Τι διαβάζετε;

[melkiades]

Για ξανασκέψου το (ναι για το χάπατο έλεγα που έχει μια ακόμα τριλογία...αλλά απο ότι έχω ακούσει σε αυτή έχει γίνει άντρας και μέχρι και ο γελωτοποιος γίνεται άλλος άνθρωπος)

 

 

[phaethon]

Τέλειωσα

[phaethon]

Τέλειωσα τις πεθαμένες ψυχές του Γκογκόλ. Σχετικά κουραστικό και προσωπικά δε συγκρίνεται με το παλτο και το ημερολόγιο ενός τρελού, του ίδιου συγγραφέα. Βέβαια δεν πρόλαβε να τελειώσει το βιβλίο και είναι σημαντικό για το τελικό αποτέλεσμα. Ευτυχώς στο μεσοδιάστημα διάβασα και έναν Άμλετ και 5-6 βιβλία με έθιμα και μυθολογίες από διάφορες φυλές, που τα χρειάζομαι για το βιβλίο μου.

 

 

[Sileon]

Τώρα αυτό πως θα γίνει; Έχω να ενημερώσω την εδώ παρουσία μου κάτι μήνες με αποτέλεσμα να έχω μαζεμένο έναν τιτάνιο όγκο βιβλίων προς σχολιασμό. Θα γίνει συνοπτικά και περιεκτικά. Ουφ:

 

 

 

Π. Ντ. Τζέιμς - θάνατος σε ιδιωτική κλινική

 

Φόνος σε έναν πύργο ο οποίος έχει ανακαινιστεί και λειτουργεί ως κλινική πλαστικών επεμβάσεων για την υψηλή κοινωνία. Πύργος υπάρχει, τοποθεσία βαριά και μουντή υπάρχει, κληρονόμοι και διεκδικητές - βάλε κι απο αυτούς-, φόνοι ο ένας μετά τον άλλον υπάρχουν. Υλικά για μια ατμοσφαιρική διήγηση που τα χειρίζεται όμορφα η συγγραφεύς. Αυτό, όμως, και τίποτα παραπάνω. Περνάει ωραία η ώρα.

 

Καμιλλέρι - Σκύλος από τερακότα

 

Το έχω τάμα να διαβάζω το καλοκαίρια και από ένα τουλάχιστον βιβλιαράκι του πετυχημένου Ιταλού συγγραφέα. Κλασικός Καμιλέρι με τον ντετέκτιβ του να θέλει να λύνει υποθέσεις και να αποφεύγει την προαγωγή για να είναι πάντα μάχιμος. Μυρωδιές και γεύσεις Μεσογείου, κοφτεροί διάλογοι. Σαν τον δικό μας τον Μάρκαρη, η ιστορία ειπώνεται για να βρεθείς με έναν αγαπημένο φίλο, σε αγαπημένα μέρη. Ωραίος!

 

Καμιλλέρι - Ο κλέφτης της Μεσημβρίας

 

Επανάληψη της πετυχημένης συνταγής.

 

 

 

Ζαν Πατρίκ Μανσέτ - Η πρηνής θέση του σκοπευτή

 

Κοφτή διήγηση, χωρίς περιττά στολίδια και περιγραφές. Σαν τον κεντρικό χαρακτήρα. Γρήγορη, αιματηρή και βίαια. Ένιωθα πως σε κάθε γύρισμα ο συγγραφέας μου έριχνε απο μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα. Το τέλος κάπως αναπάντεχο. Όχι απαραίτητα ικανοποιητικό αλλά μαύρο και σαρκαστικό, όπως όλη η ιστορία.

 

 

 

Ντένις Λιχέιν - Το νησί των Καταραμένων

 

Ό, τι και να πω είναι λίγο. Το βιβλίο είναι καταπληκτικό. Γλώσσα και ύφος αξιοζήλευτο, η αρχιτεκτονική με την οποία παίρνει μορφή η πλεκτάνη και το όλο δράμα στο οποίο ο κεντρικός ήρωας πρωταγωνιστεί ερήμην του, είναι κανονικά μαθήματα λογοτεχνίας. Η χαρακτήρες ζωντανεύουν μέσα από διαλόγους, ερωταπαντήσεις και μικρές κινήσεις που λένε όσα θα έλεγε ένας άλλος σε δέκα σελίδες. Και, τίποτα περιττό, έτσι; Όλα γράφονται γιατί είναι μέρους του όλου. Σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα του Λιχέιν. Η δε μεταφορά, μετά κι από την ανάγνωση, αποδεικνύεται εκτός απο εξαιρετική ταινία, και μια καθόλα επιτυχημένη μεταφορά.

