Leaderboard

Βρε καλώς τα μου.... Για περάστε, για περάστε.... ΛΟΙΠΟΝ write off και ξέρετε τους κανόνες, από σήμερα γράφετε όσοι μπορέσετε να αναμετρηθείτε με την απλή πλην αρκετά συγκεκριμένη παράγραφο μέχρι...ας πούμε τέλος της άλλης εβδομάδας. 30/07/2025 μέχρι και 10/08/2025 Την μεθεπόμενη εβδομάδα ψηφίζουμε ποιος θα φαγωθεί ποιος νικάει. Αυτά και καλή επιτυχία! Ααααα ναι. Η παράγραφος. enter if you dare....

Καλησπερα σε ολους συγχαρητηρια στην νικητρια το αξιζε και ενα μεγαλο ευχαριστω στα παιδια που πηραν μερος, περιμενουμε βεβαια τον επομενο διαγωνισμο και καλες διακοπες σε ολους...χαρειτε τες γιατι παιδες...ΕΡΧΕΤΕ...ΕΡΧΕΤΕ...Η ΜΕΓΑΛΗ ΗΛΙΑΚΗ ΕΚΡΗΞΗ!!!!Ακτινες γαμα σημειωθηκαν στο φασμα 5 του ραδιοτηλεσκοπιου, που σημαινει οτι....Φιλιπ Αντρεσον, Ραδιοαστρονομος!!!Αλφα Κενταυρου!!!!!😬

Ωωω ευχαριστω πολύ. Σκεφτόμουν να βάλω κι εγώ παράγραφο, συμφωνείτε?

Η ψηφοφορία καταλαβαίνετε μόλις τελείωσε, καταλαβαίνετε... Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες, συγχαρητήρια στην @sandy1dritsakou για την νίκη της και βέβαια, όλοι καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Θα αναλάβει το επόμενο παιχνίδι....😱😱😱😱😱

Έχω διαβάσει, έχω ψηφίσει, ανεβάζω σχόλια σύντομα, ένεκα διακοπών. Πουλάκια μου, τι πήγατε και κάνατε....😇

Ως εκ τούτου διαβάζουμε και ψηφίζουμε μέχρι τέλος εβδομάδας. Καθόλου απίθανο να κάνουμε κάποιο zoom πάλι αλλά θα επανέλθω με λεπτομέρειες. Καλή επιτυχία σε όλους, ευχαριστώ λάβατε μέρος στο παιχνίδι και ασχοληθήκατε με την πάναπλη εισαγωγή μου...🙃🙃🌞

Καλημέρα συγχαρητήρια σε όλους και καλή συνέχεια διακοπών!

Καλημέρα. Ευχαριστώ όσους με τίμησαν με την ψήφο τους και συγχαρητήρια στη νικήτρια, στη διοργάνωση και σε όλους τους συμμετέχοντες. Τα λέμε ξανά από Σεπτέμβρη. Καλό αποκαλόκαιρο!

Από 500 μέχρι όσο σε φωτίσει ο ξαποδώς.

Συνάδελφος μου πρότεινε τη σειρά με τον Έλρικ και δεν άργησα να την ξεκινήσω. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος, το γράψιμο του Μούρκοκ είναι υπέροχο, και ο Έλρικ είναι ένα άκρως συμπαθητικός βασιλιάς. Οι τελευταίες 30 σελίδες ήταν υπέροχες, είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου και όταν τελείωσε το βιβλίο το άφησα στο τραπεζάκι της καφετέριας όπου καθόμουν γεμάτος ωραίες αναμνήσεις και μπόλικη μαγεία. Για να δούμε τι καλό μας επιφυλάσσει αυτή η σειρά!

Νομίζατε πως θα παίρνατε ανάσα; Μην ξεγελιέστε. Ο Βλαντ είναι εδώ για σας, για όσους γράφουν, για όσους διαβάζουν. Write off #100 - επετειακό, δια χειρός @sandy1dritsakou. Θα προστεθούν συμμετέχοντες στην πορεία. Περίοδος συγγραφής: από τούδε ως 29 Αυγούστου. Έχετε καιρό. Και αν δεν γράψετε, δεν θα σας πιούμε και το αίμα....

μπορουμε μπορουμε

Μπορούμε να δώσουμε μέχρι το σκ? Αν συμφωνούν και οι υπόλοιποι βεβαίως... ευχαριστώ πολύ!

