Τι διαβάζετε;

[Nihilio]

Έπιασα σήμερα το Γένεσις 1:26 του διεθνώς αγνώστου Lucas Marmaduke (εκδόσεις Λογείον). Μικρό βιβλίο, πρωτοπρόσωπη αφήγηση και πολύ σκληρές περιγραφές. Ο συγγραφέας δηλώνει φαν του Κέτσαμ, αν και λείπει η βάρβαρη ποίηση και η υποφώσκουσα (απ)ανθρωπιά που χαρακτηρίζει τον δεύτερο. Λογικά μέχρι αύριο θα το έχω τελειώσει.

[Electroscribe]

Έπιασα σήμερα το Γένεσις 1:26 του διεθνώς αγνώστου Lucas Marmaduke (εκδόσεις Λογείον). Μικρό βιβλίο, πρωτοπρόσωπη αφήγηση και πολύ σκληρές περιγραφές. Ο συγγραφέας δηλώνει φαν του Κέτσαμ, αν και λείπει η βάρβαρη ποίηση και η υποφώσκουσα (απ)ανθρωπιά που χαρακτηρίζει τον δεύτερο. Λογικά μέχρι αύριο θα το έχω τελειώσει.

 

Το ξεκίνησα κι εγώ χτες κατά σύμπτωση. Marmaduke = ο υποτιθέμενος μεταφραστής (και εκδότης) του βιβλίου Γιάννης Πλεξίδας

[Nihilio]

 

Έπιασα σήμερα το Γένεσις 1:26 του διεθνώς αγνώστου Lucas Marmaduke (εκδόσεις Λογείον). Μικρό βιβλίο, πρωτοπρόσωπη αφήγηση και πολύ σκληρές περιγραφές. Ο συγγραφέας δηλώνει φαν του Κέτσαμ, αν και λείπει η βάρβαρη ποίηση και η υποφώσκουσα (απ)ανθρωπιά που χαρακτηρίζει τον δεύτερο. Λογικά μέχρι αύριο θα το έχω τελειώσει.

 

Το ξεκίνησα κι εγώ χτες κατά σύμπτωση. Marmaduke = ο υποτιθέμενος μεταφραστής (και εκδότης) του βιβλίου Γιάννης Πλεξίδας

 

Και εγώ αυτό κατάλαβα, έχουν ξεφύγει κάτι σημεία που απλά δεν στέκουν στα Αγγλικά (πχ "μου μίλησε στον ενικό")

[Electroscribe]

 

 

Έπιασα σήμερα το Γένεσις 1:26 του διεθνώς αγνώστου Lucas Marmaduke (εκδόσεις Λογείον). Μικρό βιβλίο, πρωτοπρόσωπη αφήγηση και πολύ σκληρές περιγραφές. Ο συγγραφέας δηλώνει φαν του Κέτσαμ, αν και λείπει η βάρβαρη ποίηση και η υποφώσκουσα (απ)ανθρωπιά που χαρακτηρίζει τον δεύτερο. Λογικά μέχρι αύριο θα το έχω τελειώσει.

 

Το ξεκίνησα κι εγώ χτες κατά σύμπτωση. Marmaduke = ο υποτιθέμενος μεταφραστής (και εκδότης) του βιβλίου Γιάννης Πλεξίδας

 

Και εγώ αυτό κατάλαβα, έχουν ξεφύγει κάτι σημεία που απλά δεν στέκουν στα Αγγλικά (πχ "μου μίλησε στον ενικό")

 

 

Εμένα μου άρεσαν κάποιες μακεδονικές συντάξεις (τα σπίτια που το φως τα έδινε μια θλίψη). Πέρα απ' αυτά και διάφορα άλλα ίχνη στο κείμενο που βαριέμαι να απαριθμήσω, έχω ακούσει τον ίδιο να παραδέχεται πως αυτός είναι ο Marmaduke

 

Κατά τα άλλα, μου μένουν λίγες σελίδες ακόμη, αλλά δε θα έλεγα πως ενθουσιάστηκα. Και για το τυπικό της υπόθεσης, δεν παίζει υπερφυσικό στο βιβλίο. Είναι γενικά κατά του υπερφυσικού τρόμου ο Πλεξίδας

[BladeRunner]

Έχω ξεπεράσει τις 250 σελίδες στο Όρκος αίματος, του Κρίστοφερ Φάρνσγουορθ, οπότε χαλαρά μέχρι αύριο θα το έχω τελειώσει.

