Τι διαβάζετε;

[Δημήτρης]

1 hour ago, BladeRunner said:

Δεν γράφεις καλύτερα το σχόλιό σου για το βιβλίο του Δονόσο στο τόπικ Λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, για να μην χαθεί εδώ μέσα;  

Α ούτε που το σκέφτηκα, συγνώμη. ok το έκανα, μπορείς αν θέλεις να το σβήσεις από εδώ.

Edited February 24, 2021 by Δημήτρης

[vaggelis]

Μιας και φέτος γιορτάζουμε την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης λέω να διαβάσω και μερικά βιβλία που να σχετίζονται μαζί της. Οπότε έχω αρχίσει τα "Απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη", από τα πιο εμβληματικά βιβλία για το 1821.

[vaggelis]

Έχω αρχίσει το "Έλρικ του Μελνιμπονέ", του Μάικλ Μούρκοκ.

[Δημήτρης]

Άρχισα ''Το καρτέλ'' του Ντον Γουίνσλοου. 

[Δημήτρης]

Διάβασα το συλλογικό έργο ''Μύθοι και θρύλοι των λαών: Λατινική Αμερική''. Μέρος της καλαίσθητης σειράς των εκδόσεων Ποντίκι που έχει κυκλοφορήσει και άλλα παρόμοια από διάφορα μέρη. Εδώ ταξιδεύουμε σε Βενεζουέλα και Αργεντινή μεταξύ άλλων, με μύθους που ως επί το πλείστον έχουν να κάνουν με την δημιουργία του κόσμου. Τον ήλιο και το φεγγάρι, αλλά και τοπικές παραδόσεις. Μικροσκοπικές ιστορίες. Της μίας σελίδας ή ούτε καν, πλην όμως ποιοτικές. Εξέχουσα θέση στις προτιμήσεις μου δεν θα μπορούσε να κατέχει τίποτα άλλο από αυτές των Ίνκας και Αζτέκων. Με το αρχαϊκό μεγαλείο και την βαριά τους κληρονομιά. 

Διάβασα και το ''Μία ανάσα από τον παράδεισο: Στο λόφο του Γουότερσιπ'' του Ρίτσαρντ Άνταμς. Ο ορισμός της λέξης κουνελοβιβλίο μιας και παίζουν σχεδόν αποκλειστικά τα λιλιπούτεια αυτά πλάσματα. Αυτό υποτίθεται ότι ήταν κάτι που θα με ξένιζε. Τι στην ευχή, πρωταγωνιστές...κουνέλια; Και όμως, το όλο αντισυμβατικό λειτούργησε μία χαρά. Ευάλωτα όσο λίγα, δεν τα έχει προικίσει η φύση με αμυντικούς μηχανισμούς. Εκτός από το να σπριντάρουν με χίλια προτού οι διώκτες τους προλάβουν καν να αναπνεύσουν. Και είναι αρκετοί, σκυλιά, γάτες, πουλιά. Και οι χειρότεροι, εκείνοι οι δίποδοι. Το μόνο που έχουν να αντιτάξουν είναι ένστικτο και εξυπνάδα. Έτσι και θα γίνει στη προκειμένη με ολιγομελή ομάδα που θα πάρει απόφαση ζωής. Να εγκαταλείψουν τα μέρη τους για άλλες πολιτείες. Εύκολο να το λες, δύσκολο όμως να το κάνεις. Και τα ζόρικα θα αρχίσουν. Μάχες, ευτράπελα και αγωνία. Παραμύθι μεγάλης έκτασης για παιδιά, αλλά πιστεύω ότι διαβάζεται άνετα απ' όλες τις ηλικίες. Με ορολογία του συγγραφέα και ονόματα όπως Πουρνάρης, Βελανίδης και Φουντούκης  Βασισμένο σε ιστορία που διηγήθηκε στα παιδιά του κατά την διάρκεια ταξιδιού με αυτοκίνητο, τιμήθηκε με βραβείο παιδικής λογοτεχνίας το 1972.

Συνεχίζω με Πιερ Λουίς και ''Η γυναίκα και το νευρόσπαστο''. 

Edited April 14, 2021 by Δημήτρης

[vaggelis]

Έχω αρχίσει το "Ιωάννης Α. Καποδίστριας", του Γρηγορίου Δαφνή και αποτελεί μια πρωτιά για μένα επειδή είναι η πρώτη βιογραφία οποιουδήποτε προσώπου που διαβάζω, μιας και δεν τρελαίνομαι για το είδος.