 

 

 

Gene Wolfe - Peace

 

Περίεργο τούτο το βιβλίο από τον μάστορα Γουλφ. Νοσταλγικό, γοητευτικά ασαφές. Η γραφή πάλι είναι παράξενη, σχεδόν ονειρική κατά τόπους, αλλά και ορθολογιστική. Πάλι δεν υπάρχει αρχή και ο αναγνώστης πρέπει να δεχτεί την πραγματικότητα του αφηγητή με την οποία ο ίδιος είναι εξοικειωμένος. Παγιδευμένος σε ένα μακρινό μέλλον, στο οποίο υπονοείται πως είναι μόνος, μάλλον επειδή δεν υπάρχει ψυχή ζώσα, μπορεί και ζει στιγμές του παρελθόντος. Μεταφέρεται στο τότε. Διαδραστικά, όμως. Αναπολεί, θυμάται, ξανα αγαπάει. Με μια απίστευτη, πραγματικά, πένα, ο Γουλφ διηγείται την γλυκιά, καθημερινή ζωή αυτού του ανθρώπου.

 

Το φαντασιώδες, σε αντίστιξη με το παράλογο της ικανότητας του χαρακτήρα, τονίζεται στην μαγεία την οποία βρίσκει ως παιδί σε αυτά που ο μεγάλος βλέπει ως ρουτίνα. Ένιωσα πως είναι από τις λίγες φορές που μια δεύτερη ανάγνωση δε θα ξεκλειδώσει μυστήρια. Πάλι, όμως, μπορεί να κάνω και λάθος. Ο Γουλφ κλείνει κι εδώ το μάτι και δεν μπορείς παρά να αφαιθείς. Πανέμορφο! Αλλά για πολύ συγκεκριμένα γούστα.

 

 

 

Gene Wolfe - The Island of doctor Death and other stories and other stories

 

Μια απο τις πιο ωραίες ε.φ. συλλογές διηγημάτων. Όλα τα έχει εδώ ο Γουλφ. Αινιγματικές ιστορίες, ξεχωριστοί χαρακτήρες και μερικές από τις πιο ενδιαφερουσες ε.φ. ιδέες, δοσμένες με τη φλεγματικότητα που τον διακρίνει. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!

 

 

Haruki Murakami - Norwegian Wood

 

Γλυκό, τρυφερό, με ακόμα έναν κουλ χαρακτήρα του ιάπωνα. Λιγότερο μπερδεμένο απο το Kafka on the shore που είχα διαβάσει πρώτα, κι γενικά, μάλλον, από τα πιο στρωτά του. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον. Από αυτά τα βιβλία που λες, "Να το! Γίνεται! Να γράφεις απλά και, ταυτόχρονα, εντυπωσιακά"

 

 

 

Μπάρυ Ανσγουορθ - Ιερή πείνα

 

Ογκώδες, χορταστικό βιβλίο από έναν συγγραφέα που καταπιάνεται με ιστορικά θέματα. Σπάνια συναντάς τέτοια γραφή και θεματολογία τη σήμερον ημέρα. Σα να διαβάζεις έναν Μόμπι Ντικ. Και μια καλύβα του μπάρμπα-Θωμά εν συνεχεία. Περιπέτεια και παράλληλη σκιαγράφηση χαρακτήρων, προσοχή στην λεπτομέρεια και εστίαση στην τραγικότητα των περιστάσεων και των συγκυριών που δίνει στις ανθρώπων τον χαρακτήρα του δράματος. Μπαίνει στη λίστα με τους συγγραφείς που κάποια στιγμή θα διαβάσω όλη τους την βιβλιογραφία

 

 

Μπαρυ Ανσγουορθ - Θρησκευτικό δράμα

 

Και κάνω τα λόγια πράξη συνεχίζοντας με αυτό το μικρό μυθιστόρημα που φέρνει στο νου όνομα του Ρόδου. Δεισιδαιμονία, μαύρος θάνατος, κάστρα με έκφυλους άρχοντες, διεφθαρμένοι, βδελυροί μοναχοί και εν μέσω του επίγειου κολαστήριου ένας θίασος να προσπαθεί να διαλευκάνει έναν φόνο. Χιουμοριστικό, παιγνιώδες και καταγγελτικό. Μια χαρά!

