Τι διαβάζετε;

[Naroualis]

To χάρτινο σπίτι, Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες. Συνιστάται ανεπιφύλακτα σε όλους όσους αγαπούν τα βιβλία. Μιλάει για έναν τέτοιον άνθρωπο και το πώς αντιμετωπίζει αυτή του την αγάπη, από τη σκοπιά κάποιου που δεν τον γνώρισε ποτέ. Ευφυέστατο και πολύ τρυφερό με τα βιβλία, όπως οι περισσότεροι εδω μέσα φαντάζομαι.

 

Αν δεν είναι spam, θα αναφέρω ότι διάβασα ακόμη δύο κείμενα αυτό το ΣΚ. Το Φλεγόμενο Στέμα του Nihilio και τα Παραμύθια από το Βασίλειο της Αράχνης, του Arachnida. Και κακώς ίσως, γιατί δεν έχει μείνει τίποτε σε καθαρόαιμο φάνταζυ στη βιβλιοθήκη μου και πρέπει να πάω ν' αγοράσω, με ξαναρίξατε στο λάκο με τους Κόναν και τους Φρόντο...

 

Και το ένα και το άλλο ήταν εξαιρετικά, πολύ καλύτερα απ' ό,τι (ομολογώ) περίμενα. Ο Μιχάλης είχε μια πολύ σφιχτή και πλούσια αφήγηση, με καταιγιστική δράση, δεν περίμενα τίποτε λιγότερο από αυτόν και δε διαψεύστικα. Ο Γιάννης με τη σειρά του είχε απίστευτα καλή ανάπτυξη χαρακτήρων, πηχτή την αγωνία να υποφώσκει και στρωτή καθόλου κουραστική αφήγηση όταν έπρεπε να αναλύσει όλη την πολιτικοκοινωνική κατάσταση στον κόσμο του, πράγμα που πολλοί δεν το καταφέρνουν. Μπράβο και στους δυο σας, και νομίζω ξέρετε πόσο φειδωλή με τα μπράβο είμαι...

Edited January 22, 2007 by naroualis

[Nienor]

Melkiades, για έλα από δω να τα πούμε

[Nihilio]

Αν δεν είναι spam, θα αναφέρω ότι διάβασα ακόμη δύο κείμενα αυτό το ΣΚ. Το Φλεγόμενο Στέμα του Nihilio και τα Παραμύθια από το Βασίλειο της Αράχνης, του Arachnida. Και κακώς ίσως, γιατί δεν έχει μείνει τίποτε σε καθαρόαιμο φάνταζυ στη βιβλιοθήκη μου και πρέπει να πάω ν' αγοράσω, με ξαναρίξατε στο λάκο με τους Κόναν και τους Φρόντο...

 

Και το ένα και το άλλο ήταν εξαιρετικά, πολύ καλύτερα απ' ό,τι (ομολογώ) περίμενα. Ο Μιχάλης είχε μια πολύ σφιχτή και πλούσια αφήγηση, με καταιγιστική δράση, δεν περίμενα τίποτε λιγότερο από αυτόν και δε διαψεύστικα.

 

Με τιμά η εμπιστοσύνη σου. Και όχι, δεν είναι σπαμ, αλλά θα μπορούσες να κάνεις και σχόλια στα θέματα των ιστοριών.

[Darkchilde]

To χάρτινο σπίτι, Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες. Συνιστάται ανεπιφύλακτα σε όλους όσους αγαπούν τα βιβλία. Μιλάει για έναν τέτοιον άνθρωπο και το πώς αντιμετωπίζει αυτή του την αγάπη, από τη σκοπιά κάποιου που δεν τον γνώρισε ποτέ. Ευφυέστατο και πολύ τρυφερό με τα βιβλία, όπως οι περισσότεροι εδω μέσα φαντάζομαι.

