Τα διηγήματα εφ του 9

[DinoHajiyorgi]

«Η Ιερότητα της Ζωής» του Frank Roger, σε μετάφραση Π.Κούστα & Χ. Καρακούδα (περαστικά σας παιδιά)

Τεύχος #431, 19 Νοεμβρίου 2008.

 

Μπούζι. Μπούουουζι! Κρύο. Ψύχος. Παγωμάρα. Βαρομετρικό χαμηλό! Μπρρρρρ!

 

Νόμισα, διαβάζοντας αυτό το μίνι-διηγηματάκι, πως ο Roger θα έστηνε μια ενδιαφέρουσα εισαγωγή με τον συγκεκριμένο κόσμο και μετά θα μας παρατούσε στα μισά του λουτρού. Μετά κάτι λέει η σύζυγος του ήρωα στο τέλος που…δεν έχει πλέον λογική, και πριν πεις «τι τρέχει εδώ»…ξέρεις! Ένα ανέκδοτο ήταν βρε! Παγοκολόνα γίναμε!

 

Αλλά νομίζω, για να μην είμαι τελείως άδικος, ο μεσιέ Frank Roger έγραψε το παρόν πόνημα ως καραμπινάτο αντίλογο στα τελευταία «πανέξυπνα» σχόλια του άλλου μεσιέ, του nikosal. Λοιπόν; Κύριε nikosal; Καλογραμμένο το διήγημα; Καλογραμμένο; Ε, αν είναι καλογραμμένο…

 

Βρε τι κάθεστε;! Το 9 τρελάθηκε και όλα τα τυπώνει!! ΦΟΡΟΥΜΙΤΕΣ ΤΡΕΧΤΕ!!

[mman]

«Η Ιερότητα της Ζωής» του Frank Roger, σε μετάφραση Π.Κούστα & Χ. Καρακούδα (περαστικά σας παιδιά)

Τεύχος #431, 19 Νοεμβρίου 2008.

Δυστυχώς πρέπει να συμφωνήσω με τον Ντίνο ως προς την ποιότητα του διηγήματος. Ο Roger (που εδώ φαίνεται να έχει κάνει μια ξεπέτα της μισής ώρας το πολύ) έχει δώσει πολύ πιο καλά δείγματα, αλλά φοβάμαι ότι ο μέσος όρος του δεν είναι εντυπωσιακός.

[Διγέλαδος]

Υποψιάζομαι (το λέω γιατί εκεί ήμουν όταν το έγραφε ) ότι θα είδε κάποια είδηση για την απαγόρευση κατανάλωσης κάποιου πράγματος, ίσως και κάποιας θρησκευτικής ομάδας, θα τα πήρε στο κρανίο, και θα έγραψε αυτό στα γρήγορα για να δείξει πόσο υποκριτικό και υπερβολικό είναι όλο αυτό. Ένα συναίσθημα της στιγμής;

[khar]

«Η Ιερότητα της Ζωής» του Frank Roger, σε μετάφραση Π.Κούστα & Χ. Καρακούδα (περαστικά σας παιδιά)

Τεύχος #431, 19 Νοεμβρίου 2008.

 

Η δική μου εντύπωση ήταν ότι ο συγγραφέας είχε μια πολύ καλή ιδέα, με πολύ ενδιαφέροντας παρακλάδια, τόσο δραματικά όσο και χιουμοριστικά, αλλά, δυστυχώς, δεν αξιοποίησε κάποιο από αυτά. Τόσο το τέλος, όσο και η εξέλιξη δείχνουν αρκετά διεκπεραιωτικά, σαν να μην αντιλήφθηκε τις δυνατότητες που είχε αυτό τα θέμα.

[DinoHajiyorgi]

«Η Συλλογή» του Σωτήρη Μπαμπατζιμόπουλου.

Τεύχος #190, 25 Φεβρουαρίου 2004.

 

Ξεκινώντας να διαβάζω το διήγημα ένιωσα, κακώς, να ενοχλούμε από το φιλμ-νουάρ ύφος του. Από το σκηνικό που στήνει ο συγγραφέας, και πιο ενδεικτικά από την τελευταία ατάκα της ιστορίας, η επιρροή από το Bladerunner είναι ολοφάνερη. Ευτυχώς όμως, η αφήγηση δεν μένει στο ύφος αλλά παραδίδει μια δυνατή, γλυκόπικρη ιστορία.

