τσίχλες, η αγωνία κορυφώνεται, ξαφνικά την παίρνει τηλέφωνο ο γκόμενος, ξεχνάει τον ήρωά μας, ξεχνάει και τις τσίχλες και το φράγμα, και απαντάει και αρχίζει τα σορόπια. Αυτό ήταν. Θα πεθάνουμε όλοι. Τώρα. Αν πάρει τηλ γκόμενα αντί για γκόμενος, δεν σε κοστίζει κυριολεκτικά τίποτα. Δεν το χρειάζεται η πλοκή. Δεν χρειάζεται ούτε στρέητ περιπτερού όμως. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα ερωτικό τηλεφώνημα και έναν συγγραφέα που ξέρει ότι λεσβία και περιπτερού δεν είναι έννοιες αλληλοαποκλειόμενες.

Αρκεί να μην είναι βεβιασμένο ή βάσει πολιτικής. Δηλαδή αν η πλοκή σου χρειάζεται να έχεις μια λεσβία, έναν γκέι ή έναν μαύρο ή ό,τι άλλο έχει καλώς αλλά να το κάνεις για λόγους δημοσιότητας και προβολής, το βρίσκω αισχρό.

Χάρις και εξιλέωση (Some Kind of Grace, 1960) Για πολλά χρόνια γνώριζα την ύπαρξη του βιβλίου στα ελληνικά, και η αλήθεια είναι ότι το περιληπτικό κείμενο που βρίσκεται στο οπισθόφυλλο της έκδοσης μου είχε κινήσει από την αρχή την προσοχή (σε προδιαθέτει για μια εξωτική ιστορία γεμάτη περιπέτεια και μυστήριο!), όμως η μέτρια βαθμολογία του βιβλίου στο Goodreads με λίγες αξιολογήσεις, με απέτρεπε από το να το ψάξω σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο (μιας και είναι για χρόνια εξαντλημένο) και να το αγοράσω. Όμως τελικά πέρυσι τον Οκτώβριο το αγόρασα, γιατί διάβασα δυο-τρεις πολύ θετικές κριτικές στα ελληνικά και πείστηκα για την ποιότητα και τη σπουδαιότητά του: Λοιπόν, όντως πρόκειται για ένα εξαίσιο μυθιστόρημα, μείγμα ψυχολογικού θρίλερ, περιπέτειας, πολιτικού μυθιστορήματος και ταξιδιωτικής λογοτεχνίας, με τον συγγραφέα να μεταφέρει με μοναδική ευκολία τον αναγνώστη στο Αφγανιστάν της δεκαετίας του '60 (ή τέλη δεκαετίας του '50), στην άγρια και με τον τρόπο της μαγική αυτή χώρα (τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν Ταλιμπάν), με τη γραφή και το όλο ύφος και το βάθος στους χαρακτήρες και την πλοκή να θυμίζουν λίγο από Γκράχαμ Γκριν ή Τζον Λε Καρέ, πάντα κάτι πολύ θετικό. Ο Τζένκινς ήταν ένας πολυγραφότατος Βρετανός συγγραφέας (Σκωτσέζος), αν και όχι τόσο γνωστός όσο οι προαναφερθέντες, αλλά κατά τα φαινόμενα αρκετά ποιοτικός και οξυδερκής. Οι εμπειρίες από τα χρόνια που έζησε σαν Βρετανός Ακόλουθος στην Καμπούλ, οδήγησε τον συγγραφέα να γράψει αυτό το βιβλίο, θέλοντας να αναδείξει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τους ανθρώπους και τις συνθήκες που επικρατούσαν στο Αφγανιστάν, καθώς και τον τρόπο που οι Δυτικοί (Αμερικάνοι, Βρετανοί, Ρώσοι κ.λπ.) επηρέαζαν τις κοινωνικοπολιτικές νόρμες της χώρας αυτής. Πολύ, πολύ καλογραμμένο και οξυδερκές μυθιστόρημα, συναρπαστικό, ταξιδιάρικο και περιπετειώδες, γεμάτο από χαρακτηριστικές σκηνές και περιγραφές των άγριων τοπίων του Αφγανιστάν. Για λεπτομέρειες δεν τσιμπάει και πέμπτο αστεράκι από μένα, πάντως με ικανοποίησε τα μάλα. Και είναι κρίμα που δεν κυκλοφορεί πλέον στα βιβλιοπωλεία, αλλά και που δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά άλλα βιβλία του Τζένκινς, όπως π.χ. το The Cone-Gatherers (το πιο γνωστό του) ή το The Changeling. Ή οποιοδήποτε άλλο, τέλος πάντων! -Απρίλιος 27. Στίβεν Κινγκ - Πιο σκοτεινό κι απ' το σκοτάδι (σελ. 701). 8.5/10 28. Βιετ Θαν Νγκουιέν - Ο Προσηλωμένος (σελ. 615). 9/10 29. Τζέισον Ρέκουλακ - Κρυμμένες ζωγραφιές (σελ. 428). 8/10 30. Κόλιν Μπάρετ - Νεαρά τομάρια (σελ. 251). 8.5/10 31. Ρόμπιν Τζένκινς - Χάρις και εξιλέωση (σελ. 329). 8.5/10

