26ος Διαγωνισμός Σύντομης Ιστορίας, Κατηγορία: Καλοκαιρινός, Θέμα: Αποχέτευση

[Cassandra Gotha]

δεν εχω ακομα δεσει

Αμάν τι έπαθα! Μ' αυτόν το διαγωνισμό όλα τα σύμφωνα τα κάνω χ.

[DinoHajiyorgi]

Μετά την 46

 

Θα ξεκινήσω ανάποδα, θα πω για το τέλος. Δεν το κατάλαβα. Διάβασα την ιστορία με την πρέπουσα προσοχή, και όμως αυτό το twist στο τέλος μου φάνηκε αδικαιολόγητο όσο και ασαφές. Σαν να μην είχε ξεκαθαρίσει και ο ίδιος ο συγγραφέας του περί τίνος πρόκειται.

 

Γενικά το διήγημα είναι κάπως απρόσεχτα γραμμένο. Όλο αλλάζουμε οπτική γωνία, τόσο ενοχλητικά, που όταν η Τζεμα έμεινε μόνη της αναρωτήθηκα για ποιον από τους δύο διαβάζουμε, αυτήν ή τον Τόμας. Και στην επόμενη παράγραφο αναρωτήθηκα ξανά!

 

Επίσης, η σκηνή της μάχης είναι μεγαλύτερη από όσο θα ήταν καλό για το κείμενο. Καταλαβαίνω ότι η ατμόσφαιρα είναι πάνω από το μισό σε μια τέτοια ιστορία, όμως αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα δράση.

 

 

Άλλο ένα σχόλιο που έχω να κάνω είναι για την προσωπικότητα της Τζεμ. Είναι αδικαιολόγητα χοντροκομμένη, σε σημείο που μοιάζει ψεύτικη, σαν προσπάθεια εντυπωσιασμού του αναγνώστη. Δεν εξυπηρετεί σε τίποτα την ιστορία, τα πράγματα θα γίνονταν με τον ίδιο τρόπο αν είχαμε μία τυπική και συγκρατημένη υπαστυνόμο. Αν έσπαγε κάποια στιγμή, θα έλεγε κάτι, αλλά η τύπισσα ακόμα και όταν λέει “ευχαριστώ” μετά από την πιο έντονη σκηνή, το διανθίζει πρώτα με ένα “άντε γαμήσου”. Αυτό μου χτύπησε πολύ άσχημα, κάνοντάς την καρικατούρα.

 

 

Τούλα η Σκατούλα

 

Λυπάμαι, αλλά αδυνατώ να εκφράσω ολοκληρωμένη γνώμη για αυτό το κείμενο. Θα αρκεστώ σε μερικά σχόλια που δεν μπορώ να τα κρατήσω μέσα μου.

 

3) Η τρίτη ιστορία του διαγωνισμού που έχει αλιγάτορες μέσα στον υπόνομο! Δεν ξέρω γιατί μου κάνει εντύπωση, όπως δεν ξέρω και γιατί δεν θα έπρεπε να μου κάνει...

4) Συγνώμη που το ψειρίζω, αλλά είναι κάτι που με εκνευρίζει πολύ, και το βλέπω συχνά: Αυτή η φράση δεν έχει διατυπωθεί σε σωστά ελληνικά. “Δεν μπορείς να χειριστείς μαγεία, εσύ... εσύ... βγήκες απο μέσα μου.” Στα ελληνικά επαναλαμβάνουμε το ρήμα και όχι την αντωνυμία, για τον απλό λόγο ότι η αντωνυμία παραλείπεται. Οπότε το “You.. you came out of me” μεταφράζεται “Βγήκες... βγήκες από μέσα μου”. Με θλίβει που χρειάζεται να κάνουμε σχόλια σωστής μετάφρασης από τα αγγλικά, σε ένα κείμενο που γράφτηκε στα ελληνικά, από Έλληνα.

5) Η μορφή των διαλόγων σου δεν λειτούργησε καθόλου καλά.

6) “Σημασία έχει πως θα διηγηθείς την ιστορία και όχι αν είναι αλήθεια.” Αυτό και αν είναι αλήθεια!

 

 

Να είναι τα πάντα σιωπηλά και τα πάντα σκοτάδι

 

Άλλο ένα κείμενο που δεν μπορώ να το πω διήγημα. Η πεποίθηση ότι παράξενα και φρικτά πλάσματα σέρνονται στα σκοτάδια της γης (ακόμα και δυο μέτρα από την επιφάνεια! ) είναι ένα θέμα. Ότι χρησιμοποιούμε αυτή την ιδέα για να βγάλουμε τη βρωμιά από μέσα μας, είναι άλλο. Αυτός ο διαγωνισμός μου έχει δώσει την εντύπωση ότι κάποιοι αντιμετωπίσατε το site ως χώρο αφόδευσης. Αυτό που διάβασα δεν έλεγε, ουσιαστικά, τίποτα. Και όχι, από όσο ξέρω, οι ιστορίες τρόμου δεν είναι αυτό ακριβώς. Λέξεις στη σειρά χωρίς νόημα, βρωμερές εικόνες χωρίς συνοχή, και μία τελική παράγραφος που δεν φαίνεται να είναι μέρος του κειμένου. ( Όταν κάτι δεν έχει αρχή και μέση, πώς μπορεί να έχει τέλος; )

Όπως η βία για τη βία δεν λέει τίποτα, (δεν λέω το σεξ για το σεξ, γιατί εκεί έχουμε μία καλή τσόντα, ό,τι πρέπει για να ανακουφιστεί κάποιος που στερείται της βασικής φαντασίας), έτσι και η βρώμα για τη βρώμα δεν λέει απολύτως τίποτα.

