Τι διαβάζετε;

[BladeRunner]

OK, το έχω πάνω από δυο χρόνια στη βιβλιοθήκη μου, αδιάβαστο, και νομίζω ότι ήρθε καιρός για να το διαβάσω. Μιλάω για το Catch 22, του Τζόζεφ Χέλερ, από το οποίο μόλις διάβασα τα δυο πρώτα μικρά κεφάλαια και μου φαίνεται ότι θα το ευχαριστηθώ και ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που είναι προορισμένο να γίνει το αγαπημένο μου για αρκετό καιρό. Βέβαια κανείς δεν ξέρει, αλλά έτσι φαίνεται...

[Eroviana]

Τέλειωσα την εισαγωγή στη θεωρία της λογοτεχνίας του Jonathan Culler, που ήταν υπέροχο και το Benefactor της Susan Sontag, που ήταν... περίεργο... Προς το τέλος με κούρασε αρκετά, αν και ήθελα να μάθω πού το πάει. Ένας χαρακτήρας που ασχολείται όλη του τη ζωή με τα όνειρά του είναι, αν μη τι άλλο, δυσλειτουργικός. Η γλώσσα της Sontag είναι εκπληκτική, πολύ προσεγμένη αλλά νομίζω την προτιμώ στα δοκίμια. Έχω άλλο ένα δικό της λογοτεχνικό που θα επιχειρήσω κάποια στιγμή, αλλά δεν ελπίζω σε πολλά.

 

Ξεκίνησα το Wild Seed της Octavia E. Butler και ξετρελάθηκα. Ήθελα να το διαβάσω απ' τη στιγμή που το πρότεινε ο Orson Scott Card στο βιβλίο του How to Write Science Fiction and Fantasy και τελικά πείστηκα όταν διάβασα το αφιέρωμα που είχαν τα φανταστικά χρονικά στην Butler. Ευχαριστώ!

[Διγέλαδος]

Ένας χαρακτήρας που ασχολείται όλη του τη ζωή με τα όνειρά του είναι, αν μη τι άλλο, δυσλειτουργικός.

 

Δεν κατάλαβα; .. τώρα πρέπει να το διαβάσω..

 

Εγώ by the way διαβάζω το "Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα" του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ. Φαουστικός διάβολος βάζει σε πειρασμό ένα ποιητή και έναν εκδότη. Και στο μεταξύ περιγράφει τη ζωή του Πόντιου Πιλάτου από την στιγμή που συναντά τον Ιησού πριν την καταδίκη του! Καθηλωτικό!

[TheHunter-Writer]

εγώ δεν κατάλαβα το άλλο...αφού στην αρχή αντιστέκονταν για την φερεμόνη, λέγοντας πως δεν θέλουν να σκοτώσουν τους υρρ, γιατί μετά την χρησημοποίησαν οι καλοί?

 

Απλό: Οι ΛΙ ήθελε να δώσει στους υρρ τη φερεμόνη εμπλουτισμένη με μια τοξίνη προκειμένου να τους σκοτώσει. Οι 'καλοἰ΄' τους έδωσαν τη φερεμόνη έτσι ώστε να νομίσουν ότι και οι άνθρωποι μπορούν να ενώνωνται, όπως και αυτοί. Οπότε εδώ κολλάει η ερώτηση μου.

[Tattoman]

εγώ δεν κατάλαβα το άλλο...αφού στην αρχή αντιστέκονταν για την φερεμόνη, λέγοντας πως δεν θέλουν να σκοτώσουν τους υρρ, γιατί μετά την χρησημοποίησαν οι καλοί?

 

Απλό: Οι ΛΙ ήθελε να δώσει στους υρρ τη φερεμόνη εμπλουτισμένη με μια τοξίνη προκειμένου να τους σκοτώσει. Οι 'καλοἰ΄' τους έδωσαν τη φερεμόνη έτσι ώστε να νομίσουν ότι και οι άνθρωποι μπορούν να ενώνωνται, όπως και αυτοί. Οπότε εδώ κολλάει η ερώτηση μου.

 

Όντως δεν δούλεψε για μένα αυτό το κόλπο, κάπως βιαστικό για να τελειώσει η ιστορία.