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Η γυναίκα και το νευρόσπαστο'' του Πιερ Λουίς. Δεύτερο ύστερα από το πολύ καλό ''Αφροδίτη''. Και ήταν και αυτό δυνατό, ωραίο. 

Νέος που αναζητά τον έρωτα κατά την διάρκεια του Σεβιλλιάνικου καρναβαλιού, βάζει στο στόχαστρο μία όμορφη γυναίκα. Ή μήπως όχι; Και εκείνη έχει βάλει στο στόχαστρο της αυτόν; Απρόσμενος σύμμαχος που είχε πάρε- δώσε μαζί της, θα του ανοίξει τα μάτια. Η λέξη Λάμια μάλλον της πάει γάντι. Από τις δυναμικές εκείνες γυναίκες που έχουν τους άντρες για πρωινό. Μία έτσι μία αλλιώς, οδηγούν τους τρόπον τινά εραστές τους στη τρέλα. Και τρόπον τινά γιατί δεν ανήκουν πουθενά. Παρά μόνο στον εαυτό τους. Και απλά αφήνουν ελπίδες φρούδες να αιωρούνται. Ο τύπος πραγματικά είχε καταντήσει έρμαιο, σκουπίδι. Ήταν να τον κλαίνε οι ρέγγες. Και εκείνη όμως αλλοπρόσαλλη. Σε τέτοιο βαθμό που ίσως να μην ήταν ''απλά'' θέμα βίτσιου, αλλά να αναρωτιέσαι αν κάτι δεν πηγαίνει καλά με το μυαλό της. Ναι, υποθέτω ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Ζευγάρια -τρομάρα τους, ο Θεός να τα κάνει- που την βρίσκουν να καταστρέφουν ο ένας τον άλλον. Είχα δει σχετικά πρόσφατα την εξίσου καλή ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ χωρίς να ξέρω ότι βασίζεται σε βιβλίο. Θα μου είχε αρέσει περισσότερο αν η ανάγνωση προηγείτο αλλά και πάλι πέρασα καλά. Έχω και άλλα δύο-τρία του πιο πιπεράτα, θα τα πιάσω κάποια στιγμή. 

Συνεχίζω με Ωρόρα και ''Ιστορίες με μαγικά σπαθιά''.

Edited April 17, 2021 by Δημήτρης

[vaggelis]

Έχω αρχίσει το "Σπάρτακος", του Χάουαρντ Φαστ.

[GeoVa]

Ξεκίνησα την Κόλαση του Δάντη (μτφρ. Καζαντζάκης).

[vaggelis]

Έχω αρχίσει το "Οι πράσινοι λόφοι της Γης", του Ρόμπερτ Χαϊνλάιν.

[vaggelis]

Έχω αρχίσει το "Η έρημος των Ταρτάρων", του Ντίνο Μπουτζάτι.

[glaros]

On 3/7/2013 at 12:18 PM, Δημήτρης said:

Διάβασα το ''Σογκούν'' του Τζέιμς Κλαβέλ. Πιστεύω ότι αρκετοί θα το ξέρετε από την σειρά που έδειχνε η Ερτ 3 στα τέλη του '90. Τα μυαλά μου πονάνε γιατί η λέξη αριστούργημα, το συγκεκριμένο βιβλίο θα έλεγα ότι το υποτιμά. Δεν είναι απλά αριστούργημα, είναι Έ-Π-Ο-Σ.

 

Βρισκόμαστε στην Ιαπωνία στις αρχές του 17ου αιώνα. Ο Τζων Μπλάκθορν, Άγγλος ναυτικός εξουσιοδοτημένος από την βασίλισσα να ανακαλύψει τις ανεξερεύνητες χώρες της Άπω Ανατολής, ναυαγεί με το πλήρωμα του στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Τον καιρό που συμβαίνει αυτό, η Αγγλία με σύμμαχο την Ολλανδία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με Πορτογαλία και Ισπανία, με έπαθλο την κυριαρχία στις θάλασσες του κόσμου. Κάτι παρόμοιο όμως γίνεται και στην Ιαπωνία. Δύο από τους μεγαλύτερους ηγεμόνες της χώρας εποφθαλμιούν τον τίτλο του Σογκούν, του μεγάλου πολεμιστή που είναι κάτω μόνο από τον αυτοκράτορα. Και ενώ ο πόλεμος είναι έτοιμος να ξεσπάσει, η άφιξη του Μπλάκθορν θα ανατρέψει τα πάντα. Οι ναυτικές του ικανότητες, η πανουργία του, η γνώση του για τον έξω κόσμο και η απειλή που αυτός αντιπροσωπεύει, τον καθιστούν πιόνι απαραίτητο στην σκακιέρα που παίζεται.

