Τι διαβάζετε;

[reigninblood]

Σήμερα θα ξεκινήσω το "η πύλη της κόλασης" του Λοράν Γκοντέ

[BladeRunner]

Ένα από τα βιβλία που έχω υπόψιν. Όταν με το καλό το τελειώσεις ν'αφήσεις και ένα σχολιάκι .

[Alucard]

Jonathan Strange and Mr. Norell - Susanna Clarke.

 

Προσωπικά, δε με ενθουσίασε. Μου φάνηκε κάπως 'λίγο', ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς και τις διακρίσεις του.

[melkiades]

Ξεκίνησα το καλοκαίρι της διαφθοράς του Stephen King, μέχρι τώρα πάει καλά αλλά νομίζω πως θα αρχίσει να με στενοχωρεί σε λίγο

[heiron]

Jonathan Strange and Mr. Norell - Susanna Clarke.

 

Προσωπικά, δε με ενθουσίασε. Μου φάνηκε κάπως 'λίγο', ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς και τις διακρίσεις του.

Eμένα αυτό με εξέπληξε θετικά. Είχα χαμηλές προσδοκίες ίσως αλλά νομίζω ότι είναι ένα πολύ καλό βιβλίο φάντασυ κι έξω από τη συνηθισμένη νόρμα του επικού/ηρωικού κτλ.

Εγώ έπιασα επιτέλους το Η πόλη και η πόλη του Μίεβιλ.

Το είχα χώσει κάπου στη βιβλιοθήκη κι όλο ξεχνούσα να το διαβάσω.

[gregacm]

Σκεφτομαι να ξεκινησω την Αφηγηση του Αρθουρ Γκορντον Πυμ του Ποε.

[Δημήτρης]

Σκεφτομαι να ξεκινησω την Αφηγηση του Αρθουρ Γκορντον Πυμ του Ποε.

 

Να το διαβάσεις, καλό είναι. Και σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις, να πω ότι ο Ιούλιος Βερν έχει γράψει μία άτυπη συνέχεια του με τίτλο ''Η Σφίγγα των Πάγων''.

[BladeRunner]

Άρχισα το Ο διαρρήκτης που αποκάλυψε τον Κίπλινγκ. Τρίτο βιβλίο της σειράς με ήρωα τον συμπαθητικό διαρρήκτη Μπέρνι Ρόντενμπαρ.

[gregacm]

Σκεφτομαι να ξεκινησω την Αφηγηση του Αρθουρ Γκορντον Πυμ του Ποε.

 

Να το διαβάσεις, καλό είναι. Και σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις, να πω ότι ο Ιούλιος Βερν έχει γράψει μία άτυπη συνέχεια του με τίτλο ''Η Σφίγγα των Πάγων''.

 

Το ξεκινησα το απογευμα,αλλα δεν μπορεσα να διαβασω πολυ,γιατι κατι ετυχε.Οποτε ακομα δεν μπορω να εκφρασω αποψη.Αυτο για τον Βερν δεν το ηξερα!

[melkiades]

Ξεκίνησα τον Δρόμο του Cormac McCarthy. Είμαι ακόμα στην αρχή αλλά μου φαίνεται πολύ ωραίο μέχρι τώρα.

[BladeRunner]

Άρχισα το Ο κρυμμένος θησαυρός, του Λουίς Λ'Αμούρ. The Man Called Noon στο πρωτότυπο. Έχει γίνει και ταινία με πρωταγωνιστή τον Richard Crenna.

[Nhrhida]

Διάβασα το "Παλούκι στην καρδιά" του Laymon Richard.

Δε ενθουσιάστηκα. Σαν ιδέα ήταν καλό, είχε κάποιες καλές στιγμές αλλά κατα τ' άλλα βαρέθηκα. Έφτασα στην εκατοστή περίπου σελίδα και συνειδητοποίησα πως μέχρι τότε δεν είχε γίνει απολύτως τίποτα. Καμία εξέλιξη στην υπόθεση. Οι χαρακτήρες δεν με κέρδισαν-ίσως γιατί τους βρήκα πολύ ρηχά δημιουργημένους. Η κορύφωση πριν το τέλος ήταν απότομη και το ίδιο το τέλος μου θύμισε αμυδρά άρλεκιν. Μ' αρέσει που στο οπισθόφυλλο έλεγε σχόλιο "ο stephen king σε πιο αδίστακτη έκδοση"

Δεν έχω διαβάσει άλλα του συγγραφέα, ενδεχομένως έχει γράψει και καλύτερα αλλα αυτό δεν θα το πρότεινα σε άλλον.