Νεαρά τομάρια (Young Skins, 2013) Πρώτη συγγραφική δουλειά του Κόλιν Μπάρετ (στο μεταξύ έχει εκδώσει μια ακόμα συλλογή διηγημάτων, καθώς κι ένα μυθιστόρημα που έκανε μια κάποια αίσθηση πέρυσι που κυκλοφόρησε), είναι και το πρώτο βιβλίο του που κυκλοφορεί στα ελληνικά. Πολύ τσιμπημένη η τιμή για το μέγεθος του βιβλίου, αλλά κατά τη γνώμη μου τ' αξίζει τα λεφτά του: Μελαγχολία, κατάθλιψη, μαυρίλα, βία, ναρκωτικά, σεξ, παρακμή, κοινωνικά αδιέξοδα, είναι μερικές από τις λέξεις και τις έννοιες που χαρακτηρίζουν τις ιστορίες της παρούσας συλλογής, με τον συγγραφέα να δημιουργεί ένα δικό του, κλειστοφοβικό κόσμο που δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα της σύγχρονης Ιρλανδίας. Η γραφή είναι στιβαρή και σίγουρη, σε άλλα σημεία τραχιά και σε άλλα πιο ποιητική/λυρική, οπωσδήποτε δημιουργεί ατμόσφαιρα και συναισθήματα με τις περιγραφές των σκηνικών και των χαρακτήρων. Όσον αφορά το μέγεθος των ιστοριών, οι έξι από τις εφτά έχουν έκταση μεταξύ είκοσι και τριάντα σελίδων το πολύ, ενώ η μια, με τον τίτλο "Ήρεμα με τα άλογα" έχει έκταση μικρής νουβέλας (περίπου εκατό σελίδες) και είναι, βέβαια, η πιο δυνατή ιστορία της συλλογής και προσωπικά η αγαπημένη μου (μιλάμε για ιστορία-διαμάντι!), και δεν είναι τυχαίο που έγινε και ταινία το 2019, με πρωταγωνιστές τους Κόσμο Τζάρβις και Μπάρι Κίογκαν (θα ήθελα πολύ να τη δω). Γενικά, είναι ένα πολύ δυνατό βιβλιαράκι, εξαιρετικά καλογραμμένο και φυσικά ωραία μεταφρασμένο, και μακάρι να κυκλοφορήσουν στο μέλλον και άλλα έργα του συγγραφέα, ειδικά το μυθιστόρημα "Wild Houses", που φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον. -Απρίλιος 27. Στίβεν Κινγκ - Πιο σκοτεινό κι απ' το σκοτάδι (σελ. 701). 8.5/10 28. Βιετ Θαν Νγκουιέν - Ο Προσηλωμένος (σελ. 615). 9/10 29. Τζέισον Ρέκουλακ - Κρυμμένες ζωγραφιές (σελ. 428). 8/10 30. Κόλιν Μπάρετ - Νεαρά τομάρια (σελ. 251). 8.5/10

Ποιήματα - Ντίνος Χριστιανόπουλος Τα ποιήματα αποτελούνται από τις ποιητικές συλλογές "Εποχή των ισχνών αγελάδων", "Ξένα γόνατα", "Ανυπεράσπιστος καημός", "Ο αλλήθωρος".

