Τι διαβάζετε;

[Mort13]

Second Variety: Volume Two of the Collected Stories of Philip K. Dick, του Philip K. Dick

 

Η δεύτερη από τις 5 συλλογές με όλα τα διηγήματα του Philip K. Dick. Στη συγκεκριμένη περιέχονται τα εξής:

 

"The Cookie Lady", "Beyond the Door", "Second Variety", "Jon’s World", "The Cosmic Poachers", "Progeny", "Some Kinds of Life", "Martians Come in Clouds", "The Commuter", "The World She Wanted", "A Surface Raid", "Project: Earth", "The Trouble with Bubbles", "Breakfast at Twilight", "A Present for Pat", "The Hood Maker", "Of Withered Apples", "Human Is", "Adjustment Team", "The Impossible Planet", "Impostor", "James P. Crow", "Planet for Transients", "Small Town", "Souvenir", "Survey Team", "Prominent Author".

 

Το Second Variety φυσικά ξεχωρίζει ενώ πολύ καλά είναι και τα The Trouble With Bubbles, Human Is, Impostor, Planet for Transients. Αρχίζει να ψιλοφαίνεται η παράνοια του Φίλιππα αλλά ακόμα μάλλον δεν το είχε ρίξει στα "σκληρά". Πλησιάζει κι αυτή η εποχή πάντως...

 

Εντελώς συμπτωματικά, το "The Cookie Lady" χώραγε άνετα στον διαγωνισμό για την πείνα ενώ τα "Small Town" και "The Commuter" στον τρέχοντα διαγωνισμό για τις πόλεις.

[helena]

το βραδυ θα αρχισω το τριτο βιβλιο της σειρας αρμπεναρκ, η επιστροφη των θεων

[BladeRunner]

Αποφάσισα να ξεκινήσω το V., του Thomas Pynchon, το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψε, σε ηλικία 26 ετών(!). Τον Ιανουάριο διάβασα το Vineland, το οποίο ήταν πάρα μα πάρα πολύ καλό. Λοιπόν, έχω διαβάσει ήδη τις πρώτες 60 σελίδες από τις 664 συνολικά, και είναι καταπληκτικό. Η γραφή είναι υπέροχη, διαβάζεται μονορούφι, οι χρονικές εναλλαγές δεν με έχουν μπερδέψει ακόμα, υπάρχουν πολλές αστείες καταστάσεις και η συνέχεια προβλέπεται συναρπαστική.

[Eroviana]

Λοιπόν, το αναγνωστικό μου σύστημα κατέρρευσε. Για κάποιους μήνες τώρα διαβάζω ένα λογοτεχνικό και παράλληλα ένα δοκιμιακό/θεωρητικό. Τελευταία φορά που έγραψα εδώ ανέφερα δύο δοκιμιακά. Παρόλο που είναι πολύ ενδιαφέροντα και τα δύο, μπούκωσα και μπερδεύτηκα. Πρώτα-πρώτα γιατί δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους κι επιπλέον δεν είχα τίποτα για να με ξεκουράσει. Οπότε άφησα στην άκρη το ένα κι έπιασα να ξαναδιαβάσω το A Game of Thrones. Μόλις το τέλειωσα και ξεκίνησα το Anthem της Ayn Rand. Είναι μια υπέροχη και ανησυχητική δυστοπία. Το ανακάλυψα διαβάζοντας το οπισθόφυλλο του Εμείς του Zamyatin Yevgeny, ο οποίος υποτίθεται ότι έδωσε έμπνευση στον Όργουελ για το 1984.

[Naroualis]

Μετά από περίπου 10 μέρες δυσκολίας να κάτσω στην καρέκλα του υπολογιστή, επιστρέφω, έχοντας ωστόσο ξετινάξει την αναγνωστική μου μπάνκα (όχι ότι είναι αυτό ποτέ δυνατόν, εφόσον η στοίβα με τα αδιάβαστα έχει φτάσει τον γελοίο αριθμό των 450 τίτλων...) Ευτυχώς έχω μέλλον μπροστά μου, καθώς έχω άδεια μέχρι την Κυριακή και εννοώ να το γλεντήσω πολύ ανάγνωση. Πάμε σχόλια.