 

Απίστευτο δεν ήταν; Κι εγώ το συνιστώ το συγκεκριμένο, και όπως έγραψα και στο Κριτικές: "προσέχτε μερικά από τα πράγματα που λένε οι πρωταγωνιστές. Είμαι σίγουρη ότι αρκετά από αυτά απευθύνονται στους βιβλιοφάγους."

[Naroualis]

Έχεις δίκιο, Darkchilde. Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν το τελίεωσα ήταν να το χαιδέψω! Έιναι ένα βιβλίο που μιλάει για τον εαυτό του και που σε κάνει κάθε τόσο να σταματάς το διάβασμα και να γυρίζεις να το κοιτάξεις σαν αντικείμενο, χρώματα, μυρωδιές, ο ήχος των σελίδων, τέτοια ρομαντικά. Και βέβαια δεν παύει να διηγείται μια πολύ άγρια και σκληρή ιστορία. Κι εκεί είναι όλη η μαγεία του! Εκεί σου δίνει να καταλάβεις, πόσο ένα βιβλίο μπορεί να είναι όλα αυτά και ακόμη περισσότερα.

[D'Ailleurs]

Διάβασα: ΠΙΤΕΡΣ ΕΛΙΣ - ΕΝΑ ΛΕΥΚΟ ΡΟΔΟ

Περιγραφή: Όταν πεθαίνει ο άντρας της, η Ιουδήθ Περλ, η νεαρή χήρα, χαρίζει ένα από τα ακίνητα της, το σπίτι στο Προτείχισμα, όπου ζούσε ευτυχισμένη τα χρόνια του έγγαμου βίου της, στο αβαείο του Σρούσμπερι. Για ενοίκιο ζητάει μόνο ένα λευκό τριαντάφυλλο από την τριανταφυλλιά του κήπου, που θα της παραδίδεται κάθε χρόνο, τη μέρα της μετακομιδής των λειψάνων της Αγίας Γουίνιφρεντ.

Αλλά μια ωραία γυναίκα με σεβαστή προίκα είναι στόχος για τους επίδοξους μνηστήρες, που λογαριάζουν πόσο μεγαλύτερη θα ήταν η προίκα, αν ακυρωνόταν η δωρεά και το σπίτι ξαναγύριζε στην Ιουδήθ. Κάποιος απ’ αυτούς είναι αποφασισμένος: δε θα τον σταματήσει τίποτα προκειμένου να εμποδίσει την καταβολή του ενοικίου. Το καλοκαίρι του 1142, κάποιος επιτίθεται στην τριανταφυλλιά και προσπαθεί να την καταστρέψει με τσεκούρι. Και πλάι στην τριανταφυλλιά, βρίσκεται το πτώμα ενός άντρα που έχει δολοφονηθεί με μαχαίρι. Ο αδελφός Κάντφελ αναλαμβάνει, όπως πάντα, να εξιχνιάσει αυτό το μυστηριώδες έγκλημα.

 

Διαβάζω: L.Sprague de Camp - Η δόξα που υπήρξε

 

Ο Κνουτ Μπούλνες θεωρούσε τον Βασίλειο Θ' Παγκόσμιο Αυτοκράτορα της Γης στον 27ο αιώνα, ως έναν άκακο εκκεντρικό, μέχρι τη στιγμή που δημοσιεύτηκε το αυτοκρατορικό διάταγμά του το οποίο απομόνωνε την Ελλάδα μέσα σε ένα δυναμικό πεδίο. Βέβαια, ούτε και τότε ανησύχησε, όμως τα πράγματα πήραν διαφορετική τροπή όταν οι Έλληνες και οι απόγονοί τους εξαφανίστηκαν απ' όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της γυναίκας του φίλου του Μπούλνες, του Γουάιεμ Φλιν.