 

Είναι ένα διήγημα που εκπλήσσει με την ευαισθησία του. Δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από το αμήχανο ραντεβουδάκι ανάμεσα σε δύο μεταλλαγμένα πλάσματα, δύο εκ γενετής losers και θύματα του κόσμου που τους περιβάλλει. Βρισκόμαστε σε μια Γη όπου όλοι είναι μεταλλαγμένοι. Και οι μεταλλάξεις στο κάθε άτομο συνεχίζουν να εξελίσσονται, και όταν φτάσουν σε κρίσιμη καμπή, ο μεταλλαγμένος «αποσύρεται» από το σύστημα. Ο φιδόμορφος Λόγκαν είναι στην καμπή του, η περίπτωση του είναι υπό εξέταση, και μια μέρα, ανά πάσα στιγμή, θα τον αποσύρουν. Σήμερα όμως, αυτή τη μέρα που διαδραματίζεται η ιστορία μας, ο Λόγκαν βρίσκει το θάρρος να ζητήσει σε ραντεβού το αντικείμενο των πόθων του. Την Λάρα με τις κίτρινες κόρες και την κάθετη, σχιστή ίριδα, την Λάρα με τους κυνόδοντες. Είχε κάποτε τρία αγόρια που αποσύρθηκαν από το σύστημα.

 

Δύο απελπισμένοι χαρακτήρες, μια νύχτα πάθους χωρίς συνέχεια, κι αυτό γιατί δεν υπάρχει νόημα. Ο τίτλος της ιστορίας αναφέρεται σε ανθρώπινα μέλη που βρίσκει ο ήρωας και φυλάει μέσα σε βαζάκια, ανθρώπινα μη μεταλλαγμένα μέλη με καθαρό, λείο δέρμα. Δεν μας εξηγείται που τα βρίσκει. Και η πιο θαυμαστή του ανακάλυψη: ένα ζωντανό, υγιές μωρό. Το έχει βρει πεταμένο σε σκουπίδια, το «ατύχημα» κάποιου μεταλλαγμένου. Το κοιτάζουν που κοιμάται και μιλούν για την τύχη του όπως θα μιλούσε κανείς για ένα γατάκι που βρήκε στον δρόμο. Πρόκειται οπωσδήποτε για δύο τραγικούς, καταραμένους ήρωες μιας πόλης που πεθαίνει.

[Tiessa]

«Η Συλλογή» του Σωτήρη Μπαμπατζιμόπουλου.

Τεύχος #190, 25 Φεβρουαρίου 2004.

 

Είναι ένα διήγημα που εκπλήσσει με την ευαισθησία του. Δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από το αμήχανο ραντεβουδάκι ανάμεσα σε δύο μεταλλαγμένα πλάσματα, δύο εκ γενετής losers και θύματα του κόσμου που τους περιβάλλει.

 

Πραγματικά, Ντίνο, έχεις απόλυτο δίκιο.

Είχα διαβάσει αυτό το διήγημα στην ανθολογία του "9" και αν με ρωτήσει κανείς ποιο είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου από το συγκεκριμένο βιβλίο, θα αναφέρω αυτό. Πολύ σκληρό για τα γούστα μου, μου άρεσε ωστόσο πάρα πολύ και έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου με κάθε λεπτομέρεια. Απλώς η λέξη που μου διέφευγε για να το χαρακτηρίσει ήταν αυτή που είπες: ευαισθησία...

[mman]

«Η Συλλογή» του Σωτήρη Μπαμπατζιμόπουλου.

Τεύχος #190, 25 Φεβρουαρίου 2004.

Ένα εξαιρετικό, ευαίσθητο και καλογραμμένο διήγημα που δικαιωματικά συμπεριελήφθηκε στην ανοθολογία του "9".

[DinoHajiyorgi]

«7 Σφηνάκια Επιστημονικής Φαντασίας» του Γιώργου Παπαγγελή.

Τεύχος #193, 17 Μαρτίου 2004.

