Τι διαβάζετε;

[heiron]

Το ΚΑΣΤΡΟ του Αρτσιμπαλντ Κρονιν. Το βιβλιο αναφερεται στη ζωη ενος γιατρου, καθως ξεκιναει την καριερα του και τη ζωη του μετα το πτυχιο. Παρουσιαζονται τα εμποδια που αντιμετωπιζει, οι επιτυχιες και οι απτυχιες που του επιφυλασσει η ζωη. παρολο που διαδραμματιζεται στην Αγγλια του μεσοπολεμου, σχολιαζονται θεματα που ταιριαζουν αψογα και στο σημερα. Ενα πανεμορφο βιβλιο, με κακη μεταφραση, το οποιο κανει τον αναγνωστη να συνειδητοποιει οτι οσο και αν αλαξουν οι εποχες, η φυση του ανθρωπου παραμενει σχεδον η ιδια, το ιδιο βεβαια και η διαφθορα της κοινωνιας.

 

Αυτο το ειχα πετυχει σε προσφορα αλλα δεν το πηρα.Κρονιν εχω να διαβασω απο μικρος,παντως ειναι καλος συγγραφεας.

[_totally_frakked_]

μερικά παλιά τεύχη του Strange από το 2003 που μου ξέφυγαν, και Νόαμ Τσόμσκι, Περί αναρχισμού

[Stanley]

Ένα Παιδί Μετράει τα Άστρα. Νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να διαβάζω Λουντέμη στην αυθεντική του γλώσσα.

[melkiades]

Τελικά η Νύχτα της λευκής παπαρούνας μου άρεσε πολύ. Οι ιστορίες, άν και κάποιες από αυτές σαν να κόβονται λίγο απότομα, ήταν ωραία γραμμένες, ατμοσφαιρικές αλλά σίγουρα όχι τρομακτικές χωρίς φυσικά αυτό να είναι αρνητικό. Μου αρέσει ο τρόπος που δένεται η μια ιστορία με την άλλη καθώς και ότι υπάρχει η τελική ιστορία που κλείνει το κύκλο.

 

Χθές ξεκίνησα και τον Λέκγουελ και μέχρι τώρα πάει πολύ καλά και αυτό.

[helena]

Ένα Παιδί Μετράει τα Άστρα. Νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να διαβάζω Λουντέμη στην αυθεντική του γλώσσα.

 

Ένα Παιδί Μετράει τα Άστρα. Νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να διαβάζω Λουντέμη στην αυθεντική του γλώσσα.

[D'Ailleurs]

το (ξανά) έριξα στην κουλτούρα:

 

Aric, a half-elf with a rare natural ability with the psionic discipline known as "the Way," must find his place in a world ruled by the tyranny of evil sorcerer kings, and dominated by the savage wilds of the Athasian desert, a world presided over by the unrelenting crimson eye of Dark Sun.

 

When Aric is brought into a quest to search for a priceless trove weapons, he would rather keep his head down and live a simple life. But nothing is simple in the city of Nibenay with it reclusive ruler known as the Shadow King. And in a world where metal is the rarest of commodities, Aric’s "way" with metal is an even rarer talent.

 

Enlisted by the Shadow King himself to seek out this cache of metal weaponry, Aric heads into the desert with a treacherous band of adventurers. Allegiances are tested and secrets are uncovered. But sometimes the secrets hidden by the sands of time should remain undiscovered.

 

When Aric and his band uncover an evil perhaps greater than the Shadow King himself, it is a race against time to see who will harness its power.

