50ος Διαγωνισμός Διηγήματος

2 hours ago, Η ωραία κοιμωμένη said:

Η τεχνική δεν είναι ενσωματωμένη στην λογοτεχνικότητα ενός κειμένου;

O tempora, o mores. Που έχει κατρακυλήσει το forum; Αυτό δεν είναι το sff των νιάτων μου. 🤫

7 hours ago, John Ernst said:

Θα ήθελα στη συνέχεια να κάνω μια ερώτηση στους διοργανωτές. Επειδή έχω ξεκινήσει και τα σχόλια, αλλά και τη βαθμολογία, έχω μείνει με την απορία τι είναι εκείνο που διαφοροποιεί τους δύο βαθμούς. Γιατί να είναι διαφορετικοί μεταξύ τους; Ποια κριτήρια καθορίζουν τον ένα βαθμό αντικειμενικό και ποια τον άλλο υποκειμενικό. 

Η διαφορά των δύο βαθμολογιών είναι πως η μία αφορά στην αντικειμενική σου γνώμη για τα τεχνικά στοιχεία της ιστορίας, ενώ η δεύτερη αφορά στην υποκειμενική σου άποψη για το πόσο σου άρεσε η ιστορία. Οι δύο βαθμολογίες οφείλουν να είναι ανεξάρτητες η μία από την άλλη. Όσον αφορά στο τεχνικό κομμάτι της ιστορίας, το τόπικ της Ιρμάντα Περί Κριτικής Ιστοριών μπορεί να βοηθήσει ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε καλύτερα τα βασικά επί μέρους στοιχεία των ιστοριών και το πώς να τα αξιολογήσουμε, έτσι ώστε να είμαστε όσο γίνεται πιο αντικειμενικοί. Η βαθμολογία της προσωπικής άποψης είναι, απλά, το πόσο σου άρεσε η ιστορία σαν σύνολο, η αίσθηση που άφησε, πόσο ευχάριστα τη διάβασες, ή ό,τι άλλο έχει να κάνει με τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός.

Ένα άγαρμπο παράδειγμα. Πχ, ας πούμε ότι έχει κρύο. Ο συγγραφέας θα μπορούσε να γράψει:

α. Το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έδειχνε μείον δέκα βαθμούς Κελσίου,

ή

β. Η Μαρία φορούσε τρεις στρώσεις από ρούχα, αλλά και πάλι ένιωθε το κρύο να την τρυπάει. Η μύτη και τα αφτιά της είχαν μουδιάσει, το σαγόνι της έτρεμε. Κι αυτό ήταν καλό.

Πότε θα χρησιμοποιήσει ο συγγραφέας τον (α) τρόπο και πότε τον (β); Ο (α) θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αν θέλουμε να εστιάσουμε στο ότι η Μαρία οδηγάει και πρέπει να προσέχει για παγωνιές στο δρόμο. Ενώ ο (β) στην περίπτωση που η Μαρία έχει κολλήσει έναν εξωγήινο ιό και το κρύο τον κρατάει αδρανή. Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε μια πολύ καλή προσέγγιση, οπότε θα μπορούσε να πάρει ένα 8,5. Έρχεται, όμως, ο @John Ernst και λέει: «Φιλαράκι, εγώ θέλω να ξέρω πόσους βαθμούς έχει έξω. Πάρε ένα 5 στην προσωπική». Όμως, το 8,5 και το 5 θα πρέπει να είναι ανεξάρτητα. Δηλαδή, επειδή εμένα μου αρέσει κάτι άλλο, το 8,5 δεν θα το κάνω 7, αυτό θα ήταν λάθος.