[Nihilio]

Διάβασα το "Παλούκι στην καρδιά" του Laymon Richard.

Δε ενθουσιάστηκα. Σαν ιδέα ήταν καλό, είχε κάποιες καλές στιγμές αλλά κατα τ' άλλα βαρέθηκα. Έφτασα στην εκατοστή περίπου σελίδα και συνειδητοποίησα πως μέχρι τότε δεν είχε γίνει απολύτως τίποτα. Καμία εξέλιξη στην υπόθεση. Οι χαρακτήρες δεν με κέρδισαν-ίσως γιατί τους βρήκα πολύ ρηχά δημιουργημένους. Η κορύφωση πριν το τέλος ήταν απότομη και το ίδιο το τέλος μου θύμισε αμυδρά άρλεκιν. Μ' αρέσει που στο οπισθόφυλλο έλεγε σχόλιο "ο stephen king σε πιο αδίστακτη έκδοση"

Δεν έχω διαβάσει άλλα του συγγραφέα, ενδεχομένως έχει γράψει και καλύτερα αλλα αυτό δεν θα το πρότεινα σε άλλον.

To Funland και, φυσικά, το The Cellar είναι τα καλύτερά του, γενικά πάντως δεν είναι ο συγγραφέας-φαινόμενο. Γράφει πολύ ωραίους διαλόγους, κλισαρισμένους αλλά ευχάριστους χαρακτήρες, πολύ και άγριο σεξ, αλλά οι σκηνές δράσης του είναι εκπληκτικά άνευρες και οι πλοκές του όχι πάντα εμπνευσμένες.

Το παλούκι στην καρδιά μου είχε κάνει καλή εντύπωση με το πώς παίζει με τα κλισέ του είδους. Σαν βιβλίο ήταν συμπαθητικό πάντως, δεν ξέρω πόσο καλό είναι σε μετάφραση.

[Nhrhida]

Σε αυτό με τους διαλόγους θα συμφωνήσω, ήταν από τα καλά στοιχεία και μάλλον το γνώριζε και ο ίδιος πως το κατείχε το θέμα γι' αυτό είχε πολλούς.

Ήταν το πρώτο που πρόσεξα.

[Naroualis]

-Στα Δίχτυα της Νόβα, Φαίδρα Λέρνη. Κυπριακή επιστημονική φαντασία, που κατάφερα να αποκτήσω με την γλυκύτατη χορηγία του andlib. Δυστυχώς και παρά τις πολύ καλές προθέσεις της συγγραφέως, δεν είναι καλά τα νέα. Η ιδέα είναι σχετικά κοινότυπη (μια πειραματική ουτοπία Αμαζόνων) και η εκτέλεση είναι κατώτερη της ερασιτεχνικής. Η ορθή χρήση της γλώσσας (με ελάχιστες πικάντικες πινελιές ντοπιολαλιάς) δε ισοφαρίζει την έλλειψη ύφους ή τεχνικής. Το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ πρόκειται για καταχωρήσεις ημερολογίου, το ξεχνάς αμέσως γιατί δε θυμίζει σε τίποτε ημερολογιακές καταχωρήσεις. Επίσης έννοιες όπως η προοικονομία ή η ομοιομορφία ή η αληθοφάνεια είναι μάλλον απούσες. Γενικά κι ενώ είναι καταφανές ότι η γυναίκα ξέρει τι θέλει να πει και προσπαθεί σκληρά να το πει σωστά, είναι επίσης καταφανές ότι δεν κατέχει την τέχνη. Νομίζω ότι έχει κάποια πιθανότητα για βελτίωση όμως, ωστόσο θα πρέπει κάποιος να της κάνει τις σωστές ερωτήσεις, τις οποίες εκείνη θα πρέπει να απαντήσει μόνη της για να βελτιωθεί.

