Leaderboard

Φλασάκια Λογοτεχνικής Θεωρίας της Βιβής Κανάρη για λογαριασμό του SFF.gr Ιστορία της λογοτεχνίας 1. Προφορική παράδοση Η ανάγνωση είναι μια σχετικά πρόσφατη εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας, μιας και τα πρώτα δείγματα εγγραματισμού τα συναντάμε περίπου 6000 χρόνια πριν. Αντίθετα, η προφορική αφήγηση είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη συνείδηση. Η λογοτεχνία ξεκίνησε και εξελίχθηκε από προφορικές παραδόσεις που πήγαιναν από γενιά σε γενιά. Σε ορισμένες περιπτώσεις όχι μόνο το περιεχόμενο αλλά και το στυλ της αφήγησης διατηρήθηκε από στόμα σε στόμα. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις ενθαρρυνόταν ο αυτοσχεδιασμός, επιτρέποντας προσωπικές προσθήκες και βελτιώσεις. Οι ποιητές της προφορικής παράδοσης χρησιμοποιούν επαναλήψεις και άλλες τεχνικές για να βοηθήσουν την απομνημόνευση. Η απαγγελία ποίησης στη σύγχρονη εποχή σχετίζεται στενά με τη ραπ, δίνοντας έτσι φωνή σε κοινωνικές ομάδες που μέχρι πρόσφατα δεν εκπροσωπούνταν συχνά στη λογοτεχνία. Προτάσεις ανάγνωσης : Ιλιάδα και Οδύσσεια, Τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ. 2. Πρώιμη λογοτεχνία Καλυμμένη από το πέπλο μυστηρίου που περιβάλλει τους αρχαίους πολιτισμούς, η πρώιμη λογοτεχνία σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει κάποιο σίγουρο όνομα συγγραφέα, ούτε επιβεβαιωμένη χρονολογία. Ο πρώτος γνωστός λαός που χρησιμοποίησε τη γραφή ήταν οι Σουμέριοι, γύρω στο 2300 π.Χ. Τα πρώτα γραπτά κείμενα ήταν ύμνοι αλλά και περιγραφές μαχών. Το πρώτο γνωστό έργο της Μεσοποταμίας ήταν το έπος του Γκιλγκαμές, γύρω στο 2100 π.Χ., γραμμένο σε πηλό. Η λογοτεχνία που βοηθούσε τους νεκρούς να περάσουν στην απέναντι πλευρά ήταν άλλη μια μορφή πρώιμης λογοτεχνίας, με πιο γνωστό παράδειγμα το βιβλίο των Νεκρών, γραμμένο αρχικά στους τοίχους των τάφων, γύρω στο 1240 με 1250 π.Χ. Αναγνωστικές προτάσεις : Θεογονία, (περίπου 700 π.Χ.), Η Τέχνη του Πολέμου, (5ος αιώνας π.Χ.) 3. Σανσκριτική λογοτεχνία Η Σανσκριτική λογοτεχνία για αιώνες μεταδιδόταν μέσω της προφορικής παράδοσης. Ξεκίνησε περίπου το 1500 π.Χ. με την εποχή των Βεδών (συλλογές από ύμνους) και η κλασσική εποχή της ξεκίνησε το 500 π.Χ. και τελείωσε το 1000 μ.Χ. Η λέξη Σανσκριτικά σημαίνει «τελειοποιημένο» και ήταν μια γλωσσολογική εξέλιξη του Βέδας, που σημαίνει γνώση. Σχεδόν όλη η σανσκριτική λογοτεχνία είναι σε στίχους, με ορισμένα μόνο μέρη σε μορφή διαλόγου. Οι σανσκριτικοί στίχοι χρησιμοποιούνται ευρέως στα ινδουιστικά τελετουργικά ως τις μέρες μας, όπως στις προσευχές. Τα σανσκριτικά δε θεωρούνται ζωντανή γλώσσα, αλλά χρησιμοποιείται από τους ινδουιστές ιερείς σε θρησκευτικές τελετές και έχει ταξινομηθεί ως μια από τις 22 επίσημες ινδικές γλώσσες. Ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους συγγραφείς στη σανσκριτική γλώσσα είναι ο Satya Vrat Shastri. 4. Μεσαιωνική λογοτεχνία Η Μεσαιωνική λογοτεχνία είναι συνδεδεμένη συνήθως με θρησκευτικά κείμενα σε μια εποχή που η εκκλησία κυριαρχούσε στην κοσμική ζωή, αλλά έχουν γραφτεί και τολμηρά έργα εκείνη την εποχή, όπως οι Ιστορίες του Καντέρμπερυ του Geoffrey Chaucer με περιγραφές ερωτικών σκηνών (γύρω στο 1400 μ.Χ.). Σε όλη την Ευρώπη υπάρχει μια μεγάλη παραγωγή θρησκευτικών βιβλίων με εικονογράφηση, που όμως προορίζεται κυρίως για τις βιβλιοθήκες των πλουσίων. Πιο δημοφιλείς μορφές μεσαιωνικές λογοτεχνίας είναι η επική ποίηση, όπως το Beowulf (1000 μ.Χ) το πιο παλιό διασωσμένο έργο της αγγλικής λογοτεχνίας. Υπάρχουν επίσης φιλοσοφικές πραγματείες όπως το Summa Theologica του Θωμά Ακινάτη και ταξιδιωτικά απομνημονεύματα, όπως Το βιβλίο των Θαυμάτων του Κόσμου, του Μάρκο Πόλο. Μια άλλη δημοφιλής μορφή λογοτεχνίας είναι η περιγραφή ονείρων με αλληγορική χροιά. Άλλωστε, στη Μεσαιωνική λογοτεχνία τα σύνορα μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας δεν είναι πάντοτε διακριτά. Αναγνωστικές προτάσεις : Η Θεία Κωμωδία, Δάντης. 5. Πρώιμη σύγχρονη λογοτεχνία Η πρώιμη σύγχρονη λογοτεχνία καλύπτει την περίοδο μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνα, μια εποχή κατά τη διάρκεια της οποίας η επιστήμη και η τεχνολογία στην Ευρώπη εγκαινίασαν νέους τρόπους κατανόησης του υλικού σύμπαντος. Με το τυπωμένο βιβλίο, έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες συνθήκες για δημοφιλείς αφηγηματικές φόρμες όπως το μυθιστόρημα, που πρωτοεμφανίστηκε εκείνη την περίοδο, καθώς και τα παραμύθια, ένα είδος διδακτικής λαϊκής αφήγησης, που ξεκίνησε με τα παραμύθια του Perrault το 1967. Αλλά ίσως η πιο κυρίαρχη μορφή λογοτεχνίας εκείνη την περίοδο είναι το θέατρο. Γραμμένο καθαρά για να ψυχαγωγεί, σε αυτή τη χρυσή εποχή, το θέατρο είδε να γεννιούνται τα έργα του Σαίξπηρ, του Μάρλοου, του Μολιέρου, του Ρακίνα και του Κορνήλιου. Η επική ποίηση όπως ο Χαμένος Παράδεισος του Milton (1726) ασχολείται τόσο με θρησκευτικά θέματα όσο και με κοινωνική σάτιρα, ενώ καθαρά σατιρικά έργα όπως τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ του Jonathan Swift (1726) διακωμωδούν άλλα λογοτεχνικά είδη.