[DinoHajiyorgi]

#1-Το κηρύκειο

 

Κάπως βιαστικό το ξεκίνημα. Εντάξει θέλω να βρεθώ άμεσα μέσα στον κόσμο που έχεις δημιουργήσει, αλλά δε θα ήθελα να με μπουκώσεις έτσι. Η φράση «Ξαφνικά τα μικρά γρανάζια που έκρυβε μέσα του ο εγκέφαλος μου άρχισαν να κινούνται και να μου σιγοψιθυρίζουν πως κάτι πολύ σημαντικό μου διέφευγε.» έρχεται παράταιρα σύντομα. Δεν έχω καλά-καλά καταλάβει όλο το σκηνικό του φόνου κι ο ήρωάς σου μου λέει ότι κάτι του διέφευγε; Κάτι που θέλω να σου παρατηρήσω είναι ότι όλα τα ελληνικά ονόματα, ακόμα και τα φτιαχτά όπως ο Διέλων, κλείνονται κανονικά. Ας πούμε, ο Διέλων, του Διέλωνος ή του Διέλωνα, κι όχι του Διέλων. Ένα μικρό θέματάκι: μιλάμε για έναν κόσμο που οι αρχαίοι θεοί είναι πραγματικοί και τα τέρατα επίσης. Τι τις θες τις αναφορές στη «μυθολογία»; Προφανώς όταν κάτι υπάρχει στ’ αλήθεια, παύει να είναι μύθος, έτσι δεν είναι; Καλέ, τι είναι τα «εχμ» των ανθρώπων; Δε νομίζω ότι ο πουριτανισμός ταιριάζει σ’ έναν συγγραφέα (αν και θα το δεχόμουν αν ήξερα καλύτερα το χαρακτήρα του ήρωά σου, αν εκείνος είναι πουριτανός και δεν του αρέσει να λέει «σκατά» τότε θα το δεχόμουν ναι.) Γενικά η πλοκή σου καλπάζει με όχι καλό τρόπο, προσπερνώντας διάφορα σημεία που θα ‘πρεπε να σταθείς για να δώσεις λίγο περισσότερο βάθος στο όλο θέμα. Το δε τέλος είναι εξαιρετικό λίγο για το όλο οικοδόμημα που έχει χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Γενικά, μια φιλόδοξη, αλλά όχι και πολύ ικανοποιητική προσπάθεια.

 

#2-Υπόνομοι

 

Οι παράγραφοί σου είναι απίστευτα μεγάλες κάποιες φορές. Απίστευτα και πολύ κουραστικά μεγάλες. Ενδιαφέρουσα η υποψία χιούμορ που έχεις διάσπαρτη εδώ κι εκεί, θα δούλευε λίγο καλύτερα, αν ήταν ομοιόμορφα κατανεμημένη. Μέχρι τη στιγμή που ο Ντιν επιστρέφει από το παράξενο μέρος το κείμενο είναι καλό και ρέει ευχάριστα, αλλά μετά αρχίζει να γίνεται κάπως βιαστικό και άτεχνο. Κόβεις από την ατμόσφαιρά σου, κάνοντας εκτπώσεις που δε βοηθούν. Το τέλος, μετά τα όσα συμβαίνουν στον Τόνι, είναι μάλλον ακαταλαβίστικο. Τι έγινε με το Ντιν δηλαδή; Και επίσης, η αίσθηση του τρόμου δεν είναι αρκετά δυνατή ώστε να μπορώ να το κατατάξω στις ιστορίες τρόμου.

 

#3-Ραβδί

 

Μ’ αρέσει η υποψία αραβικού εξωτισμού που διαχέεται διακριτικά στο κείμενο. Παρά που φαίνεται μια αδυναμία στους χαρακτήρες σου, -εννοώ ότι τους αγαπάς όλους και τους έχεις αδυναμία- κάποια πράγματα γι’ αυτούς είναι λίγο στον αέρα. Ο Ασίκης είναι τίτλος, όνομα ή τι άλλο; Αν κάποιος έχει τόσο ισχυρές δυνάμεις όσες ένα Ραβδί -διάολε, κοτζάμ δράκους κάνουν καλά!- τότε γιατί οι απλοί άνθρωποι και ο Ασίκης τον έχουν από κλώτσο κι από μπάτσο; Τι εμποδίζει τη δράκαινα, αν είναι ψηλότερη από το παχνί της να φλογοβολίσει όλους τους εμπόρους και τους βρυσοδέψες; Άλλα σημεία που πρόσεξα: α) το μεθύσι του Ιτάργκα, είναι κάπως λιγότερο περιγραφικό απ’ όσο ταιριάζει στην υπόλοιπη ιστορία, β) μετά το ξύπνημα από το μεθύσι τρέχεις να προλάβεις το όριο λέξεων και γ) η τελευταία παράγραφος είναι μια μάλλον αδύναμη αποφώνηση ενός πολύ δυνατού ως εκείνη τη στιγμή κειμένου. Γενικά με διασκέδασε πάρα πολύ και ίσως και να ήθελα κι εγώ μερικές περιπέτειες των Ραβδιών (όχι μόνο του Ιτάργκα) ακόμα.