[Δημήτρης]

Άρχισα το ''Όντα από το Διάστημα'' του Γιώργου Μπαλάνου.

[Naroualis]

Τελείωσα το "Οι ξακουστοί πραματευτάδες", της Κούλας Ξηραδάκη, μια μάλλον μπερδεμένη απαρίθμηση της παρουσίας των πραματευτών στα ελληνικά αρχεία. Κάποιες από τις αναφορές ήταν ιδιαίτερα πικάντικες, όπως εκείνη κάποιου Ασώπιου, που ξεκίνησε να πάει για σπουδές με άμαξα στη Μπολώνια το 1845 και κατέληξε να πουληθεί (!) τρεις φορές στο δρόμο από τον έναν αμαξά στον άλλον...

[Naroualis]

Τελείωσα το Η τελευταία εβδομάδα, του Στέφανου Ξένου και δεν είμαι πολύ σίγουρη για τη γνώμη μου. Το πρώτο κεφάλαιο είναι ότι πιο βαρετό και ανούσιο έχω διαβάσει σε mainstream λογοτεχνία, όμως το δεύτερο βελτιώνεται φανερά. Έχει τις τρύπες του σαν εκτέλεση, τις κοιλιές του (παρά τις 98 σελίδες, είναι μικροσκοπικό για να επιτρέπονται τέτοιες κοιλιές και τρύπες), αλλά γενικά σε κάνει να διαβάζεις παρακάτω.

Θα ήθελα να έχει έναν λίγο καλύτερο ρυθμό και κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες. Η κλιμάκωση ήταν καλή (όχι τέλεια, αλλά αρκετά καλή για να με κάνει να συνεχίζω να διαβάζω) και το τέλος με άφησε αρκετά μετέωρη, ώστε να πετύχει -κατά τη γνώμη μου- το σκοπό του.

[Naroualis]

 

 

 

Έπιασα σήμερα το Γένεσις 1:26 του διεθνώς αγνώστου Lucas Marmaduke (εκδόσεις Λογείον). Μικρό βιβλίο, πρωτοπρόσωπη αφήγηση και πολύ σκληρές περιγραφές. Ο συγγραφέας δηλώνει φαν του Κέτσαμ, αν και λείπει η βάρβαρη ποίηση και η υποφώσκουσα (απ)ανθρωπιά που χαρακτηρίζει τον δεύτερο. Λογικά μέχρι αύριο θα το έχω τελειώσει.

 

Το ξεκίνησα κι εγώ χτες κατά σύμπτωση. Marmaduke = ο υποτιθέμενος μεταφραστής (και εκδότης) του βιβλίου Γιάννης Πλεξίδας

 

Και εγώ αυτό κατάλαβα, έχουν ξεφύγει κάτι σημεία που απλά δεν στέκουν στα Αγγλικά (πχ "μου μίλησε στον ενικό")

 

 

Εμένα μου άρεσαν κάποιες μακεδονικές συντάξεις (τα σπίτια που το φως τα έδινε μια θλίψη). Πέρα απ' αυτά και διάφορα άλλα ίχνη στο κείμενο που βαριέμαι να απαριθμήσω, έχω ακούσει τον ίδιο να παραδέχεται πως αυτός είναι ο Marmaduke

 

Κατά τα άλλα, μου μένουν λίγες σελίδες ακόμη, αλλά δε θα έλεγα πως ενθουσιάστηκα. Και για το τυπικό της υπόθεσης, δεν παίζει υπερφυσικό στο βιβλίο. Είναι γενικά κατά του υπερφυσικού τρόμου ο Πλεξίδας

 

 

 

Το τελειώσα κι εγώ σήμερα το πρωί. Τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται.

 

Πάντως εγώ δε θα ήμουν τόσο επιεικής μαζί του. Με κούρασε, ούτε καν με σόκαρε, οι φιλοσοφίες του ήταν άλλα 'ντ' άλλων (σαφώς όχι εκείνες ενός διαταραγμένου μυαλού) και οι περιγραφές των εγκλημάτων δεν ήταν καν σοκαριστικές, τόσο αδιάφορα γραμμένες ήταν. Η επιλογή του τρόπου γραφής, με μικρές κοφτές προτάσεις, ήταν μάλλον ατυχής. Δεν έχω διαβάσει ακόμη Κέτσαμ, αλλά παρακαλώ, πείτε μου ότι δεν του μοιάζει.

[Nihilio]

Δεν έχω διαβάσει ακόμη Κέτσαμ, αλλά παρακαλώ, πείτε μου ότι δεν του μοιάζει.