Teatro Grottesco Ω, ρε μάνα μου, τι ήταν αυτό; Όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στο κουρμπέτι, είχα ακούσει σημεία και τέρατα για τον Λιγκότι και το έργο του, αλλά ποτέ τόσο καιρό δεν βρήκα το θάρρος να τον πιάσω στα χέρια μου, να διαβάσω κάτι δικό του (εδώ και δώδεκα χρόνια έχω τη συλλογή "Εργοστάσιο εφιαλτών" και περίπου ενάμιση χρόνο την παρούσα συλλογή), κάτι με... τρόμαζε, με κρατούσε μακριά. Αλλά πήρα την απόφαση να διαβάσω επιτέλους κάτι δικό του, μπαίνοντας κατευθείαν στα βαθιά με το διαβόητο Teatro grottesco, ένα βιβλίο κοσμικού και... φιλοσοφικού (;) τρόμου, οι ιστορίες του οποίου είναι ικανές να προκαλέσουν εφιάλτες στον αναγνώστη, περίεργα συναισθήματα, μια παράξενη αίσθηση του αλλόκοτου, σαν να είσαι μόνος σου σε ένα δωμάτιο και ξαφνικά να ακούς παράξενους ήχους και μετά να νιώθεις κάτι να σε παρακολουθεί και μετά να νιώθεις ένα άγγιγμα από το πουθενά και μετά... τέλος πάντων, κάτι τέτοιο. Με αυτά που γράφει αλλά κυρίως με τον τρόπο που τα γράφει, σίγουρα ο Λιγκότι δεν θα έστεκε και πολύ καλά στα μυαλά του, θέλω να πω, σίγουρα θα ήταν σε μια φάση περίεργη, στα υπέρτατα όρια της ψυχικής ισορροπίας, δεν γίνεται ένας φυσιολογικός άνθρωπος να σκέφτεται τέτοια πράγματα, να βλέπει έτσι τον κόσμο. Από την άλλη, εγώ που... απόλαυσα αυτές τις ιστορίες, που με άγγιξαν με ποικίλους τρόπους, που μου δημιούργησαν ποικίλα συναισθήματα και με έβαλαν σε κάθε είδους σκέψεις, είμαι φυσιολογικός; Όλα αυτά τα παρανοϊκά, με τον αέρα της ψυχικής ασθένειας, πώς γίνεται να με άγγιξαν, να με καθήλωσαν; Σίγουρα σε μερικά σημεία είναι λίγο δυσνόητος, ξεφεύγει κάπως, όμως δεν "χάθηκα", κατανόησα ή νιώθω ότι κατανόησα το νόημα όλων αυτών των γκροτέσκων, σκοτεινών, καταθλιπτικών ιστοριών. Μου αρέσουν οι ιστορίες τρόμου με σκηνές φρίκης, αιματοχυσίες, τέρατα, φαντάσματα κ.λπ., αλλά νιώθω ότι ιστορίες σαν κι αυτές του Λιγκότι με φρικάρουν πολύ περισσότερο, με ιντριγκάρουν πολύ παραπάνω, καθώς μου δείχνουν έναν άλλο κόσμο, ένα άλλο σύμπαν δυνατοτήτων και πιθανοτήτων. Μπορεί αν διάβαζα πριν δέκα χρόνια Λιγκότι να τον έβρισκα κάπως ακατανόητο, κάπως βαρύ, τώρα όμως μού είπε πράγματα. Δεν ξέρω, με εντυπωσίασε. Με κέρδισε. 9.5/10

Εντάξει ακόμα είμαστε στο ένα τρίτο του έτους, έχεις άπλετο χρόνο μπροστά σου.

