DinoHajiyorgi Posted August 24, 2008 Share Posted August 24, 2008 (edited) «Πρεσβευτές της Γης» του Barrington J. Bayley. Μετάφραση Γιώργος Γούλας. Τεύχος #10, 23 Αυγούστου 2000. Ένα άκρως συμπαθητικό, και εξωγήινο σε σύλληψη, διήγημα. Ξεπερνώντας τα όρια του ηλιακού του συστήματος και φτάνοντας στο σύστημα του Κενταύρου, ο άνθρωπος κερδίζει μια θέση στη Γαλαξιακή Ομοσπονδία (ή Γαλαξιακή Κοινότητα, όπως είναι η επίσημη ονομασία της). Η Παγκόσμια Γήινη Κυβέρνηση στέλνει τον πρεσβευτή της στην συνάντηση των εκπροσώπων της Ομοσπονδίας για να ανακαλύψει με σοκ πως η Γη εκπροσωπείτε και από άλλους τέσσερις πρεσβευτές, τα αιτήματα των οποίων όχι μόνο έχουν ισότιμη ισχύ αλλά γίνονται και αποδεκτά. Οι άλλοι τέσσερις πρεσβευτές είναι: Ένας κάστορας, ένα είδος τερμιτών της Βραζιλίας, μια παπαρούνα και ένας ιός καρκίνου. Edited August 24, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sylook Posted August 24, 2008 Share Posted August 24, 2008 «Πρεσβευτές της Γης» του Barrington J. Bayley. Μετάφραση Γιώργος Γούλας.Τεύχος #10, 23 Αυγούστου 2000. Ένα άκρως συμπαθητικό, και εξωγήινο σε σύλληψη, διήγημα. Ξεπερνώντας τα όρια του ηλιακού του συστήματος και φτάνοντας στο σύστημα του Κενταύρου, ο άνθρωπος κερδίζει μια θέση στη Γαλαξιακή Ομοσπονδία (ή Γαλαξιακή Κοινότητα, όπως είναι η επίσημη ονομασία της). Η Παγκόσμια Γήινη Κυβέρνηση στέλνει τον πρεσβευτή της στην συνάντηση των εκπροσώπων της Ομοσπονδίας για να ανακαλύψει με σοκ πως η Γη εκπροσωπείτε και από άλλους τέσσερις πρεσβευτές, τα αιτήματα των οποίων όχι μόνο έχουν ισότιμη ισχύ αλλά γίνονται και αποδεκτά. Οι άλλοι τέσσερις πρεσβευτές είναι: Ένας κάστορας, ένα είδος τερμιτών της Βραζιλίας, μια παπαρούνα και ένας ιός καρκίνου. Αυτή η ιστορία είναι ουσιαστικά ίδια με το short του Robert Mattingly ''Ανακαλύπτοντας μια καινούρια Γη''. Το είχα διαβάσει στη συλλογή της Άγνωστης Καντάθ ''Αγοράστε το Δία'' έκδοση του 1999. Μάλλον κάποιος εμπνεύστηκε υπερβολικά απο τον άλλον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 25, 2008 Share Posted August 25, 2008 «Κάνε Παιδιά Να Δεις Καλό!» του John Shirley. Μετάφραση Χ. Κωστάκης. Τεύχος #11, 30 Αυγούστου 2000. Ο Γκουίν είναι 104 χρονών και ζει τις τελευταίες του μέρες στον τροχιακό Γηροκομείο της Γης. Δέχεται επίσκεψη από τον κυτταρικά αναδομημένο, πολύ νεότερο και υγιή πατέρα του, τον οποίο πίστευε για νεκρό. Πικροί απολογισμοί ζωής, η τυραννία των υπερ-γηρατειών, τα δώρα ή οι εφιάλτες της τεχνολογίας, ο φθόνος για τη ζωή και το έγκλημα. Όχι συγκλονιστικό, αλλά ενδιαφέρον και ανθρώπινο, μια σπουδή χαρακτήρων από τον συγγραφέα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 27, 2008 Share Posted August 27, 2008 «Aυτόματο» της Erica L. Smith. Μετάφραση Π. Κούστας και Χ. Καρακούδα. Τεύχος #420, 27 Αυγούστου, 2008 Ένα διήγημα σαν κακό trip μαστούρας. Δεν εννοώ πως είναι κακογραμμένο ή πως δεν έχει τίποτα να μας πει. Η συγγραφέας μας εισάγει σε ένα σκοτεινό μέλλον, και όταν το έχουμε βιώσει…έχουμε ανάγκη από λίγο καθαρό αέρα για να το…ξεπεράσουμε. Είναι λοιπόν καλό ή κακό διήγημα; Διχάζομαι. Ο ήρωας πασχίζει με οποιοδήποτε τρόπο να κρατήσει μια ρανίδα της ανθρωπιάς του ζωντανή. Σε πείσμα ενάντια στους «Γάνηδες» που δεν ευθύνονται ακριβώς για την κατάντια του. Μια επιδημία θέρισε τον πληθυσμό της Γης, μέχρι που ήρθαν οι Γανυμήδιοι με την θεραπεία. Και ο ήρωας μισεί την ζωή του μέσα στην νέα θεραπευμένη πραγματικότητα. Έχω ανάγκη να παραλληλίσω το