 

Δεν είναι όμως αυτοί οι μόνοι που συμμετέχουν στο παιχνίδι. Εδώ και πολλά χρόνια, Πορτογάλοι και Ισπανοί Χριστιανοί ζουν στην Ιαπωνία. Η χρησιμότητα τους έγκειται στην γλωσσομάθεια τους, που είναι απαραίτητη για την διεξαγωγή του εμπόριου μεταξιού με την Κίνα. Ο Μπλάκθορν όμως με τον δικό του τρόπο, αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για τον προσηλυτισμό που ασκούν και τις φιλοδοξίες τους. Πρέπει πάση θυσία να φύγει από την μέση, και το παιχνίδι αρχίζει να χοντραίνει.

 

Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα οι ανατροπές και οι δολοπλοκίες να δίνουν και να παίρνουν, η ίντριγκα να βρίσκεται σε μόνιμο φόντο. Η οπτική γωνία αλλάζει συνεχώς, ανάλογα με τα συμφέροντα του κάθε παίκτη. Μέσα από αυτό, ο συγγραφέας μας περνάει με τρόπο μοναδικό, ένα πολύ καλό δείγμα της Ιαπωνικής νοοτροπίας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό για έναν Σαμουράι, από την τιμή και την αφοσίωση στον αφέντη. Είναι έτοιμοι να θυσιάσουν ανά πάσα στιγμή τις ζωές τους για αυτά τα ιδανικά τους, κάτι που πολλές φορές τους κάνει να αυτοκτονούν σχεδόν για το τίποτα. Το σκεπτικό τους είναι άλλοτε εξαιρετικά απλό, και άλλοτε τρομερά πολύπλοκο. Ο Μπλάκθορν και μαζί του ο αναγνώστης αδυνατεί να τους καταλάβει, και σοκάρεται όσο και απορεί με αυτά που βλέπει. Όσο όμως ο τρόπος ζωής τους είναι ακατανόητος για αυτόν, άλλο τόσο είναι και ο δικός του για εκείνους. Όσο βάρβαροι είναι οι Ιάπωνες για τον Μπλάκθορν, άλλο τόσο βάρβαρος είναι και ο Μπλάκθορν για τους Ιάπωνες.

 

Το βιβλίο είναι εξαιρετικά καλογραμμένο και σε κάνει να ζεις τα γεγονότα, πλεονέκτημα που μόνο ένας γεννημένος αφηγητής σαν τον Κλαβέλ μπορεί να σου προσφέρει. Το ίδιο ίσχυε και για το ''Ο Βασιλιάς των Αρουραίων'', αμφότερα δεν μπορούσα να τα αφήσω κάτω. Έχω πει και άλλες φορές πως η ίντριγκα και ο κυνισμός, είναι ότι περισσότερο μου αρέσει να συναντώ όταν διαβάζω. Και τα δύο είναι διάχυτα, με αποτέλεσμα να βρεθώ κυριολεκτικά μέσα στο στοιχείο μου. Ο τελευταίος είναι ''προικισμένος'' με άφθονο βρισίδι, και δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά από την στιγμή που υπάρχουν ναυτικοί στη μέση Βρισίδι όμως που είναι εύστοχο και προσδίδει αληθοφάνεια στους διαλόγους, χωρίς να γίνεται ποτέ χυδαίο. Εκτός ίσως όταν ο λοστρόμος έλεγε στην Μαρίκο να πάει μαζί του στο δωμάτιο, οπότε και γέλασα πολύ

 

Οι ξεχωριστές στιγμές είναι πολλές και καλές. Ως καλύτερη όλων θα βάλω όμως εκεί όπου ο Μπλάκθορν δώρισε το λουλούδι στην Ότσιμπα Τα τελευταία χρόνια έχω αποκτήσει το συνήθειο να σημειώνω σε κάθε βιβλίο τις σελίδες που μου αρέσουν για να μπορώ να ανατρέχω και να τις ξαναδιαβάζω, και το ίδιο έκανα και εδώ. Σαν μειονέκτημα θα βάλω τις ατελείωτες ίντριγκες που μπορεί να κουράσουν. Ότι ήταν καλό για εμένα, μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί μειονέκτημα για κάποιον άλλον. Συν θα έλεγα και

  Reveal hidden contents

η απουσία κάποιας μεγάλης μάχης. Δεν υπάρχουν παρά μικρές αψιμαχίες, και άντε καμία μάχη με μερικές εκατοντάδες άτομα. Κάποιος που το περιμένει αυτό, θα απογοητευθεί.