Τις τελευταίες μέρες διάβασα: - Τζέιμς Χίλτον: ''Χαμένος ορίζοντας'': Αρχές του 1930, και πολιτικές ταραχές ξεσπούν στην κατεχόμενη από τους Βρετανούς Ινδία. Τέσσερις ετερόκλητοι άνθρωποι θα καταφέρουν να διαφύγουν την τελευταία στιγμή με αεροπλάνο. Για να διαπιστώσουν όμως ότι η πτήση δεν ακολουθεί την αναμενόμενη πορεία. Αντί για τον προορισμό τους, θα φτάσουν στη Σάνγκρι-Λα. Μία κρυμμένη πόλη απαράμιλλης ομορφιάς, βαθιά στα απάτητα οροπέδια του Θιβέτ. Εκεί, ο ''επικεφαλής'' τους, θα γνωριστεί με τον ιδρυτή αυτής της ουτοπίας. Έναν υπέργηρο που δείχνει να γνωρίζει πολλά περισσότερα απ' όσα αφήνει να εννοηθούν. Και θα του γνωστοποιήσει ένα κόσμο του οποίου ως τότε αγνοούσε την ύπαρξη. Τάραξε τα αναγνωστικά δρώμενα όταν κυκλοφόρησε, και ακόμη και σήμερα. Αναφορικά με καταστάσεις όπου ο άνθρωπος υπερβαίνει την υπόσταση του, και ανυψώνεται σε άλλες σφαίρες ύπαρξης. - Σαρλ Πινό Ντυκλό: ''Οι εξομολογήσεις του Κόμη ντε...'': Ότι λέει ο τίτλος. Εξομολογήσεις ενός ανώνυμου ευγενούς που ύστερα από πολλές περιπέτειες, θα βρει επιτέλους το λιμάνι του. Είχε μία ρομαντική χροιά που δεν μου άρεσε. Με κούρασε παρά το μικρό του μέγεθος. - Χέδερ Μόρις: ''Ο δερματοστίκτης του Άουσβιτς'': Ο Λάλε Σοκολόφ ήταν Σλοβάκος, Εβραϊκής καταγωγής. Και όπως αναρίθμητοι άλλοι Εβραίοι, έτσι και ο ίδιος κατάληξε στο συγκεκριμένο κολαστήριο. Μόνο που αυτός είχε την ''τύχη'' να χτυπάει σε τατουάζ, τα ονομαστικά νούμερα στα μπράτσα των νεοφερμένων. Λαμβάνοντας έτσι λίγο καλύτερο φαγητό, λιγότερο βάναυση μεταχείριση. Και κάποιες απειροελάχιστες, πλην όμως περισσότερες πιθανότητες για επιβίωση. Συναγωνιστής στο δύσκολο του εγχείρημα η Γκίτα, η αιχμάλωτη που γνωρίζει και ερωτεύεται. Στήριγμα του να μην τρελαθεί με όλα αυτά που βλέπει κάθε μέρα, ενώ παράλληλα θα γνωριστεί και με τον ''Άγγελο του θανάτου''. Δυνατό ήταν πολύ, δυνατό. Πρόκειται για αληθινή ιστορία ενός ανθρώπου που αντίκρυσε πράγματα που δεν θα έπρεπε ποτέ να συμβούν. Και παρ' όλα αυτά κατάφερε να επιζήσει και να φτιάξει στην ζωή του. - Μποχουμίλ Χράμπαλ: ''Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν'': Το είχα ανέκαθεν στο νου μου να το διαβάσω, με τράβαγε ο ωραίος του τίτλος. Ο μικρός Μίλος εργάζεται ως μαθητευόμενος σε σιδηροδρομικό σταθμό, στη κατεχόμενη από τους Ναζί Τσεχοσλοβακία. Ωστόσο έχοντας τα δικά του προβλήματα να τον ταλανίζουν, η κατοχή της πατρίδας του περνάει σε δεύτερη μοίρα. Και αυτά προσωποποιούνται σε μία όμορφη γυναίκα. Όσο και στην εύλογη του ανησυχία σχετικά με τις δυσκολίες της πρώτης ερωτικής επαφής. Η μοίρα όμως θα έχει άλλα σχέδια γι' αυτόν. Καλό ήταν, ωραίο. Φλασάκι αντάξιο της φήμης του. Έχει γίνει και βραβευμένη ταινία, πρέπει να την δω κάποια στιγμή.

Αύριο φεύγω για τον δεύτερο και λίγο πιο μεγάλο γύρο διακοπών και είπα να κάνω τα ψώνια μου, λες και δεν έχω κάτι εκατοντάδες βιβλία στα αδιάβαστα... Από Πρωτοπορία και Ποθητό: 1. Λάιονελ Σράιβερ - Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν (Μεταίχμιο). 2,70€ 2. Γουίλμπουρ Σμιθ - Ο Θεός Ποταμός (Bell). 13,93€ 3. Μάικλ Μπένετ - Καλύτερα το αίμα (Bell). 14,94€ 4. Μ. Γ. Κρέιβεν - Ατρόμητος (Bell). 9,03€ 5. Μ. Γ. Κρέιβεν - Ήρωας κανενός (Bell)

Αν κ είμαι διακοπές θα προσπαθήσω

Μεσα και εγω παιδια!!!

Εγώ είμαι μέσα πάντως. Μαζωχτείτε.

Το μηδέν και το άπειρο. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, από τότε δηλαδή που τελείωσα το Λύκειο, έχω στη συλλογή μου το "Το μηδέν και το άπειρο" από τις εκδόσεις Νησίδες, που το είχα αγοράσει μισοτιμής από την Πρωτοπορία (ένα κίτρινο αυτοκόλλητο με την τιμή προσφοράς είναι ακόμα κολλημένο στο όμορφο εξώφυλλο, γιατί φοβάμαι ότι θα γίνει ζημιά αν προσπαθήσω να το ξεκολλήσω). Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί περίμενα τόσα χρόνια για να διαβάσω επιτέλους αυτό το αριστούργημα, αυτό το μικρό έπος. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται μια κάποια αναγνωστική εμπειρία, μια ωριμότητα ηλικιακής αλλά κυρίως πολιτικής και φιλοσοφικής φύσεως, για να απολαύσει κανείς το βιβλίο γι' αυτό που είναι: Μια ανελέητη καταγγελία των πρακτικών και της ιδεολογίας της Σοβιετικής Ένωσης επί Πατερούλη Στάλιν. Θέλω να πω, δεν είναι ένα βιβλίο που το διαβάζεις για την πλοκή του, για την ατμόσφαιρά του, για την ανάπτυξη των χαρακτήρων του, αλλά και για να περάσεις ψυχαγωγικά και ευχάριστα την ώρα σου. Είναι ένα βιβλίο που ανοίγει μάτια, που σε βάζει σε σκέψεις, που σε σημεία σε εξοργίζει, σε κάνει να δυσανασχετείς, να ψάχνεσαι, να αναρωτιέσαι... Είναι ένα δυνατό, αληθινό, ειλικρινές βιβλίο, που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, και μάλιστα όχι είκοσι και τριάντα και σαράντα χρόνια μετά, αλλά σχεδόν την ίδια εποχή όπου όλα αυτά συνέβαιναν στην Ευρώπη και τη Σοβιετική Ένωση. Μιλάμε για... live σχολιασμό, για live κριτική. Ποιος ξέρει πόσα εγκεφαλικά μοίρασε ο Κέσλερ σε διάφορα αρτηριοσκληρωτικά άτομα, που ίσως να είδαν τον εαυτό τους σε κάποιον από τους χαρακτήρες του βιβλίου; Και, αλήθεια, πόσο υπέροχοι είναι οι μονόλογοι και οι διάλογοι μεταξύ ανακριτών και κατηγορούμενου; Πώς κατάφερε ο Κέσλερ μέσα σε σκάρτες διακόσιες σελίδες να θίξει όλα αυτά τα πράγματα, να αναδείξει και να κατακεραυνώσει όλη αυτή την τρέλα και την παράνοια, χωρίς σε κανένα σημείο να χάσει το στόχο του; Υπέροχο έργο, διαχρονικό και αξεπέραστο, που απευθύνεται σε ανοιχτά μυαλά και όχι σε φανατικούς. Άριστα δέκα. -Αύγουστος 63. Όλεν Στάινχαουερ - Ένας Αμερικανός κατάσκοπος (σελ. 495). 8.5/10 64. Πολ Όστερ - Στη χώρα των έσχατων πραγμάτων (σελ. 191). 8/10 65. Ντέιβιντ Γκραν - Γουέιτζερ (σελ. 372). 9/10 66. Ντάγκλας Πρέστον - Η Χαμένη Πόλη του Θεού Πιθήκου (σελ. 357). 8/10 67. Άρθουρ Κέσλερ - Το μηδέν και το άπειρο (σελ. 213). 10/10

Το έγραψα χωρίς υπολογιστή. Δείξτε κατανόηση. Έτσι για την τιμή των όπλων το έγραψα.

