Τι διαβάζετε;

[aScannerDarkly]

Εγώ πάντως το βρήκα εξαιρετικό βιβλίο. Αργό και δύσκολο σίγουρα, αλλά μού άρεσε πάρα πολύ.(Για τον Ζωγράφο μιλάω).

Edited November 20, 2011 by aScannerDarkly

[Naroualis]

Εγώ πάντως το βρήκα εξαιρετικό βιβλίο. Αργό και δύσκολο σίγουρα, αλλά μού άρεσε πάρα πολύ.(Για τον Ζωγράφο μιλάω).

 

 

Δε λέω ότι δεν έχει τα νοήματά του ή ότι δεν είναι τρομερά ενδιαφέρων ο τρόπος που εισάγει την ιστορία, αλλά βρε παιδί μου, μια στο τόσο θα ήθελα να έγραφε και για κανέναν που δεν είναι, ξέρω 'γω, κατεστραμμένος.

 

Επί του πρακτέου, τελείωσα σήμερα μετά από πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια το Μινώκερω, της Αλκμήνης Ψιλοπούλου. Πάρα πολύ μεγάλο βιβλίο για την πλοκή του, γεμάτο με ΄να σωρό δημοσιογραφικές πληροφορίες για το Λαύριο, ανακατεμένες και σκόρπιες εδώ κι εκεί, ένα μπούκωμα από ιστορικά στοιχεία που κουράζει αφάνταστα. Η ίδια η ιστορία, κάργα μέσα στα όρια της φανταστικής λογοτεχνίας είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά άμα διαβάζω έξι σελίδες πλοκής για κάθε εξήντα στοιχείων, δε θα έχω άδικο αν το παρατήσω (που δεν το παράτησα τελικά για τους γνωστούς δικούς μου λόγους). Σκεφτείτε το εξής: με σκ@τ@ να μου σερβίρεις γεωλογική ιστορία, εγώ θα τη φάω. Ε, αυτήν δεν την έφαγα. Συστήνεται μόνο σε όσους έχουν μεγάλη υπομονή και ενδιαφέρονται για το ακριβές ποσό των χιλιάδων τόνων μεταλλεύματος που έβγαινε, τότε και τώρα.

[odesseo]

Επί του πρακτέου, τελείωσα σήμερα μετά από πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια το Μινώκερω, της Αλκμήνης Ψιλοπούλου. Πάρα πολύ μεγάλο βιβλίο για την πλοκή του, γεμάτο με ΄να σωρό δημοσιογραφικές πληροφορίες για το Λαύριο, ανακατεμένες και σκόρπιες εδώ κι εκεί, ένα μπούκωμα από ιστορικά στοιχεία που κουράζει αφάνταστα. Η ίδια η ιστορία, κάργα μέσα στα όρια της φανταστικής λογοτεχνίας είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά άμα διαβάζω έξι σελίδες πλοκής για κάθε εξήντα στοιχείων, δε θα έχω άδικο αν το παρατήσω (που δεν το παράτησα τελικά για τους γνωστούς δικούς μου λόγους). Σκεφτείτε το εξής: με σκ@τ@ να μου σερβίρεις γεωλογική ιστορία, εγώ θα τη φάω. Ε, αυτήν δεν την έφαγα. Συστήνεται μόνο σε όσους έχουν μεγάλη υπομονή και ενδιαφέρονται για το ακριβές ποσό των χιλιάδων τόνων μεταλλεύματος που έβγαινε, τότε και τώρα.

 

 

Η Αλκμήνη Ψιλοπούλου γεννήθηκε το 1952. Σπούδασε Ιστορία - Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του

Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού ως αρχαιολόγος από το 1977 ως το 1983.

Από το 1984 συνεργάζεται ως δημοσιογράφος με τις εφημερίδες Πρώτη, όπου ήταν και υπεύθυνη

καλλιτεχνικών σελιδών, Αυγή, Κυριακάτική Ελευθεροτυπία, με τα περιοδικά Γυναίκα,

Πάνθεον, Τηλέραμα, Διπλό Τηλέραμα, στο οποίο είχε την ευθύνη της αρχισυνταξίας και την

επιμέλεια του ελεύθερου ρεπορτάζ, Και, όπου εργάστηκε στην αρχισυνταξία και στην

επιμέλεια ύλης, Μαντάμ Φιγκαρό.