 

 

 

Zusak - The Book Thief

 

Ναζιστική Γερμανία. Γύρω μαίνεται ο Β Παγκόσμιος πόλεμος. Τι άλλο από μια ιστορία με έναν Εβραίο αδικημένο; Εννοείται. Αλλά είναι τρυφερό σαν παιδικό παραμύθι. Κι ο παραμυθάς είναι ο ίδιο ο Χάρος. Ο οποίος όποτε ξαποσταίνει από τη απαιτητική του δουλειά (ειδικά εκείνη την περίοδο ούτε ψύλλος στον κόρφο του), ρίχνει ματιές στη ζωή μια μικρής Γερμανίδας, ορφανής, η οποία έχει βρει ένα καινούριο σπιτικό. Κάπου εκεί θα χωθεί και ο ανεμοδαρμένος Εβραίος. Τον πρωταγωνιστικό, όμως, ρόλο έχει η μικρή, η ζωή της και οι φίλοι, και όλη η γειτονιά που αργοπεθαίνει στην πείνα και τις στερήσεις από τις επιλογές του Φύρερ. Όχι, δεν είναι μακάβριο. Τότε, τι; Γλυκανάλατο, θα υπέθετα, αν δεν ήξερα. Ούτε. Είναι ιδιαίτερο, διαβάζεται νεράκι και στο τέλος σε πιάνει απο το λαιμό. Μιλάμε για μια από τις πιο συγκινητικές καταλήξεις που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.

 

 

Robert Harris - The Ghost Writer

 

Είδατε το έργο; Όχι; Ναι; Δεν έχει σημασία. Το βιβλίο είναι πολύ ανώτερο, ολοκληρωμένο και διασκεδαστικότατο. Λίγα λέω. Έπαθα πλάκα με την πένα του Βρετανού. Φλέγμα που τσακίζει κόκκαλα, σκιαγράφηση χαρακτήρων και δυνατό τέλος. Κι αυτός μπαίνει στο αναφερθείσα λίστα. Όλα θα τα διαβάσω, όλα!

 

 

 

Gene Wolfe - There Are Doors

 

Ουάου! Τι έγραψε, ρε, ο άνθρωπος. Ε.Φ. που τσακίζει κόκκαλα. Ή, τουλάχιστον, όπως σε όλες του ιστορίες, υποθέτεις το είδος. Κάπου δίνονται μερικές εξηγήσεις, όπως τις διαμορφώνουν οι χαρακτήρες. Γιατί, οι χαρακτήρες του Γουλφ δεν γνωρίζουν, δεν είναι κινητές εγκυκλοπαίδειες, όπως στην πληθώρα των έργων του φανταστικού. Η οξυδέρκεια του συγγραφέα φαίνεται μέσα από τις πράξεις του ήρωα. Άλλοτε νομίζεις πως ζει σε ένα όνειρο, σχεδόν τον λυπάσαι που είναι ένα άθυρμα των περιστάσεων και ξαφνικά οι ομίχλες χάνονται, και το διαφορετικό παίρνει σάρκα και οστά, δηλώνει και δεν υπονοεί την αμφιλεγόμενη παρουσία του. Ο ήρωας, ακολουθώντας τον έρωτα της ζωής του μέσα από πόρτες, χάνεται σε μια άλλη διάσταση. Δεν ξέρεις αν το έχει χάσει, αν καταλαβαίνει τι γίνεται, αν καν υπάρχει αυτή η γυναίκα. Μέχρι που όλα αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν. Ο ήρωας εγκλιματίζεται, ανακαλύπτει, συμπεραίνει. Αλλά ποτέ δεν ξεχνάει πως, πάνω απ'όλα, αναζητάει αυτή που αγαπάει.

 

ΑΠΙΘΑΝΟ!

