Τι διαβάζετε;

[BladeRunner]

Άρχισα το RED, του Jack Ketchum.

[KELAINO]

Τελείωσα χτες βράδυ το "Ταξίδι του βασιλιά Γιουβόραν", του Clark Ashton Smith. Γενικά, στην τριάδα Λάβκραφτ-Χάουαρντ-Σμιθ είναι ο λιγότερο γνωστός αλλά για μένα, ο πιο συγκροτημένος. Τα κείμενά του πέραν της όποιας φανταστικής τους δύναμης, αποπνέουν μια γλυκύτητα που ούτε ο μελαγχολικός και απαισιόδοξος Λάβκραφτ είχε, ούτε ο ούργκα-ούργκα Χάουαρντ. Ακόμα κι ο τρόμος του είναι εκείνος που σέρνεται πάνω σε βελούδα κι αρωματισμένα πέπλα. Η παρούσα συλλογή περιλαμβάνει ένα πολύ δυνατό διήγημα τρόμου, τον Κολοσσό του Ιλούργκν, που κάνει το "Στους δρόμους, οι πόλεις" του Μπάρκερ να μοιάζει παιδική ιστορία. Κι ύστερα πέφτει στην απίστευτη τρυφερότητα του "Γκουλ", όπου ο τρόμος κι η αγάπη μπλέκονται σε κυριαρχικό χορό και στην ελαφρότητα του βασιλιά Γιουβόραν, με την φαλάκρα του και το απίστευτα γελοίο του στέμμα με το ταριχευμένο πουλί γκαζόλμπα στην κορφή.

 

Τελικά, αυτά τα αναγνώσματα αποτελούν ευχάριστο διάλλειμα για μένα. Με κάνουν να γυρίζω στην εφηβεία μου, ρε γμτ.

 

 

 

Πέσ' τα χρυσόστομη (ή γράψ' τα χρυσοδάκτυλη; )!!!

[gregacm]

Εχω πιασει ρυθμο(για τα δεδομενα μου),τωρα που ζεστανε ο καιρος.Περιεργα πραγματα!Ξεκινησα το "Η Νεραιδα τω Δοντιων" του Τζους!

[BladeRunner]

Σκοτ Γουέστερφελντ - Λεβιάθαν(εκδόσεις Λιβάνη). Το πρώτο μέρος μιας τριλογίας. Κυκλοφόρησε στα ελληνικά μόλις πριν από λίγες μέρες και είναι το πρώτο steampunk βιβλίο που διαβάζω. Φαίνεται ενδιαφέρον.

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει τη συλλογή διηγημάτων The Minority Report, του Philip Dick. Το βιβλίο περιέχει τις εξής ιστορίες:

01. Minority Report

02. Πολεμικό παιχνίδι(War Game)

03. Τι λένε οι Νεκροί(What the Dead men say)

04. Ω, να ήμουν η Μπλόμπελ!(Oh, to be a Blobel!)

05. Το θυμόμαστε εμείς για σας(We can remember it for you wholesale)

06. Το ηλεκτρικό μυρμήγκι(The electric ant)

07. Πλαστοπροσωπία(Impostor)

08. Αναλώσιμος(Expendable)

09. Άνθρωπος είναι(Human is)

10. Η ιστορία που θα τελειώσει όλες τις ιστορίες(The story to end all stories)

 

 

[heiron]

Πολυ καλη συλλογη.Δεν ειναι τυχαιο οτι εχει και μερικες ιστοριες που εγιναν ταινιες στο Χολυγουντ.Καλυτερη με διαφορα στηθους(μεγεθος γκομενας ιστοριων Ντικ) η The electric ant.Κλασικη Ντικεια ιδεα.

[Stanley]

Μόλις τέλειωσα το "Η Αγωνία του Τερματοφύλακα τη Στιγμή του Πέναλτι", του Αυστιρακού Πέτερ Χάντκε. Πολύ ιδιόρρυθμο βιβλίο, με σχεδόν παντελή έλλειψη πλοκής και καθόλου γοητευτική γραφή που κουράζει, ωστόσο στο τέλος μου άρεσε, γιατί ήταν σίγουρα ξεχωριστό και σκιαγράφησε την ψυχολογία του "ήρωα" με πολύ πρωτότυπο και παραστατικό τρόπο . Έχει γίνει και ταινία από τον Βιμ Βέρντενς.