Ο Πάνος Δημάκης κάνει το δικό του ταξίδι στην Ιθάκη, πλάθει ήρωες και ψήνει ιστορίες, σερβίροντας τες σε όλους εμάς που ψάχνουμε τη δική μας Ιθάκη. Ένα βιβλίο που μιλάει για τον Θεό και τον άνθρωπο, πώς αντιλαμβανόμαστε τη μεταξύ τους επικοινωνία. Ένας κόσμος που καταρρέει μετά από έναν τρομερό σεισμό, είμαστε ικανοί να έρθουμε αντιμέτωποι με τους φόβους και τις ανησυχίες μας; 24. Ποσειδών - Πάνος Δημάκης (σελ 317, Διόπτρα 2024, 8/10)

Για Ό,τι Αξίζεις Να Πεθάνεις Αυτή τη φορά ο Ρίτσερ πάει γυρεύοντας. Μπλέκει κυριολεκτικά χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς ή να τον αφορά το θέμα. Αμέσως μετά τις 61 Ώρες ο Ρίτσερ, που υποφέρει ακόμα από τις συνέπειες εκείνης της περιπέτειας, σταματάει στη μέση του πουθενά και ενώ πίνει τον καφέ του (αυτός ο καφές τον έχει βάλει σε πολλούς μπελάδες!) αποφασίζει ότι πρέπει να διδάξει σε έναν σύζυγο να μην ξαναχτυπήσει τη σύζυγό του. Μόνο που αυτό είναι η κορυφή του παγόβουνου και βρίσκεται μπλεγμένος με μια οικογένεια που όλοι φοβούνται, τους Ντάνκαν. Ένας εναντίον όλων αλλά πότε άφησε αυτό το γεγονός να τον επηρεάσει; Μια ακόμα περιπέτεια του Ρίτσερ με μυστικά, κρυμμένα κίνητρα και πολύ ξύλο. Ο Ρίτσερ είναι πάντα ένας οδοστρωτήρας που χρησιμοποιεί τόσο την φυσική του δύναμη όσο και την τετράγωνη λογική του. Στα μείον του βιβλίου ο ρυθμός της ιστορίας, θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερη χωρίς να χάσει κάτι από την ποιότητά της και κάποιες βολικές συμπτώσεις που διευκολύνουν τον Ρίτσερ.

Καλή χρονιά με το πρώτο μου μεταφρασμένο σε ξένη γλώσσα. Ένα διήγημα στην συλλογή ελληνικής φαντασίας Schatten aus der Sonnenwelt, στα γερμανικά, με εκλεκτή παρέα. Leviathans Ruf – Victor Pseftakis 43 Minuten – Yannis Papadopoulos Toxic – Eleftherios Keramidas Streuner – Vasso Christou Stellreflex – Anthony Paschos Der Honig der Welt und die Krähenkönigin – Dimitra Nikolaidou Silberne Glöckchen ertönen überall auf der Welt – Efthymia E. Despotaki Kinderly – Atalanti Evripidou Das Mädchen und der Schoßgeborene – Kostas Charitos Das Pendel von Karthago – Hephaestion Christopoulos

Ένας μοναχικός άνθρωπος είχε τη μοίρα να συναντήσει μια χορεύτρια σε ένα μπαρ. Η παρουσία της τον έκανε να νιώσει μια ανεξήγητη μοιραία έλξη. Και όταν υπέθεσε ότι βρήκε το λιμάνι του, αυτή απότομα εξαφανίστηκε, αφήνοντάς τον να βυθίζεται σε ένα ταξίδι εμμονής που θα αλλάξει τον ίδιο τον ορισμό της πραγματικότητάς του. Καθώς προχωράει βαθύτερα στον υπόκοσμο και οι σκιές της νύχτας πηγαίνουν και έρχονται, όλο και περισσότερο κατρακυλάει σε έναν σκοτεινό και άρρωστο κόσμο, που απειλή να τον καταπιεί ολοκληρωτικά. Το πρωτο μου βιβλιο. Noir με στοιχεια Weird Fiction

Η ιστορία μου Η ημέρα της σφαγής, στην ανθολογία ethereal creatures. Κάτι θανάσιμο παραμονεύει στο δάσος. Κάποιος αδίστακτος διαφεντεύει το χωριό. Κι όταν ο Ιάσονας μπαίνει στο στόχαστρο και των δύο, τότε η ζωή του γίνεται πραγματικά...ενδιαφέρουσα.