11ος Διαγωνισμός Σύντομης Ιστορίας, Κατηγορία: Γενικός, Θέμα: Η Τελευταία Νύχτα

[Nienor]

Ο διαγωνισμός αυτή τη φορά όντως έχει σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ με 16 συμμετοχές

Ευχαριστούμε τον Παρατηρητή για το πολύ όμορφο θέμα του.

 

 

Η ψηφοφορία ανοίγει από σήμερα και ο τρόπος διεξαγωγής της είναι ο εξής:

Βήμα 1 (το αυτονόητο ): Διαβάζουμε όλες τις ιστορίες.

Βήμα 2: Κατατάσσουμε τις ιστορίες από αυτή που θεωρούμε καλύτερη προς εκείνη που βρίσκουμε χειρότερη. Σε αυτό εδώ το σημείο να τονίσουμε πως οι συγγραφείς τοποθετούν τους εαυτούς τους στο τέλος και η ψηφοφορία για αυτούς είναι υποχρεωτική.

Βήμα 3: Στέλνουμε την πλήρη κατάταξη με πμ ταυτόχρονα στον Παρατηρητή και τον Tetarto. (Αυτό είναι απλό, απλά γράφετε το ένα από τα δύο ονόματα στο χωρίο κάτω από το "Recipient's Name", που λέει "Carbon copy to other members")

Βήμα 4: Σχολιάζουμε όλες τις ιστορίες

 

Για να μην ψάχνετε να βρείτε τις συμμετοχές ακολουθούν με λινκς.

 

Οι ιστορίες με τη σειρά συμμετοχής:

 

Δηλητηριασμένο μυαλό, του Glowleaf

Ο γέρος των κοράκων, του Dinosxanthi

Κοριτσάκι στο δάσος, της Νaroualis

Η γη των θηρίων, του Khar

O ήλιος δύει, του Roriconfan

To κάλεσμα του ματωμένου φεγγαριού, του Tregorian

Στη μαύρη όπερα, του Nihilio

Νεφέλη Περιφλεγής, της Tiessa

Λίλιθ, της Mariposa

Και ήρθαν οι μέρες οι ζαβές, του Kitsos

Ακινησία, του Adinol

Πέτρα πάνω σε πέτρα, του Sileon

Ένα τραγούδι για τον Γιόρας που 'χει πεθάνει, του aScannerDarkly

Η τελευταία νύχτα του καλοκαιριού, της Katerina Baou

Τελευταία Ιλιάδα, του Arachnida

O ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία, του Celestial

 

 

 

Σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση

Edited December 26, 2008 by Nienor

[Παρατηρητής]

Λοιπόν, από τις μέχρι στιγμής ψήφους, η κατάταξη έχει ως εξής:

1. DinoHagiyiorgi
   
2. Dreamwhisperer
   
3. Mman
   
4. Darkchilde
   
5. Tauntaun13
   
6. Nienor
   
7. Dain
   
8. Electroscribe
   
9. Sonya
   
10. Tetartos
    
11. Odesseo
    
12. Twocows
    
13. Morigan
    
14. Deadend
    
15. Synodoiporos
    
16. Caesar_Cy
    

:tongue:

[Guest roriconfan]

Κακακα, με έκανες να ψάχνω το όνομα μου και να αναρωτιέμαι 10 δευτερόλεπτα γιατί δε με βρίσκω μέχρι να καταλάβω τι παίχτηκε. Πανάθεμά σε χωρατατζή.

 

Τι χαρά, κάθε δύο ώρες που μπαίνω, σχολιασμοί ιστοριών παντού. Να'ταν έτσι πάντα, τι ωραία που θα ήταν.

[mman]

Λοιπόν, από τις μέχρι στιγμής ψήφους, η κατάταξη έχει ως εξής:

1. DinoHagiyiorgi
   
2. Dreamwhisperer
   
3. Mman
   
4. Darkchilde
   
5. Tauntaun13
   
6. Nienor
   
7. Dain
   
8. Electroscribe
   
9. Sonya
   
10. Tetartos
    
11. Odesseo
    
12. Twocows
    
13. Morigan
    
14. Deadend
    
15. Synodoiporos
    
16. Caesar_Cy
    

:tongue:

Μια χαρά τα πάω, αλλά αυτοί οι δυο από πάνω μου είναι καλοί ρε γαμώτ! Βοηθάτε γειτόνοι!

[tetartos]

10ος ο tetartos? Μα αυτό είναι ύβρις!!

[mman]

Παιδιά, θα ήθελα να αναφερθώ σε μερικά διηγήματα του διαγωνισμού που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση (top-3). Μπόρώ; Αν περιμένω το τέλος της ψηφοφορίας, φοβάμαι ότι θα μπαγιατέψει.

[Oberon]

Φυσικά μπορείς. Ούτως ή άλλως τα σχόλια συνεχίζονται και τώρα αδιάκοπα.

[mman]

Δεν φημίζομαι για την προθυμία μου να κάνω θετικά σχόλια.

Σχεδόν σε οτιδήποτε διαβάζω, πάντα βρίσκω κάτι στραβό.

Αλλά πλησιάζει Πρωτοχρονιά και οι άνθρωποι καμία φορά προσποιούνται ότι κάνουν μια καινούργια αρχή.

Θα αναφερθώ λοιπόν, με αντίστροφη σειρά αξιολόγησης, στα τρία διηγήματα που κατά την ταπεινή και στριφνή μου άποψη ξεχώρισαν σ' αυτό τον διαγωνισμό.

Και, για μια φορά στην αναγνωστική ζωή μου, θα πω μόνο καλά λόγια (τα αρνητικά σχόλια μπορείτε να τα βρείτε στα αντίστοιχα τοπίκια φυσικά ).

Πριν ξεκινήσω αυτό το προσωπικό top-3, να αναφέρω την Tiessa και τον khar στις θέσεις 5 και 4 αντίστοιχα και να συγχαρώ τον Παρατηρητή για το φοβερό και τρομερό θέμα που ενέπνευσε όλους τους διαγωνιζόμενους και μας χάρισε, εκτός από τα υπόλοιπα, διηγήματα όπως τα παρακάτω (που για μένα αποτέλεσαν και πολύ ευχάριστες εκπλήξεις από τους συγγραφείς τους):

3. Ο Γέρος των Κοράκων (Dinosxanthi): Άψογο γράψιμο και υπέροχη ατμόσφαιρα. Το ξαναγράφω για να το φχαριστηθώ: Άψογο γράψιμο. Και υπέροχη ατμόσφαιρα.

2. Στη Μαύρη Όπερα (Nihilio): Έχω να διαβάσω κάτι τόσο στυλάτο από τις "Λάθος Οδηγίες" του Αλέκου Παπαδόπουλου -και είμαι σίγουρος ότι κι εκείνος θα το ζήλευε. Εκπληκτική νουάρ και συγχρόνως ΕΦ/Φάνταζυ ατμόσφαιρα. Μοναδικά τα ενδιάμεσα σχολιάκια.

1. Ένα τραγούδι για τον Γιόρας πού 'χει πεθάνει (aScannerDarkly): Μεγάλες αλήθειες ειπωμένες με εντυπωσιακή απλότητα. Άτμοσφαιρικό σκηνικό και το συναίσθημα κόμπος στο λαιμό αρκετά πριν το τέλος. Απολαυστικά πικρό κλείσιμο.

Πολλά αναγνωστικά ευχαριστώ.

(Προς τους υπεύθυνους mods: θερμή παράκληση, καθυστερείστε όσο γίνεται τον επόμενο διαγωνισμό. Δεν μπορούμε να διαβάζουμε συνεχώς! Έχουμε και να γράψουμε!)

[Tiessa]

(Προς τους υπεύθυνους mods: θερμή παράκληση, καθυστερείστε όσο γίνεται τον επόμενο διαγωνισμό. Δεν μπορούμε να διαβάζουμε συνεχώς! Έχουμε και να γράψουμε!)

 

Πάλι γκρινιάζεις; Εσύ τουλάχιστον ψήφισες και τελείωσες. Αλί σε μένα που κάθομαι και διαβάζω και ξαναδιαβάζω κι έχω γεμίσει ένα Excel με διάφορα παντός τύπου κριτήρια για να βαθμολογήσω και να συγκρίνω και όλα τα σχετικά. Εμ, σπασικλάκι μια ζωή από το σχολείο, τώρα στα γεράματα θ' αλλάξω;

[Naroualis]

Είπα αυτή τη φορά να χρησιμοποιήσω το μοτίβο των εφ αγοριών μας (4 και mman) και να χωρίσω τα καλά και τα κακά σημεία κάθε κειμένου, έτσι για μεγαλύτερη ακρίβεια στα σχόλιά μου. Δεν έχω δουλέψει καλά όμως αυτού του είδους το σχολιασμό οπότε για ότι δε σας κάθεται καλά, μου λέτε και το διευκρινίζω. Επιπλέον κι επειδή μ’ αρέσει να είναι όλα μαζεμένα, ποστάρω τα σχόλια κι εδώ, όπως και σε κάθε ιστορία τα δικά της. Επειδή όμως ένα οχτάωρο το έχω μόνο στη δουλειά (:Ρ) δίνω σήμερα τα 8 πρώτα με αλφαβητική σειρά. Τα υπόλοιπα αύριο το μεσημέρι.

 

Ακινησία, adinol

 

Η γενική εντύπωση, άψογη. Ειδικότερα καλά σημεία: η ατμόσφαιρα, ο φυσικός ρυθμός της σκέψης του πρωταγωνιστή, η «αμέλεια» του να γράψεις για ποιο πράγμα τιμωρείται. Το κλείσιμο είναι πολύ δυνατό κι αφήνει αυτό ακριβώς που πρέπει για διήγημα τρόμου, μια γεύση στάχτης ανάμεσα στα δόντια. Επίσης με έκανες θυμηθώ ευχάριστα πόσες πολλές φορές αναρωτήθηκα κι εγώ αυτό το σχετικό με το πώς το Αχ είναι το αντίστροφο του Χα. Τα κακά σημεία: η «αμέλεια» του να γράψεις για ποιο πράγμα τιμωρείται. Δυστυχώς αυτό το σημείο λειτουργεί σα δίκοπο μαχαίρι. Διέκρινα ένα μικρό παιχνίδι με τους χρόνους των ρημάτων. Επειδή πιστεύω ότι είσαι από τους λίγους ανθρώπους που χειρίζονται τη γραμματική και το συντακτικό άψογα, αναρωτιόμουν πώς προέκυψε αυτό το παιχνίδι και τι θέλει να πει. Λίγο με αποσυντόνισε η αναφορά στον Καβάφη στο τέλος... ειδικότερα γιατί με απέσπασε από το κρετσέντο των συναισθημάτων και την έντασης που με πήγαινε προς τη λύτρωση.

 

Τελευταία Ιλιάδα, Arachnida

 

Η γενική εντύπωση είναι καλή, αν και ίσως περισσότερο δραματοποιημένη απ’ όσο θα ήθελα. Καλά σημεία η περιγραφή του κειμένου από την οπτική γωνία της αγνής Βασίλισσας κι η αληθοφάνεια των περιγραφών σχετικά με τον ίδιο τον πόλεμο και τις απώλειές του. Κακά σημεία το απότομο τέλος (ήθελε περισσότερη ανάπτυξη κατά τη γνώμη μου) κι επιπλέον κάποια κενά στην αφήγηση, που έκαναν εμφανές εξαρχής το ποιόν της Βασίλισσας και του πολέμου. Επίσης προσοχή στην αληθοφάνειά σου, σχετικά με το αν οι Βασίλισσες τριγυρνούν μόνες σαν κομμάντος στο πεδίο της μάχης. Αν το είχες αποφύγει αυτό το κομμάτι, τότε η έκπληξη η σχετική με το σκάκι θα μας έβρισκε πρακτικώς απροετοίμαστους.

 

Ένα τραγούδι για τον Γιόρας που ‘χει πεθάνει, aScannerdarkly

 

Η γενική εντύπωση είναι πολύ πάνω από καλή, όμως φοβάμαι ότι κάτι λείπει για να γίνει άψογη. Ένα φευγαλέο «κάτι» που θα την έκανε πάνω κι από άψογη. Τα καλά σημεία: το μπρος πίσω στο φλας μπακ. Ο χαρακτήρας και του Ρορρκ και του Γιόρας. Το τελικό τουίστ της πλοκής, εκεί που βλέπουμε ότι δεν ήταν μόνο δικό μας το πρόβλημα αλλά γενικό, πρόβλημα των όντων που σκέπτονται. Ο τελευταίος μονόλογος του Ρορρκ, όπου παραδέχεται το αρχικό του μίσος. Τα κακά σημεία: Τεχνικό το κυρίως πρόβλημα που είχα με το κείμενο. Έβλεπα διαφορές στη γραμματοσειρά, υπέθετα ότι κάτι άλλαζε στη χρήση της μιας και της άλλης, αλλά δεν κατάφερε να με βοηθήσει και πολύ. Τελικά αναγκάστηκα να το γυρίσω σε word, να το κάνω ομοιόμορφο και να το διαβάσω έτσι. Με μόνη βοήθεια τα κενά ανάμεσα στις παραγράφους. Έτσι και το κατάφερα και το απόλαυσα. Το άλλο πρόβλημα που αντιμετώπισα κι είναι κάπως πιο σοβαρό, είναι ότι κάτι μου έλειπε από την πλοκή ή μάλλον από την κοσμοπλασία πάνω στην οποία στηρίζεται η πλοκή. Δεν είμαι τελείως σίγουρη για το τι είναι ο Ρορρκ, δεν είμαι εντελώς σίγουρη τι έγινε από τον πόλεμο ως την τελευταία νύχτα του Γιόρας και δεν είμαι και σίγουρη γιατί έπρεπε όλο αυτό το σκηνικό να είναι τοποθετημένο στη μέση ενός απαίσιου χειμώνα (αν αυτό που περιγράφεις είναι χειμώνας απλός, γιατί μου πέρασε κι από το μυαλό ότι θα μπορούσε να είναι και πυρηνικός τώρα που το σκέφτομαι.)