 

 

[BladeRunner]

Άρχισα το Starcraft II: Οι Δαίμονες του Παραδείσου, του William C. Dietz. Αναμένεται ως ένα ελαφρύ περιπετειώδες ανάγνωσμα, ό,τι πρέπει για να περάσει η ώρα ευχάριστα.

[Darkchilde]

Deadly Decisions - Kathy Reichs.

 

To τρίτο βιβλίο με την forensic anthropologist Temperance Brennan, και τα βιβλία στα οποία βασίστηκε και η σειρά Bones. Βέβαια εκτός από το όνομα της Temperance Brennan, και το ότι είναι forensic anthropologist, και βοηθάει στο να λυθούν εγκλήματα, η σειρά και τα βιβλία δεν έχουν σχεδόν καμμία άλλη σχέση...

 

Πάντως ναι, μου άρεσαν τα προηγούμενα 2 βιβλία, και ιδιαίτερα το δεύτερο.

Edited June 16, 2011 by Darkchilde

[jjohn]

πριν κάποιες ώρες τέλειωσα το γεράκι της μάλτας αλλά φαντάζομαι μπορώ να το βάλω σε αυτό το τόπικ

 

δεν νομίζω ότι αξίζει τον χαρακτηρισμό "καλύτερη αστυνομική ιστορία" που υπάρχει στο εξώφυλλο

δεν μου έκανε κάποιο κλικ προσωπικά,ούτε την υπόθεση βρήκα τρομερά ενδιαφέρουσα ούτε και ο Σπειντ μου φάνηκε τόσο καλός χαρακτήρας όσο λένε

μάλλον φταίει ότι προτιμώ το ευρωπαικό αστυνομικό από το αμερικάνικο

Edited June 9, 2011 by joidv

[Stanley]

Διαβάζω τον Φτωχούλη του Θεού, του -λατρεμένου, κατά τα άλλα- Καζαντζάκη, το οποίο είναι απάλευτο. Θα πρέπει να διαβάσω τα άπαντα του Σαντ μετά για να συνέλθω από τόση αγιοσύνη.

[Cassandra Gotha]

Αυτό είναι το δεύτερο αγαπημένο μου βιβλίο του Καζαντζάκη, και είμαι άθεη. Αν ξεπεράσει κανείς την αγιοσύνη ως κύρηγμα, (γιατί δεν κάνει κύρηγμα), το βιβλίο είναι αριστούργημα. Αλλά εντάξει, γούστα. (Και εκτός από την αγιοσύνη, όπως λες, έχει και ένα θεματάκι με τις γυναίκες - γενικά ο Καζαντζάκης - αλλά εντάξει, το παραμέρισα ΚΑΙ αυτό).

 

Εγώ προσπαθώ εδώ και καιρό να διαβάσω το Σπαθί των Σανάρα, του Τέυ Μπρουκς, αλλά είναι πολύ βαριά λογοτεχνία για τα γούστα μου (εντάξει, είναι τόσο κακογραμμένο που στην αρχή είχα πάρει μολύβι για να υπογραμμίζω τις καλές στιγμές ).

Επίσης, ΤΕΤΟΙΟ κλώνο Τόλκιν δεν έχω ξαναδεί. (Αν θέλω να ξαναδιαβάσω τον Άρχοντα, μπορώ να ξαναδιαβάσω τον Άρχοντα).

 

Είναι δώρο γεννεθλίων του άντρα μου σ' εμένα, γιατί όταν μου το πήρε ήξερε ότι έιχα διάθεση ακριβώς κάτι τέτοιο, τελείως ανάλαφρο και περιπετειώδες. Εκδόσεις Anubis, πώς το λένε. Αλλά όχι αυτό...

( Και το διάβασε λίγο κι εκείνος και σχημάτισε φυσικά την ίδια άποψη. Ευτυχώς, τώρα ξέρει γιατί στις δυο σελίδες κοιμάμαι. )

[BladeRunner]

Άρχισα το Πικνίκ δίπλα στο δρόμο, των αδερφών Στρουγκάτσκι.