 

Εφτά μικρά διηγηματάκια. Κάποια από αυτά κερδίζουν εκ του ασφαλούς, καθώς παραμένουν ως ιδέες, τονίζοντας μόνο την πρόθεση, άλλα υποφέρουν από έλλειψη ανάπτυξης, άλλα αποτυγχάνουν, κι άλλα κερδίζουν προσωρινή εντύπωση μέχρι να ξεχαστούν μόλις περάσεις στο επόμενο.

 

1) Ταμπού: Συντηρητισμός στο γραφείο εν έτι 3.000. Νόστιμη ανατροπή. Μια ιδέα ήταν και τίποτα άλλο.

 

2) Το Κρίσιμο Ερώτημα: Μια διάλεξη για τις μηδενικές επιπτώσεις της πυρηνικής ενέργειας στον πληθυσμό του πλανήτη. Εξαρτάται φυσικά από τον πληθυσμό. Καθόλου πρωτότυπο, αλλά σώζεται από το μικρό μέγεθος του κειμένου. Μέχρι να υποψιαστείς τέλειωσε. Κι αφού τέλειωσε ήδη, του το συγχωρείς.

 

3) Το Μπαλόνι: Χα-χα-χαρ…γελάσαμε, αρπάξαμε κι ένα συνάχι. Δεν μπορεί να χτυπούν όλα διάνα.

 

4) Κάνε Με Έξυπνο…: Το μεγαλύτερο από τα σφηνάκια που ποντάρει για τις εντυπώσεις στο φινάλε του. Κρίμα. Γιατί με λίγη ανάπτυξη παραπάνω θα μπορούσε να γίνει ένα πολύ καλό διήγημα ανάμεσα σε ένα Ε.Τ. και ένα παιδάκι…όχι τόσο έξυπνο. Μας έφαγε η εξυπνάδα.

 

5) Ανάγκη Επικοινωνίας: Ξανά οι εξωγήινοι που έρχονται στη Γη ως πρεσβευτές, αλλά που στην πραγματικότητα μας θέλουν για τροφή. Υποψιασμένος, θα το δεις να έρχεται και δεν θα το εκτιμήσεις. Αν πάλι σε ξαφνιάσει, θα θεωρήσεις πως πέφτει κάπως ξώφαλτσα. Αν δεν έχουν να μας δώσουν μια νέα οπτική ας πάψουν να αναμασούν αυτή την ιδέα.

 

6) Ο Περιττός Παράγων: Το έχουν πει άλλοι, πολύ καλύτερα, και με μία εικόνα – γελοιογραφία.

 

7) Το Μικρότερο Διήγημα ΕΦ Του Κόσμου: ΕΦ δεν είναι. In-Joke είναι. Και είναι καλό. Να σας το πω; Να αυτό:

«Θα ήθελα, αν γίνεται, μια προκαταβολή…» είπε ο συγγραφέας στον εκδότη του.

 

[DinoHajiyorgi]

By the way, τελικά ανακάλυψα πως το μόνο 9 που δεν έχω είναι το #195.

 

Μπορεί να βοηθήσει κανείς;

[nikosal]

Εγώ μπορώ. Μα δεν θέλω.

 

#432, Les Autres του Adam Brown, σε μετάφραση Κούστα - Καρακούδα.

 

Πολύ καλό διήγημα, για το μέγεθός του. Δυνατό ως το τέλος, με μα μικρή κοιλιά (αν μπορείς να μιλάς για κοιλιά σε 1,200 περίπου λέξεις: Εκεί που περιγράφει την άφιξη στο παράρτημα και την "αναβάθμιση"). Άποψη, ύφος, στιλ, όλα καλά. Αξίζει τουλάχιστον 4/5, πράγμα που δεν βλέπουμε συχνά.

 

Αλλά το 5/5 του τεύχους είναι η ανταπόκριση του Κούστα από το 9ο φεστιβάλ εφ της Νάντης, Utopials 2008. Είναι καλός ο Κούστας στις ανταποκρίσεις του, σχεδόν... πάντα (χεχε του είχα πει κάποτε για μια "μέτρια" ανταπόκριση). Και ετοιμάζομαι στα επόμενα τεύχη να διαβάσω τις συνεντεύξεις που ελπίζω έχει πάρει όσο ήταν στη Νάντη!