 

Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία, Celestial

 

Η γενική εντύπωση παίζει με το μέτριο και δυστυχώς όχι πάνω από το μέτριο. Κι εμένα μου τη δίνει περισσότερο που πρέπει να το πω, απ’ ό,τι σου τη δίνει εσένα που το ακούς. Μπορείς πολύ καλύτερα από τόσο και το ξέρεις πολύ καλά. (Και στον υπότιτλο του τόπικ γράφεις διαφωνισμό αντί για διαγωνισμό. Διορθώστε το, γιατί στην αρχή πίστεψα ότι ο διαφωνισμός έχει σχέση με το ξεφώνισμα κι αναρωτήθηκα ποιον θα ξεφωνήσεις…:Ρ) Τα καλά σημεία το θέμα της ιστορίας που στην ουσία είναι η απελπισία. Δώσε μου εμένα απελπισία και να γίνω μούσι να με ξουρίσεις. Η γλώσσα που χρησιμοποιείς, που δείχνει τις μπερδεμένες σκέψεις του ιππότη (αλλά όταν συνεχίζεις να περιγράφεις και τα υπόλοιπα με την ίδια γλώσσα, γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον σου). Ο ίδιος ο ιππότης, πολύ όμορφος ήρωας αν και κάπως ασαφής ως προς την προέλευση και το είδος του. Τα κακά σημεία: Τη γλώσσα την είπαμε. Η στίξη είναι επίσης προβληματική. Το σέττινγκ είναι εντελώς ασαφές, δεν ξέρω πού είμαι τι κάνουν αυτοί οι τύποι μπροστά μου (εκτός από το προφανές), γιατί ο ιππότης θα την ξεχάσει, αν η Ζίντα τον ξέχασε τελικά ή όχι, τι ήταν αυτή η μοίρα που την είχε αψηφήσει, πώς για ποιο λόγο είχε σκοτώσει την Ελπίδα κι ένα σωρό άλλα. Και μιας και είπα του aScannerdarkly για τη γραμματοσειρά, δεν ξέρω αν έχασα κάτι, γιατί τη δική σου γραμματοσειρά δε τη διάβαζε καθόλου ο υπολογιστής μου κι αναγκάστηκα επίσης να τη μετατρέψω σε Times New Roman.

 

Ο Γέρος των Κοράκων, Dinosxanthi

 

Η γενική εντύπωση… ε… τι να πω τώρα… απλά ότι κατουρήθηκα πάνω μου. Πρωί-Πρώι. Να. Τι κατάφερες τώρα μου με έκανες να το πω; Ε; Τα καλά σημεία: Ατμόσφαιρα και πάλι ατμόσφαιρα. Χαρακτήρες άψογοι. Το σκηνικό εκπληκτικό. Θα μπορούσε άνετα να ήταν επεισόδιο στο Twilight Zone. Ισορροπημένο ανάμεσα στην πλοκή και την αφήγηση. Τα κακά σημεία: Τι είναι τελικά ο Γέρος των Κοράκων; Δε μας εξηγείς πουθενά. Έχω την εντύπωση ότι ήταν θέμα χώρου (λέξεων δηλαδή), οπότε το αφήνω να το στρώσεις μετά τη λήξη του διαγωνισμού.

 

Δηλητηριασμένο μυαλό, Glowleaf

 

Η γενική εντύπωση είναι ότι… δε με ενδιαφέρει καθόλου αν κάποια κυρία στην άλλη όχθη της Μάγχης έγραψε κάτι παρόμοιο για μια ακαδημία μαγείας και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Είναι μια ωραία ιστορία, με τα καλά της και τα κακά της και δεν ξέρω γιατί έγινε τόση φασαρία… Πάμε σχόλια. Τα καλά σημεία: Μ’ άρεσαν τα ξόρκια, μ’ άρεσαν οι δαίμονες, μ’ άρεσε και που ότι δε φοβήθηκες το σημείο της νεκροφιλίας. Μ’ άρεσαν οι μικρές φράσεις στα ενδιάμεσα των αφηγήσεων που έβαζαν λίγο αλατοπίπερο στην σκέψη του αφηγητή σου. Γενικά μου τη δίνει όταν ένα παιδί δεκατριών χρονών μιλάει σαν λέκτορας του Πανεπιστημίου, οπότε όταν το βλέπω να μιλάει σαν αυτό που είναι, δηλαδή σα δεκατριάχρονο, χαίρομαι ιδιαιτέρως. Παράλογο, αλλά συγκινήθηκα που καρβούνιασες το δαιμονάκι… Τα κακά σημεία: πιστεύω ότι το παλαντζάρισμα ανάμεσα στον «καλό» και τον «κακό» εαυτό του ήρωα είναι κάπως ασαφές. Την μια στιγμή κανονίζει την Αννούλα και την άλλη περιμένει την επίθεση, έτοιμος για όλα; Δε μπόρεσα να μπω στο μυαλό του, να καταλάβω ποια κομμάτια του είναι τα τρελά και ποια τα υγειή. Για την ακρίβεια, χμ, γκουχ, υγειής από την αρχή ως το τέλος μου φάνηκε, εκτός από τις λίγες στιγμές εσωτερικού διαλόγου κάπου στη μέση του διηγήματος. Έπειτα έχει θεματάκια στην πλοκή. Τι στο καλό θέλανε οι δαίμονες εκεί; Τι ήταν αυτό που επέτρεψε στον πιτσιρικά να κρατήσει στις επιθέσεις του στρατού (το ξαναλέω, του στρατού ολόκληρου) των δαιμόνων, εκεί που όοοοολη η ακαδημία μαζί, με τους καθηγητές της και τα όλα της, δεν το κατάφερε; Ο αρχικακός γιατί είναι τόσο… λίγος; Και κάτι άσχετο, μια απορία τη στιγμής: η μπαρμπαρόριζα είναι ίδια με την αρμπαρόριζα; Όχι ότι έχει και πολύ σημασία δηλαδή, η μπαρμπαρόριζα κάνει μια χαρά τη δουλειά της εκεί που την έχεις βάλει.

 

Η τελευταία νύχτα του καλοκαιριού, Katerina Baou

 

Η γενική εντύπωση… Αμάν. Αμάν κοριτσάκι μου, τι θα γίνει με σένα; Γραφή και μαχαιριά είσαι, ανάθεμά με, ούτε να σταματήσω να διαβάζω μπορώ ούτε να αντέξω αυτό που διαβάζω. Σταματάω τα αμάν εδώ, γιατί θα μας πάρει κι η νύχτα… Τα καλά σημεία: ποιο θες ν’ ακούσεις πρώτα; Τους χαρακτήρες, τη μαγεία, την αληθοφάνεια εκεί που χρειαζόταν; Την ένταση των συναισθημάτων μήπως; Τα κακά νέα: τα ονόματα των δύο αγγέλων δε χρειάζονταν. Είναι οι δυνάμεις του «κακού», τέρμα και τελείωσε. Με το να μας δίνεις πληροφορίες περισσότερες (όπως ακόμη ένα όνομα, χωρίς άλλο υπόβαθρο, Λαρίς) απλά αποσπούν την προσοχή του αναγνώστη.

 

Η γη των θηρίων, khar

 

Άλλη μια γενική εντύπωση στο διαγωνισμό, που είναι στο άψογο και ίσως και προς τα πάνω. Τα καλά σημεία: Η περιγραφή των συνθηκών ζωής των «θηρίων», το μετακαταστροφικό τοπίο, τα χιντ, κρυμμένα κάτω από σε στρατηγικά σημεία. Οι ήρωες είναι όμορφα δοσμένοι και μπόρεσα άνετα να ταυτιστώ μαζί τους, να νιώσω το μίσος-παύλα-ζήλια για το νυχτερίτη, χωρίς να ξέρω τι μου το προκαλεί. Τα κακά σημεία: Μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει είχα ξεχάσει τα νοήματα του ενδιάμεσου κειμένου, εκείνου με τα πλάγια γράμματα.

[khar]

Μιας και σχολιάζω για πρώτη φορά, πρέπει να πω ότι τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση για οποιονδήποτε αποφασίζει να γράψει μια ιστορία, ανεξάρτητα του αποτελέσματος. Στα σχόλια, έχω θυσιάσει την κομψότητα προς χάριν της ουσίας, αφού πιστεύω ότι μόνο έτσι μπορούμε να βελτιώσουμε τον τρόπο που γράφουμε. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή είναι μια από τις πολλές απόψεις που θα ακουστούν, και όπως θα παρατηρήσετε αρκετές φορές θα ειπωθούν και αντκρουόμενες απόψεις. Ελπίζω να βοηθήσω τους συγγραφείς.

 

 

Στη μαύρη όπερα. Ωραία γραφή, πολύ καλή ατμόσφαιρα, δεξιοτεχνική εμμονή στις λεπτομέρειες που όμως πρόσφεραν σημαντικές πληροφορίες, έξοχοι οι ένθετοι πλαγιότιτλοι, ικανοποιητικός ο τραγικός ήρωας. Φτωχή η σκηνή της σύγκρουσης για ένα κυνηγητό τριάντα Κόσμων. Αναπάντεχο τέλος, καθώς περιμέναμε κάτι πιο φαντασμαγορικό μετά απ’ όσα διαβάσαμε, ενώ δεν έγινε ξεκάθαρο ποιος και γιατί τον σκοτώνει (υπάρχει μια αναφορά σε παραβίαση όρκου αλλά δεν είναι επαρκής). Υπάρχουν αρκετές αναφορές σε ονόματα, τοποθεσίες κ.α. που ανήκουν σε κάποιο σύμπαν που γνωρίζει(;) ο συγγραφέας αλλά όχι ο αναγνώστης και αυτό κουράζει ελαφρώς.

 

 

 

Ο γέρος των κοράκων. Επιτυχής η δημιουργία της ατμόσφαιρας τρόμου, καλογραμμένη ιστορία, με κορύφωση, και μια μικρή έκπληξη για το τέλος. Οι συνεχείς αλλαγές αφηγητή στο πρώτο μισό της ιστορίας και οι περιγραφές του συγγραφέα, που ήταν μεν καλές αλλά τόσο λογοτεχνικές που με έβγαζαν από την ιστορία, με δυσκόλεψαν αρχικά να ταυτιστώ με το παιδί, κάτι που μάλλον είναι απαραίτητο σε ιστορίες τρόμου.

 

 

 

Λίλιθ. Πρωτότυπη προσέγγιση με τη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας τρόμου που με το τελικό εύρημα, χαράσσει χαμόγελα στα χείλη των αναγνωστών και σε αναγκάζει να την ξαναδιαβάσεις. Σε αυτή την δεύτερη ανάγνωση, διαπίστωσα ότι η συγγραφέας προσπάθησε να προσαρμόσει την ιστορία στο πλαίσιο αφήγησης του εντόμου, αλλά της ξέφυγαν αρκετά σημεία που εκ των υστέρων δείχνουν ότι είχε ακόμα περιθώρια για να βελτιώσει την αφήγηση και να αποφύγει την ανθρωποκεντρική προσέγγιση.

 

 

 

Νεφέλη περιφλεγής. Πολύ καλή γραφή. Η ιστορία είχε δυναμικό και μερικά πολύ καλά σημεία, όπως οι αναφορές στους πρόσφυγες, τα σημάδια από τα βραχιόλια και το τέλος με τα φώτα των πλοίων να ακουμπούν τ’ άστρα. Νομίζω, όμως, ότι η συγγραφέας δεν επέλεξε τον καλύτερο τρόπο για να μας την διηγηθεί. Ξεκινάει με την Νιγκάντε, στη συνέχεια αλλάζει μερικές φορές ο αφηγητής, ενώ, στα μισά της ιστορίας, η Νιγκάντε πεθαίνει. Αυτός ο θάνατος μου προκάλεσε μια ελαφριά αμηχανία, μέχρι τελικά να εντοπίσω σε ποιο πρόσωπο εστίαζε η ιστορία. Επίσης ο διάλογος μάγου και ερμηνεύτριας δείχνει υπερβολικά φτιαχτός. Θα προτιμούσα να είναι εσωτερικός μονόλογος της ερμηνεύτριας και ο μάγος να παραμένει ανυποψίαστος για το τι τον περιμένει μέχρι την τελευταία σκηνή με τα πλοία που ανυψώνονται από το κύμα. Υ.Γ. Δεν μου άρεσε ο τίτλος.

 

 

 

Δηλητηριασμένο μυαλό. Ωραία η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, καλός ρυθμός, ωραίο το μαύρο χιούμορ, εντυπωσιακά ξόρκια που αποδίδονται με τρόπο που ζωντανεύουν μπροστά σου. Υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα αληθοφάνειας, αφού η περιγραφή του κεντρικού χαρακτήρα. παραπέμπει σε μαθητή που θα περίμενε τρομοκρατημένος να έρθουν οι δαίμονες και όχι σε ήρωα που νικάει τους πάντες και τα πάντα. Η κορύφωση με τον άρχοντα του σκότους θα ήταν καλή εφόσον είχαμε πειστεί ότι ο ήρωας είχε τις ικανότητες να τον αντιμετωπίσει. Δυστυχώς, μου θύμισε μια σοβαρή αδυναμία ιστοριών μαγείας, όπου όλα είναι δυνατά και επομένως ο συγγραφέας μπορεί να γράψει ότι θέλει. Στα σχόλια, σου προτείνω μια λύση, αν κι εσύ θεωρείς ότι υπάρχει πρόβλημα πρόβλημα σ’ αυτό το σημείο. Η σκηνή της νεκροφιλίας, καταργώντας τον διαχωρισμό σε καλούς και κακούς, δημιουργεί μια απορία σε μένα. Εφόσον ο ήρωας έχει φτάσει ως εκεί (δηλ. νεκροφιλία), τι ακριβώς υπερασπίζεται επι 17 νύχτες; Ο τίτλος δείχνει λίγο άσχετος.