1. 8 διηγήματα. "Προδότης", Πατριαρχική ράβδος" "Είμαστε η Σεχραζάτ" (3 διηγήματα) 2. 4 εκδόσεις Ελλάδα (οι 2 ήδη αναμένονται). 3 αναμένονται 3. 2 εκδόσεις εξωτερικό Καμία 4. Επιτέλους να στείλω σε εκδοτικό το εφηβικό μου. Τσεκ 5. Ένα καινούργιο μυθιστόρημα. Όχι 6. 1000 ευρώ έσοδα από συγγραφή. 5 ευρώ. Το χουμε. Γιατί όχι;

Πιο σκοτεινό κι απ' το σκοτάδι (You Like It Darker) Το πιστεύετε ή όχι, τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του αγαπημένου Στίβεν Κινγκ, ήταν τον Αύγουστο του 2022! Ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω ότι για σχεδόν τρία χρόνια δεν διάβασα ούτε μισή αράδα από τον Βασιλιά. Και να πεις ότι δεν έχω αρκετά βιβλία του στα αδιάβαστα; Τέλος πάντων, συμβαίνουν κι αυτά! Αυτό είναι το πεντηκοστό πέμπτο βιβλίο του που διαβάζω, δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε όπως άλλα βιβλία του, όμως πραγματικά το απόλαυσα, αναμφισβήτητα ήταν μια χορταστική και άκρως ψυχαγωγική συλλογή διηγημάτων που μου κράτησε τέλεια παρέα για έξι μέρες. Οι ιστορίες διαθέτουν όλα τα καλούδια που βρίσκει συνήθως κανείς στα έργα του Στίβεν Κινγκ, αν και αντικειμενικά δεν υπάρχει κάτι το πραγματικά πρωτότυπο, το πραγματικά ξεχωριστό που θα εντυπωσιάσει τους φανατικούς αναγνώστες του Κινγκ. Υπάρχουν ιστορίες που έχουν έκταση δεκαπέντε με τριάντα σελίδες, υπάρχουν και άλλες που έχουν μέγεθος νουβέλας, αλλά και μια (η καλύτερη κατά τη γνώμη μου, με τον τίτλο "Ο εφιάλτης του Ντάνι Κάφλιν"), που έχει μέγεθος μικρού μυθιστορήματος. Υπάρχει μπόλικο και καλό υλικό για να περάσει άκρως ψυχαγωγικά η ώρα, με σκηνές τρόμου και ανατριχίλας, με δράμα, με σασπένς, με αγωνιώδη ατμόσφαιρα, τα γνωστά. Και η γραφή, εννοείται, είναι πολύ καλή, άμεση, ευκολοδιάβαστη, άκρως εθιστική. Υ.Γ. Αυτό πάντως που με εκνεύρισε ολίγον τι, ήταν οι άσχετες αναφορές στο φιάσκο του Κορονοϊού σε μερικά διηγήματα, που δεν θα έλεγα ότι είχαν κάποιον αντίκτυπο στην εξέλιξη των ιστοριών: Προφανώς όταν έγραφε αυτά τα διηγήματα ο Κινγκ η παράνοια του Κορονοϊού ήταν στα ντουζένια της και κάπως είχε επηρεαστεί, αλλά και πάλι, τι χρειάζονταν οι αναφορές στα βλακώδη μέτρα, τις αηδιαστικές μάσκες και όλα αυτά; Τέλος πάντων, μικρό το κακό, απλώς μου έκανε μια κάποια εντύπωση. 8.5/10

Έφυγε χθες από την ζωή ο Val Kilmer σε ηλικία 65 ετών. Η πρώτη ταινία του που είδα, ήταν 40 χρόνια πριν, το εξωφρενικό και αγαπημένο "Top Secret!" και μέσα σε όλη την τεράστια καριέρα του, ανάμεσα σε πολλούς, μου έχουν μείνει χαραγμένοι και οι ρόλοι του στο "Heat" και ιδιαίτερα του Doc Holliday στο "Tombstone"... Ας αναπαυθεί εν ειρήνη...

Καλησπέρα σας! Τι κάνετε, καλά; Καλά κι εμείς. Κοιτάξτε, μου έστειλαν ένα μήνυμα. Το μήνυμα λέει ότι πρέπει να ανασκουμπωθούμε. Να σοβαρευτούμε. Να βάλουμε το καλό μας κουστούμι, το φόρεμα ή ένα επίσημο ένδυμα τέλος πάντων. Να συγκεντρωθούμε... και να πάρουμε μέρος στον 62ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας του sff.gr. Το μπορούμε; Το έχουμε;;;

Σας ενημερώνω ότι η συζήτηση μπορεί να συνεχιστεί στο Event του 62ου διαγωνισμού, Όλα τα προηγούμενα ποστ μεταφέρθηκαν εκεί.