Εντάξει, νομίζω ότι αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι το αντικειμενικό το δικό μου με το αντικειμενικό κάποιου άλλου μπορούν να διαφέρουν, κι αυτό είναι λογικό. Στην τεχνική βαθμολογία η στάση μας θα πρέπει να είναι όσο το δυνατό ουδέτερη. Και σταματάω εδώ, για να μη φανεί ότι το δραματοποιώ. 😛

Ο λόγος για το νέο σύστημα βαθμολογίας είναι επειδή πιστεύουμε ότι αυτό είναι πιο δίκαιο. Πχ, αν έχουμε μια λίστα με ιστορίες, μπορεί δύο διηγήματα να έχουμε πέντε θέσεις διαφορά, ενώ η βαθμολογία τους να είναι μόλις μισή μονάδα μακριά. Θεωρούμε ότι θα ήταν καλύτερο να το γνωρίζουν αυτό οι συγγραφείς. Επίσης, επειδή τώρα οι διαγωνισμοί θα είναι γενικοί, θα βοηθάει ώστε να είμαστε πιο δίκαιοι απέναντι στα διηγήματα και να μην ευνοούμε ένα είδος από ένα άλλο (τουλάχιστον στην τεχνική βαθμολογία). Ελπίζουμε πως τα στατιστικά στοιχεία, με τις δύο διαφορετικές βαθμολογίες, που θα ανακοινώνονται μετά από την ανακοίνωση της τελικής βαθμολογίας, θα είναι αρκετά ενδιαφέροντα για όλους.

15 minutes ago, Mesmer said:

Η βαθμολογία της προσωπικής άποψης είναι, απλά, το πόσο σου άρεσε η ιστορία σαν σύνολο, η αίσθηση που άφησε, πόσο ευχάριστα τη διάβασες, ή ό,τι άλλο έχει να κάνει με τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός.

Thats it. Αυτά είναι τα μοναδικά μου κριτήρια για μια ιστορία που διαβάζω και την οποία ψηφίζω. Διάβασα με προσοχή πάνω από μια φορά τις ανωτέρω εξηγήσεις και δεν κατάλαβα τίποτα. Πιθανόν να είμαι χαζός και πιθανόν να είμαι κολλημένος λόγω ηλικίας. Το τεχνικό κομμάτι μιας γραφής για μένα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την αίσθηση που που μου μεταδίδει μια αφήγηση. Μάλλον έχετε ανάγκη μιας τεχνοκρατικής ματιάς σε μια ιστορία (ως λογο-τεχνικό φόρουμ) αλλά δεν είμαι ικανός να τα διαχωρίσω αυτά τα δύο. Πρόβλημα μου. Σας παρακαλώ μην πανικοβάλλεστε. Θα υπακούσω τους κανονισμούς. Θα έχετε δύο βαθμολογίες.

Δες το σαν δύο διαφορετικές περιπτώσεις: 1. Διαβάζω μια ιστορία αραχτός στον καναπέ μου, 2. Διαβάζω μια ιστορία ως καθηγητής ενός σεμιναρίου δημιουργικής γραφής. Πού θα δώσεις βάρος σε κάθε περίπτωση;

Δεν λέω πως είμαστε όλοι καθηγητές. Απλά, επειδή οι διαγωνισμοί έχουν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, είναι ένας τρόπος για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο.

4 minutes ago, Mesmer said:

Δες το σαν δύο διαφορετικές περιπτώσεις: 1. Διαβάζω μια ιστορία αραχτός στον καναπέ μου, 2. Διαβάζω μια ιστορία ως καθηγητής ενός σεμιναρίου δημιουργικής γραφής. Πού θα δώσεις βάρος σε κάθε περίπτωση;

Δεν λέω πως είμαστε όλοι καθηγητές. Απλά, επειδή οι διαγωνισμοί έχουν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, είναι ένας τρόπος για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο.

Καταλαβαίνω. Έχει να κάνει ότι ούτε με τις σφαίρες δεν την βλέπω "καθηγητής." Αν προσέξω κάτι λογο-τεχνικό θα το αναφέρω στα σχόλια. Δεν το βλέπω όμως πως θα μου επηρεάσει την βαθμολογία.

1 hour ago, DinoHajiyorgi said:

Thats it.

Βασικά, ναι. 

Βασικά ρωτάω επειδή σε κάποιες περιπτώσεις συμπίπτουν οι δύο βαθμολογίες όπως τις έχω βάλει.

 

Εγώ συμφωνώ με τον κύριο Χατζηγιώργη, κρίνω μια ιστορία με βάσει το πως νιώθω διαβάζοντάς την, την αίσθηση που μου αφήνει, αν πε΄ρασα καλά. Δεν κάνω πολλέ ςτεχνικές σκέψεις όπως πιστεύω φαίνεται και από όσα σχόλια κάνω.