 

 

 

 

 

Ένα τραγούδι για τον Γιόρας: Μου άρεσε η γραφή και η θεματολογία με τον τελευταίο του είδους μας. Έχει ενδιαφέροντα πράγματα να πει, αλλά αρκετές φορές ξεφεύγει και καταλήγει πολύ διδακτικό (το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να το «κρύψεις»καλύτερα). Επίσης, η αίσθηση ότι τελειώνει περισσότερες από μία φορές, για μένα είναι αδυναμία του διηγήματος.

 

 

 

Το κοριτσάκι στο δάσος: Πολύ καλή γραφή, σε απορροφάει αλλά μου θύμισε αρκετές ιστορίες με κάποιο πεθαμένο πρόσωπο που στοιχειώνει τον τόπο του θανάτου. Η αφέλεια του ανιχνευτή δείχνει υπερβολική και αφαιρεί λίγο από την «αληθοφάνεια» του παραμυθιού.

 

 

 

Και ήρθαν οι μέρες οι ζαβές. Ευχάριστο ανάγνωσμα, αν και πολύ παιδικό για τα γούστα μου. Αξιαγάπητος ο μικρός καλικάντζαρος που προσπαθεί να κόψει το δέντρο του κόσμου. Ειλικρινά, δεν κατάλαβα γιατί επέλεξες σαν τέλος την πτώση του δέντρου και όχι τη διαδοχή του γέρου από τον τζαναμπέτη. Νομίζω ότι αυτό θα ήταν πολύ πιο ταιριαστό στην ιστορία και θα ενίσχυε το μήνυμα ότι αυτός που παραβαίνει τους κανόνες είναι τελικά ο μόνος που μπορεί να καταλάβει την αξία τους. Η τελευταία φράση με τα «κακά του κόσμου», με ξενέρωσε και νομίζω ότι πρέπει να αφαιρεθεί σε κάθε περίπτωση

 

 

 

Το κάλεσμα του ματωμένου φεγγαριού: Χρειάζεται ένα μικρό πέρασμα για να διορθώσεις κάποιες ατέλειες στις εκφράσεις αλλά γενικά η ιστορία ρέει. Είναι καλά αναπτυγμένη και έχει μια πολύ ωραία σκηνή στο τέλος, που μεταφέρει στον αναγνώστη τη θλίψη της ηρωίδας. Στα αρνητικά, ότι δεν βρήκα κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο όσον αφορά τη θεματολογία και ότι όλη η ιστορία είναι περιγραφή και όχι ζωντανή δράση, που αφαιρεί μέρος του σασπένς. Σχετικά με το έξτρα κομμάτι, νομίζω ότι καταστρέφει τον ωραίο τρόπο που κλείνει η ιστορία. Νομίζω ότι μια υπερσυμπυκνωμένη εκδοχή του, όχι στο τέλος, αλλά στην αρχή της ιστορίας θα ταίριαζε καλύτερα. Ο πειραματισμός μπορεί να σε οδηγήσει πολύ μακριά, αν καταφέρεις να τον ελέγξεις. Μην ξεχνάς ότι μπορείς να σπάσεις τους κανόνες, αλλά είναι καλό να τους γνωρίζεις πρώτα πολύ καλά.

 

 

 

Πέτρα πάνω στην πέτρα: Σχετικά καλή γραφή, αν και επιδέχεται αρκετών διορθώσεων, με αρκετά ωραία στοιχεία που προσθέτουν στην αναγνωστική απόλαυση αλλά υπάρχουν και μερικές σοβαρές αδυναμίες. Το ΕΦ κομμάτι είναι διακοσμητικό και όχι λειτουργικό, κάτι που ποτέ δεν μου αρέσει όταν το συναντώ. Όταν ακούω για οικόπεδα στα αστέρια (καλύτερα πλανήτες), ή θέα από το ένα χιλιόμετρο, έχω τόσες πολλές προσδοκίες για το που θα με πάει ο συγγραφέας, ώστε απογοητεύομαι όταν, στη συνέχεια, διαπιστώνω ότι ήταν ένα απλό εφέ. Γενικά, όλη η ιστορία μπορεί να γραφεί, χωρίς κανέναν στοιχείο ΕΦ, πλην την κοινωνικής εξέγερσης. Επίσης, δίνει την αίσθηση ότι ο συγγραφέας προσπαθεί να χωρέσει πολλά θέματα σε μια μικρή ιστορία, κάτι που είναι πολύ δύσκολο. Υπάρχει ένα πρόβλημα και με τη διαχείριση του χρόνου, αφού η χρήση του ενεστώτα, του αόριστου και του παρακείμενου γίνεται με έναν τρόπο που, τουλάχιστον εμένα, με μπέρδεψε. Ίσως φταίει ότι δεν άλλαζες παράγραφο, κάθε φορά που άλλαζες το χρόνο. Επίσης, μου χτύπησε λίγο άσχημα η χρήση της επικαιρότητας (ελαφρώς παραλλαγμένης) για να περιγράψεις μια κατάσταση που βρίσκεται στο πολύ μακρινό μέλλον (δηλ: Μιλάμε για οικόπεδα σε αστέρια και διαστημικές ακαδημίες. Ο τρόπος όμως που διασκεδάζουν, συνωμοτούν και εκτελούν δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου και αυτό είναι αρκετά περίεργο).

 

 

 

Η τελευταία νύχτα του καλοκαιριού: Πολύ ωραία γραφή. Έχει μερικές εικόνες που σε μαγνητίζουν, ενώ είναι σωστά δοσμένη και η ψυχολογία της κοπέλας. Εντυπωσιακότατη η σκηνή με τον άγγελο. Έχει αδυναμίες στη δομή, σαν να μην έχεις αποφασίσει ακριβώς που θέλεις να δώσεις το βάρος της ιστορίας. Υπάρχει μια μεγάλη εισαγωγή για την τελετή ενηλικίωσης, με αρκετές λεπτομέρειες, η οποία, όμως, αποδεικνύεται ότι δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία για το διήγημα. Η ηρωίδα πεθαίνει στα μισά του διηγήματος και από εκεί ξεκινάει μια καινούρια ενότητα. Ο λόγος θανάτωσης της ηρωίδας δεν δείχνει ιδιαίτερα πειστικός. Ούτε φαίνεται λογικό αυτά τα όντα να πίστεψαν ότι θα αναπαραχθούν με ανθρώπους, αλλά κι έτσι να ήταν, δεν μας λες γιατί είχαν πρόβλημα διαιώνισης, ούτε πώς θα το λύσουν τώρα που οι άνθρωποι αποδείχτηκαν σκάρτοι. Νομίζω, ότι, αν θέλεις μια πιο συνεκτική ιστορία, πρέπει να μας την διηγηθείς από την οπτική γωνία του αγγέλου που αισθάνεται την αμαζόνα να τον πλησιάζει και διαβάζει τις σκέψεις της. Έτσι, και η σκηνή της ένωσής τους θα μας εκπλήξει περισσότερο, και το γεγονός της πρώτης επαφής θα δικαιολογήσει το θάνατο της αμαζόνας πειστικότερα.

 

 

 

Τελευταία Ιλιάδα. Η γραφή είναι τόσο καλή που σχεδόν δεν μπορείς να διορθώσεις τίποτα. Όμως, το βρήκα ελαφρώς εκτός του θέματος του διαγωνισμού, ενώ δεν νομίζω ότι έδεσε τελικά η ενσωμάτωση της Ιλιάδας στο σκακιστικό πεδίο μαχών. Θα προτιμούσα να υπήρχαν μόνο τα αποσπάσματα και όχι το βιβλίο που διαβάζει η βασίλισσα. Έχοντας διαβάσει προηγουμένως τη Λίλιθ, νομίζω ότι σε αυτήν την ιστορία έγινε αρκετά γρήγορα εμφανές το «εύρημα» της σκακιστικής παρτίδας.

 

 

 

Ο ήλιος δύει. Είναι ενδιαφέρουσα η πρόθεση σου να παρωδήσεις τις ηρωικές ιστορίες. Έχει και μερικές ωραίες ατάκες. Αλλά έχει και πολλές αδυναμίες που κυριαρχούν. Χρειάζεται, οπωσδήποτε, να το περάσεις μια-δυο φορές γιατί δείχνει ατέλειες στη γραφή. Χαραμίζεις το σημαντικότερο εύρημα, δηλ. ότι ο ιππότης είναι δαίμονας, για χάρη ενός χωρικού που κουβαλάει έναν ομιλούντα καθρέφτη. Αντί, να μας περιγράψεις την πορεία του ιππότη-δαίμονα που σφαγιάζει όποιον άνθρωπο βρει μπροστά του μέχρι να φτάσει στην τρομοκρατημένη δεσποσύνη και να διαπιστώσει στον καθρέφτη την σκληρή πραγματικότητα, τον βάζεις σε ένα ξέφωτο να στέκεται και να αντιμετωπίζει ορδές δαιμόνων, πιάνοντας ευκαιριακές συζητήσεις με καθρέφτες και μουριές.

 

Γενικό σχόλιο: Η παρωδία είναι περισσότερο (για να μην πώ:μόνο) επιτυχημένη, όταν ο αναγνώστης πειστεί ότι διαβάζει ένα τυπικό διήγημα. Επομένως, αν παιδευτείς να ενσωματώσεις τις, ομολογουμένως επιτυχημένες σκηνές σου, σε μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, μάλλον θα έχεις ένα πολύ καλύτερο αποτέλεσμα. Μετά την ανάγνωση και των ΧΡΥΣΟΥγεννων, νομίζω ότι έχεις σαφώς την ικανότητα και την δεξιοτεχνία να το επιτύχεις.

 

 

 

Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία: Έχει ωραία ατμόσφαιρα, οι σκηνές μάχης είναι ρεαλιστικές, και η απόφαση του ήρωα να αφήσει μια ολόκληρη ζωή πίσω του για μια πράξη ηρωισμού, αγγίζει τον αναγνώστη με τον τρόπο που δίνεται. Υπάρχουν αρκετά σημεία που μπορεί να βελτιωθεί η γραφή, ειδικά στην τεχνική των διαλόγων, ενώ δεν κατάφερα να συνδέσω με κάποιον τρόπο, την αρχή με την ελπίδα, το τραγούδι του βάρδου, τη σκηνή με τον ιππότη μέσα στο δάσος και το τέλος. Ίσως να φταίω εγώ, ίσως να έπρεπε να δώσεις μερικές διευκρινίσεις ακόμα.

 

 

 

Ακινησία. Δημιουργεί μια ικανοποιητικά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Οι περιγραφές των σκηνών της ακινησίας είναι αρκετά ανατριχιαστικές. Μάλλον χρειαζόσουν περισσότερες λέξεις για να μας ξετυλίξεις την ιστορία. Η υπαρξιακή ανησυχία του ήρωα δεν με άγγιξε ιδιαίτερα, ίσως γιατί ξεκίνησες αμέσως με τη σκηνή της ακινησίας και μετά δυσκολεύτηκα να μπω στην καθημερινότητά του πρωταγωνιστή. Ο ένθετος διάλογος δείχνει φτιαχτός για να μας εξηγήσεις το τέλος της ιστορίας. Δεν ήταν ξεκάθαρο τι ακριβώς προκαλούσε αυτές τις οδυνηρές μεταβάσεις του ήρωα. Ήταν απλώς η επιθυμία του; Υπάρχει κάτι μεταφυσικό που κρύβεται στις σκιές; Ίσως δεν θέλεις να το πεις αλλά, προσωπικά, θα ήθελα περισσότερα υπονοούμενα ώστε να σχηματίσω την δική μου υποκειμενική άποψη.

[khar]

Και για να δώσω μια εικόνα για τις επιλογές μου στην ψηφοφορία, μπορώ να πώ ότι για μένα υπήρχαν τρεις κατηγορίες ιστοριών.

 

 

 

Στην πρώτη ανήκουν τα Στη μαύρη όπερα και Ο γέρος των κοράκων, τις οποίες ξεχώρισα τόσο για τη γραφή τους, όσο και για την ατμόσφαιρα.

 

 

 

Στη δεύτερη ανήκουν ιστορίες οι οποίες είναι καλές, στέκουν και όπως είναι, αλλά έχουν κάποιες αδυναμίες (διαφορετικές η καθεμία) οι οποίες τις τοποθετούν ένα σκαλοπάτι πιο κάτω. Αυτέ είναι οι: Λίλιθ, Νεφέλη περιφλεγής, Δηλητηριασμένο μυαλό, Ένα τραγούδι για τον Γιόρας, Το κοριτσάκι στο δάσος Και ήρθαν οι μέρες οι ζαβές, Το κάλεσμα του ματωμένου φεγγαριού.

 

 

 

Στην τρίτη κατηγορία, θα έβαζα τα Πέτρα πάνω στην πέτρα, Η τελευταία νύχτα του καλοκαιριού, Ο ήλιος δύει, Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία, Ακινησία. Αυτές οι ιστορίες χρειάζονται, κατά την ταπεινή μου γνώμη βελτιώσεις ,είτε στον τρόπο γραφής είτε σε δομικά στοιχεία(αληθοφάνεια, σαφήνεια κτλ.), είτε και στα δύο..

