wordsmith Posted July 8, 2010 Share Posted July 8, 2010 Απλώς έκανα δεξί κλικ στη φωτό από το imdb και μετά δεξί κλικ εδώ και έσβησα τα κειμενάκια που είχε πάνω και κάτω, γιατί μου έβγαζε you have posted more images than you are allowed to. Αλλά εμένα γιατί μου εμφανίζεται; Η επίδραση του Hollow man, είδατε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted July 8, 2010 Share Posted July 8, 2010 Ok. Την έφτιαξα (νομιζω-ελπίζω). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted July 8, 2010 Share Posted July 8, 2010 :thmbup:Nice-looking man Great Movie!!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted July 13, 2010 Share Posted July 13, 2010 Ο Han Solo (Harrison Ford) έκλεισε τα 68. Όπως διαπίστωσε και ο ίδιος ο Χάρισον, πρόσφατα σε μια συνέντευξη, σήμερα είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερος από την ηλικία που είχε ο Σερ Άλεκ Γκίνες στο πρώτο Star Wars, στον ρόλο του Μπεν Κενόμπι (63). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted July 13, 2010 Share Posted July 13, 2010 Go on Drake! όσο εσύ ποστάρεις, τόσο εγώ Εμπνέομαι! Α! Αυτό είναι για την wordsmith... Και η επόμενη φωτό για όλες μας! Βασικά, είναι ίσως ένα από τα πολύ κακά παιδιά του Χόλυγουντ, ένας από τo original Brad Pack, κοινώς, κάθε άλλο παρά αυτό που λες. Σωστός Ντίνο, με επιβεβαιώνεις! Ξέρω να διαλέγω άντρες εγώ, τι να λέει τώρα! εδιτ: Ο άντρας ο σωστός από το ποινικό του μητρώο φαίνεται! Κοριτσακι μου, την αλλη φορα που θα παω Διαβατα να δω πελατη, θα σε παρω μαζι μου να κανεις οσο καμακι γουσταρεις (πλακα πλακα, φερανε κατι τεμαχια, μπουκια και συγχωριο-εχε χαρη που απαγορευονται οι φωτογραφησεις αλλιως θα σου' λεγα...) :thmbup:Nice-looking man Great Movie!!!! Αν και δεν ειναι σουφου, η αγαπημενη μου Baconοταινια ειναι το Woodsman: Εκει να τον δεις. Το γνωστο πειραγμενο βλεμμα, μονο που αντι για παρανοια βγαζει φοβο κι απογνωση (παιζει τον αποφυλακισμενο παιδοφιλο που προσπαθει να ξαναμπει στην "κανονικη" κοινωνια αλλα ολοι τον βλεπουν με μισο ματι...) Και η επόμενη φωτό για όλες μας! Αχ Παναγιτσα μου, τι παιδι ειναι αυτο.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted July 16, 2010 Share Posted July 16, 2010 Dark Desire τελικά δεν έχεις μόνον καλές απόψεις, έχεις και καλό γούστο! Χαίρομαι κάθε φορά που πέφτω επάνω σου! Για εμάς λοιπόν! (και όποια αισθάνεται το ίδιο βέβαια) Παρεμπιπτόντως, ο συγκεκριμένος έχει πολύ κακή φήμη (επίσης) για ξεσπάσματα θυμού και ξυλοδαρμούς (Ντίνο, βρες κάτι σχετικό). Που τους βρίσκω όλους τους προβληματικούς η άτιμη….. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted July 16, 2010 Share Posted July 16, 2010 No... bloody... way! Yikes! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kelley Posted July 16, 2010 Share Posted July 16, 2010 No... bloody... way! Yikes! 