 

#4-Βοθρία (mind the gap)

 

Τι είναι ένα ανήλιαγο χώμα; Διαβλέπω μια μικρή τάση προς αγγλισμούς ή μου φαίνεται; Ενώ είναι δομημένο με απλά βήματα και χωρίς πολλές εξάρσεις, θεωρώ ότι κάτι του λείπει. Ίσως το συναίσθημα. Ίσως (και το λέω αυτό με επίγνωση της βλακείας μου) ο/η συγγραφεάς να θέλησε να αλλάξει το στυλ του και να κατέληξε σε κάτι μάλλον άνευρο, παρά την αβανταδόρικη ιδέα που χειρίζεται.

 

#5-Απόβλητος

Κάτι που τολμώ να πω είναι γλωσσικά και ψυχολογικά άρτιο, αλλά με αφήνει με απορίες. Κι όχι μόνο με απορίες, αλλά και με την αίσθηση ότι μπορεί και να έχασα το χρόνο μου μαζί του.

 

#6-Είκοσι Βήματα

 

Δεν είμαι σίγουρος/η γι’ αυτό που διάβασα. Ένας εξαιρετικός λόγος, με την εκνευριστική απαρίθμηση βημάτων. Πλοκή; Χαρακτήρας; Εξήγηση-παύλα-κάθαρση; Το διάβασα και δεύτερη φορά αλλά και πάλι δεν το κατάλαβα. Κι όταν ο αναγνώστης δεν καταλαβαίνει έστω ένα μικρό μέρος της αφήγησης, τότε κάτι δεν πάει καλά.

 

#7-Μετά την 46

 

Γιατί η κατάβαση στους υπονόμους πρέπει να γίνει «απόψε»; Γιατί να μη γίνει τώρα; Χρησιμοποιείς την αθυροστομία της Τζέμα σαν characterization αλλά δεν πετυχαίνει εντελώς. Έχω μια αντίρρηση σχετικά με το αν χωράει μέσα από το σιφώνι (όχι την τρύπα της λεκάνης, αλλά το ίδιο το σιφώνι που έχει διάμετρο 5-6 εκατοστά, ένα κεφάλι να περάσει χωρίς να γίνει τουλάχιστον πίτα. Και το τέλος είναι τουλάχιστον ξεκάρφωτο, δηλαδή εκείνη λιποθύμησε και η μάζα έφαγε όλους τους άλλους; Ε, και; Τι έγινε δηλαδή; Ξεκινάει καλούτσικα, η πλοκή εξελίσσεται γοργά, αλλά το τέλος;

 

#8-Τούλα η Σκατούλα

 

Καταρχήν, αν κάποιος άρχιζε να μου λέει μια ιστορία όπως την ξεκίνησε ο Ταλ, τότε σίγουρα δε θα καθόμουν να μου μιλάει. Θα βαριόμουν και θα ‘φευγα. Η εισαγωγή της Τούλας, του Τραλμπ και του Μπααράν στην αφήγηση είναι εντελώς ξεκαρφωτη κι άτεχνη. Σημειωτέον, ο Μπααράν στην επόμενη παράγραφο γίνεται Μπααράλ; Επίσης εντελώς άκυρη η «θεατρική» απόδοση των διαλόγων κάποια στιγμή. Δεν έχει σκηνοθετική θέση στο όλο κείμενο που είναι αφήγηση μέσα στην αφήγηση. Όπως επίσης και η κατακλείδα του διηγήματος, που μας βάζει ακόμη ένα επίπεδο στο κρεμμύδι της αφήγησης. Γενικά αν ήξερες τι ήθελες να γράψεις και δεν προσπαθούσες απλά να βάλεις λέξεις τη μια δίπλα στην άλλη, ίσως και να κατάφερνες να την σουλουπώσεις λίγο. Όπως είναι τώρα, δε σώζεται τίποτε.

 

#9-Να είναι τα πάντα σιωπηλά και τα πάντα σκοτάδι

 

Μεγάλη άνεση στη χρήση του λόγου. Κι όχι μόνο άνεση αλλά κι ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις, όπως στην παράγραφο «Η ταιριαστή σιωπή έκανε τους χτύπους του σώματός του πιο δυνατούς και πάντα κάτι τέτοιες στιγμές ένιωθε να ζωντανεύει και σχεδόν ένιωθε να μπορεί. Να μπορεί. Θα μπορούσε, όμως όχι.» Παρά όμως που με μάγεψε, θαρρείς, η αφήγηση, από τη στιγμή που αρχίζει η πλοκή αρχίζω να σε χάνω. Δεν κατάλαβα καθόλου πού και με ποιον τρόπο και γιατί έγινε ό,τι έγινε. Κι από εκείνο το σημείο όπου εισάγονται κι άλλοι άνθρωποι, χάνω εντελώς την επαφή με τη σκέψη σου.

 

#10-Ανωριμότητα

 

Πιθανόν η μόνη ιστορία που διάβασα απνευστί, χωρίς να σταματήσω να κάνω κανένα σχόλιο. Δε με πέταξε έξω ούτε μια φορά, δε με άφησε να την αφήσω, παρά που η γλώσσα της είναι σχετικά απλή και τα αισθήματα που αποπνέει ως το συγκλονιστικό φινάλε ήπια και διακριτικά. Η λύση του δράματος ήταν πολύ καλή και το νόημά της ακόμη καλύτερο. Εύγε, για τη λεπτότητα της ιδέας σου.