[mistseeker]

Πολύ καλό ύφος έχει αυτό το διήγημα, κι εξαιρετικό το λεπτό (κι ελαφρώς μαύρο) χιούμορ του.

[DinoHajiyorgi]

«Les Autres» του Adam Brown. Μετάφραση Π. Κούστας & Χ. Καρακούδα.

Τεύχος #432, 26 Νοεμβρίου 2008.

Διήγημα υποψήφιο για βραβείο ΕΦ Aurealis.

 

Γιατί;

 

Άχρωμο. Άοσμο. Ανάλατο. Με την κακή έννοια.

 

Προς τι η εκτενής εισαγωγή με τη ζωή της Κίμπα πριν το ατύχημα της; Σίγουρα δεν είναι η πρωταγωνίστρια του διηγήματος. Θα μπορούσε να ξεκινήσει με τους «Παραολυμπιακούς». Επίσης, δεν μας εξηγείται η ηλίθια αναγκαιότητα του αθλητή, όταν ο εξωσκελετός μπορεί να διεκπεραιώσει το άθλημα από μόνος του. Κρυφός δεν είναι. Μια καλή αλλά μισή ιδέα, και εντελώς ηλίθια τεκμηριωμένη.

 

edit: Α ναι, είναι καλογραμμένο.

Edited November 26, 2008 by DinoHajiyorgi

[Διγέλαδος]

Αν αντικαθιστούσα τη λέξη εξωσκελετός με τη λέξη ντόπινγκ θα διάβαζα τη σημερινή πραγματικότητα για τον πρωταθλητισμό.

[mman]

Συμφωνώ και διαφωνώ με τους προηγούμενους: Ναι, είναι καλογραμμένο με ενδιαφέρουσα γλώσσα που δίνει μια τεχνολογική μουσικότητα στο κείμενο. Αλλά εκτός από το πρόβλημα αναληθοφάνειας με τον εξωσκελετό που ανέφερε ο Ντίνος, βρήκα τον θάνατο της Κίμπα λογοτεχνικά από αδέξιο εώς γελοίο. Και το τέλος με απογοήτευσε κάπως. Νομίζω ότι το διήγημα άξιζε ένα καλύτερο κλείσιμο.

Αντίθετα, νομίζω ότι η αναφορά στο παρελθόν της Κίμπα δημιουργεί πετυχημένα, και παρά την μικρή έκταση, έναν καλό χαρακτήρα που όμως ο συγγραφέας δεν τον εκμεταλλέυτηκε καλά στο τέλος.

Σίγουρα όμως, το καλό αυτό διήγημα κινείται σαφώς πάνω από τον μέσο όρο του "9".

[nikosal]

E, ναι. Και δεν θα έλεγα πάνω από το μέσο όρο, αλλά πολύ πάνω, δεδομένου ότι τελευταία όλο γκρίνια είχαμε για τα διηγήματα. Δηλαδή και ο μέσος όρος, μην ξεχνάμε, κινητή... μονάδα είναι. Γενικά ισχύει το γράψτε, στείλτε, δοκιμάστε. Συνειδητοποιώ (είχα και μια ιδιωτική συζήτηση με μέλος μας) ότι τους τελευταίους μήνες λίγη καλή εφ διαβάσαμε (εφ, όχι φάνταζι, όχι τίποτα άλλο) στα ελληνικά. Όχι καθόλου, όχι ασήμαντη. Αλλά πάντως, ποσοτικά, λίγη.

[khar]

«Les Autres» του Adam Brown. Μετάφραση Π. Κούστας & Χ. Καρακούδα.

Τεύχος #432, 26 Νοεμβρίου 2008.

 

Νομίζω ένα από τα καλά διηγήματα που έχουμε διαβάσει στο «9». Με γερές δόσεις τεχνολογικής Ε.Φ. (προσωπικοί βιοαντιδραστήρες!!!, εξωσκελετοί κ.α.), με ικανοποιητική πλοκή και κεντρική ιδέα και φυσικά, καλογραμμένο .