βίωμα του ήρωα με κάτι δικό μου για να τον καταλάβω καλύτερα. Αλλιώς η εμμονή του φαντάζει άσκοπη σε έναν κόσμο που η φύση έχει μολυνθεί ανεπανόρθωτα, και όχι από τους εξωγήινους. Αλλά το διήγημα μου κάθισε σα χαλασμένο τροφότουβλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted August 27, 2008 Share Posted August 27, 2008 Μου άρεσε ο τρόπος γραφής και η πολύ καλή ατμόσφαιρά του. Άξιζε την ανάγνωσή του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 27, 2008 Share Posted August 27, 2008 Χρμπφ. Θα γκρινιάξω λίγο. Αυτό το "ο τελευταίος-πραγματικά-ζωντανός-άνθρωπος-πάνω-στη-Γη" θέμα είναι πια τετριμμένο, οπότε χρειαζόταν ένα ισχυρό μπαχαρικό, όπως μερικές εξηγήσεις, ειδικά για τους Γάνηδες τους οποίους το διήγημα ελάχιστα εκμεταλλεύεται. Χωρίς να είναι άσχημο, θα γινόταν πολύ καλύτερο αν δεν είχε περιοριστεί στην (ελλιπή) περιγραφή μιας σταθερής, παγιοποιημένης κατάστασης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 29, 2008 Share Posted August 29, 2008 «Ώσπου μ’Ένα Δάκρυ Να Σε Θυμηθώ…» του Θανάση Βέμπου Τεύχος #12, 6 Σεπτεμβρίου 2000 Μια ιδέα που δεν θα είναι ποτέ τετριμμένη. Όσο θα ερωτευόμαστε και θα κάνουμε ξανά-μανά τα ίδια λάθη, θα διαβάζουμε κάποιον που θα μας τα λέει, κι εμείς θα τα ρουφούμε ξανά-μανά, συγκινημένοι που κάποιος μας καταλαβαίνει. Γνωστό το μοτίβο των συνθετικών ανθροποειδών που θέλουν να φτάσουν όσο πιο κοντά γίνεται στην ανθρώπινη ύπαρξη, κυρίως κατακτώντας τα συναισθήματα. Και το σπουδαιότερο αυτών, ο έρωτας. Κάπου σε μια μελλοντική Αθήνα, δύο cyborg κάνουν μια συζήτηση που θυμίζουν ερωτευμένο ζευγάρι σε αδιέξοδο. Πόση όμως από την ουσία είναι προγραμματισμένο σενάριο και πόση κάτι ολότελα καινούργιο; Το αρσενικό συνθετικό νιώθει μπερδεμένο σε αυτή τη σχέση, αγωνιά για το αν θα καταφέρει ποτέ να ερωτευτεί, δακρύζει φοβούμενο μην φτάσει η ημερομηνία λήξης του πριν τον έρωτα, και εγώ αναρωτιέμαι γιατί τελικά είμαστε όλοι τόσο ρομπότ; Πολύ καλό ανάγνωσμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 3, 2008 Share Posted September 3, 2008 (edited) «Η Εποχή του Ουρανίου» (The Uranium Age) του Philip Edward Kaldon. Μετάφραση Π. Κούστα και Χ. Καρακούδα. Τεύχος #421, 3 Σεπτεμβρίου 2008. Πολύ καλό, αινιγματικό διήγημα που κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος, καθώς (ο αναγνώστης) προσπαθεί να μαντέψει που βρίσκεται και τι ακριβώς συμβαίνει. Ο συγγραφέας, εύστοχα κατά την άποψη μου, δεν αναλίσκεται σε εξηγήσεις. Αν π.χ. βρισκόμαστε σε άλλον πλανήτη, και όχι σε κάποιο μέλλον αυτού εδώ, τότε η ιστορία έχει την εξωγήινη οπτική και μόνο. Έγραψα και τον αγγλικό τίτλο του διηγήματος, μην τυχόν η απάντηση κρύβεται κάπου στον τίτλο. Ή όχι; Edited September 3, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted September 4, 2008 Share Posted September 4, 2008 Εγώ γενικά είμαι του αινιγματικού, αλλά η ιστορία μου φάνηκε πως θα χρειαζόταν και μερικές στοιχειώδεις εξηγήσεις της γιατί ο 'κόσμος' της είναι πολύ περίεργος. Επίσης, δεν ήταν ιστορία, αλλά παρουσίαση της ιδέας του συγγραφέα. Αυτό με ενόχλησε περισσότερο. Ενδιαφέρουσα άποψη, πάντως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 4, 2008 Share Posted September 4, 2008 Παιδιά, δεν κατάλαβα μία. Και αφού που δεν κατάλαβα δεν μπόρεσα να χαρώ και το όποιο παραμύθι. Δηλαδή, ναι, λίγες περισσότερες εξηγήσεις δεν θα με χάλαγαν καθόλου. Έτσι όπως είναι με άφησε λίγο χαζό (και αδιάφορο). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 4, 2008 Share Posted September 4, 2008 Παιδιά, δεν κατάλαβα μία. Και αφού που δεν κατάλαβα δεν μπόρεσα να χαρώ και το όποιο παραμύθι. Δηλαδή, ναι, λίγες περισσότερες εξηγήσεις δεν θα με χάλαγαν καθόλου. Έτσι όπως είναι με άφησε λίγο χαζό (και αδιάφορο). Νομίζω πως περιγράφει μια τελείως εξωγήινη κατάσταση. Ένιωσα πως οι χαρακτήρες δεν ήταν καν από σάρκα και οστά αλλά από μια μορφή ζωντανού ορυκτού. Σίγουρα είναι άλλος πλανήτης, και οι "αράχνες" είναι οχήματα, σαν αυτά που στέλνουμε τώρα στον Άρη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 «Ο Ονειροφύλακας και η Τζένη» του Παναγιώτη Κούστα. Τεύχος #14, 20 Σεπτεμβρίου 2000 Καλώδιομμένο Big Blue. Υπέροχο ανάγνωσμα που σου κόβει κατά έναν τρόπο την ανάσα. Σαν υποψιασμένος στο είδος, ο ονειροφύλακας δεν είναι έκπληξη. Τελειώνοντας όμως την ανάγνωση έμεινα με πολλές απορίες. Δεν γνωρίζουμε τίποτα για την Τζένη. Έχει μια μάνα που την κλαίει και αυτό μόνο. Είναι δύτρια και στην πραγματική ζωή; Άσχετα με την απάντηση, γιατί αυτό το συγκεκριμένο όνειρο; Από τις χίλιες λοιπόν ιστορίες που θα είχε να μας δώσει ο «Ονειροφύλακας», γιατί αυτή; Το όνειρο το διάλεξε η ίδια ή το κομπιούτερ; Οι Ολυμπιακοί αγώνες που συντελούνται στην πόλη είναι σχετικοί ή άσχετοι; Είναι ένα δυνατό διήγημα, σαν δυνατό ποτό, αλλά δεν αφήνει aftertaste. Μεγάλος στην ηλικία, ο θάνατος με αγγίζει αλλιώς. Λιγότερο με ενδιαφέρει η μηχανή, περισσότερο ο άνθρωπος. Κρατούσα την αναπνοή μου μαζί της στο βυθό, μόλις όμως φτάσαμε στην επιφάνεια έφυγε. Και δεν έμαθα τίποτα για εκείνη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 10, 2008 Share Posted September 10, 2008 «Από το Πηνίο Ξεκίνησαν Όλα» του John Robinson, Μετάφραση Π. Κούστας & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #422, 10 Σεπτεμβρίου 2008. Ένας μεταφραστικός άθλος. Ένας επιστήμονας αντιστρέφει τη ροή του χρόνου για να διορθώσει ένα κακό. Το διήγημα θέλει προσεκτική ανάγνωση. Οι περιγραφές του συγγραφέα είναι πυκνές και δαιδαλώδεις. Χρειάστηκε να πισωγυρίσω αρκετές φορές για να διαβάσω μια παράγραφο δύο και τρεις φορές. Πνίγηκα κατά κάποιο τρόπο στην τεχνική της λογοτεχνίας του ποιητή. Όμως. Εδώ άξιζε ο κόπος. Δεν το περίμενα, όταν όμως αντιλήφθηκα την ιστορία με συγκίνησε. Από τις σπάνιες φορές που βγαίνω δικαιωμένος στο να παρακολουθήσω μια όχι και εύκολη (αλλά αριστοτεχνική) αφήγηση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted September 10, 2008 Share Posted September 10, 2008 Αυτή η ιστορία ήταν ένα εξαιρετικό πείραμα και, παρά το σχετικά κοινότοπο θέμα, πολύ καλό ανάγνωσμα. Και όντως, μεταφραστικός άθλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 10, 2008 Share Posted September 10, 2008 Αλήθεια, τι μπορεί να κάνει μια καλή παρουσίαση σκηνής (γιατί για μια σκηνή πρόκειται) ακόμα κι αν η πλοκή είναι πρακτικά απούσα και η ιδεά χιλιοχρησιμοποιημένη! Εξαιρετικά απλό - αλλά κανείς δεν το είχε κάνει μέχρι σήμερα. Αν μάλιστα υπήρχε και μια έστω και μικρή εμβάθυνση στην πλοκή, τότε θα μιλάγαμε για ένα διαμάντι. Ακόμα κι έτσι είναι παραπάνω από άξιο ανάγνωσης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted September 11, 2008 Share Posted September 11, 2008 «Ο Ονειροφύλακας και η Τζένη» του Παναγιώτη Κούστα.