 

 

Κάρλος Σομόθα - Η Κλάρα στο μισοσκόταδο

 

Τι πατάτα. Να διαβάζω και να μην τελειώνει, να με μπαφιάζει ο Ισπανός σε περιγραφές και κόντρα περιγραφές. Γιατί; Για αυτή την ιστορία που μπορούσε να ειπωθεί σε 100 σελίδες; Ή, μήπως για την δημιουργία των χαρακτήρων που ήταν πλαστικοί, προβλέψιμοι και γελοιωδώς δραματικοί και κλισαρισμένοι. Καλά, να μην μιλήσω για την, πλασαρισμένη ως καταπληκτική, δυσοίωνη, ιδέα του. Για τα κλάματα. Υποτίθεται πως σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, η ζωγραφική γίνεται σε ανθρώπινους καμβάδες. Όλα τα έργα τέχνης είναι άνθρωποι. Ακόμα πιο πέρα. Γίνονται και σκεύη και έπιπλα για τους έχοντες φράγκα. Κρατάνε, άμα λάχει και ένα φωτιστικό με το ένα τους πόδι σε μπαλαρίνες. Τι μαλακία, μετά συγχωρήσεως! Και πουθενά ο αναγνώστης δεν μπορεί να καταλάβει πως διάολο μπορεί ένα ανθρώπινο πλάσμα να στέκεται επί 6 ώρες ακίνητο, σε παράλογες πόζες. Είναι η Ακινησία, λεεί, με Α κεφαλαίο, απο την οποία βγαίνουν μετά οι καμβάδες, για να επανέρθουν σε mode ανθρώπινο. Αν ήταν 200 σελίδες το βιβλίο δεν θα είχα απαιτήσεις. Απεναντίας, θα γλύτωνα αναλύσεις από μια ιδέα που αρκεί για να μου χαλάσει τη διάθεση. Στις 600 σελίδες, όμως, που βγάζει από την μύγα ξύγκι, ε, ρε πούστη μου, εξήγα και τίποτα.

 

Έχω μια αρχή. Δεν μου αρέσει ένας συγγραφέας απο την αρχή; Μου πέφτει λίγος, υπερβολικά, ανεπανόρθωτα ψυχαγωγικός και τίποτα άλλο; Δεν ξαναπιάνω βιβλίο του και στη θέση του βλέπω μια ταινία που θα κάνει την ίδια δουλειά, καταναλώνοντας πολύ λιγότερο από τον χρόνο μου. Εδώ ενέδωσα από περιέργεια και επαληθεύθηκα πανηγυρικώς. Ποτέ, λοιπόν, ξανά Σομόθα.

Edited November 15, 2010 by Sileon

[melkiades]

Ζαν Πατρίκ Μανσέτ - Η πρηνής θέση του σκοπευτή

Ντένις Λιχέιν - Το νησί των Καταραμένων

Haruki Murakami - Norwegian Wood

Μπάρυ Ανσγουορθ - Ιερή πείνα

Μπαρυ Ανσγουορθ - Θρησκευτικό δράμα

Zusak - The Book Thief

Robert Harris - The Ghost Writer

 

 

Λοιπόν έχω αποφασίσει να μήν ξαναδιαβάσω δικό σου post με κριτικές και λίστες βιβλίων. Συνήθως διαβάζοντας τα posts σου λέω "Α να ρε συ αυτό που είχα δει και δεν πήρα την προηγούμενη φορά. Μήπως να το αγόραζα?". Οπότε η στοίβα με τα αδιάβαστα καθώς και η λίστα με αυτά που θα αγοραστούν προσεχώς μεγαλώνουν.

 

Τώρα όσο για την Κλάρα, είναι λίγο πολυλογάδικη αλλά απο ότι έχω δει τους πολυλογάδες ισπανούς και ιταλούς τους διαβάζεις. Δώστου άλλη μία ευκαιρία μωρέ.

Edited November 15, 2010 by melkiades

[BladeRunner]

Sileon, σου άρεσαν οι Λεχέιν και Μανσέτ; Υποθέτω ότι συμβουλεύτηκες και τη δική μου λίστα; (εντελώς τυχαία αυτά τα δυο τα διάβασα φέτος).

[Sileon]

Λοιπόν έχω αποφασίσει να μήν ξαναδιαβάσω δικό σου post με κριτικές και λίστες βιβλίων. Συνήθως διαβάζοντας τα posts σου λέω "Α να ρε συ αυτό που είχα δει και δεν πήρα την προηγούμενη φορά. Μήπως να το αγόραζα?". Οπότε η στοίβα με τα αδιάβαστα καθώς και η λίστα με αυτά που θα αγοραστούν προσεχώς μεγαλώνουν.

 

Τώρα όσο για την Κλάρα, είναι λίγο πολυλογάδικη αλλά απο ότι έχω δει τους πολυλογάδες ισπανούς και ιταλούς τους διαβάζεις. Δώστου άλλη μία ευκαιρία μωρέ.