[Dark desire]

Ξεκινησα την Ζυλιετ του ντε Σαντ (στο πρωτοτυπο, να φρεσκαρω και τα γαλλικα μου) και το Π@@στευε και μη ερευνα του Πανουση (δωρο του μελλοντα κουμπαρου μου). Καλα φαινονται ως τωρα

 

 

[melkiades]

ΣΚΕΨΟΥ ΕΝΑΝ ΑΡΙΘΜΟ John Verdon

Σκέψ6υ έναν αρι8μό. Έναν οποιονδήποτ3. Δες πόσο καλά γνωρίζω όλα σου τα μυστικά.

 

Αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις στο γράµµα που έλαβε µυστηριωδώς ο Μαρκ. Και ήταν µόνο η αρχή. Μια σειρά από παράξενα στιχάκια µε αµφίσηµα µηνύµατα και γρίφους οδηγούν τον Μαρκ να ζητήσει βοήθεια από τον παλιό του συµµαθητή και διάσηµο ντετέκτιβ, Ντέιβ Γκάρνεϊ. O Ντέιβ, 47χρονος συνταξιούχος αστυνοµικός µε εξαιρετικές επιτυχίες στην εξιχνίαση εγκληµάτων µε κατά συρροή δολοφόνους, προσπαθεί να προσαρµοστεί στους ήρεµους πια ρυθµούς της νέας του ζωής. Όµως, µπροστά στην έκκληση του φίλου του το αστυνοµικό δαιµόνιο ενεργοποιείται, οδηγώντας τον ξανά σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Ο Μαρκ βρίσκεται νεκρός και δύο ακόµη δολοφονίες περιπλέκουν πιο πολύ την υπόθεση. Η ζωή του Ντέιβ απειλείται…

 

Το έχω δανειστεί εδώ και βδομάδες και το ξεκίνησα χθές. Μέχρι τώρα (σελ 80) φαίνεται καλούτσικο και ευκολοδιάβαστο, θα δείξει.

[DimitrisX]

Συνεχίζω το Dune: Hunters of Dune.

[BladeRunner]

Άρχισα τον Δρόμο, του Κόρμακ ΜακΚάρθυ. Είναι λίγο μαύρο και άραχνο, αλλά διαβάζεται απνευστί. Δεν πιστεύω ότι θα φτάσει το επίπεδο του Ματοβαμμένου Μεσημβρινού, αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο.

Edited March 4, 2011 by BladeRunner

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Ιστορίες Ηρωικής Φαντασίας'' από εκδόσεις Anubis. Καλούτσικο ήταν. Είχε κάποιες καλές ιστορίες (των Moorcock, Orson Scott Card, Richard Parks) αλλά όλες οι άλλες ήταν μέτριες. Εκτός από την ''Άφεση'' η οποία υπήρχε εκεί, απλώς για να μου υπενθυμίσει πόσο εκπληκτικός πραγματικά συγγραφέας είναι ο Karl Edward Wagner. Πρωταγωνιστεί εδώ πέρα ο Κέιν, ο πιο διάσημος χαρακτήρας που έπλασε. Διανοούμενος και θνητός (αρκεί μία απλή σπαθιά για να τον ξαποστείλει, απλά κανείς δεν μπορεί να του την καταφέρει), είναι μία πιο φιλοσοφημένη εκδοχή του Κόναν. Ο πρώτος δηλαδή σ' ένα πλιάτσικο θα σκότωνε τον κακό μάγο και θα 'καιγε όλα τα χειρόγραφα του. Σε αντίθεση με τον Κέιν που θα τα κράταγε για να τα μελετήσει. Αυτό πάντως που μου αρέσει πάρα πολύ σ' αυτόν, είναι η εντελώς αμοραλιστική προσέγγιση του στη ζωή. Ο Wagner το θέτει ξεκάθαρα για τον ήρωα του: ''Ο Κέιν σκοτώνει και δεν έχει καθόλου τύψεις. Πάντα όμως υπάρχουν κάποιοι κανόνες που πρέπει να τηρηθούν, και οι οποίοι κάνουν το παιχνίδι πιο ενδιαφέρον''. Πολύ καλογραμμένες οι ιστορίες του και έτσι δεν μου έχει απομείνει τίποτα άλλο, από το να θλίβομαι που δεν έχουν βγει όλες στα Ελληνικά. Σ' όποιον μπορεί να διαβάσει στο πρωτότυπο, τις συστήνω ανεπιφύλακτα.