Τεύχος #14, 20 Σεπτεμβρίου 2000 ... Τελειώνοντας όμως την ανάγνωση έμεινα με πολλές απορίες. Δεν γνωρίζουμε τίποτα για την Τζένη. Έχει μια μάνα που την κλαίει και αυτό μόνο. Είναι δύτρια και στην πραγματική ζωή; Άσχετα με την απάντηση, γιατί αυτό το συγκεκριμένο όνειρο; Από τις χίλιες λοιπόν ιστορίες που θα είχε να μας δώσει ο «Ονειροφύλακας», γιατί αυτή; Το όνειρο το διάλεξε η ίδια ή το κομπιούτερ; Οι Ολυμπιακοί αγώνες που συντελούνται στην πόλη είναι σχετικοί ή άσχετοι; Είναι ένα δυνατό διήγημα, σαν δυνατό ποτό, αλλά δεν αφήνει aftertaste. Μεγάλος στην ηλικία, ο θάνατος με αγγίζει αλλιώς. Λιγότερο με ενδιαφέρει η μηχανή, περισσότερο ο άνθρωπος. Κρατούσα την αναπνοή μου μαζί της στο βυθό, μόλις όμως φτάσαμε στην επιφάνεια έφυγε. Και δεν έμαθα τίποτα για εκείνη. Μ' αρέσει που έχεις ξεκινήσει σχόλια για τα "παλιά" του 9. Αν και η Τζένη ανήκει στο "βαθύ" παρελθόν μου, παραμένει ακόμα ένα από τα πιο αγαπημένα μου διηγήματα. Τι ξέρω εγώ για την Τζένη (ακόμα κι αν δεν τα είπα καλά ή και καθόλου): Είναι ακόμη αρκετά νέα όταν πεθαίνει, έκανε ελεύθερη κατάδυση μέχρι να την χτυπήσει ο καρκίνος, είχε μια συγκρουσιακή σχέση με την μάνα της, μια ενεργή σεξουαλική ζωή, μια λατρεία για την θάλασσα, ένα αγύριστο κεφάλι και αρκετές προσδοκίες απ' το μέλλον. Το συγκεκριμένο όνειρο είναι μια σύνθεση των "υποδείξεων" του Ονειροφύλακα (που στηρίζονται στις προσωπικές πληροφορίες που έχει αποθηκευμένες γι' αυτήν) και του υποσυνειδήτου της. Οι Ολυμπιακοί (μεγάλη και σπάνια γιορτή) μπήκαν σαν αντίστιξη στην κατάσταση (αφόρητη θλίψη) της μάνας της και την καθημερινότητα του θανάτου (κάποιου ανθρώπου σε κάποιο νοσοκομείο). Δεν μπορώ πω τίποτα για το aftertaste, αναγκαστικά δέχομαι την άποψή σου. "Ιστορικά" μπορώ να προσθέσω πως το διήγημα γεννήθηκε από την δυσκολία μου να παρακολουθήσω ένα συγγενικό μου πρόσωπο να πεθαίνει από καρκίνο σε μια μικρή κλινική. Η χρήση μορφίνης (που ήταν και το μόνο που μπορούσαν πια να του κάνουν) άφηνε διαστήματα με άγριο πόνο και υπερβολικό άγχος. Έτσι μου προέκυψε ο Ονειροφύλακας που αργότερα κατάλαβα πως ήταν και ένας τρόπος εισαγωγής ενός "από μηχανής Θεού" στην (πάντα δύσκολη) απόφαση της ευθανασίας. Ο Ονειροφύλακας είναι τελικά ο εκτελεστής της Τζένης, φροντίζει απλώς να την σκοτώσει μέσα σε έναν όσο το δυνατόν πιο ηδονικό, παραισθητικό κόσμο. Για να ξαναγυρίσω στην αρχή, όλα όσα ήξερα για την Τζένη και τον χαρακτήρα της, προσπάθησα να φανούν στις αποφάσεις που κάθε στιγμή καλείται να πάρει μέσα στο τελευταίο "όνειρό" της. Αν η εικόνα είναι λειψή, σίγουρα οφείλεται στις περιορισμένες μου δυνάμεις. Σίγουρα σ' ευχαριστώ που μου την θύμισες... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 11, 2008 Share Posted September 11, 2008 Ήθελα κι εγώ να γράψω για τον "Ονειροφύλακα", αλλά δεν ήθελα να προλάβω τον ίδιο τον συγγραφέα. Τα γράφω γρήγορα λοιπόν για να μη σκάσω: 1. Μια χιουμοριστική έκδοση του Ονειροφύλακα απολαύσαμε φέτος στα 500άρια της Σύρου. 2. Ο τίτλος είναι εξαιρετικός. Ακόμα και χρόνια αργότερα τον θυμήθηκα για να κλέψω την απλή δομή του για έναν δικό μου τίτλο. 3. Οι παρατηρήσεις του Ντίνου έχουν φυσικά βάση και το διήγημα θα μπορούσε να βελτιωθεί, αλλά... 4. Η αντίδρασή μου την πρώτη φορά που το διάβασα, πίσω στα 2000, όταν δεν ήξερα τον Παναγιώτη, ήταν "πω πω, ατμόσφαιρα!", κι αυτό το μεγάλο του ατού είναι που μου "απαγορεύει" να δω τις όποιες αδυναμίες του. Μ' αρέσει πολύ όταν συμβαίνει αυτό γιατί σημαίνει ότι αυτό που διαβάζω είναι τρελά καλογραμμένο. 5. Όσοι δεν έχετε τόσο αρχαία "9άρια" μπορείτε να βρείτε το "Ο Ονειροφύλακας και η Τζένη" στην ανθολογία του "9" (εκδόσεις "Ελευθεροτυπία") "9 ΕΦ. 9 Έλληνες Συγγραφείς Επιστημονικής Φαντασίας". 