Ο τελικός αποδέκτης ενός έργου είναι φυσικά ο αναγνώστης. Αλλά αυτό εδώ δεν είναι το wattpad, όπου συγγραφείς απευθύνονται σε αναγνώστες. Αυτό είναι το sff.gr και, μας αρέσει ή όχι, είναι μια πλατφόρμα στην οποία συγγραφείς απευθύνονται σε άλλους συγγραφείς (peer reviewing, που λέμε).

Το αν άγγιξε ένα διήγημα τους τελικούς του αποδέκτες, τους αναγνώστες, είναι κάτι πολύ σημαντικό μεν, πλην όμως είναι και κάτι που κρίνεται σε δεύτερο χρόνο, αν και όταν το εν λόγω διήγημα βρεθεί δημοσιευμένο.

Ο συγγραφέας που ανεβάζει ένα διήγημα στο sff.gr το κάνει για να βελτιωθεί πρωτίστως και δευτερευόντως για να προβληθεί, να ακουστεί το όνομά του και να αποκτήσει κάποιο αναγνωστικό κοινό. Και απευθύνεται για τη βελτίωσή του σε ομοίους του, με σκοπό να αποκομίσει χρήσιμες συμβουλές που θα τον βοηθήσουν να εξελιχθεί.

Επομένως, είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να κρίνουμε τα τεχνικά κομμάτια ενός διηγήματος ξεχωριστά από τα μη τεχνικά, καθώς έτσι θα μπορέσει πιο εύκολα και ξεκάθαρα να κατατοπιστεί ο συγγραφέας σχετικά με το τι κάνει καλά, τι μπορεί να διορθώσει, τι δεν κατέχει καθόλου κτλ.

Η προσωπική αρέσκεια και η εποικοδομητική κριτική είναι διαφορετικά πράγματα. Για παράδειγμα, εμένα δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το hard sci-fi. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε συγγραφέας για να με κάνει να μου αρέσει. Αλλά έχω διαβάσει αξιόλογα διηγήματα αυτού του είδους και δεν μπορώ να μην παραδεχτώ την τεχνική και λογοτεχνική τους αξία. Επίσης, η προσωπική δυσαρέσκεια δεν είναι απαραίτητα αποτυχία του συγγραφέα. Ο συγγραφέας μπορεί να τα κάνει όλα άψογα. Εμένα πάλι δεν θα μου αρέσει το hard sci-fi.

Επί της ουσίας, επειδή όλοι μας εδώ είμαστε λίγο πολύ και αναγνώστες και συγγραφείς, η διπλή βαθμολογία στοχεύει στο να διαχωρίσει αυτά τα δύο. Εν τέλει, η Δημουλίδου αρέσει σε πολλούς ανθρώπους και η Γέλινεκ σε λίγους, αλλά η μία από τις δύο είναι Νομπελίστρια και η άλλη γράφει ανορθόγραφα μηνύματα στο facebook.

2 hours ago, elgalla said:

Ο τελικός αποδέκτης ενός έργου είναι φυσικά ο αναγνώστης. Αλλά αυτό εδώ δεν είναι το wattpad, όπου συγγραφείς απευθύνονται σε αναγνώστες. Αυτό είναι το sff.gr και, μας αρέσει ή όχι, είναι μια πλατφόρμα στην οποία συγγραφείς απευθύνονται σε άλλους συγγραφείς (peer reviewing, που λέμε).

Το αν άγγιξε ένα διήγημα τους τελικούς του αποδέκτες, τους αναγνώστες, είναι κάτι πολύ σημαντικό μεν, πλην όμως είναι και κάτι που κρίνεται σε δεύτερο χρόνο, αν και όταν το εν λόγω διήγημα βρεθεί δημοσιευμένο.

Ο συγγραφέας που ανεβάζει ένα διήγημα στο sff.gr το κάνει για να βελτιωθεί πρωτίστως και δευτερευόντως για να προβληθεί, να ακουστεί το όνομά του και να αποκτήσει κάποιο αναγνωστικό κοινό. Και απευθύνεται για τη βελτίωσή του σε ομοίους του, με σκοπό να αποκομίσει χρήσιμες συμβουλές που θα τον βοηθήσουν να εξελιχθεί.