 

 

[MountainRoot]

το (ξανά) έριξα στην κουλτούρα:

 

Εγώ τι να πω που έπιασα τώρα πίσω πίσω Ντριτζ??? Μην ρωτάτε γιατί και ποιό. Ντρέπομαι αλλά αυτή την περίοδο μου φαίνετε πως είναι το μόνο που αντέχω να διαβάσω. Τουλάχιστον το διαβάζω στα Αγγλικά και δεν ξενερώνω με τις λέξεις

[D'Ailleurs]

το (ξανά) έριξα στην κουλτούρα:

 

Εγώ τι να πω που έπιασα τώρα πίσω πίσω Ντριτζ??? Μην ρωτάτε γιατί και ποιό. Ντρέπομαι αλλά αυτή την περίοδο μου φαίνετε πως είναι το μόνο που αντέχω να διαβάσω. Τουλάχιστον το διαβάζω στα Αγγλικά και δεν ξενερώνω με τις λέξεις

 

κοίτα δεν είναι ντροπή αμα σου αρέσει. Εγώ το διασκεδάζω διαβάζοντας τέτοια βιβλία. Γενικά τον τελευταίο χρόνο διαβάζω και λιγότερο αλλα και όλο και πιο ευπεπτα βιβλία. Μάλλον θα είναι τα γεράματα...

[Nihilio]

Τελείωσα το Ίντιγκο του G. Joyce (αν δεν ήμουν σε μια φάση που είχα σκεφτεί πρόσφατα κάποια από τα θέματα του βιβλίου θα το έβρισκα αφόρητα άσκοπο) και έχω πιάσει την Ενυδρία (τι εννοείτε ποιας; )

Παράλληλα διαβάζω και μια ανθολογία του R.E.Howard με τίτλο El Borak and Other Desert Adventures που είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος, "ρεαλιστικές" περιπέτειες στο εξοτικό Αυγανιστάν της βικτωριανής εποχής (μέχρι στιγμής έχω ξεχωρίσει το The Three Bladed Doom με τους Ασσασσίνους)

[wordsmith]

στο εξοτικό Αυγανιστάν

 

Τι είναι το Αυγανιστάν; Η χώρα των αυγών; Όπου την κόλαση τη λένε ομελέτα;

[BladeRunner]

Εγώ, πάλι, που δεν το πρόσεξα καλά και νόμιζα ότι ήταν Αυνανιστάν; Πιπέρι στο στόμα, ξέρω.

Λοιπόν, για να είμαι on topic, διάβασα στο λεωφορείο τη μικρή νουβέλα του Ρότζερ Ζελάζνυ, Ο Γυρισμός του Δήμιου. Σχόλια στο subforum της επιστημονικής φαντασίας σε λίγα λεπτά. Παράλληλα, άρχισα το Κόμης Μηδέν, του Γουίλιαμ Γκίμπσον, εκδόσεις Aquarius. Μου φαίνεται καλύτερο από το Νευρομάντης, αλλά θα δείξει. Στην εισαγωγή του μεταφραστή, έμαθα ότι ο Γκίμπσον διάβαζε Μπάροουζ και Πίντσον και ότι επηρεάστηκε σε σημαντικό βαθμό από τους δυο αυτούς συγγραφείς. Το αναφέρω αυτό, γιατί πρόσεξα αρκετές ομοιότητες(ως προς το ύφος τουλάχιστον), του Γκίμπσον με τον Πίντσον(κάνει και ομοιοκαταληξία), κάτι που είναι καλό, αλλά πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος.

[Nihilio]

στο εξοτικό Αυγανιστάν

 

Τι είναι το Αυγανιστάν; Η χώρα των αυγών; Όπου την κόλαση τη λένε ομελέτα;

Ε, μπερδεύτηκα κι εγώ και είπα να μην το κάνω την χώρα των αβγών...

[manstredin]

Σήμερα ξεκινάω την Κλάρα στο Μισοσκόταδο του Χοσέ Κάρλος Σομόθα, και από περιγραφές φίλων κρατάω μεγάλο καλάθι. Για να δούμε...

[heiron]

Ακουσες "λιγα κερασια" και κρατας μεγαλο καλαθι;

[Stanley]

Ξεκίνησα την Πείνα του Χάμσουν. Έχω διαβάσει 20 σελίδες και είμαι μαγεμένος.