 

#11-Ίσως...

 

Ποτέ δε μου άρεσαν οι αναφορές στις κωδικές ονομασίες προϊόντων. Βρίσκω ένα καραμπινάτο συντακτικό λάθος (εγώ που δεν ξέρω καθόλου γραμματική ούτε συντακτικό) που κρατάει μια ολόκληρη παράγραφο: «Ο Τζον μόλις επιβιβάστηκε στο ανιχνευτικό τύπου WSX12, το σκάφος με μια ακτίνα λέιζερ τον σκάναρε και μόλις επιβεβαίωσε την ταυτότητα του, πρόβαλε ένα ολόγραμμα που αποτελούσε ουσιαστικά τον πύργο έλεγχου του.» Η αφήγηση έχει γενικά αρκετά προβλήματα. Οι πρώτες 500 περίπου λέξεις αναλώνονται στην τεχνική ανάλυση της στολής, του σκάφους και του ταξιδιού ως τη βάση, με τέτοιες λεπτομέρεις που καταντά βαρετό. Κι είναι κι αδιάφορο τελικά, τι με ενδιαφέρει αν η γωνία εισόδου στο νερό ήταν 28 μοίρες; Σε τι προάγει την πλοκή ή το χτίσιμο των χαρακτήρων μια τέτοια πληροφορία; Οι διάλογοι είναι κάπως ξύλινοι, οι χαρακτήρες αδιάφοροι. Θα σου πρότεινα να γράψεις πρώτα από καρδιάς και μετά με το μυαλό σου. Προς το παρόν βλέπω τη λογική να σε οδηγεί σε ξύλινα μονοπάτια.

 

#12-Παρίσι 1941

 

Η αντίσταση του παππού κάμπτεται πολύ εύκολα νομίζω. Η γλώσσα δεν είναι και τέλεια, αλλά ωστόσο είναι αρκετά ικανοποιητική κι η αφήγηση είναι επίσης ικανοποιητική. Αυτό που δε μου άρεσε ήταν το νόημα του όλου θέματος. Η περιπέτεια δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Αντίθετα είναι σπασμένη σε δύο κομμάτια, ένα όσο ζει ο Φιλίπ κι ένα με τον παππού που ανακαλύπτει… τι; Τι ήταν τελικά αυτό με τον φυλακισμένο και τους ανθρώπους με τους μανδύες; Πολλά ερωτηματικά για τόσο μικρό κείμενο.

 

#13-Ο Θεός των Υπονόμων

 

Η αρχική σκηνή θυμίζει λίγο τους τίτλους αρχής του Game of Thrones, αλλά χαλάλι σου, είναι ωραία η περιγραφή. Όπως ωραίες κι εντυπωσιακές είναι οι περιγραφές των δράκων και της μάχης. Μου άρεσε επισης η μετάβαση από τον ορυμαγδό της μάχης στην ησυχία των υπονόμων, όπως επίσης και το σύστημα μαγείας (πάααρα πολύ όμως) κι οι αναφορές στη βιβλιογραφία (μεγάλος μου καημός που η μαγεία δεν αντιμετωπίζεται συχνά ως επιστήμη, και χάρηκα που και εσύ και οι συγγραφείς του Ραβδιού και της Κατάρας του Μπαλιστάρ το αντιμετωπίσατε έτσι). Λίγο ακαθόριστη η εμφάνιση της Ουρανίας και το πού είναι η δαιμόνισσα όσο εκείνοι μιλούν. Κι επίης ακαθόριστος ο θάνατος του Βεν (με την έννοια ότι το διάβασα δύο φορές για να κατάλαβω ότι πέθανε) και η λύση του δράματος, αν και υποψιάζομαι τι έγινε τελικά.

 

#14-Φόροι

 

Χαριτωμένη αφήγηση, όπως και διάλογοι και κλεφτές ματιές στους χαρακτήρες. Γενικά ένα ισορροπημένο κείμενο, με σωστές δόσεις απ’ όλα. Το μόνο που δε μου έφτασε ήταν το τέλος. Ήθελα μια ή δυο προτάσεις ακόμη, να κλείσει πολύ δυνατά, η κατάληξη.

 

#15-Η κατάρα του Μπαλιστάρ

 

Η τρίτη ιστορία στην οποία η μαγεία να μοιάζει με επιστήμη! Για μένα τα γράφετε ε; Χαριτωμένο κείμενο, με ένα διάσπαρτο χιούμορ που δεν ντρέπεται να δείξει ότι υπάρχει. Μ’ αρέσει επίσης που λές τον πρωταγωνιστή σου με το μικρό του (Ιλλέρ) και το μάγο με το επίεθτο (Κολιόγαρ). Δίνει μια ξεχωριστή νότα οικειότητας αυτό. Πάντως έχει ένα κάποιο θέμα κατανόησης σε σχέση με την κατάρα.

 

#16-Shit happens...

 

Ξεκινάει δυσκοίλια (και λυπάμαι για το λογοπαίγνιο, αλλά δεν ξέρω πώς να το πω αλλιώς). Συνεχίζει βαριά, με τεράστιες παραγράφους και λίιιγο τραβηγμένο χιούμορ. Και καταλήγει επίσης βαριά κι ίσως κι αδιάφορα. Δυστυχώς την ξέχασα αμέσως με του που τελείωσε.