Εντάξει. Μας λες αύριο.

Να μου δώσετε περιθώριο μέχρι μεσημέρι και να σας πω; Αλλά θα είναι κάτι μέτριο.

Ντέιβιντ Γκραν - Γουέιτζερ (The Wager: A Tale of Shipwreck, Mutiny and Murder, 2023) Τον Δεκέμβριο του 2023 κυκλοφόρησε στα ελληνικά το "Γουέιτζερ", εγώ όμως το αγόρασα μόλις πριν από λίγες εβδομάδες (με αρκετά μεγαλύτερη έκπτωση), αν και κανονικά τέτοιου είδους βιβλία τα αρπάζω με το που σκάσουν μύτη στα βιβλιοπωλεία, ειδικά από τη στιγμή που έχω διαβάσει και άλλο βιβλίο του Ντέιβιντ Γκραν, το καταπληκτικό "Οι δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού", που με είχε πραγματικά καθηλώσει και μαγέψει. Τέλος πάντων, κάλλιο αργά παρά ποτέ: Πολύ ωραίο και αυτό το βιβλίο, συναρπαστικό, ενδιαφέρον και γλαφυρά γραμμένο, με μοναδική ευκολία ο συγγραφέας μεταφέρει τον αναγνώστη πίσω στον χρόνο, αναδεικνύοντας όχι μόνο την όλη ιστορία με το ναυάγιο του Γουέιτζερ και την ως επί το πλείστον αποτυχημένη αποστολή στην οποία συμμετείχε, ούτε τις τρομακτικές και ελεεινές συνθήκες που επικρατούσαν τότε στα καράβια, αλλά επίσης μια ολόκληρη εποχή. Είναι μια συναρπαστική θαλασσινή περιπέτεια ολοζώντανα δοσμένη, καθώς επίσης και μια περιπέτεια χαρακτήρων, με την έννοια ότι ο συγγραφέας εστιάζει σε πολλά σημεία στις περσόνες δυο συγκεκριμένων ανθρώπων, που οι πράξεις και η θεώρηση των γεγονότων ήταν παντελώς διαφορετικές. Γενικά, ο συγγραφέας καταφέρνει να γράψει μια γεμάτη ιστορία, με ναυάγια, ανταρσίες, ναυμαχίες, αποκλεισμούς σε απομονωμένα νησιά, διαμάχες μεταξύ μελών του ίδιου καραβιού, και πάει λέγοντας. Ο κακός χαμός γίνεται, και κάπως έτσι μαθαίνει κανείς πώς ενεργούν οι άνθρωποι σε ακραίες συνθήκες. Αν είστε λάτρεις των θαλασσινών περιπετειών, δεν γίνεται να μην απολαύσετε τούτο το βιβλίο: Αλλά ακόμα κι αν δεν είστε και τόσο πολύ, πάλι πιστεύω ότι θα περάσετε καλά. 9/10

Κανονικά ναι. Αν κάποιος έχει πράγμα καλό στα σκαριά και πάει μια ημέρα ακόμη νομίζω δεν θα έχουμε θέμα.

Άρα η περίοδος συγγραφής μεχρι 10;

Η ιστορία του @B MOVIES

να τολμησω να ρωτησω μεχρι ποσες λεξεις?

Έφτασα πλέον στα 81 διαβασμένα, και μερικά από αυτά διπλοδιαβασμένα, βιβλία του βασιλιά. Μου λείπει από την συλλογή το "Χολι" και το "Πιο σκοτεινό απ'το Σκοτάδι". Παρόλ'αυτά, λείπει κάτι σημαντικό από την συλλογή μου... Το "Storm Of The Century" ... Χρόνια περιμένω να το εκδόσει κάποιος, αλλά μάλλον θα περιμένω πολύ ακόμη για να μπει στο bookshelf μου. Με λύπη μου βλέπω διπλές μεταφράσεις από εκδόσεις BELL και ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟ, αλλά τίποτε από τα παλιά αγαπημένα που περιμένουν να βγουν στα Ελληνικά. Στόχος: Άνοιξη του 2026... Αν δεν το εκδόσει κάποιος, τότε θα προστεθεί στην αγγλική έκδοση του 1999 με hardback εξώφυλλο στην κάτω δεξιά γωνία που το περιμένει πως και πως..

Η ιστορία της @sandy1dritsakou.

Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε!!!!

The Firm (Η εταιρία) Πρώτη μου επαφή με τον πολυγραφότατο αυτό συγγραφέα και είμαι πολύ ενθουσιασμένος με αυτό το καταιγιστικό θρίλερ. Ο πρωταγωνιστής είναι από τους χαρακτήρες που θα μου μείνουν στο μυαλό για πολύ καιρό μετά το πέρας της ανάγνωσης, είναι οξυδερκής, με μία φαινομενική αθωότητα στον ψυχισμό του που όμως δεν αργεί να συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο στον οποίο βρίσκεται και να παίρνει στροφές το μυαλό του για να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο δεν διάλεξε να μπει. Το γράψιμο του Grisham είναι καταπληκτικό, μοναδικό, οι διάλογοι ένας κι ένας. Απολαυστικό βιβλίο.