Επομένως, είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να κρίνουμε τα τεχνικά κομμάτια ενός διηγήματος ξεχωριστά από τα μη τεχνικά, καθώς έτσι θα μπορέσει πιο εύκολα και ξεκάθαρα να κατατοπιστεί ο συγγραφέας σχετικά με το τι κάνει καλά, τι μπορεί να διορθώσει, τι δεν κατέχει καθόλου κτλ.

Η προσωπική αρέσκεια και η εποικοδομητική κριτική είναι διαφορετικά πράγματα. Για παράδειγμα, εμένα δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το hard sci-fi. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε συγγραφέας για να με κάνει να μου αρέσει. Αλλά έχω διαβάσει αξιόλογα διηγήματα αυτού του είδους και δεν μπορώ να μην παραδεχτώ την τεχνική και λογοτεχνική τους αξία. Επίσης, η προσωπική δυσαρέσκεια δεν είναι απαραίτητα αποτυχία του συγγραφέα. Ο συγγραφέας μπορεί να τα κάνει όλα άψογα. Εμένα πάλι δεν θα μου αρέσει το hard sci-fi.

Επί της ουσίας, επειδή όλοι μας εδώ είμαστε λίγο πολύ και αναγνώστες και συγγραφείς, η διπλή βαθμολογία στοχεύει στο να διαχωρίσει αυτά τα δύο. Εν τέλει, η Δημουλίδου αρέσει σε πολλούς ανθρώπους και η Γέλινεκ σε λίγους, αλλά η μία από τις δύο είναι Νομπελίστρια και η άλλη γράφει ανορθόγραφα μηνύματα στο facebook.

Συμφωνώ απόλυτα με τα παραπάνω και επίσης θα ήθελα να προσθέσω ακόμα κάτι. Κάθε ιστορία θα πρέπει να κρίνεται με βάση το είδος της. Για παράδειγμα, για μία ιστορία hard sci-fi  δεν μπορούν, και δεν είναι σωστό, να χρησιμοποιηθούν τα ίδια κριτήρια όπως σε μία ρομαντική ιστορία πεζής καθημερινότητας. Η κάθε ιστορία έχει το σκοπό της που είναι άρρηκτα συνυφασμένος με το είδος της. Κάποιες ιστορίες έχουν ως στόχο να προβληματίσουν τον αναγνώστη, άλλες να τον ταξιδέψουν και άλλες απλά να τον διασκεδάσουν. Επομένως, ο εκάστοτε κριτής θα πρέπει πάντα να λαμβάνει υπόψιν το είδος που κρίνει. Ας δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι εννοώ. Όταν ο Ian Fleming εξέδωσε τα πρώτα μυθιστορήματά του στις αρχές του 1950, οι επαΐοντες κριτικοί λογοτεχνίας τα χαρακτήρισαν, για να το θέσω ωμά, ως σεξιστικά και ρατσιστικά πορνογραφήματα του αίσχιστου είδους. Πολλές φορές μάλιστα έφερναν ως παράδειγμα σύγκρισης τα "αριστουργήματα" του Hemingway, της ίδιας χρονικής περιόδου. Και εδώ είναι το μεγάλο σφάλμα τους. Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα ίδια κριτήρια σε διαφορετικά είδη λογοτεχνίας. Τα έργα του Fleming είχαν εντελώς διαφορετικό στόχο, και φυσικά απευθύνονται σε εντελώς διαφορετικό κοινό, από εκείνα του Hemingway.

Και μια παρατήρηση. Τη Γέλινεκ πρώτη φορά την ακούω... αν και νομπελίστρια. Από την άλλη, τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός του πλανήτη έχει διαβάσει ή έχει δει τουλάχιστον μία ταινία του 007 (πριν λίγο είχε ταινία του στο ΕΡΤ2!). Και ο φουκαράς ο Fleming δεν έχει τιμηθεί ακόμα (έστω και μετά θάνατον) με κάποιο αξιόλογο βραβείο, αν όχι με Νόμπελ λογοτεχνίας, μόνο και μόνο για την παγκόσμια απήχηση του έργου του...