 

#17-Κουτσοί Στραβοί Στον Άγιο Παντελεήμωνα

 

Μπλέκεις τους ρηματικούς χρόνους. Μπλέκεις επίσης κάτι που μοιάζει με σάτυρα της εποχής μας με κάτι που δεν προσφέρεται για πολιτικοκοινωνικά σχόλια, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί αυτού του είδους το μπλέξιμο είναι πάντοτε αδύναμο και ανάξιο και της κοινονικοπολιτικής σάτυρας και του λογοτεχνικού είδους. Η πλοκή σου είναι μάλλον ανύπαρκτη και διεκπεραιώνεται με συνοπτικές διαδικασίες. Και σε τελική ανάλυση, η αναφορά σχόλιο στην σημερινή κατάσταση δεν προάγει πουθενά την πλοκή. Γενικά ένα κείμενο που μάλλον με στεναχώρησε με την εκτέλεσή του, παρά με διασκέδασε με την ανάγνωσή του.

[DinoHajiyorgi]

ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΕΜΕΙΝΑΝ 6 ΜΕΡΕΣ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ.

 

Όσοι ψηφίζετε μην το δηλώνετε εδώ. Για να έχω την ευκαιρία να δηλώνω εγώ πόσοι συγγραφείς έχουν ψηφίσει και πόσοι όχι.

[DinoHajiyorgi]

Shit Happens

 

Δυσκολεύτηκα πολύ να το διαβάσω, μου φάνηκε ατέλειωτο και άνευ ουσίας. Δεν ξέρω πώς και τι μπορείς να γράψεις, αυτό όμως δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου καλό. Δεν έχω χρήσιμο σχόλιο.

 

 

Κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα

 

“Βασιλιάς Γεωργάκιους”; “Αθέναουμ”; Όχι, όχι, δεν μπορώ να το πιστέψω, ο Σεφερλής μπήκε στο sff και γράφει διηγήματα!

Αυτή ήταν η σκέψη μου όταν ξεκίνησα. Αλλά δεν είχα δίκιο. Θα ήταν καλύτερο αν το είχε γράψει ο Σεφερλής. Το κείμενο που διάβασα τώρα δεν μπορώ να το σχολιάσω χωρίς να προσβάλλω τον άνθρωπο που το έγραψε. Το μόνο θετικό ήταν το μικρό μέγεθός του.

 

Σταματάω γιατί δεν έχω χρήσιμο σχόλιο και δεν θα στίψω το κεφάλι μου να βρω, αν δεν δω ότι όποιος το έγραψε αυτό θέλει να το συζητήσει.

[DinoHajiyorgi]

ΑΝΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Ένα πολύ καλό διήγημα, με μια σοβαρότητα και ευαισθησία που ειναι δύσκολο να βρεθεί, όχι μόνο σε αυτόν το διαγωνισμό, με αυτό το θέμα. Η πιο άρτα από όλες τις συμμετοχές. Δεν έχω κάποιο σχόλιο, παρά μόνο ότι μου άρεσε και με εξέπληξε ευχάριστα.

 

 

ΙΣΩΣ...

 

Πολύ κουραστικό κείμενο, με όλες αυτές τις λεπτομέρειες και τα κωδικά ονόματα. Μου έδωσε την εντύπωση ότι ο συγραφέας του προσπαθούσε συνεχώς να μας πείσει ότι φράφει Ε.Φ.

Και άλλο ένα πρόβλημα: δεν κατάλαβα τι έγινε. Ίσως να μην διάβασα τόσο προσεκτικά, γιατί είχα κουραστεί από τις πληροφορίες που με αποσπούσαν, ίσως γιατί πράγματι είχε πρόβλημα κατανόησης. Όποιο και από τα δύο να συμβαίνει, είναι λάθος της συγγραφής.

[DinoHajiyorgi]

Μέχρι στιγμής έχουν ψηφίσει 4 συγγραφείς και 1 αναγνώστης.

[DinoHajiyorgi]

#14 – Φόροι

 

Καλογραμμένη ιστορία, με σωστή τεχνική, στρωτή πλοκή και ρυθμό. Είναι κρίμα λοιπόν που δεν πρόκειται για μια καλή ιστορία, τόσο επειδή δεν έχει θέμα, όσο και γιατί έχει σοβαρά προβλήματα αληθοφάνειας. Γιατί σε μακροσκοπικό επίπεδο να είναι τόσο σημαντική η διορία για κάθε άτομο μεμονωμένα; Αν είναι τόσο σημαντική η απειλή γιατί κάθε κάτοικος δεν έχει κούτες ολόκληρες από το φάρμακο στο σπίτι του;

 

#15 - Η Κατάρα του Μπαλιστάρ

 

Χαριτωμένη κι ευφάνταστη ιστορία. Ασφαλώς ο πιο πρωτότυπος υπόνομος του διαγωνισμού. Δεν πολυκατάλαβα την κατάρα κι οι διάλογοι θέλουν λίγη δουλειά για να φανούν πιο φυσικοί, αλλά το όλον είναι ικανοποιητικό και το τέλος ωραίο.

 

#16 - Shit Happens...