 

Μικρές Αγγελίες, Αντώνης Κρύσιλας: Mainstream συλλογή διηγημάτωνπου γυρίζει γύρω από το θέμα της δουλειάς. Το αγόρασα με πολλές προσδοκίες (λόγω του Στόματος του Διαβόλου),αλλά αποδείχτηκε λίγο. Φαίνεται πως ο Κρύσιλας γράφει όπως κι εγώ: Καλύτερα στοφανταστικό, μέτρια στο mainstream.Αν και το θέμα ήταν εντελώς ενήλικο, η γραφή ή μάλλον το ύφος ήταν κάπωςπαιδιάστικα αθώο.

 

Ακατανόμαστες εξομολογήσεις, Γιώργος Πολ. Παπαδάκης: Σχόλια στο αντίστοιχο θρεντ.

 

Απόκρημνος Χρόνος, Περικλής Μποζινάκης:Καταπληκτικό. Πιθανόν ότι καλύτερό του έχω διαβάσει ως τώρα (κι έχω την εντύπωσηότι έχω διαβάσει όλα όσα έχει γράψει πλέον). Ατμόσφαιρα, δομή (με τα Α και Βμέρη των κεφαλαίων) χαρακτήρες, κορύφωση. Δύο προβλήματα κατ’ εμέ: Πρώτον οισκηνές σεξ στο τέλος ήταν μάλλον υπερβολικές (και δε βλέπω να προάγουν και πολύτην πλοκή) και δεύτερον η ύπαρξη του δωματίου κι ο ρόλος του δεν εξηγούνταιεπαρκώς. Πάντως, πραγματικά δε μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Ίσως τελικά αυτό ναείναι το κατάλληλο μέγεθος κειμένου που του επιτρέπει να ξεδιπλώνει όλο του τοταλέντο.

 

Νεκρονομικόν, Ντόναλντ Τάισον: Ενδιαφέρουσα ιδέα,η «αναπαράσταση» του Νεκρονομικόν, όπως θα ήταν αν το είχε ράψει ο Αλχραζέντ,αλλά κάπου καταντάει δυστυχώς βαρετό. Χαριτωμένοι οι υπαινιγμοί που κάνει οσυγγραφέας για τον «ταξιδιώτη».

 

Οδύσσεια στο χωροχρόνο, Γιώργος Β. Παπαδόπουλος:Τύπου Γιώργου Θαλάσση ιστορία με χρονοταξίδι. Ακατανόητο στο τέλος. Πιθανόν να έχει συναισθηματική αξία για το συγγραφέα του, αλλά για τους αναγνώστες δεν έχει.

 

Παραμύθια της Κύθνου, Γιώργος Βενετούλιας: Τι νασχολιάσει κανείς; Υπέροχα!

 

Το πείραμα της όγδοης μέρας, Ορέστης Ευθυμίου: Σχόλια στο αντίστοιχο θρεντ.

 

Ένα χαμόγελο στο σκοτάδι, Δημήτρης Στρεμμένος:Χαριτωμένες ιδέες που όμως δεν υποστηρίζονται ούτε από τη δομή ούτε από τηγλώσσα. Περιορισμένη πειστικότητα.

 

Twelve, Danilov Quintet Book 1, JasperKent: Εξαιρετικό. Ιστορικό τρόμου. Τα υπονοούμενα πριν αποκαλυφθεί η φύσητων Δώδεκα είναι τρομερά διασκεδαστικά. Κάπου πλατειάζει αλλά πριν αρχίσεις ναδυσφορείς καταλαβαίνεις ότι το τράβηγμα είναι αναγκαίο για να σου φτιάξειατμόσφαιρα και να σε ρίξει σε κάποιες από τις πιο έντονες και δραματικές σκηνέςπάλης μεταξύ ανθρώπων και βαμπίρ που έχω διαβάσει ποτέ. Στέρεοι χαρακτήρες,πραγματικοί. Και η τελική αποκάλυψη τρομακτική, πραγματικά. Μήπως πρέπει ν' ανοίξω δικό του θρεντ;

 

Η Μοναξιά του Θεού, Χρίστος Λογαρίδης: Διηγήματαεπιστημονικής αλλά και αλληγορικής φαντασίας, με υπερβολικά στολισμένο λόγο,κλισέ ανθρωπιστικά μηνύματα (είμαστε όλοι πουλημένοι, η τηλεόραση δεν είναιελευθερία, άμα αγοράζεις και πουλάς είσαι κακός) και άλλα τέτοια. Πολύμπλα-μπλα και ξύλινοι διάλογοι.