 

 

 

 

Ειδικά για την Τελευταία Ιλιάδα, που είναι μια καλογραμμένη ιστορία, ένοιωσα ότι ήταν ελαφρώς εκτός θέματος.

[TheTregorian]

Ευχαριστώ για τα σχόλια σου Khar. Τα λαμβάνω υπ' όψιν μου και προχωράω! ;)

 

Σύντομα θα αναρτήσω και εγώ τα συνολικά μου σχόλια. Αυτή απλά τη περίοδο μου έχουν τύχει αρκετές δουλειές και δεν έχω προλάβει να τις διαβάσω όλες προσεκτικά. Δεν θα ήθελα να καταφύγω λοιπόν σε ατημέλητα ή/και λανθασμένα εν κατακλείδη σχόλια.

[Namris]

Ακολουθούν οι απόψεις μου για 5 (για την ώρα) διηγήματα. Η σειρά τους είναι εντελώς τυχαία.

 

O ήλιος δύει, του Roriconfan

Ενδιαφέρουσα η αφήγηση σε μορφή ημερολογίου, με στεγνή καταγραφή γεγονότων, δίχως περιγραφές τοπίων, καιρικών συνθηκών, κλπ. Δεν ξέρω αν το έκανες σκόπιμα, ή λόγω βαρεμάρας, αλλά προσωπικά, δε με χάλασε καθόλου (αν και δεν «μπήκα» μέσα στην εικόνα, αλλά διάβασα τα γεγονότα σαν αναγνώστης εφημερίδας).

Επίσης, με ξένισε κάπως η ανάλαφρη, παρορμητική, διάθεση (λες κι ο ιππότης ήταν καγκουρό που κατανάλωνε δέκα εσπρέσσο ημερησίως), αλλά συνειδητοποίησα ότι με ξένισε θετικά. Όταν μάλιστα κατάλαβα στο τέλος τι ήταν ο ιππότης, χάρηκα που χρησιμοποίησες αυτή την ανάλαφρη διάθεση και δεν το ‘γραψες σαν δακρύβρεκτο ψυχοπλάκωμα.

Δεν κατάλαβα γιατί το θεωρείς αντι-ιδεαλιστικό. Επειδή δεν έχει κάποιο φανερό ηθικό δίδαγμα; Μπορεί σε κάποια σημεία να δημιουργεί αίσθηση Χόλιγουντ (όπου για να σώσει ο ήρωας την καλή του, είναι ικανός να ανατινάξει δέκα πόλεις και να ξαποστείλει στον τάφο χιλιάδες κομπάρσους, σε σημείο να λες «άφησέ την να πεθάνει, μπας και γλιτώσει κάνας φουκαράς»), αλλά νομίζω ότι παραμένει άκρως ιδεαλιστικό. Δεν ξέρω αν υπάρχει ρομαντικός ιδεαλισμός, αλλά είμαι σίγουρος ότι το διήγημα αυτό αποτελεί εκπρόσωπό του.

Αλήθεια, από τότε χόρευαν κλακέτες;

 

Και ήρθαν οι μέρες οι ζαβές, του Kitsos

Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα και ο τρόπος που την ανέπτυξες. Και αν δεν ήταν αυτή η τελευταία μισή σελίδα να με ψιλοχαλάσει (οι τελευταίες 240 λέξεις) όπου βρισκόταν κι όλο το ζουμί, θα του έδινα πολύ υψηλή θέση.

Συγκεκριμένα:

Α) Περίμενα περισσότερο περιεκτικό το μυστικό που φύλαγε ο γέρος μέχρι το θάνατό του. Π.χ. για ποιο λόγο ξυλοκοπούσαν το δέντρο έναν ολόκληρο χρόνο, αφού δεν είχαν σκοπό να το κόψουν. Είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσες να σκαρφιστείς κάμποσα ακόμα μυστικά κι επεξηγήσεις (πέρα από το light μυστικό με την ευνόητη επεξήγηση που ανέφερες), ώστε να δώσεις μεγαλύτερη βαρύτητα στο καθήκον του γέρου. Αφετέρου, θα είχες τη βάση να αναπτύξεις κι ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο αν ήθελες (που ήθελες, απ’ ό,τι φάνηκε στον επίλογο).

Β) Από τη στιγμή που ο καλικάτζαρος σταμάτησε το ξυλοκόπημα, περίμενα ότι το δέντρο θα θεραπευόταν. Ήθελα κάποια επεξήγηση (μίας φράσης έστω), για ποιο λόγο το δέντρο δεν άντεξε τελικά. Ή, τουλάχιστον, να έβαζες τον καλικάτζαρο να γράφει τον γέρο στα αρχι…κά του και να ξανακοπανά τον κορμό.

Γ) Τελικά, ψέματα μας έλεγαν τόσα χρόνια ότι θα έπεφτε η Γη έτσι και κοβόταν το δέντρο; Πέρα από ένα σεισμό, ούτε ένας λάκκος δεν άνοιξε;

Δ) Το τελικό ερώτημα νομίζω ότι κρύβει μια αφέλεια. Ίσως επειδή ήρθε κάπως βιαστικά, δίχως να με πείσει πρώτα ότι η απάντηση βρίσκεται στις σκανταλιές των αποκομμένων καλικατζάρων. Γενικά, είμαι εύκολος αναγνώστης. Είμαι διατεθειμένος να δεχτώ ακόμη κι ότι μια ανοιχτή βρύση μπορεί να πλημμυρίσει ολόκληρο τον πλανήτη, αρκεί να με πείσεις με δυο-τρεις κατάλληλες φράσεις.

Συμπέρασμα: Πιστεύω ότι είχες στα χέρια σου ένα ακατέργαστο διαμάντι και, αντί να το κόψεις προσεκτικά ώστε να γίνει ακριβό κόσμημα, νόμιζες ότι κρατούσες ημιπολύτιμο λίθο και του ‘ριξες απλά κάποιες κοφτές σπαθιές.

Φιλική σύσταση/προτροπή/προσωπική άποψη (πες την όπως θέλεις): Ξέχνα διαγωνισμούς, ξέχνα όρια λέξεων, ξέχνα το διήγημα που έχεις γράψει, και ακολούθησε τα κάτωθι βήματα:

- Διάβασε τον μύθο από την αρχή, ή όποιον άλλο μύθο σε συναρπάζει (κάνε και μια έρευνα στο internet για το συγκεκριμένο μύθο)

- Πλάσε με τη φαντασία σου μια δική σου μυθολογία γύρω από αυτόν (δες τον original μύθο σαν καβουρντισμένο αμύγδαλο που το περιτυλίγεις με σοκολάτα)

- Βάλε κι άλλα όντα στην υπόθεση πέρα από τους καλικάτζαρους, αν πιστεύεις ότι χρειάζονται (εντάξει, δεινόσαυροι κι αρειανοί, ίσως να μην ταιριάζουν στην περίπτωση, αλλά υπάρχουν τόσα άλλα)

- Εμπνεύσου μια ιστορία (έρωτα, πολέμου, ό,τι σε εμπνέει τέλος πάντων) με τα όντα της μυθολογίας σου (ανθρώπους, καλικάτζαρους, κλπ) σαν περιτύλιγμα στο σοκολατάκι σου

- Γράψε το δικό σου μεγαλειώδες έπος

- Απόλαυσε τον θαυμασμό μας

Αν κάτι τέτοιο το θεωρείς «δύσκολο άθλο», τότε, όντως θα είναι δύσκολος, οπότε άστον για την ώρα. Αν, όμως, έχεις την έμπνευση, τη φαντασία και το θάρρος, είναι παιχνιδάκι. Τα πάντα είναι στο μυαλό μας, ακόμη και οι περισσότερες δυσκολίες (αν όχι όλες).

 

Ακινησία, του Adinol

Υπέροχα σκοτεινή ατμόσφαιρα, εξαιρετική περιγραφή. Το τέλος σε όλο του το οδυνηρό μεγαλείο. Σκηνές και ατάκες που σε στοιχειώνουν.

Αν τα διηγήματα ήταν έπιπλα, θα μπορούσες να ανοίξεις κατάστημα με ταμπέλα: «Συνθέσεις τρόμου, ο Adinol. Με πιστοποίηση ISO-9002»

Θα μου επιτρέψεις, όμως, δύο ερωτήσεις/παρατηρήσεις/αμφιβολίες ;

Α) Αρχικά, δίνεις την εντύπωση ότι βρέθηκε τυχαία στην κατάσταση αυτή («Θυμᾶται πὼς κάποτε εἶχε ξαπλώσει γιὰ νὰ κοιμηθεῖ,…»), αλλά στη συνέχεια, φαίνεται να υφίσταται τις παρενέργεια κάποιου σχεδίου, το οποίο δεν αναφέρεται ξεκάθαρα ποιο είναι, ή τουλάχιστον, εγώ δεν το κατάλαβα (διόλου απίθανο, μια κι ένα από τα ελαττωματικά κομμάτια του μυαλού μου είναι και αυτό που αναλύει υπονοούμενα).

Β) Το κομμάτι: «Τὸ γέλιο ξαναρχίζει, αὐτὴν τὴν φορὰ πιὸ ἠχηρό, πιὸ περιπαικτικό, ἐκκωφαντικό. Κι ὁ πόνος! Σὰν μαχαίρια ποὺ τοῦ σκίζουν τὴν σάρκα σὲ λωρίδες» είναι φοβερά ατμοσφαιρικό, σαν τις κινηματογραφικές σκηνές που σε κάνουν να ξεχνάς μέχρι και τα πατατάκια σου.

Αλλά η επόμενη φράση: «Δὲν εἶναι παράξενο ποὺ ὁ ἦχος τοῦ πόνου, τὸν ὁποῖο ἐκφέρει ὁ ἄνθρωπος, εἶναι ἡ ἀντιστροφὴ τοῦ γέλιου του; Ὅπως λένε γιὰ τοὺς δαίμονες ποὺ μιλοῦν ἀνάποδα.», ή μάλλον, όχι αυτή καθ’ αυτή, αλλά το ερωτηματικό της ύφος, νομίζω ότι διαλύει την ατμόσφαιρα, όπως το διαλυτικό, τη διορθωτική μελάνι (έτσι τουλάχιστον επέδρασε σε μένα). Το περιεχόμενό της είναι πραγματικά ευρηματικό και νομίζω ότι αν ήταν καταφατική (αντί για ερωτηματική) θα λειτουργούσε τέλεια.

Κατά τα άλλα, μου φάνηκε άψογη δουλειά.

 

Ένα τραγούδι για τον Γιόρας που 'χει πεθάνει, του aScannerDarkly

Απίστευτη ατμόσφαιρα. Όχι μόνο το ντεκόρ, αλλά κι οι διάλογοι, πέρα από καλογραμμένοι, μου φάνηκαν 100% αληθινοί. Και το τέλος ήταν ισορροπημένα ανατρεπτικό (αν μπορεί να σταθεί μια τέτοια έκφραση). Δηλαδή, αρκετά ανατρεπτικό ώστε να εντάσσεται το διήγημα στην sff κατηγορία, αλλά όχι τόσο υπερβολικό ώστε να πεις «άσε μας ρε φίλε».

Αν έβαζες και κάνα-δυο περισσότερες λεπτομέρειες για την εξέλιξη/μετάλλαξη(?) του συγκεκριμένου είδους, θα αισθανόμουν το διήγημα 100% ολοκληρωμένο. Επιπλέον, ο Γιόρας θεοποιήθηκε επειδή ήταν ο τελευταίος του είδους του, ή επειδή είχε συμβάλει στην εξέλιξη του άλλου είδους;

Έχω την αίσθηση ότι το διήγημά σου θα μπορούσε να γίνει κάλλιστα και θεατρικό μονόπρακτο.

Και τώρα, λίγη γκρίνια. Παίζοντας με το θέμα Μεσσίας, έθεσες παράλληλα κι ένα φιλοσοφικό προβληματισμό στο διήγημα. Ή μάλλον, τον έξυσες κάπως επιφανειακά, για να μην προδώσεις την ανατροπή. Μου δημιούργησες έτσι την εξής απορία: Ποιος ήταν ο στόχος του συγγραφέα τελικά; Να με προβληματίσει, ή να με κάνει να πω «γουάου!» με την τελική ανατροπή;

Παρότι το διήγημά σου μου άρεσε πάρα πολύ, ίσως να λειτουργούσε ακόμη καλύτερα (ιδέες ρίχνω, δε σημαίνει ότι έχω και δίκιο) αν:

- Έβγαζες ό,τι φιλοσοφικό υπήρχε περί Μεσσία, ώστε να επικεντρώσεις τον αναγνώστη μόνο στην ανατροπή, ή

- Ξεχνούσες εντελώς την ανατροπή κι έδειχνες από την αρχή ποιος ήταν ο Ρορρκ (και η φυλή του), ώστε να παίξεις στη συνέχεια με ότι φιλοσοφικό ζήτημα προέκυπτε από τη σχέση και τον πόλεμο των δύο φυλών.

 

Η τελευταία νύχτα του καλοκαιριού, της Katerina Baou

Γιατί έχω την αίσθηση ότι το διήγημα αυτό κρύβει κάτι παραπάνω από μια απλή ιστορία; Μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια. Τέλος πάντων.