 

 

 

Στα πλην θα έβαζα την υπερβολική συμπύκνωση που δείχνει να έχει υποστεί η ιστορία και το διπλό τέλος που νομίζω ότι έκαψε ένα από τα καλύτερα χαρτιά του συγγραφέα.

 

 

 

[Ακολουθεί σπόιλερ]

 

 

Η εικόνα του εξωσκελετού που κερδίζει, ενώ η χειρίστρια του είναι νεκρή από μέρες, αποτελεί μια κορύφωση που ο συγγραφέας συνέλαβε αλλά δεν την ολοκλήρωσε. Η διαφωνία των μάνατζερ και η ταφή της ηρωίδας είναι μεν μια σανίδα ανθρωπιάς σε αυτό που διαβάσαμε αλλά δεν νομίζω ότι ταίριαζε στο πνεύμα της ιστορίας.

Γενικά, όταν αρνείσαι να δώσεις στο διήγημα το τέλος που το ίδιο ζητάει, συνήθως βγαίνεις χαμένος.

 

 

 

Και μια παρατήρηση για τον Ντίνο. Οι χειριστές του εξωσκελετού χρειάζονται γιατί ο κόσμος πρέπει να έχει κάποιους ήρωες να υποστηρίξει και να ταυτιστεί μαζί τους. Δες το σαν μια ακραία μορφή ντόπινγκ. Δύσκολα θα υποστήριζες μια ένεση τεστοστερόνης αντί για έναν αρσιβαρίστα.

Edited November 28, 2008 by khar

[nikosal]

Δύσκολα θα υποστήριζες μια ένεση τεστοστερόνης αντί για έναν αρσιβαρίστα.

 

χεχε

[DinoHajiyorgi]

«Reboot» του Θωμά Αποστόλου.

Τεύχος #203, 26 Μαΐου 2004.

 

Ένας αστροναύτης αντιλαμβάνεται την τελευταία στιγμή το γιατί το γνωστό σύμπαν γύρω του εξαφανίζεται στην ανυπαρξία.

Ένας από τους εργάτες του σκάφους αφαίρεσε από το κενό, κατά λάθος, μια τάπα, την οποία ο ήρωας πρέπει να ξανατοποθετήσει στην τρύπα για να σταματήσει την διαρροή.

 

 

Καλογραμμένο διήγημα που όμως ο συγγραφέας προδίδει την «τρελή» ιδέα του. Το αίνιγμα που απειλεί το σύμπαν, αλλά και τον ήρωα, δεν δείχνει να τον αγγίζει τόσο όσο να ενδιαφερθεί και ο αναγνώστης μαζί του, για το σασπένς κυρίως, και η λύση/συμπέρασμα/εφαρμογή στο τέλος έρχονται ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε.

 

Ο συγγραφέας αναλίσκεται σε ένα ανούσιο φλασμπακ σχετικό με την τύχη του πρώην συγκυβερνήτη, την επιθυμία του κεντρικού ήρωα να σφουγγαρίσει το πάτωμα από το να κάθεται άπραγος (και ποιος φταίει σε αυτό άλλος από τον συγγραφέα;), τη θέαση σε βίντεο του τελευταίου ονείρου που είδε ενώ κοιμόταν (όνειρο που δε μας λέει τίποτα για την κατάσταση του ή τη λύση της), και τα πόσα τσιγάρα κάπνισε και πόσα αναψυκτικά ήπιε περιμένοντας το τέλος.

 

 

Βλέπετε το σύμπαν ξεφουσκώνει και συρρικνώνεται. Δεν χρειάζεται λοιπόν να πάει αυτός στην τρύπα αλλά η τρύπα έρχεται σε αυτόν!

 

 

Παντελής αποπροσανατολισμός δημιουργικής πλοκής/γραφής!

[DinoHajiyorgi]

«Αλλαγές Σε Βάθος» της Erica L. Satifka. Μετάφραση Ιωάννα Παρασκελίδη.

Τεύχος #433, 3 Δεκεμβρίου 2008.

 

Ένα όντως καλογραμμένο διήγημα, το οποίο ενασχολείται με μια πρωτότυπη, ή σπάνια, ιδέα. Αυτό όμως που μας δίνει είναι ένα αντιπροσωπευτικό γραμματόσημο ενός τεράστιου και πολύπλοκου κόσμου. Το υπόβαθρο του κόσμου…στη δική σας φαντασία.