[D'Ailleurs]

ωχ πρέπει να το παρω αυτο λόγω Βαγκνερ. Παίζει σε καμία προσφορά;

 

προς το παρόν ξεκίνησα το εξαιρετικό (όπως ήταν αναμενόμενο)

 

 

Ο Τσαζ Γουίλμοτ κατέχει άριστα τις τεχνικές ζωγραφικής των παλιών μεγάλων δασκάλων –του Λεονάρντο, του Γκόγια, του Γκέινσμπορο–, αλλά αυτό το στυλ δεν έχει πια πέραση. Έτσι, φυτοζωεί φτιάχνοντας απομιμήσεις για διαφημίσεις και εξώφυλλα περιοδικών. Ώσπου αναλαμβάνει την αποκατάσταση μιας νωπογραφίας του Τιέπολο σ’ ένα βενετσιάνικο παλάτσο και η εκπληκτική δουλειά του τραβά την προσοχή του Βέρνερ Κρεμπς, ενός εμπόρου τέχνης με σκοτεινό παρελθόν και ακόμη πιο ύποπτο παρόν.

 

Με την υποστήριξη του Κρεμπς, ο Γουίλμοτ δουλεύει πια απερίσπαστος. Οι δημιουργικές του εκρήξεις, όμως, αρχίζουν να συνοδεύονται από αλλόκοτα διαλείμματα: ξαναζεί στιγμές από το παρελθόν του –όχι ως αναμνήσεις, αλλά σαν να συμβαίνουν πάλι από την αρχή. Και σύντομα, δεν ξαναζεί καν το δικό του παρελθόν· ταξιδεύει στο δέκατο έβδομο αιώνα, με την αίσθηση ότι είναι ο Βελάσκεθ κι έχει δημιουργήσει ένα αριστούργημα, ένα εκπληκτικό γυμνό. Κι όταν ο πίνακας εμφανίζεται πραγματικά, ο Γουίλμοτ δεν ξέρει αν τον ζωγράφισε εκείνος ή αν φαντάστηκε αυτή την ιστορία…

 

Μέσα από ένα λαβύρινθο αυταπάτης και παραισθήσεων, ο Γουίλμοτ οδηγείται σ’ έναν κόσμο απληστίας και φόνων, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ο μυστηριώδης πάτρονάς του.

 

Αλλά τι είναι πραγματικά ο Κρεμπς; Ο εγκέφαλος πίσω από ένα διαβολικό σχέδιο πλαστογραφίας αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ή ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να σώσει τον Γουίλμοτ από την καταστροφή και την τρέλα;

 

για μένα ένας απο τους καλύτερους σύγχρονους αμερικανούς συγγραφείς θρίλερ/μυστηρίου, κλάσεις ανώτερος απο τον ανύπαρκτο Μπράουν. Μου θυμίζει λίγο Αρτούρο Περέζ Ρεβέρτε.

[Δημήτρης]

ωχ πρέπει να το παρω αυτο λόγω Βαγκνερ. Παίζει σε καμία προσφορά;

 

Εγώ το πήρα από το παζάρι στην Κλαυθμώνος με 5,50 ευρώ. Η κανονική του τιμή είναι 19 ευρώ σύμφωνα με το site της Anubis. Και σε παλαιοβιβλιοπωλείο στην Θεσσαλονίκη το πέτυχα με 10 ή 12 ευρώ, δεν θυμάμαι καλά. Σε κανονικά καταστήματα δεν το έχω δει μέχρι τώρα σε προσφορά. Πριν κάνεις λοιπόν οτιδήποτε άλλο, κάνε πρώτα μία γυρά σε παλαιοβιβλιοπωλεία. Έχετε εξάλλου αρκετά εκεί κάτω Θα είναι κρίμα να το πάρεις ακριβά, εάν μπορείς να το βρεις μισοτιμής. Συν το ότι μπορεί να πετύχεις και κάνα άλλο λαβράκι.