 

Τhe CrownConspiracy, Michael J. Sullivan: Φάντασυ με τα όλα του, του οπίου το σέτινγκ αλληθωρίζει ελαφρά προς το τέλος των Σταυροφοριών. Ωραίο. Διάλογοι,χαρακτήρες γλώσσα, πλοκή. Ιδέα, ρυθμός. Στην κορύφωση τα χαλάει λίγο,πλατειάζει εκεί που έπρεπε να τρέχει, που ήθελες δράση κι όχι λόγια. Αλλάαποζημιώνει με το παραπάνω στην απίθανη χολιγουντιανή (με την καλή έννοια)σκηνή της κατάρρευσης του πύργου. Δύο προβλήματα, πρώτον ήθελα ο Myron να ‘ναι λίγο πιοπροβληματισμένος με ον έξω κόσμο και δεύτερον να ενημερώσω το κοινό ότι είναιμάλλον δύσκολο να έχει μα ταβέρνα/καπηλειό/χάνι ΦΡΕΣΚΟ ΖΕΣΤΟ ΨΩΜΙ 24 ώρες το24ωρο.

 

Deja vu, ΠόπηΒερνάρδου: Συλλογή διηγημάτων με περίπου κοινό τόπο της προηγούμενεςζωές. Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει αλλά μου ήταν πολύ δύσκολο να τις διαβάσω.Έπιασα τον εαυτό μου να βαριέται και να πηδάει σελίδες.

 

Το Ασήμι που Ουρλιάζει, Αβραάμ Κάουα: Σχόλια στο αντίστοιχο θρεντ.

 

Η έβδομη Σφραγίδα, Σταύρος Μουντουφάρης: Έχωδιαβάσει σχεδόν όλα του τα βιβλία και νομίζω ότι είναι το χειρότερο. Σχεδόνμόνο διάλογος, κακογραμμένος και κλισέ όσο δεν παίρνει, και από υπόθεση Ανάσταο Κύριος. Και pun intented. Ελαφρυντικό το ήταν μάλλον το πρώτο το γραπτό.

 

Ο Φύλακας των Ψυχών, συλλογικό: 8 διηγήματα πουέχουν όλα τον ίδιο τίτλο: ο Φύλακας των Ψυχών. Και διατείνονται ότι είναιδιηγήματα φαντασίας. Από τα 8 μόνο τα δύο, άντε κι ένα τρίτο ανήκουν στοφανταστικό. Τα υπόλοιπα είναι καθαρές αλληγορίες ή σουρεαλισμοί ή και απλέςκαθημερινές ιστορίες. Ξεχώρισα τον Φύλακα του Νίκου Φαρούπου, που μπορεί ναδιάλεξε την κοινοτυπία της δυστοπίας, αλλά κέντησε το κομμάτι του (είναι και τομεγαλύτερο από τα 8) με τις ωραιότερες και τις πιο φίνες κλωστές.

 

 

[phaethon]

Τελείωσα τον Νάνο του Λαγκερκβιστ. Ενδιαφέρον βιβλίο αν μη τι άλλο. Κι ο νάνος τόσο ενοχλητικός αλλά συνάμα φαντάζει τόσο οικείος...

Επίσης τελείωσα το έξοχο Νούμερο 31328 του Βενέζη. Μου θύμισε πολύ τις αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων του Ντοστογιέφσκι.

Κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι.

[Stanley]

H Πείνα:

 

 

 

Χρωστούσα λίγα λόγια για αυτό εδώ το αριστούργημα. Είναι μερικές φορές που όταν κάτι μου αρέσει τόσο πολύ, λέω λίγα γιατί αν αφεθώ θα χαθώ. Αυτό το βιβλίο,λοιπόν, γραμμένο στα τέλη του 19ου αιώνα, είναι μια τομή στην ιστορία της λογοτεχνίας, ένα έργο που μετατόπισε το βάρος της αφήγησης στην ψυχολογία του ήρωα, ένα μνημείο μοντερνισμού που επηρέασε όσο λίγα τους συγγραφείς που ακολούθησαν. Αποθεώνοντας την τεχνική του stream of consciousness, o Χάμσουν δεν έχει κάποια πλοκή να μας σαγηνεύσει. Ο ήρωάς του, ένας νέος με σαφείς αναφορές στον Ρασκόλνικωφ και στον κάτοικο του Υπογείου( ηθικό δείδαγμα:στην τέχνη δεν υπάρχει ποτέ παρθενογένεση; ), ίσως γύρω στα 20, συγγραφέας, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα στην πόλη της Χριστιάνιας(μετέπειτα Όσλο),αγωνιώντας και πασχίζοντας να πουλήσει τη μεγάλη ιδέα, ένα δοκίμιο ή ένα διήγημα που θα του επιτρέψει να βγάλει το μήνα και να κοιμηθεί αξιοπρεπώς σε ένα ανθρώπινο κρεβάτι. Δεν τα καταφέρνει πάντα,όμως, και περιπλανιέται στους δρόμους, όπου βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην παράνοια, στην πείνα για φαγητό αλλά περισσότερο για αξιοπρέπεια, αξιοπρέπεια που κρατάει πάντα στη χούφτα του και που τον φορτώνει άλλοτε με ενοχές άλλοτε με πωρωμένη αυτοεκτίμηση. Η πείνα του ανώνυμου πρωταγωνιστή έχει πάνω από όλα άξονά της τον αυτοσεβασμό και την καταξίωση, στο δρόμο για τα οποία το στομάχι, σαν άλλος Μεφιστοφελής, μπαίνει για να τον δελεάσει και να τον ξεστρατίσει. Ο Θεός και οι άλλοι, όπως θα έγραφε αργότερα και ο Σαρτρ, μπαίνουν στο χωνευτήρι και γίνονται μια αδιαίρετη κόλαση.