 

 

Δεν θα πρέπει όμως να θεωρηθεί σαν μειονέκτημα ο όγκος του, πραγματικά θα είναι κρίμα να μην το πιάσει κανείς μόνο και μόνο για αυτό. Πόσο δύσκολο είναι άραγε να διαβαστούν έξι βιβλία των 200 σελίδων; Καθόλου. Πέρα από το ότι είναι και ευκολοδιάβαστο και φεύγει γρήγορα. (Περισσότερο π.χ. υποψιάζομαι ότι θα με δυσκολέψει ''Το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας'' του Πίνσον και ας είναι πιο μικρό). Σ' αυτό το σημείο να πω ότι σημείωνα στο κινητό μου τις σελίδες όπου εμφανίζονταν καινούργιοι χαρακτήρες. Δεν γινόταν να τους θυμάμαι όλους με μία μόνο ανάγνωση, και δεν ήθελα να χάνω χρόνο ή να διαλύσω το βιβλίο με το να ψάχνω στα τυφλά. Είναι το σύστημα που εφαρμόζω πάντα με τα τούβλα, και μ' έχει βγάλει ασπροπρόσωπο όλες τις φορές.

 

Η μετάφραση παρά το γεγονός ότι είναι πραγματική πρόκληση, είναι εξαιρετική. Και ok, μπορεί κανείς να γνωρίζει Λατινικά και Ιαπωνικά. Πόσοι όμως είναι άραγε γνώστες της ναυτικής ορολογίας από την οποία βρίθει το ''Σογκούν''; Απαιτείται ενδελεχής έρευνα για να αποδοθούν όλα όπως πρέπει, και έτσι ακριβώς γίνεται. Προσεγμένο είναι και το κείμενο. Σε ένα σύνολο 1231 σελίδων βρήκα όχι παραπάνω από 10 λάθη, νούμερο άκρως ικανοποιητικό.

 

Θυμάμαι ότι για πολύ καιρό ανέβαλλα να δω την σειρά, περιμένοντας να μεταφραστεί κάποια στιγμή το βιβλίο. Ώσπου δεν άντεξα και την είδα, μόνο και μόνο για να κυκλοφορήσει μερικούς μήνες αργότερα, που να πάρει η ευχή να πάρει Αυτό είναι ότι χειρότερο για μένα, το να ξέρω από πριν τι θα διαβάσω. Σαφώς και θα το είχα απολαύσει περισσότερο αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, αλλά ok καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα δικά του. Θα την ξαναδώ όμως από βδομάδα για να γουστάρω λιγάκι

Ω πόσο απόλαυσα το σχόλιο σου. Θα ήθελα να γράψω κι εγώ κάποια στιγμή για αυτό το αριστούργημα, τι συγκινήσεις τι ανατροπές και το πολιτιστικό ταξίδι που μας έκανε ο Clavel μου άνοιξε πολλά παράθυρα.

Αλήθεια πόσο καιρό σου πήρε για να το τελειώσεις; Εγώ χρειάστηκα 1μιση χρόνο, όχι ότι διάβαζα μόνο αυτό βέβαια

Κατά καιρούς επικοινωνώ με τον μεταφραστή του έργου Θ.Βέμπο που εκτιμώ δεόντως. Με ενδιέφερε ένα διάστημα η μετάφραση ερασιτεχνικά. Αν σου πω σε τι διάστημα το είχε μεταφράσει θα πάθεις πλάκα, εγώ έπαθα ζημιά όταν το άκουσα!

[Δημήτρης]

4 hours ago, glaros said:

Ω πόσο απόλαυσα το σχόλιο σου. Θα ήθελα να γράψω κι εγώ κάποια στιγμή για αυτό το αριστούργημα, τι συγκινήσεις τι ανατροπές και το πολιτιστικό ταξίδι που μας έκανε ο Clavel μου άνοιξε πολλά παράθυρα.

