Τι διαβάζετε;

[heiron]

Ήρθε η ώρα για το καθιερωμένο τούβλο της χρονιάς με Τζέιμς Κλαβέλ και ''Σογκούν''. Ήμουν ανάμεσα σ' αυτό, σε δύο Τόμας Πίντσον που έχω, και σ' ένα δίτομο τέρας που αγόρασα πρόσφατα για τον Χίτλερ. Επέλεξα το συγκεκριμένο γιατί τον τελευταίο καιρό μου είχε γίνει έμμονη ιδέα και δεν σήκωνε άλλη αναβολή. Το ένστικτο μου μού λέει να ετοιμάζομαι για αριστούργημα από τα λίγα.

Είχα την εντύπωση ότι το διάβασες γιατί είχες φαγωθεί με αυτό το βιβλίο.

Εγώ έπιασα το β τόμο του "Η τελευταία αποστολή", τελευταίο από τα τέσσαρα βιβλία της τριλογίας των Φαρσίρ από Anubis. Ε, νομίζω το οφείλω στη Ηομπ να το τελειώσω. Ήμουν επιφυλακτικός με την τριλογία, τελικά δεν ήταν καθόλου κακή αλλά ούτε και στην ίδια κλάση με το Άσμα της Φωτιάς και του Πάγου όπως μερικοί το παρουσιάζουν. Ούτε καν βασικά, απλά παρόμοιο είδος. Περισσότερο θυμίζει Kay. O Φριτς (sic) λίγο σπαστικός αλλά οκ είναι μάλλον επειδή το αφηγείται κι ο ίδιος. Επίσης ο κόσμος δεν με ενθουσίασε και τόσο αλλά το παθαίνω τελευταία με αρκετούς φάντασι κόσμους...

[BladeRunner]

Άρχισα το Φαρενάιτ 451, του Ρέι Μπράντμπερι.

[Δημήτρης]

Άρχισα το Φαρενάιτ 451, του Ρέι Μπράντμπερι.

 

Όχι από εκδόσεις Παρά Πέντε ελπίζω γιατί ήταν πραγματικά πολύ άσχημα μεταφρασμένο. Σε μερικά σημεία απλά δεν καταλάβαινα τι διάβαζα, ούτε Κάκτος να ήταν Κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να μην μου πολυαρέσει το βιβλίο, χωρίς να το αξίζει αυτό.

[BladeRunner]

Άρχισα το Φαρενάιτ 451, του Ρέι Μπράντμπερι.

 

Όχι από εκδόσεις Παρά Πέντε ελπίζω γιατί ήταν πραγματικά πολύ άσχημα μεταφρασμένο. Σε μερικά σημεία απλά δεν καταλάβαινα τι διάβαζα, ούτε Κάκτος να ήταν Κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να μην μου πολυαρέσει το βιβλίο, χωρίς να το αξίζει αυτό.

 

Όχι βέβαια! Την καινούργια πανέμορφη έκδοση της Άγρας! Με 11,90 από τα μεταχειρισμένα της Πρωτοπορίας (σε τέλεια κατάσταση μάλιστα). Η μετάφραση μου φαίνεται μια χαρά.

[Alucard]

Άρχισα το Φαρενάιτ 451, του Ρέι Μπράντμπερι.

 

Όχι από εκδόσεις Παρά Πέντε ελπίζω γιατί ήταν πραγματικά πολύ άσχημα μεταφρασμένο. Σε μερικά σημεία απλά δεν καταλάβαινα τι διάβαζα, ούτε Κάκτος να ήταν Κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να μην μου πολυαρέσει το βιβλίο, χωρίς να το αξίζει αυτό.

 

Εγώ διάβασα το κόμικ, από Μεταίχμιο νομίζω, και έχω την εντύπωση πως έλειπαν σελίδες (έιχε μερικές λευκές). Εννοείται πως δεν κατάλαβα και πολλά...

[Δημήτρης]

Άρχισα το Φαρενάιτ 451, του Ρέι Μπράντμπερι.