Μόνο στο ότι δε διστάζει να σου γράψει τόσο ωμά τη βία, κατά τα άλλα καμία σχέση

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει το Κρακ: Το αδιέξοδο, του Ρίτσαρντ Πράις. Πρόκειται για το γνωστό Clockers...

[reigninblood]

Το δαιμόνιο της γραφής - Ειρήνη Μαντά

[Naroualis]

Τελείωσα χτες βράδυ, μέσα σε μία ωρίτσα, το Ο Έλλην Βρυκόλαξ, του Μόνταγκ Σάμμερς. Κείμενο σταχυολογημένο από το The Vampire In Europe (1929). Καταιγιστικό, πλούσιο σε πληροφορίες, αλλά με ένα ελαττωματάκι: ο συγγραφέας κοροϊδεύει όσους πιστεύουν ότι το φαινόμενο βρυκόλακας μπορεί να εξηγηθεί με μη-υπερφυσικό τρόπο (όπως ας πούμε τον Τουρνεφόρ). Ο Σάμμερς πιστεύει ακράδαντα στην ύπαρξη του Σατανά και μάλιστα επιχειρηματολογεί επί της πλάνης της Ορθοδοξίας, λέγοντας ότι δεν έχει ακούσει να βρυκολακιάζουν πολλοί αγγλικανοί, αντίθετα, οι Ορθόδοξοι κι οι Μουσουλμάνοι συχνά-πυκνά το θέλουν το αιματάκι τους. 

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Όντα από το Διάστημα'' του Γιώργου Μπαλάνου. Είναι συνέχεια του πολύ καλού ''Ιπτάμενοι Δίσκοι: Εισβολείς;'' του ίδιου το οποίο επίσης έχω διαβάσει.

 

Θα χωρίσω το βιβλίο σε τρία μέρη: Εισαγωγή, κυρίως μέρος που έχει να κάνει με αναφορές σε ΑΤΙΑ και επίλογος. Το δεύτερο βρίθει από αναφορές θεάσεων ιπτάμενων δίσκων, εξωγήινων και διαφόρων ανθρωποειδών σε όλα τα μέρη του πλανήτη. Και στην Ελλάδα. Και με παράθεση στην συντριπτική τους πλειοψηφία ημερομηνιών, τοπωνυμιών και ονοματεπωνύμων των μαρτύρων. Με πιο χαρακτηριστική περίπτωση ίσως αυτή του γνωστού σε όλους μας ηθοποιού Μίμη Φωτόπουλου κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ''Γκόλφω''. Αυτό ήταν το ένα σημείο που μου έκανε κλικ. Το άλλο ήταν όταν κάποια στιγμή τα έχωσε στον Καρλ Σαγκάν σχετικά με μερικά ακατανόητα που είχε πει σ' ένα Αμερικανό- Σοβιετικό συνέδριο στο Μπιουρακάν της Αρμενίας κατά τα τέλη του 1971, με θέμα την επικοινωνία με εξωγήινους πολιτισμούς. Επειδή τους έχω αμφότερους σε πολύ μεγάλη εκτίμηση, θα ήθελα να έδινε λίγες περισσότερες πληροφορίες πάνω σ' αυτό.

 

Όπως έχω πει και άλλη φορά, πιστεύω στην ύπαρξη των εξωγήινων. Δεν ξέρω αν συνεργάζονται με τις κυβερνήσεις για να απαγάγουν ανθρώπους δίνοντας ως αντάλλαγμα την τεχνολογία τους, και άλλα τέτοια περίεργα που ακούγονται. Αλλά ναι, πιστεύω ότι υπάρχουν. Έχοντας πάντως μία μεγάλη επιφύλαξη που έγκειται στο πλέον ακλόνητο επιχείρημα: Ποτέ κανείς από εμάς δεν έχει δει κάτι τέτοιο. Πάντα οι μάρτυρες είναι γνωστοί, των γνωστών, ω γνωστέ. Ούτε καν δικοί μας για να μπορούμε να ρωτήσουμε λεπτομέρειες. Έτσι λοιπόν έχω αυτή την αίσθηση, χωρίς όμως φυσικά να μπορώ να είμαι και σίγουρος. Και εδώ που τα λέμε, ποιος άλλωστε μπορεί;

 