[BladeRunner]

Αφού τελείωσα μέσα σε λίγες ώρες τον Δρόμο, του Κόρμακ ΜακΚάρθυ, άρχισα το Όρυξ και Κρέικ, της Μάργκαρετ Άτγουντ. Είμαι στις πρώτες πενήντα σελίδες, και πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο, με πολύ ωραία γραφή. Διαβάζεται πολύ γρήγορα το ρημάδι.

[Tiessa]

Θυμάται κανένας από τους παλιούς εκείνη την απίστευτη οικογενειακή σειρά ε.φ. "Χαμένοι στο Διάστημα";

 

Λοιπόν, να τι ανακάλυψα χτες στα πατάρια του πατρικού του άντρα μου:

 

 

Είναι ένα μυθιστόρημα -συρραφή μάλλον κάποιων επεισοδίων της σειράς, αν και το πρώτο δε θυμάμαι να το είχα δει ποτέ.

 

Φυσικά δεν είναι κανένα αριστούργημα, αλλά μου έφερε πίσω αναμνήσεις των πρώτων χρόνων στο δημοτικό και έχει πολλή πλάκα να διαβάζεις για τους χαρακτήρες και να θυμάσαι τη χροιά της φωνής τους τόοοσα χρόνια μετά.

Ανεξαρτήτως ποιότητας, θα το διαβάσω όλο απαξάπαντος.

[gregacm]

Επομενη σταση "Το Αρωμα του Ονειρου" του Τομ Ρομπινς.Στις πρωτες του σελιδες μοιαζει αρκετα αναλαφρη η γραφη.Για να δουμε τι θα δουμε!

[melkiades]

ΣΚΕΨΟΥ ΕΝΑΝ ΑΡΙΘΜΟ John Verdon

Σκέψ6υ έναν αρι8μό. Έναν οποιονδήποτ3. Δες πόσο καλά γνωρίζω όλα σου τα μυστικά.

 

Αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις στο γράµµα που έλαβε µυστηριωδώς ο Μαρκ. Και ήταν µόνο η αρχή. Μια σειρά από παράξενα στιχάκια µε αµφίσηµα µηνύµατα και γρίφους οδηγούν τον Μαρκ να ζητήσει βοήθεια από τον παλιό του συµµαθητή και διάσηµο ντετέκτιβ, Ντέιβ Γκάρνεϊ. O Ντέιβ, 47χρονος συνταξιούχος αστυνοµικός µε εξαιρετικές επιτυχίες στην εξιχνίαση εγκληµάτων µε κατά συρροή δολοφόνους, προσπαθεί να προσαρµοστεί στους ήρεµους πια ρυθµούς της νέας του ζωής. Όµως, µπροστά στην έκκληση του φίλου του το αστυνοµικό δαιµόνιο ενεργοποιείται, οδηγώντας τον ξανά σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Ο Μαρκ βρίσκεται νεκρός και δύο ακόµη δολοφονίες περιπλέκουν πιο πολύ την υπόθεση. Η ζωή του Ντέιβ απειλείται…

 

Το έχω δανειστεί εδώ και βδομάδες και το ξεκίνησα χθές. Μέχρι τώρα (σελ 80) φαίνεται καλούτσικο και ευκολοδιάβαστο, θα δείξει.

 

Λόγω βρωμόκαιρου κάθησα την Κυριακή στο σπίτι και μέχρι τις 4 το τελείωσα. Το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα (συνταξιούχου διαφημιστή) είναι ένα κλασσικό αμερικάνικο αστυνομικό που έχεις βρεί τί παίζει από τη σελίδα 100 και φαντάζεσαι και λίγο πολύ το τέλος. Γενικά δεν είναι κάτι ιδιαίτερο και παρότι είναι ευκολοδιάβαστο χρησιμοποιεί όλα τα κλισέ του είδους.

Πάντος από τον τρόπο που το τελειώνει δείχνει να είναι το πρώτο σειράς με ήρωα τον Ντέιβ Γκάρνεϊ.