Η απελπισία της ανθρώπινης ύπαρξης και το μεγαλείο που κρύβεται μέσα σε αυτήν, δοσμένα με γραφή της ψηλότερης ιεραρχίας που βάζει τον Χάμσουν δίπλα στον Ίψεν και στον Στρίντμπεργκ, τους άλλους μεγάλους ποιητές της Σκανδιναβίας.

Σημείωση: η μετάφραση του Δασκαλάκη, εκδόσεις Δωρικός, ήταν αρκετά καλή, αλλά μην την προτιμήσετε: παραλείπει, εντελώς ανεξήγητα και καταστροφικά, μια πρόταση από την αρχή-αρχή, που δίνει άλλο νόημα στο τέλος του βιβλίου. Το διάβασα στην αγγλική εκδοχή στο internet, γιατί στη μετάφραση μου ξίνισε άσχημα.

Τώρα έχω αρχίσει τα Πάθη του νεαρού Βέρθερου, του Γκαίτε. Υποσχόμενο.

Edited April 2, 2011 by Stanley

[BladeRunner]

Άρχισα τη συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο Εννέα Ιστορίες, του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ. Διάβασα την πρώτη ιστορία, το Ιδανική μέρα για μπανανόψαρα, και έμεινα... κάγκελο. Καταπληκτική γραφή, διαφορετική σε σχέση με το Φύλακα στη Σίκαλη, περίεργη ιστορία και το τέλος απλά... μη αναμενόμενο(τι άλλο να πω...).

[melkiades]

Αυτές τις μέρες προχωράω βασανιστικά αργά το Neverwhere του Neil Gaiman και παράλληλα ξανάπιασα για 3η φορά τα 12 διηγήματα περιπλανώμενα του G.G. Marquez που τα ξαναθυμήθηκα την Κυριακή.

 

 

[Eroviana]

Ξεκίνησα το Lord of Light του Roger Zelazny. Μα είναι τόσο περίεργο. Η γραφή του, οι χαρακτήρες του, η θολή πλοκή, ποτέ δεν είναι ένα μόνο πράγμα. Δεν ξέρω αν μου αρέσει ακόμα κι ας έχω περάσει τη μέση του βιβλίου. Τον Zelazny τον γνώρισα από τη δεκαλογία του Amber, που συγκαταλέγεται στα πιο αγαπημένα μου αναγνώσματα. Θα σας πω στο τέλος την απόφαση.

 

Συνεχίζω ακάθεκτη (αν και κουρασμένη) με τα δύο δοκίμιά μου. Αν σας μυρίσει καμένο, μην θορυβηθείτε, το κεφάλι μου θα είναι

 

Υ.Γ: Στο εξώφυλλο του βιβλίου γράφει ο Martin: "One of the five best SF novels ever written". Ποια είναι τα άλλα 4; Θα με τρελάνει ο άνθρωπος.

[Naroualis]

Τελείωσα το "Δηλαδή, εγώ τώρα πέθανα;" συλλογή διηγημάτων του πρωτοεμφανιζόμενου Γιώργου Λαχάνη. Νομίζω ότι κάπου είδα ένα τόπικ σχετικά, αλλέως θα ανοίξω εγώ ένα για να πω τη γνώμη μου.