Σαν απλή ιστορία πάντως, μου άρεσε πολύ. Αν και έμοιαζε με δύο διαφορετικά επεισόδια κολλημένα σε ένα. Αν δεν τη έβλεπα σαν δύο διαφορετικά επεισόδια, θα έπρεπε να γκρινιάξω, επειδή μετά το θάνατο της Αμαζόνας, όλη η προηγούμενη περιγραφή για το χωριό, το κυνήγι και την αδυναμία της να σκοτώσει κάποιο θήραμα μοιάζει περιττή, δίχως να εξυπηρετεί σε τίποτα την εξέλιξη. Πράγμα πολύ άδικο για ένα τόσο όμορφο διήγημα, με τόσο παραστατικές περιγραφές, λες και σε μεταφέρει μέσα σε πίνακα του Μποτιτσέλι. Γι’ αυτό και θα παραμείνω στην αρχική μου αίσθηση ότι είναι δύο επεισόδια κολλημένα σε ένα.

Μήπως όμως θέλει να πει και κάτι άλλο; Τι λες κι εσύ βρε Κατερίνα;

 

[aScannerDarkly]

Επειδή τα διηγήματα είναι μπόλικα, και μιας και είδα ότι κι άλλοι προτίμησαν τις δόσεις, θα ξεκινήσω κι εγώ με σχόλια στα 5 πρώτα διηγήματα που διάβασα κι έπεται συνέχεια

 

 

 

 

ΑΚΙΝΗΣΙΑ adinol: ΜΠΡΡΡ!!! Όσο προχωρούσα, τόσο πιο εφιαλτικό γινόταν, μέχρι που όταν έφτασα στο τέλος αναφώνησα «Στο διάολο μαλάκα, με τρόμαξες!». Και αυτό με την καλή έννοια. Και για κάποιο περίεργο λόγο, πρέπει να πω, με συγκίνησες κιόλας. Δράση μπορεί να μην υπάρχει σχεδόν καθόλου, αλλά λίγο οι φοβερές περιγραφές, λίγο οι σκέψεις του ήρωα, με έκανε να μη με απασχολεί καθόλου ποιος ήταν και πώς ακριβώς βρέθηκε εκεί, αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που του συμβαίνει αυτή τη στιγμή, αυτό το ανατριχιαστικό στιγμιότυπο από έναν εφιάλτη. Και πρέπει να πω, ότι για κείμενο αυτού του είδους και αυτής της έκτασης, ο χαρακτήρας έχει αξιοθαύμαστο βάθος. Δεν ξέρω για τους άλλους, εμένα με άγγιξε. Η ανάγνωση ξεκίνησε πολύ δυνατά...

 

 

 

ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΕΝΟ ΜΥΑΛΟ Glowleaf: Το πιο διαβόητο του διαγωνισμού. Το μεγάλο του πλεονέκτημα είναι ότι δε σε αφήνει να το παρατήσεις. Έχει φοβερή δράση, είναι ζωντανό, κάμποσα μαγικά πλάσματα για γαρνιτούρα, που το κάνουν πραγματικά συναρπαστικό. Από την άλλη όμως (και φαντάζομαι ότι το έχουν πει κι άλλοι) δεν καταφέρνεις να δικαιολογήσεις πώς αυτός ο άσχετος τύπος, που από ό,τι αφήνεις να καταλάβουμε δεν ξέρει ούτε αυγό να βράσει, πόσο μάλλον να φτιάξει μαγικά φίλτρα, κρατάει μόνος του την άμυνα τόσο καιρό. Ενώ είναι ενδιαφέρουσα επιλογή ενός τέτοιου ήρωα, είναι τροχοπέδη στη λογική του διηγήματος. Επίσης, ενώ τον αφήνεις να κάνει σκέψεις να τα παρατήσει όλα, και να καεί το μπου%@@#λο, οι οποίες είναι πολύ λογικές σύμφωνα με τη φύση του πρωταγωνιστή, τελικά καταλήγει στην αυτοθυσία... χωρίς να φανεί τι τον άλλαξε, ή τι τον έκανε να παρατήσει τις προηγούμενες σκέψεις και να θυσιάσει τον εαυτό του. Όσο για το φινάλε, αν και δεν μπορώ να σκεφτώ με ποιον τρόπο θα μπορούσε να καταλήξει διαφορετικά (άλλωστε δική σου ιστορία είναι) μου φάνηκε αρκετά κλισέ σε σύγκριση με ό,τι είχε προηγηθεί, και μάλλον φταίει ο χαρακτήρας του αρχικακού για αυτό. Ίσως να με είχες προετοιμάσει για κάτι διαφορετικό από έναν ιππότη πάνω σε δράκο, δεν ξέρω.

 

Αλλά επειδή αφιέρωσα πολλές λέξεις για παρατηρήσεις, θα ξαναπώ ότι το καταδιασκέδασα διαβάζοντάς το, κι αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία από όλα τα προηγούμενα.

 

Α ναι.... ΒΑΛΕ ΤΟΝΟΥΣ!!!!!!!

 

 

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΙΛΙΑΔΑ Arachnida: Μου άρεσε η ιδέα πάρα πολύ (αν και είναι αλήθεια ότι μάλλον το θέμα του διαγωνισμού περνιέται πολύ «απ’ έξω»), το μυστικό του τέλους αποκαλύπτεται σιγά σιγά και ταιριάζει πολύ καλά γυρίζοντας πίσω να ξαναδιαβάσεις, τα αποσπάσματα της Ιλιάδας είναι ταιριαστά με τη δράση. Θα συμφωνήσω με τον khar όμως το ότι βάζοντας την ηρωίδα να τα απαγγέλει χαλάει κάπως το δέσιμο με την ιστορία. Για το τέλος, ενώ έχεις χτίσει πολύ καλά την ιστορία σου πάνω του, μου φάνηκε σαν βιαστικό. Από πλευράς γραφής και γλώσσας το βρήκα παραπάνω από άρτιο πραγματικά.

 

(Θα ήθελα να παρακαλέσω να βάζετε spoiler tags. Όλο και κάπου θα πέσει το μάτι).

 

 

 

ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΟΠΕΡΑ Nihilio: Για το άψογο στυλ το είπαν και άλλοι. Δεν έχω να του προσάψω κάτι, εκτός από το ότι η μάχη όντως παραείναι σύντομη, απλά νομίζω ότι θα μπορούσα να το ευχαριστηθώ περισσότερα ως μέρος πχ μιας συλλογής διηγημάτων, όπου ο κόσμος αυτός θα γινόταν πιο ξεκάθαρος. Και θα καταλάβαινα τι ακριβώς είναι ένας Κράγκορ, τι είναι οι Οκτώ, γιατί ακριβώς ήθελε να εκδικηθεί ο ήρωας κτλ κτλ.

 

 

 

ΛΙΛΙΘ Mariposa: Δυστυχώς κατάλαβα τι συνέβαινε από τη μέση περίπου της ιστορίας κι έτσι μου χάλασα την έκπληξη... Ήταν όμως χαριτωμένο και αν διορθώσεις αυτούς τους ανθρωπομορφισμούς που επισημαίνει και ο khar (πάλι με πρόλαβε αυτός) θα εξυπηρετεί άψογα το σκοπό του. Επίσης:

 

Μπορεί και να πέφτω εντελώς έξω, αλλά

 

 

 

τι είναι τελικά αυτό το 6 και το 4; Το νούμερο της παντόφλας; Τα έγραψα ανάποδα σε ένα χαρτί αλλά δεν μου θυμίζουν κάτι.

 

Και, κατά τη γνώμη μου,

θα ήταν καλύτερα η τελευταία περίοδος να σταματάει στο «ήταν μια παντόφλα», το υπόλοιπο μου φαίνεται πλεονασμός, σαν μια υπερβολική εξήγηση για να σιγουρευτείς ότι ο αναγνώστης θα το πιάσει.

 

Edited December 30, 2008 by aScannerDarkly

[Glowleaf]

Ναι, ειναι πολλα τα διηγηματα, και εγω στην μεση ειμαι ακομα. Θελω να ξαναδιαβασω τα αρχικα, και να δωσω το απαιτουμενο βαρος γιατι ολοι το αξιζουν.

Μαλλον θα τα δωσω και εγω σε δοσεις ετσι για να κυλαει το πραγμα. Ανυπομονω για τα επομενα σχολια της Naroualis, ειναι πραγματικη απολαυση η αναγνωση τους!

[Glowleaf]

Οριστε λοιπον οι πρωτοι πεντε σχολιασμοι με σειρα otinanai.

 

Disclaimer: Δεν κανω nitpicking, δεν προσπαθω να επιρρεασω την αποφαση κανενος, δεν κανω επιθεση στις καλες ιστοριες, και βασικα δεν κανω τιποτα. Λεω την αποψη μου, και δεν υπαρχει λογος να το παρει κανενας προσωπικα. Απλως σκεφτομαι διαφορετικα. Οι αποψεις μου με βρισκουν σχεδον παντα αντιθετο με αυτες των αλλων, οποτε συνηθιστε το. Στην τελικη, ενας κομπιουτερας ειμαι, τι ξερω? Αγνοηστε με.

 

Κοριτσάκι στο δάσος, της Νaroualis

 

Αρνητικα: Οπως ειχα γραψει και στα σχολια που εσβησα, ξεκινας με ενα τεραστιο, αποτομο infodump. Πετας ονοματα, φυλες και τοποθεσιες λες και ειναι γνωστες περιοχες της Ελλαδας και ο αναγνωστης χανεται τελειως. Εσυ τα εχεις ολα ξεκαθαρα στο μυαλο σου, αλλα ο αναγνωστης δεν εχει ιδεα τι λες. Και μπορει μια κατηγορια αναγνωστων να βουλιαζουν τυφλα στην μαγεια της γραφης σου, αλλα ενα συγκεκριμενο ειδος αναγνωστη, οπως ειμαι εγω, θα εκλεινε το βιβλιο πριν τελειωσει η δευτερη παραγραφος. Δεν το λεω με κακια, απλα λεω την αληθεια. Θα ξαναγραψω την εκφραση που εσβησα. "Οταν χρειαζομαι διπλα μου ενα διαγραμμα ροης δεδομενων για να καταλαβω ποιος κανει τι, τοτε δεν απολαμβανω το διηγημα. Απλο ειναι." Οι τεσσερις πρωτες παραγραφοι θα μπορουσαν ανετα να νανοποιηθουν αφου δεν προσφερουν κιολας καποια χρησιμη πληροφορια στα πλαισια του διηγηματος, και ετσι δεν θα ξενιζες τον αναγνωστη πριν ακομα εγκλιματιστει.

Χωρις pacing (βημα) το μονο που μενει ειναι ενα λοφακι ομορφες λεξουλες.

Οσον αφορα την παρουσιαση πολλαπλων χαρακτηρων, να ξερεις οτι ο καλυτερος τροπος να θυμαται ευκολα ο αναγνωστης τον χαρακτηρα ειναι να εχει ενα υπερβολικο χαρακτηριστικο. Το καλυτερο παραδειγμα που μπορω να δωσω ειναι η σειρα "Dexter", οπου καθε ηρωας ειναι στα ορια της καρικατουρας, και ετσι γινονται αξιομνημονευτοι. (η αδερφη του βριζει ασχημα, ο ντετεκτιβ ειναι ψυχουλα και φοραει χαβανεζικο πουκαμισο, ο μαυρος ειναι σαν λαγωνικο που δεν αφηνει το κοκαλο και ο ασιατης λεει σεξουαλικα αστεια ακαταπαυστα)

Πριν πει καποιος καμια βλακεια οτι η τηλεοραση ειναι αλλο πραγμα, η σειρα βασιζεται σε βιβλιο best seller.

 

Θετικα: Εχεις εναν κα-τα-πλη-κτι-κο τροπο να ζωγραφιζεις με τις λεξεις. Η παραγραφος αυτη ειναι σκετη ποιηση:

 

Το τραγουδάκι της ήταν καθάριο και μελένιο, με τη φωνή εκείνη την ουράνια που έχουν τα μικρά κορίτσια. Στο πρόσωπό της καθρεφτιζόταν η πιο γλυκειά σκανταλιά του κόσμου αλλά και κάτι ακόμη, κάτι πιο σκοτεινό, σαν κι εκείνο το κάτι που ο Χαιρέας είχε δει στα μάτια μιας μικρής προσφυγοπούλας και τον είχε κάνει να την αγαπήσει. Ήταν μια σβησμένη λάμψη, σαν ένα πλάσμα χαρούμενο που είχε αναγκαστεί να σκοτώσει τη χαρά του.

Επισης, ειναι υπεροχη η ατμοσφαιρα και η προφορα στους διαλογους:

 

-Μη σκιάζεσαι, να, πες μου, η αδερφή σου γράμματα ξέρει;

-Ουουου, ένα σωρό γιώτες και κουλούρες, είναι μεγάλη κοπέλα, δεκατριώ χρονώ, του χρόνου είπε η μάνα θα της φέρει τα προξενήματα, ώρα της είναι, λέει.

Ειλικρινα δεν χρειαζεται να πω ποσο ομορφη ειναι η γραφη σου. Αλλα η δυσκολια ειναι στην απλοτητα. Δοκιμασε ενα πιο μινιμαλιστικο στυλ. Στα διηγηματα κανουμε μυθοπλασια και οχι κοσμοπλασια.

 

Ο γέρος των κοράκων, του Dinosxanthi

 

Αρνητικα: Οπως ειχα πει (μα σκιαχτρο?), το μονο αρνητικο ειναι το θεμα. Δεν ειναι καθολου πρωτοτυπο. Αυτο. Τιποτα αλλο. Αν ειχε εστω και κατι καινουργιο, θα ειχες την πρωτη θεση. Το διηγημα σου μπορει να ειναι υποδειγμα γραφης που ευκολα το κορνιζαρεις και το βαζεις στον τοιχο, αλλα δυσκολα το προτεινεις σε καποιον λεγοντας "Διαβασε το, θα παθεις". Για εναν ζωγραφο δεν αρκει να ζωγραφιζει κατι τοσο τελεια που δυσκολα να ξεχωριζει απο φωτογραφια. Πρεπει και το θεμα του πινακα να ειναι ενδιαφερον.