Διάβασα τα παρακάτω, τα δύο τελευταία για πρώτη φορά: -''Η αφιέρωση'': Συλλογή όπου η ιστορία που την ονοματίζει, είναι η μεγαλύτερη. Και η πιο αδύναμη θα έλεγα. Ωραίο ''Το ταξίδι'' με το εφιαλτικό, φουτουριστικό του setting. Αναδεικνύει με αγωνιώδη τρόπο, τα οφέλη και τις παγίδες από τα τεχνολογικά επιτεύγματα. Ακόμη και αν ορισμένα εξακολουθούν να ανήκουν στο πλαίσιο του φανταστικού, δεν πειράζει. Καλύτερο όλων ''Η εξέδρα''. Ακολουθεί την μάλλον συχνή συνταγή, του να είσαι αποκομμένος στου διαόλου τη μάνα, αντιμετωπίζοντας μία άγνωστη μορφή κινδύνου. Καλή και η ''Νόνα'' αν και λίγο με απογοήτευσε το τέλος. Θα μου άρεζε περισσότερο αν όντως έκαναν ντουέτο. Αξιόλογη σε γενικές γραμμές, μία ανάγνωση την αξίζει. -''Καρδιές στην Ατλαντίδα'': Θυμάμαι χαρακτηριστικά προ εικοσαετίας που το είχα διαβάσει, ότι μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Και ήμουν περίεργος πως θα μου φαινόταν τώρα, με όλο αυτό τον αναπόφευκτο κορεσμό. Και πάλι μου άρεσε. Όχι στον ίδιο υπερθετικό βαθμό, αλλά πάλι πολύ. Και εδώ έχουμε συλλογή αν και δεν διαβάζονται ανεξάρτητα, λειτουργούν ως σπονδυλωτό μυθιστόρημα. Η πρώτη έχει να κάνει με τρεις παιδικούς φίλους. Η άφιξη ενός ηλικιωμένου θα αλλάξει άρδην την καθημερινότητα τους, και ιδίως του πρωταγωνιστή Μπόμπι Γκάρφιλντ. Που στο πρόσωπο του θα βρει έναν αφοσιωμένο φίλο, με ασυνήθιστη συμπεριφορά και ικανότητες. Ενώ παράλληλα έχει και τα δικά του προβλήματα να τον ταλανίζουν, οικογενειακής φύσεως. Υπέροχη, παραμένει ύστερα από τόσα χρόνια από τις καλύτερες που έχω διαβάσει. Όχι μόνο από Κινγκ αλλά γενικά. Καλή και η επόμενη, αν και όχι όσο την πρώτη φορά. Έχει να κάνει με σπουδαστές σε κολλέγιο την εποχή που μαίνεται ο πόλεμος του Βιετνάμ, εθισμένους στη χαρτοπαιξία. Ή θα σταματήσουν και θα αφοσιωθούν στις σπουδές τους. Ή τις διακόπτουν και θα στρατευτούν, θέλοντας και μη. Ο ''Τυφλός Γουίλι'' ήταν πραγματικά ο ορισμός της λέξης μετάνοια. Ακόμη και αν ότι έκανε ήταν επαίσχυντο -που ήταν- δεν γίνεται ύστερα από αυτό παρά να τον συγχωρήσεις. Λυπητερές οι άλλες δύο, σε τέτοιο όμως σημείο που να πονάει η καρδιά. Αφήνουν πικρή γεύση, ανεκπλήρωτων προσδοκιών. -''Εξύψωση'': Πρωτότυπο φλασάκι, συνδυάζει τις εύλογες ανησυχίες ενός μοναχικού ανθρώπου αναφορικά με μυστηριώδη πάθηση που έχει. Και τις μικρές πόλεις που δύσκολα κρατάνε τα μυστικά τους. Τα νέα δεν μένουν για πολύ πίσω από τις κλειστές πόρτες, κυκλοφορούν γρήγορα. Ωραίο μέσα στην απλότητα του αλλά με ξένισε το παράδοξο τέλος. Σύναδε όμως αν το καλοσκεφτεί κανείς, με την όλη φευγάτη κατάσταση. -''Μπίλι Σάμερς'': Αφήνω το τουβλάκι που διαβάζω κάθε χρόνο, πάντα μέσα στην άδεια. Για να μπορώ να το κάνω απερίσπαστα, και φέτος επέλεξα αυτό. Ωραίο θέμα πριν από κάθε άλλο! Ελεύθερος σκοπευτής που αναλαμβάνει δουλειές μόνο αν ο στόχος είναι κακός. Ενώ παράλληλα έχει σταματήσει να παραμυθιάζει τον εαυτό του, ότι δεν ταιριάζει και στον ίδιο ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός. Απαραίτητο στοιχείο η αυτογνωσία, ιδίως μάλιστα σ' ένα τέτοιο ''επάγγελμα''. Βοηθάει να έχει κανείς τα πόδια του στο έδαφος, και το μυαλό προσηλωμένο. Καλή και η εκτέλεση -άθελα μου έκανα λογοπαίγνιο- χωρίς πάντως να ήταν και κάτι το τρομερό. Ένα και το αυτό η αναφορά στη ''Λάμψη''. Πάντα μου αρέσει όταν συναντώ αναφορές σε βιβλία του, προσώπων και καταστάσεων. Όπως επίσης και άλλων συγγραφέων. Περισσότερο όμως χάρηκα το ύστερο μέρος. Όταν μαζί με το ''εμπόρευμα'', πήγαν να πάρουν το αίμα τους πίσω. Προσέθεσε μία χυδαία αλλά απαραίτητη, αληθοφανή νότα. Κινηματογραφικό, πιστεύω ότι θα γινόταν καλή ταινία. Και όπου ταινία, πρόσφατα είδα ότι έγινε και ''Η μακριά πορεία''! Με αυτή, τα βιβλία του Μπάκμαν πλέον έφτασαν στα τρία. ''Μπλέιζ'' μόνο έμεινε, ''Οι ρυθμιστές'' και ''Έργα οδοποιίας''. Το άλλο εννοείται με τίποτα.