Ανεξαρτήτως όμως από το ποια είναι η γνώμη του καθενός πάνω σ' αυτό το θέμα, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Ο τρόπος γραφής του Μπαλάνου είναι μαγευτικός, απλώς μαγευτικός. Έχει έναν δηλητηριώδη τρόπο να παρουσιάζει τα πράγματα και να τα χώνει αγρίως σ' όσους πιστεύει ότι το αξίζουν. Και δεν διστάζει καθόλου να το κάνει αυτό. Οι σελίδες ιδίως 213- 225, ήταν πραγματικά άλλο πράμα. Γέλασα πολύ και πολλές φορές. Αναντίρρητα από τα πιο κυνικά κείμενα που έχω διαβάσει στην ζωή μου. Τα βιβλία του λοιπόν αξίζουν να διαβαστούν έστω και μόνο γι' αυτόν τον λόγο, και ανυπομονώ να έρθει η ώρα που θα πιάσω το επόμενο δικό του.

 

Τώρα θα κάνω ένα μικρό διάλειμμα από το διάβασμα μ' ένα κόμικ που δανείστηκα από έναν φίλο. Το ''Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ'' του Ντον Ρόσα.

Edited August 13, 2013 by Δημήτρης

[gregacm]

Συνεχιζω με το Βρομικος Κοσμος του κυριου Μπουκοφσκι!

[Δημήτρης]

Συνεχίζω με το ''Η Άγραφη Διαταγή: Ο Ρόλος του Χίτλερ στην Τελική Απόφαση'' του Πίτερ Λόνγκεριτς.

[Airbourne]

Ξεκίνησα τον Κερασφόρο του Τζο Χιλ. Από τις πρώτες 150 σελίδες που έχω διαβάσει, φαίνεται ότι θα ψάξω και για τα υπόλοιπα βιβλία του. Επίσης ξεκίνησα και το Κοσμικά Σύμπαντα του Steven Hall αλλά επειδή αυτό φαίνεται να είναι ιδιαίτερο όσο και ιδιότροπο βιβλίο θα το αφήσω για να το συνεχίσω μετά τις διακοπές. 

[BladeRunner]

Είμαι σχεδόν στα 2/3 του βιβλίου Το γεράκι της Μάλτας, του Ντάσιελ Χάμετ.

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Η Άγραφη Διαταγή: Ο Ρόλος του Χίτλερ στην Τελική Απόφαση'' του Πίτερ Λόνγκεριτς. Το βιβλίο εξετάζει το κατά πόσο ο Χίτλερ υπήρξε υπαίτιος για τις δολοφονίες των Εβραίων κατά την διάρκεια του Β' Π.Π.

 

Θα ισχυριστεί κανείς πολύ εύλογα το εξής: ''Μα καλά, είναι δυνατόν να υφίσταται καν ένα τέτοιο θέμα;'' Και όμως είναι. Όλοι γνωρίζουν ασφαλώς το κατά πόσο ήταν υπαίτιος ή όχι, αλλά το θέμα είναι ότι δεν υπάρχουν επίσημα έγγραφα που να αποδεικνύουν κάτι τέτοιο. (Και πάνω σ' αυτό έχουν βρει πάτημα ορισμένοι άνθρωποι σήμερα και προσπαθούν να περάσουν τις απόψεις τους. Υπάρχει μάλιστα και συγκεκριμένος όρος για την όλη κατάσταση). Έχοντας ο ίδιος και το επιτελείο του πλήρη επίγνωση των εγκλημάτων που διέπραταν, ήταν πάρα πολύ προσεκτικοί και μυστικοπαθείς. Οι σχετικές εντολές δίνονταν πάντα προφορικά, και πολλές φορές καμουφλαρισμένες με κώδικα. Όταν μάλιστα λάμβαναν χώρα δημόσιες εκδηλώσεις των Ναζί, π.χ. ομιλίες ή συγκεντρώσεις του κόμματος, θεωρούταν ταμπού η όποια αναφορά στο θέμα αυτό. Οι λίγες έγγραφες αποδείξεις που διασώζονται σήμερα, είναι από τα ημερολόγια που κρατούσε ο Γιόζεφ Γκαίμπελς, ο Υπουργός Προπαγάνδας, από συζητήσεις που είχε με τον Χίτλερ.