Αλήθεια πόσο καιρό σου πήρε για να το τελειώσεις; Εγώ χρειάστηκα 1μιση χρόνο, όχι ότι διάβαζα μόνο αυτό βέβαια

Κατά καιρούς επικοινωνώ με τον μεταφραστή του έργου Θ.Βέμπο που εκτιμώ δεόντως. Με ενδιέφερε ένα διάστημα η μετάφραση ερασιτεχνικά. Αν σου πω σε τι διάστημα το είχε μεταφράσει θα πάθεις πλάκα, εγώ έπαθα ζημιά όταν το άκουσα!

Πριν από κάθε άλλο καλωσόρισες, καλές κουβέντες να έχουμε 

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια! Ανατρέχοντας στο post μου πριν από τον σχολιασμό, είδα ότι μου είχε πάρει ένα δεκαπενθήμερο. Και τι περιμένεις; Μπες στο τόπικ του και όποτε βρεις λίγο χρόνο γράψε!

Ωραίος ο Βέμπος, καλός. Αν και έχω διαβάσει μόλις ένα βιβλίο του προ αμνημονεύτων χρόνων, τον έχω ωστόσο σε μεγάλη εκτίμηση. Έχω όλα του που μ' ενδιαφέρουν εκτός από ''Τα Μυστήρια της Θάλασσας''. Και τι έπαιξε με την μετάφραση; Τρομερή btw.

[gregacm]

Συνεχιζω ολο ευθεια για Μαυρο Πυργο. Ο Ανεμος Μεσα απο την Κλειδαροτρυπα.

Edited June 6, 2021 by gregacm

[GeoVa]

Ξεκίνησα την Οδύσσεια, του Ομήρου (σε μτφρ. Ψυχουντάκη).

[vaggelis]

Έχω αρχίσει το "Ο λύκος του χειμώνα", του Τζον Κόνολι.

[Δημήτρης]

Συνεχίζω με Ντοστογιέφσκι και ''Έγκλημα και τιμωρία''.

[vaggelis]

Έχω αρχίσει το "Λίστα εκτελέσεων", του Φρέντερικ Φορσάιθ.

[glaros]

On 6/6/2021 at 9:02 PM, Δημήτρης said:

Πριν από κάθε άλλο καλωσόρισες, καλές κουβέντες να έχουμε 

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια! Ανατρέχοντας στο post μου πριν από τον σχολιασμό, είδα ότι μου είχε πάρει ένα δεκαπενθήμερο. Και τι περιμένεις; Μπες στο τόπικ του και όποτε βρεις λίγο χρόνο γράψε!

Ωραίος ο Βέμπος, καλός. Αν και έχω διαβάσει μόλις ένα βιβλίο του προ αμνημονεύτων χρόνων, τον έχω ωστόσο σε μεγάλη εκτίμηση. Έχω όλα του που μ' ενδιαφέρουν εκτός από ''Τα Μυστήρια της Θάλασσας''. Και τι έπαιξε με την μετάφραση; Τρομερή btw.

Καλώς σας βρήκα!

Του πήρε 4 μήνες! Κάτι που απότι καταλαβαίνω είναι τρελό ρεκόρ για τέτοιας έκτασης βιβλίο! Του Βέμπου τα λογοτεχνικά δεν τα έχω πιάσει ακόμη. Έχει μαζέψει τις μικρές ιστορίες του σε 2 τόμους.

[glaros]

Μιλώντας σε αγνώστους  του Gladwell Malcolm non fiction που εξετάζει την ανικανότητα του ανθρώπου να αντιλαμβάνεται το ψέμα απο τον απλό πολίτη έως τη CIA κόντρα στην Κούβα.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Συμπόσιο, του Πλάτωνα.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Το Κουρδιστό Πορτοκάλι, του Anthony Burgess.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Beowulf (Μπέουγουλφ: Αγγλοσαξωνικό Επικό Ποίημα).