 

Όχι από εκδόσεις Παρά Πέντε ελπίζω γιατί ήταν πραγματικά πολύ άσχημα μεταφρασμένο. Σε μερικά σημεία απλά δεν καταλάβαινα τι διάβαζα, ούτε Κάκτος να ήταν Κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να μην μου πολυαρέσει το βιβλίο, χωρίς να το αξίζει αυτό.

 

Όχι βέβαια! Την καινούργια πανέμορφη έκδοση της Άγρας! Με 11,90 από τα μεταχειρισμένα της Πρωτοπορίας (σε τέλεια κατάσταση μάλιστα). Η μετάφραση μου φαίνεται μια χαρά.

 

Ωραία γιατί η Άγρα έχει καλές μεταφράσεις, θα το χτυπήσω και εγώ κάποια στιγμή. Του Παρά Πέντε ή το πέταξα, ή το χάρισα. Δεν θυμάμαι.

 

Εγώ διάβασα το κόμικ, από Μεταίχμιο νομίζω, και έχω την εντύπωση πως έλειπαν σελίδες (έιχε μερικές λευκές). Εννοείται πως δεν κατάλαβα και πολλά...

 

Μάλλον θα έπεσες σε ελαττωματικό αντίτυπο. Δοκίμασε με το βιβλίο, καλό είναι.

[Naroualis]

Τελείωσα χτες βράδυ το Age of Aztec, του James Lovegrove. Πρόκειται για το τέτρατο βιβλίο της σειράς Pantheon Triptych (!). Η σειρά αποτελείται από αυτοτελή μυθιστορηματα, στα οποία κάτι συμβαίνει στο παρόν ή στο παρελθόν του παρόντος κόσμου και κάποιοι θεοί εμφανίζονται στη γη (οι τρεις προηγούμενοι τίτλοι είναι Age of Ra, Age of Odin και Age of Zeus).

 

Δεν ξέρω για τα άλλα τρία, αλλά το συγκεκριμένο με τους Αζτέκους είναι μπαμ-μπουμ-ξυλίκι περιπέτεια, εντελώς κινηματογραφικό, ελαφρά Ελ Ζόρρο, έχει και λίγο ελάχιστο σεξάκι, καμπόση βωμολοχία, και θεούς που κατεβαίνουν στη γη. Οι Αζτέκοι έχουν κατακτήσει ολόκληρη τη γη και In the year 2012, ένα βιτζιλάντης εμφανίζεται στην Αγγλία, ο Conquistador, που πολεμάει τους κακούς Αζτέκους. Μη γελάτε (πολύ), διαβάζεται γρήγορα κι ίσως κι ευχάριστα, αλλά ανήκει στην κατηγορία των βιβλίων παραλίας: δεν είναι να του δώσεις και πολλή-πολλή σημασία.

[Adicto]

Ξεκίνησα το Μόμπυ Ντικ του Μέλβιλ.

[goa_soul]

Τελικά είπα ψέμα ότι θα διαβάσω το τρέμω στο άγγιγμα σου 2 και έπιασα την ψυχή των μύθων του Μαστακούρη.Έχω αφήσει την τελευταία ιστοριούλα και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ το βιβλιαράκι αυτό.

[Cassandra Gotha]

Διάβασα επιτέλους τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη! Από το σχολείο ήθελα να το διαβάσω αυτό, αλλά καλά έκανα και περίμενα: δεν ήμουν έτοιμη, θα το βαριόμουν και είναι ένα αριστούργημα που του αξίζουν ώριμοι αναγνώστες (ή, τέλος πάντων, συνειδητοποιημένοι: θέλω να διαβάσω αυτό). Το λάτρεψα, το ερωτεύθηκα, (και μου συνέβη το καταπληκτικό και σπάνιο: το απολύτως κατάλληλο ανάγνωσμα την ώρα που το θες). Η γλώσσα εκπληκτική, ένα ποίημα όλο το βιβλίο, και η γραφή του Παπαδιαμάντη καταφέρνει αυτό το βαρύ θέμα να μην γίνεται σε καμία περίπτωση ψυχοπλακωτικό. Επίσης πράγμα σπάνιο για την ελληνική λογοτεχνία, δεν είναι καθόλου μα καθόλου μίζερο.