 

Θετικα: Οι λεξεις που εχεις ραντισει στο κειμενο (αλυχτανε, βελεντζα) ειναι τελειες, σε ρουφανε στην ατμοσφαιρα και παραμενουν και καλλιτεχνικες ταυτοχρονα. Οι εκφρασεις που χρησιμοποιεις ειναι φανταστικες, δυο μου εχουν κολλησει, η μια με το ρολοι, και η δευτερη με το ουισκυ. Το κειμενο ειναι αψογα δομημενο, οι περιγραφες "οσο πρεπει" ομορφες αλλα χωρις να κουραζουν. Η πληροφορια δινεται ωραια και σε σωστες δοσεις, και η κλιμακωση σε κανει να παρακους αποτομα σκισηματα του βιολιου στο background. Δεν ντρεπομαι να ομολογησω οτι διαβασα αρκετες φορες το κειμενο μελετωντας την γραφη σου.

Ακολουθα την συμβουλη του Μανωλιου http://community.sff.gr/index.php?showtop...st&p=107632 και θα σκισεις.

 

Η γη των θηρίων, του Khar

 

Αρνητικα: Δεν μου αρεσε. Σε αντιθεση με αλλους, δεν βλεπω την επιστημονικη φαντασια πουθενα. Τι, η συνθοτροφη, η μηπως τα μικροβια? Αφαιρεσε τα αυτα και δεν αλλαζει τιποτα. Εναλλακτικη Ιστορια ειναι, σαν κατι αρθρα στο Strange με την Θεσσαλονικη πρωτευουσα της Διαβαλκανικης Συμμαχιας το 2047 μΧ.

Το προβλημα δεν ειναι στο κινητρο του νυχτεριτη η κατι παρομοιο (δεν ξερω γιατι δεν το εβλεπε ο mman, εγω καταλαβα κατευθειαν οτι ειναι οι φρουροι του, και επεισε τον δυνατο/ηλιθιο με λαφυρα για να την σκαπουλαρει. Οχι, αυτο ειναι ξεκαθαρο μεσα στο διηγημα, μια χαρα εξηγειται και αυτο, και ολα τα αλλα). Το προβλημα ειναι οτι ολο το σκηνικο, παρολο του οτι ειναι καλογραμμενο, σου αφηνει ενα "Ε και?"

Δεν φτανω καν στο ερωτημα "μα γιατι τα θηρια/ανθρωποι δεν κανουν ντου στους απο κατω αφου ειναι τοσο ανωτεροι?" Η κοσμοπλασια ειναι αδυναμη και δεν σε κανει να ανησυχησεις. It doesn't rattle my chair.

Το μονο παρατηρησιμο συναισθημα ειναι το μισος του Μπριν απεναντι στον νυχτεριτη. Αυτο πετυχες να το μεταδωσεις στον αναγνωστη, και αποτυγχανεις μετα το twist να το αναιρεσεις, γιατι θελεις μια πιο εντονη συναισθηματικα σκηνη για να το καταφερεις

Μια ωραια ιστορια, θελει αιμα, σπερμα και δακρυ. Μονο το δακρυ εβαλες, αλλα δεν προκαλειται απο απωλεια, ουτε απο πονο, οποτε δεν αρκει για να καλυψει την ελλειψη των αλλων δυο. Ειναι τζουφιο. Το δακρυ σου επισης δεν ειναι μετανοια, και εκοψες και την εκδικηση, η οποια θα σου εδινε απιστευτα συναισθηματα να παιξεις. Ηταν το πιο δυνατο σημειο, επρεπε να χεσεις την διδακτικοτητα και να βαλεις τον νυχτεριτη να τους γαμησει το κερατο. Μην μου πειτε οτι ειναι ρεαλιστικο να σε κρατανε σκλαβο 40 χρονια και μετα να το παιξεις υπερανω. ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Αν ξεχειλωνες την σκηνη που οι φρουροι ειναι τυφλοι, και τους ταλανιζε ο νυχτεριτης σαδιστικα με βρισιες και κλοτσιες αντι να τους κανει κυρηγμα, θα ηταν μια σκηνη που το ταμπλω ανατρεπεται και ο αναγνωστης θα γουρλωνε.

Και ας τον εβαζες μετα να χτυπιεται για το ποσο χαμηλα επεσε. Παλι διδακτικο θα ηταν.

Μαθε απο την αρχαια ελληνικη τραγωδια, πρεπει να τις κανει καποιος τις μαλακιες για να αξιζει να γραφτει θεατρικο για αυτες.

Πολυ απλα και συνοπτικα:

Ειναι ανοστο.

 

Θετικα: Ο τροπος γραφης ειναι αυτος που θα περιμενες να δεις σε ενα ποιοτικο βιβλιο. Παρα πολυ καλος. Τα εσχατολογικα σχολια σε italics ειναι αψογα. Το διηγημα σε βαζει σε σκεψεις του στυλ "τι θα γινοταν αν..."

Η ανωτεροτητα του νυχτεριτη στο τελος ειναι διδακτικη. Εμενα μου ηρθαν στο μυαλο πνευματικα δεσμα και παρωπιδες και σπηλαιο του Πλατωνα. Επισης, το διηγημα ειναι πεντακαθαρο απο θεμα κατανοησης, πολυ καλογραμμενο και οποιος δεν εβρισκε καποια εξηγηση μαλλον κοιταζε σε λαθος tab στον browser.

 

O ήλιος δύει, του Roriconfan

 

Αρνητικα: Κακη γραφη. Ταιριαζει μεν γιατι ειναι κομικοειδες το παραμυθι, αλλα φαινεται φτωχη ενω δεν ειναι τοσο. Τα ορθογραφικα δεν εχουν ιδιαιτερη σημασια, γιατι πολυ απλα διορθωνονται. Σημαντικο μειονεκτημα το στυλ, το ριχνει πολυ.

Επισης υπαρχει κατι ακομα που με χαλαει αλλα δεν μπορω να το προσδιορισω (δεν κανω πλακα, το εψαξα πολλη ωρα).

Α! Ναι, το θυμηθηκα. Μα καλα απο εμενα βρηκες να εμπνευστεις?

 

Θετικα: Καταρχας δεν κατανοω αυτους που μιλανε για την επαναληψη σου ως μειονεκτημα. Επρεπε να δωθει εμφαση στην επαναληψη, για να δειχθει οτι το ιδιο γινεται καθε μερα, ετσι ενισχυεται το μηνυμα. Μου αρεσε παρα πολυ το οτι εβρισκε ηλιθιες δικαιολογιες για την πριγκιπεσσα, το αδιεξοδο της υποθεσης, η τρελα που μιλαει με αψυχα αντικειμενα, η χωριατοπουλα που δεν του κανει. Το βρηκα πολυ διδακτικο, ειδα σαν αλληγορια την καθημερινη ζωη και την επαναληπτικοτητα της (rat race, daily grind, shitty 9 to 5 job, πες το οπως θες το ιδιο ειναι), μερικους βλακες που ειναι κολλημενοι, που τους λες οτι κανουν λαθος και αυτοι τον χαβα τους. Ειδα το ποσο καριολες ειναι μερικες γυναικες, και οι ικανοι αντρες χαραμιζονται κυνηγοντας τες αντι να ασχοληθουν με τις αξιολογες που τους αγαπουν (και τουμπαλιν φυσικα). Ειδα τον φαυλο κυκλο των επιλογων στην ζωη, και ειδα και τον παρωπιδισμο/στρουθοκαμηλισμο μερικων που ακομα και οταν βλεπουν τα λαθη ισχυριζονται οτι δεν εχουν αλλη επιλογη.

Βρηκα πολλους που ξερω που μπορεσα να ταιριαξω την φατσα τους στον ανοητο ιπποτη.

Αντιπαραμυθι ηθελες να γραψεις, αλλα τελικα βγηκε παραμυθι, διδακτικο και πολυ ωραιο. Με ξαφνιασες, γιατι την σατυρα σου δεν αντεξα να την διαβασω. Αυτο ομως μου αρεσε.

 

Στη μαύρη όπερα, του Nihilio

 

Αρνητικα: Ελαχιστα ειναι βασικα. Δυο λαθακια που εντοπισα ειναι ασημαντα. Σημαντικο ειναι το εξης ομως, οτι οπως και στην Naroualis, το να πετας αμετρητα ονοματα και καταστασεις σε μορφη πολυβολου κανει εναν αναγνωστη σαν εμενα να ξινιζει. Δεν μου αρεσει να μην γνωριζω. Φυσικα, εδω το μυδραλιο σκαει πολυ πιο μετα οποτε εχεις ηδη δημιουργησει ατμοσφαιρα, αλλα και παλι, δεν εχει ιδεα ο αναγνωστης για τον κοσμο σου. Βεβαια, τα αγνωστα και περιεργα ονοματα προσθετουν στην παραξενια του διηγηματος οποτε χτιζουν ατμοσφαιρα και αυτα. Αλλα πιστευω οτι στην συζητηση θα μπορουσες να αλαφρυνεις ενα δυο, ειναι too much.

Ενα μικρο λαθος που ηδη αναφερθηκε:

Η γυναίκα τους κοιτούσε με απορία. Τι ήταν όλα αυτά τα ονόματα που αράδιαζαν; Και γιατί, ενώ συζητούσαν, ένιωθε κάτι σαν ψύχος να καλύπτει το δωμάτιο. Μια παράξενη δύναμη που την έκανε να ανατριχιάζει.

Εδω οντως αλλαζεις οπτικη γωνια, και δεν ειναι ωραιο. Θες την γλαστρα ως ψυχολογικο μετρο εκει μεσα, ναι, αλλα η περιγραφη πρεπει να πηγαζει απο εξωτερικη παρατηρηση.

 

Σχολια σε σχολια:Οχι, η μαχη δεν χρειαζεται να γινει μεγαλυτερη. Και ναι, ενας μαγος ψοφαει με μια σφαιρα, τo οτι σας ξενερωνει ειναι τελειως ασχετο με το αν ειναι λογικο. Το οτι αυτος που ψαχνει ειναι στο ιδιο μερος ειναι για εμενα παγερα αδιαφορο.

 

Θετικα: Τι να πρωτοπω. Τα σπασε. Φιλμ νουαρ στυλ με μαγεια και ταξιδιωτες διαστασεων, μας εστειλες κυριολεκτικα. Φανταζομουν λιγνες γυναικες με το τσιγαρο στο χερι, κομψα χτενισματα και κοκκινα φορεματα, ποιοτικη τζαζ μουσικη και χλιδη ολογυρα. Το ονομα Ιαφερνης υπεροχο.

Τα ισοκατανεμημενα σχολια για την μαυρη οπερα ειναι ολα τα λεφτα. Το στυλ γραφης μοναδικο. Η καθαρση στο τελος με εφτιαξε ασχημα.

 

Αυτη η προταση με ξετρελανε:

Η ρομφαία του έλαμψε με μια φαιογάλανη φλόγγα, καθώς έσκιζε στα δύο την επιδερμίδα της πραγματικότητας.

Θελω κι αλλο!

[khar]

Ο

 

Η γη των θηρίων, του Khar

 

Αρνητικα: Δεν μου αρεσε. Σε αντιθεση με αλλους, δεν βλεπω την επιστημονικη φαντασια πουθενα. Τι, η συνθοτροφη, η μηπως τα μικροβια? Αφαιρεσε τα αυτα και δεν αλλαζει τιποτα.

 

Αν αφαιρέσω τα μικρόβια δεν έχω ιστορία.

 

Το δακρυ σου επισης δεν ειναι μετανοια, και εκοψες και την εκδικηση, η οποια θα σου εδινε απιστευτα συναισθηματα να παιξεις. Ηταν το πιο δυνατο σημειο, επρεπε να χεσεις την διδακτικοτητα και να βαλεις τον νυχτεριτη να τους γαμησει το κερατο. Μην μου πειτε οτι ειναι ρεαλιστικο να σε κρατανε σκλαβο 40 χρονια και μετα να το παιξεις υπερανω. ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Αν ξεχειλωνες την σκηνη που οι φρουροι ειναι τυφλοι, και τους ταλανιζε ο νυχτεριτης σαδιστικα με βρισιες και κλοτσιες αντι να τους κανει κυρηγμα, θα ηταν μια σκηνη που το ταμπλω ανατρεπεται και ο αναγνωστης θα γουρλωνε.

Και ας τον εβαζες μετα να χτυπιεται για το ποσο χαμηλα επεσε. Παλι διδακτικο θα ηταν.

 

Εδώ φέρω μεγάλο μέρος της ευθύνης εγώ, επειδή όταν έγραφα την ιστορία ο νυχτερίτης δεν ήταν αιχμάλωτος. Γι' αυτό και δεν τρέφει τοσο μίσος για τους άλλους.

 

Απλώς, έχει μια γενετική μετάλλαξη που τον κάνει απρόσβλητο στα βακτηρίδια που έχουν προσβάλλει τους άλλους. Είναι απόβλητος, γιατί οι ιερείς τους(οι οποίοι ξέρουν κάτι παραπάνω για το τι έχει συμβεί) τους έχουν χαρακτηρίσει μολυσμένους και τους έχουν απαγορεύσει τη συμμετοχή στις επιδρομές, όταν παρατήρησαν ότι οι προγονοί του έφευγαν από τις σπηλιές μόλις έβγαιναν στον έξω κόσμο.