6. Το μόνο πραγματικό πρόβλημα του διηγήματος αυτού, όπως και του ισάξιου "Ο Άθως Έμφοβος στον Ναό του Ήχου" που είναι στην ίδια ανθολογία, αλλά κάνει και διεθνή καριέρα, είναι ότι και τα δύο ανήκουν στο "βαθύ παρελθόν" του Παναγιώτη (θα σε κάναμε ντα-ντα PiKei αν δεν ξέραμε ότι επιστρέφεις δρυμίτερος ). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 11, 2008 Share Posted September 11, 2008 Καθώς βλέπω δεν έχουν πολλοί τα παλιά τεύχη, θα επικεντρωθώ στις ελληνικές συμμετοχές, που έχουν πιο άμεσο αντίκτυπο σε μας εδώ. «Ένα Φάντασμα στη Μηχανή» του Θανάση Βέμπου Τεύχος #18, 18 Οκτωβρίου 2000. Κάπως έτσι φαντάζομαι την ελληνική επιστημονική φαντασία. Και το διήγημα του Βέμπου τα έχει όλα. Φουτουριστικό, διαστημικό, τεχνολογικό, με ανάλαφρη γραφή που δεν κουράζει και ακομπλεξάριστα ελληνοκεντρικό (Κι ας έχουμε έναν Μπομπ στα ξαφνικά). Μεγάλο σε διάρκεια, στο πρώτο μισό της ιστορίας μας συστήνει έναν κλασσικό μελλοντικό κόσμο. Απουσία εθνών και κυβερνήσεις Επιχειρηματικών Τηλεδημοκρατιών στη Γη, αποικίες στη τροχιά του πλανήτη, πόλεις και εκμετάλλευση ορυκτού πλούτου στο φεγγάρι. Ο αφηγητής είναι δημοσιογράφος, ζει μόνιμα στη σελήνη, και ετοιμάζει άρθρο για τα 150 χρόνια του περιοδικού για το οποίο εργάζεται, ενώ ο ίδιος είναι 120 και παίρνει ενέσεις «βαζοπρεσίνης» για καλό μνημονικό και τούρμπο επιδώσεις στην εργασία. Κι εκεί που αναρωτιέμαι πότε θα αποκτήσει η ιστορία πλοκή, έρχεται σαν από μηχανής θεός μια ηλεκτρονική κλήση από έναν παλιό, πολύ παλιό φίλο του αφηγητή μας. Ο φίλος του, Μπομπ στο όνομα, δεν υφίσταται πλέον ως σάρκα και οστά. Είναι πλέον μια ηλεκτρονική προσομοίωση. Με μόνο τον εγκέφαλο του σωσμένο, είναι δικτυωμένος ηλεκτρονικά με όλο το δίκτυο πληροφορικής που έχει στήσει ο άνθρωπος από την μία άκρη του γαλαξία στο άλλο. Έτσι μπορεί να είναι σε κλάσματα δευτερολέπτου, και ταυτόχρονα, παντού και όπου θέλει. Όπως λέει και ο ίδιος, που δουλεύει σε αυτή τη μορφή σαν τηλεδημοσιογράφος, «Μόνο αποσπώμενος από τα δεσμά της σάρκας μπορείς να γίνεις πραγματικός δημοσιογράφος.» Ο αφηγητής, ξαφνιασμένος από την νέα φύση του φίλου του, τον βομβαρδίζει με ερωτήσεις, για να μάθουμε κι εμείς αυτή τη νέα και θαυμαστή τεχνολογία, και αυτό του δίνει μια θαυμάσια ιδέα σαν άρθρο για το επετειακό τεύχος. The End. (Σοβαρά, εδώ τελειώνει.) Και δεν μαθαίνουμε ποτέ τον λόγο της κλήσης. Γιατί «πήρε τηλέφωνο» ο Μπομπ; Ίσως μια μέρα το ρωτήσω στον κύριο Βέμπο. Σχεδόν ανύπαρκτη πλοκή, το συγχωρώ όμως γιατί ο συγγραφέας ξέρει τουλάχιστο να ζωγραφίζει και το κάνει καλά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted September 12, 2008 Author Share Posted September 12, 2008 και τα δύο ανήκουν στο "βαθύ παρελθόν" του Παναγιώτη (θα σε κάναμε ντα-ντα PiKei αν δεν ξέραμε ότι επιστρέφεις δρυμίτερος ). Όλο τέτοια (ευχάριστα) υπονοούμενα διαβάζουμε τελευταία, όλο "δουλεύω σε ένα project", "έχω να γράψω τέσσερα διηγήματα με συγκεκριμένο θέμα", "επιστρέφει δριμύτερος" κλπ. κλπ. Μήπως να μας λέγατε και τίποτα παραπάνω, κύριοι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 12, 2008 Share Posted September 12, 2008 «Πέρα από τα Σιδερένια Βουνά» του Θωμά Μαστακούρη Τεύχος #34, 7 Φεβρουαρίου 2001 Μια πολύ καλή ιστορία, που χωλαίνει λίγο στην εκτέλεση από ένα σημείο και μετά. Γενικά όμως αφήνει θετική εντύπωση. Λυπάμαι για τα spoiler που είναι αναγκαίο να σχολιάσω. Η ιστορία ξεκινάει υπέροχα, σαν παραμύθι. Ο ήρωας μεγαλώνει