 

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει μέχρι τώρα.

[alanon]

οσα φοβουνται οι σοφοι - τομος α - patrick rothfuss

[wordsmith]

Διάβασα επιτέλους τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη! Από το σχολείο ήθελα να το διαβάσω αυτό, αλλά καλά έκανα και περίμενα: δεν ήμουν έτοιμη, θα το βαριόμουν και είναι ένα αριστούργημα που του αξίζουν ώριμοι αναγνώστες (ή, τέλος πάντων, συνειδητοποιημένοι: θέλω να διαβάσω αυτό). Το λάτρεψα, το ερωτεύθηκα, (και μου συνέβη το καταπληκτικό και σπάνιο: το απολύτως κατάλληλο ανάγνωσμα την ώρα που το θες). Η γλώσσα εκπληκτική, ένα ποίημα όλο το βιβλίο, και η γραφή του Παπαδιαμάντη καταφέρνει αυτό το βαρύ θέμα να μην γίνεται σε καμία περίπτωση ψυχοπλακωτικό. Επίσης πράγμα σπάνιο για την ελληνική λογοτεχνία, δεν είναι καθόλου μα καθόλου μίζερο.

 

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει μέχρι τώρα.

 

;; Πρώτη φορά ακούω ότι "Η Φόνισσα" χρειάζεται να αναγνωστική "ωριμότητα". Εγώ το διάβασα στο γυμνάσιο ή στο λύκειο πρώτη φορά και μου άρεσε πάρα πάρα πολύ. "Το πυρ έφθινεν εις την εστίαν" "Είχε ψηλώσει ο νους της!" "Τι λευτεριά θα 'κανες της μάνας σου!" "Μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης" (αν θυμάμαι καλά το τελευταίο). Τι μου θύμισες τώρα...

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει το The X-Files: Χ, σημαδεύοντας το στόχο, του Λες Μάρτιν.

Edited February 23, 2013 by BladeRunner

[Cassandra Gotha]

;; Πρώτη φορά ακούω ότι "Η Φόνισσα" χρειάζεται να αναγνωστική "ωριμότητα". Εγώ το διάβασα στο γυμνάσιο ή στο λύκειο πρώτη φορά και μου άρεσε πάρα πάρα πολύ. "Το πυρ έφθινεν εις την εστίαν" "Είχε ψηλώσει ο νους της!" "Τι λευτεριά θα 'κανες της μάνας σου!" "Μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης" (αν θυμάμαι καλά το τελευταίο). Τι μου θύμισες τώρα...

1) Ήμουν παιδί. Είμαι γυναίκα. Ό,τι (όσα) και αν σημαίνει αυτό.

2) Βαριόμουν απίστευτα το θέμα "ελληνική επαρχία".

3) Η γλώσσα. (Ε, όχι, 14, 15... 25 ετών δεν μου άρεσε).

 

Σε κάποιους ανθρώπους μπορεί άλλο βιβλίο να φανεί έτσι, ότι πρέπει να έρθει η ώρα του, κι εγώ να το έχω διαβάσει από τα 15 μου... είναι προσωπικό ζήτημα το πώς πλησιάζει κανείς ένα έργο τέχνης.

[wordsmith]

;; Πρώτη φορά ακούω ότι "Η Φόνισσα" χρειάζεται να αναγνωστική "ωριμότητα". Εγώ το διάβασα στο γυμνάσιο ή στο λύκειο πρώτη φορά και μου άρεσε πάρα πάρα πολύ. "Το πυρ έφθινεν εις την εστίαν" "Είχε ψηλώσει ο νους της!" "Τι λευτεριά θα 'κανες της μάνας σου!" "Μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης" (αν θυμάμαι καλά το τελευταίο). Τι μου θύμισες τώρα...

1) Ήμουν παιδί. Είμαι γυναίκα. Ό,τι (όσα) και αν σημαίνει αυτό.

2) Βαριόμουν απίστευτα το θέμα "ελληνική επαρχία".