Αλλά και στο Διάστημα δεν ήταν άσχημα...

Τι ωραία που περνούσαμε, παλιά στο Τέξας...

- Ουίτλι Στρίμπερ: ''Επικοινωνία'': Βιβλίο που ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι βασίζεται σε αληθινές του εμπειρίες. Από επαφή που είχε με πλάσματα από επίπεδο ύπαρξης, διαφορετικού του δικού μας. Μέσω ύπνωσης, ανακαλεί κενά μνήμης που είχε για τα όσα απίστευτα έζησε. Γραμμένο σε ''ξύλινη'' γλώσσα, το κείμενο ήταν βαρύ, δεν έρεε. Όχι κάτι που θα κερδίσει εύκολα τον αναγνώστη, αν και δεν ξέρω κατά πόσο ήταν αυτός και ο στόχος του, να ψυχαγωγήσει. Παρά μόνο να μεταδώσει την αίσθηση του δέους και του θαυμαστού. Και ασφαλώς του τρόμου. Ναι, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να βλέπει κανείς τα τείχη της καθημερινότητας του να καταρρέουν. Να ανατρέπονται όλα όσα μέχρι τότε θεωρούσε δεδομένα, και να προσπαθήσει παράλληλα να διατηρήσει και τα λογικά του. Με ενδιαφέρει το θέμα των UFO αλλά το συγκεκριμένο με κούρασε λίγο. Έχω διαβάσει και πιο ενδιαφέροντα κείμενα, παντελώς όμως διαφορετικού ύφους. Έχει γίνει και ταινία με τον Κρίστοφερ Γουόκεν. - Τόμας Έντουαρντ Λόρενς: ''Επτά στύλοι της σοφίας'': Όπως άλλωστε και το συγκεκριμένο έπος, το γνωστό σε όλους μας ''Ο Λόρενς της Αραβίας. Δεν ήξερα ότι βασίζεται σε βιβλίο, τυχαία το έμαθα. Άρχισα λοιπόν το ψάξιμο και είχα την τύχη να το βρω. Έχει να κάνει με την στρατιωτική δράση του συγγραφέα στη Μέση Ανατολή, στη προσπάθεια των Αράβων για ανεξαρτησία. Συνεπικουρούμενος από Βεδουίνους και νομαδικές φυλές, τους οποίους έπεισε να παραμερίσουν τις χρόνιες διαφορές και μίση. Πεδίο δράσης ο Α' Π.Π, οι Αραβικές έρημοι, το Κάιρο, η Δαμασκός και άλλα μέρη που υπηρέτησε ως στρατιωτικός ανταποκριτής. Με πολύ θάρρος και μπόλικη δόση τρέλας -απαραίτητο θα έλεγα συστατικό- κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Αράβων. Εξοργίζοντας έτσι τους ανωτέρους του που εξέλαβαν την στάση του ως προδοτική, συγκρουόμενη με τα Βρετανικά συμφέροντα. Δύσκολο κείμενο, απαιτητικό. Μπορώ να πω ότι τα βρήκα μπαστούνια. Κυρίως ως προς την ονοματολογία προσώπων και τοπωνυμίων. Ολότελα ξενικά σε ότι έχω συνηθίσει, απαιτούσε ιδιαίτερη συγκέντρωση και προσοχή. Και υπομονή θα πρόσθετα. Όποιος όμως την έχει, θα αποζημιωθεί με μία περιπέτεια επικών διαστάσεων. Τέλος, ένα συν στα εισαγωγικά παραρτήματα, την μετάφραση και επιμέλεια. Γενικά θεωρώ ότι είναι βιβλίο- κόσμημα που αξίζει να έχει θέση σε κάθε βιβλιοθήκη.