Ο Μπούλνες συνφώνησε, λίγο απρόθυμα βέβαια, να βοηθήσει τον Φλιν να βρει τη γυναίκα του. Κατάφεραν να περάσουν μέσα από το δυναμικό πεδίο και προς μεγάλη τους έκπληξη βρέθηκαν στην Ελλάδα της εποχής του Περικλή, του Σωκράτη και του Ευριπίδη... Και σαν μην έφτανε αυτό, δεν τους κυνηγούσαν μόνο οι στρατιώτες του Περικλή, αλλά και κάτι παράξενοι τύποι με αυτόματα...

[Naroualis]

Ας πω και δυο λόγια για τα κείμενα που διάβασα.

 

Στο Φλεγόμενο Στέμμα, ο Αύγουστος Μπρόντλεϋ, ένας μάγος με περίπλοκη και σκοτεινή προσωπικότητα, αναγκάζεται να γίνει μέλος μια επίσης σκοτεινής αδελφότητας και να βοηθήσει έναν διπλωμάτη, κλέβοντας το στέμμα του τίτλου. Στην πορεία θα συναντήσει θαλάσσια τέρατα, τσαντισμένους θεούς, ιντριγκαδόρους πολιτικούς, κυρίες της αυλής, πυρολάτρες και δαιμόνια, αλλά και μια γνωριμία από τα παλιά.

 

Στα Παραμύθια Από το Βασίλειο Της Αράχνης, εξιστορείται το πρώτο μέρος μιας περιπέτειας, στο ομώνυμο βασίλειο. Το κράτος και η δομή του αναλύονται διεξοδικά (αλλά καθόλου βαρετά κατά τη γνώμη μου) και κάποιες ασύνδετες κατά τα φαινόμενα ιστορίες. Το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου όμως διηγείται την προσπάθεια μιας παράδοξης παρέας να μεταφέρει ένα μήνυμα από μια πόλη του βασιλείου σε μια άλλη, ενώ γύρω τους μαίνεται ο πόλεμος με τους ανθρώπους των πεδιάδων και τα τελώνεια. Η παρέα αποτελείται από έναν νεαρότατο και πολύ αθώο ταχυδρόμο, την ταχυδακτυλουργό του βασιλιά και μια ξωτικιά, με σύντροφο μια λύκαινα.

[Stildar]

Εγώ που λέτε αγαπητοί πορωμένοι φίλοι μου, διαβάζω στο άσχετο λίγη ψυχολογία από Φρόυντ, και παράλληλα τη σταθερή αξία εν ονόματι Άρχοντας των Δαχτυλιδιών! Ελπίζω να μου προτείνετε κάτι καινούριο, με μάγους προτιμώτερα (ΜΑΓΟΥΣ, ΟΧΙ ΜΥΣΤΕΣ) γιατί αυτή είναι η μανία μου (στην προηγούμενή μου ζωή πρέπει να ήμουν μάγος, δεν παίζει... )! Θα ήθελα όμως στο άκυρο πάλι, να εκφράσω ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω στον Dain, ο οποίος με τόση ευγένεια καρδιάς και τεράστια επίδειξη ήθους (καθώς και μετριοπάθεια, άκου "απλώς administrator"!) με έκανε validate!!! Thanks, σου είμαι υπόχρεος Dain!!!

[D'Ailleurs]

Αμπραάμ Μέρριτ - Η σκιά που ψιθύριζε

 

Περιγραφή: Ο Ρίτσαρντ Τζ. Ράλστον, ο νεότερος, αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι. Aγνωστο το