 

Ο νυχτερίτης, από τις διηγήσεις των προγόνων του και διαβάζοντας τα βιβλία που έχουν διασωθεί, διαπιστώνει ότι είναι όλοι τους εγκλωβισμένοι σε ένα ψέμα που έχουν δημιουργήσει οι ιερείς τους.

 

Φυσικά, όλα αυτά υπήρχαν μόνο στο μυαλό μου και χρειάζονται πολύ περισσότερο χώρο για να αναπτυχθούν και τελικά ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι έιναι ένα αιχμάλωτος, το οποίο δεν είναι και άσχημη ιδέα.

Edited December 31, 2008 by khar

[Tiessa]

Φυσικά, όλα αυτά υπήρχαν μόνο στο μυαλό μου και χρειάζονται πολύ περισσότερο χώρο για να αναπτυχθούν και τελικά ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι έιναι ένα αιχμάλωτος, το οποίο δεν είναι και άσχημη ιδέα.

 

Κώστα, πρόσεχε, γιατί δεν έχω ψηφίσει ακόμα. Άμα μου χαλάς αυτά που νόμιζα ότι είχα καταλάβει, θα σε πάρει και θα σε ... κατεβάσει! :tongue:

[khar]

Κώστα, πρόσεχε, γιατί δεν έχω ψηφίσει ακόμα. Άμα μου χαλάς αυτά που νόμιζα ότι είχα καταλάβει, θα σε πάρει και θα σε ... κατεβάσει! :tongue:

 

Βάσω,

 

Μόλις μου ήρθε μια πολύ καλή ιδέα, που συνδυάζει αυτά που κατάλαβες με αυτά που ειχα εγώ στο μυαλό μου. Το επόμενο διήγημα θα τα ξεκαθαρίσει όλα

 

Ελπίζω, μόνο, να είναι εντός του θέματος του διαγωνισμού.

[Guest roriconfan]

Πάνω στα δύο αρνητικά που βρήκε ο Glowleaf στη συμμετοχή μου.

 

1. Συμφωνώ ότι είναι φτωχή η περιγραφή. Αλλά βασικά ήθελα να είναι φτωχή. Ο ιππότης σκέφτεται για την πάρτη του, δε θέλει να παρουσιάσει κάτι όμορφα σε κανέναν. Είναι επικεντρομένος μόνο στον στόχο του και γενικώς δε το πασπαλίζει με σάλτσες. Άλλωστε, το ότι είναι ξερό, δίνει έμφαση στην μονοτονία της καθημερινής ρουτίνας. Το να το ομόρφαινα, θα την έκανε να φαντάζει ωραία, ενώ δεν είναι.

 

2. Συγνώμη που βασίστηκα στο διήγημα σου, δε θα ξαναγίνει. ;)

[Tiessa]

Μόλις προ ολίγου έστειλα την κατάταξή μου στους παραλήπτες, θέλοντας να κλείσω με το διαγωνισμό του Δεκεμβρίου μέσα στο Δεκέμβριο.

Δεν θα πω τι ψήφισα καλύτερο - μπορεί να το κάνω αλλά αφού λήξει η ψηφοφορία.

 

Θα ήθελα ωστόσο να πω σε όλους του συνδιαγωνιζόμενους ότι:

α) Έκανα παντού σχόλια, αφού έτσι έλεγε ο κανονισμός, αλλά επειδή ξεκίνησα λίγο ακατάστατα, κάποια τόπικ πήρανε σχόλια πολύ νωρίς και κάποια στο τέλος.

β) Τα σχόλια, ειδικά κάποια λίγο αυστηρά δεν σημαίνουν απαραίτητα κακή θέση στην κατάταξη. Πολύ συχνά διαβάζεις μια ιστορία που δεν έχεις κάτι συγκεκριμένο και μετρήσιμο να προσάψεις αλλά δεν σου αρέσει, ενώ αντίθετα μπορεί να βρεις να πεις πολλά σε ασήμαντες λεπτομέρειες, μόνο και μόνο γιατί κάτι σου έχει τραβήξει ιδιαίτερα την προσοχή.

γ) Ζητώ συγνώμη αν πήρα πρωτοβουλίες του τύπου 'αν άλλαζες αυτό...' ή 'αν πρόσθετες εκείνο...'. Είναι ο τρόπος που έχουμε συνηθίσει να πραγματευόμαστε τις ιστορίες στο εργαστήριο της ΑΛΕΦ τα τελευταία 9 χρόνια. Εκεί βέβαια γίνονται όλα δια ζώσης και είναι λίγο διαφορετική η κατάσταση. Αν ήταν ενοχλητικό ή επιθετικό, πείτε μου να μην το ξανακάνω.

δ) Με εξαίρεση κάποιες ιστορίες που είχα αποφασίσει νωρίς ποια είναι η θέση τους, ζορίστηκα τρομερά να κατατάξω τα διηγήματα. Ομολογώ ότι ήταν το λιγότερο ευχάριστο για μένα μέρος του διαγωνισμού. Τα πιο πολλά διηγήματα ήταν καλά - δυστυχώς βέβαια κάποιο έπρεπε να μπει τελευταίο. Έβαλα ένα σωρό κριτήρια και πάλι πολλές ιστορίες έβγαιναν με ίσες βαθμολογίες. Ευτυχώς σ' αυτή τη φάση είχα χρόνο στη διάθεσή μου και τα ψείρισα πολύ.

 

Αυτά ως προς τα σοβαρά.

Και σε άλλα με υγεία σε όλους!

[aScannerDarkly]

Επεισόδιο νούμερο 2...

 

Ο ΓΕΡΟΣ ΤΩΝ ΚΟΡΑΚΩΝ Dinosxanthi: Εδώ πραγματικά, όσο και να προσπαθήσω να το παίξω αυστηρός, δε βρίσκω τίποτα να πω. Δημιουργείς την ατμόσφαιρά σου με φοβερή δεξιοτεχνία, ο κόσμος σου είναι σκληρός και απόλυτα αληθινός (μου άρεσε ιδιαίτερα η εικόνα της λάμπας που κουνιόταν πέρα δώθε από τον αέρα), η ιστορία σου σκοτεινή και τρμακτική… συγχαρητήρια.

 

(Έτσι, για να πω και κάτι, το σωστό μάλλον είναι να γράφεις:

 

 

‘Μπουρουμπουρου,’ είπε ο Τάδε.

και όχι

 

‘Μπουρουμπουρου.’ Είπε ο Τάδε

 

ή με οποιοδήποτε άλλο σημείο στίξης)

 

 

 

ΠΕΤΡΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ Sileon: Από τη μία ο απολογισμός ενός ανθρώπου που έχασε τα ιδανικά του, ξέχασε όλες τις ανησυχίες των νιάτων του, «βολεύτηκε», από την άλλη μία αμφίβολη επανάσταση με αμφίβολες πρακτικές, στην οποία συμμετέχει, με αμφίβολα πάλι κίνητρα. Εγώ τουλάχιστον έτσι την είδα. Συνολικά, φαντάζομαι, και ένα σχόλιο πάνω στα τελευταία γεγονότα. Πολύ καλή γραφή σε σημεία επίσης. Μπερδεύτηκα όμως, γιατί του αλλάζεις ονόματα του Αθαναήλ, ή υπάρχει κάτι που δεν έχω καταλάβει; Επίσης, νομίζω ότι μοιάζει το ε.φ. στοιχείο να το έχεις βάλει μόνο και μόνο για να μπορεί η ιστορία να λάβει μέρος. Δεν παίζει ουσιαστικό ρόλο.

 

 

 

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΠΑΝΟΠΛΙΑ Celestial: Είναι κρίμα, γιατί το κείμενό σου έχει δύναμη, η γραφή έχει συναίσθημα, αλλά δείχνει να το έχεις γράψει πάρα πολύ βιαστικά. Και αυτό μπορώ να το καταλάβω, αν δεν είχες τον χρόνο που ήθελες στη διάθεσή σου, αλλά με τα σημεία στίξης (και κυρίως στην τελεία) γιατί κύρηξες τέτοιο πόλεμο; Γίνεται σχεδόν ακατανόητο σε κάποια σημεία και έπρεπε να διαβάσω δυο τρεις φορές για να ξεδιαλύνω τις προτάσεις.

 

 

 

ΚΙ ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΟΙ ΖΑΒΕΣ kitsos: Πολύ χαμογέλασα με αυτό. Νομίζω ότι τα παραμύθια είναι το φόρτε σου. Είχε μια σχεδόν παιδική απλότητα που μου άρεσε πάρα πολύ. Δηλαδή, μπορεί να μην είναι η ιστορία που θα αλλάξει τη ζωή μου, αλλά πολύ ευχάριστα θα την έλεγα στο παιδί μου (αν είχα) κάθε Χριστούγεννα. Αυτό που βρήκα κάπως αδύναμο είναι ότι μένει ξεκρέμαστη τελικά η υπόθεση της διαδοχής του σοφού, και η – θέλοντας και μη – θυσία του τελικά δεν έχει καμία συμμετοχή στην υπόθεση.

 

 

 

Η ΓΗ ΤΩΝ ΘΗΡΙΩΝ khar: Τώρα δεν ξέρω πώς μπορώ να κάνω σχόλια σε κάποιον που ξέρει το παιχνίδι πάρα πολύ καλύτερα από εμένα, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ. Μου άρεσε πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ το σκηνικό – αυτού του είδους τα μοτίβα τα βρίσκω φοβερά γοητευτικά. Χωρίς να θέλω να το παίξω έξυπνος, είχα μισοκαταλάβει τι συμβαίνει πιο πριν από όταν θα έπρεπε, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι κάτι κακό, γιατί το κείμενο δεν αποσκοπεί στο να εκπλήξει τον αναγνώστη. Μου άρεσε ότι αφήνει αρκετή τροφή για δημιουργική σκέψη (βλέπε άλλωστε και το τόπικ του) χωρίς όμως αυτό να δυσχεραίνει την κατανόηση. Μου φάνηκε όμως λίγο αδέξιος σε σχέση με το υπόλοιπο κείμενο ο τρόπος που αποκαλύπτονται όλα προς το τέλος, κάπως «τώρα που θα σας σκοτώσω καθίστε να σας πω και την ιστορία της ζωής μου». Δε θα ήταν αφύσικο να τους δώσει μία εξήγηση, αλλά όχι τόσο λεπτομερή, κάπως έτσι το είδα.

Edited December 31, 2008 by aScannerDarkly

[Παρατηρητής]

aidia hronia polla kai kala na perasete apopse. oti kalutero eyxomai gia to 2009. na eiste kai fetos dimiourgikoi kai me akoresti fantasia!

 

sorry gia ta english alla doulevo apopse kai stelno apo aerodromIO

 

 

Watcher wishes you a happy and creative new year

[Adinol Doy]

Μόλις ψήφισα κι ἐγώ καὶ ἦρθε ἡ ὥρα νὰ σχολιάσω. Πρὶν τὸ κάνω, ὅμως, θὰ δώσω ἕνα τίπ καὶ θὰ κάνω ἕνα ξεκαθάρισμα.

1. Σχετικὰ μὲ τὴν ἀνάγνωση πολυτονικῶν κειμένων. Προσκυνῶ στὴν ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας, ἡ ὁποία σήμερα μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ γράφουμε σὲ ὅποια γλώσσα καὶ μὲ ὅποια μορφὴ θέλουμε, δίνοντας ἔτσι τὴν εὐκαιρία νὰ διαβαστοῦν ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερες ἀπόψεις. Ἔτσι, ἂν θέλει κάποιος νὰ διαβάσει πολυτονικὸ κείμενο, πρέπει νὰ κάνει μιὰ ἐνεργοποίηση τοῦ πληκτρολογίου του στὸν ὑπολογιστή του (ἰσχύει γιὰ Windows 2000 καὶ ἑξῆς). Γιὰ ὅποιον ἐνδιαφέρεται, ἡ διαδικασία εἶναι ἁπλή: Ὁ Ὑπολογιστής μου-> Πίνακας Ἐλέγχου-> Τοπικὲς ρυθμίσεις-> Γλῶσσες-> Ἑλληνικά-> Πληκτρολόγιο Ἑλληνικό-> Προσθήκη-> Μαρκάρουμε τὸ "Ἑλληνικὸ πολυτονικό"-> Ἐφαρμογή-ΟΚ.

2. Σχετικὰ μὲ τὴν ψηφοφορία μου. Ἡ φιλοσοφία μὲ τὴν ὁποία ψήφισα εἶναι ἡ ἑξῆς: Ἔκρινα κατὰ πόσον οἱ συμμετοχὲς πληροῦσαν τὴν προϋπόθεση τοῦ θέματος (Ἡ τελευταία νύχτα). Ὕστερα τὴν τυπικὴ τεχνική, δηλ. νὰ μὴν ὑπάρχουν λογικὰ χάσματα κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἀνάγνωσης, ἀνεξάρτητα ἂν ἀργότερα, ἀναλύοντας τὴν πλοκή, μπορεῖ νὰ καταλάβαινα ἀντιφάσεις κι ἀβλεψίες. Αὐτὸ ποὺ μὲ ἐνδιέφερε, ἐν συντομίᾳ, ἦταν ἡ ἀληθοφάνεια τῆς ἱστορίας ὅσο τὴν διάβαζα. Καί, φυσικά, ἡ γλῶσσα.

 

Καὶ φτάνουμε στὸ ζητούμενο. Σχολιάζω ὅσο τὸ δυνατὸν συντομότερα, λόγῳ τῆς ἀριθμητικὰ μεγάλης συμμετοχῆς.