 

 

Καλά, μου αρέσουν οι Ισπανοί αλλά λιγότερο αμετροεπείς... Δεν με πειράζουν τα τουβλίτος, αλλά ο Σομόθα έχει, να τον πάρει, αυτή την πολυλογία του τύπου που θέλει απλώς να γράφει και να γεμίζει σελίδες. Λοιπόν, η Κλάρα ήταν η ευκαιρία που έδωσα στον Ισπανό, μετά την θεωρία των Χορδών. Και μάλιστα, τότε δεν μου είχε αρέσει και εσύ με είχες παροτρύνει να διαβάσω άλλο του. Ναι, το θυμάμαι πολύ καλά! Και μάλιστα με έμφαση στην περιβόητη Κλάρα. Ορίστε λοιπόν!

 

Τρίτο, όμως, δεν έχει. No way!

 

Sileon, σου άρεσαν οι Λεχέιν και Μανσέτ; Υποθέτω ότι συμβουλεύτηκες και τη δική μου λίστα; (εντελώς τυχαία αυτά τα δυο τα διάβασα φέτος).

 

Όντως, τον Μανσέτ από εσένα και D'Ailleurs τον τσίμπησα. Καλός ήταν, αλλά όχι για μεγάλη δόση. Λιχέιν, απλά είδα το έργο, ενθουσιάστηκα και είπα να πάρω και το βιβλίο. Όχι απλά μου αρέσει, τα σπάει ο τύπος! Πρέπει να τον διαβάσαμε την ίδια περίοδο, γιατί είχα δεί σχόλιό σου.

Edited November 15, 2010 by Sileon

[melkiades]

Καλά, μου αρέσουν οι Ισπανοί αλλά λιγότερο αμετροεπείς... Δεν με πειράζουν τα τουβλίτος, αλλά ο Σομόθα έχει, να τον πάρει, αυτή την πολυλογία του τύπου που θέλει απλώς να γράφει και να γεμίζει σελίδες. Λοιπόν, η Κλάρα ήταν η ευκαιρία που έδωσα στον Ισπανό, μετά την θεωρία των Χορδών. Και μάλιστα, τότε δεν μου είχε αρέσει και εσύ με είχες παροτρύνει να διαβάσω άλλο του. Ναι, το θυμάμαι πολύ καλά! Και μάλιστα με έμφαση στην περιβόητη Κλάρα. Ορίστε λοιπόν!

 

Τρίτο, όμως, δεν έχει. No way!

 

Έκανα τέτοιο πράγμα ε? Πάντος αν αλλάξεις γνώμη και θελήσεις να δώσεις μια τόοοοοοοοοοση δα ευκαιρία στο Σπήλαιο των Ιδεών, εγώ μπορώ να στο δανείσω. Θα το δώσω στη γλυκιά Lady και όταν ξαναβρεθείτε στην Πάτρα θα σου το δώσει. Τί λες?

 

Ναι προκαλώ την τύχη μου το ξέρω.

Edited November 16, 2010 by melkiades

[Sileon]

Λοιπόν, επειδή μια τόσο ευγενική χειρονομία δεν μπορώ να την αγνοήσω, συνοδευόμενη από μια πίστη στο έργο του Ισπανού που με προκαλεί, αλλά και επειδή η καθολική αντίληψη θέλει το κακό να περιμένεις να τριτώσει για να μεστώσει, θα πω ναι.

 

Αλλά θα είμαι αμείλικτος, έτσι; Οκ, περιμένω!

 

 

Υ.Γ. 1 Δεν σε πειράζει, αν δεν μου αρέσει, να το σκίσω και να το πετάξω, ε;

Υ.Γ. 2 Κοίτα τι κάνεις. Γίνομαι αφερέγγυος:

...

Τρίτο, όμως, δεν έχει. No way!

...

Edited November 15, 2010 by Sileon

[BladeRunner]

Άρχισα το φρέσκο-φρέσκο(όσον αφορά τη βιβλιοθήκη μου), βιβλίο του Percival Everett, Πληγωμένοι, από τις-πολύ καλές-εκδόσεις Πόλις. Έχοντας διαβάσει τις πρώτες 10 σελίδες, μπορώ να πω ότι θα μου αρέσει ιδιαίτερα. Η γραφή είναι πολύ καλή, με πολύ χιούμορ.