Ντάγκλας Πρέστον - Η Χαμένη Πόλη του Θεού Πιθήκου (The Lost City of the Monkey God, 2017) Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά τον Ιούνιο του 2019, εγώ φυσικά το αγόρασα άμεσα γιατί τέτοιου είδους βιβλία πάντα μου κινούν το ενδιαφέρον (και, εδώ που τα λέμε, δεν κυκλοφορούν και πολλά τέτοια στα ελληνικά), έλα όμως που έπρεπε να περάσουν έξι χρόνια από τότε για να το διαβάσω! Ο Ντάγκλας Πρέστον είναι ένας αρκετά γνωστός συγγραφέας περιπετειών σε διάφορα εξωτικά μέρη (βλέπε σειρά βιβλίων με πρωταγωνιστή τον Πέντεργκαστ, που έγραψε σε συνεργασία με τον Λίνκολν Τσάιλντ), κι εδώ γίνεται ο ίδιος ένας από τους πρωταγωνιστές μιας περιπέτειας, με σκοπό την ανακάλυψη μιας μυθικής πόλης στα βάθη της ζούγκλας της Ονδούρας. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο με πληροφορίες για τη μυθική αυτή πόλη, τη Λευκή Πόλη ή αλλιώς την Πόλη του Θεού Πιθήκου, μαθαίνουμε όλο το ιστορικό που υπάρχει σχετικά με αυτήν και τις προσπάθειες ορισμένων ανθρώπων να τη βρουν (και κάποιων απατεώνων που υποτίθεται ότι τη βρήκαν), ενώ γινόμαστε μάρτυρες και της προσπάθειας του ίδιου και μιας ομάδας ειδικών επιστημόνων, χρηματοδοτών και πρώην μελών ειδικών δυνάμεων, να φέρουν στο φως αυτή την αρχαία πόλη, με όλα τα διαθέσιμα τεχνολογικά μέσα της εποχής (βλέπε 2012). Παρά τις πολλές αντιξοότητες και δυσκολίες, τα καταφέρνουν! Έλα όμως που τα βάσανα δεν τελειώνουν εκεί: Τα περισσότερα μέλη της ομάδας προσβάλλονται από μια σπάνια και εν πολλοίς αγιάτρευτη ασθένεια, που λέγεται λεϊσμανίαση... Πολύ ωραίο βιβλίο, ευχάριστα και απλά γραμμένο, διαβάζεται εύκολα και γρήγορα και στο μεγαλύτερο κομμάτι του είναι ενδιαφέρον και συναρπαστικό, ενώ σίγουρα ο συγγραφέας με όλες τις αναφορές σε ονόματα και γεγονότα καταφέρνει να πείσει τον αναγνώστη να ψάξει περαιτέρω πληροφορίες. Βέβαια, σε ορισμένα σημεία γίνεται λίγο επαναλαμβανόμενο και βαρετό, και σίγουρα μετά την όλη ανακάλυψη, όταν αρχίζουν οι διάφορες αναφορές στην ασθένεια και πώς η κλιματική αλλαγή (έλεος!) μπορεί να βοηθήσει στη μετάδοσή της και στον αναπτυγμένο κόσμο (κυρ Πρέστον, δεν είστε επιστήμονας, έτσι δεν είναι;), με έχασε κάπως. Αλλά γενικά είναι ένα πολύ καλό βιβλίο που θα ενθουσιάσει τον περιπετειώδη τύπο μέσα σας, αλλά και που ίσως σας οδηγήσει στην απόφαση να μην πατήσετε ποτέ το πόδι σας σε μια τροπική ζούγκλα: Μπορεί να γλιτώσεις από τα διάφορα θηρία, μπορεί να γλιτώσεις από τους διάφορους εγκληματίες που βολοδέρνουν εκεί (βλέπε εμπόρους ναρκωτικών, λαθρέμπορους κ.λπ.), αλλά με τόσα κουνούπια και έντομα μπορεί να κολλήσεις κάτι περίεργες αρρώστιες, ακόμα και αφού έχεις φύγει όρθιος από εκεί μέσα... Μακριά από μας! 8/10

Εννοείται ναι

Διάβασα το Ο πολωνός του J. M. Coetzee. Είναι σίγουρα από τα πιο όμορφα και από τα πιο καλογραμμένα βιβλία που έχω διαβάσει . Το ενδιαφέρον ενός πιανίστα για μία γυναίκα που γνώρισε σε μία περιοδεία του στην Ισπανία, κολακεύει την (παντρεμένη) γυναίκα. Αυτή δεν τον θέλει, όντας όμως κολακευμένη από το ενδιαφέρον του, εννοείται πως δεν τον διώχνει κιόλας, πως δεν του ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για εκείνον. Ακόμα κι όταν του το λέει, οι πράξεις της το αναιρούν. Δεν τον θέλει τον Πολωνό, είναι φανερό όμως πως θέλει το φλερτ του, το ενδιαφέρον του. Αυτή είναι η δική μου ερμηνεία του μοναδικού αυτού βιβλίου. Το γράψιμο του Κούτσι με μάγεψε. Λαμβάνοντας υπόψη ότι είμαι αργός αναγνώστης, το ότι το διάβασα σε δύο καθισιές δείχνει πόσο πολύ μου άρεσε και πόσο με είχε μαγνητίσει αυτό το γράψιμο. Πίσω στην ιστορία, η γυναίκα δείχνει να κάνει τον πιανίστα ό,τι εκείνη θέλει. Να «παίζει» μαζί του και μάλιστα επιτυχώς. Τον πιανίστα δεν δείχνει να τον ενδιαφέρει αυτό, ούτε να τον πτοεί. Αυτό που τον ενδιαφέρει, είναι η γυναίκα να ενδώσει στον πόθο του για εκείνη και να καταφέρει επιτέλους να την αγγίξει. Ο πιανίστας είναι 70 ετών. Η γυναίκα στα 50. Ποιος έχει το πάνω χέρι; Ποιος έχει τη μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή του άλλου; Θα χαρώ πολύ αν κάποιος άλλος διαβάσει αυτό το, κατ' εμέ, υπέροχο βιβλίο. Εγώ μαγεύτηκα. Ελπίζω κι εσείς.

Η ιστορία της @sandy1dritsakou.

Μήδεια Από μικρός είχα περιέργεια για αυτό το έργο, από τότε που πήγαινα γυμνάσιο και η καθηγήτρια των αρχαίων μάς εξήγησε ότι η Μήδεια, στο ομώνυμο έργο του Ευριπίδη, σκότωσε τα παιδιά της για να εκδικηθεί τον άντρα της που την παράτησε για άλλη. Από τότε μου δημιουργήθηκε αυτή η περιέργεια για αυτό το έργο, ώστε να μπορέσω να καταλάβω καλύτερα τι ήταν αυτό που οδήγησε αυτή τη γυναίκα να κάνει μια τόσο αποτρόπαια πράξη. Έτσι λοιπόν, όταν έκανα βόλτα στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Σταύρος Νοιάρχος, δεν δίστασα να δανειστώ το εν λόγω έργο (εκδ. Γαβριηλίδης) όταν το πήρε το μάτι μου. Διαβάζοντας το βιβλίο, μπόρεσα να καταλάβω περισσότερο το θρήνο της γυναίκας αυτής που την οδήγησε να μισεί τόσο πολύ τον άντρα της που ήθελε να πάρει οπωσδήποτε και με οποιοδήποτε τίμημα την εκδίκησή της. Αυτό που δεν είχα φανταστεί μικρός, είναι οι ενοχές που (ενδεχομένως) βαρύνουν τη Μήδεια μετά από αυτή την πράξη. Μου άρεσε το έργο, αλλά μέχρι εκεί. Ίσως να μην είναι απολύτως του γούστου μου ο Ευριπίδης. Είχα δει και ένα θεατρικό, τις Βάκχες, με το οποίο πάλι δεν είχα μείνει ικανοποιημένος. Από την άλλη, αν το διάβαζα ίσως αλλάξω γνώμη.