Βιετ Θαν Νγκουιέν - Ο Προσηλωμένος (The Commited, 2021) Έξι και πλέον χρόνια μετά την ανάγνωση του Συνοδοιπόρου, ενός πραγματικά χειμαρρώδους και συγκλονιστικού μυθιστορήματος, επιτέλους διαβάζω και το σίκουελ. Θα μου πει κάποιος: Τόσα χρόνια μετά, θυμόσουν τι είχε γίνει στον Συνοδοιπόρο; Σε μεγάλο βαθμό ναι, τέτοια γραφή και τέτοια τρέλα δεν ξεχνιούνται εύκολα, αλλά έτυχε σχετικά πρόσφατα να δω και τη μίνι σειρά που βασίζεται στο εν λόγω βιβλίο (κατά τη γνώμη μου, πολύ καλή μεταφορά από τον σπουδαίο Παρκ Τσαν-γου), οπότε τα γεγονότα αυτά τα είχα φρέσκα στο μυαλό μου. Λοιπόν, το σίκουελ είναι (σχεδόν) εξίσου γαμάτο, ο τρόπος αφήγησης παραμένει ιδιαίτερος και ιδιόρρυθμος, οπωσδήποτε χειμαρρώδης και καθηλωτικός, ο πρωταγωνιστής παραμένει ένας θεοπάλαβος μπάσταρδος με δυο μυαλά που προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν τρελό κόσμο, μόνο που αυτή τη φορά ο συγγραφέας μας μεταφέρει στο Παρίσι στις αρχές της δεκαετίας του '80 (στο πρώτο βιβλίο ήμασταν μεταξύ Βιετνάμ και Ηνωμένων Πολιτειών), όπου ο θεοπάλαβος πρωταγωνιστής μας μαζί με τον αδελφοποιτό του Μπον φτάνουν σαν πρόσφυγες και εκεί θα προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν το μέλλον τους εμπλεκόμενοι με τον καπιταλισμό, σε μια από τις πιο ξεκάθαρες μορφές του, το εμπόριο ναρκωτικών. Έχουμε ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, συμμορίες, γκανγκστερικές εκκαθαρίσεις, γαλλικό πολιτισμό και διανοούμενους, φιλοσοφία (Σαρτρ, Φανόν και δεν συμμαζεύεται), συνέπειες της αποικιοκρατίας σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, και πάει λέγοντας. Γίνονται πολλά και διάφορα στο βιβλίο, υπάρχει μπόλικο πράγμα για έναν γαμάτο δεύτερο κύκλο τηλεοπτικής σειράς, αν και ίσως το πρώτο βιβλίο ήταν κομματάκι πιο συναρπαστικό, ελέω όλων αυτών των κατασκοπευτικών κινήσεων του πρωταγωνιστή. Πάντως, πρόκειται για ένα εξαιρετικό σίκουελ, που δεν βασίζεται απλά στην επιτυχία του πρώτου βιβλίου, έχει κι αυτό τη δική του ταυτότητα, τη δική του δυναμική, εξελίσσει τους χαρακτήρες, και προσφέρει με τη σειρά του τροφή για σκέψη. Πολύ μου αρέσει η τρέλα και η ιδιορρυθμία στην πένα του συγγραφέα, γουστάρω τα μάλα τέτοιου είδους αφηγήσεις και ιστορίες. Υ.Γ. Περιττό να πω ότι είναι υποχρεωτικό να διαβάσετε πρώτα τον Συνοδοιπόρο και μετά τον Προσηλωμένο, έτσι; 9/10

Υπέροχα νέα!!! 15 Μαίου!!!

Πιο σκοτεινό κι απ' το σκοτάδι. Σχόλιο εδώ: Στίβεν Κινγκ (Stephen King) -Απρίλιος 27. Στίβεν Κινγκ - Πιο σκοτεινό κι απ' το σκοτάδι (σελ. 701). 8.5/10

Διάβασα και την δεύτερη τριλογία, ''Η εποχή της παραφροσύνης''. Υστερεί σε σχέση με την προηγούμενη που πραγματικά ήταν κάτι το ξεχωριστό, είναι μία ταχύτητα κάτω. Από μόνη της όμως πολύ καλή, δυνατή. Πρώτο μείον πριν ξεκινήσω ακόμη να διαβάζω, το βιομηχανικό της φόντο. Δεν με έλκει αυτή η μίξη φανταστικού και πραγματικού, για να μην πω ότι με απωθεί κιόλας. Φοβόμουν μην το γύριζε σε steampunk, κάτι που ενδεχομένως θα με κούραζε. Για να διαψευστώ όμως πανηγυρικά, και αυτό αν μη τι άλλο είναι σημαντικό. Κάτι που φαντάζει εξαρχής ως μειονέκτημα, να μετατρέπεται με την εκτέλεση σε πλεονέκτημα. Λίγο μόνο με χάλασε που έλειψε ο φοβερός και τρομερός Γκλόκτα αλλά ok. Καταλαβαίνω ότι ήταν αναγκαίο κακό, νέοι παίκτες πρέπει να εισαχθούν στο παιχνίδι. Όπως π.χ. η Σαβίν νταν Γκλόκτα, άξια κόρη του ''πατέρα'' της. Ανελέητη και αδίστακτη, χαρακτηριστικά απαραίτητα για τον αδηφάγο κόσμο των επιχειρήσεων. Ωραίο και το όλο χυδαίο, προσέδωσε ρεαλισμό και αληθοφάνεια. Όσο και το να κάνει σκληρούς χαρακτήρες, να βασανίζονται από τα πάθη και τις αδυναμίες τους. Πολύ καλή σκιαγράφηση λοιπόν, και με φονικούς διαλόγους. Ετοιμόλογοι, ξεστόμιζαν ατάκες που έσπαγαν κόκαλα. Βοηθάει πιστεύω σ' αυτό το ότι ο συγγραφέας όντας ψυχολόγος, γνωρίζει άριστα την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων. Έκανε καλή δουλειά και αυτό είναι κάτι που φαίνεται. Ισχύει πάνω-κάτω ότι είπα και στη προηγούμενη κριτική. Αν θα αρέσει ή όχι, είναι θέμα για άλλου είδους συζήτηση. Άλλα ναι, όποιος δεν έχει διαβάσει Αμπερκρόμπι, θεωρώ ότι χάνει πράγματα. Περιμένω τώρα για το ''The devils'' που ανέφερε πιο πάνω ο Steel Guardian, ελπίζω να μην αργήσει πολύ

20. Η γοητεία του ταξιδιού, Νίκος Καββαδίας - Συλλογικό (σελ 160, Η Καθημερινή 2025) 21. Τα σχόλια του Τρίτου - Μάνος Χατζιδάκις (σελ 215, Εξάντας 2007) 22. Τραχίνιαι - Σοφοκλής (σελ 184, Ζήτρος 2007) 23. Ηλέκτρα - Ευριπίδης (σελ 202, Ζήτρος 207)