[Tattoman]

Sileon- το The ghost writter αξίζει να το πάρω?

 

 

[KELAINO]

Ξεκίνησα το City of Sourcery της M. Z. Bradley και δεν το βλέπω να πολυτραβάει.

 

Έξι κεφάλαια ανούσια εισαγωγή και το έβδομο αναλώνεται σε ένα ατελείωτο "Δεν υπάρχει αυτή η πόλη, είναι ένας θρύλος λέμε/μπορεί, αλλά εμείς θα πάμε να τη βρούμε/είστε τρελές, θα έρθω μαζί σας".

ΟΥΦ!!!

 

Δηλαδή, έχουμε έναν τίτλο του στιλ "city of sourcery", εντάξει; Οπότε, δεν είμαστε ντιπ ντουβάρια, το ξέρουμε ότι σε κάποια φάση η πρωταγωνίστρια θα βρεθεί στην εν λόγω πόλη, ναι; Οπότε, τί το κουράζεις, κυρά μου;

 

Τέλος πάντων, ετοιμάζονται να ξεκινήσουν το εξπεντίσιον και με την προϋπόθεση ότι δε θα με πολυπρήξουν τα σκώτια με αγωνιώδη ερωτήματα του στιλ "πόσες έξτρα μάλλινες κάλτσες πρέπει να πάρουμε μαζί μας?", έχω όλη την καλή διάθεση να τους δώσω μια ευκαιρία.

[Sileon]

Sileon- το The ghost writter αξίζει να το πάρω?

 

 

 

Ναι, αξίζει. Το θεωρώ αρκετά διδακτικό για κάποιον που ασχολείται με την συγγραφή, όσον αφορά την κλιμάκωση της ατμόσφαιρας και την σωστή επιλογή μιας αφηγηματικής φωνής μέσω της οποίας θα πεις την ιστορία, ενώ παράλληλα θα ζωντανέψεις τον πρωταγωνιστή μπροστά στον αναγνώστη.

[Oceanborn]

Εκτός από τα αναρίθμητα βιβλία της σχολής, το Torment της Lauren Kate... Είναι φανταστικός ο κόσμος των αγγέλων

[Darkchilde]

Wonders of the Solar System - Brian Cox & Andrew Cohen.

 

Αρκετά καλό βιβλίο για μη ειδικούς, μπορεί δηλαδή να το διαβάσει ο οποιοσδήποτε, με πολλές φοβερές φωτογραφίες από διάφορες αποστολές και διάσημα τηλεσκόπια. Μάλλον θα το τελειώσω το Σ/Κ είναι αρκετά εύκολο και διαβάζεται γρήγορα, και έχει πολλές φωτογραφίες. Οπότε οι 200 σελίδες του βγαίνουν πολύ εύκολα.

[BladeRunner]

Άρχισα το Η βίβλος των κρανίων, του Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ. Πολύ καλή γραφή, να δούμε που θα καταλήξει.

[BladeRunner]

Άρχισα, επιτέλους, το κλασικό Ο άρχοντας των μυγών, του Γουίλιαμ Γκόλντινγκ. Είμαι ήδη στις πρώτες σαράντα σελίδες, και διαβάζεται πολύ εύκολα, οπότε σε λίγες ώρες θα το έχω τελειώσει.

[phaethon]

Περί τυφλότητας του Σαραμάγκου.Δέκα με τόνο.

Θρίλερ από το φοβερό νομπελίστα. Ότι και να πεις είναι λίγο.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

[Αλχημιστής]

Διαβασα το ΦΑΡΟ της Π. Ντ. Τζεημς. Αστυνομικο μυθιστορημα με αρκετους φονους και αρκετα πειστικους χαρακτηρες που αναλυονται πολυ σωστα απο τη συγγραφεα. Δυστυχως, στο τελος, η λυση του μυστηριου ερχεται αρκετα αποτομα και ξεπεταγεται μεσα σε δυο σελιδες. Εκτος αυτου, ο ενοχος ειναι το πλεον ακυρο ατομο σε σχεση με το πως εξελισσεται η ιστορια. Παρολο που ειναι δυσκολο να το σκεφτει αυτο το ατομο ο αναγνωστης (καλο), δεν περιγραφεται επαρκως, οσο οι υπολοιποι χαρακτηρες και παραμενει δευτερευον προσωπο μεχρι το τελος. Κριμα γιατι στο συνολο του ηταν πολυ καλογραμμενο βιβλιο που απογοητευει στην τελευταια στροφη...