2-2 το σκόρ! (και η wordsmith μαζί σου είναι) Άλλος με τη βάρκα μας;;;; :tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted July 17, 2010 Share Posted July 17, 2010 :thmbup:Nice-looking man Great Movie!!!! Καθυστερημένα οφείλω να παραδεχτώ ότι μου έβαλες τα γυαλιά ως προς τη φωτογραφία: έψαχνα μια ώρα να βρω κάποια που να τον δείχνει ωραίο (τον Κέβιν Μπέικον) και η μόνη που βρήκα ήταν αυτή που ανέβασα. Αλλά η δική σου είναι κλάσεις ανώτερη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted July 18, 2010 Share Posted July 18, 2010 Σβήστε 43 κεράκια σήμερα για τον Vin. Vin Diesel. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted July 19, 2010 Share Posted July 19, 2010 Πολυ σφιχτης για τα γουστα μου και με μυαλο πατατα.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted July 20, 2010 Share Posted July 20, 2010 Josh Holloway. Σήμερα 41. Και δύο φωτογραφίες από το παρελθόν... που είναι για τα χαστούκια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted July 22, 2010 Share Posted July 22, 2010 Wild at Heart, The last Temptation of Christ, Platoon, eXistenZ, Spiderman, Shadow of the vampire, American Psycho, The Vampire's assistant, Daybreakers, Antichrist.... Εκπληκτικος ηθοποιος, και ενας απο τους πιο γοητευτικους ασχημους της ιστοριας του κινηματογραφου. Ο Willem Dafoe γινεται σημερα 55 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted July 22, 2010 Share Posted July 22, 2010 Josh Holloway. Σήμερα 41. Έτσι θα γίνει ο Τουίτι όταν μεγαλώσει... Δεν του φέρνει λίγο;:tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted July 22, 2010 Share Posted July 22, 2010 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted July 23, 2010 Share Posted July 23, 2010 Josh Holloway. Σήμερα 41. Έτσι θα γίνει ο Τουίτι όταν μεγαλώσει... Δεν του φέρνει λίγο; Τωρα τι τον βριζεις τον Τουιτι? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted July 26, 2010 Share Posted July 26, 2010 Το απόλυτο αρσενικο, ο Αρχων του Τρομου, το βαμπιρ που καθε εχεφρων γυναικα ευχεται να τη δαγκωσει, ο αντρας που εκανε τα horror movies σεξυ... Ακομη και στα 90 παρα κατι του, ο Christopher Lee παραμενει γοητευτικος σε βαθμο...δαγκωματος! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted July 31, 2010 Share Posted July 31, 2010 Ο Michael Biehn έχει γενέθλια σήμερα. Κλείνει τα 54. Λατρεία από τα 80s. ήθελα να ήμουν εκείνος. Είχε την Linda... Είχε την Sigourney... ...enough said! Μόνο... τι το ήθελε εκείνο το μουστάκι στο Abyss; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted July 31, 2010 Share Posted July 31, 2010 Josh Holloway. Σήμερα 41. Γιάμι-γιάμι ο βλάχος. Πολύ γιάμι-γιάμι όμως, (λυσσασμένο μούγκρισμα εδώ), κι ας είναι έξω από τα γούστα μου (ξανθός). Τελικά, δεν υπάρχουν γούστα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 18, 2010 Share Posted August 18, 2010 Robert Redford. Σήμερα κλείνει τα 74. Ήταν ένας όμορφος "Θάνατος" στο Nothing in the Dark του original Twilight Zone. Και εγώ τουλάχιστο θεωρώ ότι η ταινία του "The Natural" είναι fantasy. Αυτά από δικαιολογίες. Από τους λίγους άντρες που οι άρρενες θέλαμε να ήμασταν κάποτε (πριν αλλάξουμε στο "Μπραντ Πιτ"). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted August 19, 2010 Share Posted August 19, 2010 (edited) Τελικα υπαρχουν και ξανθοι που δεν σαβουρογερνανε Κλασικη αξια...Σαν το Βινσαντο ενα πραμα Edited August 19, 2010 by Dark desire Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 23, 2010 Share Posted August 23, 2010 My River of tears Αυτό είναι ένα αφιέρωμα σ’ έναν ηθοποιό/άνθρωπο που έζησε για εικοσιτρία χρόνια, έκανε ταινίες, είπε πολλά και πέθανε από δική του ανοησία. Θα είναι ένα αφιέρωμα ρομαντικό και μελιστάλαχτο, γραμμένο, ίσως, όχι απ’ την Σόνια των τριανταενός ετών, αλλά απ’ την Χριστίνα των δεκατεσσάρων, ηλικία στην οποία τα πάντα φαίνονται ζωγραφισμένα απ’ την πιο πολύχρωμη παλέτα, με απόλυτα κόκκινα, πράσινα, άσπρα και μαύρα και με πολύ λιγότερα γαλάζια, ροζ και γκρι. Πριν αρχίσω, λοιπόν, το αφιέρωμα και για ν’ αποφύγω τις πολλές λεμονόκουπες που θα κατευθυνθούν δικαίως στην τριαντάρα γαϊδούρα που ετοιμάζεται και για γάμο, ας κάνω μια μικρή εισαγωγή: Κάποιες φορές, η σχέση μας με ορισμένους ανθρώπους είναι τέτοια που καταλήγει να μην έχει πια τόση σημασία τι έκαναν αυτοί στην ζωή τους, αλλά ποια επίδραση είχαν σε εμάς. Η σχέση με τους καλλιτέχνες και το έργο τους είναι μια τέτοια σχέση. Οπότε, δεν έχει σημασία για μένα να σας πω για τον River Phoenix πόσες και ποιες ταινίες έκανε, πώς ζούσε, ποια ήταν η οικογένειά του και αν έκανε καταχρήσεις. Σημασία έχει ποιος ήταν για μένα, για το κορίτσι που τον γνώρισε μέσα απ’ το Stand by me στην ηλικία των οκτώ ετών και τον λάτρευε σαν θεό, μαζεύοντας με ευλάβια κομματάκια από εφημερίδες, περιοδικά, αφίσες που τον αφορούσαν, μέχρι τον Οκτώβρη του 1993 που πέθανε. Στις χρονιές που η πληροφορία δεν κυκλοφορούσε σαν μασημένη τροφή μέσα στο internet, κάθε κομματάκι χαρτιού που έλεγε έστω και δυο λόγια γι αυτόν, μαζευόταν προσεκτικά μέσα σ’ ένα κουτί, το Ριβερφοινιξόκουτο, και διαβαζόταν ξανά και ξανά και ξανά. Αν αντέχετε μια τριαντάχρονη που ετοιμάζεται να κάνει ένα αφιέρωμα δεκατετράχρονης στον ηθοποιό με τον οποίο ήταν ερωτευμένη, διαβάστε. River Phoenix (23/08/1970 – 31/10/1993) To 1986 γυρίστηκε σε ταινία το The Body του Stephen King, με τίτλο Stand by me, απ’ την οποία έγινε σουξέ και το ομώνυμο τραγούδι. Στον θερινό κινηματογράφο Μαριέλ στο Πόρτο Ράφτη, το καλοκαίρι του 1987, πήγαμε οικογενειακώς να το δούμε. Θυμάμαι πολύ έντονα να μην ζητάω από κανέναν να μου διαβάζει τους υπότιλους, αν