[xtapodimimos]

το πρώτο βιβλίο του αίματος, καλο ειναι δεν εχω παραπονο (εχω διαβασει και το 2ο βιβλίο) (Μπάρκερ)

Μετα λεω να διαβάσω αυτην την Ούρσουλα λε γκεν, μαλλον το "αναρχικός των 2 κόσμων"

Επίσης εδω και 1 χρονο ψάχνω να βρω τη "φωλια του λευκού φιδιού" του στόκερ απο εκδόσεις τερα νόβα αλλά ακόμη δεν το έχω βρει πουθενά

[melkiades]

Προχωράω τη Νύχτα της λευκής παπαρούνας. Έχω φτάσει μεχρι τη μέση και μέχρι τώρα τουλάχιστον δεν έχω βρει κάποιο από τα διηγήματα τρομακτικό αλλά σίγουρα είναι όλα πολύ πολύ ατμοσφαιρικά.

Τελικά σχόλια μόλις το τελειώσω.

Edited March 10, 2011 by melkiades

[BladeRunner]

Και ενώ προσπαθώ να γράψω το διήγημα για τον 24ο διαγωνισμό, το οποίο το έχω ξεκινήσει, αλλά οι ιδέες μου δεν μεταφέρονται στο word έτσι όπως θα ήθελα, αλλά δεν τα βάζω κάτω, άρχισα το Ο Ταξιδιώτης, του Τζων Τουέλβ Χωκς. Είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, αλλά θα ήθελα να μάθω αν είναι αυτοτελές. Ξέρει κανείς; Πάντως, έχει πολύ υλικό μέσα, αν και η γραφή είναι απλή-όχι ότι είναι κακό αυτό. Υποθέτω ότι θα μου αρέσει.

[Eroviana]

Τέλειωσα όλο το Seed to Harvest (Wild Seed, Mind of My Mind, Clay's Ark, Patternmaster) της Octavia E. Butler. Καταπληκτική η γραφή της, όπως και η ανάπτυξη χαρακτήρων με βάθος. Κρίμα που την αγνοούσα τόσο καιρό. Λοιπόν, το Wild Seed, που ήταν το μεγαλύτερο απ' το 4, ήταν το καλύτερο. Στέκεται άνετα μόνο του ως αυτοτελής ιστορία fantasy όμως. Παρόλο που μιλάμε για μια ε.φ. συγγραφέα, κατά κύριο λόγο, η επιστήμη που ακολουθεί είναι η βιολογία παντρεμένη με τις παραφυσικές (ή υπερφυσικές) δυνάμεις του ανθρώπινου εγκεφάλου. Στο Clay's Ark ξεφεύγει τελείως απ' το κλίμα των υπολοίπων, μιλάει για έναν ιό που κόλλησαν κάποιοι αστροναύτες στον Proxima Centauri 2. Παρόλο που κι εδώ το επίπεδο γραφής είναι απίστευτο και οι χαρακτήρες σε πείθουν, με πέταξε τελείως απ' την ατμόσφαιρα και τη συνοχή των υπολοίπων. Το χειρότερό μου ήταν αυτό (αν το διάβαζα ως αυτόνομο ίσως να μην ξενέρωνα τόσο). Πάμε τώρα στη συλλογή. Αυτοί που την έφτιαξαν έβαλαν "εσωτερική" χρονολογική σειρά, αλλά η συγγραφέας έγραψε πρώτα το 4ο, μετά το 2ο, μετά το 3ο και τελευταίο το 1ο. Τείνω να πιστέψω ότι ίσως να ήταν καλύτερα αν τα διάβαζα με την αρχική τους σειρά. Όπως και να 'χει το συστήνω!

 

Παράλληλα διαβάζω το "Φεμινιστική Θεωρία και Πολιτισμική Κριτική", επιμέλεια της Αθανασίου και κείμενα των Butler, Irigaray, Cixous, Haraway, Braidotti, Spivak κ.ά. Πολύ καλή εισαγωγή στο τρίτα κύμα της φεμινιστικής θεωρίας.