 

Η ιστορία αυτή χρειάζεται σοβαρό editing. Οι περιγραφές του εξωγήινου κόσμου, όχι μόνο διακόπτουν την κωμική ατμόσφαιρα, αλλά εν τέλει έμεινα με την απορία σε τι χρειάζονται. Τι νόημα έχει να χτίζεις ένα περιβάλλον όταν η ιστορία σου δεν το αξιοποιεί πουθενά; Το χιούμορ επίσης είναι προβληματικό, όχι απαραιτήτως επειδή είναι κακό (αυτό είναι θέμα γούστου), αλλά επειδή δεν πατά πάνω σε κάποιο θέμα. Είναι σα να έχουμε μια συρραφή από αστεία που απλά προκύπτουν στην πορεία ή, ακόμη χειρότερα, 'φυτεύονται' οδηγώντας την πλοκή. Η γραφή σου έχει πολλές δυνατότητες αλλά χρειάζεται σχεδιασμό πριν και διορθώσεις μετά.

 

#17 - Κουτσοί Στραβοί Στον Άγιο Παντελεήμωνα

 

Πρόχειρη ιστοριούλα. Χρησιμοποιεί το κλασικό κωμικό μοτίβο του γκαφατζή ή του ανεπαρκούς, που πετυχαίνει τον σχεδόν ανυπέρβλητο στόχο κατά λάθος. Ως εδώ καλά, μόνο που δεν υπάρχει περιεχόμενο. Για να λειτουργήσει το μοτίβο, θα πρέπει στην πορεία των ηρώων να αποκαλύπτονται τα στερεότυπα και τα κακώς κείμενα του κόσμου στον οποίο δρουν κι αυτό δε συμβαίνει εδώ. Μοιραία η εντύπωση που μένει είναι ρηχή.

[DinoHajiyorgi]

#5 – Απόβλητος

Μια πολλά υποσχόμενη, καλογραμμένη (παρά κάποιες επιμέρους υφολογικές αστοχίες) ιστορία, η οποία αυτοκαταστρέφεται από τη σκηνή του βιασμού. Μια σκηνή που όχι μόνο δεν έχει προετοιμαστεί σωστά, αλλά είναι τόσο έντονη, λεπτομερής κι ωμή, που 'καταπίνει' σα μαύρη τρύπα όλη την προηγηθείσα ατμόσφαιρα, ισοπεδώνοντας ταυτόχρονα τον ήρωα. Πραγματικά απογοητεύτηκα και θύμωσα, γιατί μέχρι τότε διάβαζα με μεγάλη ευχαρίστηση. Ο συγγραφέας πάντως έχει μεγάλες δυνατότητες.

 

#6 - Είκοσι Βήματα

Αυτή η ιστορία αρχικά με τράβηξε πολύ, αλλά το τέλος της με άφησε μετέωρο. Έχει αλληγορικά στοιχεία, θυμίζει έντονα Μπέκετ (κι όχι μόνο το “Περιμένοντας τον Γκοντό”) και ... ως εκεί. Είτε ο συγγραφέας της την έκανε υπερβολικά απόκρυφη και δεν την κατάλαβα, είτε κι ο ίδιος γοητεύτηκε από τα σύμβολα και θεώρησε είναι αρκετά ώστε οι αναγνώστες θα βρουν μόνοι τους κάποιο νόημα.

 

#7 - Μετά την 46

 

Ο υπόνομος δεν παίζει κανένα καθοριστικό ρόλο, είναι απλό ντεκόρ, η ιστορία θα μπορούσε να εξελιχθεί οπουδήποτε (στο δάσος, σε μια σπηλιά, σε ένα υπόγειο). Κατά τα άλλα η ιστορία ακολουθεί με συνέπεια κι όλους τους σύγχρονους αμερικάνικους 'κανόνες' των μπεστ σέλερ πάνω στα αστυνομικά και τον τρόμο, με όσα θετικά κι αρνητικά μπορεί να βρει κανείς σε αυτό. Δυστυχώς είναι η ιδέα της που είναι χιλιοειπωμένη, οπότε δε μου τράβηξε το ενδιαφέρον.

 

#11 - Ίσως...

 

Πληθώρα αριθμών, οι οποίοι και περιττεύουν και κουράζουν. Πάρα πολλές πληροφορίες δίνονται μέσω διαλόγου, αλλά αυτός ο τρόπος λειτουργεί μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και για λίγο, αλλιώς οι διάλογοι φαντάζουν κατασκευασμένοι και ψεύτικοι. Παρά τα κλισέ της, η ιστορία μού κράτησε το ενδιαφέρον, μέχρι και δύο παραγράφους πριν το τέλος, το οποίο βρήκα εξαιρετικά αμήχανο. Είναι κρίμα πάντως, γιατί ο συγγραφέας δείχνει να έχει κάνει δουλειά, έχοντας όμως επικεντρωθεί σε δευτερεύοντα ζητήματα.

 

#12 - Παρίσι 1941

 

Ατμοσφαιρικό, παλιομοδίτικο διήγημα τρόμου, που θυμίζει στυλ 19ου αιώνα. Η ατμόσφαιρα του συμβάντος που διηγείται ο παππούς είναι πειστική κι υποβλητική, σε αντίθεση με εκείνη του περίγυρου των ακροατών του, οι οποίοι έχουν μπει κάπως σχηματικά κι άτεχνα. Περίμενα κάτι παραπάνω σχετικά με τον μαυροντυμένο άντρα. Αξιοπρεπής ιστορία.