κι ήμουν μόλις οκτώ ετών και έχανα τα μισά. Ο λόγος ήταν πως οι υπότιτλοι δεν με ενδιέφεραν. Η ίδια η ταινία (που μετά έγινε απ’ τις αγαπημένες μου) δεν με ενδιέφερε. Με ανοιχτό στόμα, με την γρανίτα φράουλα να λιώνει ανέγγιχτη στο ποτήρι της, ακολουθούσα με το βλέμμα μου έναν δεκαεξάχρονο, ξανθό γαλανομάτη πιτσιρικά κι η μικρή μου καρδούλα έπαιζε ένα ξέφρενο ταμπούρλο. Έπρεπε να μάθω ποιος ήταν ο Christopher Chambers της ταινίας κι η ανάγκη ήταν τόσο επιτακτική που στο διάλειμμα σήκωσα τον τάτα μου να με πάει να δω την αφίσα της ταινίας που έλεγε τα ονόματα των ηθοποιών. Το μάτι μου κόλλησε στο όνομα River Phoenix. Ήξερα μέσα μου πως ήταν αυτός. Δεν ήταν ούτε ο Wil Wheaton, ούτε ο Corey Feldman, ούτε κανένας άλλος. Ήσυχη που πια ήξερα τουλάχιστον τ’ όνομά του, παρακολούθησα την υπόλοιπη ταινία (δηλαδή αυτόν στην υπόλοιπη ταινία), χωρίς να γλαρώσω ούτε μια στιγμή, που τότε ήταν η αγαπημένη μου συνήθεια στο θερινό σινεμά. Κάπως έτσι έγινε η αρχή. Είχα την τύχη να έχω μια φιλενάδα κατά τρία έτη μεγαλύτερη από μένα (αυτήν που χρόνια μετά σε διακοπές στα Highlands τρέλανα στην καζούρα βάζοντας τον αδερφό της να κάνει το φάντασμα), η οποία συμμερίστηκε τον έρωτα αυτόν. Εκείνη ήταν που στην αρχή έβρισκε περιοδικά κι αφιερώματα και μάθαινε για τις καινούργιες του ταινίες, όσες τελοσπάντων απ’ αυτές έφταναν μέχρι τους ελληνικούς κινηματογράφους και βιντεοκλάμπ. Συνέλεγα μικρά κομμάτια απ’ την ζωή του, σαν πολύτιμους θησαυρούς, σαν ένα παζλ που θα μου αποκάλυπτε ποιος ήταν, τι ήθελε, σαν έναν τρόπο που θα μου επέτρεπε να συμμετέχω στην ζωή του απ’ την άλλη άκρη του πλανήτη. Έμαθα πως ήταν χοτροφάγος, πως έπαιζε μουσική κι είχε ένα μικρό συγκρότημα, πως είχε τρία αδέρφια (ένα εκ των οποίων ο Joaquin ή –τότε- Leaf Phoenix), πως αγαπούσε πολύ τα ζώα και την φύση, πως αγόραζε με τις αμοιβές του εκτάσεις από Rain Forests για να τα προστατεύει κι όλα αυτά, σιγά σιγά, άνοιγαν τα μάτια μου σ’ έναν κόσμο που δεν ήξερα πως υπήρχε. Ο River που γνώριζα ήταν περισσότερο απ’ τον έρωτα των παιδικών κι αργότερα εφηβικών μου χρόνων: ήταν πρότυπο. Αρνούνταν να μπει στο star system, έκανε διαρκώς αντισυμβατικές και αντιεμπορικές ταινίες και στενοχωριόταν όταν δεν είχε αρκετό χρόνο να γράψει τραγούδια για την μπάντα του, τους Aleka’s Attic. Ζούσε σε μια φάρμα με την οικογένειά του και δεν σκεφτόταν καν να πιάσει ένα διαμέρισμα στο μεγάλο και τρανό Los Angeles για να μην μένει σε ξενοδοχεία όταν είχε γυρίσματα. Σιγά σιγά άρχισε να μ’ επηρρεάζει. Δεν είχα μπει καν στην εφηβεία όταν αποφάσισα να σταματησω να τρώω κρεάς, ν’ ασχοληθώ με την οικολογία, να αναγκάσω τον τάτα μου ν’ αγοράσει καταλυτικό αυτοκίνητο, να ψάχνω τους λιγοστούς τότε κάδους ανακύκλωσης και να διαχωρίζω τα σκουπίδια σε ανακυκλώσιμα και μη. Οι γονείς μου το είδαν σαν μια ακόμα τρέλα της