[Stanley]

Άρχισα τη συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο Εννέα Ιστορίες, του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ. Διάβασα την πρώτη ιστορία, το Ιδανική μέρα για μπανανόψαρα, και έμεινα... κάγκελο. Καταπληκτική γραφή, διαφορετική σε σχέση με το Φύλακα στη Σίκαλη, περίεργη ιστορία και το τέλος απλά... μη αναμενόμενο(τι άλλο να πω...).

 

Στην καρδιά μου το έβαλα αυτό το βιβλίο. Τιτανομέγιστος ο Σάλιντζερ.

 

Έχω αρχίσει τον Μολλόυ του Μπέκετ, ένα από τα κορυφαία του μυθιστορήματα. Σχόλιο μέχρι τώρα:

ω.

 

[Asgaroth]

το βραδυ θα αρχισω το τριτο βιβλιο της σειρας αρμπεναρκ, η επιστροφη των θεων

 

από τα πρώτα βιβλία φαντασίας που είχα διαβάσει..κάποτε τριγυρνούσε και ο βάρδος σε αυτό το φόρουμ να φανταστείς.Τα είχα απολαύσει πάντως..

[BladeRunner]

Άρχισα τον Πεταλούδα, την αυτοβιογραφική ιστορία του Ανρί Σαριέρ, σε μετάφραση των εκδόσεων Βασδέκη, φετινό απόκτημα από το Παζάρι Βιβλίου. Θα μου πάρει καμιά βδομάδα ή λίγο λιγότερο, αλλά αξίζει. Η γραφή είναι μάγκικη και ευχάριστη. Τρόμος, περιπέτεια, σασπένς και άλλα, είναι τα συστατικά στοιχεία του βιβλίου αυτού.

edit: Και χάρη στο Μοναστηράκι, έχω και την ταινία Papillon, με τον Steve McQueen, στην πλούσια ταινιοθήκη μου. Την βρήκα σε πακέτο μαζί με το Hell In The Pacific.

Edited April 7, 2011 by BladeRunner

[DinoHajiyorgi]

Ξεκίνησα επιτέλους την "Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου" από τις εκδόσεις "γράμματα", σε μετάφραση Γιάννη Ευαγγελίδη. Έκδοση του 1982 με δασίες και περισπομένες. Είναι ένα από τα βιβλία που παρέλαβα ως δώρο στην χριστουγεννιάτικη Βύνη. Είμαι στα πρώτα διηγήματα (του Πόε) που περιέχει η συλλογή, δεν περίμενα όμως και να γελάσω, με το αρκετά χιουμοριστικό "Αυτός Που Τον Είχαν Βασανίσει" παρά την σοβαρότητα του τίτλου του. Είδες ο Έντγκαρ Άλαν;

 

Μέχρι να τελειώσω όλα τα χριστουγεννιάτικα δώρα μου, βάζω αναγκαστικά στην άκρη το ογκοδέστατο "Ετήσια Ανθολογία Επιστημονικής Φαντασίας - 2" της Anubis, ξέχωρο δώρο της wordsmith. Σταμάτησα στα τρία διηγήματα, περιμένουν άλλα 22, υπόσχομαι να το συνεχίσω αμέσως μετά Κέλλυ μου.

[Zaratoth]

Ξανάπιασα το Last Wish.

[Stanley]

Ξεκίνησα επιτέλους την "Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου" από τις εκδόσεις "γράμματα", σε μετάφραση Γιάννη Ευαγγελίδη. Έκδοση του 1982 με δασίες και περισπομένες. Είναι ένα από τα βιβλία που παρέλαβα ως δώρο στην χριστουγεννιάτικη Βύνη. Είμαι στα πρώτα διηγήματα (του Πόε) που περιέχει η συλλογή, δεν περίμενα όμως και να γελάσω, με το αρκετά χιουμοριστικό "Αυτός Που Τον Είχαν Βασανίσει" παρά την σοβαρότητα του τίτλου του. Είδες ο Έντγκαρ Άλαν;

 

 

Ο Πόε έχει γράψει μπόλικα σατιρικά. Από το σύστημα του Δόκτωρος Πίσσα και Καθηγητή Φτερά, μέχρι το How to Write a Blackwood Article και το Δούκα Ομελέτα. Για να μην αναφέρω την φάρσα με το αερόστατο. Ο άνθρωπος είχε και χιούμορ, φυσικά.