 

 

-On the Beach, Nevil Shute Norway. Not for the weak of heart. Μια πόλη της Αυστραλίας, ένα πυρηνικό υποβρύχιο, έξι μήνες ζωής και μετά θα έρθει το πυρηνικό νέφος από το βόρειο ημισφαίριο και θα πεθάνουμε όλοι. Στο μεταξύ το μεγάλο μέρος τον ανθρώπων εξακολουθεί να μιλάει λες και πρόκειται να ζήσουν για πάντα. Ένας γιατρός χειρουργεί μια γυναίκα με όγκο στο στομάχι γιατί "θα της δώσει ακόμη δυο-τρία χρόνια ποιοτικής ζωής". Ένας Αμερικανός καπετάνιος αγοράζει παιχνίδια για την κόρη και το γιο του, δεδομένου ότι στο βόρειο ημισφαίριο δεν υπάρχει πια κανείς ζωντανός. Μια νοικοκυρά αγωνιά για την κόρη της γιατί μπορεί μεγαλώνοντας να γίνει στραβοκάνα. Αγρότες αναρωτιούνται αν πρέπει να φτιάξουν ένα φράγμα για να συγκρατεί τη βροχή. Ένας φυσικός κερδίζει το Γκραν Πρι Αυστραλίας. Μια ασύδοτη κοπέλα δίνει εξετάσεις για να μάθει στενογραφία.

 

Παράνοια. Αλλά δε μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου βρε παιδί μου. Μπορεί να θυμώσεις μαζί του, να φωνάξεις να κλάψεις, αλλά δε θα το αφήσεις ως το τέλος. Κι όταν τελικά καταλαβαίνεις τι σημαίνει ο τίτλος, τότε και μόνο τότε το παίρνεις απόφαση κι εσύ ότι το βιβλίο έχει τελειώσει οριστικά. Δεν το συστήνω στη Σόνια γιατί πιστεύω ότι θα το μισήσει και μαζί και όλους όσους πρωταγωνιστούν. Αλλά όποιος άλλος δε φοβάται την κατάθλιψη (γιατί αυτό το βιβλίο σε αφήνει λιγάκι καταθλιπτικό στο τέλος) πρέπει να το διαβάσει. Πρέπει.

[BladeRunner]

Άρχισα το Τα σκοτεινά όνειρα του Ντέξτερ, του Τζεφ Λίντσεϊ. Πολύ καλό...

[alanon]

Μαύρος πύργος.το τέλος του έπους.καλά ξεκίνησε

[Δημήτρης]

Διάβασα ''Το Έπος των Χαραφίς'', είναι ο πρώτος Ναγκίμπ Μαχφούζ που διαβάζω. Δεν μου άρεσε. Το βιβλίο αποτελείται από δέκα διηγήματα που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα των Χαραφίς, μίας οικογένειας σε μία απροσδιόριστη περιοχή της Αιγύπτου, και αυτά των απογόνων της. Το γράψιμο είναι καλό, και υπάρχουν κάποιες παράγραφοι μέσα στις ιστορίες που είναι πολύ ωραίες. Είναι όμως όλες ολόιδιες μεταξύ τους, δεν υπάρχει μία κάποια ποικιλία. Βλέπουμε τα παντρολογήματα που συμβαίνουν, διαζύγια, δολοφονίες, καβγάδες, συμμαχίες, επαγγελματικές επιτυχίες και αποτυχίες κλπ. Το να διαβάσω μία, άντε δύο ιστορίες μ' αυτό το θέμα, είναι κάτι που μπορώ να κάνω. Όμως το να είναι όλο το βιβλίο έτσι, ήταν κάτι που με κούρασε. Και θα με κούραζε ακόμη και αν ήταν και σε φάντασυ πλαίσιο, όχι απαραίτητα επειδή είναι βιβλίο κλασικής λογοτεχνίας.