3) Η γλώσσα. (Ε, όχι, 14, 15... 25 ετών δεν μου άρεσε).

 

Σε κάποιους ανθρώπους μπορεί άλλο βιβλίο να φανεί έτσι, ότι πρέπει να έρθει η ώρα του, κι εγώ να το έχω διαβάσει από τα 15 μου... είναι προσωπικό ζήτημα το πώς πλησιάζει κανείς ένα έργο τέχνης.

 

Εννοείται. Κι εμένα μου έχει τύχει να (προσπαθήσω να) διαβάσω βιβλίο στα 10-11 και να μην καταλάβω τίποτα και να βαρεθώ, ενώ όταν το ξαναδοκίμασα μετά από 3-4 χρόνια έγινε το αγαπημένο μου.

Το θέμα "ελληνική επαρχία" κι εγώ το βαριέμαι, αλλά ο Παπαδιαμάντης είναι η εξαίρεση. Άσε που νομίζω ότι χωρίς αυτή τη γλώσσα θα φαίνονταν πολύ απλοϊκά αυτά που γράφει και θα έχαναν το ενδιαφέρον τους (γι' αυτό ανατριχιάζω όταν βλέπω μεταφράσεις Παπαδιαμάντη στη δημοτική). Από 14 χρονών που πρωτοδιάβασα καθαρεύουσα δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί της.

[AlienBill]

Διάβασα:

 

Το διαμέρισμα της οδού Πατησίων, της Μαρώς Τριανταφύλλου: Πολύ ωραία ιστορία τρόμου που τοποθετείται στην Αθήνα με προσεγμένη γραφή που ωστόσο ρέει αβίαστα. Πρόκειται για ένα ghost story και το γεγονός ότι τοποθετείται σε διαμέρισμα πολυκατοικίας το καθιστά πρωτότυπο. Υπάρχουν ωραίες τρομαχτικές σκηνές μέσα, αν και από ένα σημείο κι έπειτα ο "νεκρός" χάνει την τρομαχτική του υπόσταση που κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα είναι. Γενικά το απόλαυσα αυτό το έργο, όμως τον επίλογό του μακάρι να μην τον διάβαζα. Εκτός από το ότι ήταν αχρείαστος, έχωσε εκβιαστικά το στοιχείο της πολιτικής μέσα, αλλάζοντας εντελώς το characterization ενώς από τους ήρωες της ιστορίας. Ελεος πια με την πολιτικοποίηση της Ελληνικής λογοτεχνίας. Κατα τ' αλλα μου άρεσε.

[Μπόρχες]

Διάβασα:

 

Το διαμέρισμα της οδού Πατησίων, της Μαρώς Τριανταφύλλου: Πολύ ωραία ιστορία τρόμου που τοποθετείται στην Αθήνα με προσεγμένη γραφή που ωστόσο ρέει αβίαστα. Πρόκειται για ένα ghost story και το γεγονός ότι τοποθετείται σε διαμέρισμα πολυκατοικίας το καθιστά πρωτότυπο. Υπάρχουν ωραίες τρομαχτικές σκηνές μέσα, αν και από ένα σημείο κι έπειτα ο "νεκρός" χάνει την τρομαχτική του υπόσταση που κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα είναι. Γενικά το απόλαυσα αυτό το έργο, όμως τον επίλογό του μακάρι να μην τον διάβαζα. Εκτός από το ότι ήταν αχρείαστος, έχωσε εκβιαστικά το στοιχείο της πολιτικής μέσα, αλλάζοντας εντελώς το characterization ενώς από τους ήρωες της ιστορίας. Ελεος πια με την πολιτικοποίηση της Ελληνικής λογοτεχνίας. Κατα τ' αλλα μου άρεσε.