ηλικίας μου και δεν έδωσαν σημασία για κανα δυο μήνες στην χορτοφαγία μου, μέχρι που διαπίστωσαν πως δεν σκόπευα να την σταματήσω κι εκεί έγινε ένας μικρός πόλεμος. Τον κέρδισα, αλλά με κάποια σημαντική βοήθεια: Είχα βρει σ’ ένα περιοδικό το post office box του λατρεμένου μου River. Έτσι, με τ’ απλά αγγλικά που γνώριζα, του έγραψα ένα μικρό γράμμα. Δεν ήταν ερωτική εξομολόγηση. Ήταν αναγνώριση κι ευχαριστία για τους δρόμους που είχε ανοίξει στο μυαλό μου, γι αυτά που με είχε κάνει να αναλογιστώ. Δεν περίμενα ποτέ απάντηση. Όμως απάντηση ήρθε και μάλιστα χειρόγραφη, σ’ έναν όμορφο κόκκινο φάκελο. Τα γράμματά του τα γνώριζα. Μέσα στο Ριβερφοινιξόκουτο υπήρχαν εικόνες απ’ τους στίχους που είχε γράψει για την μπάντα του. Και τα γράμματα πάνω στο γράμμα που είχα λάβει (μια σελίδα γραμμένη μπρος πίσω) ήταν αυτά. Έβγαλα πολλές άναρθρες κραυγές μέχρι να μπορέσω να συνειδητοποιήσω πως όντως κρατούσα στα χέρια μου ένα γράμμα απ’ τον River Phoenix!! Το διάβασα με λαχτάρα, χωρίς να καταλάβω ούτε τα μισά με την πρώτη. Το ξαναδιάβασα. Μέσα του υπήρχε έκπληξη που μπόρεσε να επηρρεάσει έναν άνθρωπο τόσο νεαρής ηλικίας από τόσο μακριά. Υπήρχαν συμβουλές για σωστή χορτοφαγία και... ευχαριστία. Εκείνος ευχαριστούσε εμένα γιατί ένιωθε πως όσα έλεγε κι έκανε δεν ήταν μάταια, αφού μπόρεσε να επηρρεάσει έστω έναν άνθρωπο. Πετούσα σε πελάγη ευτυχίας. Πλέον, είχα στα χέρια μου ένα όπλο που δεν μπορούσε να νικήσει ούτε η φωνή των γονιών, ούτε η λογική, ούτε τίποτα. Συνέχισα την χορτοφαγία μου, μαθαίνοντας κιόλας να μαγειρεύω μόνη μου όταν στο σπίτι είχαμε κρέας. Επισταμένες επισκέψεις στο γειτονικό βιντεοκλάμπ, καθώς και κάποιες εκλάμψεις της ελληνικής τηλεόρασης, είχαν φέρει μέχρι την οθόνη μου τα My own private Idaho, Running on empty, Indiana Jones and the last crusade, Little Nikita, Mosquito coast, Dogfight, I love you to death. Κάπου εκεί βγήκε το Sneakers και ανακοινώθηκε το Interview with a vampire. Η πρεμιέρα του Sneakers με βρήκε πρώτο τραπέζι οθόνη μαζί με την φίλη εκείνη που μοιραζόταν τον έρωτα αυτόν, να κουβεντιάζουμε χαρούμενα για το Interview with a vampire που θα έβγαινε την επόμενη χρονιά. Το 1994 ήρθε και πέρασε, φέρνοντας το Interview with a vampire μαζί του, το οποίο πήγαμε και είδαμε πάλι μαζί, αλλά σιωπηλά, αυτή την φορά, με χαρτομάντηλα που μούσκευαν συχνά. Ο River δεν έπαιζε. Στην θέση του ήταν ο Christian Slater που είχε δωρίσει την αμοιβή του σε φιλανθρωπική οργάνωση. Είπε πως δεν μπορούσε να πάρει χρήματα για τον ρόλο του River. Εκείνος είχε πεθάνει, μερικούς μήνες πριν. Έξω απ’ το Viper Room του Johnny Depp, στις 31 Οκτωβρίου του 1993, είχε καταρρεύσει μετά από υπερβολική δόση. Θυμάμαι να κλαίω. Να κοιτάω τους τοίχους του δωματίου μου, στολισμένους απ’ το ταβάνι μέχρι το πάτωμα με το πρόσωπό του (εκτός από έναν τοίχο στον