 

 

 

Ίσως το βιβλίο να είναι κατά το 80% το διδακτορικό της κι ένα 20% μια υποτυπώδης ιστορία (για το ξεκάρφωμα). Θα μπορούσε να ισχύει ή είναι τόσο αυστηρό (όσο και αυθαίρετο) αυτό που λέω;

Edited November 21, 2011 by odesseo

[Nihilio]

Επί του πρακτέου, τελείωσα σήμερα μετά από πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια το Μινώκερω, της Αλκμήνης Ψιλοπούλου. Πάρα πολύ μεγάλο βιβλίο για την πλοκή του, γεμάτο με ΄να σωρό δημοσιογραφικές πληροφορίες για το Λαύριο, ανακατεμένες και σκόρπιες εδώ κι εκεί, ένα μπούκωμα από ιστορικά στοιχεία που κουράζει αφάνταστα. Η ίδια η ιστορία, κάργα μέσα στα όρια της φανταστικής λογοτεχνίας είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά άμα διαβάζω έξι σελίδες πλοκής για κάθε εξήντα στοιχείων, δε θα έχω άδικο αν το παρατήσω (που δεν το παράτησα τελικά για τους γνωστούς δικούς μου λόγους). Σκεφτείτε το εξής: με σκ@τ@ να μου σερβίρεις γεωλογική ιστορία, εγώ θα τη φάω. Ε, αυτήν δεν την έφαγα. Συστήνεται μόνο σε όσους έχουν μεγάλη υπομονή και ενδιαφέρονται για το ακριβές ποσό των χιλιάδων τόνων μεταλλεύματος που έβγαινε, τότε και τώρα.

 

 

Η Αλκμήνη Ψιλοπούλου γεννήθηκε το 1952. Σπούδασε Ιστορία - Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του

Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού ως αρχαιολόγος από το 1977 ως το 1983.

Από το 1984 συνεργάζεται ως δημοσιογράφος με τις εφημερίδες Πρώτη, όπου ήταν και υπεύθυνη

καλλιτεχνικών σελιδών, Αυγή, Κυριακάτική Ελευθεροτυπία, με τα περιοδικά Γυναίκα,

Πάνθεον, Τηλέραμα, Διπλό Τηλέραμα, στο οποίο είχε την ευθύνη της αρχισυνταξίας και την

επιμέλεια του ελεύθερου ρεπορτάζ, Και, όπου εργάστηκε στην αρχισυνταξία και στην

επιμέλεια ύλης, Μαντάμ Φιγκαρό.

 

 

 

Ίσως το βιβλίο να είναι κατά το 80% το διδακτορικό της κι ένα 20% μια υποτυπώδης ιστορία (για το ξεκάρφωμα). Θα μπορούσε να ισχύει ή είναι τόσο αυστηρό (όσο και αυθαίρετο) αυτό που λέω;

Ίσως είναι μία καλή ευκαιρία να διαψεύσουμε το μύθο του "Γράψε για ότι γνωρίζεις".

[Naroualis]

Μάλλον όχι. Απ' όσο μπορώ να καταλάβω είναι ένα φανταστικό tribute στο μέρος που επέλεξε να ζει. Απλά από ένα σημείο κι ύστερα, καλό θα ήταν η δημοσιογραφία να μην περνάει αυτούσια τη γλώσσα και τις νόρμες της στη λογοτεχνία.

[BladeRunner]

Άρχισα το Μια αμερικάνικη ιστορία, του Ζακ Γκοντμπού. Καλό φαίνεται μέχρι στιγμής, διαβάζεται αρκετά γρήγορα. Μέχρι αύριο θα το έχω τελειώσει.