20. Η γοητεία του ταξιδιού, Νίκος Καββαδίας - Συλλογικό (σελ 160, Η Καθημερινή 2025) 21. Τα σχόλια του Τρίτου - Μάνος Χατζιδάκις (σελ 215, Εξάντας 2007) 22. Τραχίνιαι - Σοφοκλής ( Ζήτρος 2007)

Όντως, ήταν κάτι πολύ εύστοχο! Ο Λαβκραφτ είχε πει το εξής: "The oldest and strongest emotion of mankind is fear, and the oldest and strongest kind of fear is fear of the unknown." και φαντάζομαι πως ο Κθούλου ενσαρκώνει ακριβώς αυτό, τον φόβο του Αγνώστου, έναν φόβο κοσμικό που σου δίνει την εντύπωση (ως αναγνώστη) πως ακόμα και αν διαβάσεις όλες τις ιστορίες του Άρθουρ Μάχεν, του Λαβκρατ, του Ώγκαστ Ντέρλεθ, του Κλαρκ Άστον Σμιθ, του Ρόμπερτ Μπλοχ, του Ρόμπερτ Χάουαρντ, κ.α. , δεν μπορείς παρά να καταλάβεις μία φευγαλέα ιδέα του αληθινού τρόμου ο οποίος ξεπερνά την κατανόηση που υπηρετείται μέσω των νόμων της λογικής και των κανόνων/νορμών της κοινωνίας/της φυσικής, κάτι τόσο αποτρόπαιο και ανατριχιαστικό που μόνο τα μικρά παιδιά όταν μαζεύονται γύρω από την φωτιά και τους διηγείται ψιθυριστά κάποια γιαγιά μύθους και θρύλους του παρελθόντος, ιστορίες για μάγισσες και στοιχειά, και μετά παρατηρούν το απέραντο νεκροταφείο των αστεριών και της αστρικής σκόνης και αφουγκράζονται τον κάθε ήχο του δάσους, δίνοντας πολυεπίπεδες διαστάσεις στη κάθε σκιά ενώ κουκουλωμένα σφίγγουν δυνατά την κουβέρτα πάνω τους με δέος και απόγνωση ως προς το πόσο απροσδοριόριστα ευάλωτα είναι, μπορούν να συλλάβουν. Δυστυχώς, μεγαλώνοντας, βάζουμε την Φαντασία σε δεύτερη μοίρα καθώς ο κόσμος μας ακολουθεί πιστά την Λογική και την Επιστήμη οι οποίες κάνουν κάθε προσπάθεια να απομυθοποιήσουν τις παλιές σκοτεινές ιστορίες και τις παραδόσεις των παραμυθιών γύρω από την φωτιά. Για να απολαύσεις πραγματικά τις ιστορίες τρόμου που διαβάζεις πρέπει να μην αφήσεις το παιδί μέσα σου να μεγαλώσει. 😉

Η λοταρία και άλλες ιστορίες Όσο η φοβερή και τρομερή Πατρίσια Χάισμιθ έγραφε αστυνομικά μυθιστορήματα (ούτε καν!), άλλο τόσο η πολύ καλή Σίρλεϊ Τζάκσον έγραφε βιβλία τρόμου. Νομίζω υπάρχει μια κάποια παρανόηση για το είδος των ιστοριών που έχει γράψει η Τζάκσον, γιατί είναι κρίμα να κρίνεται σαν συγγραφέας ιστοριών τρόμου (που δεν τρομάζουν), γιατί πολύ απλά δεν έχει γράψει τρόμο, θα έλεγα ότι έγραφε παράξενες ιστορίες με πολλές φορές αλλόκοτα στοιχεία και περίεργη ατμόσφαιρα, με μπόλικη ψυχολογική ενδοσκόπηση των χαρακτήρων και κοινωνικά σχόλια, ενώ αν μη τι άλλο δεν είναι λίγες οι στιγμές που με κάποια γεγονότα ή την κατάληξη κάποιων ιστοριών προκαλεί μια κάποια ανησυχία και δυσφορία στον αναγνώστη, για την αλλόκοτη τροπή των πραγμάτων. Όμως καθαρόαιμο τρόμο; Όχι, και πάλι όχι. Και δεν πειράζει! Η γραφή της είναι άψογη, φαινομενικά απλή αλλά συνάμα κοφτερή και οξυδερκής, φτιάχνει ατμόσφαιρα και δημιουργεί ανησυχία με απλά υλικά, και σίγουρα σε βάζει σε σκέψεις. Εδώ υπάρχουν καλούτσικες, καλές και πολύ καλές ιστορίες, αλλά θα πρέπει να γνωρίζει κάποιος πριν πιάσει στα χέρια του την παρούσα ανθολογία (ωραία μετάφραση και προσεγμένη επιμέλεια), ότι δεν μιλάμε για τρόμο, δεν μιλάμε για αίματα, σειρές πτωμάτων, ανατριχίλες (αν και ίσως υπάρχουν κάποιες!), σασπένς και τέτοια έξαλλα πράγματα, αλλά για κάτι άλλο, κάτι αλλόκοτο και παράξενο και κοφτερό. Ναι; 8/10