οποίο φιγουράριζε η ομάδα ποδοσφαίρου του Παναθηναϊκού και τις Εθνικής Ιταλίας) και να σπαράζω, αδυνατώντας να πιστέψω και το ότι είχε πεθάνει και το πώς είχε γίνει αυτό. Ένα μικρό απόκομμα της Καθημερινής την 1η Νοεμβρίου, με τον τίτλο ‘Πέθανε και ο Ρίβερ Φένιξ’ μου είχε ρίξει μια γροθιά στο στομάχι που είχε αδειάσει τον εσωτερικό μου κόσμο. Δεν θυμάμαι να έχω κλάψει πιο πολύ στην ζωή μου, αν και σαφώς είχα πολύ καλύτερους λόγους απ’τον θάνατο ενός ηθοποιού στην άλλη άκρη του πλανήτη για να το κάνω στο μέλλον. Όταν πέρασαν ένα δυο χρόνια και μπορούσα πλέον ν’ ακούω τ’ όνομά του χωρίς να βαλαντώνω, η μάνα μου είπε χαριτλογώντας: «όσο τον έκλαψες εσυ, παιδάκι μου, η μάνα του δεν τον έκλαψε!» Το λέει ακόμα, δεκαεπτά χρόνια μετά τον θάνατό του. Ναι, τον είχα αγαπήσει. Με την σφοδρότητα και την αφέλεια της παιδικής και εφβικής ηλικίας, τον είχα λατρέψει. Θα είχε ξεφτίσει με τον καιρό και με την πραγματική ζωή και θα είχε μετατραπεί από «μεγάλος έρωτας» σε «αγαπημένος ηθοποιός», αλλά ο θάνατός του τον κράτησε στο βάθρο του «μεγάλου έρωτα». Τον έχω συνδέσει με την ηλικία εκείνη, με την αθωότητα, τα πρότυπα, την αγάπη και τον έρωτα που είναι τόσο επιφανειακά και τόσο δυνατά όσο δεν μπορούν να είναι πια, όταν η ζωή σου δείξει τι εστί βερύκοκο. Σαν σήμερα, θα έκλεινε σαράντα χρόνια ζωής. Θα είχε παντρευτεί (είχε δει στον ύπνο του πως θα γνώριζε την γυναίκα της ζωής του το 2002), θα είχε κάνει παιδιά, θα είχε γυρίσει μερικές ταινίες ακόμα και θα είχε ανοίξει το χορτοφαγικό εστιατόριο που ήθελε ν’ ανοίξει με τον αδερφό του. Θα είχε γκρίζο στα ξανθά μαλλιά και ρυτίδες γύρω απ’ τα πανέμορφα γαλάζια μάτια. Τίποτα απ’ αυτά δεν συνέβη. Έμεινε για πάντα νέος, για πάντα εικοσιτριών ετών, για πάντα όμορφος. Αυτή την στιγμή, δεν υπάρχει τίποτα απ’ το υλικό σώμα του σ’ αυτή την γη. Σύμφωνα με δική του επιθυμία, αποτεφρώθηκε κι οι στάχτες του σκορπίστηκαν πάνω απ’ το οικογενειακό αγρόκτημα. Υπάρχει, όμως, το έργο του, οι ταινίες του, η μουσική του κι όλα όσα πίστευε. Και υπάρχουν αυτοί που άφησαν τον River να τους παρασύρει σε καινούργια, ορμητικά ποτάμια σκέψης. Ένας απ’ αυτούς είμαι κι εγώ. Γίνομαι για λίγο έφηβη κι αφήνομαι να δακρύσω ξανά για όλα όσα δεν πρόλαβε να κάνει. Ούτως ή άλλως, he’s always been my River of tears. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 23, 2010 Share Posted August 23, 2010 Ούτως ή άλλως, he’s always been my River of tears. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted August 23, 2010 Share Posted August 23, 2010 Oποιος ριξει λεμονοκουπα στη Σονια θα'χει να κανει μαζι μου.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 25, 2010 Share Posted August 25, 2010 Σταθερή αξία. Ο Sean Connery σήμερα είναι 80. (Έτσι θέλουμε να γεράσουμε όλοι.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.