[Διγέλαδος]

Διάβασα το:

 

«Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης» του Ίταλο Καλβίνο,

 

από τα πιο πρωτότυπα πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ σε κλασσική λογοτεχνία. Ο ήρωας είσαι εσύ. Και διαβάζεις διάφορες ιστορίες που κόβονται στη μέση. Και αυτό μετά από κάποια φάση με εκνεύριζε. Σε κάποια φάση ένιωθα όπως ο εναλλακτικός και σατιρικός τίτλος του βιβλίου:

 

 

Στις τελευταίες σελίδες όμως κάπως τα συνδέει όλα. Αλλά δεν με ικανοποίησε. Πάντως κάποιες ιστορίες είχαν πολύ ενδιαφέρον και κάποια φιλοσοφικά με δόση επιστημονικής φαντασίας στοιχεία.

 

Τώρα διαβάζω το καταπληκτικό βιβλίο του Λένου Χρηστίδη, Μόνολογκ

 

 

Έχω να γελάσω τόσο με ένα βιβλίο από τις εποχές του Douglas Adams. Ένας τεράστιος μόνολογος γραμμένος σε χαρτοπετσέτες.

[D'Ailleurs]

 

Σήμρα τελείωσα το Ζωγράφο των Μαχών, του Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε. Για χρόνια ο Ρεβέρτε ανήκε στους συγγραφείς που αγαπούσα πολύ, χωρίς λόγους, απλά και μόνο γιατί τα βιβλία του μπορούσα να τα διαβάζω κατανοώντας τα διαισθητικά. Μετά τον Λοχαγό Αλατρίστε τον είχα παρατήσει, γιατί παρά τις όποιες αντιρρήσεις μπορεί να φέρει ο Αραχνίδας, είναι μακράν το πιο βαρετό βιβλίο που έχει γράψει. Το αμέσως λιγότερο βαρετό ήτα ο Ναυτικός Χάρτης, που είχε το ελάττωμα να απλώνεται σε 400 σέλίδες, οπότε και τον παράτησα. Με τις 200 του Αλατρίστε είχα τη τεμπελιά να μη το παρατήσω καν.

 

Πάντως ο Ζωγράφος των Μαχών γυρίζει στα γνωστά μοτίβα του Ρεβέρτε. Ένα κακομοίρογλου, ψιλομ@λ@κ@ς, που ενώ έχει γυρίσει τον κόσμο και έχει μεγάλες γνώσεις πάνω σε ένα αντικείμενο, δυσκολεύεται με τις γυναίκες και είναι και αυτοκαταστροφικός. Είτε ετούτος ο Φάουλκες, είτε ο Κόρσο της Λέσχης Δουμά, είτε ο Κόυ του Ναυτικού χάρτη ή ο Κουάρτ του Αινίγματος της Σεβίλης, όλοι την ίδια πορεία έχουν και την ίδια κατάληξη τελικά. Και γι' αυτό παρά την πιασάρικη ιδέα του, τελικά δεν τα πολυκαταφέρνει. Δε λέω ότι δεν το διασκέδασα ή ότι δεν ήθελα πολύ να δω αν μάντεψα σωστά το τέλος. Αλλά αρχίζει και γίνεται προβλέψιμο κι αρχίζει να κάνει τον αντιήρωα βαρετό.

 

Και για να μην τον ρίξω η πιασάρικη ιδεά είναι η εξής: ένας πρώην φωτογράφος-πολεμικός ανταποκριτής, αποσύρεται σε έναν πύργο κάπου στις ακτές της Ισπανίας για να ζωγραφίσει μια τοιχογραφία-μνημείο σε όλους του πολέμους του κόσμου. Κάποια στιγμή τον επισκέπτεται ένας Βόσνιος, τον οποίο είχε παλαιότερα φωτογραφίσει ως στρατιώτη κι ο Βόσνιος του λέει ότι πρόκειται να τον σκοτώσει.