[melkiades]

Ξαναδιαβάζω μετά από πολλά πολλά χρόνια τα Μάτια Γαλάζιου σκύλου και Θάνατος σταθερός πέρα από τον έρωτα του G.G. Marquez (εκδόσεις Νεφέλη) που περιέχουν συνολικά 16 διηγήματα. Ελπίζω να μην με πιάσει η ανοιξιάτικη Μαρκεσίτιδα και ξαναδιαβάσω τα πάντα

[BladeRunner]

Έπιασα στα χέρια μου το κλασικό περιπετειώδες θρίλερ του Ira Levin, Τα Παιδιά από την Βραζιλία. Και τι δεν έχω ακούσει για το βιβλίο αυτό. Ναζί, κυνηγοί των Ναζί, συνωμοσία για την άνοδο ενός νέου Ράιχ, και λοιπά και λοιπά. Απ'όσο έχω ακούσει, έχει και ένα ΕΦ στοιχείο. Έχει γίνει και ταινία, το 1978, με τους Γκρέγκορι Πεκ και Λόρενς Ολίβιε. Κλασικό στο είδος του, θα περάσω πολύ ευχάριστες και περιπετειώδης ώρες, και να 'ναι καλά το Μοναστηράκι, αφού εκεί το βρήκα μεταχειρισμένο, με ένα μικρό μέρος στη γωνία του εξωφύλλου να είναι σκισμένο, αλλά τα πενήντα λεπτά που έδωσα και το περιεχόμενο, στάθηκαν ικανά να το αρπάξω δίχως δεύτερη σκέψη.

[phaethon]

Ξαναδιαβάζω μετά από πολλά πολλά χρόνια τα Μάτια Γαλάζιου σκύλου και Θάνατος σταθερός πέρα από τον έρωτα του G.G. Marquez (εκδόσεις Νεφέλη) που περιέχουν συνολικά 16 διηγήματα. Ελπίζω να μην με πιάσει η ανοιξιάτικη Μαρκεσίτιδα και ξαναδιαβάσω τα πάντα

 

Υπάρχει κανένα εμβόλιο και κατάφερες να την ξεπεράσεις; Γιατί εμένα μου φαίνεται ανίατη αρρώστια. Μόλις τελείωσα τις θλιμμένες π... της ζωής μου.

Δεν φτάνει τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας ούτε τα 100 χρόνια μοναξιά, αλλά και πάλι βλέπεις πόσο ξεχωριστός συγγραφέας είναι ακόμα και στα

μέτρια έργα του. Στα οποία δεν ανήκει το βιβλίο που ξαναδιαβάζεις.

[melkiades]

Μπα δεν έχω πάρει κανένα εμβόλιο απλά είναι κάτι σαν αλεργία, με πιάνει κατα περιόδους εδώ και πολλά πολλά χρόνια αλλά δεν παίρνω τίποτα.

 

Ναι οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου (ε δεν θα βάζουμε και τελίτσες στους τίτλους τώρα) όπως και το Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων που ήταν και το πρώτο του που διάβασα σίγουρα δεν είναι από τα καλύτερά του αλλά ακόμα και αυτά

[aScannerDarkly]

Το Περί έρωτος ήταν το πρώτο που διάβασα κι εγώ. Ήταν απλό. Όταν βλέπεις το οπισθόφυλλο, που μιλάει για ένα κρανίο με 2.5 μέτρα μαλλιά (ή κάπως έτσι, δεν το έχω μπροστά μου) απλά δε γίνεται να μην πάρεις το βιβλίο.

[melkiades]

Το Περί έρωτος ήταν το πρώτο που διάβασα κι εγώ. Ήταν απλό. Όταν βλέπεις το οπισθόφυλλο, που μιλάει για ένα κρανίο με 2.5 μέτρα μαλλιά (ή κάπως έτσι, δεν το έχω μπροστά μου) απλά δε γίνεται να μην πάρεις το βιβλίο.

 

Από το οπισθόφυλλο Απλωμένη καταγής, η θαυμάσια κόμη είχε μάκρος είκοσι δύο μέτρα και έντεκα εκατοστά

Ενταξει περίπου 20 μέτρα έπεσες έξω. Τί είναι πια είκοσι μέτρα;

[aScannerDarkly]

Ναι ρε γαμώτο, με τα 2.5 δε μου έμοιαζε και τόσο ενυπωσιακό...

[Kafka]

Αγόρασα τη συλλογή κειμένων του Πόε απο τις εκδόσεις Γράμματα, με τίτλο "Διηγήσεις".

 

Καλή έκδοση φαίνεται, και εξάλλου συλλέγω τις εκδόσεις του Πόε και μερικών άλλων.