Καλή επιτυχία σε όλους.

Ο Ναός της Τύχης και άλλα κείμενα - Maurice Maeterlinck, σελ. 130 (5/10) Νεκρή Φύση - Louise Penny, σελ. 472 (10/10) Ο εξαποδώ και άλλες υπερφυσικές ιστορίες - Guy de Maupassant, σελ. 72 (9/10) Nightflyers - George R. R. Martin, σελ. 165 (7/10) Ελσίνκι - Θεόδωρος Γρηγοριάδης, σελ. 240 (8/10) Ανοιξιάτικα Νερά - Ivan Turgenev, σελ. 192 (10/10) Ο μαύρος εφιάλτης - John Dickson Carr, σελ. 180 (6/10) Oh, Canada - Russell Banks, σελ. 384 (7/10) Περιμένοντας τον Γκοντό - Samuel Beckett, σελ. 126 (7/10) Με άφηνα στο "διαβάστηκε" - Άννα Κουμπούλη, Αθηνά Σπανού, σελ. 120 (8/10) Έλρικ του Μελνιμπονέ - Michael Moorcock, σελ. 206 (10/10) Μόνο ο χρόνος θα δείξει - Jeffrey Archer, σελ. 432 (8/10) Φανταστική νύχτα - Stefan Zweig, σελ. 129 (8/10) Το κάστρο του Μαργαριταριού - Michael Moorcock, σελ. 269 (8/10)

Φανταστική νύχτα Ο Στέφαν Τσβάιχ είναι συγγραφέας με όλη τη σημασία της λέξης. Διαβάζοντάς τον, δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι ηθικά διλήμματα. Με αφορμή το εν λόγω ανάγνωσμα, είχα μία συζήτηση με τον αδερφό μου για το κατά πόσο θεωρείται «κλέψιμο» το να πάρει κανείς κάτι στην κατοχή του που δεν του ανήκει, απλά και μόνο επειδή το βρήκε πεταμένο κάτω (και δη όταν αυτός ο κάποιος έχει δει από ποιον έπεσε το αντικείμενο και παρ' όλα αυτά το κρατάει). Αυτές τις σκέψεις έκανα κατά την ανάγνωση του βιβλίου, αλλά και το πώς ξεγελάμε τον εαυτό μας για να μην νιώθουμε τύψεις όταν ιδιοποιούμαστε κάτι που δεν μας ανήκει. Το ψυχογράφημα του κεντρικού χαρακτήρα είναι αριστουργηματικό. Πρόκειται για μία νουβέλα, αλλά ο πρωταγωνιστής περνάει από ποικίλες συναισθηματικές φάσεις. Μετά το αριστούργημα που ακούσει στον τίτλο Σκακιστική νουβέλα, αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Τσβάιχ που διαβάζω και δηλώνω, όχι εξίσου, αλλά πάρα πολύ ικανοποιημένος.

Αν δεν υπάρχει καμία αντίρρηση, λέω να το τολμήσω κι εγώ, και να γράψω κάτι (μια και είναι τόσο πιασάρικο το θέμα).

Η πεταλούδα της Σιβηρίας. Ο Ρόμπερτ Λίτελ είναι ένας πολυγραφότατος συγγραφέας, με πάνω από είκοσι μυθιστορήματα στο ενεργητικό του (το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1973 και το τελευταίο του το 2024 - μιλάμε για πενήντα χρόνια συγγραφής!), τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν να κάνουν με τον κόσμο των κατασκόπων και των μυστικών υπηρεσιών. Το πιο γνωστό του είναι το πραγματικά επικό The Company που αφορά την ιστορία της CIA (έχει γίνει και μίνι σειρά), αλλά και το κλασικό στο είδος του The Amateur, που έχει μεταφερθεί δυο φορές στον κινηματογράφο (το 1981 και το 2025). Θέλω να πω, είναι ένας γαμάτος συγγραφέας, αλλά στην Ελλάδα έχουν μεταφραστεί μόλις τρία βιβλία του, και μάλιστα όχι και τα πιο γνωστά του! Και αυτό είναι το τρίτο του που διαβάζω, μετά το πάρα πολύ καλό "Φίλμπυ" που διάβασα τον Αύγουστο του 2016 και το εξαιρετικό "Ο Σύντροφος Κόμπα" που διάβασα τον Δεκέμβριο του 2021, κάτι που σημαίνει ότι Ρόμπερτ Λίτελ γιοκ (ελπίζω προς το παρόν). Λοιπόν, περίεργο και ιδιόρρυθμο βιβλίο, σίγουρα η γραφή, οι χαρακτήρες και η πλοκή δεν είναι για όλα τα γούστα, εμένα όμως ο Λίτελ με κέρδισε με την αφήγησή του, την τρέλα της πλοκής και των χαρακτήρων, το ιδιόρρυθμο και καυστικό χιούμορ του, την έξυπνη σάτιρα απέναντι στις ΗΠΑ των αρχών της δεκαετίας του '90. Ουσιαστικά έχουμε έναν σπουδαίο Ρώσο καθηγητή που ειδικεύεται στη θεωρία του χάους, που ταξιδεύει από τη Σοβιετική Ένωση στις ΗΠΑ, σαν καλεσμένος ενός αμερικάνικου κολλεγίου, ώστε να παραδώσει μια σειρά μαθημάτων. Ε, και όλα όσα συμβαίνουν στο βιβλίο μπορεί να τα αποκαλέσει κανείς και χαώδη... Σίγουρα έχει τα θεματάκια του σαν βιβλίο, αλλά η γραφή, το στιλ της αφήγησης, η όλη τρέλα του και η ατμόσφαιρα, με κέρδισαν κατά κράτος. Πραγματικά ελπίζω να δούμε κάποια στιγμή ένα οποιοδήποτε βιβλίο αυτού του τυπά στα ελληνικά. Μου φαίνεται τόσο παράλογο που οι Έλληνες εκδότες τον έχουν παραμελήσει τόσο, μα τόσο πολύ. -Ιούλιος 51. Μικ Χέρον - Ανήσυχες τίγρεις (σελ. 406). 9/10 52. Χουάν Εμάρ - Χθες (σελ. 179). 7/10 53. Γιον Μπιλμπάο - Τέκνα, γονείς και χιμπατζήδες (σελ. 191). 8/10 54. Κερτ Βόνεγκατ - Το πρωινό των πρωταθλητών (σελ. 328). 8.5/10 55. Κίραν Γκόνταρντ - Βλέπω τα κτίρια να πέφτουν σαν αστραπές (σελ. 254). 8/10 56. Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν - Ένας τόπος για να επιστρέφεις (σελ. 628). 9/10 57. Μαρκ Γκρέινι - Ο επόμενος στόχος (σελ. 486). 9/10 58. Γιώργος Κωστόπουλος - Εγώ είμαι η νύχτα (σελ. 329). 7/10 59. Τόμας Μόλεν - Darktown (σελ. 447). 9/10 60. Χιου Χάουι - Φάρος 23 (σελ. 254). 8/10 61. Σεμπαστιέν Ζαπριζό - Το βαγόνι των δολοφόνων (σελ. 269). 8.5/10 62. Ρόμπερτ Λίτελ - Η πεταλούδα της Σιβηρίας (σελ. 286). 8/10