 

και εμένα μου άρεσε πολύ το βιβλίο! εγώ ξεκίνησα το "Less than Zero" του Bret Easton Ellis. Ορίστε η υπόθεση:

 

Titled after the Elvis Costello song of the same name, the novel follows the life of Clay, a rich young college student who has returned to his hometown of Los Angeles, California for the winter break during the early 1980s. He spends much of the novel going to parties and doing drugs with his friends. During this time, he must decide whether or not he wants to restart a relationship with Blair, for whom he is uncertain about his feelings. Meanwhile, Clay has one night stands with a few men and women on the side while his relationship with Blair goes downhill. At the same time, he attempts to renew his relationship with his best friend, Julian, who has become a prostitute and drug addict. Throughout his descent into the netherworld of the L.A. drug scene, he loses his faith in his friends, and grows alienated with the amoral party culture he once embraced. He is greatly disturbed by four events: first, his anorexic friend Muriel intravenously takes heroin whilst people watch and take photos; his friend Trent shows a snuff film at a party and only he and Blair seem to be disturbed by it; later, he is forced to sit in a chair for five hours to watch Julian sell himself to a businessman from Muncie, Indiana, in order to get money to support his heroin habit; finally, he meets friends at a concert, only to leave and not only find a dead body that everyone wants to see, but a naked 12-year-old girl who is tied to the posts of a friend's bed, and once again his friends are attracted to it. Eventually, these events lead him to leave Los Angeles, possibly intending never to return. It was first published in 1985 by Simon & Schuster.

 

 

 

[Μιχάλης]

Αυτή τι στιγμη ξεκινάω το δεύτερο μέρος του Μαυρου Πύργο(Το κάλεσμα των τριών) του Stephen King

[TheHunter-Writer]

Διαβάζω το "Μετά το σεισμό" του Haruki Murakami.

[BladeRunner]

Άρχισα το Στη Φωλιά του Κούκου, του Κεν Κέσεϊ. Εξαιρετικό μέχρι στιγμής!

Edited November 24, 2011 by BladeRunner

[Tattoman]

'Αρχισα το εκατό χρόνια μοναξιά. Φαίνεται ωραίο...

[trillian]

Άρχισα το Στη Φωλιά του Κούκου, του Κεν Κέσεϊ. Εξαιρετικό μέχρι στιγμής!

 

Περιμένω σχόλια ;) Κατά τις 7 το απόγευμα φαντάζομαι θα το χεις τελειώσει

[BladeRunner]

Η αλήθεια είναι ότι το ρημάδι διαβάζεται υπερβολικά γρήγορα, και 'γω είμαι γρήγορο πιστόλι... αλλά όχι και τόσο! Αύριο θα το έχω τελειώσει σίγουρα, μιας και μου μένουν 270 σελίδες ακόμα. Πάρα πολύ καλό μέχρι στιγμής, άλλο ένα πεντάστερο βιβλίο πιστεύω.

[BladeRunner]

Το αριστούργημα του Κέσεϊ το διάβασα πιο γρήγορα απ'όσο περίμενα στην αρχή, οπότε μου μένει αρκετός χρόνος για να διαβάσω ακόμα ένα βιβλίο μέσα στο Νοέμβριο, μέχρι να έρθει ο Δεκέμβρης που είναι αφιερωμένος στον τρόμο. Άρχισα το Το μουστάκι, του Εμανουέλ Καρρέρ, το οποίο έχει αρκετό ενδιαφέρον μέχρι στιγμής και διαβάζεται πολύ γρήγορα. Έχω ακούσει ότι το τέλος είναι πολύ καλό και δυνατό, μένει να το δω και 'γω ο ίδιος.

[MountainRoot]

Ξεκίνησα το πρώτο βιβλίο τις τριλογίας του Joe Abercrombie

Το Κάλεσμα του Ξίφους απο τις εκδόσεις Anubis.

 

Οι πρώτες 100 σελίδες πάνε μια χαρά μπορώ να πω και τις εχω χαρεί. Αντε να δούμε και παρακάτω τι γίνεται.

[BlackCatGirl]

Έχω ξεκινήσει το "Οι γυναίκες με τα μαύρα" του Ed. Lee και παράλληλα διαβάζω 1-2 παλιά τεύχη του περιοδικού Τρίτο Μάτι που βρήκα (σε ηλεκτρονική μορφή) με κάποια ενδιαφέροντα άρθρα..