[Mort13]

Το Αίμα Δεν Σταματάει Ποτέ (τίτλος στο πρωτότυπο: Blood's A Rover), του James Ellroy

 

Το τέλος της τριλογίας Underworld US, που ξεκίνησε με το Αμερικάνικο Τάμπλοιντ (American Tabloid) και συνεχίστηκε με το Αμερικάνικο Ταξίδι Θανάτου (The Cold Six Thousand). Η γνωστή στακκάτη Ελροϊκή πρόζα ανακατεύει το Λος Άντζελες των αρχών της δεκαετίας του 70, τα κινήματα για τις φυλετικές διακρίσεις, τον Ρίτσαρντ Νίξον και τον Τζέι Έντγκαρ Χούβερ, Αϊτινά βουντού και άλλα πολλά με τον τρόπο που μόνο ο ίδιος ξέρει. Αν και αυτή τη φορά η έμφαση είναι περισσότερο σε μια εγκληματική ενέργεια (μια τολμηρή ληστεία χρηματαποστολής) παρά στις πολιτικές προεκτάσεις, με τρόπο που θυμίζει το Μεγάλο Πουθενά του ίδιου. Οι κλασικοί κολασμένοι εγκληματίες-ήρωες είναι 5 αυτή τη φορά (3 πρωταγωνιστές και άλλοι 2 σχεδόν πρωταγωνιστές), αλλά όπως πάντα είναι οι femmes fatales αυτές που κινούν όλα τα νήματα. Σίγουρα μέσα στους 10 μεγαλύτερους εν ζωή συγγραφείς παγκοσμίως, ανεξαρτήτως genre.

[DinoHajiyorgi]

Διαβάζω επιτέλους τους "Λαξευτές της Παλίρροιας". Είμαι φίλος της συγγραφέως.

 

 

 

Αγνοείστε το καρτούν. Το βιβλίο μου αρέσει.

 

[KELAINO]

Ξεκίνησα την Πείνα του Χάμσουν. Έχω διαβάσει 20 σελίδες και είμαι μαγεμένος.

 

Αλήθεια; Σ' αρέσει; Εγώ ήθελα να πλακώσω τον Κνουτ στα σούτια.

[Stanley]

Ξεκίνησα την Πείνα του Χάμσουν. Έχω διαβάσει 20 σελίδες και είμαι μαγεμένος.

 

Αλήθεια; Σ' αρέσει; Εγώ ήθελα να πλακώσω τον Κνουτ στα σούτια.

 

Το τέλειωσα και μπήκε στη λίστα με τα αγαπημένα μου βιβλία.

[Arachnida]

Τελικά η Νύχτα της λευκής παπαρούνας μου άρεσε πολύ. Οι ιστορίες, άν και κάποιες από αυτές σαν να κόβονται λίγο απότομα, ήταν ωραία γραμμένες, ατμοσφαιρικές αλλά σίγουρα όχι τρομακτικές χωρίς φυσικά αυτό να είναι αρνητικό. Μου αρέσει ο τρόπος που δένεται η μια ιστορία με την άλλη καθώς και ότι υπάρχει η τελική ιστορία που κλείνει το κύκλο.

 

Χθές ξεκίνησα και τον Λέκγουελ και μέχρι τώρα πάει πολύ καλά και αυτό.

 

Ναι, γράφει πολύ καλά αυτός ο Μίσσιος. Τι θα γίνει Κωνσταντίνε; Θα δούμε κάνα καινούργιο;

[constantinos]

 

Τι θα γίνει Κωνσταντίνε; Θα δούμε κάνα καινούργιο;

 

Κάποια στιγμή Γιάννη μάλλον θα δείτε. Το πως και το που είναι το θέμα. Άσε με γιατί μαζί με τον Γιώργο είμαι κι εγώ λίγο συγχυσμένος με το θέμα εκδόσεις.

[Arachnida]

Κι εγώ μαζί σου. Βασικά τους θεωρώ πολύ μαλάκες για το πώς το χειρίστηκαν.

[constantinos]

Ακριβώς αυτό ρε συ Γιάννη

[BladeRunner]

Επιτέλους! Άρχισα το UBIK, του Φίλιπ Ντικ.

[heiron]

Καταπλασμα ουμπικιου

Η καλυτερη συνταγη για σουφουπαθουντες.