[Nienor]

Άνουβη, τα wow... ακόμα. Και μέχρι να τελειώσουνε δε με βλέπω να καταφέρνω να διαβάσω και τίποτα άλλο (άντε τα μαθήματά μου στο τσακίρ κέφι)... τι κακό είναι αυτό με τα βίπερ ρε παιδί μου, σαν την ηρωίνη ένα πράγμα

[Naroualis]

Τελείωσα προχτές το Κατακόμβες, πρώτο βιβλίο του Cleric Quintet, του Ρ. Σαλβατόρε. Είναι ευχάριστο που τα διαβάζω τώρα, στα 35 μου, διότι πού και πού χρειάζεσαι κάτι εντελώς αστείο να σε ξεκουράσει, από πιο σοβαρά αναγνώσματα. Ειδικά οι σκηνές όπου ο μοναχός Κάντερλι

 

 

Μονομαχεί με μούμιες, ζόμπι και σατανικούς μάγους-ιερείς με ένα φυσοκάλαμο κι ένα γιο-γιο -δεν κάνω πλάκα, με γιο-γιο-

 

 

είναι μακράν οι πιο ξεκουραστηκές για το μυαλό κι οι πιο κουραστικές για τα σαγόνια...

[Stanley]

Μα, πώς είναι δυνατόν να βγάλεις την αγιοσύνη από τον Φτωχούλη; Αυτό είναι όλο το βιβλίο. Όπως και να έχει, το τελείωσα, και δεν περίμενα να διαβάσω βιβλίο του Καζαντζάκη που να μην μου αρέσει καθόλου. Παίζει το ρόλο του η θρησκευτική και θεολογική μου ταυτότητα, βεβαίως, αλλά όλα έχουν τον τρόπο τους. Για παράδειγμα, και ο Αντρέι Ρούμπλιεφ του Ταρκόφσκι αφηγείται τη ζωή ενός μεγάλο αγιογράφου, αλλά δεν με ενόχλησε στιγμή. Εδώ, όμως... Γιατί έγραψε αυτό το βιβλίο ο Κ.; Τι το σπουδαίο έκανε αυτός ο Άγιος Φραγκίσκος; Υπήρξαν άγιοι που πολέμησαν και προσέφεραν πράγματι, στην παιδεία, στην ελευθερία, σε πολλούς τομείς, αυτός ο Φραγκίσκος όμως το μόνο που έκανε ήταν να διακηρύττει την απόλυτη Φτώχεια, την απόλυτη Υπακοή, Ένδεια, Παρθενία κλπ κλπ. Γιατί ο Καζαντζάκης να γράψεις 400 σελίδες μυθιστορηματική βιογραφία ενός ασκητή, και μάλιστα με τρόπο που εκπλήσσει με την μονομανία του: άνθρωποι που όλο κλαίνε στο άκουσμα της λέξης "Θεός", ψάρια που κλαίνε, πέτρες που κλαίνε, φεγγάρια που ματώνουν, ουρανοί που σκίζονται κ.ο.κ. Όχι, δεν μπορώ να δω στεγνά λογοτεχνικά το βιβλίο αυτό, αν κι εκεί ξεκάθαρα υστερεί σε σχέση με τα υπόλοιπα του συγγραφέα (χαρακτήρες, χιούμορ, δυναμική, περιγραφές, διάλογοι, όλα πίσω), γιατί όλα στέκουν κάτω από τη σκιά του αγίου και της μανίας του να μην χαρεί, για να φτάσει στην υπέρτατη σκάλα της αγιοσύνης, ρίχνοντας π.χ στάχτη στις φακές του για μην...απολαύσει το φαγητό του και λοιπές, εξοργιστικές στα μάτια μου, εκδηλώσεις αλαζονείας και υπερβολής.

 

Παράδειγμα, λέει ο Φραγκίσκος κάποια στιγμή:

 

 

 

Κρατώ ένα πανέρι με σύκα και καρύδια, μπαίνω στα χωριά και φωνάζω: "Όποιος μου δώσει ένα μπάτσο, θα του δώσω ένα σύκο, όποιος μου δώσει δύο μπάτσους, θα του δώσω δύο σύκα και πάει λέγοντας". Και τρέχουν όλοι, με κατασκοτώνουν στο ξύλο, αδειάζουν το πανέρι κι εγώ φεύγω καταυχαριστημένος και τραβάω σε άλλο χωριό.

 

Προσπερνάω την πράξη αυτή καθεαυτήν και την επιτήδευσή της, και απορώ γιατί να μην μου τύχαινε τίποτα τέτοιο εμένα;!

[gregacm]

Ξεκινησα το Απολυομαι και Τρελαινομαι του Χριστοφορου Κασδαγλη.