 

Κάτι επίσης που στάθηκε εμπόδιο (αλλά ok το ήξερα αυτό από πριν) είναι το ξενικό φόντο στο οποίο λαμβάνουν χώρα όλα αυτά. Ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας σαν σκηνικό την πατρίδα του, καταπιάνεται με θέματα που άπτονται της Αιγυπτιακής καθημερινότητας. Μία κουλτούρα που επειδή δεν την γνωρίζω, δεν μπορούσα να παρακολουθήσω το βιβλίο όσο καλά θα ήθελα. Π.χ. απολαμβάνει κανείς υψηλής κοινωνικής εκτίμησης με το να είναι ο νταής, ο προστάτης της γειτονιάς. Και το νταηλίκι θεωρείται ως κάτι το πολύ σημαντικό για το οποίο αξίζει να παλέψει κανείς (γίνονται πραγματικές μάχες με ρόπαλα) με τους γονείς να είναι περήφανοι για τα παιδιά τους όταν αναλαμβάνουν νταήδες. Και κάτι άλλα τέτοια περίεργα.

 

Δεν μου άρεσε λοιπόν, αλλά δεν απογοητεύομαι. Έχω ακόμη μπόλικους Μαχμούζ για διάβασμα και ελπίζω ότι όλο και κάποιο θα μου αρέσει περισσότερο. Σειρά παίρνει τώρα ο Σαίξπηρ με τον ''Άμλετ'' του.

Edited September 30, 2012 by Δημήτρης

[D'Ailleurs]

τελείωσα το "The crimson legion" της σειράς "The prism pentad" και συνεχίζω με το "The amber enchantress".

[Gotanine]

Μαύρος πύργος.το τέλος του έπους.καλά ξεκίνησε

Είναι έξοχο ολόκληρο το έπος. Μακάρι να έβγαιναν πολλά παρόμοια... Εύχομαι να μην το είχα διαβάσει τόσο γρήγορα...

Στο θέμα, τελείωσα ένα αφήγημα της Σώτης Τριανταφύλλου και ήταν κάτι πολύ αισιόδοξα καλό. Τώρα, θα ξεκινήσω το "Ένα αισθηματικό μυθιστόρημα", ανήκει στην καλτ λογοτεχνία, διαβάζω ότι είναι πολύ σκληρό και ιδιαίτερο... Δεν ξέρω.

[BladeRunner]

Άρχισα το Μοιραία, του Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ.

[Nihilio]

Το Peaceable Kingdom του Jack Ketchum. Συλλογή με σύντομες ιστορίες, σε διαφορετικά στυλ η κάθε μία και με ποιότητα που ανεβοκατεβάινει μεταξύ συμπαθητικού και εξαιρετικού.

[BladeRunner]

Άρχισα το Ο Σημαδεμένος, του Χάουαρντ Χοκς.

Edited October 3, 2012 by BladeRunner

[Δημήτρης]

Μόλις τελείωσα τον ''Άμλετ'', είναι ο μόνος Σαίξπηρ που έχω. Δεν το διάβασα τώρα πρώτη φορά, το είχα διαβάσει πριν από δέκα χρόνια περίπου. Και το ξανάπιασα με αφορμή την ταινία με τον Μελ Γκίμπσον, που έβαλε πριν από λίγες μέρες η τηλεόραση. Δεν θυμόμουν την υπόθεση (το φάντασμα του δολοφονημένου βασιλιά της Δανίας, εμφανίζεται στον γιο του και του ζητάει να πάρει εκδίκηση) πέρα από το ότι μου είχε αρέσει πολύ. Και το ίδιο πολύ μου άρεσε και τώρα. Επειδή δεν είναι της αρεσκείας μου οι παλιοί συγγραφείς, φοβόμουν το ότι το γράψιμο του θα με κούραζε. Με όλες τις παραξενιές, ιδιωματισμούς και τον τρόπο γραφής που υπήρχε τότε. Δεν συνέβη όμως. Αντιθέτως, ήταν πολύ καλό και το βιβλίο έρεε σαν νεράκι. Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο πράγμα αυτό, να μπορεί κανείς να συναρπάζει τόσα πολλά χρόνια μετά. Έτσι λοιπόν ο Σαίξπηρ γίνεται ένας από τους συγγραφείς που θα ήθελα να εξερευνήσω, και ας μην είναι το στυλ του και από τα πιο αγαπημένα μου.

 

Συνεχίζω με Λε Γκεν και ''Το Αριστερό Χέρι του Σκοταδιού''.

Edited October 2, 2012 by Δημήτρης

[reigninblood]

Χαλάρωμα με το "ταχυδρομέιο" του Μπουκόφσκι.