[Δημήτρης]

Μερικά βιβλία που διάβασα τις τελευταίες μέρες:

- Λουί Σαρλ Ρουαγέ: ''Το χωριό της αμαρτίας'': Α αυτό ήταν καλό, πολύ καλό. Το αγόρασα στα τυφλά. Χωρίς να ξέρω κάτι για τον συγγραφέα, με ιντρίγκαρε μόνο ο πιασάρικος του τίτλος. Και δεν περίμενα να μου αρέσει σ' αυτό τον βαθμό. Βρισκόμαστε σ' ένα μικρό χωριό της Γαλλικής επαρχίας. Οι ρυθμοί ζωής ράθυμοι, όπως θα περίμενε κανείς. Όχι όμως και για τον Κωμόν, τον ωραίο του χωριού. Φραγκάτος και ελεύθερος, δεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα να κουτουπώνει τις συγχωριανές του. Ανύπαντρες και μη. Γιατί όχι, από την στιγμή που είναι μάστορας στον έρωτα και δεν τσιγκουνεύεται (πολύ) να παρέχει ανταλλάγματα; Δεν παίζει όμως μονάχος του μιας και κυκλοφορούν και άλλα ανήσυχα... πνεύματα. Όπως π.χ. η όμορφη Καταλανή που προσωποποιεί το εξωτικό στοιχείο. Το αίμα της βράζει, αλλά ο ψόφιος από την κούραση ελέω χωραφιών άνδρας της, αδυνατεί να την ικανοποιεί. Ή συνεργείο πετρελαιάδων που σπεύδει, με τα σκαλισμένα σε βράχο κορμιά τους. Κάπως έτσι κυλάει το πράμα, με υπόθεση και τσαχπινιά. Ωραίο, με ώθησε να αναζητήσω και άλλα βιβλία του.

- Μπαρμπέ ντ' Ωρεβιγύ: ''Οι διαβολικές'': Συλλογή διηγημάτων με πρωταγωνίστριες γυναίκες. Ακόλαστες ή ενάρετες, πάντα όμως στο επίκεντρο. Πρώτη ''Η κρεμεζί κουρτίνα'' όπου απόστρατος συναντιέται με γνωστό του μέσα σε άμαξα, κάτω ακριβώς από επίμαχο σημείο. Όταν πριν από αρκετά χρόνια και όντας τακτικός επισκέπτης σε σπίτι, η κόρη της οικογένειας του έψησε το ψάρι στα χείλη. Προτού του δοθεί, με αντισυμβατικό όμως τρόπο. Και τα πράγματα δεν θα πάνε διόλου καλά. Ωραία, σε έκανε να μπαίνεις στη θέση του αφηγητή και να συμπάσχεις. Και στο ''Η εκδίκηση μίας γυναίκας'', κόμισσα θα αρχίζει να αλωνίζει και να τα φοράει στον άνδρα της. Για το κακό που της έκανε. Και αυτές ήταν οι μόνες αξιόλογες, συνολικά μέτρια. Η αναλογία ποιοτικών ιστοριών ως προς το σύνολο όχι ικανοποιητική, μπορεί κανείς να προσπεράσει.

- Σοντερλό ντε Λακλό: ''Επικίνδυνες σχέσεις'': Γραμμένο σε μορφή επιστολών, περιστρέφεται γύρω από δύο ανθρώπους που η συγκεκριμένη λέξη μάλλον τους τιμάει. Υποκόμης ντε Βαλμόν και Μαρκησία ντε Μερτέιγ οι λεγάμενοι. Πρώην εραστές και νυν φίλ... Μάλλον όχι γιατί αμφότεροι δεν τρέφουν φιλικά αισθήματα για κανέναν άλλον, παρά μόνο για τους εαυτούς τους. Και αλίμονο σε όποιον βρεθεί στο διάβα τους, ερωτευμένοι, παντρεμένοι ή ακόμη και μικρά παιδιά. Δεν έχουν αναστολές να πατήσουν επί πτωμάτων για να ικανοποιήσουν τα βίτσια τους. Και μετά να παραπετάξουν τα θύματα τους ως στημένες λεμονόφλουδες. Στην εποχή του πρέπει να έκανε πάταγο. Όχι αλλά de Sade όμως ναι. Για τα τότε ήθη ήταν φευγάτο. Δυνατό, μία ανάγνωση θα έλεγα ότι την αξίζει. Βοηθάει αν μη τι άλλο και η καλαίσθητη όσο και προσεγμένη έκδοση της Άγρα. Με επίμετρο, και καλή μετάφραση και επιμέλεια.

Edited August 2, 2021 by Δημήτρης

[vaggelis]

Έχω αρχίσει το "Τελική αναμέτρηση", του Λη Τσάιλντ.