 

Ο συγγραφέας υπήρξε μάρτυρας και εμπειρογνώμονας στην δικαστική διαμάχη του Ντέιβιντ Ίρβινγκ με τον εκδοτικό οίκο Penguin. Για τις ανάγκες της δίκης συνέταξε δύο εκθέσεις η πρώτη εκ των οποίων εξέταζε το κατά πόσο η δολοφονία των Ευρωπαίων Εβραίων υπήρξε αποτέλεσμα της υλοποίησης κάποιας συγκεκριμένης πολιτικής. Και η δεύτερη αν η εν λόγω πολιτική ήταν επιδίωξη του ηγέτη του Τρίτου Ράιχ. ''Η Άγραφη Διαταγή: Ο Ρόλος του Χίτλερ στην Τελική Απόφαση'' είναι ένας συνδυασμός των δύο αυτών εκθέσεων.

 

Το κείμενο αν και μικρό σε μέγεθος, είναι ωστόσο δύσκολο και απαιτητικό. Βρίθει από ονόματα και τοπωνύμια, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να αναγκάζομαι πολλές φορές να σταματήσω το διάβασμα για να googlαρω να δω ποιος είναι τι. Και είναι επίσης γεμάτο από σκληρές εικόνες, ιδίως όταν οι σφαγές των Εβραίων είχαν ξεπεράσει πλέον τα όρια των δολοφονιών, και είχαν αρχίσει να προσλαμβάνουν αυτά της γενοκτονίας.

 

Πολύ καλό βιβλίο, όσο δηλαδή μπορεί να είναι καλό ένα βιβλίο μ' ένα τέτοιο θέμα. Προσεγμένη δουλειά με λίστα συντομογραφιών στο τέλος, αναλυτικές σημειώσεις για κάθε κεφάλαιο ξεχωριστά, βιβλιογραφία και ευρετήριο. Κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Καλοκάθη.

Edited August 17, 2013 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει το Η δεσποινίς Σμίλλα διαβάζει το χιόνι, του Πέτερ Χόε. 

[Δημήτρης]

Άρχισα το ''Αποκαλύψεις'' του Μάικλ Κράιτον.

[alanon]

τελειωνω τα πετρινα καταφυγια...το 5ο μερος των παιδιων της γης της auel jean...

προχτες γυρισα απο 3 εβδομαδες στο εξοχικο ...καλα ηταν αλλα το νεο μελος μας ετρεξε λιγακι με τους κολικους του και η συγκομιδη ηταν μετρια 2,5 βιβλια αν πηγαινα για 4 οπως φανηκε την 1η βδομαδα που τελειωσα τα 2 που γραφω...και του χρονου

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει το Ίχνος, των Ντελ Τόρο και Χόγκαν. Εκατό σελίδες μου μένουν...

[Δημήτρης]

Άρχισα το ''Αποκαλύψεις'' του Μάικλ Κράιτον.

 

Πάει και αυτό. Το διάβασα μέσα σε δύο μέρες γιατί ήταν καλό και ευκολοδιάβαστο.

 

Ο Τομ Σάντερς είναι διευθυντικό στέλεχος σε μία μεγάλη εταιρεία του Σιάτλ. Τα πράγματα πάνε πολύ καλά για αυτόν σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Έχει μία ωραία οικογένεια, απολαμβάνει τον σεβασμό και την εκτίμηση των συναδέλφων του και περιμένει να πάρει προαγωγή. Αλλά δεν θα συμβεί. Την θέση του θα πάρει μία ωραία και φιλόδοξη γυναίκα με την οποία είχε σχέση πριν από δέκα χρόνια. Αυτό όμως είναι το μικρότερο από τα προβλήματα που θα αρχίσουν να τον απασχολούν. Γιατί με την εμφάνιση της θα βρεθεί μπλεγμένος σε μία παγίδα από την οποία δεν φαίνεται να υπάρχει καμία διέξοδος. Μία παγίδα που θα βάλει σε κίνδυνο την υπόληψη, την δουλειά και την ευτυχία του. Καλό βιβλίο που αναφέρεται στις ίντριγκες και τις πισώπλατες μαχαιριές που δίνουν και παίρνουν στις εταιρείες μεταξύ των μεγαλοκαρχαριών και όχι μόνο. Θα το είχα ευχαριστηθεί περισσότερο, αν δεν είχα δει πρώτα την πολύ καλή ταινία με τους Μάικλ Ντάγκλας, Ντέμι Μουρ.

 

Συνεχίζω με το ''Κόκο'' του Πίτερ Στράουμπ.

Edited August 20, 2013 by Δημήτρης

[Nostalgist]

τελείωσα τις ΕΦΦάνταστες ιστορίες και τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας το Μαρκες 

πειράζει που μου άρεσαν πιο πολύ οι ΕΦΦάνταστες ιστορίες;