 

#13 - Ο Θεός των Υπονόμων

 

Πολύ καλές περιγραφές κι εικόνες, καλοπλασμένος κόσμος κι ωραίο τέλος. Μόνη μου αντίρρηση είναι ότι το τέλος, με την είσοδο καινούριων προσώπων και τη δική τους ιστορία, δε μοιάζει ακριβώς με τέλος, όπως κι η αρχή είναι πολύ έντονη και πληθωρική από πλευράς πληροφοριών και δράσης. Θέλω να πω ότι η ιστορία (αν κι αυτοτελής) μοιάζει πιο πολύ με επεισόδιο, όπου ο Βεν είναι ο αναλώσιμος ήρωας της υποπλοκής μιας μεγαλύτερης ιστορίας.

[DinoHajiyorgi]

Κουτσοί Στραβοί Στον Άγιο Παντελεήμωνα

Αν και απο αλλα σχολια ειδα πως δεν αρεσε αρκετα, προσωπικα την βρηκα ωραια ιστορια και διασκεδαστικη. Γελασα με την καρδια μου. Ενα παραμυθι συντομο (πραγματικα δεν με ενοιαξε αν γραφτηκε σε 15 λεπτα και στο ποδι) αυτο που ηθελε εμενα μου το περασε.

 

Παρισι 1941

 

Ωραια ιστορια σε γενικες γραμμες. Μου αρεσε και το μυστηριο και η πλοκη και ολα.

 

Τουλα η σκατουλα

 

Τι να πω γι’αυτη την ιστορια.. Το ποια ειναι τελικα η Τουλα, το πως δημιουργηθηκε, η καταδιωξη, η εκδικηση, πραγματικα δεν εχω λογια..

 

Ανωριμοτητα

 

Μια ιστορια με πολλα πολλα κενα. Εμεινα με πολλες αποριες.. Η ιστορια μετα περιττωματα που τα ξεχωριζει σε μπαγιατικα και φρεσκα, νομιζω οτι απλα κολλησε στην ιστορια που ηθελε να πει μετα (και που δεν εχει καμια σχεση η μια με την αλλη): οτι οι ανθρωποι τα λατρευαν τοσο τα πλασματα που εβρισκαν εκει και παθαιναν καταθλιψη οταν τα εχαναν. Γιατι ομως; Οπως και πολλα γιατι, στα οσα εγιναν στην επιφανεια του πλανητη και δεν αναλυθηκαν.

 

Shit Happens...

 

Εδω μπερδευτηκα με τα οσα επιστημονικα γραφτηκαν. Δεν ειμαι σιγουρος/η οτι καταλαβα ακριβως το νοημα της ιστοριας, ενω νομιζω οτι ηταν λιγο και εκτος θεματος

 

Η καταρα του Μπαλισταρ

 

Μια ιστορια φανταζυ με πολλες και δυσνοητες αναλυσεις μεχρι να καταλαβω πως ακριβως λειτουργουσε ο κρυσταλλος και με την αποθεωτικη ατακα

 

20 βηματα

 

Καλη ιστορια, αν και τα βηματα με κουρασαν

 

Αποβλητος

 

Απο τις καλυτερες ιστοριες του διαγωνισμου. Χωρις κενα, ωραια πλοκη και με μια καταληξη που αν και αρχικα σοκαρει, στην πορεια δεν ξερεις ποιον να λυπηθεις ποιο πολυ : το θυμα που πεθανε ετσι ή τον θυτη που τελικα σου μενει και μια νοτα (κατα περιεργο τροπο) συμπονιας γι’αυτον.

[DinoHajiyorgi]

Πάντως, μετά από όλο εκείνο το τζέρτζελο, είναι χαρακτηριστικό ότι κανείς σχολιαστής δεν τολμάει να μαντέψει την ταυτότητα κάποιου έστω συγγραφέα!

 

Είναι τελικά κάποιος αναγνωρίσιμος από την γραφή του ή όχι; Μετά τις αποκαλύψεις τα "ε καλά, εγώ το είχα καταλάβει" θα τα διαβάζουμε βερεσέ.

 

Και ποιος είναι αρκετά μάγκας, έστω και προσωρινά ανώνυμα, να παραδεχτεί ότι τα σχόλια και η ψήφος του επηρεάζονται από την πιθανή ταυτότητα του συγγραφέα... ή αν ψηφίζει καθαρά διήγημα!

 

Σας το ξαναλέω, εγώ δεν ξαναδιοργανώνω διαγωνισμό (έχω τις Ερινύες και μετά τα φτύνω). Θα έχουμε κάποια συμπεράσματα μετά τις αποκαλύψεις; Για τους διαγωνισμούς εννοώ.

 

Επίσης...

 

Χωρίς αίτηση για παράταση, ο διαγωνισμός λήγει μεσάνυχτα Πέμπτης! Θα λάβουμε όντως 13 ψήφους σε 4 μέρες από συγγραφείς που τους χρωστάνε ή θα ακυρώνουμε συμμετοχές; Κανονίστε και κουνήστε το αντεράκι σας.

 

[DinoHajiyorgi]

Παράταση Δύο Ημερών!

ΛΗΞΗ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ

ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟΥ, 30 ΙΟΥΛΙΟΥ

[Cassandra Gotha]

Εγώ μόνο για ένα μαντεύω την ταυτότητα του συγγραφέα. Όσοι δεν θέλετε να μάθετε ποιον εννοώ μην ανοίξετε το spoiler.

Το ανοίξατε, ε; Περίεργοι/ες! Νομίζω πως τον Απόβλητο τον έγραψε ο Stanley.

[DinoHajiyorgi]

Εγώ μόνο για ένα μαντεύω την ταυτότητα του συγγραφέα. Όσοι δεν θέλετε να μάθετε ποιον εννοώ μην ανοίξετε το spoiler.