Ο Ναός της Τύχης και άλλα κείμενα - Maurice Maeterlinck, σελ. 130 (5/10) Νεκρή Φύση - Louise Penny, σελ. 472 (10/10) Ο εξαποδώ και άλλες υπερφυσικές ιστορίες - Guy de Maupassant, σελ. 72 (9/10) Nightflyers - George R. R. Martin, σελ. 165 (7/10) Ελσίνκι - Θεόδωρος Γρηγοριάδης, σελ. 240 (8/10) Ανοιξιάτικα Νερά - Ivan Turgenev, σελ. 192 (10/10) Ο μαύρος εφιάλτης - John Dickson Carr, σελ. 180 (6/10) Oh, Canada - Russell Banks, σελ. 384 (7/10) Περιμένοντας τον Γκοντό - Samuel Beckett, σελ. 126 (7/10) Με άφηνα στο "διαβάστηκε" - Άννα Κουμπούλη, Αθηνά Σπανού, σελ. 120 (8/10) Έλρικ του Μελνιμπονέ - Michael Moorcock, σελ. 206 (10/10)

Θα σας βάλω μια απλή παράγραφο. 😇

Πρσόφατα θυμήθηκα κάτι παλιές εποχές που είχα διαβάσει το "Κρήντ" και το "Στοιχειωμένο" του James Herbert. Από τότε πέρασαν πάνω από 25 χρόνια βέβαια, αλλά όσο μεγαλώνεις, αρχίζεις να θυμάσαι να να αναπωλείς παλιές καλές εποχές. Κάποια βιβλία που σου άρεσαν, κάποιες οσμές που κόλλησαν στην μνήμη, κάποιες επαφές που έχασες και τώρα σου λείπουν... κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Έτσι μου ήρθε ο Χέρμπερτ πριν λίγα χρόνια στο μυαλό μου. Και ο λόγος ήταν ότι έψαχνα το "Κρηντ" για να το βάλω στην συλλογή μου. Και μετά λύπης μου είδα, πως έπειτα από τόσα χρόνια τίποτε δεν έχει εκδοθεί στα ελληνικά από αυτόν. (κάτι εξίσου ανάλογο με την Jemma Press, που τίποτε από Masterton δεν θα είχε εκδοθεί -εκτός από την κλασσική "Βιβλιοθήκη Του Τρόμου"). Το Ash το έπιασα πρόσφατα στα χέρια μου, στην αγγλική. Και, ειλικρινά, για όσους διαβάζουν στην αγγλική και κάτι δεν τους αρέσει, τότε το αφήνουν στην άκρη και πιάνουν κάτι πιο εύπεπτο στην μητρική τους γλώσσα. Το "Ash" όμως είναι δυνατό! Μπορεί να είναι γεμάτο ανατροπές, ίντριγκες, τρόμο και παραφυσικά φαινόμενα, αλλά αυτό που προσφέρει περισσότερο στον αναγνώστη είναι η ατμόσφαιρα. Σκεφτείτε έναν σκοτεινό πύργο που λειτουργεί ως ίδρυμα νεόπλουτων και καταξιωμένων ανθρώπων με ψυχικά προβλήματα. Ένα ίδρυμα που μια κυβέρνηση τροφοδοτεί για να λειτουργεί σιωπηλά μεν, αλλά με την μέγιστη ασφάλεια. Που στα υπόγειά της υπάρχουν φυλακισμένες ψυχές καταδικασμένες στην τρέλα, με αιμοβόρες προθέσεις, αιμοδιψείς και χωρίς συνείδηση. Προσθέστε ένα πτώμα που είναι "κολλημένο" στον τοίχο του κελιού του με άιμα να κυλλάει στο πάτωμα. Παραφυσικά φαινόμενα που θα έστελναν τον πιο ισσοροπημένο άνθρωπο σε κάποιο κελί αυτού του κτηρίου. Απόγονους του Χιτλερ που η καταδίκη τους είναι να ζητούν περισσότερο αίμα. Σε αυτό έχει μπλέξει ο David Ash σε αυτή την ιστορία. Μια μεγάλη πλεκτάνη που έπλεξαν γι'αυτόν μερικά από τα πιο σημαντικά άτομα στη ζωή του. Και για να φτάσει στη λύση θα πονέσει πολύ, σωματικά και ψυχολογικά! Δεν κάνω spoiler γιατί είμαι ακόμη στα 2/3 του βιβλίου. Θα επιστρέψω φυσικά για να αναλύσω την ψυχολογία του Ash έπειτα από όλα αυτά που έχει περάσει μέχρι στιγμής. Μέχρι στιγμής... 10/10 για το βιβλίο!!!