αίτιο της πράξης. Τέταρτος πλούσιος Νεοϋορκέζος αυτοκτονεί χωρίς φανερή αιτία

τους τρεις τελευταίους μήνες. Η Αστυνομία υπαινίσσεται Λέσχη Αυτοκτονίας.Αυτή

είναι η τέταρτη αυτοκτονία πλούσιων ανθρώπων μέσα σε τρεις μήνες, στην ηλικία

περίπου του Ράλστον και συγκριτικά με τις ίδιες συνήθειες ζωής. Πράγματι σε

καθεμία από τις τέσσερις περιπτώσεις οι συνθήκες είναι τόσο παρόμοιες ώστε η

αστυνομία εξετάζει σοβαρά την πιθανότητα συμφωνημένης αυτοκτονίας. Ο Aμπρααμ

Μέριτ, αμερικανός συγγραφέας του φανταστικού, από τους καλύτερους στο είδος

του, καταφέρνει μέσα από μια κοινή αστυνομική ιστορία στην αρχή, ν΄ απογειώσει

τον αναγνώστη σ' ένα κόσμο σκοτεινό όπου η μαγεία και οι εξωκοσμικές δυνάμεις

έχουν τον πρώτο λόγο.

[Naroualis]

Μέρριττ! Μέρριττ! Τι μου θύμησες... Τον λατρεύω, είναι ακριβώς το στυλ μου. Θα πάρω να ξαναδιαβάσω και τη σκιά που ψιθύριζε και τις Κούκλες της Μαντάμ Μάντιλιπ. Το ξέρατε ότι οι πρωτότυποι τίτλοι τους είναι Creep, Shadow, Creep και Burn, Witch, Burn αντίστοιχα; Αγάπη που είχε ο Αβράμης σε αυτόν τον τύπο τίτλου...

[D'Ailleurs]

Άμα σου αρέσει ο Μέρριτ βρές το "Μεταλλικό τέρας" απο εκδόσεις Πατάκη. 'Αμα το βρείς βέβαια πουθενά μπορείς να το πουλήσεις σε εμένα.

[Naroualis]

Το 'χω, το 'χω... Και τον Κουλ και τις περιπέτειες του Νορθγουέστ Σμιθ και Όλα τα χρώματα των ήλιων, τα πήρα πριν γίνουν χαρτοπολτός, στο παρά τρία δηλαδή... (Μεταξύ μας νομίζω ότι έχεις μια πιθανότητα να τος βρεις στο Κόμικον στη Στουρνάρη, αλλά να μη σου ορκιστώ.) Αλλιώς θα στο νοικιάσω, σε πολύ συμφέρουσα τιμή σε διαβεβαιώ.

[D'Ailleurs]

Βασικά μόνο το Κούλ έχω μετά απο απίστευτή κωλοφαρδία (το βρήκα σε ένα βιβλιοπολείο στην Καβάλα). Τα υπόλοιπα τα είχα διαβάσει απο την δανειστική βιβλιοθήκη. Έκτοτε τα ψάχνω γιατι τα θέλω

[Naroualis]

Ε, μην κοιτάς είναι και η διαφορά ηλικίας, άρχισα ν' αγοράζω βιβλία του είδους εφτά χρόνια νωτίτερα από σένα... Άμα τα πετύχω πουθενά όμως θα σου πω. Αλλά μην έχεις πολλές ελπίδες. Είχα πάει στον Πατάκη να ζητήσω το όλα τα χρώματα των ήλιων κι η επίσημη απάντηση ήταν ότι και τα τέσσερα της σειράς φαντασίας είχαν πάει για χαρτοπολτό... Πώς λένε πολτοποιούν τα βιβλία πριν προλάβουν να γεράσουν; Κάτι τέτοιο anyway.

[Stildar]