 

Δηλητηριασμένο μυαλό (Glowleaf): Στρωτὴ γραφή, δράση, ἐπιτυχία στὴν ἀπόδοση τοῦ ἀσφυκτικοῦ κλοιοῦ ποὺ δέχεται ὁ μάγος. Ὡρισμένα σημεῖα διαθέτουν λογοτεχνικὲς ἀρετές· κάποια ἄλλα εἶναι πιὸ πεζά. Οἱ ὑποδείξεις τῶν μελῶν στὸ ἀντίστοιχο τόπικ μὲ βρίσκουν ἐν πολλοῖς σύμφωνο (λ.χ., ἀφοῦ ὁ πρωταγωνιστὴς εἶναι ἀποτυχημένος μάγος, πῶς εἶναι ὁ μόνος ποὺ ἐπέζησε;)

 

Ὁ Γέρος τῶν Κοράκων (Dinosxanthi): Ἡ λογοτεχνία τρόμου στὶς μεγάλες της στιγμές. Ἄρτια ἀπόδοση τῆς σκοτεινῆς ἀτμόσφαιρας, λίγα λέγονται καὶ πολλὰ ὑπονοοῦνται. Τί ἄλλο νὰ πεῖ κανείς;

 

Κοριτσάκι στὸ δάσος (Naroualis): Τρυφερὸ καὶ συγκινητικὸ διήγημα, μὲ ἐξαιρετικὴ χρήση τῆς γλώσσας - γνωστὰ πράγματα, δηλαδή, γιὰ τὴν Εὐθυμία. Τὰ λογικὰ κενά (βλέπε στρατηγικῆς) δὲν μὲ ἐνόχλησαν, ἴσως ἐπειδὴ δὲν σκαμπάζω ἀπ' αὐτά. Μὲ δυσαρέστησε λιγάκι τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἐξέλιξη τῆς ἱστορίας ἦταν προβλέψιμη, ἀλλ' αὐτὸ δὲν ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὴν μαγεία τῆς ἀφήγησης.

 

Ἡ γῆ τῶν θηρίων (Khar): Τὸ ὅτι δὲν κατάλαβα ἐξ ἀρχῆς τὴν μετάλλαξη τῶν ἀνθρώπων ἦταν εὐχάριστο γιὰ μένα. Οἱ κοφτές, ἀσθματικὲς προτάσεις βοηθοῦν στὸ χτίσιμο τοῦ ἐγκλωβισμοῦ καὶ τῆς ἀπόγνωσης. Φυσικά, κάποια σημεῖα μοῦ φάνηκαν κάπως μελοδραματικὰ ἢ κλισὲ κι ἔχω τὴν αἴσθηση ὅτι ἡ ἱστορία καταλήγει βεβιασμένα. Πολὺ καλὸ διήγημα.

 

Ὁ ἥλιος δύει (Roriconfan): Συγκινήθηκα μὲ τὸν ἱππότη. Ὑπάρχει διάχυτη μὲς στὸ διήγημα μιὰ πικρία, τὴν ὁποία ὡς ἀναγνώστης μετέλαβα. Ἔντονες εἰκόνες καὶ προσεκτικὴ ἐπιλογὴ τῶν λέξεων. Ἐπίσης πολὺ καλὸ διήγημα.

 

Τὸ κάλεσμα τοῦ ματωμένου φεγγαριοῦ (TheTregorian): Ἐξαιρετικὸ παραμύθι, μαγευτικό, ἀτμοσφαιρικὸ καὶ τὰ λοιπὰ καὶ τὰ λοιπά. Μπορεῖ κάποιος νὰ τὸ ψέξει γιὰ κοινότοπο καί, κατὰ τὴν γνώμη μου, εἶναι πράγματι. Ἀλλὰ εἶναι πανέμορφα δοσμένο, ὥστε δὲν μὲ δυσαρέστησε κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἀνάγνωσής του. Αὐτὸ ποὺ μὲ ξενέρωσε εἶναι τὸ ἐπιστημονικὸ κομμάτι, ποὺ δὲν ταίριαζε μὲ τίποτα. Γιὰ νὰ λειτουργήσει (ἂν θὲς νὰ τὸ κρατήσεις ὁπωσδήποτε), πρέπει ἡ ἱστορία νὰ γίνει νουβέλα ἢ μυθιστόρημα καὶ νὰ κεντηθοῦν οἱ δύο τεχνικὲς ἀφήγησης μεταξύ τους.

 

Στὴ μαύρη ὄπερα (Nihilio): Στὰ σχόλια τοῦ ἀντίστοιχου τόπικ διάβασα περὶ rpg καὶ τὰ συναφῆ, ποὺ δὲν τὰ κατέχω καθόλου. Ἐγὼ θὰ ἔλεγα ὅτι ἡ τεχνικὴ βασίζεται στὰ κόμικ, ὅπου οἱ χαρακτῆρες εἶναι καρικατοῦρες καὶ δροῦν ἐπιφανειακά. Δὲν μὲ χάλασε καθόλου, ἀκόμη κι ὅταν δὲν καλοκατάλαβα τί παιζόταν. Μὲ κέρδισε, ὅμως, ἀπόλυτα ὁ μαῦρος λυρισμὸς ποὺ παρέπεμπε σὲ Πόου (κόκκινο μέσα σὲ μαῦρο κάνει μπὰμ σὲ "Μάσκα τοῦ κόκκινου θανάτου").

 

Νεφέλη Περιφλεγής (Tiessa): Δυσκολεύτηκα νὰ καταλάβω ὅτι γράφτηκε ἀπὸ γυναίκα. Ὑπάρχει μιὰ σκληρότητα καὶ μιὰ (θετικὰ ἐννοούμενη) ἀκαμψία, ποὺ θυμίζει ἀντρικὴ γραφή. Δὲν ξέρω ἂν ὑπάρχει ὁλόκληρος κόσμος στὸ μυαλὸ τῆς ἀγαπητῆς Βάσως, ἀλλὰ τὸ διήγημα σὲ μένα λειτούργησε ὡς αὐτοτελὲς καὶ ἀπορίες δὲν μοῦ δημιουργήθηκαν. Ἐν συντομίᾳ, στρωτὴ γραφή, ἕνα ἐξαιρετικὸ κείμενο.

 

Λίλιθ (Mariposa): Ἐνῶ τὸ ὕφος καὶ τὰ κατὰ ποιὸν στοιχεῖα τοῦ διηγήματος εἶναι ἄρτια, ἡ ἴδια ἡ πλοκὴ μὲ ἔκανε νὰ μαντέψω ἀπὸ νωρὶς τὸ τέλος, πρᾶγμα ποὺ θεωρῶ ὡς μειονέκτημα. Θὰ μποροῦσε νὰ δοθεῖ ἔμφαση ὄχι τόσο στὴν ἀπελπισία ἐξεύρεσης τροφῆς ὅσο στὴν φρίκη ποὺ θὰ μᾶς προκαλοῦσε τὸ ξερογλείψιμο τῶν χειλιῶν ἀπὸ τὴν ἀνακάλυψή της. Ἕνα τροφαντὸ μωρό; Μμμμ! Μούρλια! Ἐπίσης, ἡ ἀνάπτυξη τοῦ μητρικοῦ ἐνστίκτου ἀποδόθηκε κάπως μελοδραματικά. Ἡ ἀποστασιοποίηση θὰ λειτουργοῦσε πιὸ ἔντονα, κατὰ τὴν γνώμη μου.

 

Καὶ ἦρθαν οἱ μέρες οἱ ζαβές (Kitsos): Ὅ,τι ἔπρεπε αὐτὴ ἡ ἱστορία γιὰ τὰ Χριστούγεννα! Ἡ σκανταλιάρικη φύση τῶν καλικαντζάρων ἀποδόθηκε ἔξοχα καὶ ἡ ἀνάγνωση μὲ συνεπῆρε εὐχάριστα. Τώρα, ἂν ψάχναμε γιὰ βαθύτερα νοήματα καὶ τὰ λοιπά, προσωπικὰ ἐγὼ δὲν νοιάστηκα καθόλου. Τὸ διήγημα μοῦ κράτησε ὄμορφη συντροφιὰ κι αὐτὸ μοῦ ἀρκεῖ. Μπράβο, Κίτσο!

 

Πέτρα πάνω σὲ πέτρα (Sileon): Ὡραία ἱστορία γιὰ τὴν ἐπιθυμία ὅλων μας νὰ ἀλλάξει αὐτὴ ἡ κατάσταση πραγμάτων, δοσμένη μὲ ὑπέροχες πινελιὲς λυρισμοῦ. Ὡστόσο, εἶναι τόσο ἔντονη ἡ ἀναφορὰ στὰ γεγονότα ποὺ σημάδεψαν τὸν τόπο μας τελευταῖα, ὥστε ἀπογοητεύτηκα. Ὁ ἐμφανὴς προβληματισμός (ἢ καὶ ὀργή, γιατί ὄχι;) τοῦ Sileon λειτουργεῖ ἀρνητικά. Χρειάζεται νὰ καταλαγιάσει ἕνα συναίσθημα προτοῦ τὸ ἀποτυπώσουμε στὸ χαρτὶ ἢ στὴν ὀθόνη, ὥστε νὰ ἀποδοθεῖ καλύτερα ἡ πεμπτουσία τοῦ συναισθήματος ποὺ ἐπιθυμοῦμε νὰ μεταδώσουμε στὸν ἀναγνώστη. Κατὰ τὰ λοιπά, πολὺ καλὸ διήγημα.

 

Ἕνα τραγούδι γιὰ τὸν Γιόρας πού 'χει πεθάνει (aScannerDarkly): Ἡ διασκευὴ τῆς θυσίας τοῦ Ἰησοῦ ἦταν γιὰ μένα κάτι ποὺ μὲ ξένισε καὶ ἀπογοήτευσε, ἀλλά... Ἀλλά! Βλέποντας ἕνα μονοτονικὸ κείμενο ἄψογα γραμμένο (μὰ οὔτε ἕνα λάθος;), μιὰ ὑπέροχη γραμματοσειρά (σὲ παρακαλῶ πολύ, Ντάρκ, πές μου ποιά εἶναι, τὴν θέλω κολασμένα) καὶ μιὰ γλῶσσα καὶ ἕνα ὕφος ὑψηλῆς ποιότητας, κάθε μου ἔνσταση κάμφθηκε καὶ ἰσοπεδώθηκε μεμιᾶς. Κάποιος χρήστης μίλησε γιὰ ἐλεγεία κι αὐτὸς ὁ χαρακτηρισμὸς μὲ κάλυψε ἀπόλυτα. Ὑποκλίνομαι, κύριε aScannerDarkly.

 

Ἡ τελευταία Ἰλιάδα (Arachnida): Εἶναι γνωστὸς λογοτέχνης ὁ ἀγαπητὸς Γιάννης. Κάθε τὶ ἄλλο περισσεύει. Τὸ ὅτι ἦταν κάπως προβλέψιμο δὲν μειώνει τὴν ἀξία τοῦ διηγήματός του. Μοῦ κράτησε καλὴ συντροφιὰ κι αὐτὸ μοῦ ἀρκεῖ.

 

Ὁ ἱππότης μὲ τὴ σκουριασμένη πανοπλία (Celestial): Δὲν πολυκατάλαβα τί γινόταν. Βρῆκα τὸ κείμενο λίγο χαοτικό (ἡ κακὴ χρήση τῶν σημείων στίξης μὲ δυσκόλεψε περισσότερο ἀπ' ὅσο περίμενα), ὡστόσο ὑπῆρχαν ἐκλάμψεις λυρισμοῦ, ποὺ ὅμως δὲν ἀναπτύχθηκαν ὅσο ἔπρεπε. Σὲ κάποια σημεῖα ἔνοιωθα ὅτι μεταξὺ δύο παραγράφων μεσολαβοῦσε μία ποὺ διεγράφη. Εἶμαι βέβαιος πὼς ὁ Celestial θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς εἶχε δώσει ἕνα πιὸ στρωτὸ κείμενο, ἀλλὰ τί ἔγινε στὸ μεσοδιάστημα ἀπὸ τὴν ἰδέα στὴν ὑλοποίησή της;

 

Αὐτὰ ἀπὸ ἐμένα. Ἴσως φάνηκα ἀρκετὰ ἐπιεικὴς μὲ τὸν σχολιασμό μου, ἀλλὰ σημειώνω κάτι σημαντικὸ ἐδῶ: Ἔγραψα ἤδη γιὰ τὰ κριτήρια μὲ τὰ ὁποῖα ψήφισα καὶ ἔκρινα τὰ διηγήματα. Σ' αὐτὸ θὰ προσθέσω πὼς σὲ μιὰ ἀναλυτικὴ ἀνάγνωση, κι ἐφ' ὅσον θὰ ἤθελα νὰ ἐπιμεληθῶ κάποιο κείμενο, θὰ ἦμουν πιὸ αὐστηρός. Μὴν παρεξηγηθῶ ἐδῶ: δὲν θεωρῶ τὸν διαγωνισμὸ κάτι κατώτερο· ἂν τὸν ἔβλεπα ἔτσι, δὲν θὰ συμμετεῖχα ἐξ ἀρχῆς. Αὐτὸ ποὺ ἐννοῶ εἶναι ὅτι κρίνω μέσα στὸ πλαίσιο στὸ ὁποῖο ἀνήκει καθεμιὰ ἱστορία ξεχωριστὰ καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὰ βάζω ὅλα σ' ἕνα τσουβάλι καὶ νὰ τὰ συγκρίνω μὲ γνώμονα ἕνα συγκεκριμένο πρότυπο. Ἂν τὸ ἔκανα, θὰ ἀπέκρυβα τὶς ἀρετὲς ποὺ ὑπῆρχαν σὲ ὅλες τὶς συμμετοχές.

 

Καλὴ Χρονιὰ σὲ ὅλους μας!!!