Η ικανότητα να αντιληφθείς την τεχνική συνδέεται με το επίπεδο του κριτή. Έτσι, όσο φιλότιμος κι αν είναι ο διαχωρισμός των βαθμολογιών, καταλήγει ανούσιος. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν οι βαθμολογίες του Disco Volante σε προηγούμενους διαγωνισμούς. Καλή επιτυχία στους συμμετέχοντες μπαη δε γουεη

17 minutes ago, Solonor said:

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν οι βαθμολογίες του Disco Volante σε προηγούμενους διαγωνισμούς.

Αχά! Σε ευχαριστώ Solonor. Καλά το ψυλλιάστηκα αλλά δεν είπα τίποτα. Έρχεται ένας Disco Volante, τα κάνει όλα μπάχαλο γιατί έτσι έχει μισοβιδωθεί το κεφάλι στους ώμους του και στο post apocalyptic τρέχουν τα μοντερέτια να δουν που έκαναν λάθος στους κανονισμούς τους. Όπως λέει και ο τίτλος του διαγωνισμού, είναι ο 50ος, οπότε μια χαρά επιβιώσαμε και βγάλαμε διαμάντια στους παλιούς αρχαίους διαγωνισμούς μας.

Για μένα προσωπικά έχει να κάνει πάντα με τις ιστορίες και όχι με υα είδη. Δεν θα κατέρριπτα ποτέ μια άρτια ιστορία επειδή έχει να κάνει με είδος που δεν συμπαθώ.

Επαναλαμβάνω και τονίζω, κουβέντα κάνω. Θα ακολουθήσω τους κανονισμούς.

@Unicron

Από την άλλη, με ο,τι κριτήρια και να κρίνουμε ένα κακό διήγημα, κακό διήγημα θα παραμείνει. Εκτός αν κάποια στιγμή κάνουμε διαγωνισμό καλύτερου κακού διηγήματος. 

Το να κρίνουμε κάθε τι στο είδος του έχει εφαρμογή ως ένα σημείο. Βλέπεις, το ότι εσύ θα γράψεις μια ιστορία όπου θα διαλύονται πέντε σύμπαντα κι εγώ μια όπου μια γυναίκα θα ψάχνει την αλήθεια για το τι συνέβη στον αδελφό της, δεν σημαίνει αυτόματα ότι εσύ θα έχεις γράψει το καλύτερο space opera της πλάσης, με όσο διαφορετικά κριτήρια και να σε κρίνω. Ούτε ότι εγώ θα έχω γράψει το χειρότερο soft sci fi. Και σίγουρα δεν θα σημαίνει ότι το space opera σου θα ειναι πιο sci fi από το soft sci fi μου και άρα de facto θα αξίζει να βγει πρώτο. 

Γενικά, επειδή βλέπω τις απόψεις σου να ντισκοβολαντιζουν επικίνδυνα, σε συμβουλεύω να το πάρεις αλλιώς. Α! Και να διαβάσεις προσεκτικά τους κανονισμούς σε σχέση με τον αριθμό των λέξεων, επίσης. 

 

@DinoHajiyorgi

Κάνεις λάθος. Σιγά μην αλλάζαμε τους κανονισμούς για ένα μέλος που, μάλιστα, έφαγε ban λόγω συμπεριφοράς. Αποφασίσαμε να αλλάξουμε τους κανόνες των διαγωνισμών για λόγους τελείως άσχετους με τον Volante και πολύ σχετικούς με την πτώση της γενικότερης κινητικότητας του φόρουμ και του μειωμένου ενδιαφέροντος για τους διαγωνισμούς. 

Είναι κάτι καινούριο και μπορεί να μη μας αρέσει και να επιστρέψουμε στο παλιό σύστημα. Μπορεί και να μας αρέσει. Ας μη γκρινιάζουμε πριν το δοκιμάσουμε.

 

 

Edited April 6, 2019 by elgalla

Like, so defensive.

Like, no. 

3 hours ago, elgalla said:

@Unicron

Το να κρίνουμε κάθε τι στο είδος του έχει εφαρμογή ως ένα σημείο. Βλέπεις, το ότι εσύ θα γράψεις μια ιστορία όπου θα διαλύονται πέντε σύμπαντα κι εγώ μια όπου μια γυναίκα θα ψάχνει την αλήθεια για το τι συνέβη στον αδελφό της, δεν σημαίνει αυτόματα ότι εσύ θα έχεις γράψει το καλύτερο space opera της πλάσης, με όσο διαφορετικά κριτήρια και να σε κρίνω. Ούτε ότι εγώ θα έχω γράψει το χειρότερο soft sci fi. Και σίγουρα δεν θα σημαίνει ότι το space opera σου θα ειναι πιο sci fi από το soft sci fi μου και άρα de facto θα αξίζει να βγει πρώτο. 