 

Edited November 29, 2011 by BlackCatGirl

[xtapodimimos]

Θέμα Σατανισμός! Λέει για τον Lavey? Ο νέος high priest πάντως (Peter H. Gilmore) είναι γαμώ τα παιδια!

 

Τελείωσα το Ιστοριες του Λυκοφωτος, Algeron Blackwood. Η συλλογή είναι πάρα πολύ καλή, σιγουρα θα τη βρουν ενδιαφερουσα οσοι διαβαζουν τετοιο ειδος και τετοια εποχη. Ξεχωρίζω τις ιστορίες ο ανθρωπος που τα δεντρα αγαπουσαν και Μυστική Λατρεια.

[Naroualis]

Ελληνικού Φανταστικού συνέχεια, με φρέσκα.

 

Οι ιχνηλάτες του σκότους, Νίκος Φαρούπος: Διηγήματα τρόμου, και μάλιστα τα πιο πολλά είναι ολοκάθαρα και ντόμπρα Κθουλιανός τρόμος. Σταθερή υψηλού επιπέδου γραφή, καλές ιδέες, πρόβλήματα με το στήισμο ή την αληθοφάνεια κάποεις φορές, αλλά σε γενικές γραμμές ένα ευχάριστο και επικοδομητικό ανάγνωσμα. όποιος μου ξαναπει ότι δεν εκδίδονται συλλογές διηγημάτων "γιατί δεν πουλάνε" θα τον ρωτήσω, αυτό γιατί το εξέδωσε, ε;

 

Το φάντασμά της, Κωστής Γκιμοσούλης: Η καλή χρήση του λόγου δεν το σώζει, ούτε και τα ψυχογραφήματα. Αποτελείται από:

 

1) ένα μέρος καθαρού tell, με ακατάσχετη πολυλογία μεταξύ των πρωταγωνιστών, όπου ο καθείς κάνει την ψυχανάλυσή του μέσω απίθανων καταστάσεων που αφήνονται χαλαρά στο φλου. Το suspension of disbelief είναι ανύπαρκτο και είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, με την έννοια ότι θες ανά πασα στιγμή να το κλείσεις και να πας για άλλα. Εμπεριέχει μερικές σκηνές σεξ που αντικατοπτρίζουν αυτό που κάθε άντρας ονειρεύται να του συμβεί κι όχι αυτό που κάθε γυνάικα -με τη συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση- θα έκανε.

 

2) ένα μέρος ταξιδιωτικό οδηγό της νότιας ακτής της Πελοποννήσου. Ενδιαφέρον και περιγραφικό, αλλά παντελώς ασύνδετο ως στυλ με το προηγούμενο και χωρίς ουσιαστική προώθηση της πλοκής. Το σεξ εξακολουθεί, λίγο καλύτερο ίσως.

 

3) ένα τελευταίο μικρό μέρος ακαταλαβίστικης εξέλιξης, που υποτίθεται ότι κλείνει ιδανικά τα προηγούμενα.

 

Γενικά ένα βιβλίο με πολλά προβλήματα. Σαφώς ανήκει στο φανταστικό, αλλά δεν το θέλει πραγματικά.

[tsathoggua]

Τελείωσα το Ιστοριες του Λυκοφωτος, Algeron Blackwood. Η συλλογή είναι πάρα πολύ καλή, σιγουρα θα τη βρουν ενδιαφερουσα οσοι διαβαζουν τετοιο ειδος και τετοια εποχη. Ξεχωρίζω τις ιστορίες ο ανθρωπος που τα δεντρα αγαπουσαν και Μυστική Λατρεια.

Ωραία συλλογή! Από Blackwood πολύ καλά τα Οι ιτιές και Γουέντιγκο.

 

Ελληνικού Φανταστικού συνέχεια, με φρέσκα.