 

Να στοιχηματίσω τα ρέστα μου σε Πολυτεχνείο, Θεοδωράκη και τα σχετικά;

[AlienBill]

Διάβασα:

 

Το διαμέρισμα της οδού Πατησίων, της Μαρώς Τριανταφύλλου: Πολύ ωραία ιστορία τρόμου που τοποθετείται στην Αθήνα με προσεγμένη γραφή που ωστόσο ρέει αβίαστα. Πρόκειται για ένα ghost story και το γεγονός ότι τοποθετείται σε διαμέρισμα πολυκατοικίας το καθιστά πρωτότυπο. Υπάρχουν ωραίες τρομαχτικές σκηνές μέσα, αν και από ένα σημείο κι έπειτα ο "νεκρός" χάνει την τρομαχτική του υπόσταση που κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα είναι. Γενικά το απόλαυσα αυτό το έργο, όμως τον επίλογό του μακάρι να μην τον διάβαζα. Εκτός από το ότι ήταν αχρείαστος, έχωσε εκβιαστικά το στοιχείο της πολιτικής μέσα, αλλάζοντας εντελώς το characterization ενώς από τους ήρωες της ιστορίας. Ελεος πια με την πολιτικοποίηση της Ελληνικής λογοτεχνίας. Κατα τ' αλλα μου άρεσε.

 

Να στοιχηματίσω τα ρέστα μου σε Πολυτεχνείο, Θεοδωράκη και τα σχετικά;

 

Ακριβώς. Και μάλιστα αφορούσε έναν χαρακτήρα για τον οποίο μας παρουσιάστηκε λεπτομερώς το βιογραφικό του ως εκείνο το σημείο και δεν περιλάμβανε τίποτα τέτοιο. Μάλιστα ήταν πολύ θρήσκος. Και έρχεται ο επίλογος που μου τον εμφανίζει να έχει αντι-δικτατορική και επαναστατική δράση ενώ στην κυρίως ιστορία δεν είχε αναφερθεί τίποτα από αυτά. Γιατι; Γιατί έτσι.

Edited February 24, 2013 by alien666

[Μπόρχες]

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης το Πολυτεχνείο είχε γίνει η Φιλοσοφική Λίθος κάθε πτυχής της ζωής. Έλεγες "ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο" και εξασφάλιζες από γυναίκα μέχρι πρωθυπουργία. Δυστυχώς η λογοτεχνία δεν μπορούσε να εξαιρεθεί.

 

 

[Naroualis]

Ακριβώς. Και μάλιστα αφορούσε έναν χαρακτήρα για τον οποίο μας παρουσιάστηκε λεπτομερώς το βιογραφικό του ως εκείνο το σημείο και δεν περιλάμβανε τίποτα τέτοιο. Μάλιστα ήταν πολύ θρήσκος. Και έρχεται ο επίλογος που μου τον εμφανίζει να έχει αντι-δικτατορική και επαναστατική δράση ενώ στην κυρίως ιστορία δεν είχε αναφερθεί τίποτα από αυτά. Γιατι; Γιατί έτσι.

 

Πω-πω, δεν το θυμόμουν τόσο χάλια το τέλος. Βέβαια πάει και καιρός που το διάβασα...

 

 

Από το δικό μου αναγνωστικό μέτωπο (που πάει όλο και πιο αργά από πέρσι το καλοκαίρι, χρμφ), τελείωσα μέσα στο Σ/Κ το Τραγούδι του Χιαγουάθα, του Χένρι Γουάντσγουόρθ Λονγκφέλλοου. ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα μου Κλασσικά Εικονογραφημένα, οπότε ότα το είδα στο Παζάρι Βιβλίου ΕΠΡΕΠΕ να το πάρω. Τα καλά νέα είναι ότι διαβάζεται νεράκι (βοηθάει πολύ και η ποιητική μορφή του) κι ότι (αχ, ) δεν είχα ξεχάσει σχεδόν τίποτε από τη μορφή ή την υπόθεση. Θυμόμουν ακόμη και φράσεις ολόκληρες και τα ονόματα των ηρώων.

 

Τα κακά νέα είναι... πώς να το πω, παλιά. Ε, να πάντα πίστευα (μιας κι από τα δώδεκα δεν το είχα ξαναπιάσει στα χέρια μου το Κλασσικό) ότι ήταν παραδοσιακό τραγούδι, ένα είδος προφορικού έπους των Ινδιάνων των Πέντε Εθνών. Το ότι το έγραψε ένας λευκός μαζεύοντας από 'δω κι από 'κει ιστορίες κι αφηγήσεις... ε, δε μου πολυάρεσε.