 

Τι κατάλαβα:

Σε κάποια μελλοντική στιγμή της Γης, ο υπερπληθυσμός έχει φτάσει σε τέτοια όρια, που κάποιες ομάδες ανθρώπων, μην μπορώντας να αντέξουν άλλο, διαλέγουν να μαζέψουν την οικογένεια τους και να πάνε να κατοικήσουν στα πιο απόμακρα και αφιλόξενα σημεία του πλανήτη (στους βυθούς των ωκεανών, πάνω σε παγετώνες κλπ). Οι κυβερνήσεις, ή μια κυβέρνηση, έχει «διασώσει» αυτές τις οικογένειες, έχουν αφαιρέσει την κηδεμονία των παιδιών από τους γονείς τους, έχουν χωρίσει αδέλφια και τα έχουν εντάξει σε προγράμματα επανένταξης στην κοινωνία. Βαθιά μέσα τους όμως αυτά τα παιδιά νοσταλγούν την ζωή που έχασαν.

 

 

Μια ιστορία, σαν μια πλατεία που την αντικρίζουν πολλές προσόψεις κτιρίων, έχει να μας δείξει μια διαφορετική εικόνα, ανάλογα από ποιο παράθυρο θα την κοιτάξεις. Κοιτάζει η κυρία Satifka από το σωστό παράθυρο; Και υπάρχει κάτι τέτοιο; Σωστό παράθυρο; Έχοντας λοιπόν δει την ιστορία πίσω από το γραφτό της, μπορώ να πω πως το δικό της παράθυρο δεν είναι το δικό μου.

 

Η αφήγηση της είναι ψυχρή. Καταγράφει γεγονότα και εγώ μόνο μαντεύω πως θα ένιωθα. Με την σχέση με τον πατέρα. Με τις μνήμες. Η νοσταλγία της δεν είναι νοσταλγία, ή μάλλον μου πέφτει λειψή γιατί δεν μου δείχνει πόνο. Έχω βέβαια την εντύπωση πως αυτό δεν γίνεται από λάθος αλλά είναι συνειδητή επιλογή της συγγραφέως.

 

Μια όμως από τις σπάνιες προσεγγίσεις σε ένα θέμα που δεν το συναντάς συχνά.

 

 

Υ.Γ. Σήμερα, στις σελίδες αλληλογραφίας του 9, κάποιος αναγνώστης αναρωτιέται γιατί το τεύχος επιμένει στην ΕΦ, δηλ. στα διηγήματα. «Εγώ δεν ξέρω κανέναν που να μου έχει πει ότι τις διάβασε δηλαδή» λέει ο Αντώνης Ρ. Και η πρώτη γραμμή απαντήσεως του περιοδικού είναι πως έχουν την Ε.Φ. γιατί την θέλει ο κύριος Μαστοράκης. Ε, με έπιασε μια κάποια ψιλοκατάθλιψη.

[PiKei]

Δεν είναι τώρα η εποχή για την κατάθλιψη. Κάτσε να σφίξουν πρώτα λίγο οι γιορτές και τότε λέω να την πάθουμε μαζί.

 

Επί της ψυχρότητας της αφήγησης, έχω να παρατηρήσω μόνο ότι η ηρωίδα είναι δυσλειτουργική και κατά την γνώμη μου αυτό αποδίδεται καλά.

 

Το αν είναι δυσλειτουργική και η κοινωνία που θέλει να την εντάξει με ήπιο τσαμπουκά (κουνώντας κάτω από την μύτη της μηνιαίες επιταγές) είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα για τον αναγνώστη.

[mistseeker]

Καλό το ύφος, αλλά ελαφρώς "αμήχανη" και άνευρη η αφήγηση. Νομίζω ότι ούτε η ίδια η συγγραφέας ήταν σίγουρη για το ακριβές υπόβαθρο του κόσμου της.

[mman]

Καλό το ύφος, αλλά ελαφρώς "αμήχανη" και άνευρη η αφήγηση. Νομίζω ότι ούτε η ίδια η συγγραφέας ήταν σίγουρη για το ακριβές υπόβαθρο του κόσμου της.