 

Και μόλις ξεκίνησα το "Αυτονομίες και χειραφετήσεις-η λατινική αμερική σε κίνηση" του Raul Zibechi (εκδόσεις αλάνα). Μια πρωτότυπη συλλογή κειμένων του Zibechi, που μιλάει για τα κοινωνικά κινήματα στη λατινική αμερική.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Παράλληλα διαβάζω το "Φεμινιστική Θεωρία και Πολιτισμική Κριτική", επιμέλεια της Αθανασίου και κείμενα των Butler, Irigaray, Cixous, Haraway, Braidotti, Spivak κ.ά. Πολύ καλή εισαγωγή στο τρίτα κύμα της φεμινιστικής θεωρίας.

 

Αν μπορεί να κλάψει κανείς με δοκίμιο δεν ξέρω, πάντως εμένα μ' έπιαναν τα κλάματα με της Ανζαλντούα.

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Πρόβα Νυφικού'' της Ντόρας Γιαννακοπούλου. Καλό ήταν. Η ιστορία έχει να κάνει με τα προβλήματα μίας μέσης οικογένειας σε μία επαρχιακή πόλη, με φόντο τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Προβλήματα τα οποία ξεκινάνε κυρίως από τον Απόστολο Πετρόπουλο, άντρα της Αγγελικής Δελλή. Από κοντά και ο - μετέπειτα αντιστασιακός - αρχηγός της ασφάλειας ο οποίος είναι ερωτευμένος μαζί της. Κεντρικοί χαρακτήρες της ιστορίας όλοι τους. Μοίχος, προδότης, καταδότης και μαυραγορίτης, οι πράξεις του Πετρόπουλου έχουν τραγικές συνέπειες σ' αυτόν και τους οικείους του. Το βιβλίο ήταν λοιπόν ωραίο, αλλά μου φάνηκε κάπως..χμμ πως να το πω; Κάπως λιτό θα 'λεγα. Κάπως απλό στο γράψιμο σαν η συγγραφέας να μην μπορούσε, ή να μην ήθελε, να αναπτύξει περισσότερο τις ιδέες της. Ήταν συνολικά 316 σελίδες, και μου δόθηκε η εντύπωση πως ήταν 100. Ίδια ακριβώς εντύπωση με το ''Μη μου λες Αντίο'' της Αναστασίας Καλλιοντζή. Δεν μου αρέσουν αυτού του είδους τα βιβλία που διαβάζονται νεράκι, και ελπίζω να μην ισχύει και με άλλους Έλληνες συγγραφείς που θα διαβάσω στο μέλλον. Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θα γνωρίζετε την ''Πρόβα Νυφικού'' από την ομότιτλη αριστουργηματική σειρά που έδειχνε ο Ant1 την δεκαετία του '90. Την έψαχνα καιρό και τώρα που επιτέλους την βρήκα, ήρθε η ώρα να την ξεκοκακαλίσω. Για όσους δεν την έχουν δει την συνιστώ ανεπιφύλακτα, είναι πραγματικά καταπληκτική.

Edited March 14, 2011 by Δημήτρης

[reigninblood]

"Ο εβδομος παπυρος" - W. Smith

[Αλχημιστής]

Το ΚΑΣΤΡΟ του Αρτσιμπαλντ Κρονιν. Το βιβλιο αναφερεται στη ζωη ενος γιατρου, καθως ξεκιναει την καριερα του και τη ζωη του μετα το πτυχιο. Παρουσιαζονται τα εμποδια που αντιμετωπιζει, οι επιτυχιες και οι απτυχιες που του επιφυλασσει η ζωη. παρολο που διαδραμματιζεται στην Αγγλια του μεσοπολεμου, σχολιαζονται θεματα που ταιριαζουν αψογα και στο σημερα. Ενα πανεμορφο βιβλιο, με κακη μεταφραση, το οποιο κανει τον αναγνωστη να συνειδητοποιει οτι οσο και αν αλαξουν οι εποχες, η φυση του ανθρωπου παραμενει σχεδον η ιδια, το ιδιο βεβαια και η διαφθορα της κοινωνιας.

 

 

[Tattoman]

Εγώ ξεκείνησα το "Μνήμη νεκρών" του Ίαν Ράνκιν