[BladeRunner]

Λέμονι Σνίκετ - Η κακή αρχή.

[Cassandra Gotha]

Διάβασα ένα βιβλιαράκι με δύο διηγήματα: Το Ημερολόγιο Ενός Τρελού, του Νικολάι Γκόγκολ, και Το Κόκκινο Λουλούδι, του

Βσεβόλοντ Μιχαήλοβιτς Γκαρσίν.

 

Από Γκόγκολ είχα διαβάσει μόνο ένα θεατρικό, Τα Παντρολογήματα. Δεν το θυμάμαι καν, που σημαίνει ότι δεν μου άρεσε. Σίγουρα θέλω να διαβάσω και άλλες δουλειές του, αλλά

1) το ημερολόγιο ενός τρελού επίσης δεν μου έκανε τρομερή εντύπωση.

 

Πιο πολύ μου άρεσε το άλλο διήγημα, του Γκαρσίν, που δεν τον ήξερα:

2) Το Κόκκινο Λουλούδι συνεπαίρνει με τη δύναμή του, με το πάθος του, με τη φωτιά του. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που μέσα του καίει η φλόγα της αλήθειας, καθώς μόνο ο ίδιος ξέρει τι χρειάζεται για να σωθεί ο κόσμος, και αποφασίζει να το κάνει, παρά τα εμπόδια.

[Howard Crease]

Διαβάζω Το Λάθος του Αντώνη Σαμαράκη εδώ και πολύ περισσότερο καιρό από όσον θα έπρεπε να αναλογεί σε ένα βιβλίο τόσο μικρής έκτασης.

 

Μ' αρέσει, δεν μπορώ να πω, είχα και ελάχιστη επαφή με αστυνομικά/πρακτορικά μυθιστορήματα ως τώρα, οπότε είναι μια ευχάριστη αλλαγή. Όμως: είναι σημεία -και μιλάω για ΠΟΛΛΑ σημεία- όπου η γραφή, οι κινήσεις, οι σκέψεις και τα λόγια των χαρακτήρων, οι περιγραφές των κινήσεών τους είναι ΤΟΣΟ GAY που αρχίζω να νιώθω μια αμηχανία απέναντι στον κύριο Σαμαράκη, γιατί βλέπω πως παρά αυτή του την τάση, υποτίθεται πως περιγράφει απλά "φιλική συμπεριφορά μεταξύ αντρών". Είναι σαν να μην έχει συνειδητοποιήσει το προφανές, και αυτό με ενοχλεί -κάτι που δεν θα συνέβαινε αν τελικά ανακαλύπταμε πως ο ανακριτής είναι όντως gay. Βέβαια δεν έχω φτάσει ακόμα στο τέλος του βιβλίου, οπότε...

 

Κάτι άλλο που με ενόχλησε είναι το σημείο στο οποίο βρίσκομαι τώρα, όπου παρααναλύεται αναδρομικά η ψυχολογία των δύο βασικών πρωταγωνιστών από την αρχή της πλοκής έως εδώ που έχει φτάσει. Με κάθε εναλλαγή οπτικής γωνίας αναμασώνται τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, πράγμα που με ξενίζει απίστευτα έχοντας συνηθίσει τη μαεστρία του Κινγκ, ας πούμε, σε παρόμοια χρήση του flashback.

 

Κατά τ' άλλα, ενδιαφέρουσα η ιδέα του Σχεδίου με το ψυχολογικό παιχνίδι του, ενδιαφέρουσα η ιδέα του στριμωγμένου στη γωνία υπόπτου που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να το παίξει ψύχραιμος.

 

Αλλά δεν ξέρω αν θα το πρότεινα προς ανάγνωση.

[BladeRunner]

Άρχισα το Ο πόλεμος της σοκολάτας, του Ρόμπερτ Κόρμιερ.

[BladeRunner]

Άρχισα το Κρυστάλλινος Κόσμος, του Τζ. Γκ. Μπάλαρντ.