Προσυπογράφω. Μπορούσε να μ' αγγίξει, αλλά δεν το έκανε. Και είναι κρίμα, γιατί η συγγραφέας δείχνει να έχει την ικανότητα.

[Sileon]

...

Υ.Γ. Και η πρώτη γραμμή απαντήσεως του περιοδικού είναι πως έχουν την Ε.Φ. γιατί την θέλει ο κύριος Μαστοράκης.

 

Rrrright.

 

 

Y.Γ.1 Πως λέμε, τα συμπεράσματα δικά σας.

Υ.Γ.2 Όχι τίποτα άλλο, αλλά, να, και εγώ μια απορία την είχα.

[mistseeker]

Συνήθως ο απαντητής των επιστολών προς το "9" γράφει καφρίλες στις απαντήσεις, εντάξει.

 

Rrrright.

 

 

Y.Γ.1 Πως λέμε, τα συμπεράσματα δικά σας.

Υ.Γ.2 Όχι τίποτα άλλο, αλλά, να, και εγώ μια απορία την είχα.

[dreamwhisperer]

Υ.Γ. Σήμερα, στις σελίδες αλληλογραφίας του 9, κάποιος αναγνώστης αναρωτιέται γιατί το τεύχος επιμένει στην ΕΦ, δηλ. στα διηγήματα. «Εγώ δεν ξέρω κανέναν που να μου έχει πει ότι τις διάβασε δηλαδή» λέει ο Αντώνης Ρ. Και η πρώτη γραμμή απαντήσεως του περιοδικού είναι πως έχουν την Ε.Φ. γιατί την θέλει ο κύριος Μαστοράκης. Ε, με έπιασε μια κάποια ψιλοκατάθλιψη.

 

Η ερώτηση είναι τόσο γελοία που δεν χωράει καν απάντηση.

Σχολιάζω γιατί την πρόσεξα και εγώ.

Μου άρεσε και η διατύπωσή της. Αν έλεγε, οκ προσωπικά δεν μου αρέσουν τα διηγήματα και δεν καταλαβαίνω το λόγο που δημοσιεύονται. Θα το σεβόμουν. Θέμα αισθητικής είναι άλλωστε.

Ο τύπος δεν θέλει δεν του αρέσουν δεν τα διαβάζει.

Αλλά το να λες κιόλας ότι οι φίλοι δεν τα διαβάζουν, εγώ δεν τα διαβάζω, γιατί να εκδίδονται; Δημιουργεί πολλές απορίες:

1. Μήπως ζεις λίγο στο μικρόκοσμό σου και πρέπει να ανοιχθείς λίγο παραέξω;

2. Γιατί δεν στέλνεται μία ενυπόγραφη επιστολή διαμαρτυρίας;

 

Γενικά η αποψή μου για το "9" δεν είναι και η καλυτερη δυνατή, αλλά έχει αρχίσει να με εκνευρίζει ότι η εποχή αλλάζει, έρχονται νέες εξελίξεις και κάποια άτομα έχουν μείνει τόσο τραγικά κολλημένα πίσω.

Λογοτεχνία Φαντασίας; Μα ποιος τη διαβάζει; (Κάτι εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο).

Μα λογοτεχνία δεν είναι ο έρωτας την κυρά Κατίνας, αυτό δεν πουλάει στην Ελλάδα; (Σόρυ μεγάλε, το είδος έχει πεθάνει προ καιρού. Ο κόσμος ψάχνει τη λογοτεχνία φαντασίας, οι εκδότες παρακαλάνε, οι ταινίες κόβουν εισητήρια. Ατύχησες).

Μα οι λογοτεχνία φαντασίας δεν είναι για παιδιά; (Μεγάλε, τα παιδιά με την ανάπτυξη που έχουν σήμερα, είναι πολύ πιο έξυπνα από εσένα και πολύ πιο μορφωμένα από ότι θα γίνεις εσύ ποτέ. Οπότε ακόμα και αν μόνο τα παιδιά τη διαβάζουν, είναι ένα πολύ πιο καλλιεργημένο κοινό από εσένα).

 

Αυτά νομίζω. Συγνώμη για το ξέσπασμα.