Σκεφτόμουν σήμερα πως θα ήταν χρήσιμο να έχουμε ένα τέτοιο topic εδώ. Ο καθ' ένας μας βρίσκει τις ιδέες του με διαφορετικό τρόπο, μερικοί απ' αυτούς τους τρόπους μάλιστα είναι πολύ ιδιαίτεροι, πολύ "random". Ποιοι είναι οι δικοί σας τρόποι; Τι σας εμπνέει πάντα; Έχετε κάποιο μαγικό τρικ; Το συζητούσαμε στη σχολή μου χτες αυτό, κι άκουσα διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Άλλοι είπαν πως βρίσκουν ιδέες έπειτα από περιπάτους μέσα σε μεγάλες πόλεις [οι πιο πολλοί ανέφεραν το buzz του Λονδίνου - τη ζωντάνια και το διαρκές του τρέξιμο - ως μεγάλη έμπνευση], άλλοι μίλησαν για μουσική, άλλοι είπαν πως δεν μπορούν να σχεδιάσουν ή να γράψουν χωρίς ανοικτή τηλεόραση [είτε παρακολουθούν είτε όχι], άλλοι είπαν πως τους εμπνέει να βλέπουν δουλειές άλλων, άλλοι πως δε θέλουν με τίποτα να βλέπουν δουλειές άλλων πριν ξεκινήσουν τη δική τους, άλλοι πως βγαίνουν απλώς έξω και συζητούν με ανθρώπους... Εγώ αντλώ έμπνευση από τους ανθρώπους γύρω μου [απ' την αλληλεπίδραση και τα συναισθήματα], κι απ' τη μουσική, κυρίως. Το μοναδικό μαγικό που κάνω, είναι να ανοίγω πάαααρα πολύ τα "ψυχικά κανάλια" μου και να δέχομαι όλα τα ερεθίσματα στο μέγιστο, να μην μπλοκάρω κάτι. Επίσης, με εμπνέουν και οι βόλτες [όχι μόνο σε πόλεις], ακόμα κι αν δεν υπάρχουν ιδιαίτερα αξιοθέατα - κοιτάω τους ανθρώπους και προσπαθώ να φανταστώ τη ζωή τους. Κάτι άλλο που μου φέρνει πάντα ιδέες είναι τα αεροδρόμια και οι σταθμοί τραίνων/λεοφορείων κτλ. Σας ακούω!

Άκυρο fun fact, αλλά ο Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος αποτελεί μέρος μίας άτυπης τριλογίας η οποία είναι η εξής: 1) Φαρενάϊτ 451 (Μπράντμπερυ) 2) 1984 (Όργουελ) 3) Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος (Χάξλευ) Και τα 3 θεωρούνται από πολλούς τα καλύτερα δυστοπικά μυθιστορήματα και επειδή έτυχε όταν τα ανακάλυψα να τα δανειστώ και τα 3 την ίδια μέρα από την δημοτική βιβλιοθήκη της περιοχής μου, μπορώ να πω πως κυριολεκτικά και μεταφορικά τα καταβρόχθισα! Τα διάβασα και τα 3 μέσα σε 3 μέρες, όλη μέρα διάβαζα και έκανα διάλειμμα απλά για να φάω και να κοιμηθώ λίγο, απίστευτα καθηλωτικά βιβλία, από αυτά που όταν τα πρωτοδιαβάσεις σε κάνουν να "χωριστείς" σε 2 εαυτούς, ο πρώτος ο ανέμελος και αθώος/αφελής πριν τα διαβάσει και ο άλλος ο αφυπνισμένος. Πραγματικά αυτά τα 3 βιβλία, αν κάνω ποτέ οικογένεια, θα τονθεωρήσω καθήκον μου να μυήσω στα παιδιά μου στον κόσμο τους, θα πάρουν απίστευτα μαθήματα από την ζωή (που ποτέ κανένα εκπαιδευτικό ίδρυμα δεν θα τους τα προτείνε για να τα διαβάσουν, μόνα τους θα τα ανακάλυπταν ίσως κάποτε εντελώς τυχαία) και το status quo που ιστορικά ανέκαθεν υπήρχε και λογόκρινε την πληροφορία (με οποιονδήποτε από τους τρόπους που παρουσιάζει το κάθε βιβλίο ξεχωριστά) σε μία προσπάθεια να ελέγχουν τις μάζες.

Το τέλος της αιωνιότητας του Isaac Asimov. Απλά εξαιρετικό, φουτουριστικό όσο δε πάει! Χαίρομαι που δεν είχα διαβάσει τόσο Ασίμοβ μέχρι τώρα, *περισσότερο Ρέυ Μπράντμπερι, Χ.Τζ. Ουέλς και Φίλιπ Ντικ διάβαζα) νομίζω πως υπάρχει μία "σωστή" (σε πάρα πολλά εισαγωγικά, δεν θεωρώ πως υπάρχει ιδανικό ή πως "πρέπει" κάτι απλά τρόπος του λέγειν) ηλικία για κάθε ανάγνωσμα και σίγουρα στα 30 μου θα εκτιμήσω το έργο του Ασίμοβ (που απ' ότι κατάλαβα συνδυάζει Ε.Φ. με κοινωνιολογία-ψυχολογία, καμία σχέση με τον Ντικ π.χ.) περισσότερο από το αν το διάβαζα 5 ή 10 χρόνια πριν.

Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα δω Σχεδόν τρία χρόνια μετά την τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του (αγαπημένου) Ρέι Μπράντμπερι, επιτέλους τον ξαναπιάνω στα χέρια μου (μην πάει ο νους σας στο πονηρό!). Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Μπράντμπερι που αγόρασα, τον μακρινό Νοέμβριο του 2010, και να που έπρεπε να περάσουν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια (τα άτιμα, πώς περνάνε!) για να το διαβάσω επιτέλους! Δεν ξέρω τι με κράταγε μακριά του τόσο καιρό... Ίσως στις αρχές η κάπως ποιητική γραφή, ο λυρισμός του, οι περίεργες εκφράσεις και περιγραφές, αλλά μετά, όταν συνήθισα και λάτρεψα το στιλ γραφής του Μπράντμπερι, γιατί και πάλι έμενα μακριά του; Ποιος ξέρει, ίσως με περίμενε και το περίμενα μέχρι να έρθει η κατάλληλη, η απαραίτητη στιγμή. Λοιπόν, πρόκειται για ένα (ακόμα) υπέροχο μυθιστόρημα, μαγικό, νοσταλγικό, μελαγχολικό, σκοτεινό, με τον τρόπο του τρομακτικό και ανατριχιαστικό, γεμάτο συμβολισμούς, εικόνες, συναισθήματα, ήχους και μυρωδιές, που με μοναδική ευκολία σε μεταφέρει στην αμερικάνικη επαρχιακή πόλη του Ιλινόις, όπου δυο αγόρια θα έρθουν αντιμέτωπα με το διαβολικό τσίρκο και τους επικίνδυνους ιδιοκτήτες του, που ήρθαν στην πόλη για να... ποιος ξέρει; Για να τραφούν από τις ψυχές και τον φόβο των κατοίκων; Όπως και να 'χει, θα ζήσουν πολλές περιπέτειες, θα αντιμετωπίσουν πολλά τρελά πράγματα, και κάπως έτσι θα μεγαλώσουν και θα αλλάξουν μέσα σε λίγες νύχτες. Η γραφή κάνει τη μεγάλη διαφορά, έτσι ποιητική, λυρική και γεμάτη συμβολισμούς όπως είναι, αλλά και η ίδια η ιστορία είναι υπέροχη, με τον τρόπο της συναρπαστική και καθηλωτική, με πραγματικά φοβερή ατμόσφαιρα. Σαν ανάγνωσμα ταιριάζει τα μάλα για δυο ή τρία φθινοπωρινά απογεύματα/βράδια, κατά προτίμηση τον Οκτώβριο, αλλά εδώ που τα λέμε όποτε και να διαβαστεί θα είναι το ίδιο υπέροχο και μαγικό. Ορμήστε! Υ.Γ. Στην αρχή έλεγα ότι θα γινόταν μια υπέροχη ταινία στα χέρια του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, αλλά να που υπάρχει ήδη ταινία βασισμένη στο βιβλίο, αυτή του 1983 με τον ίδιο τίτλο, σε σκηνοθεσία Τζακ Κλέιτον, που μεταξύ άλλων έχει σκηνοθετήσει την Οσκαρική "Στον ανεμοστρόβιλο των παθών" (1959), την κλασική "Μια μορφή στο παράθυρο" (1961) και την επίσης Οσκαρική "Ο υπέροχος Γκάτσμπι" (1974). Ελπίζω να τη βρω και να τη δω κάποια στιγμή, γιατί φαίνεται πολύ καλή, αν και δύσκολα θα είναι εξίσου μαγική με το βιβλίο. 9.5/10

Cormac McCarthy - The Road/Ο Δρόμος (Εκδόσεις Καστανιώτης) Πολύ γνωστό βιβλίο και πολύ γνωστός συγγραφέας. Δικαίως θα έλεγα. Είναι πάρα πολύ καλογραμμένο και όταν "χτυπάει" τον αναγνώστη (κάτι που κάνει συχνά) το κάνει πολύ δυνατά. Είναι ζοφερό, συγκινητικό, μίζερο, καταθλιπτικό και συγκρατημένα αισιόδοξο ταυτόχρονα. Όμως έχει και τα αρνητικά του. Το κυριότερο πως είναι πολύ αργόσυρτο, οριακά δεν έχει υπόθεση κάτι που το κάνει πολύ κουραστικό. Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι (ας μην πω το κόμπλεξ) ας πω η παραξενιά του McCarthy σχετικά με τη μορφή του κειμένου. Ελάχιστη στίξη, ελάχιστη παραγραφοποίηση και καθόλου κεφάλαια στο βιβλίο, μέθοδος που απ' ό,τι έχω καταλάβει ακολουθεί πάντα ο συγγραφέας. Όλα αυτά συντελούν στο να γίνει ακόμα πιο δύσκολη και κουραστική η ανάγνωση του βιβλίου, χωρίς κανένας απολύτως λόγο. Παρά τα αρνητικά αυτά το βιβλίο αξίζει τον κόπο και είναι πάρα πολύ καλό. Σίγουρα θα διαβάσω πάλι κάτι δικό του. Βαθμολογία: 8.5/10