Τι βλακεία είναι αυτή? Με ποια αφορμή και πότε πολτοποίησαν τα βιβλία του Μέριτ? Παράξενο μου φαίνεται, και πρέπει να έγινε πολύ παλιά... Εδώ δεν το έκαναν αυτό με τα Χάρι Πότερ, για τα οποία έγινε μεγάλος σάλος! Βέβαια, εγώ άρχισα να αγοράζω βιβλία στα 13 (δηλαδή πριν από 3 χρόνια, άρα μην περιμένετε πολλά...!)! Θα σας συμβούλευα ωστόσο να διαβάσετε το "Στραβαγκάντζα" της Μίρη Χόφμαν, είναι πολύ τέλειο! Και καλά, κάποια παιδιά μεταφέρονται σε έναν άλλο κόσμο όταν κοιμούνται κρατώντας ένα αντικείμενο από αυτό τον κόσμο, και εκεί διαδραματίζονται φοβερά γεγονότα, περιπέτειες κλπ., καθώς πρέπει και να προσέχουν να γυρίσουν έγκαιρα ώστε να μην πεθάνουν στον πραγματικό κόσμο! Καλό??? Είναι συνολικά 3 βιβλία νομίζω, και τα συνιστώ σε όλους ανεπιφύλακτα (παρ'όλο που σε κάποιους μπορεί να φανούν παιδικά!)

[Naroualis]

Σε εκείνον τον κόσμο που δεν πουλάνε όσο θα ήθελε ο εκδότης;

 

Δεν τα λυώσανε οι πελάτες. Οι ίδιοι οι εκδότες τα λυώσανε. Μάζεψαν το στοκ τους, να μην τους πιάνει χώρο κι από δω παν κι άλλοι.

 

Και μάλιστα όχι μόνο Μέρριττ, αλλά και Ρόμπερτ Χάουαρντ (Κουλ) και Κάθριν Λουσίλ Μουρ (Νορθγουέστ Σμιθ). Ο Μπαλάνος είναι άλλο στόρυ, αλλά βλέπεις τι εννοώ. Γενικά, απ' όσο ξέρω, η σειρά φαντασίας του Πατάκη είχε μόνο αυτούς τους τέσσερις τίτλους, οι οποίοι έχουν εδώ και τρία τουλάχισντον χρόνια πάρει την άγουσα για το ανακυκλωτήριο.

[Naroualis]

Van Horn, 5 σταγόνες αίμα. Έλλην ονόματι Αχιλλέας Κουγιανός, αποφασίζει ότι η λογοτεχνία τρόμου στην Ελλάδα πουλάει περισσότερο όταν έχεις ξενόγλωσσο επώνυμο και υπογράφει με αυτό πέντε διηγήματα. Τα διηγήματα αυτά καλύπτουν όλη τη γκάμα των ιστοριών τρόμου (βρυκόλακες, λυκάνθρωποι, φαντάσματα, κλπ,κλπ,κλπ) αλλά μην περιμένετε να κάνω λεπτομερέστερα σχόλια. Ή έχω γίνει πολύ εκλεκτική ή περίμενα πολύ περισσότερα από τον εν λόγω κύριο. Εν πα΄σει περιπτώσει, κάθε ένα τους ξεκινάει με υποσχέσεις και μια αρκετά ευφάνταση υπόθεση και καταλήγει... δεν ξε΄ρω κι εγώ που.

 

Αρκεί να σας πω ότι ήταν ίσως το πιο αδιάφορο βιβλίο που έχω διαβάσει τον τελευταίο χρόνο. Ε, εντάξει, ίσως το δεύτερο πιο αδιάφορο.

[Mort13]

Διάβασα το Light του Μ. John Harrison για να ικανοποιήσω τη δίψα μου για λίγη hard SF. Δύσκολο βιβλίο αλλά γενικά μου άρεσε. Αν και πολλοί λένε ότι έχει αντιπαθητικούς χαρακτήρες, εμένα μου φάνηκαν πολύ ευάλωτοι κι ανθρώπινοι (ναι, ακόμα κι ο serial killer :tongue:).