 

Οι ιχνηλάτες του σκότους, Νίκος Φαρούπος: Διηγήματα τρόμου, και μάλιστα τα πιο πολλά είναι ολοκάθαρα και ντόμπρα Κθουλιανός τρόμος. Σταθερή υψηλού επιπέδου γραφή, καλές ιδέες, πρόβλήματα με το στήισμο ή την αληθοφάνεια κάποεις φορές, αλλά σε γενικές γραμμές ένα ευχάριστο και επικοδομητικό ανάγνωσμα. όποιος μου ξαναπει ότι δεν εκδίδονται συλλογές διηγημάτων "γιατί δεν πουλάνε" θα τον ρωτήσω, αυτό γιατί το εξέδωσε, ε;

 

 

Το διάβασα το καλοκαίρι. Ωραίες ιδέες, ξεκάθαρος προσανατολισμός προς τον υπερφυσικό τρόμο αλλά δυστυχώς δεν μου άρεσε η εκτέλεση.

 

Τρέχον ανάγνωσμα μου το In Yana, the touch of the undying του Μichael Shea. Tυχοδιώκτης λόγιος τα κάνει θάλασσα με την πώληση ενός μπουρδέλου σε έναν δαίμονα και τελικά ξεκινάει προς αναζήτηση της Yana όπου κάποιος μπορεί να δεχτεί το άγγιγμα της αθανασίας. Αν και δεν είναι Nifft, παρουσιάζει ενδιαφέρον και παραπέμπει σε Jack Vance και Ετοιμοθάνατη Γη.

[Naroualis]

Αχχχχ, πόσο αγαπώ τον Σι. Αχ, δηλαδή.

[BladeRunner]

Με τέτοια βιβλία και 'γω θα τον αγαπούσα, αν είχε προκόψει κανείς να μεταφραστούν τα έργα του στα ελληνικά... Πολύ ενδιαφέροντα βιβλιαράκια έχει γράψει ο τύπος. Πάντως έχω ένα διήγημά του στη συλλογή Οι στάχτες της ψυχής μας. Κάτι είναι κι'αυτό.

[tsathoggua]

Με τέτοια βιβλία και 'γω θα τον αγαπούσα, αν είχε προκόψει κανείς να μεταφραστούν τα έργα του στα ελληνικά... Πολύ ενδιαφέροντα βιβλιαράκια έχει γράψει ο τύπος. Πάντως έχω ένα διήγημά του στη συλλογή Οι στάχτες της ψυχής μας. Κάτι είναι κι'αυτό.

 

Να τον διαβάσεις στα αγγλικά πάντως είναι λίγο ταλαιπωρία. Ελπίζω και εγώ κάποια στιγμή να δούμε περισσότερα έργα του στα ελληνικά.

[Naroualis]

Τελείωσα πριν από λίγο το Ταξίδι στην Αιωνιότητα, του Θόδωρου Καρζή. Περίμενα, δεδομένου του βιογραφικού και της ηλικίας του συγγραφέα, κάτι πιο... πώς να το πω, πιο γραφικό. Ωστόσο δεν είναι. Είναι σκαμπρόζικο, χαριτωμένο, ευφυές, με χιούμορ, με δεικτική διάθεση και κάθε του σελίδα μπορεί να περιέχει από μία έως δύο φράσεις που μπορούν να γίνουν ευφυολογήματα σε ποστ στο facebook. Χωρίζεται σε δύο μέρη, την περιήγηση του Μήτσου εξ Αθηνών στο υπερπέραν, μετά το θάνατό του (εξαιρετικό, δε μπορείς να σταματήσεις να το διαβάζεις) και τρεις διαλόγους που έχει ο Μήτσος, δύο με το Θεό και μία με το Διάβολο. Αυτές είναι λιγότερο πετυχημένες, αλλά καταφέρνει να περάσει τα νοήματα που θέλει, που προσωπικά είναι αρκετά του γούστου μου, με την έννοια ότι διατηρούν τις ισορροπίες, ψάχνοντας για την αλήθεια και μόνο γι' αυτήν. Κορυφαία η σκηνή που ο Μήτσος αποφασίζει σε ποιον άλλο κόσμο θέλει να πάει, των παλιών θεών, του Θεού ή του Αλλάχ. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

[BladeRunner]

Μπαίνει και αυτό στη λίστα με τα υπόψιν!