Ο Ρέιμοντ Κάρβερ γεννήθηκε το 1938 στο Όρεγκον των ΗΠΑ. Διηγηματογράφος και ποιητής, δημοσιεύει το πρώτο του διήγημα το 1961. Επί χρόνια θα εργαστεί ως καθηγητής δημιουργικής γραφής σε διάφορα πανεπιστήμια. Το 1983 θα γνωρίσει την καταξίωση, όταν του απονέμεται το βραβείο Μίλντρεντ και Χάρολντ Στράους από την Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων, το οποίο του επιτρέπει να αφοσιωθεί απερίσπαστος στο γράψιμο. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων του "Ο καθεδρικός ναός" (εκδ. Οδυσσέας), η οποία ήταν υποψήφια για το βραβείο Πούλιτζερ. Πεθαίνει τον Αύγουστο του 1988. Πολυμεταφρασμένος, έργα του κυκλοφορούν και στα ελληνικά. Πηγή: biblionet.gr

Καθεδρικός ναός Αυτή η συλλογή διηγημάτων, είναι η πρώτη μου επαφή με το έργο αυτού του ξεχωριστού συγγραφέα. Μέσα στα σύντομα αυτά διηγήματα, συναντούμε αποκλειστικά καθημερινού ανθρώπους, συνηθισμένους. Σερβιτορες και κομμώτριες, νοσοκομειακοί υπάλληλοι, στρατιωτικοί, απλώς άνεργοι. Άνθρωποι απογοητευμένοι, που δεν μπορούν να τα βρουν με την καθημερινή ζωή, συχνά στα όρια της πτώσης. Μοναχικοί άνθρωποι, αδύναμοι, τσακισμένοι από τις πολλές αποτυχίες, μοιρολάτρες που στρέφονται στο αλκοόλ και στην αδράνεια. Λίγο καταθλιπτικά όλα αυτά, αλλά δεν πάθουν να αποτελούν την πραγματικότητα. Εντυπώσεις θετικές, σίγουρα στο μέλλον θα διαβάσω και τις άλλες συλλογές διηγημάτων του συγγραφέα.

01. Στάλινγκραντ - Άντονι Μπίβορ (559) 10/10 02. Ο Αγαθούλης - Βολταίρος (97) 8,5/10 03. Μπάμπιτ - Σίνγκλερ Λιούις (330) 7/10 04. Βερολίνο, η πτώση 1945 - Άντονι Μπίβορ (575) 10/10 05. Ναπολέων - Έμιλ Λούντβιχ (517) 8/10 06. Άγιον Όρος, Ημερολόγιο: (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1914) - Νίκος Καζαντζάκης (125) 6/10 07. Σαμουράι! - Σαμπούρο Σακάι (483) 9/10 08. Ηθική, η θεραπεία της ψυχής - Επίκουρος (639) 10/10 09. Στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου - Σίντνεϊ Ρότζερσον (196) 8/10 10. Ζευς: Οι απαρχές του κόσμου - Συλλογικό (133) 7/10 11. Αθηνά: Η ανίκητη θεά - Συλλογικό (117) 7/10 12. Αχιλλέας: Ο ευάλωτος πολεμιστής - Συλλογικό (115) 7/10 13. Οδυσσέας: Το ταξίδι της λογικής - Συλλογικό (110) 7/10 14. Η αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πιμ από το Ναντάκετ - Έντγκαρ Άλαν Πόε (360) 8/10 15. Φονική ομορφιά - Ζόι Ρόσι (303) 7/10 16. Η κληρονόμος - Σάρα Μπλέντελ (335) 4/10 17. Φόνος στη Στοκχόλμη - Έμμα Άνγκστρομ (343) 6/10 18. Ένας προδότης στα μέτρα μας - Τζον λε Καρέ (342) 7,5/10 19. Η τελευταία σφαίρα - Λουΐς Λ' Αμούρ (189) 9/10 20. Το μονοπάτι των κολασμένων - Λουΐς Λ' Αμούρ (186) 8/10 21. Οι πέντε φίλοι στο νησί των θησαυρών - Ένιντ Μπλάιτον (169) 8/10 22. Οι πέντε φίλοι πηγαίνουν στο βάλτο του μυστηρίου - Ένιντ Μπλάιτον (174) 8/10

Ένας τόπος για να επιστρέφεις Τρίτο βιβλίο του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν που διαβάζω, μετά το αριστουργηματικό "Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά" που διάβασα τον Μάιο του 2022 και το εξαιρετικό "Αγριότοπος" που διάβασα πέρυσι τον Φεβρουάριο, και για άλλη μια φορά δηλώνω μαγεμένος από την ολοζώντανη γραφή του Γουόρεν, που εδώ είναι πότε λυρική και πότε ωμή και άσεμνη, από το στιλ της αφήγησης, από τον τρόπο σκέψης και θεώρησης των πραγμάτων, από την όλη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, της εποχής και της περιοχής όπου αυτοί κινούνταν, πραγματικά και πάλι εντυπωσιάστηκα από το επίπεδο ποιότητας του συγγραφέα. Βέβαια, για μένα, σε καμία περίπτωση δεν φτάνει το επίπεδο του "Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά" (φυσικά η θεματολογία των δυο βιβλίων είναι αρκετά διαφορετική), όμως αυτό δεν λέει τίποτα, μιας κι εκείνο το βιβλίο είναι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει στη ζωή μου - και έχω διαβάσει πολλά βιβλία, έτσι; Σίγουρα, δεν είναι αυτό που λέμε καλοκαιρινό ανάγνωσμα, είναι αρκετά βαρύ, πυκνό, σύνθετο και χωρίς κάποια συγκεκριμένη πλοκή, χρειάζεται υπομονή και επιμονή, απαιτεί την ανάλογη όρεξη από τον αναγνώστη (π.χ. αν θέλεις κάτι γρήγορο, αυτό το βιβλίο δεν προτείνεται), όμως είναι από τα βιβλία που ανταμείβουν, που προσφέρουν εικόνες, συναισθήματα και τροφή για σκέψη, υπάρχει μπόλικο ζουμί για να απολαύσει κανείς. Είναι Λογοτεχνία, πώς να το κάνουμε. Ναι, μου άρεσε πολύ, και κάπως έτσι ο Γουόρεν γίνεται σίγουρα ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Ελπίζω να δούμε και άλλα έργα του στα ελληνικά (πάντα από τις εκδόσεις Πόλις, που έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά και με τα τρία βιβλία του), όπως π.χ. το "Band of Angels" και το "World Enough and Time". -Ιούλιος 51. Μικ Χέρον - Ανήσυχες τίγρεις (σελ. 406). 9/10 52. Χουάν Εμάρ - Χθες (σελ. 179). 7/10 53. Γιον Μπιλμπάο - Τέκνα, γονείς και χιμπατζήδες (σελ. 191). 8/10 54. Κερτ Βόνεγκατ - Το πρωινό των πρωταθλητών (σελ. 328). 8.5/10 55. Κίραν Γκόνταρντ - Βλέπω τα κτίρια να πέφτουν σαν αστραπές (σελ. 254). 8/10 56. Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν - Ένας τόπος για να επιστρέφεις (σελ. 628). 9/10