[D'Ailleurs]

Τζερόμ Τσαρύν - Ο εκτελεστής

[Mort13]

Διάβασα το "Time out of joint" του αγαπητού μου Φιλίπ (K. Dick). Τη γνώμη μου θα την γράψω στο topic της αξιολόγησης, αλλά έχω μια απορία:

Τα αντικείμενα που εξαφανίζονταν κι άφηναν στη θέση τους χαρτάκια, πώς ακριβώς κολλάνε με την ιστορία;

[I robot]

Έτγκαρ Κέρετ- Ο Οδηγός Λεωφορείου που ήθελε να γίνει Θεός

Συλλογη διηγηματων, μου την ειχαν προτεινει διαφοροι και τελικα τη διαβασα... Στην αρχη ειχα ξενερωσει οπως οταν ειχα διαβασει τα Χαστουκοψαρα... μου φανηκε λιγο εξυπνακιστικο το στυλ αλλα τελικα δεν ηταν καθολου. Ηταν αυτο που επρεπε: ιστοριες oμορφες, πολυ ανθρωπινες, δοσμενες με ιδιεταιρο τροπο και πολυ υπογειο χιουμορ, μιλανε για τα βασικα θεματα της ζωης, τον θανατο (και αρκετες φορες τα θεματα της ζωη περα απο αυτον) με πολυ αμεσο τροπο. Οχι η αποκαλυψη που περιγραφω στον επομενο τιτλο αλλα αξιζει σιγουρα

 

K.W. Jetter- Dr. Adder

Τωρα εδω τι λενε; Στα 17 μου διαβασα πρωτη φορα τον Νευρομαντη του Γκιμπσον... Το βιβλιο εκεινο δεν εμοιαζε με τιποτα απο οσα ειχα διαβασει μεχρι τοτε... Μου εκαψε το κεφαλι με τον τροπο που το κεφαλι καποιου καιγεται λιγες φορες στη διαρκεια της ζωης του. Ηταν αποκαλυψη το οτι μπορει καποιος να εχει γραψει κατι τετοιο- να ειχε ολα αυτα τα πραγματα στο κεφαλι του... Ο Dr. Adder μου εκανε το ιδιο πραγμα στα 31 και δε μπορω να φανταστω πως υπαρχουν πολλα πραγματα που μπορουν να στο κανουν αυτο...

 

10 στα 10.

[heiron]

Διαβασα πριν κατι μερες το Η μετεμψυχωση του Τιμοθυ Αρτσερ

Ε,οφειλω να ομολογησω οτι ειναι αρκτετα διαφορετικο απο τα πρωτα και μεσαια βιβλια του Φιλιππου αν και εχει σχεδον ολα τα κλισε χαρακτηρων.Κι αυτο γιατι ειναι αρκετα αυτοβιογραφικο.Η ηρωιδα(ναι,ειναι γυναικα σε αντιθεση με τον κανονα) ειναι σχεδον φτυστη ο Ντικ-οπως τον φανταζομουν εγω.Το βιβλιο δεν ειναι ακριβως επιστημοκικης φαντασιας.Θα μπορουσε καλιστα να μπει και στην ιδια κατηγορια με τον Κωδικα Νταβιντσι και το Εκκρεμες του Φουκω.Μαλιστα καλυτερο απο το πρωτο και πιο αναλαφρο απο το δευτερο.Παντως ο καλος κυριος Ντικ εχει γραψει και καλυτερα βιβλια,δεν θα συνιστουσα σε κανενα να αρχισει απο αυτο.

 

Α,τωρα πρεπει να το επιστρεψω στο Μελδοκιο...

[EpicLord]

Χθες ξεκίνησα να διαβάζω το "The Stand" του Stephen King.

[Nienor]

EpicLord, ελπίζω να μη φιλοδοξείς να κοιμηθείς πολύ αυτές τις μέρες

 

Πολύ ωραίο βιβλίο όμως

[EpicLord]

EpicLord, ελπίζω να μη φιλοδοξείς να κοιμηθείς πολύ αυτές τις μέρες

 

Πολύ ωραίο βιβλίο όμως

Mπα.Έτσι κι αλλιώς συνήθως διαβάζω βράδυ δηλαδή από τις 1:00 και μπορεί να με πάρει και 4:00.Καλό αυτό ή κακό σε σχέση με το συγκεκριμένο βιβλίο;