σε έναν κόσμο που αποτελείται από οκτώ χωριά. Τα όρια αυτού του κόσμου είναι τα Σιδερένια Βουνά. Και «δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τα Σιδερένια Βουνά, εκτός από το απόλυτο σκοτάδι και φοβερά τέρατα» όπως λέει ο παππούς στον ήρωα όταν αυτός είναι πέντε χρονών. Και σπέρνει στον εγγονό τον σπόρο της περιέργειας. Εξόριστος στα δεκαεφτά του επειδή παραβίασε μία από τις εντολές της σοφής Μηχανής που ορίζει τους ηθικούς νόμους των οκτώ κοινοτήτων, ο Τζόνι 13 θα έχει την ευκαιρία να ταξιδέψει μέχρι τα Σιδερένια Βουνά και να μάθει το μυστικό τους. Μόνο που φτάνει εκεί σε λιγότερο από τα μισά του διηγήματος. Μπορώ να πω πως εδώ τελειώνει και η περιπέτεια, αυτή που μου υποσχόταν τουλάχιστο η αρχή της ιστορίας. Από αυτό το σημείο έχουμε δύο χαρακτήρες που κάθονται αντικριστά, και ο Τζόνι 13 ακούει από τον Αλεξάντερ 1 την αφήγηση που μας λύνει όλες μας τις απορίες. Η Γη έχει καταστραφεί, και ο Τζόνι 13 βρίσκετε σε ένα από τρία διαστημόπλοια που ξεκίνησαν να βρουν κατοικήσιμο πλανήτη σε έναν από τρεις επιλεγμένους αστερισμούς του γαλαξία. Οι περισσότεροι επιβάτες-επιτηρητές κοιμούνται σε κρυογονικούς θαλάμους στο σκάφος, με έναν τη φορά να είναι σε επαγρύπνηση να προσέχει τους αληθινούς εποίκους, τους κατοίκους της Κοιλάδας με τα οκτώ χωριά. Για την ψυχική τους υγεία, οι επιβάτες που είναι κλεισμένοι μέσα στον φτιαχτό κόσμο δεν γνωρίζουν ούτε το παρελθόν και την προέλευση τους, ούτε το μέλλον και τον προορισμό τους. Ένα ατύχημα στο διάστημα όμως έχει καταστρέψει τους υπόλοιπους κρυογονικούς θαλάμους, και ο Αλεξάντερ 1 είναι ο τελευταίος επιτηρητής, είναι γέρος και στα τελευταία του. Στο τέλος, ο Τζόνι 13 αναλαμβάνει τον έλεγχο του σκάφους, έχοντας περάσει μια «ειδική διαδικασία» (το Matrix το έχετε δει) όπου όλα όσα δεν γνώριζε, καθώς και η νέα τεχνογνωσία, του έχουν εμφυτευτεί. Το διήγημα είναι ευφάνταστο και έχει πολλά δυνατά σημεία. Συνήθως όμως η αποκάλυψη και οι λεπτομέρειες μιας πλοκής αποκαλύπτονται στον επίλογο μιας ιστορίας. Εδώ έχουμε μια μικρή εισαγωγή, και αμέσως μετά έναν μακρύ επίλογο που τυχαίνει να είναι και άλλου είδους διήγημα. Ο συγγραφέας δεν ζωγραφίζει ικανοποιητικά την ψυχοσύνθεση του ήρωα του. Ο λόγος που εξορίστηκε από το χωριό του ήταν επειδή άφησε έγκυο μια συγχωριανή του, ενώ ο νόμος της μηχανής απαγορεύει με ποινή θανάτου ερωτικές σχέσεις με άτομα από το ίδιο χωριό. (Μάλλον μπορούμε να μαντέψουμε το γιατί). Δεν μαθαίνουμε ποτέ γιατί παρέβη τον νόμο, δεν μας το φανερώνουν οι μάλλον ψυχρές σκέψεις του. Μήπως κάνω λάθος που ανθρώπινα συμπληρώνω μόνος μου τα κενά; Το πιο δυνατό «ελάττωμα» στην ιστορία έρχεται με τη δικαιολογία να μας χαρίσει μια συγκινητική στιγμή. Το διαστημόπλοιο στο οποίο βρίσκεται ο ήρωας κατευθύνεται προς το Α του Κενταύρου, χωρίς οι χειριστές να γνώριζαν όταν ξεκίνησαν αν αυτό το άστρο διαθέτει πλανήτες. Το σκάφος βέβαια διαθέτει ειδικό τηλεσκόπιο. Λέει λοιπόν ο Αλεξάντερ 1 πεθαίνοντας: «Μέχρι τώρα κανείς δεν είχε χρησιμοποιήσει αυτό το όργανο, από φόβο για το τι θα έβλεπε ή μάλλον για το τι μπορεί να μην έβλεπε.» Sorry, αλλά εδώ γελάς ή δεν γελάς; Χλωμότατο! Στέλνει λοιπόν ο γέρος τον νέο στο τηλεσκόπιο για να δει και να έρθει να του πει τι είδε. Ο Τζόνι 13 διασχίζει το τεράστιο σκάφος, βρίσκει το τηλεσκόπιο και διαπιστώνει πως δεν τους περιμένει κανένας πλανήτης στον προορισμό τους. Γυρνάει βέβαια και λέει ψέματα στον γέρο, ο οποίος πεθαίνει με την ελπίδα. Είναι φο-πα που διορθώνεται, φαντασία θέλει, και ο Μαστακούρης δεν τα πάει άσχημα. Το διήγημα κλείνει ωραία, με τον ήρωα να προγραμματίζει νέα πορεία για το σκάφος και να μπαίνει σε κρυογονικό θάλαμο για να κοιμηθεί για δεκατέσσερις αιώνες. Κάπου όμως ήθελα και κάτι εναλλακτικό, κάτι σε σχέση με τον κόσμο της εισαγωγής που με κέρδισε τόσο. (Νομίζω πως πάντα διαβάζουμε ιστορίες με ταξίδια στο μεσοδιάστημα, έχει γράψει ποτέ κανείς για την άφιξη και το τέλος μιας ομαδικής ψευδαίσθησης; Γόνιμη τροφή για μας τους υπόλοιπους.