Το ανοίξατε, ε; Περίεργοι/ες! Νομίζω πως τον Απόβλητο τον έγραψε ο Stanley.

 

Ευχαριστώ Άννα για το επώνυμο σου θάρρος. Εντωμεταξύ ρίχνω pm γέλια καθώς μου έρχονται, ιδιωτικά, ζουμερές μαντεψιές που όμως δεν θέλουν να βγουν στο τόπικ. Μαντεψιές πέσανε και στο μυτίγκιο στην Χαλκίδα, και είχαν την πλάκα τους.

 

Προσοχή, σωστή ή λάθος πρόβλεψη, απαντήσεις δεν δίνονται πριν το φινάλε.

[Nihilio]

Εγώ μόνο για ένα μαντεύω την ταυτότητα του συγγραφέα. Όσοι δεν θέλετε να μάθετε ποιον εννοώ μην ανοίξετε το spoiler.

Το ανοίξατε, ε; Περίεργοι/ες! Νομίζω πως τον Απόβλητο τον έγραψε ο Stanley.

 

Ενώ το "ραβδί" ας πούμε δεν έκανε από την πρώτη του πρόταση μπαμ!

[Oberon]

Εγώ μόνο για ένα μαντεύω την ταυτότητα του συγγραφέα. Όσοι δεν θέλετε να μάθετε ποιον εννοώ μην ανοίξετε το spoiler.

Το ανοίξατε, ε; Περίεργοι/ες! Νομίζω πως τον Απόβλητο τον έγραψε ο Stanley.

 

Ενώ το "ραβδί" ας πούμε δεν έκανε από την πρώτη του πρόταση μπαμ!

 

Μου φαίνεται πως και Ο Θεός των Υπονόμων έκανε από την πρώτη του πρόταση μπαμ. Ή όχι; (Και είναι η μόνη ιστορία που με κάποια βεβαιότητα πιστεύω πως ξέρω ποιανού είναι).

 

 

 

[DinoHajiyorgi]

Εγώ μόνο για ένα μαντεύω την ταυτότητα του συγγραφέα. Όσοι δεν θέλετε να μάθετε ποιον εννοώ μην ανοίξετε το spoiler.

Το ανοίξατε, ε; Περίεργοι/ες! Νομίζω πως τον Απόβλητο τον έγραψε ο Stanley.

 

Ενώ το "ραβδί" ας πούμε δεν έκανε από την πρώτη του πρόταση μπαμ!

 

Μου φαίνεται πως και Ο Θεός των Υπονόμων έκανε από την πρώτη του πρόταση μπαμ. Ή όχι; (Και είναι η μόνη ιστορία που με κάποια βεβαιότητα πιστεύω πως ξέρω ποιανού είναι).

Ρίχτε ονόματα στην τσόχα βρε παιδιά!

 

Μετά τις αποκαλύψεις ουδεμία μαγκιά δεν αναγνωρίζεται είπαμε!

[Nihilio]

Εγώ μόνο για ένα μαντεύω την ταυτότητα του συγγραφέα. Όσοι δεν θέλετε να μάθετε ποιον εννοώ μην ανοίξετε το spoiler.

Το ανοίξατε, ε; Περίεργοι/ες! Νομίζω πως τον Απόβλητο τον έγραψε ο Stanley.

 

Ενώ το "ραβδί" ας πούμε δεν έκανε από την πρώτη του πρόταση μπαμ!

 

Μου φαίνεται πως και Ο Θεός των Υπονόμων έκανε από την πρώτη του πρόταση μπαμ. Ή όχι; (Και είναι η μόνη ιστορία που με κάποια βεβαιότητα πιστεύω πως ξέρω ποιανού είναι).

O Βάρδος έχει σταματήσει να γράφει εδώ

Εμένα η συγκεκριμένη που τη διάβασα τώρα με μπέρδεψε. Η πρώτη σκηνή θυμίζει κλασσικό μέλος, αλλά κάπου η συνέχεια σα να μην ταίριαζε με το στυλ του.

 

(Ντίνο, τις δικές μου εκτιμήσεις θα τις πάρεις με την ψήφο μου).

[Oberon]

Οκ, νομίζω πως Ο Θεός των Υπονόμων είναι

του Nihilio

[Drake Ramore]

Ω! Θα έχει πολύ πλάκα αυτό με τις μαντεψιές τελικά!

 

Εγώ λέω οτι αυτό:

 

 

Να είναι τα πάντα σιωπηλά και τα πάντα σκοτάδι

Είναι...

της The Sea is Burned

Edited July 24, 2011 by Drake Ramore

[vinegrete]

Νομιζω οτι το : κουτσοι στραβοι στον Αγιο Πεντελεημωνα το εγραψε ο/η

 

 

SpirosK

 

[Cassandra Gotha]

Έτσι, να γίνεται παιχνίδι!

Το Κηρύκειο; Mesmer;

[Nihilio]

Να πω κι εγώ το:

 

Υπόνομοι

 

Howard Crease

 

[Stanley]

Εγώ θα ρίξω τα λεφτά μου στο "20 Βήματα":

 

 

TheSea IsBurned

 

[Howard Crease]

Άννα, δεν ξέρω πως τα καταφέρνεις, αλλά είσαι μες στο μυαλό μου.

Συμφωνώ και στα 2 της Cassandra Gotha, με το κεφάλι κάτω από τη γκιλοτίνα.