 

 

[gregacm]

Αρχισα το Ο Θανατος Ειναι Μοναχικη Υποθεση του Μπραντμπερυ (εκδοσεις Αποπειρα).Ειναι η πρωτη μου προσπαθεια να διαβασω εργο του.Ελπιζω να μην με απογοητεψει.

[Nihilio]

Midnight Tides από Steven Erikson.

[BladeRunner]

Που το βρήκες το βιβλίο του Μπράντμπερι; Φαίνεται πολύ καλό. Έχουν κυκλοφορήσει πολλά βιβλία του, αλλά παλιά, και έτσι δεν μπορώ να τα βρω. Έχω βρει το πρώτο τόμο από τον Εικονογραφημένο Άνθρωπο, εκδόσεις Πάπυρος. Ξέρει κανείς που μπορώ να βρω τον δεύτερο;

Α, και το Φαρενάιτ 451, από εκδόσεις Παρά Πέντε, βγήκε σε νέα, αναθεωρημένη, έκδοση, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο. Η μεταφράστρια είναι ίδια, όμως.

Και για να είμαι on topic, άρχισα το Το ξύπνημα του Μπόουν, του Ράσελ Μπάνκς.

[Eroviana]

Που το βρήκες το βιβλίο του Μπράντμπερι; Φαίνεται πολύ καλό. Έχουν κυκλοφορήσει πολλά βιβλία του, αλλά παλιά, και έτσι δεν μπορώ να τα βρω. Έχω βρει το πρώτο τόμο από τον Εικονογραφημένο Άνθρωπο, εκδόσεις Πάπυρος. Ξέρει κανείς που μπορώ να βρω τον δεύτερο;

Α, και το Φαρενάιτ 451, από εκδόσεις Παρά Πέντε, βγήκε σε νέα, αναθεωρημένη, έκδοση, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο. Η μεταφράστρια είναι ίδια, όμως.

Και για να είμαι on topic, άρχισα το Το ξύπνημα του Μπόουν, του Ράσελ Μπάνκς.

 

Βγήκε και μια συλλογή διηγημάτων του Μπράντμπερυ από εκδόσεις Άγρα.

[gregacm]

Το βιβλιο του Μπραντμπερι μου το εδωσε ενα φιλαρακι που,οπως μου ειπε,το βρηκε μεταχειρισμενο και σε καλη κατασταση στο Μοναστηρακι.

[Mort13]

Doorways in the Sand, του Roger Zelazny

 

Άλλο ένα μικρό διαμαντάκι από έναν από τους λογοτεχνικότερους εκπροσώπους του είδους. Από τα λιγότερο γνωστά έργα του Zelazny, γράφτηκε την εποχή που τελείωνε την πρώτη σειρά της Amber. Ο κλασικός Ζελαζνικός ήρωας (αλαζονικός, cool και ετοιμόλογος δηλαδή) αυτή τη φορά δεν είναι κάποιος υπεράνθρωπος ή ημίθεος αλλά ένας μανιώδης αναρριχητής κτιρίων και αιώνιος φοιτητής(!) που προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει την αποφοίτησή του ώστε να συνεχίσει να παίρνει το χαρτζιλίκι του από τη διαθήκη του θείου του για όσο καιρό σπουδάζει. Άθελα του μπλέκεται στην εξαφάνιση ενός εξωγήινου artefact που έχει έρθει στη Γη στο πλαίσιο πολιτισμικών ανταλλαγών με εξωγήινες φυλές (εμείς τους στείλαμε τη Μόνα Λίζα και τα Crown Jewels) και βρίσκεται κυνηγημένος από κακοποιούς, κυβερνητικούς πράκτορες και εξωγήινους αστυνομικούς καθώς όλοι πιστεύουν ότι αυτός είδε το Star Stone για τελευταία φορά. Το βιβλίο είναι γραμμένο με έναν ιδιότυπο τρόπο καθώς τα cliffhanger βρίσκονται όχι στο τέλος των κεφαλαίων αλλά στην αρχή τους! Δηλαδή σε πετάει ξαφνικά στην αρχή κάθε κεφαλαίου σε μια δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει ο ήρωας και στη συνέχεια με flashback σου εξηγεί πως έφτασε εκεί. Ήταν υποψήφιο για Hugo και Nebula το 1975.