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 13, 2008 Share Posted September 13, 2008 Όλο τέτοια (ευχάριστα) υπονοούμενα διαβάζουμε τελευταία, όλο "δουλεύω σε ένα project", "έχω να γράψω τέσσερα διηγήματα με συγκεκριμένο θέμα", "επιστρέφει δριμύτερος" κλπ. κλπ. Μήπως να μας λέγατε και τίποτα παραπάνω, κύριοι; Φοβάμαι ότι, ακριβώς επειδή είμαι μόνο λόγια, ενώ (σχεδόν) τίποτα δεν υπάρχει σε χαρτί, το μόνο που κάνω είναι ανούσιες ανακοινώσεις με μοναδικό σκοπό την αυτοδέσμευσή μου (βλ. π.χ. 1 down 3 to go κλπ.) οπότε μη με παίρνετε στα σοβαρά... τελείως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 15, 2008 Share Posted September 15, 2008 «Η Σκληρή Πραγματικότητα» του Κώστα Χαρίτου Τεύχος #41, 28 Μαρτίου 2001 Βιριαλινοί στέλνουν εξελιγμένο, ανθρωπόμορφο ρομπότ στη Γη, με αποστολή να ενσωματωθεί στην ανθρώπινη κοινωνία, να χρησιμοποιήσει τις αυξημένες ικανότητες του για να αναρριχηθεί στα ύψιστα αξιώματα του πλανήτη και να προκαλέσει έναν πόλεμο που θα αφανίσει την ανθρωπότητα. Μετά, ο πλανήτης θα είναι στη διάθεση των Βιριαλινών για αποίκηση. Το ρομπότ, ο Ράκεμ, έχει την ατυχία να κουβαλάει πληροφορίες για τη Γη που είναι 50 χρόνια παλιές (εποχή Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) και διαπράττει το λάθος να προσγειωθεί στην…Αθήνα. Καλογραμμένο, χιουμοριστικό διήγημα, που ίσως δεν είναι πολυψαγμένο (παρουσιάζονται όλα τα κλασσικά κακά της φυλής) αλλά διαβάζεται ευχάριστα. Η ρύπανση, η τρύπα του όζοντος, τα μέσα μεταφοράς, τα αυτοκίνητα, ο έλληνας οδηγός, τα φαστφουντάδικα, τα ποτά μπόμπες, οι εμπρηστές δασών και τα ντεσιμπέλ εξοντώνουν τον ρομποτικό εισβολέα μετατρέποντας τον σε άστεγο ζητιάνο. Η ελπίδα για κατάκτηση του πλανήτη βασίζεται τώρα στην επόμενη βιριαλινή αποστολή. Και είναι εδώ που ο Κώστας Χαρίτος διαπράττει μέγα φάουλ, με ένα κατά την γνώμη μου απαράδεκτο επίλογο. Απαράδεκτο, γιατί κλείνει ένα πολύ καλύτερο διήγημα. Προσγειώνεται στην Αθήνα ο Ράκεμ 2…για να πάθει ένα από τα ίδια. Τελείως ανέμπνευστα. Δεν θα ήταν λογικό ο δεύτερος να φτάσει στη Γη πενήντα χρόνια μετά τον πρώτο; Και δεν ήθελε, κάτι ελληνικό μεν να του’ρθει στο δόξα πατρί, αλλά μελλοντικό κατά μισό αιώνα; Πόσο αναγνωρίσιμα χάλια θα είμαστε τότε; Καμιά εμπνευσμένη ιδέα κανείς; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted September 16, 2008 Share Posted September 16, 2008 «Η Σκληρή Πραγματικότητα» του Κώστα ΧαρίτουΤεύχος #41, 28 Μαρτίου 2001 Και είναι εδώ που ο Κώστας Χαρίτος διαπράττει μέγα φάουλ, με ένα κατά την γνώμη μου απαράδεκτο επίλογο. Απαράδεκτο, γιατί κλείνει ένα πολύ καλύτερο διήγημα. Προσγειώνεται στην Αθήνα ο Ράκεμ 2…για να πάθει ένα από τα ίδια. Τελείως ανέμπνευστα. Δεν θα ήταν λογικό ο δεύτερος να φτάσει στη Γη πενήντα χρόνια μετά τον πρώτο; Και δεν ήθελε, κάτι ελληνικό μεν να του’ρθει στο δόξα πατρί, αλλά μελλοντικό κατά μισό αιώνα; Πόσο αναγνωρίσιμα χάλια θα είμαστε τότε; Καμιά εμπνευσμένη ιδέα