Ποτέ δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο. Και φυσικά, μια ιστορία space opera δεν μπορεί να είναι αυτόματα καλύτερη από μια ιστορία soft sci-fi. Αυτό που είπα είναι πως το κάθε είδος θα πρέπει να κρίνεται με τα δικά του κριτήρια. Τι εννοώ. Μια ιστορία space opera βασίζεται στο γρήγορο ρυθμό, τις δυνατές εικόνες και την ενδιαφέρουσα πλοκή. Από την άλλη, η ιστορία soft sci-fi που έφερες ως παράδειγμα βασίζεται κυρίως στους χαρακτήρες της και τη δράση αυτών. Επομένως, δεν μπορεί κάποιος να παραπονεθεί αν στην πρώτη ιστορία οι χαρακτήρες έρχονται σε δεύτερη μοίρα, καθώς η ιστορία δεν γράφτηκε με κέντρο τους χαρακτήρες. Ο αναγνώστης της space opera διαβάζει αυτό το είδος για κάποιους συγκεκριμένους λόγους (που ανέφερα παραπάνω). Όπως αντίστοιχα στο soft sci-fi ο αναγνώστης περιμένει να διαβάσει δομημένους χαρακτήρες, πολύ απλά γιατί εκεί βασίζεται το είδος. Να το πω πιο απλά, γλυκό είναι η πάστα σοκολατίνα, γλυκό είναι και το νερατζάκι. Τώρα, αν κάποιος περιμένει και απαιτεί να βρει σοκολάτα στο νερατζάκι, ελπίζω να είναι έγκυος γιατί διαφορετικά θα πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί 😛

 

On 3/30/2019 at 10:30 PM, WILLIAM said:

Unicron, μήπως έχεις κάποια σχέση με τον αείμνηστο Disco Volante;

Δεν μπορεί, πρέπει να έχεις! Σαν να ακούω τον αείμνηστο είναι το ποστ που μόλις διάβασα. Τουλάχιστον ελπίζω εσύ ν απιστεύεις ότι τις εικόνες τις δίνουμε με λέξεις και περιγραφές και όχι ανεβάζοντας εικόνες μέσα στο κείμενο.

Μέχρι στιγμής, έχουν υποβληθεί 5 ιστορίες, για τον 50ο διαγωνισμό:

1. DinoHajiyorgi - Η Επιστροφή των Γιγάντων
2. gismofbi - Η κυρά της λήθης
3. John Ernst - Το Ρούσο Ρουμάνι
4. Roubiliana - Τα Δέντρα Περπατάνε
5. Η ωραία κοιμωμένη - Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

Όσοι το επιθυμείτε, (για να κερδίσετε χρόνο) μπορείτε να ξεκινήσετε να διαβάζετε τις ιστορίες, και να γράφεται την κριτική σας, στον επεξεργαστή κειμένου της επιλογής σας.
Μετά την λήξη του διαγωνισμού, μπορείτε απλά να κάνετε αντιγραφή-επικόλληση την κριτική σας, από τον επεξεργαστή κειμένου, στο αντίστοιχο topic της κάθε ιστορίας.
Το μόνο που απομένει μετά, είναι η ψηφοφορία.

*Όσοι θέλετε να υποβάλετε το διήγημα σας, θα πρέπει να το κάνετε μέχρι το Σάββατο 13 Απριλίου, και ώρα 12 τα μεσάνυχτα)

 

 

 

@Unicron

 

Δεν ψάχνει κανείς σοκολάτα στο νεραντζάκι, απλώς καλό νεραντζάκι. Άμα εσύ φτιάξεις νεραντζάκι χωρίς σιρόπι ή δεν το ξεπικρίσεις σωστά, δεν φταίει αυτός που δεν θα το φάει, αλλά αυτός που δεν το έκανε σωστά. 

Επίσης, πρόσεχε, καρφώνεσαι. 