[Lampros Jedimentat]

Τον τελευταίο χρόνο, λόγο δουλειάς και υποχρεώσεων, είχα χάσει λίγο την επαφή μου με το διάβασμα, φαντάζομαι όλοι λίγο-πολύ περνάμε μια τέτοια περίοδο. Έχω πολλά βιβλία τα οποία είχα αφήσει στη μέση και αποφάσισα να τα τελειώσω επιτέλους. Ένα από αυτά είναι το "Θνητοί Θεοί" του Richard Morgan το οποίο πριν λίγο ξεκίνησα το ξανά-διάβασμά του από εκεί που το είχα αφήσει.

[Δημήτρης]

Ξεκινησα το Απολυομαι και Τρελαινομαι του Χριστοφορου Κασδαγλη.

 

Το έχω διαβάσει αυτό. Καλό είναι, έχει πολύ γέλιο. Μονάχα όμως για αυτούς που έχουν υπηρετήσει την θητεία τους. Αν ανήκεις σ' αυτή την κατηγορία, πιστεύω ότι θα σου αρέσει.

[gregacm]

Ξεκινησα το Απολυομαι και Τρελαινομαι του Χριστοφορου Κασδαγλη.

 

Το έχω διαβάσει αυτό. Καλό είναι, έχει πολύ γέλιο. Μονάχα όμως για αυτούς που έχουν υπηρετήσει την θητεία τους. Αν ανήκεις σ' αυτή την κατηγορία, πιστεύω ότι θα σου αρέσει.

 

 

Πριν το αρχισω,πιστευα οτι θα ηταν καλυτερα να το ειχα διαβασει πριν υπηρετησω την θητεια μου.Ομως,κατι οι μνημες που σου ξυπναει,κατι τα γεγονοτα που περιγραφει και που δεν εχουν αλλαξει στο παραμικρο μετα απο μια 20ετια και βαλε,μου αλλαξαν τη γνωμη.Προς το παρον περναω πολυ καλα διαβαζοντας το.Ελπιζω σε αναλογη,γιατι οχι και καλυτερη,συνεχεια.

[Solonor]

Μμμ, Θνητοί Θεοί, δόξα τω Μανωλιώ πολύ καλό βιβλίο.

[subdee]

Εδώ και κανα 4μηνο έχω κολλήσει στο 3ο βιβλίο των Malazan (Eriksson). Δεν υπάρχει χρόνος, ευτυχώς που υπάρχουν και οι τουαλέτες.

[synodoiporos]

Γιατί έγραψε αυτό το βιβλίο ο Κ.; Τι το σπουδαίο έκανε αυτός ο Άγιος Φραγκίσκος; Υπήρξαν άγιοι που πολέμησαν και προσέφεραν πράγματι, στην παιδεία, στην ελευθερία, σε πολλούς τομείς, αυτός ο Φραγκίσκος όμως το μόνο που έκανε ήταν να διακηρύττει την απόλυτη Φτώχεια, την απόλυτη Υπακοή, Ένδεια, Παρθενία κλπ κλπ. Γιατί ο Καζαντζάκης να γράψεις 400 σελίδες μυθιστορηματική βιογραφία ενός ασκητή...

 

Ax, Stanley, πιστεύω πως πράγματι αυτό είναι το νόημα του βιβλίου, πως αυτός ο άγιος δεν έχει κάνει τίποτα από αυτά που θεωρούμε σημαντικά. Και θυμάσαι την διαφωνία του, και τελικά τον διωγμό του από το ίδιο του το τάγμα, από εκείνο τον μοναχό που πήρε μετά την αρχηγία και επέμενε υπέρ των βιβλίων, των γνώσεων, και του ότι οι μοναχοί πρέπει να κατέχουν κάποια πράγματα... Ο άγιος Φραγκίσκος δεν άφησε πίσω του μεγάλα έργα, ούτε μεγάλα βιβλία, που θα μπορούσαν να μελετήσουν μετά οι κατοπινοί γραμματιζούμενοι της εκκλησίας για να φτιάξουν τα δικά τους δόγματα... Μόνο την απόλυτη φτώχια, την απόλυτη αγιοσύνη...