κανείς; Ντίνο, αρχικά να σε ευχαριστήσω για την ομολογουμένως στοιχειοθετημένη κριτική. Με έφερες αρκετά χρόνια πίσω όταν ήμουν στο 1ο Λογοτεχνικό Εργαστήριο της ΑΛΕΦ, όπου οι μισοί μου έλεγαν τι ωραίος που είναι ο επίλογος και οι άλλοι μισοί ότι πρέπει οπωσδήποτε να τον αλλάξω. Τελικά τον κράτησα και δεν το μετάνοιωσα γιατί έχω εμμονή με την επανάληψη και την κυκλική ροή των πραγμάτων αλλά είμαι σίγουρος ότι αν ήσουν εκεί και μου έλεγες την παραπάνω πρόταση θα την υιοθετούσα αμέσως. Έτσι, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι όσοι περισσότεροι συγγραφείς κρίνουν το έργο σου πριν τη δημοσίευση τοσο καλύτερο θα γίνει στην τελική του μορφή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 16, 2008 Share Posted September 16, 2008 «Όλοι οι Δρόμοι Οδηγούν στα Σπάτα» του Αλέκου Ν. Παπαδόπουλου Τεύχος #42, 4 Απριλίου 2001 Διήγημα που ακολουθεί τα χνάρια του προηγούμενου που σχολίασα, λίγο πιο ψαγμένο, με τη στρωτή αφήγηση που μας έχει συνηθίσει ο συγγραφέας, εδώ όμως με μια πιο λάϊτ διάθεση και χιούμορ. «Οι πολιτισμικές μελέτες έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Δεν τους καταλαβαίνω. Οι καλλιτέχνες τους είναι ένα μίγμα ταλέντου και απάτης, οι πολιτικοί τους ένα μίγμα ταλέντου και απάτης, οι επιχειρηματίες τους ένα μίγμα ταλέντου και απάτης, οι θρησκευτικοί τους ηγέτες το ίδιο…» Δύο φυλές επιτηρούν από κοινού τον πλανήτη Γη, στα κρυφά. Αυτό συμβαίνει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Αιώνιοι αντίπαλοι, η κάθε μία από τις δύο πλευρές ελέγχει την κάθε κίνηση της άλλης καθώς έχουν θεσπιστεί κανόνες. Η Λόναρ, περιφερειακή ελεγκτής της μιας φυλής, αντιλαμβάνεται πως η άλλη πλευρά έχει κάνει μυστική συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση. Οι εξωγήινοι Μαρασιανοί θα αποκαλυφθούν στους γήινους κατά την διάρκεια των εγκαινίων του αεροδρομίου των Σπάτων. (Κάτι που θα δώσει κύρος στην Ελλάδα σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη.) Εδώ, εκτός κι αν έχασα κάποια παράγραφο, ο συγγραφέας αποτυγχάνει, ή δεν ενδιαφέρεται, να δουλέψει κάποια ενδιαφέρουσα ανατροπή στην ιστορία του. Στα μισά του διηγήματος η Λόναρ στέλνει σήμα στους δικούς της να σταματήσουν οπωσδήποτε το Μαρασιανό διαστημόπλοιο. Και στο φινάλε αυτό ακριβώς συμβαίνει, μόνο που και τα δύο αντίπαλα σκάφη κάνουν την εμφάνιση τους πάνω από το αεροδρόμιο την κρίσιμη στιγμή, με το Μαρασιανό να καταστρέφεται επιτυχώς. Πέρα όμως από την καραμέλα της ανατροπής, είναι συναρπαστικό διήγημα από την άποψη πως παρουσιάζει και πραγματεύεται πλούσιες ιδέες για αρκετά διηγήματα με την ελληνική πραγματικότητα να παίζει τον επιστημονικής φαντασίας ρόλο της. Αν αυτά τα έργα προβάλλονταν πιο συχνά, δεν θα αναρωτιόνταν πολλοί κατά πόσο ο μανδύας της ε.φ. ταιριάζει στο ελληνικό σκηνικό. Και ο Παπαδόπουλος το αποδεικνύει υπέροχα, πως ταιριάζει, και εις διπλούν, με την τελική πρόταση στο διήγημα του. Και σαν ελληνικότατο punchline σε φανταστική ιστορία, αλλά και με τους φανταστικούς έλληνες της ιστορίας του να παραμένουν στην κοσμάρα τους μετά την αερομαχία των εξωγήινων που παρακολούθησαν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted September 16, 2008 Author Share Posted September 16, 2008 Το ευχάριστο είναι ότι το "9" κατόρθωσε εκεί στις αρχές της δεκαετίας να δώσει βήμα και έτσι να αναδείξει 5-6 καλούς έλληνες συγγραφείς, για τους οποίους διαφορετικά τώρα δεν θα μιλούσαμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.