8 hours ago, Unicron said:

Μια ιστορία space opera βασίζεται στο γρήγορο ρυθμό, τις δυνατές εικόνες και την ενδιαφέρουσα πλοκή. Από την άλλη, η ιστορία soft sci-fi που έφερες ως παράδειγμα βασίζεται κυρίως στους χαρακτήρες της και τη δράση αυτών. Επομένως, δεν μπορεί κάποιος να παραπονεθεί αν στην πρώτη ιστορία οι χαρακτήρες έρχονται σε δεύτερη μοίρα, καθώς η ιστορία δεν γράφτηκε με κέντρο τους χαρακτήρες. 

Ποια διήγηματα space opera διάβασες τελευταία που να βάζουν τους χαρακτήρες σε 2η μοίρα; Στον όρο διηγήματα δεν συμπεριλαμβάνονται σειρές στην τηλεόραση. 

29 minutes ago, Solonor said:

Ποια διήγηματα space opera διάβασες τελευταία που να βάζουν τους χαρακτήρες σε 2η μοίρα; Στον όρο διηγήματα δεν συμπεριλαμβάνονται σειρές στην τηλεόραση. 

Πρόσφατα κανένα, αλλά παλαιότερα είχα διαβάσει το Legend of the Galactic Heroes του Yoshiki Tanaka, καθώς και αρκετά novelizations με θέμα το Space Battleship Yamato. Γενικά όλα τα έργα space opera της Ιαπωνικής σχολής είναι γραμμένα ακριβώς στο ίδιο μοτίβο με έμφαση στη μπόλικη δράση (διαστημικές μάχες, διαγαλαξιακά ταξίδια, κτλ) με γρήγορο ρυθμό και τις δυνατές εικόνες. Οι χαρακτήρες απλά υπάρχουν, ενώ πολλοί από αυτούς είναι εναλλάξιμοι μεταξύ τους. Όποιος έχει διαβάσει, έστω και μία ιστορία space opera Ιάπωνα συγγραφέα, καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοώ. Ο τρόπος γραφής είναι πολύ ιδιαίτερος, όπως και όλη η κουλτούρα τους φυσικά! 

Κάνεις και εδώ μια λανθασμένη παραδοχή. Βάζεις σαν παράδειγμα μια σειρά, μια μόνο, και τη γενικεύεις. Ακόμα και αν είναι δείγμα όλης της Ιαπωνικής παραγωγής στο είδος ξεχνάς ότι μιλάμε για άλλη χώρα, για άλλη ήπειρο, και έναν πολιτισμό τελείως διαφορετικό όπου έχει άλλες αξίες ενδεχομένως και άλλες προτεραιότητες. Πρέπει να ξέρεις ποιες είναι αυτές για να κρίνεις. Αν διαβάσεις Μεσαιωνικά χρονικά θα δεις αναφορά σε λόγια και πράξεις, όχι σκέψεις ή συναισθήματα. Δεν υπήρχαν; Όχι, υπήρχαν και παραϋπήρχαν απλά οι συγγραφείς της εποχής δεν τα θεωρούσαν σημαντικά όπως και οι αναγνώστες τους, όπως δεν ανέφεραν ποτέ τις ταπετσαρίες στους τοίχους ή τα έπιπλα, δε σημαίνει ότι δεν υπηρχαν, απλά δεν ήταν η προτεραιότητά τους.

1 hour ago, Unicron said:

Πρόσφατα κανένα, αλλά παλαιότερα είχα διαβάσει το Legend of the Galactic Heroes του Yoshiki Tanaka, καθώς και αρκετά novelizations με θέμα το Space Battleship Yamato. Γενικά όλα τα έργα space opera της Ιαπωνικής σχολής είναι γραμμένα ακριβώς στο ίδιο μοτίβο με έμφαση στη μπόλικη δράση (διαστημικές μάχες, διαγαλαξιακά ταξίδια, κτλ) με γρήγορο ρυθμό και τις δυνατές εικόνες. Οι χαρακτήρες απλά υπάρχουν, ενώ πολλοί από αυτούς είναι εναλλάξιμοι μεταξύ τους. Όποιος έχει διαβάσει, έστω και μία ιστορία space opera Ιάπωνα συγγραφέα, καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοώ. Ο τρόπος γραφής είναι πολύ ιδιαίτερος, όπως και όλη η κουλτούρα τους φυσικά! 