 

Οι στάχτες στο πιάτο με τις φακές - για να μην υπάρχει απόλυτη απόλαυση ούτε σε αυτό - μου είχε μείνει και εμένα . Νομίζω πως στην σημερινή εποχή, που είδαμε που μας οδήγησε η λαχτάρα για κτητικότητα και νεοπλουτισμό, δεν είναι ένα άσχημο παράδειγμα για την αντίθετη κατάσταση. Κι ας φαίνεται λίγο ακραίο, δεν πειράζει, άλλωστε στο άκρο της ηδονής και της υλικής υπερβολής είναι εύκολο να πέσουμε (και το θεωρούμε αυτονόητο πολλές φορές).

 

Πρόσφατα έτυχε να διαβάζω, μετά από πολλά χρόνια που αναπαυόταν στην βιβλιοθήκη μου, το 'Όνομα του Ρόδου''. Αντιγράφω από εκεί:

 

"Τέλος ήρθε ο Άγιος Φραγκίσκος και μετέδωσε ένα είδος αγάπης της πενίας, που δεν ήταν αντίθετη με τις εντολές της Εκκλησίας, και χάρις στο έργο του η Εκκλησία αποδέχτηκε τις επικλήσεις εκείνων των παλαιών κινημάτων για αυστηρότητα ηθών και τα εκκαθάρισε από τα ταραχοποιά στοιχεία που φωλιάζανε μέσα της. Θα έπρεπε να ακολουθήσει μια εποχή πραότητας και ιεροσύνης, όμως το Τάγμα των Φραγκισκανών, καθώς εξαπλωνότανε και προσέλκυε τους καλύτερους ανθρώπους, δυνάμωνε υπερβολικά και δενότανε με τις επίγειες υποθέσεις. Πολλοί Φραγκισκανοί ήθελαν να το επαναφέρουν στην πρότερή του αγνότητα. Όμως, πολλοί αδερφοί του Αγίου Φραγκίσκου αντιτίθετντο στον Κανόνα που είχε θεσπίσει το Τάγμα, λέγοντας ότι το Τάγμα είχε ήδη εγκολπωθεί τους τρόπους των εκκλησιαστικών θεσμών..."

 

Με λίγα λόγια, και με όσα άλλα γράφονται, απ' ότι κατάλαβα, το Τάγμα του Φραγκίσκου συνάντησε αρκετές αντιδράσεις μέσα στους κόλπους της (πλούσιας και εξουσιαστικής) παπικής εκκλησίας και σιγά-σιγά διαβρώθηκε και αυτό από.. τις επίγειες υποθέσεις. Έτσι συμβαίνει πάντα... Οπότε λίγη (έστω και υπερβολική, όπως μάς φαίνεται σήμερα) υπενθύμιση της απόλυτης Φτώχιας και της απόλυτης Ταπεινότητας της.. Πηγής, δεν βλάπτει.

 

Θα έλεγα πως ''Ο Φτωχούλης του Θεού'' είναι ένα επικίνδυνο βιβλίο, αν το διαβάσει κανείς νωρίς στην ζωή του και κινδυνέψει να επηρεαστεί από την υπερβολική.. αγιοσύνη του, αλλά αν το διαβάσει ένας μεγάλος, σύγχρονος άνθρωπος, που βλέπει τον κόσμο και την πραγματικότητα γύρω του, τότε μάλλον χρήσιμο μπορεί να χαρακτηριστεί - ακόμη και για τις αντιδράσεις που θα του προκαλέσει...

 

[BladeRunner]

Συνεχίζω την επιστημονική φαντασία με το Σαντιάγκο, του Mike Resnick.

[Δημήτρης]

Διάβασα την ανθολογία ''Είναι Ανάμεσα μας'' από εκδόσεις Locus 7. Μέτρια ήταν, τα περισσότερα διηγήματα ήταν αδιάφορα. Εκτός από δύο. Την ''Αψιμαχία'' του Κλίφφορντ Σάιμακ, και ένα πραγματικά εκπληκτικό διήγημα του Ρίτσαρντ Μάθεσον με τίτλο ''Ένα Σπίτι Κελεπούρι''. Το διάβασα πρώτη φορά παραπάνω από δέκα χρόνια πριν και ίσως να έπαιξε και αυτό τον ρόλο του στο ότι μου άρεσε τόσο πολύ. Αλλά και τώρα αν το διάβαζα, είμαι σίγουρος ότι το ίδιο καλό θα μου φαινόταν. Διαβάστε το αν θέλετε να πάρετε μία πολύ δυνατή δόση τρόμου.