Παρακολουθώντας στο απ'έξω τα ιαπωνικά έργα, και την κουλτούρα, ειδικά όπως αυτά λατρεύονται από Αμερικάνους λάτρεις της Ιαπωνίας, έχω κατανοήσει ότι αυτό που σε έναν άσχετο φαίνεται σαν απλή δράση, βρίθει από νοήματα που όμως πηγάζουν από χαρακτήρες και τον κώδικα συμπεριφοράς τους, τις αξίες τους. Είναι πρωτίστως οι χαρακτήρες που συγκρούονται, έστω συσκευασμένοι μέσα στην τεχνολογία.

34 minutes ago, WILLIAM said:

Κάνεις και εδώ μια λανθασμένη παραδοχή. Βάζεις σαν παράδειγμα μια σειρά, μια μόνο, και τη γενικεύεις. Ακόμα και αν είναι δείγμα όλης της Ιαπωνικής παραγωγής στο είδος ξεχνάς ότι μιλάμε για άλλη χώρα, για άλλη ήπειρο, και έναν πολιτισμό τελείως διαφορετικό όπου έχει άλλες αξίες ενδεχομένως και άλλες προτεραιότητες. Πρέπει να ξέρεις ποιες είναι αυτές για να κρίνεις. Αν διαβάσεις Μεσαιωνικά χρονικά θα δεις αναφορά σε λόγια και πράξεις, όχι σκέψεις ή συναισθήματα. Δεν υπήρχαν; Όχι, υπήρχαν και παραϋπήρχαν απλά οι συγγραφείς της εποχής δεν τα θεωρούσαν σημαντικά όπως και οι αναγνώστες τους, όπως δεν ανέφεραν ποτέ τις ταπετσαρίες στους τοίχους ή τα έπιπλα, δε σημαίνει ότι δεν υπηρχαν, απλά δεν ήταν η προτεραιότητά τους.

Πάντως ομολογουμένως οι Ιάπωνες θεωρούνται οι μάστορες των ιστοριών space opera. Και φυσικά στον κινηματογράφο αυτό γιγαντώνεται (για να είμαι και εντός του θέματος του διαγωνισμού!). Όσες Ιαπωνικές ταινίες έχω δει, η δράση ξεκινά αμέσως και συνεχίζει ακάθεκτη μέχρι το τέλος. Από την άλλη, όταν οι Αμερικάνοι προσπαθούν να φτιάξουν ταινία space opera συνήθως αποτυγχάνουν. Κλασσικό παράδειγμα το Interstellar που στην πρώτη μιάμιση ώρα ο μέσος θεατής έχει πεθάνει από ναρκοληψία από το ακατάπαυστο μπλα-μπλα-μπλα, χωρίς να συμβαίνει τίποτα, πόσο μάλλον σχετικό με το διάστημα. Συγνώμη, αλλά αυτή η προσέγγιση αντιστοιχεί σε space opera από τα Lidl!

Ναι αλλά η ταινία είναι ταινία και το μυθιστόρημα μυθιστόρημα. Ναι η ταινία έχει δύο ώρες διάρκεια άντε τρεις πρέπει να συμπυκνώσει και να οικονομήσει πράγματα. Το βιβλίο δεν έχει τέτοιο θέμα. 

Κοίτα και εγώ δεν είμαι φαν της μεγάλης εμβάθυνσης και της ανάλωσης σελίδων επί σελίδων με τον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων όπως κάνανε το 18ο αιώνα για παράδειγμα. Αλλά δε γίνεται χωρίς αυτό το χτίσιμο.Μια αγαπημένη μου ταινία επιστημονικής φαντασίας είναι το Stargate. Θα την έχεις δει πιστεύω. Πόσο μας παίρνει να δούμε το χαρακτήρα του Ράσελ; Μια σκηνή ενός λεπτού αλλά μαθαίνουμε τα βασικά, αξιωματικός, αποσύρθηκε όταν ο γιος του σκοτώθηκε σε ατύχημα με το υπηρεσιακό του όπλο. Θα ήταν ίδια η ταινία χωρίς το κομμάτι ααυτό; Όχι.